bewust geen kinderen

04-11-2007 16:59 554 berichten
Alle reacties Link kopieren
Hoi,



Ik ben 32 jaar ik wil bewust geen kinderen. Ik wil en durf de verantwoordelijkheid voor kinderen niet te nemen. In mijn omgeving hebben we veel vrienden met kinderen. Allemaal super leuk en gezellig als ze bij ons zijn zal ik ze ook zo veel mogelijk verwennen. Ik vind kinderen leuk. In mijn omgeving heb ik eigenlijk geen mensen die bewust geen kinderen willen. Vandaar dat ik deze topic heb geopend om te kijken hoe andere mensen hier mee omgaan die bewust geen kinderen willen.
Alle reacties Link kopieren
Maar dat is ook zo: de meeste mensen denken langer na over hun besluit om geen kind te nemen, dan de meeste mensen er over nadenken om wel een kind te nemen.



Ik ben ook jaren bezig geweest met het afspeuren van internet op zoek naar gelijk gestemden en daar dan mooie quotes en argumentaties van te pikken zodat dat ik goed beslagen ten ijs zou komen als ik moet uitleggen waarom ik geen kinderen wil.



Maar ik hoef helemaal niets uit te leggen. Ik wil geen kinderen. Om daarom.



Het is begrijpelijk dat als je afwijkt van de norm mensen nieuwschierig zijn waarom dat zo is. En als je afwijkt van de norm ben je vaak ook eng, en wordt je dus soms agressief benaderd: jij bent gek dat je geen kinderen wilt. De menselijke natuur houdt nu eenmaal niet graag van afwijkingen.



Ik kan zat rationele redenen opnoemen waarom ik geen kinderen wil. Maar de basis is toch dat ik gewoon dat gevoel niet heb. Net zo als mensen die wel kinderen willen zich beroepen op hun gevoel: ze hebben gewoon een kinderwens. Alle mensen die een kind willen gaan toch ook beargumenteren waarom ze dat willen?
Alle reacties Link kopieren
Hoi allemaal,

Ook ik heb geen zin in kinderen, om heel veel al genoemde redenen (alhoewel dit denk ik iets is dat juist niet met redenen omkleed hoeft te worden).

Maar wat ik daar aan wil toevoegen: Het lijkt mij zo vreselijk om zwanger te zijn. Om er uit te zien als een nijlpaard, en overal last van te hebben en niets meer te kunnen. En dan ook nog bevallen. Daar heb ik van vriendinnen (ja nog steeds) zulke pijnlijke verhalen over gehoord, dan ik er nog nachtmerries van heb.

Hoe zit dat bij jullie? Zien jullie ook op tegen zwanger zijn en bevallen, of alleen tegen het kind dat je dan overhoudt?
Alle reacties Link kopieren
dibbus schreef op 09 november 2007 @ 20:13:

Ja, inderdaad Asterix dat heb ik nou ook. Bij iedere vriendin die moeder wordt, lijkt het alsof ik ook een beetje afscheid moet nemen van het leventje zoals ik dat zo graag leidde :sigh: . Net als Miezjuh en Demoiselle heb ik gelukkig ook nog vriendinnen die geen complete metamorfose doormaken. Met hen doe ik weliswaar andere dingen dan voorheen (bijv samen lunchen ipv de kroeg in), maar vaak is het net zo gezellig. Al vind ik het verdraaid lastig om een goed gesprek te blijven voeren terwijl ondertussen een peuter mijn boekenkast probeert leeg te plunderen.. Helaas is mijn beste vriendin wel extreem vermoederkloekt. Dat onze levens een totaal andere kant op zijn gegaan, heeft de vriendschap aardig op de proef gesteld en zorgt waarschijnlijk ook voor het enorm verdrietige bijgevoel bij nieuwe aankondigingen van spliksplinterzwangere vriendinnen. Al heb ik die knagende gevoelens ook langere tijd verward met een eventuele twijfel of ik dan misschien toch ooit wel kinderen zou willen..

Tsja, het blijft lastig hoor. Het sterkt me in ieder geval enorm om hier zoveel gelijkgestemden tegen te komen!
Goh, alsof ik naar mijn eigen tekst zit te kijken Dibbus!
Alle reacties Link kopieren
Vl43inder schreef op 04 november 2007 @ 21:16:



He sb_trebans het verbaast me eigenlijk dat er een arts was die jou op zo'n jonge leeftijd wilde steriliseren?




Dat heeft wel wat voeten in aarde gehad ja. Ik wilde als éen van de eersten de Ova-blok methode laten toepassen (propje siliconen in je eileiders), maar dat kon toen alleen in Alkmaar en de arts daar weigerde falikant me te steriliseren vanwege mijn leeftijd.

In Leeuwarden heeft een team van 10 artsen er een vergadering aan gewijd en me een verklaring laten tekenen dat ik ze er nooit op zou aanvallen dat ze me al op 22-jarige leeftijd steriliseerden (copie van die verklaring heb ik nog altijd als leuk aandenken...

:-] )
Alle reacties Link kopieren
Lieselot733 schreef op 10 november 2007 @ 15:18:

Maar dat is ook zo: de meeste mensen denken langer na over hun besluit om geen kind te nemen, dan de meeste mensen er over nadenken om wel een kind te nemen.
Nou, dan ben ik de uitzondering die de regel bevestigt. Ik heb altijd heel zeker geweten dat ik geen kinderen wilde. Geen seconde over hoeven nadenken, nooit over getwijfeld. Je hebt vrouwen die zeggen dat ze als kind al wisten dat ze moeder wilden worden, ik wist al zo'n beetje in de wieg dat dat niks voor mij was.
Morrigan Crow, net zo leuk als Harry Potter.
Alle reacties Link kopieren
Er mochten eigenlijk wel een paar ;) bij mijn vorige post.
Morrigan Crow, net zo leuk als Harry Potter.
Alle reacties Link kopieren
Top-topic! Veel dingen die ik lees, zijn voor mij herkenbaar. Mooie postings ook van -dacht ik- calvijn1, echt heel erg mooi beschreven. Goeie discussie ook met oog voor ieders standpunt. Het zal dan ook wel duidelijk zijn, dat ik ook (bewust) geen vader wil worden. Tuurlijk..voor mannen zal het allemaal wel anders zijn, maar ik ken genoeg (single) mannen in mijn omgeving met een enorme kinderwens. Zo veel verschillen mannen en vrouwen wat dat betreft dus niet...denk ik.
Alle reacties Link kopieren
kletsbets schreef op 11 november 2007 @ 13:15:

Hoi allemaal,

Ook ik heb geen zin in kinderen, om heel veel al genoemde redenen (alhoewel dit denk ik iets is dat juist niet met redenen omkleed hoeft te worden).

Maar wat ik daar aan wil toevoegen: Het lijkt mij zo vreselijk om zwanger te zijn. Om er uit te zien als een nijlpaard, en overal last van te hebben en niets meer te kunnen. En dan ook nog bevallen. Daar heb ik van vriendinnen (ja nog steeds) zulke pijnlijke verhalen over gehoord, dan ik er nog nachtmerries van heb.

Hoe zit dat bij jullie? Zien jullie ook op tegen zwanger zijn en bevallen, of alleen tegen het kind dat je dan overhoudt?




Ik zie ook tegen beide op. Ik heb vroeger in de verzorging gewerkt met 40+ vrouwen die allemaal kinderen hadden en nog regelmatig praatten over de bevalling en de gevolgen ervan (aambeien, lichte incontinentie, de gevolgen van uitscheuren). Daar word je niet vrolijk van ;-) . En dan nu de verhalen over de zwangerschap zelf, 5 dagen weeën/ niet meer om kunnen draaien in bed/ elke keer naar de wc en iets wat de hele tijd beweegt in je buik e.d....

Maar ik neem aan dat je dat er wel voor over hebt als je kinderen wil, dat die verhalen je dan niet afschrikken.
Alle reacties Link kopieren
Ik heb ook altijd geweten dat ik geen kinderen wilde. Ik vond dat helemaal niet raar of bijzonder. Pas toen ik op de leeftijd kwam dat het een issue werd en zo veel negatieve reacties kreeg, kwam ik er achter dat iedereen het als vanzelfsprekend ziet dat je kinderen krijgt en ik als een freak gezien werd. We praten nu over zo'n 15 jaar geleden. Inmiddels is het iets nomaler.



Dus zoals Tonkje zegt altijd geweten: ja. Maar ooit aan het twijfelen gebracht door de maatschappelijke en sociale druk: ook ja. Dus daarom denk ik dat mensen er meer gedachten aan besteden, laat ik het dan zo zeggen, om geen kinderen te nemen dan wel.



Over het zwanger worden: ik ben zoooooooooo blij dat ik dat niet hoef. Het lijkt me vreselijk. En zo'n levend wezen in je buik lijkt me eng en een vreselijke aantasting van mijn privacy. Het lijkt mij niets om mijn lichaam te moeten delen. Dat ik van alles op moet geven om dat kind goed te laten groeien, dik wordt, last krijg van allerlei dingen. Brr. Maar dat komt natuurlijk omdat ik ze niet wil. Als je dolgraag een kind wilt kan ik me voorstellen dat je dat allemaal met liefde doet en ondergaat.



Ik denk niet dat het wel of geen kinderen willen voor mannen en vrouwen heel anders is, qua gevoel. Alleen ligt de sociale druk ligt veel lager, volgens mij.

Bij jonge vrouwen is het een heel gedoe om gesteriliseerd te raken. Zoals sr_trebans ook schreef, hele vergaderingen worden er aan gewijd, sommigen moeten eerst bij een psycholoog komen, verklaringen moeten ondertekend worden. Echter toen mijn man zich ging laten steriliseren, zo rond zijn dertigste, werd er pas door de uroloog tijdens de ingreep gevraagd of zijn gezin compleet was. Toen mijn man aangaf dat hij helemaal geen kinderen had, was de uroloog verbaasd maar verder niet geschokt ofzo. Terwijl ik hemel en aarde moest bewegen voor een afspraak en dat pas na veel doorargumenteren en echt boos werd. (Uiteindelijk heeft mijn man het dus laten doen, maar dat is een ander verhaal).
Alle reacties Link kopieren
Applelicious 81 schreef op 10 november 2007 @ 12:59:

:worship: HULDE!!! :worship:



Het stomme is;

ik zoek naar redenen om ze wel of niet te krijgen terwijl een kinderwens puur een gevoelskwestie is, waarom wil ik dat verstandelijk onderbouwen?





Dat vind ik nou net NIET het geval, dat het puur een gevoelskwestie is (dit gaat een erg lange post worden.... sorry!). Ik vind dat je er wel een aantal heeeel goede redenen voor mag hebben om aan kids te beginnen. Ik kan veel redenen geven (waarvan er een aantal voor mij doorslaggevend waren om er niet aan te beginnen) om ze niet te nemen, maar bitter weinig om er wél aan te beginnen. Vooral in de huidige tijd, waar kinderen krijgen werkelijk een keuze is (of je moet per ongeluk zwanger raken, maar dat gebeurt niet meer zo vaak als vroeger), is het geen vanzelfsprekendheid meer dat er kinderen in een relatie komen. Ik ben geen pessimist, noem mezelf meer een realist met een wat pessimistische toekomstverwachting wat betreft de wereld en de mensheid in het algemeen.



Waarom zou je een kind in deze wereld zetten?? Omdat je babietjes zo schattig vindt? Omdat de familienaam voortgezet moet worden? Omdat de mensheid zich voort moet planten?

Of deze: omdat je "iets van jullie samen" wilt hebben?



Ik vind dat allemaal van ondergeschikt belang aan het feit dat je dan wéér een nieuwe wereldburger creëert, terwijl we overbevolkt zijn en er weeshuizen vol met kinderen zonder toekomst zijn.



Waar ik heen wil: voor de twijfelaars onder jullie: misschien moet je je minder richten op de vraag OF je een kind wilt, maar meer op de vraag WAAROM je er éen wilt.



Persoonlijk erger ik me rot aan mensen die zeggen dat het egoïstisch is om geen kinderen te willen. Hoezo egoïstisch? Wat onthoud ik een kind dat niet bestaat? Ik onthoud hoogstens mijn ouders een kleinkind en de staat een premiebetalende burger. Ik vind het veel egoïstischer om een kind op deze toch vrij hopeloze wereld te zetten: "Alsjeblieft mijn kind, een lekker agressieve wereld vol oorlog, ellende en oh ja, we hebben ook een probleempje met het klimaat, maar dat los jij wel voor ons op hè, tenslotte zijn kinderen de toekomst! (Jaja, dat dachten ónze ouders ook en wat hèbben wij de wereld toch verbeterd...) "



Ik wil op deze plaats een lans breken voor adoptie, ook in licht van de vele egoïstische redenen van velen om een kind te nemen ("ach zoooo schattig zo'n babietje" (babietje blijft niet altijd klein, jonge poesjes zijn ook superschattig), "aan wie moeten we anders ons huis nalaten" (echt waar, ik ken meerdere mensen die om die redenen op de wereld gezet zijn, geen gein, heel triest), "voortzetting van de familienaam" (lekker belangrijk), "we willen iets van ons sàààmen, als bezegeling van onze liefde" (hoezo moet liefde bezegeld worden? Is het niet al geweldig als je het voor elkaar krijgt met z'n 2-en een lange en gelukkige relatie te realiseren? Neem een hond), "maar als je oud wordt, dan komt er niemand langs" (dan had je maar meer moeten investeren in je sociale contacten), ETCETERA).



Als je een kind wilt omdat je denkt dat het je leven verrijkt (iets wat ik me dan wel weer voor kan stellen, vooral in contacten met de kinderen van familie en vrienden, alhoewel die verrijking zich vaak beperkt bij mij tot verbazing over wat dat jonge grut allemaal al kan, en hoe grappig en lief ze kunnen zijn (een uurtje of zo...)), waarom dan niet een kind adopteren??

De beste vrienden van mijn zusje kunnen geen kinderen krijgen (geloof dat hij geen goed sperma heeft of zoiets). Het zit er dus definitief niet in voor hun langs natuurlijke weg een kind te krijgen. Stel ik voor (via mijn zusje) om te adopteren: "Nee, het moet wel van onszèlf zijn!"

Wie is hier nou egoïstisch?



Waarom is je eigen grut beter dan een kind uit een andere buik dan je eigen? En als je adopteert, weet je ook nog dat het kind gezond is (want dat is ook nog eens reden om er nog maar eens goed over na te denken; na je 30e is de kans op een gezond kindje een heel stuk kleiner dan daarvóor).



Okay, adoptie is duur en lastig en duurt lang. Maar zou je niet liever 3 jaar in een adoptieprocedure zitten dan bijv. 5 jaar lang je lijf met hormonen te teisteren? En vergeet niet dat het steeds makkelijker wordt om te adopteren. Tegenwoordig kunnen zelfs alleenstaande homosexuelen een kind adopteren (hangt wel sterk af van het land, China doet het bijv. niet). Dit was nog niet eens zo heel lang geleden een taboe.



Ik vind het onbegrijpelijk dat het in deze overbevolkte wereld, waarin we wèl braaf glas en papier scheiden, we niet van adoptie een vanzelfsprekender optie maken als het er om gaat wel of geen kinderen te nemen. Hou je nou van kinderen of hou je nou zo zeer van het idee je voort te planten? Tikt een biologische klok vanuit een drang tot zorgen of tot een drang tot het doorgeven van je genen (sorry, daarin zie ik geen noodzaak, we zijn toch geen primitieve beesten??)



Persoonlijk wil ik ook niet adopteren wegens al eerder genoemde redenen waarom ik geen kinderen wil (bezorgdheid, zou ze verstikken met mijn liefde, zou niet meer aan mezelf toekomen, zou in een gat vallen als ze eens het nest verlaten, etc). Maar als ik ze wel had willen hebben, was ik voor adoptie gegaan, absoluut. Nu denk ik er wel eens aan om gastgezin voor pubers in een moeilijke periode te worden (over een paar jaar, ben nu zelf ook vaak nog net een kind :rolling: ) , helaas is mijn vriend niet zo enthousiast over dat idee. Oh ja, wie was hier ook alweer egoïstisch?



Ik kan nog wel even doorgaan, maar zie dat ik enorm veel getypt heb en weet uit andere forums dat de interesse van de andere forumbezoekers dan wat nalaat... 8-P



Ben zeer benieuwd wat jullie van bovenstaande denken! Als er na mijn pleidooi voor adoptie ook maar éen kind door een 'twijfelaar' geadopteerd wordt, dan ben ik een heeeel blij mens! :heart:
Alle reacties Link kopieren
@sb-trebans: ik heb netjes het hele stuk gelezen hoor :-) . Ik moet zeggen dat ik aan degenen die een kind willen niet vraag waarom ze dat willen (aangezien ik het andersom ook vervelend vind) maar de redenen die personen bij jou hebben aangegeven klinken me een beetje bizar. Ik weet dan ook niet waarom adoptie niet wordt overwogen. Het lijkt mij een valide optie. Ik heb pas wel een stuk van Babyboom (programma over het krijgen van kinderen) gezien waarbij me dat inderdaad ook al niet duidelijk werd. Er werd een stel geïnterviewd die al meerdere kunstgrepen achter de rug hadden, waarvan de man al 4? dochters had en die er kennelijk toch absurd veel voor over hadden om zelf een kind te krijgen "want anders hoefde het niet".
Alle reacties Link kopieren
Alleen wil ik geen kinderen.

Niet van een ander, niet van mezelf.

Dan maar een egoïst. Ik heb niets met kinderen.

Ik wil lekker reizen en heb een leuke baan waar ik veel energie in steek, en er past gewoon geen kind in ons leven.





Maar sb, mooi pleidooi X-D
ik ben echt blij dat dit topic in het leven is geroepen. ik heb eerder al gezegd; ik hoef geen kinderen. maar ow, wat een herkenning hier! ook ik zie het niet zitten om zwanger te zijn (m'n schoonzus was zooooveel aangekomen...) en ik zit er niet op te wachten om m'n hele leven om kinderen te laten draaien. ik vind het knap van degene die zich op 22-jarige leeftijd al heel steriliseren, dat durf ik niet aan. want, je weet maar nooit. wel heb ik een hormoonspiraal laten plaatsen, zodat het risico van een vergeten pil niet bestaat.

heb trouwens ook postings gelezen van vrouwen die, mochten ze per ongeluk zwanger raken, het wel zouden houden. ik zou dat denk ik niet kunnen. ik ben 1 keer best serieus over tijd geweest, en ik dacht dat ik gek werd. had zelfs de abortusmogelijkheid al met m'n moeder besproken, kun je nagaan! moet zeggen dat ik het wel erg knap vind als je het in zo'n situatie zou houden, maar voor mezelf.... nee.
sb_trebans, over adoptie moet je niet te licht denken. Grote probleem daarbij is niet eens het lange wachten. Maar kinderen die voor adoptie beschikbaar zijn, hebben vaak op jonge leeftijd al zoveel rottigheid meegemaakt dat ze later hechtingsproblemen krijgen. Zelf heb ik een geadopteerde broer, met wie het helemaal goed gegaan is, maar ik weet ook van gezinnen bij wie fikse problemen zijn ontstaan.
Yin schreef op 11 november 2007 @ 18:54:

heb trouwens ook postings gelezen van vrouwen die, mochten ze per ongeluk zwanger raken, het wel zouden houden. ik zou dat denk ik niet kunnen. ik ben 1 keer best serieus over tijd geweest, en ik dacht dat ik gek werd. had zelfs de abortusmogelijkheid al met m'n moeder besproken, kun je nagaan! moet zeggen dat ik het wel erg knap vind als je het in zo'n situatie zou houden, maar voor mezelf.... nee.
Yin, dat kan ook aan de leeftijd liggen. Op mijn twintigste raakte ik erger in paniek van overtijd zijn dan op mijn dertigste. En nu, na mijn veertigste, zou ik me weer serieus zorgen gaan maken (of de overgang al begonnen is... ;-) )
Alle reacties Link kopieren
korenwolf schreef op 11 november 2007 @ 19:04:

sb_trebans, over adoptie moet je niet te licht denken. .




Hallo Korenwolf,

Ik denk ook niet licht over adoptie en natuurlijk gaat het ook wel eens fout met adoptiekinderen. Maar ik ken meer "successtories" met adoptiekinderen dan "probleemstories". Ik meen ergens gelezen te hebben dat het geen moer uitmaakt of je adopteert of biologisch eigen kinderen hebt. En trouwens, kijk eens hoe veel problemen er met biologisch eigen kinderen zijn... volgens mij ligt er ook veel aan opvoeding. Maar je hebt gelijk, je moet er niet te licht over denken. Maar veel mensen denken er volgens mij "te zwaar" over, in die zin dat adoptie veel te weinig serieus overwogen wordt als het om gezinsuitbreiding gaat. Jammer genoeg, want ik denk dat als er meer "vraag" zou zijn, men met de nodige politieke druk veel sneller en makkelijker zou kunnen adopteren.



Nou even een (voor mij) interessante vraag aan alle twijfelaars:

stel nou dat adopteren in éen keer veel makkelijker zou worden, of stel, even voor het gemak, dat adopteren net zo veel moeite, tijd, geld, zorgen, etc, zou kosten als zwanger zijn en baren, wat zou je dan doen??

Adopteren of zelf een kind produceren?
Alle reacties Link kopieren
Lieselot733 schreef op 11 november 2007 @ 18:10:



Dus zoals Tonkje zegt altijd geweten: ja. Maar ooit aan het twijfelen gebracht door de maatschappelijke en sociale druk: ook ja. Dus daarom denk ik dat mensen er meer gedachten aan besteden, laat ik het dan zo zeggen, om geen kinderen te nemen dan wel..
Ik denk dat je hier helemaal gelijk in hebt.
korenwolf schreef op 11 november 2007 @ 19:08:

[...]

Yin, dat kan ook aan de leeftijd liggen. Op mijn twintigste raakte ik erger in paniek van overtijd zijn dan op mijn dertigste. En nu, na mijn veertigste, zou ik me weer serieus zorgen gaan maken (of de overgang al begonnen is... ;-) )




daar kun je ook gelijk in hebben.

denk toch dat het voor iedere vrouw weer anders is.
Alle reacties Link kopieren
Yin schreef op 11 november 2007 @ 18:54:

ik vind het knap van degene die zich op 22-jarige leeftijd al heel steriliseren, dat durf ik niet aan. want, je weet maar nooit. .




Misschien komt het als tegenstrijdig over, maar achteraf vind ik het ook wel wat vreemd dat men mij op 22-jarige leeftijd wou steriliseren. Een beetje ouder zou toch beter zijn geweest. Persoonlijk heb ik vanaf m'n pubertijd al geweten dat ik geen kinderen wou en ik heb er echt nog nooit een seconde spijt van gehad dat ik me heb laten steriliseren. Maar zoals je over de belangrijke zaken in het leven nog al eens van mening kunt veranderen, was 22 toch wel wat jong voor zo'n ingrijpende beslissing (ben nu 38).

Anderzijds: ik woon, zoals eerder vermeld, in Frankrijk, waar het tot voor zeer kort (geloof januari 2006) alleen mogelijk was om je te laten steriliseren (als vrouw zijnde) als je minstens 3 kinderen had en ouder was dan 34. En dan nog moest de gynaecoloog je 4 maanden bedenktijd geven. Nu is dat makkelijker, nu kun je je laten steriliseren als je ouder bent dan 33, ook zonder dat je kids hebt. Maar ik vind dit uiterst betuttelend. Er is toch ook niemand die een 17-jarige verbiedt zwanger te worden? En dat is dan een geval waarin het leven van twéé mensen beïnvloed wordt (nl. moeder en baby). Ik ben blij dat ik de mogelijkheid gehad heb me zo jong te laten steriliseren, maar ik zou anderen willen aanraden toch nog ietsje langer te wachten, want inderdaad, "je weet maar nooit". Mijn reden trouwens om me te laten steriliseren was niet dat ik geen kinderen wilde (dan had ik net zo goed gewoon voor de rest van mijn leven een voorbehoedmiddel kunnen gebruiken), maar dat ik geen zin had om mijn lijf dagelijks van een portie hormonen te voorzien (pil). Omdat ik toch al zeker wist dat ik geen kinderwens had en ook niet zou gaan hebben, heb ik me gelijk maar laten steriliseren, lekker makkelijk en wel zo veilig (overigens, voor degenen die het zich afvragen: ja, je blijft gewoon ongesteld worden....helaas).

Maar om definitief geen kinderen te willen hoef je je natuurlijk niet te laten steriliseren. Tegenwoordig zijn de pil etc zo betrouwbaar en licht, dat mijn reden toendertijd (hormonen slikken) nu niet meer zo zwaar voor mij zou gelden. Alhoewel... het blijven wel hormonen (pil is voor mij enige werkelijk betrouwbare voorbehoedsmiddel; bij alle andere methoden was me het risico op een ongewenste zwangerschap toch te groot).
Alle reacties Link kopieren
kletsbets schreef op 11 november 2007 @ 13:15:

Hoi allemaal,

Ook ik heb geen zin in kinderen, om heel veel al genoemde redenen (alhoewel dit denk ik iets is dat juist niet met redenen omkleed hoeft te worden).

Maar wat ik daar aan wil toevoegen: Het lijkt mij zo vreselijk om zwanger te zijn. Om er uit te zien als een nijlpaard, en overal last van te hebben en niets meer te kunnen. En dan ook nog bevallen. Daar heb ik van vriendinnen (ja nog steeds) zulke pijnlijke verhalen over gehoord, dan ik er nog nachtmerries van heb.

Hoe zit dat bij jullie? Zien jullie ook op tegen zwanger zijn en bevallen, of alleen tegen het kind dat je dan overhoudt?
Het idee dat er iemand in je buik woont... brrrr! té bizar! Bevallen? Whaaaaaah! wie dúrft dat?! Een kind, bij mij thuis, 24/7?! De verantwoordelijkheid, de zorgen, voor de rest van m'n leven?! Dat is toch veel te veel om überhaupt te kunnen overzien? Nogmaals: petje af voor iedereen die het aandurft maar... mij niet gezien!
Alle reacties Link kopieren
sb_trebans schreef op 11 november 2007 @ 19:46:

[...]





Hallo Korenwolf,

Ik denk ook niet licht over adoptie en natuurlijk gaat het ook wel eens fout met adoptiekinderen. Maar ik ken meer "successtories" met adoptiekinderen dan "probleemstories". Ik meen ergens gelezen te hebben dat het geen moer uitmaakt of je adopteert of biologisch eigen kinderen hebt. En trouwens, kijk eens hoe veel problemen er met biologisch eigen kinderen zijn... volgens mij ligt er ook veel aan opvoeding. Maar je hebt gelijk, je moet er niet te licht over denken. Maar veel mensen denken er volgens mij "te zwaar" over, in die zin dat adoptie veel te weinig serieus overwogen wordt als het om gezinsuitbreiding gaat. Jammer genoeg, want ik denk dat als er meer "vraag" zou zijn, men met de nodige politieke druk veel sneller en makkelijker zou kunnen adopteren.



Nou even een (voor mij) interessante vraag aan alle twijfelaars:

stel nou dat adopteren in éen keer veel makkelijker zou worden, of stel, even voor het gemak, dat adopteren net zo veel moeite, tijd, geld, zorgen, etc, zou kosten als zwanger zijn en baren, wat zou je dan doen??

Adopteren of zelf een kind produceren?




Voor mezelf zou ik dan toch zeggen, liever een eigen kind. Maar dat komt mede doordat ik in familie 4 voorbeelden heb gezien waar het adopteren behoorlijk verkeerd is gelopen door meerdere oorzaken (ja, ik heb grote familie, 35 "echte" neven/nichten en 4 geadopteerde).



Een vriendin van mij is nu bezig met adoptie/pleeggezin bieden (ze hebben zelf een zoontje maar kunnen geen kinderen meer krijgen) en wat een procedure is dat zeg! Niet te geloven echt. Iedere "gek" kan bij wijze van spreken een kind krijgen (zag daar nog een mooi voorbeeld van bij "Zomergasten"dat Paul de Leeuw presenteerde met niet bekende Nederlanders, daar was iemand die een fragment had uitgekozen van een gezin waar bijna alle kinderen uit huis geplaatst waren, en de vrouw was wederom zwanger en zat nog lekker door te roken en was overduidelijk niet bekwaam om een kind een goede toekomst te bieden. Maar ja, verplicht stereliseren dan maar.... erg lastige kwestie).



Wat ik wilde zeggen, ik denk dat vriendin, ondanks haar moeilijke zwangerschap en bevalling, toch liever zou gaan voor een eigen kind. En ik vind het heel bewonderswaardig en moedig dat zij nu kiezen om het via het adoptietraject te proberen. Petje af. Ik zou het zelf denk ik niet doen. Om maar even een vergelijking met mijn hond te maken, ik heb bewust een puppie gekozen ipv van een hond uit het asiel. De laatste optie heb ik ook als kind thuis meegemaakt en dat ging ook niet goed.



Helaas ken ik dus meer probeelstories dan successtories.
Happiness is nothing more than good health and a bad memory - Albert Schweitzer.
Alle reacties Link kopieren
Miezjuh73 schreef op 11 november 2007 @ 23:54:

[...]





Het idee dat er iemand in je buik woont... brrrr! té bizar! Bevallen? Whaaaaaah! wie dúrft dat?! Een kind, bij mij thuis, 24/7?! De verantwoordelijkheid, de zorgen, voor de rest van m'n leven?! Dat is toch veel te veel om überhaupt te kunnen overzien? Nogmaals: petje af voor iedereen die het aandurft maar... mij niet gezien!




Dat er een kind in je buik zit, dat lijkt me dan juist wel weer een heel mooi idee. Maar zwangere buiken an sich vind ik helemaal niks. Ik hoef geen foto's over de mail van blote zwangere buiken van vriendinnen, brrrr (overigens heb ik die alleen maar gekregen van "in moederkloek veranderde vriendin). Wat moet ik daarmee??? Hou dat lekker voor jezelf denk ik dan. Een echo daarintegen vind ik dan weer wel heel mooi om te zien.



Dat je zo dik kan worden (hoeft niet, heb vriendin van wie je bijna zou denken dat ze ze geadopteerd zou hebben, ware het niet dat ze zo op haar lijken ;-p) staat me ook tegen, maar is voor mij geen valide argument om er niet aan te beginnen.



Maar een bevalling, brrrrr. Maar ken alleen mensen die dat ook overleefd hebben :-p, dus dat is ook al geen valide argument voor mij
Happiness is nothing more than good health and a bad memory - Albert Schweitzer.
Alle reacties Link kopieren
Dat zorgen, en dat 24/7 een kind hebben is voor mij geloof ik ook geen probleem, maar wel; in welke wereld zet je een kind neer? Ik zou geloof ik gek worden van de zorgen.



Maar ja, dat probleem (van in welke wereld zet je een kind neer) hebben de vorige generaties vlgs mij ook wel enigszins gehad (hoewel het vroeger vanzelfsprekender was om een kind te krijgen, alleen al omdat er toen minder anticonceptie voorhanden was).



Ik vind het overigens wel fijn, dit topic, want in mijn vriendenkring heb ik bijna alleen maar mensen met kinderen (1 bewust kinderloze, maar die spreek ik niet zo vaak, en 1 twijfelaar,die ik ook niet zo heel vaak zie, dus ik voel me soms een beetje buiten de boot vallen wat dat betreft). Omdat het dus zo vanzelfsprekend lijkt om ze wel te krijgen, hoewel geen 1 van mijn vriendinnen zegt "oh, dat komt nog wel" of iets van die strekking, god zij dank!

Als ik sommige reacties hier lees dan prijs ik mezelf wel weer gelukkig dat ik dat iig niet hoef aan te horen.
Happiness is nothing more than good health and a bad memory - Albert Schweitzer.
Alle reacties Link kopieren
Goedemorgen iedereen,

Deze opmerking voegt niks toe aan ons forum, maar wil het toch ook nog even zeggen: ook ik ben ontzettend blij met dit topic en vooral met de reacties van iedereen die zo eerlijk over zo'n toch 'hot' topic durven praten. Zeer veel herkenning!!! Gisteren nog met mijn vriend er over gehad, waarom het me ze goed doet, want echt, ik wil ECHT geen kinderen en heb daar ook ECHT nooit over getwijfeld, maar waarom zit ik dan toch elke 2 uur de reacties te checken? Hij meent dat ik toch een beetje bevestiging nodig heb, vooral nu we sinds een paar jaar in la douce France wonen, op het platteland, waar ik als niet-moeder-zijnde toch een beetje als freak gezien wordt. Grrrrr... is niet zo leuk. Ik sta m'n mannetje wel, maar wordt er soms zo moe van. En dan begin ik er maar niet eens meer aan te zeggen dat ik kinderen (meestal) leuk en lief vind, want dan snappen ze het helemàààl niet meer.

Dus iedereen, bedankt voor de eerlijke en open reacties!!

Fijne dag
Alle reacties Link kopieren
Ha, wat een vruchtbare avond was het gisteren zeg X-D (om maar meteen een woordspelinkje er in te gooien)! Wat hebben jullie veel geschreven!!



Ook ik ben zooo blij met dit topic! Voelt als een enorme opluchting om te lezen dat er meer mensen denken en voelen zoals ik. Blijkbaar heb ik dat toch nodig, met mijn 0,5% innerlijke onrust. Er zijn wel eens momenten dat ik me afvraag waarom ik anders geprogrammeerd ben dan mijn kinderrijke omgeving. Gelukkig heb ik trouwens ook een kleine schare vrienden-zonder hoor. Zelfs één hele goede vriend (van de mannenliefde, waarbij in het algemeen toch al wat minder nageslacht geprocuceerd wordt), die mij en vriend het liefst een contract zou willen laten tekenen dat we onze vriendschap ècht kindvrij houden, haha!



Mooi pleidooi voor adoptie Trebans! Ik denk dat je als adoptie-ouders wel heel stevig in je schoenen moet staan, omdat veel adoptief kinderen al op jonge leeftijd de meest vreselijke dingen hebben meegemaakt. Aan de andere kant denk ik dat ouders van biologisch-eigen kinderen ook wel heel erg onderschatten wat opvoeden en levensbegeleiding van kinderen sowieso met zich meebrengt.. Al die gevaren waar kinderen aan bloot staan; internettereur, druggebruik, loverboys.. Wat dat betreft denk ik dat de kinderen die in dit tijdperk neergezet worden het daadwerkelijk moeilijker hebben dan mijn eigen patatgeneratie (ondanks de neutronenbomdreiging waar ik als overgevoelig kind dan wel weer van wakker lag). Tuurlijk had de naoorlogsebabyboom, om maar een voordehandliggend voorbeeld te noemen, het ook zwaar. Maar ondanks alle verdriet en ellende in die tijd, was de wereld toch een stuk overzichtelijker en, naar mijn idee, socialer. Vind de wereld momenteel ontzettend hard en niets wordt je gespaard gebleven, want je kunt de wereld zo binnenhalen. Kon mijn moeder vroeger nog stiekem de post met schokkende foto's van wéér een andere dierenorganistatie voor me wegmoffelen, met internet kun je niets meer weghouden. Zorgeloos naief kun je kinderen niet meer houden in deze wereld...



Vind je vergelijking tussen asieldieren en adoptiekinderen wel een beetje moeilijk Demoiselle, al snap ik de grote lijnen.. Heb zelf toch wel problemen met mensen die (soms onnadenkend) hun huisdieren een nestje laten krijgen, juist omdat de asiels zo hartverscheurend vol zitten met dieren die wachten op een nieuwe kans.. Waarom zelf nog produceren als er al een overschot aan dieren is, waardoor de afvalligen een wreed lot te wachten staat. Ondanks mijn postzegelformaat studentenkamer, haalde ik destijds een poesje uit het asiel omdat ik vond dat deze met mijn zorg en liefde een beter leven kreeg bij mij op schoot, dan in een draadgazen hok met betonvloer (ondanks de goede zorgen van asielmedewerkers - diep respect voor deze beroepsgroep). Nu ik dit typ, ligt dertien jaar laten mijn grote liefde nog steeds op schoot, inmiddels in een iets ruimere omgeving maar volgens mij net zo gelukzalig spinnend :peep: . Ik lijk een beetje af te dwalen nu... Maar net als de nestjes jonge diertjes, is het toch ook van de zotte dat men maar kinderen op de wereld blijft zetten, terwijl meer dan de helft van de wereldbevolking niet eens dagelijks voldoende voedsel tot zich kan nemen?

Overigens kan ik me dan weer wel voorstellen dat mensen graag een kindje in hun buik willen voelen groeien. Lijkt me een heel bijzondere gewaarwording. Al krijg ik wel de kriebels van het feit dat het er ook nog uit moet! Bij één van de laatste zwangere buiken in mijn vriendenkring zei de bijbehorende echtgenoot overigens op licht provocerende toon tegen vriend en mij "Ja, dit is toch het mooiste kado dat X mij kan geven". Wat een klap in m'n gezicht zeg, alsof onze relatie zonder kinderen dus maar niets voorsteld! Overigens zijn dit ook de vrienden die ons een soort kinderloosheidleegte aan proberen te praten. Ik zet steeds vaker vraagtekens bij onze vriendschap.



Anyway, er was zoveel om op te reageren dat ik waarschijnlijk de helft nog vergeten ben.

Jullie ook een hele fijne dag! (hoe is het weer in La France vandaag Trebans?)

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven