Relaties
alle pijlers
Eindelijk weer iemand in mijn leven en dan blijkt...
donderdag 25 oktober 2007 om 12:29
Hallo!
Nu alweer zo’n 3,5 jaar geleden heb ik ook al eens gebruik gemaakt van dit forum om mijn verhaal op relatie gebied kwijt te kunnen en om wat spiegelende reacties te kunnen teruglezen.
Sommige van jullie kunnen zich dit misschien nog wel herinneren: Ik (toen 25) had erg veel moeite met een stuk gelopen relatie met een dame die, uiteindelijke, door groepstherapie en medicatie na 5 jaar relatie er achter was gekomen dat ik het toch niet was voor haar. Toen had ik het gevoel gebruikt te zijn aangezien ik haar door dik en dun gesteund had in haar depressieve buien waarin ze mij mee trok. Ik ben, en blijf erg gevoelig voor de stemmingen van die mensen waar ik veel en om geef en van houd.
Ondanks dat ik er toen veel moeite mee had is het toch goed geweest dat het toen zo gelopen is. Sindsdien heb ik mezelf hervonden, ben weer een totaal stabiele factor en voel me gelukkig. Lange tijd ben ik totaal gesloten geweest voor leden van het vrouwelijke geslacht omdat ik eerste in het reine met mijzelf moest komen. Van flierefluiten ben ik niet, ik ben geen flirt en heb niets met one night stands.
Maar op een geven moment kruist er toch weer iemand je pad waar je hart voor open gaat.
En dan blijkt het toch weer nodig mijn verhaal kwijt te kunnen. Is het mijn lot of trek ik het aan?
Eindelijk kom ik iemand tegen die, op het eerste gezicht, spontaan is, er fantastisch uitziet, dezelfde interessen heeft etc. Maar naar maten we naar elkaar toe groeiden (wat snel gaat, misschien gezien de leeftijd, ik nu 29, zij 33) begon ik verschil te voelen in haar gedrag richting mij, iets wat andere, en ik in eerste instantie ook, niet zien of van haar verwachten. Terughoudendheid, twijfel. Een twijfel niet op basis van wie ik ben of ons samenzijn.
Maar uiteindelijk komt het er dan toch uit, klassiek geval van bindingangst veroorzaakt door wrange gebeurtenissen uit haar verleden. De eerste keer dat ze haar hart luchtte en er waterlanders waren bij mij op de bank schoot het wel door mijn hoofd: “Het zal toch gvd niet waar zijn! Het is mij dus ook gewoon niet gegund! Verdien ik dit!?”
Maar eigenlijk is dat alweer een gepasseerd station, ik ben al lang weer als een blok voor haar gevallen. Mijn gevoel is zo dubbel als iets, ik wil dit niet, ik wil niet weer tegen een zware teleurstelling aanlopen. Maar als we samenzijn voelt het natuurlijk en goed. Afgelopen weekenden samenzijn voelde perfect. Zij heeft al meerdere malen aangegeven op 33 jarige leeftijd voor het eerst te ervaren dat het anders kan, dat ze dingen anders en intenser beleeft om dat elke vezel in haar lichaam aangeeft dat ze mij kan vertrouwen en totaal zichzelf kan zijn bij mij. Veel gehoorde uitspraak van haar kant: “je wilt niet weten hoeveel eikels er rond lopen”.
Ik begin me echt af te vragen of mijn empathie een zegen of vloek is voor mij. Ik ben het gewend en kan dealen met vrienden die zich aan mijn positivisme optrekken, maar als het zo dicht bij komt en mijn hart raakt is het o zo moeilijk. Voor haar is het nog moeilijker, ze had net haar leven weer op de rit, en dan kom ik in haar leven en “bam”, weg stabiliteit. Wat bij mij weer tot gevolg heb dat ik me DAAR weer schuldig over voel……gvd.
Mijn angst nu is dat ze zich neerlegt bij het feit dat ze het gewoon echt niet kan, en over stapt op haar goed geoliede verdedigingsmechanisme, verbreken, vergeten en alleen weer verder want zo is ze het sterkst.
Soms baal ik zo van mezelf, waarom ben ik niet harder? Was ik maar een eikel.
Begrijp me niet verkeert maar, ik ben zo gek op haar dat ik haar mijzelf gun. En dat is geen zelfbelang, ik gun haar relatiegeluk, ze verdient het echt. Ik wil dit laten werken.
Momenteel maak ik gebruik van mijn engelengeduld omdat ik gewoon weet dat wij het samen fantastisch zouden kunnen hebben. Ik kan dit voorlopig wel handelen, het aantrekken en weer afstoten. Dit weet zij ook. Beide snappen heel goed dat het verschrikkelijke zonde zou zijn als dit stukloopt op haar twijfels. Ik geef haar alle ruimte, laat haar zoveel mogelijk met rust en zoek haar gezelschap op als zij daar behoeften aan heeft. Ondertussen blijf ik mezelf aangezien dat het enige is dat ik voor haar kan betekenen.
Voordat ik van mensen de tip ga krijgen om van mijn roze wolk af te stappen, buiten het feit dat ik een positieve ben, ben ik ook een rasrealist. Er is geen roze wolk om af te stappen, hopelijk wel een om op te klimmen…
Weer een heel verhaal, maar prettig dat ik het weer heb kunnen schrijven, doet me sowieso goed.
ps. en bedankt voor diegene die de moeite hebben genomen tot het einde door te lezen
Nu alweer zo’n 3,5 jaar geleden heb ik ook al eens gebruik gemaakt van dit forum om mijn verhaal op relatie gebied kwijt te kunnen en om wat spiegelende reacties te kunnen teruglezen.
Sommige van jullie kunnen zich dit misschien nog wel herinneren: Ik (toen 25) had erg veel moeite met een stuk gelopen relatie met een dame die, uiteindelijke, door groepstherapie en medicatie na 5 jaar relatie er achter was gekomen dat ik het toch niet was voor haar. Toen had ik het gevoel gebruikt te zijn aangezien ik haar door dik en dun gesteund had in haar depressieve buien waarin ze mij mee trok. Ik ben, en blijf erg gevoelig voor de stemmingen van die mensen waar ik veel en om geef en van houd.
Ondanks dat ik er toen veel moeite mee had is het toch goed geweest dat het toen zo gelopen is. Sindsdien heb ik mezelf hervonden, ben weer een totaal stabiele factor en voel me gelukkig. Lange tijd ben ik totaal gesloten geweest voor leden van het vrouwelijke geslacht omdat ik eerste in het reine met mijzelf moest komen. Van flierefluiten ben ik niet, ik ben geen flirt en heb niets met one night stands.
Maar op een geven moment kruist er toch weer iemand je pad waar je hart voor open gaat.
En dan blijkt het toch weer nodig mijn verhaal kwijt te kunnen. Is het mijn lot of trek ik het aan?
Eindelijk kom ik iemand tegen die, op het eerste gezicht, spontaan is, er fantastisch uitziet, dezelfde interessen heeft etc. Maar naar maten we naar elkaar toe groeiden (wat snel gaat, misschien gezien de leeftijd, ik nu 29, zij 33) begon ik verschil te voelen in haar gedrag richting mij, iets wat andere, en ik in eerste instantie ook, niet zien of van haar verwachten. Terughoudendheid, twijfel. Een twijfel niet op basis van wie ik ben of ons samenzijn.
Maar uiteindelijk komt het er dan toch uit, klassiek geval van bindingangst veroorzaakt door wrange gebeurtenissen uit haar verleden. De eerste keer dat ze haar hart luchtte en er waterlanders waren bij mij op de bank schoot het wel door mijn hoofd: “Het zal toch gvd niet waar zijn! Het is mij dus ook gewoon niet gegund! Verdien ik dit!?”
Maar eigenlijk is dat alweer een gepasseerd station, ik ben al lang weer als een blok voor haar gevallen. Mijn gevoel is zo dubbel als iets, ik wil dit niet, ik wil niet weer tegen een zware teleurstelling aanlopen. Maar als we samenzijn voelt het natuurlijk en goed. Afgelopen weekenden samenzijn voelde perfect. Zij heeft al meerdere malen aangegeven op 33 jarige leeftijd voor het eerst te ervaren dat het anders kan, dat ze dingen anders en intenser beleeft om dat elke vezel in haar lichaam aangeeft dat ze mij kan vertrouwen en totaal zichzelf kan zijn bij mij. Veel gehoorde uitspraak van haar kant: “je wilt niet weten hoeveel eikels er rond lopen”.
Ik begin me echt af te vragen of mijn empathie een zegen of vloek is voor mij. Ik ben het gewend en kan dealen met vrienden die zich aan mijn positivisme optrekken, maar als het zo dicht bij komt en mijn hart raakt is het o zo moeilijk. Voor haar is het nog moeilijker, ze had net haar leven weer op de rit, en dan kom ik in haar leven en “bam”, weg stabiliteit. Wat bij mij weer tot gevolg heb dat ik me DAAR weer schuldig over voel……gvd.
Mijn angst nu is dat ze zich neerlegt bij het feit dat ze het gewoon echt niet kan, en over stapt op haar goed geoliede verdedigingsmechanisme, verbreken, vergeten en alleen weer verder want zo is ze het sterkst.
Soms baal ik zo van mezelf, waarom ben ik niet harder? Was ik maar een eikel.
Begrijp me niet verkeert maar, ik ben zo gek op haar dat ik haar mijzelf gun. En dat is geen zelfbelang, ik gun haar relatiegeluk, ze verdient het echt. Ik wil dit laten werken.
Momenteel maak ik gebruik van mijn engelengeduld omdat ik gewoon weet dat wij het samen fantastisch zouden kunnen hebben. Ik kan dit voorlopig wel handelen, het aantrekken en weer afstoten. Dit weet zij ook. Beide snappen heel goed dat het verschrikkelijke zonde zou zijn als dit stukloopt op haar twijfels. Ik geef haar alle ruimte, laat haar zoveel mogelijk met rust en zoek haar gezelschap op als zij daar behoeften aan heeft. Ondertussen blijf ik mezelf aangezien dat het enige is dat ik voor haar kan betekenen.
Voordat ik van mensen de tip ga krijgen om van mijn roze wolk af te stappen, buiten het feit dat ik een positieve ben, ben ik ook een rasrealist. Er is geen roze wolk om af te stappen, hopelijk wel een om op te klimmen…
Weer een heel verhaal, maar prettig dat ik het weer heb kunnen schrijven, doet me sowieso goed.
ps. en bedankt voor diegene die de moeite hebben genomen tot het einde door te lezen
donderdag 25 oktober 2007 om 12:41
mss moet je toch wat meer van jezelf uitgaa. het kan nooit jouw taak zijn om iemand anders gelukkig te maken, het is alleen de bedoeling om jezelf gelukkig te maken en dat is al moeilijk genoeg.
En idd door je eigen houding trek je een bepaald sort mensen aan. Jij wilt graag iemand "redden"dus trek je de dames aan die dat nodig hebben.
Iemand die zelf stevig in zijn schoenen staat zal alleen maar geiiriteerd raken door jouw geneuzel. Je hoeft absoluut geen eikel te worden, maar as jij alleen maar een helpende hand en een sterke schouder wilt zijn, krijg je nooit een dame die dat niet nodig heeft.
maar mss kies je wel onbeuwust voor die dames omdat je zelf ok bang bent om je kwetsbaar op te stellen, mss durf je het niet aan om zelf de "zwakke partij" te zijn.
En idd door je eigen houding trek je een bepaald sort mensen aan. Jij wilt graag iemand "redden"dus trek je de dames aan die dat nodig hebben.
Iemand die zelf stevig in zijn schoenen staat zal alleen maar geiiriteerd raken door jouw geneuzel. Je hoeft absoluut geen eikel te worden, maar as jij alleen maar een helpende hand en een sterke schouder wilt zijn, krijg je nooit een dame die dat niet nodig heeft.
maar mss kies je wel onbeuwust voor die dames omdat je zelf ok bang bent om je kwetsbaar op te stellen, mss durf je het niet aan om zelf de "zwakke partij" te zijn.
donderdag 25 oktober 2007 om 12:46
Ik denk niet dat het iets te maken heeft met dat het je niet gegund is. Ik krijg een beetje het gevoel dat je jezelf namelijk als slachtoffer ziet die niet gelukkig mag worden in het liefdesleven.
Omdat je ex het in je vorige relatie heeft uitgemaakt betekent het toch niet dat die 5 jaar een grote leugen zijn geweest? In 5 jaar tijd veranderen en een hele hoop dingen, ook mensen veranderen en ook haar gevoel kan veranderen. En statistisch en realisitisch gezien zijn er maar heel weinig relaties die "tot de dood ons scheidt" halen.
Zelf geef je aan geen flierefluiter te zijn en echt te wachten tot je iets om iemand geeft. Daar is uiteraard helemaal niets mis mee, maar daarmee beperk je jezelf misschien wel een beetje, aangezien liefde wel degelijk van 2 kanten moet komen. Ikzelf ben een paar jaar jonger dan jij en inmiddels heb ik een hele leuke en stabiele relatie, maar je moest eens weten hoe vaak ik iets geprobeerd heb dat achteraf gezien toch niet echt werkte. Je bent daarin zeker niet de enige! We hebben allemaal gebroken harten, liefdesverdriet, twijfels en teleurstellingen gehad en die ervaring komt soms helemaal niet verkeerd van pas als je opnieuw een relatie wilt opbouwen.
donderdag 25 oktober 2007 om 13:04
Ook eens met Kreng.
Pas op de valkuil van slachtoffer worden van elkaar. Als je zo doorgaat als nu dan gaan jullie elkaar ongetwijfeld pijn doen. Veel te veel drama en veel te veel rekenen op het feit dat de liefde alles wel zal overwinnen. Je hebt het over realiteitszin en dat je een rasrealist bent maar je bent nu al, in het begin van je nieuwe relatie, erg aan het redderen, met engelengeduld en haar met rust laten, ruimte geven e.d. Dat voelt niet natuurlijk voor je, je zou het 't liefst anders willen neem ik aan en dan wordt het geforceerd, door de omstandigheden opgelegd gedrag, wat je natuurlijk niet vol gaat houden en terecht.
Kijk uit met jezelf, niet alleen geven, dan gaat het dezelfde kant op als met je ex en je weet hoeveel pijn dat doet.
Pas op de valkuil van slachtoffer worden van elkaar. Als je zo doorgaat als nu dan gaan jullie elkaar ongetwijfeld pijn doen. Veel te veel drama en veel te veel rekenen op het feit dat de liefde alles wel zal overwinnen. Je hebt het over realiteitszin en dat je een rasrealist bent maar je bent nu al, in het begin van je nieuwe relatie, erg aan het redderen, met engelengeduld en haar met rust laten, ruimte geven e.d. Dat voelt niet natuurlijk voor je, je zou het 't liefst anders willen neem ik aan en dan wordt het geforceerd, door de omstandigheden opgelegd gedrag, wat je natuurlijk niet vol gaat houden en terecht.
Kijk uit met jezelf, niet alleen geven, dan gaat het dezelfde kant op als met je ex en je weet hoeveel pijn dat doet.
donderdag 25 oktober 2007 om 13:06
Ik ben er niet zo zeker van als Krengiserweer dat Bouw haar wil redden. Natuurlijk gun je iemand waar je om geeft relatiegeluk. Enjezelf natuurlijk ook. Bouw geeft ook aan dat zijn vriendin een zeer sterke vrouw is die gewend is om de dingen alleen op te lossen en vertrouwd en gelukkig is in het alleen zijn.
Ik herken mijzelf en mijn relatie in dit verhaal, al loopt het bij ons iets soepeler. ook ik ben gewend om alleen te zijn, dingen alleen op te lossen en vind het lastig om me te binden aan iemand. je hebt immers door relaties in het verleden een soort 'ideaalbeeld' gevormd en als je relatie daar dan niet meteen aan voldoet komt er een soort twijfel / bindingsangst. Mijn vriend heeft ook weinig relaties gehad en gaat er helemaal voor met mij. Hij wil mij niet redden, maar wel graag gelukkig zien.
Bouw, als zij écht bindingsangst heeft, en het zit haar in de weg, kan het praten met een psycholoog haar helpen om hier mee om te leren gaan. ik heb echt moeten leren (en nog) om twijfels, problemen etc sámen op te lossen en niet in mn eentje door eruit te stappen (uit de relatie dus). Mijn vriend heeft me laten zien dat we, door het samen op te lossen, veel dichter bij elkaar komen. maar daar heb ik hem wel eerst voor moeten toelaten.
Ik hoop dat je hier iets aan hebt. Geef haar de ruimte en tijd om naar je toe te groeien, maar blijf wel stimuleren dat ze in ontwikkeling blijft. Veel succes!
Ik herken mijzelf en mijn relatie in dit verhaal, al loopt het bij ons iets soepeler. ook ik ben gewend om alleen te zijn, dingen alleen op te lossen en vind het lastig om me te binden aan iemand. je hebt immers door relaties in het verleden een soort 'ideaalbeeld' gevormd en als je relatie daar dan niet meteen aan voldoet komt er een soort twijfel / bindingsangst. Mijn vriend heeft ook weinig relaties gehad en gaat er helemaal voor met mij. Hij wil mij niet redden, maar wel graag gelukkig zien.
Bouw, als zij écht bindingsangst heeft, en het zit haar in de weg, kan het praten met een psycholoog haar helpen om hier mee om te leren gaan. ik heb echt moeten leren (en nog) om twijfels, problemen etc sámen op te lossen en niet in mn eentje door eruit te stappen (uit de relatie dus). Mijn vriend heeft me laten zien dat we, door het samen op te lossen, veel dichter bij elkaar komen. maar daar heb ik hem wel eerst voor moeten toelaten.
Ik hoop dat je hier iets aan hebt. Geef haar de ruimte en tijd om naar je toe te groeien, maar blijf wel stimuleren dat ze in ontwikkeling blijft. Veel succes!
donderdag 25 oktober 2007 om 13:41
Zoals zo vaak draait het weer eens om grenzen. In het verleden zijn die van haar door anderen met voeten getreden maar dat betekent niet dat jij grenzeloos moet zijn in je liefde, aandacht en aanpassingsvermogen. Dan raak je jezelf namelijk kwijt en haar waarschijnlijk op den duur ook. Streef naar gelijkwaardigheid binnen de relatie, hou je eigen grenzen in de gaten en wees niet bang deze vast te houden of desnoods te verdedigen. Geef haar de nodige ruimte maar blijf bij jezelf en neem niet de verantwoordelijkheid voor haar (geluk) op je, dat is gedoemd te mislukken. Zij is de enige die verantwoordelijk is voor zichzelf en haar eigen geluk. Je hoeft haar niet te redden (mocht je dat gevoel hebben), sterker nog je kunt haar niet redden, dat moet ze zelf doen.
donderdag 25 oktober 2007 om 13:59
Allereerst bedankt voor de reacties. Natuurlijk zitten er reacties tussen die ik wel enigszins verwacht had. Begrijpelijke reacties ook die ik niet terzijde schuif. Maar ik zie mezelf helemaal niet als slachtoffer, dat wel op laatste plaatst. Al kan ik me voorstellen dat sommige die conclusie trekt als ik mijn stuk teruglees. Het is ook erg moeilijk om gevoelens onder woorden te brengen laat staan op te schrijven. Ik heb erg veel geleerd over mijzelf in de afgelopen jaren en maak niet meer dezelfde fouten. Ik ben bijzonder goed op de hoogte van mijn eigen zwakke kanten en kan en durf mezelf in de spiegel aan kijken. Geloof me maar als ik zeg dat ik mijzelf goed bewaak.
Misschien dat mensen hier makkelijk overheen stappen maar ik niet: Het zijn de kleine dingen die het doen, we hebben al meerdere momenten van intens geluk samen mogen delen, op een manier die ik uit het verleden niet ken. Al meerdere keren beide het gevoel gehad: Ja, dit klopt!
Ik ben ik ben niet iemand die zichzelf voor de gek houd, en al helemaal niet voor de gek laat houden door ander, zonder arrogant te willen klinken, daar prik ik doorheen. Er valt gewoon niet te ontkennen dat als we bij elkaar zijn het perfect en soepel verloopt. Zij begint pas weer te twijfelen als ze alleen is en dingen laat bezinken en oude angsten hun weg naar boven vinden, in die zin schreef ik ook al, haar bindingsangst staat los van mij.
Zoals kwikzilver goed opmerkte: zij hangt niet aan mij. Ze kan haar boontjes uitstekend zelf doppen, alleen om mij toe te laten op die plek waar zij het gevoel heeft dat ze gemaakt of gebroken kan worden is een kwestie van het allergrootste vertrouwen vanuit haar kant. En DAT is de issue. Ik probeer hier voor mezelf echt niet recht te lullen wat krom is anders was ik er al mee gekapt.
Als ik het allemaal zo goed denk te weten wat wil ik hier dan mee bereiken? Geen idee, ik wil mijn gevoelens gewoon kwijt, want bij mijn (met wat minder EQ bedeelde) vrienden lukt dat niet.
Misschien dat mensen hier makkelijk overheen stappen maar ik niet: Het zijn de kleine dingen die het doen, we hebben al meerdere momenten van intens geluk samen mogen delen, op een manier die ik uit het verleden niet ken. Al meerdere keren beide het gevoel gehad: Ja, dit klopt!
Ik ben ik ben niet iemand die zichzelf voor de gek houd, en al helemaal niet voor de gek laat houden door ander, zonder arrogant te willen klinken, daar prik ik doorheen. Er valt gewoon niet te ontkennen dat als we bij elkaar zijn het perfect en soepel verloopt. Zij begint pas weer te twijfelen als ze alleen is en dingen laat bezinken en oude angsten hun weg naar boven vinden, in die zin schreef ik ook al, haar bindingsangst staat los van mij.
Zoals kwikzilver goed opmerkte: zij hangt niet aan mij. Ze kan haar boontjes uitstekend zelf doppen, alleen om mij toe te laten op die plek waar zij het gevoel heeft dat ze gemaakt of gebroken kan worden is een kwestie van het allergrootste vertrouwen vanuit haar kant. En DAT is de issue. Ik probeer hier voor mezelf echt niet recht te lullen wat krom is anders was ik er al mee gekapt.
Als ik het allemaal zo goed denk te weten wat wil ik hier dan mee bereiken? Geen idee, ik wil mijn gevoelens gewoon kwijt, want bij mijn (met wat minder EQ bedeelde) vrienden lukt dat niet.
donderdag 25 oktober 2007 om 14:35
@yoyo2: Wanneer iemand overduidelijk minder inlevingsvermogen aan de dag kan stellen voor dit soort problematiek. Klein voorbeeldje, ik heb een broer met een hoog IQ en enigszins autistische trekjes. Ik hoef met hem echt niet te gaan praten over het geen mij dwars zit.
@Kreng: ik wist niet dat ik hier alleen problemen mocht voorleggen….
@Kreng: ik wist niet dat ik hier alleen problemen mocht voorleggen….
donderdag 25 oktober 2007 om 14:37
Je hoeft niet alleen problemen voor te leggen Bouw, maar wat Kreng bedoeld is wat wil je met je posting bereiken? Wil je iets delen, ervaringen van anderen horen, geholpen worden met je probleem? Ik snap je posting eerlijk gezegd dan ook niet zo. Als jij zoals je zelf zegt het allemaal zo goed lijk te weten.
donderdag 25 oktober 2007 om 14:57
Mijn excuses...ik dacht dat ik duidelijker was:
"Weer een heel verhaal, maar prettig dat ik het weer heb kunnen schrijven, doet me sowieso goed"
en
"Ik wil mijn gevoelens gewoon kwijt"
Mensen die zich geroepen voelen om te reageren zijn meer dan welkom, maar het opschrijven en delen van mijn verhaal is voor mij een doel aan zich
"Weer een heel verhaal, maar prettig dat ik het weer heb kunnen schrijven, doet me sowieso goed"
en
"Ik wil mijn gevoelens gewoon kwijt"
Mensen die zich geroepen voelen om te reageren zijn meer dan welkom, maar het opschrijven en delen van mijn verhaal is voor mij een doel aan zich
donderdag 25 oktober 2007 om 16:12
donderdag 25 oktober 2007 om 16:15
donderdag 25 oktober 2007 om 16:35
[quote]:
Mijn excuses...ik dacht dat ik duidelijker was:
"Weer een heel verhaal, maar prettig dat ik het weer heb kunnen schrijven, doet me sowieso goed"
en
"Ik wil mijn gevoelens gewoon kwijt"
Mensen die zich geroepen voelen om te reageren zijn meer dan welkom, maar het opschrijven en delen van mijn verhaal is voor mij een doel aan zich :)[/quote]
Begin dan liever een blog.
Ik ben het eens met kreng, dushi en yoyo.
Mijn toevoeging: She's just not that into you.
(en dat laatste kan ik wel begrijpen als je overal zo moeilijk over doet...dat oeverloze geanalyseer en dan als uitkomst: ik wil het alleen maar even gezegd hebben..... gaaap).
Mijn excuses...ik dacht dat ik duidelijker was:
"Weer een heel verhaal, maar prettig dat ik het weer heb kunnen schrijven, doet me sowieso goed"
en
"Ik wil mijn gevoelens gewoon kwijt"
Mensen die zich geroepen voelen om te reageren zijn meer dan welkom, maar het opschrijven en delen van mijn verhaal is voor mij een doel aan zich :)[/quote]
Begin dan liever een blog.
Ik ben het eens met kreng, dushi en yoyo.
Mijn toevoeging: She's just not that into you.
(en dat laatste kan ik wel begrijpen als je overal zo moeilijk over doet...dat oeverloze geanalyseer en dan als uitkomst: ik wil het alleen maar even gezegd hebben..... gaaap).
donderdag 25 oktober 2007 om 16:46
Hmm, ik heb de indruk dat er anders gereageerd wordt als de TO een vrouw is. Ik denk dat Bouw78 gewoon een beetje van gedachten wil wisselen over zijn situatie en hoopt dat iemand met een goede tip komt. En als hij het met iemand niet eens is, mag hij dat toch zeggen lijkt me!
Bouw, ik heb zelf geen tip voor je, sorry.
Bouw, ik heb zelf geen tip voor je, sorry.
donderdag 25 oktober 2007 om 17:52
Ik snap het probleem eerlijk gezegd niet zo goed. Er zit toch groei in het vertrouwen? Geef haar simpelweg de tijd en geniet van jullie samenzijn.
Los daarvan betekent veel empathie hebben nog niet dat andermans gevoel jouw verantwoordelijkheid is. Gebruik het als iets positiefs, wees blij dat je je goed kan inleven en je in staat bent tot veel mededogen. Maar maak nooit het gevoel van de ander, de angsten, de twijfels en onzekerheden tot de jouwe. Daar maak je het namelijk niet beter mee. Waar je het wel beter mee maakt is luisteren en de ander leren te relativeren bijv. met veel (zachte) humor. En dichtbij jezelf blijven. Ze is immers verliefd geworden op hoe en wie je bent, niet degene die je nu aan het worden bent met alle reddersinstincten en riddergevoelens
.
Het klinkt mij persoonlijk helemaal niet hopeloos in de oren. Pas op met projecteren nav je vorige relatie. Ze verdient het dat je haar verhaal "fris" aanhoort en niet gelijk aanneemt dat je het vervolg al kent. Dat ken je namelijk niet, iedereen is anders.
Geniet van je verliefdheid, geniet van haar en laat haar de dingen verwerken waar ze doorheen moet. Juist doordat ze zich veilig voelt sinds lange tijd komt dit nu zo los vermoed ik. En da's alleen maar een goed teken zolang jij het kan relativeren en je er niet mee vereenzelvigt .
Los daarvan betekent veel empathie hebben nog niet dat andermans gevoel jouw verantwoordelijkheid is. Gebruik het als iets positiefs, wees blij dat je je goed kan inleven en je in staat bent tot veel mededogen. Maar maak nooit het gevoel van de ander, de angsten, de twijfels en onzekerheden tot de jouwe. Daar maak je het namelijk niet beter mee. Waar je het wel beter mee maakt is luisteren en de ander leren te relativeren bijv. met veel (zachte) humor. En dichtbij jezelf blijven. Ze is immers verliefd geworden op hoe en wie je bent, niet degene die je nu aan het worden bent met alle reddersinstincten en riddergevoelens
.Het klinkt mij persoonlijk helemaal niet hopeloos in de oren. Pas op met projecteren nav je vorige relatie. Ze verdient het dat je haar verhaal "fris" aanhoort en niet gelijk aanneemt dat je het vervolg al kent. Dat ken je namelijk niet, iedereen is anders.
Geniet van je verliefdheid, geniet van haar en laat haar de dingen verwerken waar ze doorheen moet. Juist doordat ze zich veilig voelt sinds lange tijd komt dit nu zo los vermoed ik. En da's alleen maar een goed teken zolang jij het kan relativeren en je er niet mee vereenzelvigt
.
