Relatie beginnen, was je helemaal verliefd of is dat gegroei

Ik was echt heel erg verliefd op mijn vriend en ben dat de eerste jaren ook gebleven. Ik was 27 toen ik hem ontmoette.

Ik weet niet of verliefdheid minder wordt met de jaren, het is in ieder geval wel zo dat je minder onbevangen bent naarmate je ouder wordt.

Ik stond niet meteen in vuur en vlam, maar ik vond hem wel meteen heel leuk. Ik was heel nieuwsgierig naar hem: wat voor jongen hij zou zijn, wat hij allemaal gedaan zou hebben in zijn leven, ik wou alles van hem weten!

Omdat we heel ver uit elkaar woonden zagen we elkaar de eerste twee keer bij wederzijdse vrienden, eigenlijk vrij toevallig. De derde keer hebben we het allebei zo geregeld dat we samen op een feest zouden zijn, onafhankelijk van elkaar - achteraf een leuk verhaal, en op dat feest zoenden we voor het eerst. In het begin was ik erg onzeker. Ik twijfelde of het wel zou werken: of ik hem leuk genoeg vond, of hij mij wel leuk genoeg vond... we zagen elkaar tenslotte alleen maar in het weekend, omdat we zo'n pesteind bij elkaar vandaan woonden.

Langzaam begon wat ik voelde toch steeds heftiger te worden, en na een paar maanden wist ik het zeker: dit was de man met wie ik oud zou worden. Ik wist het gewoon, en ik heb daarna ook nooit meer getwijfeld. Ik ben na een jaar dichter bij hem gaan wonen, en nog een jaar later zijn we gaan samenwonen. Inmiddels zijn we getrouwd en zijn mijn gevoelens voor hem alleen maar sterker geworden. Zoveel als ik van hem hou, heb ik nog nooit van iemand gehouden. Ik ben thuis bij hem. Hij is mijn minnaar en mijn vriend, en als ik hem aankijk kan ik nog steeds helemaal wegsmelten.



Ik wist het niet meteen, dat hij het was. Maar na de eerste maanden van twijfel en leuk-vind-issues werd het vanzelf duidelijk. Ik weet niet of dit voor iedereen geldt, en dus ook niet of je er conclusies aan kunt verbinden, maar ik denk dat echte liefde op het eerste gezicht maar een paar mensen is vergund, en dat een heel klein beetje doorzettingsvermogen best mooie dingen op kan leveren.

Was niet meteen verliefd op mijn vriend, maar wel onder de indruk! Zijn manier van doen en zoals hij me soms uitdagend kon aankijken terwijl hij een verhaal vertelde als we met een groepje waren stappen vond ik wel grappig. Tot we op een keer in de kroeg waren en hij er niet was! Toen wist ik het!! Verliefd!!! Vlam in de pan!!! Niet lang daarna zijn we samen gekomen en er zijn periodes dat ik echt verliefd op hem ben, maar op de andere momenten voelt het anders niet minder intens, maar anders! Soms bekruipt me ook de angst om dit allemaal te verliezen! Zomaar uit het niets! Dat de relatie stuk gaat, dat hij een ongeluk krijgt noem maar op! Hij weet dat ook en probeert me dan ook op te vrolijken. Denk dat verliefdheid omslaat in houden van en dat je toch momenten hebt als hij iets doet of zegt dat die verliefdheid er echt nog wel is, maar intenser dan in het begin! En ja dat groeit zo!!

Ik was niet bepaald verliefd op Manmik, sterker nog ik vond het een vervelend figuur. Die eerste indruk was niet positief, zelfs niet een klein beetje.

Maar de tweede indruk jaren later was veel beter, ik ben straalverliefd geworden en nooit meer weggegaan.

Nu na 13 jaar is hij nog altijd mijn grote liefde in voor en tegenspoed.

Wij zijn na 10 jaar samen getrouwd, hebben samen een zoon en zijn nog steeds erg gelukkig met elkaar. Natuurlijk hebben we de nodige ups en downs gekend, maar dat weegt niet op tegen de mooie momenten samen.

Ik kijk bij een eerste ontmoeting altijd even de kat uit de boom...neem alles in me op en dan laten bezinken.

Ik val niet op puur uiterlijk, gaat om het geheel en de details.

Met geheel bedoel ik zijn totale voorkomen, uitstraling, manier van communiceren.

Moet ook gewoon goed voelen om bij hem in de buurt te zijn.

Details als een leuke lach, sprekende ogen, mooie handen e.d. sieren!

Als ik een man een tweede keer zie, dan weet ik binnen enkele seconden wat ik voor hem voel.

Zo ook bij mijn huidige vriend...na de 2de ontmoeting zwaar verliefd, beiden!

Krijgen in maart08 ons eerste kindje :-) en het voelt heel erg goed.

Respect, onszelf kunnen zijn en gelijkwaardigheid is voor ons de juiste basis en dat zit goed.

wij waren studiegenoten en werden goede vrienden. Ik had een relatie, woonde 2 jaar samen, en onze 1e kus was een soort Pandora's box. Binnen 2 weken had ik een ander huis gevonden en binnen een maand was ik verhuisd.

volgens de buitenwereld was alles heel duidelijk, want ik schijn al heel veel over Meneer gekletst te hebben. Waarschijnlijk heb ik mijn interesse voor mijzelf onderdrukt ofzo.

ik was niet verliefd op yamman dat ik met hem een relatie kreeg.

ik vond hem wel een schappelijke kandidaat, we kennen elkaar van de kleuterklas af aan, hebben samen gedanst in de kinder disco , en ons ouders kennen elkaar van het buurthuis. met de familie bingo zaten we aan een tafel. Hij zat op de middelbare school tegenover mijn school, en in de pauzes kletsten we al leunend tegen het hek.

tijdens het stappen na de middelbare school kwamen we elkaar geregeld tegen.

op een gegeven moment na jaren verscheen hij steeds meer bij allerlei feestjes van mijn vrienden, oud en nieuw, verjaardagen en in de zomer alle avonden dat we naar het meertje gingen.....hij dook steeds meer op. Al mijn vrienden bleken in het complot... overal waar ik ging werd hij steevast ook uitgenodigd. Ik had een bord voor mijn kop, had niks door.... Na bijna twee jaar begon het kwartje te vallen....

Dat hij terug kwam van vakantie met vrienden kwam hij mij een kettinkje brengen.

die avond zijn we met een groep wezen stappen, heel wat rode wijn verder, op een zomer avond kusten we onder de perenboom.... met op de achtergrond red wine van UB40.

Hij bracht me thuis en bij het tuinhekje meldde ik hem dat hij nu niet moest denken dat we een relatie hebben want daar moest ik eerst nog eens heel hard over nadenken !!

de volgende ochtend was ik nog steeds niet verliefd .... maar ik besloot het wel even aan te zien .... na 6 weken zijn we gaan samen wonen en na een half jaar werd ik pas verliefd op hem.

nu ruim vier jaar verder word ik steeds weer verliefd op hem .....bij vlagen

mijn langste en leukste relaties waren relaties waar ik rationeel ben in gegaan .... mannen waarvan ik dacht dat het wel een schappelijke kandidaat was.... waar ik eerst vrienden mee was.

mannen waar ik direct verliefd op was, konden bij mij alleen nog maar van hun voetstuk vallen en met hun is het nooit wat geworden.

het was geen liefde op het eerste gezicht. Maar toen we eenmaal gekust hadden werd ik wel straalverliefd. Nu is het wennen dat het gevoel langzaamaan weg-ebt en ik moet groeien in de 'we hebben een relatie'-gevoel ipv 'ik ben straalverliefd'

Yamuna, leuk verhaal (vooral van die perenboom), maar lees ik nu goed dat je eerst relatief snel bent gaan smaenwonen en pas later verliefd op hem werd?

Of gaf je pas later toe dat je verliefd op hem was?

ElCid schreef op 04 november 2007 @ 09:46:

Yamuna, leuk verhaal (vooral van die perenboom), maar lees ik nu goed dat je eerst relatief snel bent gaan smaenwonen en pas later verliefd op hem werd?

Of gaf je pas later toe dat je verliefd op hem was?

nee ik was gewoon niet verliefd, echt niet.. vond hem wel een aardige knakker maar verliefd head over heels , vlinders in je buik, dom grijnzen ... nee dat pas na een half jaar ongeveer.

en dat samen wonen was ook niet echt besproken of afgesproken

na een aantal weekeinds had hij voldoende spullen bij mij laten liggen om niet meer weg te gaan.

eerste week had hij al een huissleutel van mij gekregen. ik wist immers dondersgoed "wat voor vlees ik in de kuip had".

Bij mij is liefde op het eerste gezicht nog niet echt voorgekomen. Meestal wordt ik verliefd op iemand die ik toch al langer ken. Mijn eerste grote liefde was een jongen uit mijn klas op de middelbare school. Ik was hele goede vrienden met hem, maar werd op een gegeven moment verliefd op hem. Ik hoorde hem er wel eens over praten dat hij het altijd zo vervelend vond dat vriendinnen verliefd op hem werden, dus ik heb het hem nooit durven vertellen

Dat is dus nooit iets geworden... maar ik was wel echt heeel erg verliefd.



Verder heb ik het idee dat ik niet zo snel in een relatie zal stappen als ik er niet zeker van ben dat ik echt verliefd ben en hij ook. Ik heb tot nu toe altijd twijfels gehad en daardoor ook nog nooit echt een relatie gehad. Misschien moet ik toch wat sneller toegeven dat ik verliefd ben op iemand:P

Mijn vriend en ik zijn eerst 2 jaar goede vrienden geweest. Ergens in die twee jaar was ik wel verliefd op hem en was er ook zeker een bepaalde wederzijdse spanning. Maar eigenlijk hebben we daar vrij weinig mee gedaan. Bang om wat we hadden kapot te maken. Tot ik hem op een dag onverwacht tegen kwam en we ineens zoenend voor een kroeg stonden. Daarna kreeg het verhaal een wending... m'n vriend had toen net een week een relatie wat hij mij nog niet had verteld (spraken elkaar in die periode wegens omstandigheden niet zo vaak). Hij voelde zich enorm schuldig naar me toe, maar verklaarde ook totaal geen spijt te hebben van onze actie. Ik kon er ook wel mee leven dus geen probleem. Alleen de spanning tussen ons bleef. Zijn relatie hield niet lang stand omdat dat meisje geen begrip had voor zijn beroep, hij is fulltime muzikant en vaak van huis e.d. daardoor.

Wij kregen weer meer contact, als vrienden! Op een middag in februari dit jaar belde hij me dat hij 's avonds hier vlakbij een optreden had en of ik zin had om te komen kijken en van te voren een hapje te eten met hem. Leek me gezellig, dus ik in de trein gestapt. Al voor het dessert hadden we gezoend, en de rest van de avond gingen er veelbetekenende blikken over en weer tussen ook. Ook na het optreden waren we weer niet bij elkaar weg te slaan en zaten we flink te vozen. Zo flink dat we de tijd vergaten en ik m'n laatste trein naar huis miste. Hij bracht me naar huis, en omdat hij daarna nog bijna 2 uur zou moeten rijden nodigde ik hem nog uit voor een snel drankje voor hij weer verder moest. Dat drankje kwam er niet van, wel belande hij in m'n bed en vertrok hij pas de volgende ochtend toen ik moest gaan werken weer

Die avond zijn we weer gaan eten samen en hebben we veel gepraat... er was duidelijk spanning en aantrekkingskracht tussen ons en na veel praten besloten we toen het gewoon te proberen samen. Kriebels waren er van beide kanten, maar na een dikke twee maanden bleek dat we meer verliefd waren op het idee eindelijk samen te zijn dan daadwerkelijk op elkaar. We twijfelden, praatten, huilden.. en besloten er mee op te houden en toch als vrienden verder. Dat ging erg goed, het voelde goed en het ging allemaal prima... de eerste 2 weken. Daarna kwam het weer steeds vaker voor dat een vriendschappelijke knuffel uitliep op een hevige zoenpartij.. we zijn meerdere malen zoenend betrapt door vrienden, zijn broers of ouders. Iedereen riep van jongens wake up!!!

Na 6 weekjes beseften we ons ook hoe erg we elkaar misten, en dat er onwijze kriebels waren van beide kanten. We besloten onze gang te gaan, maar het geen naam te geven. Wat dus binnen een paar dagen weer gewoon terug was op het niveau van 6 weken daarvoor. We zagen elkaar weer zo'n 4 dagen per week, bleven slapen, etc. etc. Hij stelde me aan een collega voor als zijn vriendin etc.

Het enige verschil was dat we nu wel echt verliefd waren. Ik merkte het heel erg aan hem, en omgekeerd. En ook ouders, familie en vrienden zagen duidelijk dat het nu echt menens was. We zijn nu alweer dik een halfjaar verder en het lijkt of we alleen maar nog verliefder zijn geworden!! Sinds twee weekjes wonen we samen. Dit kwam heel onverwachts ineens heel snel dichtbij toen ik m'n droombaan vond bij hem in het dorp. Hij woont nog thuis, maar zijn ouders stonden er op dat ik bij ze in zou trekken. We hebben een zoldertje voor onszelf dat los staat van het huis, dus privacy genoeg en het is enorm gezellig bij ze thuis. Nu ik elke morgen naast hem wakker word ben ik gelukkiger dan ooit!! We zijn helemaal verliefd en alles gaat hardstikke goed samen. Hij is vaak van huis door zijn muziek, hij speelt zo'n 5 avonden in week en daarnaast geeft hij nog les en studeert nog parttime voor z'n master. Maar zijn passie is gelukkig ook mijn passie. Ik begrijp waar hij mee bezig is, ik geniet er van hem bezig te zien en te zien hoe gelukkig hij is als hij met z'n muziek bezig is. Ik ben onwijs trots op hem!! Misschien stapt hij niet elke avond samen met me in bed, maar hij doet wel waar hij gelukkig in is! Dat vind ik erg belangrijk! Hij daarentegen is weer enorm trots op mij omdat ik alles wat ik thuis had heb laten vallen om een nieuw avontuur in te stappen. Mijn nieuwe baan is iets helemaal nieuws. Mijn studies waren in een totaal andere richting, maar dit is DE baan voor me. Kortom.. het lijkt erop dat we voor elkaar gemaakt zijn!!

Leuk die verhalen...



Ik heb ook nog nooit echt liefde op het eerste gezicht meegemaakt, ook niet met mijn ex waar ik 10 jaar mee samen ben geweest. Ik ben meer een kat uit de boom kijkend typje, maar als ik iemand leuk vind doe ik wel de moeite voor..



Nu zit ik alleen met het volgende en echt ik wordt gek van mezelf. In maart jl. heb ik een leuke jongen via RP ontmoet, eerst flink lopen mailen en msn-en heel gezelig, hij is toen denk iets van 4 x bij me thuis geweest en was het erg gezellig, we hadden alleen maar gezoend verders niets. Hierna is het eigenlijk niets geworden omdat hij nogal onzeker was, ik ook enigzins maar hierna dus geen contact meer. In augustus nam hij opeens weer contact op via msn (had de week ervoor een vm op mn gsm achtergelaten) en had ik zoiets van wat moet ik hier nu mee, maar hij wist dat ik met rugproblemen liep en vroeg daar steeds om, dat ik rustig aan moest doen etc..erg geintresseerd. Hierna werd het contact (nog steeds via msn trouwens) wat serieuzer en zei hij dus ook dat hij nog aan me dacht en me dus miste!



Had hem ook verteld dat ik ondertussen weer met iemand gedate had, wat hij niet verwacht had want tja immers moest ik ook nog wel eens aan hem denken, maar had hem dus ook duidelijk gezegd van ja sorry maar jij hield de boot af, maar goed die jongen waarmee ik dateeh vond ik toch niet zo leuk..



Maar goed de laatste paar smsjes werden toen heftiger en is hij een avond langs gekomen en hield ik de boot nog af van ja wil geen polonaise aan mn hoofd, uiteindelijk is hij dus blijven slapen bij me. De dagen erop hadden we wel contact etc, maar ik moest ook geopereerd worden en heeft hij dus gezegd dat hij zich terugtrok omdat hij me niet wil kwetsen omdat hij niet zeker wist wat hij nu voelde!



Hierna hielden we wel contact zeg maar, en zou hij na mijn operatie langskomen om te komen praten. Ik ben toen op een dag erg boos geworden en hem gezegd dat hij het maar kon uitzoeken! Ik heb hem een paar dagen erna een smsje gestuurd van dat ik misschien een beetje te boos heb gereageerd had maar ook daarvoor mn redenen had. Hij vond het erg lief dat ik dat had gedaan en begreep het ook wel, want tja hij weet niet wat hij wil,hij zegt zelf ook al van dat hij TE veel nadenkt.



Ik zei ook al van nou ja we zien het wel, niet meteen een vaste relatie zeg! gewoon elkaar beter leren kennen en dan ja dan zien we wel verder. Dinsdag avond ben ik naar hem toegegaan want we wilden elkaar gewoon heel graag zien, ik had hem wel duidelijk gemaakt dat ik niet met hem naar bed zou gaan en heeft hij zich keurig maar dan ook echt keurig ingehouden, had zelfs nog een tandenborstel + de makeupjes gekocht voor me, maar ja de aantrekkingskracht tot hem was zo groot, dat hij nogal overdonderd was..:-)



Tja misschien mn eigen fout en we hebben er ook geen spijt van, want ik vind hem leuk, geen idee hoe vlinders voelen maar ik weet wel dat ik hem mis en dat het zoooo frustrerend is dat hij dan vervolgens zegt van jammer dat ik nog geen vlinders voel, maar we zien wel hoe het loopt..



Pfff zo frustie allemaal, hij is gewoon zo bang om mij te kwetsen en begrijpelijk, maar ook het feit dat hij meteen vlinders verwacht? Ik wacht het allemaal wel af, maar vind het wel moeilijk omdat hij de eerste is waarbij ik me gewoon goed en mezelf kan zijn..