Psyche
alle pijlers
Heb het gevoel 'het leven' niet aan te kunnen...
donderdag 8 november 2007 om 16:19
Al jaren worstel ik met mezelf, mijn baan, met wat ik nou echt wil, mijn relaties (zowel privé als professioneel)... Eigenlijk ben ik sinds ik het huis uit ben zoekende... Er zijn vlagen geweest dat ik me wel gelukkig heb gevoeld, maar grotendeels heb ik me een ongeleid projectiel gevoeld in mijn leven en nu wordt ik er hoe langer hoe meer ongelukkig van.
Vaak heb ik gedacht dat ik dit leven gewoon niet aan kan. Anderen hebben wel eens tegen me gezegd dat ik wat harder moest worden. Ik ben nogal gevoelig en inmiddels háát ik mezelf hierom, omdat het mijn leven zo verknalt. Ik ga binnenkort voor de zoveelste keer in therapie in de hoop dat ik mijn leven wat lichter en luchtiger kan maken.
Ik denk namelijk dat het vooral ligt aan de manier waarop ik met het leven omga. Alleen heb ik vaak het gevoel dat ik niet echt kan veranderen.
Ik verlang zó erg naar een stabiel leven met vertrouwen: in mezelf en van de mensen om me heen. Ik ben heel erg zoekende naar een soort houvast, maar ik lijk het maar niet te vinden
Ik ben nu 30 en heb 4 studies gedaan, waarvan ik er uiteindelijk met pijn en moeite één heb afgemaakt. Toch heb ik het gevoel dat ik nog steeds niet echt weet wat ik wil en wat ik nu goed kan. Sterker nog: ik voel me vaak zo ontzettend mislukt, maatschappelijk gezien. Op de werkvloer is het niet zo rooskleurig verlopen allemaal. Ook niet heel negatief, maar ik wist nooit m'n baan te behouden of was er doodongelukkig.
Nu werk ik twee dagen in het onderwijs (sinds een tijd uit de roulatie te zijn geweest). Ik ben erg blij met de baan maar vind het ook dodelijk vermoeiend. Ik ben na één dag al helemaal kapot als ik thuiskom en lig om 21.00 / 21.30 uur in m'n bed. Ik voel me zo slap als ik al die anderen mensen om me heen zijn die fulltime werken voor de klas en ook nog 3 kinderen hebben en hun huis aan het verbouwen zijn bij wijze van spreken. Ik durf dan eigenlijk niet meer te zeggen dat ik me al bijna overspannen voel als ik twee dagen heb gewerkt. Ik voel me aanstellerig, maar het is helaas echt zo: Ik ben echt doodop. En ik ben echt geen kleinzerig type dat erg snel begint te piepen, maar ik twijfel nu wel heel erg aan mezelf. Wat is er met me aan de hand?
Pfeifer heb ik al gehad, de huisarts kan niets anders vinden. Ze zegt dat ik gewoon wat meer slaap nodig heb dan een gemiddeld mens. Wel heb ik vaak migraine, wat het ook niet eenvoudiger maakt en zeker niet leuker. Naast m'n werk heb ik nauwelijks verplichtingen, geen kinderen, doe niet eens aan sport en heb geen druk sociaal leven.
Wat doe ik dan verkeerd?
Nu is dit niet het enige waar ik me zorgen over maak.
Als ik mijn situatie financieel bekijk, lukt het me voorlopig van ze langzalzeleven niet om een keertje een leuk huisje voor mezelf te kopen. Huren wordt al een groot probleem. Ik ben HBO afgestudeerd, maar dat garandeert zeker geen vetpot qua inkomen. OK, ik werk maar twee dagen en ben ook hard bezig er iets naast te vinden, maar gezien ik het nu al zo heftig en vermoeiend vind, denk ik niet dat ik er meer dan twee dagen bij wil werken.
Dus mijn blik op de nabije toekomst is ook al niet zo rooskleurig wat een huis betreft. Ik woon nu anti-kraak en alhoewel dat zeker zijn voordelen heeft, zoek ik toch iets waar ik wat langer kan wonen, wat echt van mij is en waar ik zelf kan bepalen of ik een muurtje schilder of plantjes in de tuin plant. Alles om me heen is eigenlijk onzeker...dat gevoel heb ik in ieder geval en ik kan daar eigenlijk helemaal niet tegen.
ik heb sterk het gevoel dat ik geleefd wordt, dat ik niet vrij ben om te kiezen, omdat er niet zoveel te kiezen valt. Tegelijkertijd mag ik van mezelf niet klagen, want andere mensen hebben het vele malen drukker dan ik... Alleen, ik wordt er zo doodongelukkig van. Ik heb mijn laatste studie deeltijd afgerond met een parttime baan en heb me een breuk gewerkt. Daarnaast had ik een moeilijke relatie en uiteindelijk is alles ontploft: relatie stuk, huis kwijt, baan kwijt, studie tijdelijk stopgezet en overspannen thuis gezeten...daarop nog een hernia en nu zijn we anderhalf jaar verder.
Ik had even goede hoop. Ik zou mijn leven gaan veranderen, echt gaan doen wat IK wil, een leuke baan vinden en dan zou het wel weer goed komen. Maar nu heb ik weer een baan (voor een deel dan) en het geeft me eerder een slechter dan een beter gevoel. Ik denk gelijk: daar gáán we weer... keihard werken voor weinig geld en uiteindelijk geen tijd meer over hebben om een beetje te léven...
Ik wil m'n leven zo graag een keer op orde hebben. Een stevige basis, een man waar ik op kan bouwen en een baan die me voldoening geeft en ook een beetje redelijk betaalt. Dan zou ik me al stukken beter voelen dan ik me nu voel.
Is het nou echt zo dat dit een proces van járen is? Moet ik gewoon wat meer geduld hebben? Ik baal gewoon als een stekker...ik wil verdomme NU leven en niet pas over 10 jaar. Of heb ik nou gewoon de boot gemist, omdat ik pas afgestudeerd ben op m'n 30e, ookal heb ik tussendoor wel gewerkt.
Vaak heb ik gedacht dat ik dit leven gewoon niet aan kan. Anderen hebben wel eens tegen me gezegd dat ik wat harder moest worden. Ik ben nogal gevoelig en inmiddels háát ik mezelf hierom, omdat het mijn leven zo verknalt. Ik ga binnenkort voor de zoveelste keer in therapie in de hoop dat ik mijn leven wat lichter en luchtiger kan maken.
Ik denk namelijk dat het vooral ligt aan de manier waarop ik met het leven omga. Alleen heb ik vaak het gevoel dat ik niet echt kan veranderen.
Ik verlang zó erg naar een stabiel leven met vertrouwen: in mezelf en van de mensen om me heen. Ik ben heel erg zoekende naar een soort houvast, maar ik lijk het maar niet te vinden
Ik ben nu 30 en heb 4 studies gedaan, waarvan ik er uiteindelijk met pijn en moeite één heb afgemaakt. Toch heb ik het gevoel dat ik nog steeds niet echt weet wat ik wil en wat ik nu goed kan. Sterker nog: ik voel me vaak zo ontzettend mislukt, maatschappelijk gezien. Op de werkvloer is het niet zo rooskleurig verlopen allemaal. Ook niet heel negatief, maar ik wist nooit m'n baan te behouden of was er doodongelukkig.
Nu werk ik twee dagen in het onderwijs (sinds een tijd uit de roulatie te zijn geweest). Ik ben erg blij met de baan maar vind het ook dodelijk vermoeiend. Ik ben na één dag al helemaal kapot als ik thuiskom en lig om 21.00 / 21.30 uur in m'n bed. Ik voel me zo slap als ik al die anderen mensen om me heen zijn die fulltime werken voor de klas en ook nog 3 kinderen hebben en hun huis aan het verbouwen zijn bij wijze van spreken. Ik durf dan eigenlijk niet meer te zeggen dat ik me al bijna overspannen voel als ik twee dagen heb gewerkt. Ik voel me aanstellerig, maar het is helaas echt zo: Ik ben echt doodop. En ik ben echt geen kleinzerig type dat erg snel begint te piepen, maar ik twijfel nu wel heel erg aan mezelf. Wat is er met me aan de hand?
Pfeifer heb ik al gehad, de huisarts kan niets anders vinden. Ze zegt dat ik gewoon wat meer slaap nodig heb dan een gemiddeld mens. Wel heb ik vaak migraine, wat het ook niet eenvoudiger maakt en zeker niet leuker. Naast m'n werk heb ik nauwelijks verplichtingen, geen kinderen, doe niet eens aan sport en heb geen druk sociaal leven.
Wat doe ik dan verkeerd?
Nu is dit niet het enige waar ik me zorgen over maak.
Als ik mijn situatie financieel bekijk, lukt het me voorlopig van ze langzalzeleven niet om een keertje een leuk huisje voor mezelf te kopen. Huren wordt al een groot probleem. Ik ben HBO afgestudeerd, maar dat garandeert zeker geen vetpot qua inkomen. OK, ik werk maar twee dagen en ben ook hard bezig er iets naast te vinden, maar gezien ik het nu al zo heftig en vermoeiend vind, denk ik niet dat ik er meer dan twee dagen bij wil werken.
Dus mijn blik op de nabije toekomst is ook al niet zo rooskleurig wat een huis betreft. Ik woon nu anti-kraak en alhoewel dat zeker zijn voordelen heeft, zoek ik toch iets waar ik wat langer kan wonen, wat echt van mij is en waar ik zelf kan bepalen of ik een muurtje schilder of plantjes in de tuin plant. Alles om me heen is eigenlijk onzeker...dat gevoel heb ik in ieder geval en ik kan daar eigenlijk helemaal niet tegen.
ik heb sterk het gevoel dat ik geleefd wordt, dat ik niet vrij ben om te kiezen, omdat er niet zoveel te kiezen valt. Tegelijkertijd mag ik van mezelf niet klagen, want andere mensen hebben het vele malen drukker dan ik... Alleen, ik wordt er zo doodongelukkig van. Ik heb mijn laatste studie deeltijd afgerond met een parttime baan en heb me een breuk gewerkt. Daarnaast had ik een moeilijke relatie en uiteindelijk is alles ontploft: relatie stuk, huis kwijt, baan kwijt, studie tijdelijk stopgezet en overspannen thuis gezeten...daarop nog een hernia en nu zijn we anderhalf jaar verder.
Ik had even goede hoop. Ik zou mijn leven gaan veranderen, echt gaan doen wat IK wil, een leuke baan vinden en dan zou het wel weer goed komen. Maar nu heb ik weer een baan (voor een deel dan) en het geeft me eerder een slechter dan een beter gevoel. Ik denk gelijk: daar gáán we weer... keihard werken voor weinig geld en uiteindelijk geen tijd meer over hebben om een beetje te léven...
Ik wil m'n leven zo graag een keer op orde hebben. Een stevige basis, een man waar ik op kan bouwen en een baan die me voldoening geeft en ook een beetje redelijk betaalt. Dan zou ik me al stukken beter voelen dan ik me nu voel.
Is het nou echt zo dat dit een proces van járen is? Moet ik gewoon wat meer geduld hebben? Ik baal gewoon als een stekker...ik wil verdomme NU leven en niet pas over 10 jaar. Of heb ik nou gewoon de boot gemist, omdat ik pas afgestudeerd ben op m'n 30e, ookal heb ik tussendoor wel gewerkt.
donderdag 8 november 2007 om 23:02
@Heejhallo
Het klinkt helemaal niet zweverig hoor, ik ken het, mindfullness. Ik zou dat weer eens op moeten pakken, als ik jou daar nu zo over hoor. Ik ben echt iemand die heel gemakkelijk buiten zichzelf raakt. Niet dat ik buiten zinnen raak, maar dat ik niet dicht bij mezelf kan blijven. Ik raak erg gemakkelijk ver van mezelf verwijderd en dan weet ik vaak niet meer wat ik wil en wat ik eigenlijk voel. Meditatie en yoga zouden mij daarom enorm kunnen helpen om weer wat meer 'in mezelf' te gaan zitten denk ik.
Misschien klopt het ook wel dat ik teveel verwacht van mijn gestelde doelen. Ik probeer eigenlijk zo min mogelijk doelen te hebben in mijn leven, maar dat lukt nog niet heel erg
Maar ik denk idd 'gelukkiger' te worden van bv een studie psychologie, omdat ik mezelf dan voorstel met een eigen praktijk, een goed inkomen ...en dus een hoop meer andere mogelijkheden. Maar hoe reeel is dat eigenlijk? En ook dan zal ik wel vinden dat ik het druk heb en me onzeker voelen over wat ik kan. Dat bedenk ik me nu hoor.
Dus ja, de vraag is eigenlijk: hoe kan ik mijn leven nu zo leuk en prettig mogelijk maken?
Jullie helpen me in ieder geval al een heel eind op weg!
Het klinkt helemaal niet zweverig hoor, ik ken het, mindfullness. Ik zou dat weer eens op moeten pakken, als ik jou daar nu zo over hoor. Ik ben echt iemand die heel gemakkelijk buiten zichzelf raakt. Niet dat ik buiten zinnen raak, maar dat ik niet dicht bij mezelf kan blijven. Ik raak erg gemakkelijk ver van mezelf verwijderd en dan weet ik vaak niet meer wat ik wil en wat ik eigenlijk voel. Meditatie en yoga zouden mij daarom enorm kunnen helpen om weer wat meer 'in mezelf' te gaan zitten denk ik.
Misschien klopt het ook wel dat ik teveel verwacht van mijn gestelde doelen. Ik probeer eigenlijk zo min mogelijk doelen te hebben in mijn leven, maar dat lukt nog niet heel erg
Maar ik denk idd 'gelukkiger' te worden van bv een studie psychologie, omdat ik mezelf dan voorstel met een eigen praktijk, een goed inkomen ...en dus een hoop meer andere mogelijkheden. Maar hoe reeel is dat eigenlijk? En ook dan zal ik wel vinden dat ik het druk heb en me onzeker voelen over wat ik kan. Dat bedenk ik me nu hoor.
Dus ja, de vraag is eigenlijk: hoe kan ik mijn leven nu zo leuk en prettig mogelijk maken?
Jullie helpen me in ieder geval al een heel eind op weg!
donderdag 8 november 2007 om 23:20
Hoi Valesca
Het is door de anderen ook al gezegd, je bent veel te streng voor jezelf. Je praat allene maar over moeten,Moeten,MOETEN.
Geen wonder dat je doodop bent!
Zelfs als je over je kunst praat gaat het meteen over moeten verkopen, een website maken maar dan heb je weer te weinig werk, je bent niet goed genoeg en je kunt ook niet meer werk maken. In plaats van dat je denkt: ik ga een website maken om mijn kunst te laten zien, omdat ik dat leuk vind. En dan zie ik daarna wel verder. Laat dat moeten eraf.
En je ziet het inderdaad heel negatief. Ook je omgeving. Je hebt wel vrienden maar te weinig, te ver weg. Je hebt je moeder maar..., je vader maar....
Je vergelijkt jezelf met anderen. Dat is allemaal verschrikkelijk uitputtend!
Neem het jezelf niet zo kwalijk dat je niet alles kunt. Iemand die slecht ter been is kan ook geen marathon lopen. Daar ga je ook niet achteraan jagen om hem steeds harder te laten lopen.
Ik denk dat het goed is dat je aan jezelf gaat werken. Je kunt zeker wel leren anders met dingen om te gaan. Als je leert om je gedachten niet zo ondermijnend naar jezelf te laten zijn maar juist ondersteunend en positief dan kun je een heel eind komen. Misschien niet ene marathon maar wel ene prachtige tocht.
Het is door de anderen ook al gezegd, je bent veel te streng voor jezelf. Je praat allene maar over moeten,Moeten,MOETEN.
Geen wonder dat je doodop bent!
Zelfs als je over je kunst praat gaat het meteen over moeten verkopen, een website maken maar dan heb je weer te weinig werk, je bent niet goed genoeg en je kunt ook niet meer werk maken. In plaats van dat je denkt: ik ga een website maken om mijn kunst te laten zien, omdat ik dat leuk vind. En dan zie ik daarna wel verder. Laat dat moeten eraf.
En je ziet het inderdaad heel negatief. Ook je omgeving. Je hebt wel vrienden maar te weinig, te ver weg. Je hebt je moeder maar..., je vader maar....
Je vergelijkt jezelf met anderen. Dat is allemaal verschrikkelijk uitputtend!
Neem het jezelf niet zo kwalijk dat je niet alles kunt. Iemand die slecht ter been is kan ook geen marathon lopen. Daar ga je ook niet achteraan jagen om hem steeds harder te laten lopen.
Ik denk dat het goed is dat je aan jezelf gaat werken. Je kunt zeker wel leren anders met dingen om te gaan. Als je leert om je gedachten niet zo ondermijnend naar jezelf te laten zijn maar juist ondersteunend en positief dan kun je een heel eind komen. Misschien niet ene marathon maar wel ene prachtige tocht.
vrijdag 9 november 2007 om 08:19
Hoi Valesca,
In een andere topic vertelde je dat je als je alles bij elkaar optelt een fulltime baan hebt. Ik weet niet precies wat je daar mee bedoeld, maar persoonlijk vind ik een fulltime baan erg zwaar. Naast het lesgeven ben je kunstenaar? Of doe je nog iets anders erbij?
Je mag ook wel een beetje lief voor jezelf zijn. Waardering is iets dat je in jezelf moet zoeken. Probeer trots te zijn op wie je bent en wat je allemaal doet. Probeer zoveel mogelijk naar het positieve in je leven te kijken.
Ik weet uit eigen ervaring dat het heel makkelijk gezegd dat gedaan is, ook ik zou zo graag een beetje waardering krijgen en als ik doe wil ik ook direct goed daarin zijn, op een manier dat het wel waardering krijgt. Helaas is die lat veel te hoog en lukt het niet waardoor ik mijzelf teleurstel.
Het anti-kraak wonen is ook geen stabiele basis in je leven. Ook al woon je al een poos en kan je misschien nog een poos in je huidige stek wonen, het is nooit van jezelf. Dat blijft knagen. De onzekere factor van anti-kraak wonen speelt ook altijd mee. Waar woon je over een maand of over een half jaar, in feite kan je dat nooit beantwoorden.
Het is zo makkelijk gezegd om daar uit te stappen, maar de regeltjes in Nederland zijn bizar en lastig dat het niet op eigen kracht lukt. Alleen als je een goed betaalde baan hebt kan je na jaren anti-kraak gewoond te hebben er zelfstandig uitstappen. Oplossingen zijn er nauwelijks. Alleen steeds maar weer doorgaan en verder aanmodderen. Dat klinkt niet bemoedigend, maar is wel de realiteit.
Hoe de relatie met jouw vriend is weet ik niet, hier heb ik nog niet veel over gelezen. Maar als ik het goed begrepen heb is het de vriend waar je mee samengewoond hebt en waar je een huisje tot een paleisje verbouwd hebt. Je bent nu nog samen. Wat is de reden dat het destijds mis ging en wat maakt dat het nu wel goed gaat?
Kan je een toekomst opbouwen met jouw vriend?
Een hoop vragen. Ik hou op dit moment ook teveel vast aan mijn vriend, maar eigenlijk weet ik dat wij geen toekomst samen kunnen hebben. Los laten en alleen verder gaan is zo verdomd moeilijk!
Ben jij nu gelukkig met jouw vriend? Zo niet is het toch beter om te breken omdat het jouw eigen geluk in de weg gaat staan. Soms moet je voor jezelf durven kiezen!
Als jij lekker in je vel zit, dan ben je pas echt gelukkig. Wie weet kom je dan iemand tegen met wie je wel een gelukkige toekomst kan opbouwen.
Misschien omdat ik zelf ook met dit probleem worstel vallen mij de verhalen in mijn omgeving, lees: mijn oudere collega's. Die hebben in het verleden relaties verbroken en hebben daar geen spijt van.
Waarom kan ik zelf dan niet breken? Omdat ik het gevoel heb emotioneel afhankelijk te zijn, misschien ook de angst om alleen te zijn.
Wat jij nodig hebt is misschien een vriend waar jij je aan op kan trekken (is dat bij deze vriend het geval?) en eentje die je steunt, naar je luisterd en een arm om je heen slaat als je het moeilijk hebt.
Je hoeft jezelf niet te haten omdat je zo gevoelig bent. Het is ook een positieve eigenschap. Jij hoeft alleen harder te worden als je het zelf wilt. Het kan ook alleen als je er zelf achter staat.
Dit zijn mijn wijze woorden, maar woorden die ik ook moet leren zelf toe te passen in mijn eigen leven. De eerste stap heb ik gezet om in therapie te gaan. Soms red je het niet zelf en heb je even iemand nodig die met jou meekijkt waar voor jou de pijnpunten zitten om vervolgens te kijken op welke manier je het beste daar mee om kan gaan. Sommige dingen kan je niet veranderen, maar je kan wel leren om het te accepteren.
Overigens herken ik echt ontzettend veel in jouw verhaal en dat maakt dat ik toch een soort verbondenheid voel. Dat merkte ik al in een eerdere topic over wonen.
In een andere topic vertelde je dat je als je alles bij elkaar optelt een fulltime baan hebt. Ik weet niet precies wat je daar mee bedoeld, maar persoonlijk vind ik een fulltime baan erg zwaar. Naast het lesgeven ben je kunstenaar? Of doe je nog iets anders erbij?
Je mag ook wel een beetje lief voor jezelf zijn. Waardering is iets dat je in jezelf moet zoeken. Probeer trots te zijn op wie je bent en wat je allemaal doet. Probeer zoveel mogelijk naar het positieve in je leven te kijken.
Ik weet uit eigen ervaring dat het heel makkelijk gezegd dat gedaan is, ook ik zou zo graag een beetje waardering krijgen en als ik doe wil ik ook direct goed daarin zijn, op een manier dat het wel waardering krijgt. Helaas is die lat veel te hoog en lukt het niet waardoor ik mijzelf teleurstel.
Het anti-kraak wonen is ook geen stabiele basis in je leven. Ook al woon je al een poos en kan je misschien nog een poos in je huidige stek wonen, het is nooit van jezelf. Dat blijft knagen. De onzekere factor van anti-kraak wonen speelt ook altijd mee. Waar woon je over een maand of over een half jaar, in feite kan je dat nooit beantwoorden.
Het is zo makkelijk gezegd om daar uit te stappen, maar de regeltjes in Nederland zijn bizar en lastig dat het niet op eigen kracht lukt. Alleen als je een goed betaalde baan hebt kan je na jaren anti-kraak gewoond te hebben er zelfstandig uitstappen. Oplossingen zijn er nauwelijks. Alleen steeds maar weer doorgaan en verder aanmodderen. Dat klinkt niet bemoedigend, maar is wel de realiteit.
Hoe de relatie met jouw vriend is weet ik niet, hier heb ik nog niet veel over gelezen. Maar als ik het goed begrepen heb is het de vriend waar je mee samengewoond hebt en waar je een huisje tot een paleisje verbouwd hebt. Je bent nu nog samen. Wat is de reden dat het destijds mis ging en wat maakt dat het nu wel goed gaat?
Kan je een toekomst opbouwen met jouw vriend?
Een hoop vragen. Ik hou op dit moment ook teveel vast aan mijn vriend, maar eigenlijk weet ik dat wij geen toekomst samen kunnen hebben. Los laten en alleen verder gaan is zo verdomd moeilijk!
Ben jij nu gelukkig met jouw vriend? Zo niet is het toch beter om te breken omdat het jouw eigen geluk in de weg gaat staan. Soms moet je voor jezelf durven kiezen!
Als jij lekker in je vel zit, dan ben je pas echt gelukkig. Wie weet kom je dan iemand tegen met wie je wel een gelukkige toekomst kan opbouwen.
Misschien omdat ik zelf ook met dit probleem worstel vallen mij de verhalen in mijn omgeving, lees: mijn oudere collega's. Die hebben in het verleden relaties verbroken en hebben daar geen spijt van.
Waarom kan ik zelf dan niet breken? Omdat ik het gevoel heb emotioneel afhankelijk te zijn, misschien ook de angst om alleen te zijn.
Wat jij nodig hebt is misschien een vriend waar jij je aan op kan trekken (is dat bij deze vriend het geval?) en eentje die je steunt, naar je luisterd en een arm om je heen slaat als je het moeilijk hebt.
Je hoeft jezelf niet te haten omdat je zo gevoelig bent. Het is ook een positieve eigenschap. Jij hoeft alleen harder te worden als je het zelf wilt. Het kan ook alleen als je er zelf achter staat.
Dit zijn mijn wijze woorden, maar woorden die ik ook moet leren zelf toe te passen in mijn eigen leven. De eerste stap heb ik gezet om in therapie te gaan. Soms red je het niet zelf en heb je even iemand nodig die met jou meekijkt waar voor jou de pijnpunten zitten om vervolgens te kijken op welke manier je het beste daar mee om kan gaan. Sommige dingen kan je niet veranderen, maar je kan wel leren om het te accepteren.
Overigens herken ik echt ontzettend veel in jouw verhaal en dat maakt dat ik toch een soort verbondenheid voel. Dat merkte ik al in een eerdere topic over wonen.
vrijdag 9 november 2007 om 09:40
Annetd,
Ik ben een paar maanden geleden naar een coach toegestapt en die zei precies hetzelfde wat jij hier zegt. Dat maakt mij gelijk bewust dat ik nog niet heel erg opgeschoten ben wat dit betreft. Ik schaam me er bijna voor dat ik van alles de negatieve kant zo benadruk.
Het lijkt me héérlijk om bv een website te maken omdat het ik gewoon leuk vind om m'n werk te laten zien en niet omdat ik wat moet verkopen!
Ik weet nog dat ik bij die coach binnenkwam met de klacht dat ik nergens meer zin in had, dat ik het gevoel had dat ik lamgelegd was. Ik voelde nergens meer passie voor. Dat kwam volgens haar ook doordat ik alles van mezelf moest, niets kon ik doen omdat het leuk was, zonder dat het echt nut had of een doel. Bij mij moet alles nut hebben. Wat vreselijk eigenlijk, als ik dit nu zo beschrijf. Het is echt net alsof er continu iemand in mijn hoofd zit die met een vingertje aan het zwaaien is en zegt wat ik moet doen.
Het gevolg hiervan is dat ik erg lui wordt....dan doe ik dus helemaal NIETS meer.
Zo kom je dus heel gemakkelijk in een cirkeltje terecht: ik MOET vanalles, en het moet ook nog goed, daar raak ik onzeker van en m'n energie keldert direct naar beneden, waardoor ik uiteindelijk niets doe en baal van mezelf en bevestig dat ik toch weer een mislukkeling ben.
Ik vind het echt héél moeilijk om deze cirkel te doorbreken. Het is een kwestie van doen en anders denken, ik kan het wel bedenken allemaal, maar het ook echt doen is echt heel lastig. Het is net alsof, wanneer ik even niet bewust bezig ben, ik terugschiet in een oud denkpatroon dat alles weer om zeep helpt. Daarom wil ik ook naar een psycholoog onder anderen.
Ik ben een paar maanden geleden naar een coach toegestapt en die zei precies hetzelfde wat jij hier zegt. Dat maakt mij gelijk bewust dat ik nog niet heel erg opgeschoten ben wat dit betreft. Ik schaam me er bijna voor dat ik van alles de negatieve kant zo benadruk.
Het lijkt me héérlijk om bv een website te maken omdat het ik gewoon leuk vind om m'n werk te laten zien en niet omdat ik wat moet verkopen!
Ik weet nog dat ik bij die coach binnenkwam met de klacht dat ik nergens meer zin in had, dat ik het gevoel had dat ik lamgelegd was. Ik voelde nergens meer passie voor. Dat kwam volgens haar ook doordat ik alles van mezelf moest, niets kon ik doen omdat het leuk was, zonder dat het echt nut had of een doel. Bij mij moet alles nut hebben. Wat vreselijk eigenlijk, als ik dit nu zo beschrijf. Het is echt net alsof er continu iemand in mijn hoofd zit die met een vingertje aan het zwaaien is en zegt wat ik moet doen.
Het gevolg hiervan is dat ik erg lui wordt....dan doe ik dus helemaal NIETS meer.
Zo kom je dus heel gemakkelijk in een cirkeltje terecht: ik MOET vanalles, en het moet ook nog goed, daar raak ik onzeker van en m'n energie keldert direct naar beneden, waardoor ik uiteindelijk niets doe en baal van mezelf en bevestig dat ik toch weer een mislukkeling ben.
Ik vind het echt héél moeilijk om deze cirkel te doorbreken. Het is een kwestie van doen en anders denken, ik kan het wel bedenken allemaal, maar het ook echt doen is echt heel lastig. Het is net alsof, wanneer ik even niet bewust bezig ben, ik terugschiet in een oud denkpatroon dat alles weer om zeep helpt. Daarom wil ik ook naar een psycholoog onder anderen.
vrijdag 9 november 2007 om 10:11
Hoi Jojootje,
Misschien heb je met iemand anders verward over die fulltime baan. Ik heb dat gevoel niet (gelukkig). Ik ben wel kunstenaar, maar... daar heb je het weer... ik mag mezelf niet zo noemen van mezelf. Ik maak al een half jaar niks meer. Het enige wat ik doe naast m'n baan, wat trouwens wel neerkomt op 3 dagen, gezien de voorbereidingen e.d., is een reïntegratietraject volgen bij het UWV voor de overige dagen en de psycholoog.
De waardering zoek ik heel vaak buiten mezelf. Als ik mezelf probeer te waarderen, voelt het altijd heel erg nep. Als ik het van anderen krijg, of anderen zeggen dat ik wel wat rustiger aan mag doen, pas DAN mag het van mezelf ook. Het is net alsof ik geen referentiekader heb en niet meer weet wat normaal is. Maar iedereen is verschillend natuurlijk, dus normaal bestaat eigenlijk niet.
De reden dat ik destijds met mijn vriend uit elkaar ging (nu 2 jaar geleden) is eigenlijk heel moeilijk aan te geven. Ik zocht, net als nu, naar meer stabiliteit met hem. Hij is manisch depressief en ik had meerdere episodes met hem meegemaakt. Daardoor raakte ik het vertrouwen in hem kwijt en zo iemand is natuurlijk alles behalve stabiel. Ik heb het nog lang uitgehouden, maar uiteindelijk besloten met veel pijn en moeite dat ik het niet meer aankon. Op het moment dat ik het uitmaakte, raakte hij in een psychose en is gedwongen opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis. Die tijd werd een hel voor ons beiden. Na een week daar, ging hij met een andere vrouw. Dat was de doodsteek voor mij. Ookal had ik het dan uitgemaakt, ik hield natuurlijk nog steeds van hem en ergens had ik een gaatje opengelaten en de hoop dat het nog wel goed zou komen... Ik kon zijn overstap naar een ander niet meer in de context zien (de psychose) en ben helemaal ingestort. Ik zal daarover niet al te lang uitwijden, maar het kwam neer op de herbeleving van een trauma van 27 jaar geleden. Er kwam toen vanalles boven, wat ik nooit verwerkt had.
Hoe dan ook, na een half jaar zijn we weer heel voorzichtig bij elkaar teruggekomen. Ik heb natuurlijk heel erg geworsteld met of ik dat nou wel moest doen, maar de aantrekkingskracht was gigantisch en mijn gevoelens overheerste echt mijn verstand.
Het heeft nog een jaar geduurd voordat ik me er echt weer een beetje goed bij voelde en eigenlijk is het tussen ons sindsdien beter dan het ooit is geweest. Ik ga anders met hem om, de relatie is gelijkwaardiger geworden. We wonen niet meer samen, dat zou ik ook niet zo snel meer doen.
Maar of ik een toekomst met hem zie? Dat is echt een hele moeilijke vraag. Het kan, maar nooit op de manier waarop je dat zou hebben met een 'gezonde' man. Hij blijft een ziekte dragen, die niet betrouwbaar is, ookal heeft hij medicijnen. Kinderen krijgen met hem wordt sterk afgeraden. Het blijft dus een hele onzekere toekomst met hem. Ik weet zelf niet zo goed wat ik wil. Misschien wil ik ooit wel kinderen en dan heb ik een probleem. Samenwonen hoeft van mij uberhaupt niet zo, want ik heb erg de behoefte om ook eens alleen te kunnen zijn. Zolang de relatie is zoals het nu gaat, is er eigenlijk niks aan de hand. Mar makkelijk is het niet en ondanks een hoop liefde voor elkaar en de steun die we aan elkaar hebben, zijn er ook nog wel een aantal dingen waar ik definitief over zou kunnen struikelen...
Ik herken heel erg wat je zegt over iemand niet los kunnen laten. Ik voel me ook emotioneel afhankelijk, hoe zeer ik daar ook tegen vecht, het is helaas zo. Na de breuk van twee jaar geleden, ben ik zo ontzettend bang geworden voor de pijn die ik toen maanden heb gevoeld, dat ik dit eigenlijk nooit meer wil voelen en het dus ook niet meer uit wil maken, maar dat wil ik momenteel zowieso niet.
ALS ik ooit met hem zou breken, heb ik echt een vangnet nodig van vrienden en familie die me steunen en me erdoorheen trekken, want ik weet gewoon dat ik het anders nooit ga redden.
Diep binnenin weet ik misschien wel dat een andere man beter voor me zou zijn. Mijn vriend is echt een jongen met een goed hart die intelligent is, humoristisch, charmant en nog zo veel meer, maar er is altijd die rotziekte, die alles zomaar ineens in de war kan schoppen en dan is hij zichzelf niet, tenminste, zo zie ik dat. Het ligt niet aan hem, alleen IK heb waarschijnlijk een stabieler persoon om me heen nodig. Ik ben er alleen nog niet klaar voor, dat is duidelijk.
vrijdag 9 november 2007 om 11:57
Als ik alles zo lees, ben je vooral op zoek naar een doel in je leven.
Als je geen doel hebt, ben je, in zekere zin, ook stuurloos.
Je hebt geen richting en bent alleen bezig om die richting te zoeken.
Een ongeleid projectiel, zoals jij jezelf al omschreef.
Naar mijn idee ligt daar je eerste uitdaging, een doel in je leven vinden.
Als je dat hebt, worden alle beslissingen in je leven belangrijker, bepalender en ook nog eens bevredigender vanwege dit doel.
Nu "modder" je maar een beetje aan en doet niets er echt toe.
Correct me if I'm wrong.
Als je geen doel hebt, ben je, in zekere zin, ook stuurloos.
Je hebt geen richting en bent alleen bezig om die richting te zoeken.
Een ongeleid projectiel, zoals jij jezelf al omschreef.
Naar mijn idee ligt daar je eerste uitdaging, een doel in je leven vinden.
Als je dat hebt, worden alle beslissingen in je leven belangrijker, bepalender en ook nog eens bevredigender vanwege dit doel.
Nu "modder" je maar een beetje aan en doet niets er echt toe.
Correct me if I'm wrong.
vrijdag 9 november 2007 om 13:33
Speak of the devil.... Heb net te horen gekregen dat ik binnen twee weken m'n huis moet verlaten. Maandag hoor ik of ze vervangende woonruimte voor me hebben. Ik hoop het wel, want ik heb echt geen mogelijkheden om bij iemand in te trekken. Ben gelijk weer helemaal onrustig. Dat wordt dozen inpakken dit weekend. Je weet dat het erbij hoort, bij anti-kraak wonen, maar het is toch niet leuk om te horen te krijgen dat je je huis moet verlaten.
Ik probeer me maar niet te druk te maken. Het wordt alleen wel strak plannen de komende paar weken. Naast de lessen voorbereiden ook nog een verhuizing plannen en alles wat daarbij komt kijken (post, internet etc). Het is maar goed dat ik er nog geen baan naast heb gevonden
@houvanjezelf,
Ik heb er even over na zitten denken, over het gebrek aan een doel in mijn leven. Het enige wat ik wil bereiken en wat ik als doel zie, is dat ik NU gelukkig kan zijn en niet zo bezig ben met later. M'n doel is wat minder spanning in m'n leven en wat meer stabiliteit. Wat minder MOETEN en wat meer relativeren. Gewoon een prettig huisje, een aardige baan en voldoende inkomen om een beetje lekker te kunnen leven. Ik heb eigenlijk niet zoveel nodig, maar het meeste haal ik uit mezelf denk ik. Een groot deel van het geluk zit gewoon in m'n hoofd.
Ik probeer me maar niet te druk te maken. Het wordt alleen wel strak plannen de komende paar weken. Naast de lessen voorbereiden ook nog een verhuizing plannen en alles wat daarbij komt kijken (post, internet etc). Het is maar goed dat ik er nog geen baan naast heb gevonden
@houvanjezelf,
Ik heb er even over na zitten denken, over het gebrek aan een doel in mijn leven. Het enige wat ik wil bereiken en wat ik als doel zie, is dat ik NU gelukkig kan zijn en niet zo bezig ben met later. M'n doel is wat minder spanning in m'n leven en wat meer stabiliteit. Wat minder MOETEN en wat meer relativeren. Gewoon een prettig huisje, een aardige baan en voldoende inkomen om een beetje lekker te kunnen leven. Ik heb eigenlijk niet zoveel nodig, maar het meeste haal ik uit mezelf denk ik. Een groot deel van het geluk zit gewoon in m'n hoofd.
vrijdag 9 november 2007 om 14:07
Valesca, ongelooflijk dat ik eens mijn verhaal van een ander lees. Het lijkt alsof iedereen maar mee doet met de masse en fulltime werkt, een druk sociaal leven heeft, sport, uitgaat etc. etc. Ik word ook al moe als ik er aan denk. Het zou mijn dood worden. Ik kan bij wijze van spreken al overspannen worden als ik een middag of avondje in de week iets gepland heb naast mijn werk. Geloof me je bent absoluut niet de enige met dit probleem. Al zie je dat al hier aan de vele reacties. Had nooit gedacht dat er veel mensen waren die in hetzelfde schuitje zitten.
Ik kan je dan ook moeilijk adviseren wat te doen, omdat ik met hetzelfde zit. Ik ben 28 en werk 28 uur per week. Ik zou geen fulltime baan aankunnen. Heb al moeite met de 28 uur die ik werk. Misschien herken je ook het gevoel gevangen te zitten als je moet werken. Het moeten en al die verplichtingen in het leven bezorgen me zoveel onrust. Ik heb soms betere dagen, maar altijd slaat dat na een tijd om en ben ik weer moe na een dagje werken. Het enige dat ik na werktijd nog wil is naar huis en alleen zijn. Geen vrienden, clubjes, etentjes of wat dan ook. Ik heb al genoeg slapeloze nachten van alleen al een gewone werkweek, laat staan als daar nog allemaal afspreken bij komen. Een nachtje goed slapen beschouw ik al als een luxe. Om me heen lijkt niemand op een enkeling na dan, mijn gedrag en gevoelens te snappen van zo'n jonge meid. Altijd heb ik het gevoel mezelf te moeten verantwoorden voor mijn gedrag. Want het is 'niet normaal' volgens de buitenwereld om zo te leven en weinig te kunnen hebben kwa psychische belasting om het even zo te noemen. Ik weet ook totaal niet welke richting ik uit moet en wil met mijn leven. Ik werk nu en het bevalt op zich niet slecht. Maar heb evengoed twijfels of dit wel is wat ik wil en kan niet helemaal tevreden zijn. Ik mis altijd iets, waar ik ook werk. Daarbij weet ik nog steeds niet wat ik wil kwa werk. Dat heb ik nooit geweten.
Wat ik je alleen maar aan kan raden is neem de rust en tijd voor jezelf op momenten dat je dit nodig hebt. Een fulltime baan dringt niemand je op en hier moet je zeker niet aan beginnen als je van jezelf weet dat het te veel is. Dan maar met minder geld rondkomen. Verder vind ik het moeilijk om je te stimuleren om in therapie of behandeling te gaan omdat ik zelf ook twijfel of ik dit wel of niet moet gaan doen. Heb ook al jaren tharpie en gesprekken gehad in het verleden en dacht er eindelijk klaar mee te zijn. Maar de wereld lijkt steeds sneller en harder te worden, waardoor ik het niet meer bij houden kan. Eigenlijk zouden we gewoon moeten accepteren dat we zo zijn als we zijn en leren genieten van de vrijheid en rust als deze er is. Maar ik begrijp hoe lastig dat is. Het lijkt alsof we anders moeten worden omdat het van ons verwacht word. Zelfs al beseffen we dat dit onzin is. Ik ga echt niet bij een sportclub of vereniging om maar te veranderen. Die behoefte heb ik simpelweg niet. Het enige dat ik wil is rust. Nu is er constant die onrust en dat is zo irritant.
Ik hoop dat mijn verhaal niet warrig is, schreef precies wat er in me opkwam om je nogmaals te laten zien dat je niet alleen bent. Sorry, als dit stukje te veel over mezelf gaat. Maar kan je helaas verder geen raad geven, alleen steun.
Ik kan je dan ook moeilijk adviseren wat te doen, omdat ik met hetzelfde zit. Ik ben 28 en werk 28 uur per week. Ik zou geen fulltime baan aankunnen. Heb al moeite met de 28 uur die ik werk. Misschien herken je ook het gevoel gevangen te zitten als je moet werken. Het moeten en al die verplichtingen in het leven bezorgen me zoveel onrust. Ik heb soms betere dagen, maar altijd slaat dat na een tijd om en ben ik weer moe na een dagje werken. Het enige dat ik na werktijd nog wil is naar huis en alleen zijn. Geen vrienden, clubjes, etentjes of wat dan ook. Ik heb al genoeg slapeloze nachten van alleen al een gewone werkweek, laat staan als daar nog allemaal afspreken bij komen. Een nachtje goed slapen beschouw ik al als een luxe. Om me heen lijkt niemand op een enkeling na dan, mijn gedrag en gevoelens te snappen van zo'n jonge meid. Altijd heb ik het gevoel mezelf te moeten verantwoorden voor mijn gedrag. Want het is 'niet normaal' volgens de buitenwereld om zo te leven en weinig te kunnen hebben kwa psychische belasting om het even zo te noemen. Ik weet ook totaal niet welke richting ik uit moet en wil met mijn leven. Ik werk nu en het bevalt op zich niet slecht. Maar heb evengoed twijfels of dit wel is wat ik wil en kan niet helemaal tevreden zijn. Ik mis altijd iets, waar ik ook werk. Daarbij weet ik nog steeds niet wat ik wil kwa werk. Dat heb ik nooit geweten.
Wat ik je alleen maar aan kan raden is neem de rust en tijd voor jezelf op momenten dat je dit nodig hebt. Een fulltime baan dringt niemand je op en hier moet je zeker niet aan beginnen als je van jezelf weet dat het te veel is. Dan maar met minder geld rondkomen. Verder vind ik het moeilijk om je te stimuleren om in therapie of behandeling te gaan omdat ik zelf ook twijfel of ik dit wel of niet moet gaan doen. Heb ook al jaren tharpie en gesprekken gehad in het verleden en dacht er eindelijk klaar mee te zijn. Maar de wereld lijkt steeds sneller en harder te worden, waardoor ik het niet meer bij houden kan. Eigenlijk zouden we gewoon moeten accepteren dat we zo zijn als we zijn en leren genieten van de vrijheid en rust als deze er is. Maar ik begrijp hoe lastig dat is. Het lijkt alsof we anders moeten worden omdat het van ons verwacht word. Zelfs al beseffen we dat dit onzin is. Ik ga echt niet bij een sportclub of vereniging om maar te veranderen. Die behoefte heb ik simpelweg niet. Het enige dat ik wil is rust. Nu is er constant die onrust en dat is zo irritant.
Ik hoop dat mijn verhaal niet warrig is, schreef precies wat er in me opkwam om je nogmaals te laten zien dat je niet alleen bent. Sorry, als dit stukje te veel over mezelf gaat. Maar kan je helaas verder geen raad geven, alleen steun.
vrijdag 9 november 2007 om 14:20
Valesca, dit is je kans om je leven zelf weer een nieuwe draai te geven! Maandag hoor je of je vervangende woonruimte aangeboden krijgt. Oké, hopelijk komen ze met iets leuks. Maar zo niet, trek dan zelf alvast de stoute schoenen aan en kijk of er iets is dat je graag zou willen hebben (of werkt dat niet zo bij de A'damse woningbouw?). Dan kun je bijv. aangeven in welke buurt je zou willen of wat voor soort huis jouw voorkeur heeft. Misschien heb je zelfs al wel een specifieke woning op het oog... Overleg/onderhandel goed met ze, zodat er ook iets positiefs uit deze situatie komt.
Nog iets anders: Je zei dat je absoluut geen vrijwilligerswerk erbij kan doen, omdat je anders niet rond kan komen. Dat begrijp ik op zich wel (je hoeft ook niet gelijk een hele dag in de week te doen, maar kunt ook beginnen met bijv. een ochtend). Je kunt vrijwilligerswerk echter ook zien als een kans op een goede baan, en wel om twee redenen: 1. Bij de gekozen vrijwilligersorganisatie werken vaak veel mensen die allemaal weer een netwerk hebben, waar jij misschien profijt van kunt hebben. 2. Op je cv kun je vrijwilligerswerk aangeven en dat is altijd een pluspunt, waar je ook gaat solliciteren. Dus als je een andere leuke vacature tegenkomt, dan hoef je niet te zeggen dat je "maar" twee dagen per week werkt, maar dan kun je zeggen dat je naast je deeltijdbaan nog vrijwilligerswerk doet, waar je ook bepaalde kennis en vaardigheden mee verwerft.
En wat betreft je vriend: Volgens mij kun je toch echt beter een punt achter dat hele verhaal zetten. Lees je eigen verhaal terug en je begrijpt waarom. In een ander topic gaf je ook al overduidelijk aan dat je van hem geen steun krijgt. Die relatie vreet (zinloze) energie en het lijkt mij dat jij al je energie nu in jezelf moet steken, meid! Het klinkt simpel, en dat zal het absoluut niet zijn. Maar denk er echt heel goed over na of je over 5 jaar samen met hem wilt zijn, manisch-depressief als ie is, geen steun voor jou, de wetenschap dat je met hem nooit kinderen zult krijgen...
Ik weet dat ik een heleboel zaken uit je leven oversla. Je schrijft zo veel en het is onmogelijk om overal op te reageren. Maar pas wanneer je tevreden en gelukkig bent met jezelf, kun je dat ook doorgeven aan anderen. Veel sterkte met alles en vooral: hoofd omhoog en schouders eronder, heel veel succes!!
Nog iets anders: Je zei dat je absoluut geen vrijwilligerswerk erbij kan doen, omdat je anders niet rond kan komen. Dat begrijp ik op zich wel (je hoeft ook niet gelijk een hele dag in de week te doen, maar kunt ook beginnen met bijv. een ochtend). Je kunt vrijwilligerswerk echter ook zien als een kans op een goede baan, en wel om twee redenen: 1. Bij de gekozen vrijwilligersorganisatie werken vaak veel mensen die allemaal weer een netwerk hebben, waar jij misschien profijt van kunt hebben. 2. Op je cv kun je vrijwilligerswerk aangeven en dat is altijd een pluspunt, waar je ook gaat solliciteren. Dus als je een andere leuke vacature tegenkomt, dan hoef je niet te zeggen dat je "maar" twee dagen per week werkt, maar dan kun je zeggen dat je naast je deeltijdbaan nog vrijwilligerswerk doet, waar je ook bepaalde kennis en vaardigheden mee verwerft.
En wat betreft je vriend: Volgens mij kun je toch echt beter een punt achter dat hele verhaal zetten. Lees je eigen verhaal terug en je begrijpt waarom. In een ander topic gaf je ook al overduidelijk aan dat je van hem geen steun krijgt. Die relatie vreet (zinloze) energie en het lijkt mij dat jij al je energie nu in jezelf moet steken, meid! Het klinkt simpel, en dat zal het absoluut niet zijn. Maar denk er echt heel goed over na of je over 5 jaar samen met hem wilt zijn, manisch-depressief als ie is, geen steun voor jou, de wetenschap dat je met hem nooit kinderen zult krijgen...
Ik weet dat ik een heleboel zaken uit je leven oversla. Je schrijft zo veel en het is onmogelijk om overal op te reageren. Maar pas wanneer je tevreden en gelukkig bent met jezelf, kun je dat ook doorgeven aan anderen. Veel sterkte met alles en vooral: hoofd omhoog en schouders eronder, heel veel succes!!
vrijdag 9 november 2007 om 15:22
Hoi Valesca,
Ook ik weet helaas precies wat je bedoeld. Ik ben inmiddels 27 en zit in een diepe depressie. Ik ben een paar dagen geleden begonnen met medicijnen (fluvoxamine) omdat die mij 8 jaar geleden ook ontzettend geholpen hebben. Toen ben ik ook in een depressie geraakt en ben ik er achter gekomen dat ik eigenlijk mijn hele leven al depressief ben. Toen ik me dat ging realiseren kon ik het wat makkelijker toegeven voor mezelf dat ook ik momenten (soms wel maanden) ongelukkig en moe kan zijn.
Dat maakt het echter niet gelijk makkelijker. Maar ik had wel het idee dat ik door wilde met mijn leven. Niet zoals het was maar anders en beter, ik wilde weer gelukkig worden. Ik heb toen besloten om eens wat onderzoek te gaan doen. Ik ben uiteindelijk beland bij een regressietherapeute in Amsterdam die mij enorm geholpen heeft. Ik had nooit gedacht dat ze me kon helpen maar het werkte echt! Ik heb een oud zeer uit mijn verleden afgesloten en verbroken en ben nu door gegaan.
De laatste maanden ging het toch weer slechter met me. Er is te veel gebeurt in een te korte tijd. Ik ben onder andere geemigreerd naar Tenerife, heb daardoor mijn fijne baan moeten opzeggen, vrienden moeten achterlaten, en kan hier geen werk vinden. Ook ik zit nu hele dagen thuis en eigenlijk niks te doen. Ik kan gewoon de moed niet opbrengen om iets leuks of sportiefs te ondernemen.
Wat ik wel heb gedaan is een aantal boeken lezen, en misschien heb jij er ook wat aan. Het boek "leef voor jezelf" van de welbekende docter Phill. (je kunt zeggen van 'm wat je wil maar hij heeft absoluut gelijk in zijn boek!) En het boek "Neem tijd voor jezelf" van Gill Edwards. Deze boeken hebben mij een grote denkwereld gegeven zeg maar, waardoor ik merk dat ik een beetje kan ademhalen en het helemaal niet zo gek is dat ik in deze positie zit, waardoor ik het een beetje makkelijker kan dragen.
Ik heb werkelijk geen idee of het wat voor je is, mij heeft het in ieder geval al een eind op weg geholpen. Mocht je precies willen weten wat er in mijn leven is gebeurd waardoor ik hier ben gekomen, (verschilt niet zo heel erg veel van jou verhaal, maar geloof me het kan nog erger) laat het me dan weten. Dan zal ik proberen of ik het je kan mailen. Dus niet om mijn verhaal aan je op te dringen maar misschien heb je er wat aan.
Een ding moet je in ieder geval altijd onthouden: (dat zegt mijn vriend altijd tegen mij als ik me kut voel) Je MOET niks, je MAG alles en je hebt niks te willen. (daar hoort wel een kleine uitleg bij natuurlijk maar ik hoop dat de essentie duidelijk is)
Laatste ding, wat je nooit moet vergeten is dat je alleen maar hoeft adem te halen om te leven!
Ik hoop dat je wat aan mijn tipjes hebt! Succes en sterkte!
Ook ik weet helaas precies wat je bedoeld. Ik ben inmiddels 27 en zit in een diepe depressie. Ik ben een paar dagen geleden begonnen met medicijnen (fluvoxamine) omdat die mij 8 jaar geleden ook ontzettend geholpen hebben. Toen ben ik ook in een depressie geraakt en ben ik er achter gekomen dat ik eigenlijk mijn hele leven al depressief ben. Toen ik me dat ging realiseren kon ik het wat makkelijker toegeven voor mezelf dat ook ik momenten (soms wel maanden) ongelukkig en moe kan zijn.
Dat maakt het echter niet gelijk makkelijker. Maar ik had wel het idee dat ik door wilde met mijn leven. Niet zoals het was maar anders en beter, ik wilde weer gelukkig worden. Ik heb toen besloten om eens wat onderzoek te gaan doen. Ik ben uiteindelijk beland bij een regressietherapeute in Amsterdam die mij enorm geholpen heeft. Ik had nooit gedacht dat ze me kon helpen maar het werkte echt! Ik heb een oud zeer uit mijn verleden afgesloten en verbroken en ben nu door gegaan.
De laatste maanden ging het toch weer slechter met me. Er is te veel gebeurt in een te korte tijd. Ik ben onder andere geemigreerd naar Tenerife, heb daardoor mijn fijne baan moeten opzeggen, vrienden moeten achterlaten, en kan hier geen werk vinden. Ook ik zit nu hele dagen thuis en eigenlijk niks te doen. Ik kan gewoon de moed niet opbrengen om iets leuks of sportiefs te ondernemen.
Wat ik wel heb gedaan is een aantal boeken lezen, en misschien heb jij er ook wat aan. Het boek "leef voor jezelf" van de welbekende docter Phill. (je kunt zeggen van 'm wat je wil maar hij heeft absoluut gelijk in zijn boek!) En het boek "Neem tijd voor jezelf" van Gill Edwards. Deze boeken hebben mij een grote denkwereld gegeven zeg maar, waardoor ik merk dat ik een beetje kan ademhalen en het helemaal niet zo gek is dat ik in deze positie zit, waardoor ik het een beetje makkelijker kan dragen.
Ik heb werkelijk geen idee of het wat voor je is, mij heeft het in ieder geval al een eind op weg geholpen. Mocht je precies willen weten wat er in mijn leven is gebeurd waardoor ik hier ben gekomen, (verschilt niet zo heel erg veel van jou verhaal, maar geloof me het kan nog erger) laat het me dan weten. Dan zal ik proberen of ik het je kan mailen. Dus niet om mijn verhaal aan je op te dringen maar misschien heb je er wat aan.
Een ding moet je in ieder geval altijd onthouden: (dat zegt mijn vriend altijd tegen mij als ik me kut voel) Je MOET niks, je MAG alles en je hebt niks te willen. (daar hoort wel een kleine uitleg bij natuurlijk maar ik hoop dat de essentie duidelijk is)
Laatste ding, wat je nooit moet vergeten is dat je alleen maar hoeft adem te halen om te leven!
Ik hoop dat je wat aan mijn tipjes hebt! Succes en sterkte!
vrijdag 9 november 2007 om 16:03
@ Gillie,
Je verhaal is helemaal niet warrig hoor, ik begrijp 't heel goed. Ik heb echt exact hetzelfde. Tot nu toe heb ik me ook altijd een gevangene gevoeld van mijn werk en ook ik race altijd naar huis en wil alleen nog maar alleen zijn. Maar dat dit heeft grotendeels te maken met wat ik al eerder beschreef: ik raak mezelf erg gemakkelijk kwijt en moet mezelf echt even hervinden aan het einde van de dag.
Dit heb ik eigenlijk al sinds de middelbare school.
ook ik heb steeds het gevoel me te moeten verantwoorden. Ik durfde dit topic bijna niet te openen, uit angst echt de enige te zijn en een aansteller gevonden te worden of een verwend nest of slappeling... Maar ik ben zó blij hier mensen tegen te komen die hetzelfde hebben. Dat troost me echt en ik hoop dat het hetzelfde voor jullie doet.
Toch weet ik dat ik mijn leven niet op deze manier door wil modderen en gezien het maatschappelijk leven niet zal veranderen, zal ik dat moeten doen voor zover ik dat kan, door er anders mee te leren omgaan.
Ik denk inmiddels dat veel van het MOETEN-gevoel en de druk die daarmee ontstaat weg te nemen is door wat minder kritisch te worden voor onszelf. Het is inderdaad niet makkelijk en er zullen altijd wel dingen moeten in het leven, maar het kan wel allemaal wat 'gemakkelijker', daar ben ik van overtuigd.
Blijf hier vooral schrijven als je wilt en je praat echt niet teveel over jezelf trouwens!
Je verhaal is helemaal niet warrig hoor, ik begrijp 't heel goed. Ik heb echt exact hetzelfde. Tot nu toe heb ik me ook altijd een gevangene gevoeld van mijn werk en ook ik race altijd naar huis en wil alleen nog maar alleen zijn. Maar dat dit heeft grotendeels te maken met wat ik al eerder beschreef: ik raak mezelf erg gemakkelijk kwijt en moet mezelf echt even hervinden aan het einde van de dag.
Dit heb ik eigenlijk al sinds de middelbare school.
ook ik heb steeds het gevoel me te moeten verantwoorden. Ik durfde dit topic bijna niet te openen, uit angst echt de enige te zijn en een aansteller gevonden te worden of een verwend nest of slappeling... Maar ik ben zó blij hier mensen tegen te komen die hetzelfde hebben. Dat troost me echt en ik hoop dat het hetzelfde voor jullie doet.
Toch weet ik dat ik mijn leven niet op deze manier door wil modderen en gezien het maatschappelijk leven niet zal veranderen, zal ik dat moeten doen voor zover ik dat kan, door er anders mee te leren omgaan.
Ik denk inmiddels dat veel van het MOETEN-gevoel en de druk die daarmee ontstaat weg te nemen is door wat minder kritisch te worden voor onszelf. Het is inderdaad niet makkelijk en er zullen altijd wel dingen moeten in het leven, maar het kan wel allemaal wat 'gemakkelijker', daar ben ik van overtuigd.
Blijf hier vooral schrijven als je wilt en je praat echt niet teveel over jezelf trouwens!
vrijdag 9 november 2007 om 16:10
HOE ga jij bereiken dat jij je gelukkig kunt voelen?
HOE ga jij bereiken dat je wat minder spanning in je leven krijgt?
HOE ga jij bereiken dat je meer stabiliteit in je leven krijgt?
HOE ziet dat er uit en HOE voelt dat??
HOE ga jij bereiken dat je een prettig huisje, een aardige baan en voldoende inkomen om een beetje lekker te kunnen leven, krijgt?
Het is duidelijk, deze dingen komen niet "aanwaaien".
Daar moet je wel iets voor doen. Doe dat dus ook.
En als allerlaatste, van wie MOET je dan dingen??
anoniem_19286 wijzigde dit bericht op 09-11-2007 16:11
Reden: toevoeging
Reden: toevoeging
% gewijzigd
vrijdag 9 november 2007 om 16:47
Misschien is het niet zo bedoeld, maar je reactie wekt nogal wat irritaties bij me op. Tuurlijk moet je daar wat voor doen (misschien komt het door het woordje MOETEN
?)En als je m'n verhaal gelezen hebt, heb je ook kunnen lezen dat ik in eerste instantie naar een psycholoog ga. Want het zit 'm namelijk in m'n gedachten met name.
Bovendien, als ik op al deze vragen het antwoord had geweten, dan had ik mijn doel al bereikt. Dus HOE? Daar probeer ik uit te komen met de hulp van anderen.
vrijdag 9 november 2007 om 16:55
@Naski,
Je zet me wel aan het denken over dat vrijwilligerswerk. Ik zal eens gaan kijken wat er zoal aan vrijwilligerswerk is. Maar dan nog blijft het zo dat ik minimaal 4 dagen een betaald inkomen zal moeten hebben, misschien wel 5 en dan blijft er niet veel over natuurlijk. Maar je hebt wel gelijk, dat het goed is voor je cv en voor je ervaring en het zal de druk ook een beetje van de ketel halen.
Over m'n huis: Ik woon in omgeving R'dam. Ik sta wel ingeschreven bij de woningbouwvereniging voor een aantal jaar, dus in principe maak ik wel enige kans op de huurmarkt, alleen een baan moet echt eerst, anders krijg ik de betreffende woning nooit toegewezen, wegens een te laag inkomen. Dat is dus helaas geen optie nu.
Wat betreft m'n relatie: ik begrijp je reactie wel, dat zou ik zelf ook zeggen als ik zo'n verhaal las. De relatie vrat vroeger wel een hoop energie, nu niet meer, mede danzij dat ik alleen woon. Sterker nog: hij steunt me nu juist en daar ben ik erg blij mee. Als hij nu weg zou vallen, zou ik het ook wel redden, maar vraag niet hoe.
Je hebt natuurlijk gelijk dat ik eerst aan mezelf moet werken en zelf gelukkig zijn, voordat ik dat met een ander kan zijn. In ieder geval bedankt voor je steun en aanmoediging!
Je zet me wel aan het denken over dat vrijwilligerswerk. Ik zal eens gaan kijken wat er zoal aan vrijwilligerswerk is. Maar dan nog blijft het zo dat ik minimaal 4 dagen een betaald inkomen zal moeten hebben, misschien wel 5 en dan blijft er niet veel over natuurlijk. Maar je hebt wel gelijk, dat het goed is voor je cv en voor je ervaring en het zal de druk ook een beetje van de ketel halen.
Over m'n huis: Ik woon in omgeving R'dam. Ik sta wel ingeschreven bij de woningbouwvereniging voor een aantal jaar, dus in principe maak ik wel enige kans op de huurmarkt, alleen een baan moet echt eerst, anders krijg ik de betreffende woning nooit toegewezen, wegens een te laag inkomen. Dat is dus helaas geen optie nu.
Wat betreft m'n relatie: ik begrijp je reactie wel, dat zou ik zelf ook zeggen als ik zo'n verhaal las. De relatie vrat vroeger wel een hoop energie, nu niet meer, mede danzij dat ik alleen woon. Sterker nog: hij steunt me nu juist en daar ben ik erg blij mee. Als hij nu weg zou vallen, zou ik het ook wel redden, maar vraag niet hoe.
Je hebt natuurlijk gelijk dat ik eerst aan mezelf moet werken en zelf gelukkig zijn, voordat ik dat met een ander kan zijn. In ieder geval bedankt voor je steun en aanmoediging!
vrijdag 9 november 2007 om 16:59
@Amarantha,
Goh, ik vond het al zo moedig en stoer van je om te emigreren, maar er zit blijkbaar nog een staartje aan het verhaal. Ik ben er wel benieuwd naar, dus je mag het me mailen als je wilt.
Vervelend voor je dat het toch weer slechter is gegaan. het klonk zo veelbelovend, je eerste stukje. Heb je daar hulp van een arts of psycholoog of vrienden en familie?
Ik zal de boeken eens uit de bieb gaan halen. Bedankt voor de tip!
En jij ook veel sterkte!
Goh, ik vond het al zo moedig en stoer van je om te emigreren, maar er zit blijkbaar nog een staartje aan het verhaal. Ik ben er wel benieuwd naar, dus je mag het me mailen als je wilt.
Vervelend voor je dat het toch weer slechter is gegaan. het klonk zo veelbelovend, je eerste stukje. Heb je daar hulp van een arts of psycholoog of vrienden en familie?
Ik zal de boeken eens uit de bieb gaan halen. Bedankt voor de tip!
En jij ook veel sterkte!
vrijdag 9 november 2007 om 17:11
:
[...]
Misschien is het niet zo bedoeld, maar je reactie wekt nogal wat irritaties bij me op. Tuurlijk moet je daar wat voor doen (misschien komt het door het woordje MOETEN
En als je m'n verhaal gelezen hebt, heb je ook kunnen lezen dat ik in eerste instantie naar een psycholoog ga. Want het zit 'm namelijk in m'n gedachten met name.
Bovendien, als ik op al deze vragen het antwoord had geweten, dan had ik mijn doel al bereikt. Dus HOE? Daar probeer ik uit te komen met de hulp van anderen.
Lees jij mijn HOE soms als MOETEN??
Ik gebruik namelijk nergens MOETEN.
Ik weet dat je naar een psych gaat.
Een aantal antwoorden kan ik zelfs bedenken.
Ga eens uit van dingen die je WEL kunt en niet van de dingen die je NIET kunt.
zaterdag 10 november 2007 om 01:34
[quote]:
Nu werk ik twee dagen in het onderwijs (sinds een tijd uit de roulatie te zijn geweest). Ik ben erg blij met de baan maar vind het ook dodelijk vermoeiend. Ik ben na één dag al helemaal kapot als ik thuiskom en lig om 21.00 / 21.30 uur in m'n bed. Ik voel me zo slap als ik al die anderen mensen om me heen zijn die fulltime werken voor de klas en ook nog 3 kinderen hebben en hun huis aan het verbouwen zijn bij wijze van spreken. Ik durf dan eigenlijk niet meer te zeggen dat ik me al bijna overspannen voel als ik twee dagen heb gewerkt. Ik voel me aanstellerig, maar het is helaas echt zo: Ik ben echt doodop. En ik ben echt geen kleinzerig type dat erg snel begint te piepen, maar ik twijfel nu wel heel erg aan mezelf. Wat is er met me aan de hand?
Dat je snel moe bent: ik heb van mezelf maar geaccepteerd dat ik gewoon een kleinere accu heb zeg maar dan sommige anderen. De ene persoon kan met 4 uur slaap per nacht toe, de ander heeft 9 uur nodig. Ergens hier loopt een topic over nachtmensen vs ochtendmensen, dat is net zoiets.
Ik verbaas me ook me ook vaak over hoeveel energie bepaalde mensen hebben. Ik heb me er maar bij neergelegd.
En verhuizen is altijd erg stresserend, zeker wanneer je op zo'n korte termijn te horen krijgt dat je weg moet. Zou ik erg nerveus van worden!
Wat dat accepteren betreft: ik lees hier wel eens opmerkingen als "je moet kijken naar wat je WEL hebt, i.p.v. wat je niet hebt" en dergelijke. Ik snap wel wat ze bedoelen maar ben het er niet zo mee eens: bepaalde dingen kunnen zo belangrijk voor iemand zijn, en kun je als zo'n gemis ervaren, dat "je neerleggen bij" of accepteren gewoon geen optie is. Sommige verlangens zijn te sterk en te invloedrijk.
Nu werk ik twee dagen in het onderwijs (sinds een tijd uit de roulatie te zijn geweest). Ik ben erg blij met de baan maar vind het ook dodelijk vermoeiend. Ik ben na één dag al helemaal kapot als ik thuiskom en lig om 21.00 / 21.30 uur in m'n bed. Ik voel me zo slap als ik al die anderen mensen om me heen zijn die fulltime werken voor de klas en ook nog 3 kinderen hebben en hun huis aan het verbouwen zijn bij wijze van spreken. Ik durf dan eigenlijk niet meer te zeggen dat ik me al bijna overspannen voel als ik twee dagen heb gewerkt. Ik voel me aanstellerig, maar het is helaas echt zo: Ik ben echt doodop. En ik ben echt geen kleinzerig type dat erg snel begint te piepen, maar ik twijfel nu wel heel erg aan mezelf. Wat is er met me aan de hand?
Dat je snel moe bent: ik heb van mezelf maar geaccepteerd dat ik gewoon een kleinere accu heb zeg maar dan sommige anderen. De ene persoon kan met 4 uur slaap per nacht toe, de ander heeft 9 uur nodig. Ergens hier loopt een topic over nachtmensen vs ochtendmensen, dat is net zoiets.
Ik verbaas me ook me ook vaak over hoeveel energie bepaalde mensen hebben. Ik heb me er maar bij neergelegd.
En verhuizen is altijd erg stresserend, zeker wanneer je op zo'n korte termijn te horen krijgt dat je weg moet. Zou ik erg nerveus van worden!
Wat dat accepteren betreft: ik lees hier wel eens opmerkingen als "je moet kijken naar wat je WEL hebt, i.p.v. wat je niet hebt" en dergelijke. Ik snap wel wat ze bedoelen maar ben het er niet zo mee eens: bepaalde dingen kunnen zo belangrijk voor iemand zijn, en kun je als zo'n gemis ervaren, dat "je neerleggen bij" of accepteren gewoon geen optie is. Sommige verlangens zijn te sterk en te invloedrijk.
zondag 11 november 2007 om 09:10
Ja, je gebruikt het woord 'moeten', lees het nog maar eens terug.
IK kan de antwoorden niet bedenken, nogmaals, anders had ik het wel geweten. Mijn vraag is nou juist of mensen mij misschien kunnen zeggen HOE ze het doen.
Het is wel héél gemakkelijk om te zeggen dat ik moet uitgaan van de dingen die ik nog WEL kan en niet wat ik NIET kan. Ik begrijp wel wat je ermee wilt zeggen hoor, maar soms heb je gewoon écht heel weinig mogelijkheden en dan zakt bij mij de moed wel naar de schoenen.
Ik vind het ook zo typisch Nederlands om niet te mogen klagen, om niet te mogen zeggen dat je het moeilijk hebt en even geen mogelijkheden meer ziet. Tuurlijk, er zijn altijd mensen die het nog veel slechter hebben, maar moet ik me daarmee vergelijken?
zondag 11 november 2007 om 09:21
Hoi Quattro!
Ik ben er ook behoorlijk nerveus van. Ben daarnet met buikpijn wakker geworden. ik was gister doodmoe van de hele dag dozen inpakken, maar was vanmorgen toch om 8 uur alweer wakker.
Een huis waar ik me lekker voel is voor mij inderdaad heel belangrijk en ik snap soms ook niet dat het voor anderen niet zo belangrijk is. Het is ook echt een heel raar gevoel om bezig te zijn met inpakken, niet wetende waar ik naartoe ga. Maandag hoor ik of ze iets voor me hebben in deze gemeente, anders moet ik waarschijnlijk naar Ridderkerk en daar wil ik nog niet dood aangetroffen worden. Als er iets is waar ik helemaal depressief van wordt, is het wel een trieste flattenwijk. Maar als het moet, dan moet het helaas. Ik weet alleen wel dat m'n leven dan gericht is op daar zo snel mogelijk weer wegkomen en dan zit ik daar ook niet relaxed.
Sommige mensen zijn heel flexibel en kunnen overal wonen en het maakt ze niet uit hoe vaak ze verhuizen of dat ze een spartaans onderkomen hebben en tussen de dozen zitten. Ik kan er echt niet tegen en ik denk echt de meerderheid niet.
Wat ook meespeelt is natuurlijk dat als je eenmaal iets gewend bent, het erg moeilijk is om een stap terug te doen. Ik heb jarenlang op kamers gewoond en was daar redelijk gelukkig mee. Maar na een eigen huis te hebben gehad en de bijkomende vrijheden, is het moeilijk om weer naar een onzeker situatie te gaan en beperkt te zijn in je vrijheid.
zondag 11 november 2007 om 10:12
:
[...]
Misschien is het niet zo bedoeld, maar je reactie wekt nogal wat irritaties bij me op. Tuurlijk moet je daar wat voor doen (misschien komt het door het woordje MOETEN
Ik moet hier breed om glimlachen, zo herkenbaar.Ik ken het 'moeten' heel goed, en ik heb vaak precies dezelfde reactie op Hvjz. Houvanjezelf, het is niet wat je zegt, het is hoe je het zegt... van die korte zinnetjes, van die Waarheden met een hoofdletter, vaak ook nog gebiedende wijs. Op mensen die (over)gevoelig zijn voor 'moeten', komt dat nogal sturend over. Zo'n begrijpende vader zeg maar, die tegelijk weinig ruimte laat voor andere opvattingen. Jaja, dat zegt meer over mij dan over jou... maar ik vind het wel grappig dat Valesca hetzelfde reageert.
zondag 11 november 2007 om 10:39
Valesca, ik herken heel veel in je verhaal (inclusief de studies, de kunst, de huisvesting die maar niet vast wil worden, de migraine, enz.). Het goede nieuws is, dat je dus niet de enige bent. En er is nog meer goed nieuws: heel veel problemen lossen zich vanzelf op. Ik dacht op mijn dertigste dat ik nooit een fatsoenlijk inkomen zou kunnen verdienen, nu ben 43 en ik heb een zeer behoorlijk inkomen met parttime werk, en ook nog een eigen huis. Krijg jij ook, let maar eens op.
Het slechte nieuws: dat 'moeten', dat los je maar zo niet op, ook niet met hulp van een psycholoog. Dat blijft een levenslange strijd. Aan de andere kant: het wordt wel steeds makkelijker. Nog meer slecht nieuws: van die migraine komen we pas af na de overgang.
Bijna alle goede tips (mediteren, sporten, afleiding zoeken) zijn al gegeven... Ik heb er nog eentje die je zou kunnen proberen: meer werken. Gek, maar waar. En dit zegt iemand, die zelf ook om half tien uitgeput in bed rolt. Ik bedoel niet, dat je meteen 40 uur moet gaan werken, maar probeer eens een halve dag meer. (Ik begon zelf met 16, heb dat stapsgewijs vermeerderd en ik ga volgend jaar naar 32! *trots*)
Het is namelijk zo, dat je je energie ook gaat verdelen naar hoeveel werk je moet doen. Als ik vier uur op een dag moet werken, dan werk ik me in vier uur helemaal uit de naad en loop ik me in mijn vrije tijd alleen maar druk te maken over wat ik misschien niet goed heb gedaan en wat er nog moet. Als ik er acht moet werken, dan doe ik er zes rustig aan, en de resterende twee uur doe ik routinewerk.
Als jij voor de klas staat, en alles voor het eerst doet, dan kost dat enorm veel energie. Als je hetzelfde kunstje bij verschillende klassen mag herhalen, kost dat je waarschijnlijk veel minder.
Het slechte nieuws: dat 'moeten', dat los je maar zo niet op, ook niet met hulp van een psycholoog. Dat blijft een levenslange strijd. Aan de andere kant: het wordt wel steeds makkelijker. Nog meer slecht nieuws: van die migraine komen we pas af na de overgang.
Bijna alle goede tips (mediteren, sporten, afleiding zoeken) zijn al gegeven... Ik heb er nog eentje die je zou kunnen proberen: meer werken. Gek, maar waar. En dit zegt iemand, die zelf ook om half tien uitgeput in bed rolt. Ik bedoel niet, dat je meteen 40 uur moet gaan werken, maar probeer eens een halve dag meer. (Ik begon zelf met 16, heb dat stapsgewijs vermeerderd en ik ga volgend jaar naar 32! *trots*)
Het is namelijk zo, dat je je energie ook gaat verdelen naar hoeveel werk je moet doen. Als ik vier uur op een dag moet werken, dan werk ik me in vier uur helemaal uit de naad en loop ik me in mijn vrije tijd alleen maar druk te maken over wat ik misschien niet goed heb gedaan en wat er nog moet. Als ik er acht moet werken, dan doe ik er zes rustig aan, en de resterende twee uur doe ik routinewerk.
Als jij voor de klas staat, en alles voor het eerst doet, dan kost dat enorm veel energie. Als je hetzelfde kunstje bij verschillende klassen mag herhalen, kost dat je waarschijnlijk veel minder.
zondag 11 november 2007 om 12:15
:
[...]
Ik ken het 'moeten' heel goed, en ik heb vaak precies dezelfde reactie op Hvjz. Houvanjezelf, het is niet wat je zegt, het is hoe je het zegt... van die korte zinnetjes, van die Waarheden met een hoofdletter, vaak ook nog gebiedende wijs. Op mensen die (over)gevoelig zijn voor 'moeten', komt dat nogal sturend over. Zo'n begrijpende vader zeg maar, die tegelijk weinig ruimte laat voor andere opvattingen. Jaja, dat zegt meer over mij dan over jou... maar ik vind het wel grappig dat Valesca hetzelfde reageert.
Dank je Korenwolf.
Hier kan ik iets mee.
Grappige is, dat enerszijds wordt aangegeven dat anderen nodig zijn om richting te geven en aan te geven hoe iets kan worden bereikt.
Anderzijds blijkt, dat dit richting geven niet te sturend mag zijn of worden.
Wees niet te streng voor jezelf.
Sterkte.
