Relaties
alle pijlers
Ik maak mijn vriend (ongewild) ongelukkig
zaterdag 16 oktober 2010 18:55
Hallo meiden.
Ik ben nieuw op dit forum en wil gelijk mijn verhaal kwijt waar ik al geruime tijd mee zit.
Ik ben enigst kind en heb een erg turbulente jeugd achter de rug. Ik heb wel een vader en een moeder (gescheiden), maar ze voelen eerder als kennissen aan. Toen ik 14,5 was kreeg ik voor het eerst een 'vriend' om mijn moeder mee te pesten die niet wou dat ik een vriend kreeg totdat ik 18 was. Die 'relatie' hield maar 1 maand stand.
Toen ik 16 was kreeg ik mijn 2e relatie met een lieve jongen die ik veel pijn heb gedaan en hij was uiteindelijk zo sterk om het uit te maken na 1 jaar en 2 maanden. Tijdens deze relatie was ik ook begonnen psychologische hulp te zoeken voor mijn verleden en mijn huidige problemen.
1 maand na het uitraken van die relatie papte ik weer aan met een onbetrouwbare jongen en uiteindelijk was ik zo sterk om het uit te maken na 2,5 maanden.
Toen ik 17,5 was kreeg ik een relatie met een man die 11 jaar ouder was dan mij. Hij heeft mij veel pijn gedaan, mijn behoeften ontkent en mij voor zijn karretje gespannen net als mijn moeder vroeger deed. Uiteindelijk ben ik weggevlucht toen hij me voor de 2e keer mishandelde. Inmiddels had ik 3 verschillende psychologen bezocht, geen van allen konden mij goed helpen.
Ja dat is al heel wat, maar dat is alleen ter introductie zodat jullie een beetje weten hoe mijn relatieverleden is geweest.
Sinds mijn 20e heb ik een relatie met een hele lieve jongen. Helaas heb ik hem ook opgezadeld met mijn problemen. 2 maanden na de start van onze relatie begon ik met stemmingswisselingen en woedeuitbarstingen. Ik kreeg er heel veel spijt van, maar helaas kwamen er meer van zulke momenten. Onze relatie heeft heel vaak op het randje gebalanceerd en doet dat nog steeds. Inmiddels hebben we al 2 jaar een relatie. Alhoewel ik een heel stuk vooruit ben gegaan heb ik vaak nog momenten dat ik hem aan mijn verwachtingen wil laten voldoen, koste wat kost.
Op zo'n moment zie ik niet waar ik mee bezig ben, en als ik het dan eindelijk doorheb, is het kwaad al geschied.
Gelukkig heb ik geen woede-uitbarstingen meer, maar ik kan me ook niet goed inleven in zijn gevoelens.
Ik vraag mij nu af of ik wel in staat ben om een deel te zijn van een stel dat een gelukkige relatie kan onderhouden. Ik heb net een hulptraject met een 4e psycholoog afgerond, ook zij kon niet zo diep ingaan op mijn probleem als zij wilde.
Nu moet ik afwachten totdat ik kan starten met een diepgaande therapie en die mij hopelijk in staat kan stellen om nu eindelijk eens gelukkig te worden en mijn vriend niet meer zo onnodig te kwetsen.
Ik wil mijn huidige vriend absoluut niet kwijt, ook al twijfel ik eraan of ik wel toe ben aan een relatie gezien mijn turbulente verleden en vele relaties. Maar ik weet ook dat ik dan iets heel moois laat schieten en ik hoop stiekem dat ik zal veranderen gedurende onze relatie. Nu is mijn vraag aan jullie eigenlijk:
Hebben jullie tips hoe ik mezelf onder toom kan houden, en mijn vriend het gevoel kan geven dat hij weer zichzelf mag zijn bij mij zonder dat hij bang hoeft te zijn hoe ik reageer, totdat de diepgaande therapie start? Misschien heb ik die therapie dan helemaal niet meer nodig Alvast hartstikke bedankt voor het lezen en eventuele antwoorden!
Ik ben nieuw op dit forum en wil gelijk mijn verhaal kwijt waar ik al geruime tijd mee zit.
Ik ben enigst kind en heb een erg turbulente jeugd achter de rug. Ik heb wel een vader en een moeder (gescheiden), maar ze voelen eerder als kennissen aan. Toen ik 14,5 was kreeg ik voor het eerst een 'vriend' om mijn moeder mee te pesten die niet wou dat ik een vriend kreeg totdat ik 18 was. Die 'relatie' hield maar 1 maand stand.
Toen ik 16 was kreeg ik mijn 2e relatie met een lieve jongen die ik veel pijn heb gedaan en hij was uiteindelijk zo sterk om het uit te maken na 1 jaar en 2 maanden. Tijdens deze relatie was ik ook begonnen psychologische hulp te zoeken voor mijn verleden en mijn huidige problemen.
1 maand na het uitraken van die relatie papte ik weer aan met een onbetrouwbare jongen en uiteindelijk was ik zo sterk om het uit te maken na 2,5 maanden.
Toen ik 17,5 was kreeg ik een relatie met een man die 11 jaar ouder was dan mij. Hij heeft mij veel pijn gedaan, mijn behoeften ontkent en mij voor zijn karretje gespannen net als mijn moeder vroeger deed. Uiteindelijk ben ik weggevlucht toen hij me voor de 2e keer mishandelde. Inmiddels had ik 3 verschillende psychologen bezocht, geen van allen konden mij goed helpen.
Ja dat is al heel wat, maar dat is alleen ter introductie zodat jullie een beetje weten hoe mijn relatieverleden is geweest.
Sinds mijn 20e heb ik een relatie met een hele lieve jongen. Helaas heb ik hem ook opgezadeld met mijn problemen. 2 maanden na de start van onze relatie begon ik met stemmingswisselingen en woedeuitbarstingen. Ik kreeg er heel veel spijt van, maar helaas kwamen er meer van zulke momenten. Onze relatie heeft heel vaak op het randje gebalanceerd en doet dat nog steeds. Inmiddels hebben we al 2 jaar een relatie. Alhoewel ik een heel stuk vooruit ben gegaan heb ik vaak nog momenten dat ik hem aan mijn verwachtingen wil laten voldoen, koste wat kost.
Op zo'n moment zie ik niet waar ik mee bezig ben, en als ik het dan eindelijk doorheb, is het kwaad al geschied.
Gelukkig heb ik geen woede-uitbarstingen meer, maar ik kan me ook niet goed inleven in zijn gevoelens.
Ik vraag mij nu af of ik wel in staat ben om een deel te zijn van een stel dat een gelukkige relatie kan onderhouden. Ik heb net een hulptraject met een 4e psycholoog afgerond, ook zij kon niet zo diep ingaan op mijn probleem als zij wilde.
Nu moet ik afwachten totdat ik kan starten met een diepgaande therapie en die mij hopelijk in staat kan stellen om nu eindelijk eens gelukkig te worden en mijn vriend niet meer zo onnodig te kwetsen.
Ik wil mijn huidige vriend absoluut niet kwijt, ook al twijfel ik eraan of ik wel toe ben aan een relatie gezien mijn turbulente verleden en vele relaties. Maar ik weet ook dat ik dan iets heel moois laat schieten en ik hoop stiekem dat ik zal veranderen gedurende onze relatie. Nu is mijn vraag aan jullie eigenlijk:
Hebben jullie tips hoe ik mezelf onder toom kan houden, en mijn vriend het gevoel kan geven dat hij weer zichzelf mag zijn bij mij zonder dat hij bang hoeft te zijn hoe ik reageer, totdat de diepgaande therapie start? Misschien heb ik die therapie dan helemaal niet meer nodig Alvast hartstikke bedankt voor het lezen en eventuele antwoorden!
zaterdag 16 oktober 2010 21:20
Ok, hier komt een voorbeeld van zo'n moment waarop ik lijk te exploderen en ik een uitweg zoek:
Ik lees net dat een vriend van mijn vriend een krabbel heeft geplaatst op zijn site over een nieuw te openen zaak, mijn vriend reageert daarop, en ik vind die zaak ook behoorlijk interessant. Maar mijn vriend denkt er nog geen eens aan om het mij te vertellen. Zo vertelt hij wel vaker dingen niet, en al vraag ik hem om een verklaring zegt hij simpelweg dat hij er niet aan gedacht heeft het te vertellen. Nu probeer ik mijn 1e reactie te onderdrukken door hem of te bellen of te mailen hoe irritant ik het wel niet vind dat hij dat soort dingen niet verteld. Ik voel me weer boos en mijn hersenen doen werkelijk pijn. :s
Ik lees net dat een vriend van mijn vriend een krabbel heeft geplaatst op zijn site over een nieuw te openen zaak, mijn vriend reageert daarop, en ik vind die zaak ook behoorlijk interessant. Maar mijn vriend denkt er nog geen eens aan om het mij te vertellen. Zo vertelt hij wel vaker dingen niet, en al vraag ik hem om een verklaring zegt hij simpelweg dat hij er niet aan gedacht heeft het te vertellen. Nu probeer ik mijn 1e reactie te onderdrukken door hem of te bellen of te mailen hoe irritant ik het wel niet vind dat hij dat soort dingen niet verteld. Ik voel me weer boos en mijn hersenen doen werkelijk pijn. :s
zaterdag 16 oktober 2010 21:26
quote:Soul_searcher schreef op 16 oktober 2010 @ 21:20:
Ok, hier komt een voorbeeld van zo'n moment waarop ik lijk te exploderen en ik een uitweg zoek:
Ik lees net dat een vriend van mijn vriend een krabbel heeft geplaatst op zijn site over een nieuw te openen zaak, mijn vriend reageert daarop, en ik vind die zaak ook behoorlijk interessant. Maar mijn vriend denkt er nog geen eens aan om het mij te vertellen. Zo vertelt hij wel vaker dingen niet, en al vraag ik hem om een verklaring zegt hij simpelweg dat hij er niet aan gedacht heeft het te vertellen. Nu probeer ik mijn 1e reactie te onderdrukken door hem of te bellen of te mailen hoe irritant ik het wel niet vind dat hij dat soort dingen niet verteld. Ik voel me weer boos en mijn hersenen doen werkelijk pijn. :s
Beheers je alsjeblieft. Jouw partner is jou geen verantwoording schuldig. De enige verstandige reactie is tot tien tellen, er een nachtje over slapen en de volgende keer dat je je vriend ziet vertellen dat je enthousiast bent over het openen van die nieuwe zaak.
Zoek desnoods afleiding door iets te gaan doen wat niet samengaat met jezelf onnodig opfokken.
Ok, hier komt een voorbeeld van zo'n moment waarop ik lijk te exploderen en ik een uitweg zoek:
Ik lees net dat een vriend van mijn vriend een krabbel heeft geplaatst op zijn site over een nieuw te openen zaak, mijn vriend reageert daarop, en ik vind die zaak ook behoorlijk interessant. Maar mijn vriend denkt er nog geen eens aan om het mij te vertellen. Zo vertelt hij wel vaker dingen niet, en al vraag ik hem om een verklaring zegt hij simpelweg dat hij er niet aan gedacht heeft het te vertellen. Nu probeer ik mijn 1e reactie te onderdrukken door hem of te bellen of te mailen hoe irritant ik het wel niet vind dat hij dat soort dingen niet verteld. Ik voel me weer boos en mijn hersenen doen werkelijk pijn. :s
Beheers je alsjeblieft. Jouw partner is jou geen verantwoording schuldig. De enige verstandige reactie is tot tien tellen, er een nachtje over slapen en de volgende keer dat je je vriend ziet vertellen dat je enthousiast bent over het openen van die nieuwe zaak.
Zoek desnoods afleiding door iets te gaan doen wat niet samengaat met jezelf onnodig opfokken.
zaterdag 16 oktober 2010 21:29
quote:Soul_searcher schreef op 16 oktober 2010 @ 21:15:
@ wuiles: een compliment: je lijkt zelf ook een psycholoog te zijn
Ik denk dat ik veel waarde hecht aan gevoelens omdat ik het gevoel heb erdoor verteerd te worden en verstopt te raken. Ik kan het niet handlen en het lijkt dat de enigste manier voor mij is: mijn gevoellens te uiten, hetzij op een verkeerde manier.
Ik weet het, het klinkt allemaal als slappe excuses en niet aan de slag willen met mijn probleem. Maar zo voel ik het echt. En ik wil tot op de bodem uitzoeken hoe ik ervan af kom.Ik kan je verzekeren dat ik geen psycholoog ben en ook niet die ambities heb. Met mijn lekenverstand adviseer ik je om deskundige hulp te zoeken en ondertussen, op de momenten dat je jezelf niet wilt beheersen, afleiding te zoeken door iets te gaan doen wat niet samengaat met rellen. Voor mijn part ga je hardlopen. Je hebt je verstand gekregen om je gevoelens te beheersen. Het is nu tijd om het op die manier te gaan gebruiken.
@ wuiles: een compliment: je lijkt zelf ook een psycholoog te zijn
Ik denk dat ik veel waarde hecht aan gevoelens omdat ik het gevoel heb erdoor verteerd te worden en verstopt te raken. Ik kan het niet handlen en het lijkt dat de enigste manier voor mij is: mijn gevoellens te uiten, hetzij op een verkeerde manier.
Ik weet het, het klinkt allemaal als slappe excuses en niet aan de slag willen met mijn probleem. Maar zo voel ik het echt. En ik wil tot op de bodem uitzoeken hoe ik ervan af kom.Ik kan je verzekeren dat ik geen psycholoog ben en ook niet die ambities heb. Met mijn lekenverstand adviseer ik je om deskundige hulp te zoeken en ondertussen, op de momenten dat je jezelf niet wilt beheersen, afleiding te zoeken door iets te gaan doen wat niet samengaat met rellen. Voor mijn part ga je hardlopen. Je hebt je verstand gekregen om je gevoelens te beheersen. Het is nu tijd om het op die manier te gaan gebruiken.
zaterdag 16 oktober 2010 21:37
het kan misschien ook aan mijn onervarenheid liggen. Maar ik verbaas me echt hoe duidelijk en helder je dit probleem onder woorden kan brengen. Ik probeer mijn woede/onredelijkheid nog steeds te onderdrukken. Ik ga wel wat schrijven.
Bedankt! Ik hoop dat anderen die een soortgelijk probleem hebben dit ook lezen, en er wat mee doen. Ik las vaak mee als niet-lid en heb al veel gehad aan tips die op dit forum stonden.
Bedankt! Ik hoop dat anderen die een soortgelijk probleem hebben dit ook lezen, en er wat mee doen. Ik las vaak mee als niet-lid en heb al veel gehad aan tips die op dit forum stonden.
zaterdag 16 oktober 2010 21:47
zaterdag 16 oktober 2010 22:10
@Soul-searcher: ik zal later eens uitgebreider reageren, maar ik wou even zeggen dat ik het geweldig vind dat je een oplossing wil en zoekt. Daar begint het mee, de wil om te veranderen, en dat zal je verder brengen!
Als schrijven je helpt om te relativeren en af te reageren, dan gewoon doen!
Een van de problemen is denk ik dat je te close wil zijn met je vriend, omdat je dat gemist hebt (als kind?). Maar juist die controle over hem willen hebben, en te veeleisend zijn, zorgt ervoor dat hij jou(w) onvoorspelbare buien niet meer vertrouwt. En dan gaat hij afstand nemen, dingen juist niet meer vertellen, onbewust, om evt ruzies uit de weg te gaan. En dat is precies wat je niet wil, die afstand. Want eindelijk heb je vertrouwen in iemand, en daar houd je je (wanhopig?) aan vast.
Dat is beklemmend voor hem. Hij wil jou ook kunnen vertrouwen. Je wil toch niet iemand binden door angst (voor verwijten bijv), maar door liefde en vertrouwen?
Ik vind het heel dapper dat je hulp hebt gezocht en jammer dat het zo lang duurt. Misschien kan je in de tussentijd een coach zoeken, met wie het klikt, die wat minder diep graaft, maar wel kan helpen om bepaalde patronen zichtbaar te maken (en waarom je die ooit hebt "aangeleerd", vaak je overlevingsmechanismen als kind). Dat die toen misschien werkten, in die situatie pasten (van niet-veilige liefde thuis?), maar nu je volwassen wordt, en wel een fijne relatie hebt/wil, vervangen kunnen worden door andere (reactie)patronen, die beter werken (en beter passen bij een relatie waar je wel kan vertrouwen op je geliefde).
Misschien heb je ook een beetje pech gehad met de afgelopen psychologen, maar ik geloof dat je hier zeker uit kan komen, en sterker dan ooit. Het zal niet makkelijk zijn (eerder dingen afleren, die zo vertrouwd zijn voor je, al jaren), maar het kan!
Veel succes alvast!
Als schrijven je helpt om te relativeren en af te reageren, dan gewoon doen!
Een van de problemen is denk ik dat je te close wil zijn met je vriend, omdat je dat gemist hebt (als kind?). Maar juist die controle over hem willen hebben, en te veeleisend zijn, zorgt ervoor dat hij jou(w) onvoorspelbare buien niet meer vertrouwt. En dan gaat hij afstand nemen, dingen juist niet meer vertellen, onbewust, om evt ruzies uit de weg te gaan. En dat is precies wat je niet wil, die afstand. Want eindelijk heb je vertrouwen in iemand, en daar houd je je (wanhopig?) aan vast.
Dat is beklemmend voor hem. Hij wil jou ook kunnen vertrouwen. Je wil toch niet iemand binden door angst (voor verwijten bijv), maar door liefde en vertrouwen?
Ik vind het heel dapper dat je hulp hebt gezocht en jammer dat het zo lang duurt. Misschien kan je in de tussentijd een coach zoeken, met wie het klikt, die wat minder diep graaft, maar wel kan helpen om bepaalde patronen zichtbaar te maken (en waarom je die ooit hebt "aangeleerd", vaak je overlevingsmechanismen als kind). Dat die toen misschien werkten, in die situatie pasten (van niet-veilige liefde thuis?), maar nu je volwassen wordt, en wel een fijne relatie hebt/wil, vervangen kunnen worden door andere (reactie)patronen, die beter werken (en beter passen bij een relatie waar je wel kan vertrouwen op je geliefde).
Misschien heb je ook een beetje pech gehad met de afgelopen psychologen, maar ik geloof dat je hier zeker uit kan komen, en sterker dan ooit. Het zal niet makkelijk zijn (eerder dingen afleren, die zo vertrouwd zijn voor je, al jaren), maar het kan!
Veel succes alvast!
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
zaterdag 16 oktober 2010 22:22
@suzy65: hartstikke bedankt voor je reactie! Goh wat zijn jullie hier toch allemaal wijs en wat ben ik blij met de reacties.
Nee ik wil inderdaad niet die afstand, maar daar komt het wel steeds op terug. Net als nu, ik wil hem zo graag bij me hebben en mijn liefde tonen, maar ik weet dat hij bang is dat ik weer raar ga doen en daar ben ik inmiddels ook bang voor geworden. En dan durf ik hem ook nog te verwijten dat hij te lang aan zijn 'gekwetst zijn' vasthoud en hij me weer moet leren vertrouwen.
Ik zal met mijn acties moeten bewijzen dat hij me weer kan vertrouwen, loze woorden helpen niets!
Gelukkig heb ik hem vanavond dit verwijt niet gemaakt, maar god, wat hoop ik dat het snel volgend weekend is, we zien elkaar veel te weinig, maar daar heb ik ook schuld aan. Hij wist immers niet of hij nog wel wilde komen dit weekend, en toen heb ik de keuze voor hem maar gemaakt door te zeggen dat hij niet hoefde te komen.
Ik hoop echt dat ik kan veranderen, ik raak er een beetje moedeloos van, na schriften vol te hebben geschreven, allerlei sporten te beoefenen, diverse psychologen te hebben bezocht etc.
Ik zal eens gaan googlen voor een coach hier in de buurt. Ik hoop dat die dan ook s'avonds en in het weekend af kan spreken, want momenteel heb ik zo weinig tijd.. Bedankt!
Nee ik wil inderdaad niet die afstand, maar daar komt het wel steeds op terug. Net als nu, ik wil hem zo graag bij me hebben en mijn liefde tonen, maar ik weet dat hij bang is dat ik weer raar ga doen en daar ben ik inmiddels ook bang voor geworden. En dan durf ik hem ook nog te verwijten dat hij te lang aan zijn 'gekwetst zijn' vasthoud en hij me weer moet leren vertrouwen.
Ik zal met mijn acties moeten bewijzen dat hij me weer kan vertrouwen, loze woorden helpen niets!
Gelukkig heb ik hem vanavond dit verwijt niet gemaakt, maar god, wat hoop ik dat het snel volgend weekend is, we zien elkaar veel te weinig, maar daar heb ik ook schuld aan. Hij wist immers niet of hij nog wel wilde komen dit weekend, en toen heb ik de keuze voor hem maar gemaakt door te zeggen dat hij niet hoefde te komen.
Ik hoop echt dat ik kan veranderen, ik raak er een beetje moedeloos van, na schriften vol te hebben geschreven, allerlei sporten te beoefenen, diverse psychologen te hebben bezocht etc.
Ik zal eens gaan googlen voor een coach hier in de buurt. Ik hoop dat die dan ook s'avonds en in het weekend af kan spreken, want momenteel heb ik zo weinig tijd.. Bedankt!
zaterdag 16 oktober 2010 22:51
Verwaarloosde kinderbehoeften kunnen later bodemloze putten worden. Ik denk net als DeKenau dat je bij je vriend onbewust probeert in te halen wat je als kleintje allemaal te kort bent gekomen. Terwijl dat nu niet meer kan omdat je volwassen bent, blijft het gevoel van urgentie bestaan. Pijnlijk.
Misschien heb je iets aan het werk van Ingeborg Bosch.
Misschien heb je iets aan het werk van Ingeborg Bosch.
zaterdag 16 oktober 2010 23:04
Ik heb hier begin van de avond even gelezen en nu weer. Wat fijn dat je de reacties kunt waarderen en er serieus mee omgaat.
Dat hebben we wel eens anders gezien
Heb niks toe te voegen aan de mooie dingen die gezegd zijn. Welterusten!
Dat hebben we wel eens anders gezien
Heb niks toe te voegen aan de mooie dingen die gezegd zijn. Welterusten!
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zaterdag 16 oktober 2010 23:07
quote:Soul_searcher schreef op 16 oktober 2010 @ 22:23:
@ mazou: hoe bedoel je dat?
Nou ik ben bijv. iemand die heel veel zelfbeheersing heeft maar daardoor krop ik ook teveel op, of heb ik soms teveel zelfcontrole waardoor ik juist heel angstig wordt.
Dus zelfbeheersing kan ook doorslaan, dat bedoel ik.
@ mazou: hoe bedoel je dat?
Nou ik ben bijv. iemand die heel veel zelfbeheersing heeft maar daardoor krop ik ook teveel op, of heb ik soms teveel zelfcontrole waardoor ik juist heel angstig wordt.
Dus zelfbeheersing kan ook doorslaan, dat bedoel ik.
zondag 17 oktober 2010 11:56
@ frankie33: hartstikke bedankt voor je tip! Ik ben altijd al aan het zoeken naar dat soort zelfhulpboeken. Ik hoop van harte dat het helpt. Hoe ben jij erop gekomen?
@ moonlight: bedankt . Ik wil ook echt veranderen en gelukkig worden en niet steeds maar die overlevingstechnieken gebruiken van vroeger. Sommige mensen zijn nog niet toe aan verandering. Het is ook heel lastig, maar ik denk nog steeds niet dat het onmogelijk is. Je kan pas iets veranderen als je erkent dat je oude manier niet werkt. En mijn vriend is me veel te dierbaar om zomaar op te geven en gelukkig geeft hij mij ook nog niet op. Zonder hem was ik niet waar ik nu ben.
@ mazou: ok. Nee dat lijkt me inderdaad ook niet gezond. Maar ga je er nu wel beter mee om? In mijn geval kan een stuk zelfbeheersing geen kwaad. Al vind ook ik het moeilijk om niet gelijk door te slaan naar té zelfbeheerst te zijn.
@ wuiles: ook jou ben ik in het bijzonder dankbaar omdat je steeds maar blijft reageren en zulke goede, duidelijke verwoordingen gebruikt. Dit zinnetje blijft nu ook door mijn hoofd spoken: 'Je hebt je verstand gekregen om je gevoelens te beheersen. Het is nu tijd om het op die manier te gaan gebruiken.'
@ moonlight: bedankt . Ik wil ook echt veranderen en gelukkig worden en niet steeds maar die overlevingstechnieken gebruiken van vroeger. Sommige mensen zijn nog niet toe aan verandering. Het is ook heel lastig, maar ik denk nog steeds niet dat het onmogelijk is. Je kan pas iets veranderen als je erkent dat je oude manier niet werkt. En mijn vriend is me veel te dierbaar om zomaar op te geven en gelukkig geeft hij mij ook nog niet op. Zonder hem was ik niet waar ik nu ben.
@ mazou: ok. Nee dat lijkt me inderdaad ook niet gezond. Maar ga je er nu wel beter mee om? In mijn geval kan een stuk zelfbeheersing geen kwaad. Al vind ook ik het moeilijk om niet gelijk door te slaan naar té zelfbeheerst te zijn.
@ wuiles: ook jou ben ik in het bijzonder dankbaar omdat je steeds maar blijft reageren en zulke goede, duidelijke verwoordingen gebruikt. Dit zinnetje blijft nu ook door mijn hoofd spoken: 'Je hebt je verstand gekregen om je gevoelens te beheersen. Het is nu tijd om het op die manier te gaan gebruiken.'
zondag 17 oktober 2010 13:50
Soulsearcher: het boek is me vorig jaar aangeraden door een medepatiente in de psychiatrische kliniek waar ik verbleef. Bosch borduurt verder op Alice Miller (jaren '70 en'80). Millers boeken had ik al gelezen.
Maar goed. Dit is waarschijnlijk de achtergrond van je gedrag. Altijd goed om daar inzicht in te krijgen. Het andere werkgebied, parallel hieraan, is je gedrag in het hier en nu. Daar heeft wuiles al rake opmerkingen over gepost.
Maar goed. Dit is waarschijnlijk de achtergrond van je gedrag. Altijd goed om daar inzicht in te krijgen. Het andere werkgebied, parallel hieraan, is je gedrag in het hier en nu. Daar heeft wuiles al rake opmerkingen over gepost.
zondag 17 oktober 2010 15:28
quote:Soul_searcher schreef op 17 oktober 2010 @ 11:56:
@ mazou: ok. Nee dat lijkt me inderdaad ook niet gezond. Maar ga je er nu wel beter mee om? In mijn geval kan een stuk zelfbeheersing geen kwaad. Al vind ook ik het moeilijk om niet gelijk door te slaan naar té zelfbeheerst te zijn.
'
Lief dat je het vraagt.
Ja ik leer er wel anders mee omgaan, maar het is 1 van de overlevingsmechanismen die ik heb ingebouwd, en die verander je niet zomaar.
Ik heb ze denk ik ook soms nog nodig, net zoals je het soms nodig kan hebben om een muur om jezelf heen te hebben.
Het is niet goed om die meteen patsboem af te breken, en dat kan ook niet.
Kleine stapjes nemen is in dit soort processen heel belangrijk.
@ mazou: ok. Nee dat lijkt me inderdaad ook niet gezond. Maar ga je er nu wel beter mee om? In mijn geval kan een stuk zelfbeheersing geen kwaad. Al vind ook ik het moeilijk om niet gelijk door te slaan naar té zelfbeheerst te zijn.
'
Lief dat je het vraagt.
Ja ik leer er wel anders mee omgaan, maar het is 1 van de overlevingsmechanismen die ik heb ingebouwd, en die verander je niet zomaar.
Ik heb ze denk ik ook soms nog nodig, net zoals je het soms nodig kan hebben om een muur om jezelf heen te hebben.
Het is niet goed om die meteen patsboem af te breken, en dat kan ook niet.
Kleine stapjes nemen is in dit soort processen heel belangrijk.
zondag 17 oktober 2010 15:53
TO soms helpt het om 1 week naar een eiland te gaan en op het strand je woede uit te schreeuwen te janken etc en daarna met jezelf af te spreken dat het verleden vanaf het moment dat je het eiland verlaat daar achter te laten.
Lijkt simpel maar het kan (!) werken.
Succes
Lijkt simpel maar het kan (!) werken.
Succes
wees jezelf, er zijn genoeg anderen.
zondag 17 oktober 2010 16:34
@Soul: goed zo, meid.
Nu is het eerst zaak dat jij jezelf leert te vertrouwen..
Misschien kan je HvJ (op de sekspijler, oa mijn topic "Slapende lust" te vinden) vragen om een goede coach. Ik meen dat hij een online coach weet.
En verder ben ik het nogal eens met Frankie, die ziet eea heel goed, volgens mij.
En nogmaals, ik vind het super, top van je, dat je dit zelf al inziet en iets aan doet/nog meer aan wil doen. Vertel je vriendje dat je eraan werkt om jezelf te "helen" en dan ook voor hem een leukere partner gaat worden, maar dat dat tijd kost.
In de tussentijd is het goed dat je nu zelf herkent als het mis gaat, je kan ook nog niet beloven dat het altijd goed gaat, maar je let er nu tenminste op. Ik vind het al een hele vooruitgang. Bedenk hoe fijn het zal zijn als je straks eea van hem krijgt uit liefde en niet uit "gehoorzaamheid". (de kans is groot dat je dit voorbeeld thuis hebt gekregen van een relatie en liefde. Het kost ff tijd om dat te veranderen en erop te gaan vertrouwen dat je liefde niet hoeft te verdienen met gehoorzamen of eisen/domineren/afdwingen/controleren).
Het kan zeker goedkomen met jou, de wil is er immers en daar begint het mee. Je kan dit doorbreken, echt! Succes!
Nu is het eerst zaak dat jij jezelf leert te vertrouwen..
Misschien kan je HvJ (op de sekspijler, oa mijn topic "Slapende lust" te vinden) vragen om een goede coach. Ik meen dat hij een online coach weet.
En verder ben ik het nogal eens met Frankie, die ziet eea heel goed, volgens mij.
En nogmaals, ik vind het super, top van je, dat je dit zelf al inziet en iets aan doet/nog meer aan wil doen. Vertel je vriendje dat je eraan werkt om jezelf te "helen" en dan ook voor hem een leukere partner gaat worden, maar dat dat tijd kost.
In de tussentijd is het goed dat je nu zelf herkent als het mis gaat, je kan ook nog niet beloven dat het altijd goed gaat, maar je let er nu tenminste op. Ik vind het al een hele vooruitgang. Bedenk hoe fijn het zal zijn als je straks eea van hem krijgt uit liefde en niet uit "gehoorzaamheid". (de kans is groot dat je dit voorbeeld thuis hebt gekregen van een relatie en liefde. Het kost ff tijd om dat te veranderen en erop te gaan vertrouwen dat je liefde niet hoeft te verdienen met gehoorzamen of eisen/domineren/afdwingen/controleren).
Het kan zeker goedkomen met jou, de wil is er immers en daar begint het mee. Je kan dit doorbreken, echt! Succes!
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
zondag 17 oktober 2010 19:48
@ frankie33: ok, goede tip! Heb je er wat aan gehad? En ik ben inderdaad bezig met mijn gedrag van nu.
@ doeiii: van mijn psycholoog kreeg ik ook rollenspellen als huiswerk mee. Ik heb toen aan enkele vriendinnen en mijn vriend gevraagd of ze mij daarbij wilden helpen, maar helaas was er geen een belangstellende. Ik weet niet waarom, van mijn vriend weet ik dat hij nu eenmaal een gesloten oester is en alleen wat prateriger is als het hem uitkomt. Luisteren doet hij wel voor mij. Maar waarom die vriendinnen het niet wilden.. Ik denk dat zij op dit moment in hun leven ook even teveel aan hun hoofd hebben.
@ mazou: ok, en in wat voor situaties denk je die overlevingsmechanismen nog nodig te hebben?
@ arrasje: haha, dat is wel een grappige tip. Maar de enige 'eilanden' die ik ken in Nederland zijn de Waddeneilanden. Hier in de buurt is er niet zo'n plek. En buiten dat zou ik me kapot schamen als iemand me hoort of ziet. In ieder geval bedankt voor de tip
@ suzy: wat een lief berichtje! Daar knap ik helemaal van op. Ja, mijn vriend weet dat ik ermee aan het werk ben, inmiddels ben ik er ruim 1 jaar mee bezig. Ik heb gegoogled op coaches bij mij in de buurt, maar die zijn zo ontzettend duur, ik schrok ervan. Berekend een online coach ook hoge kosten? Naast dat ik weinig tijd heb, zit ik ook krap in kas helaas.
In zekere zin komt het er wel op neer dat ik op die manier liefde heb leren kennen. Al kon je het geen liefde noemen, ik had toch het gevoel dat ik als ik me aanpaste aan mijn ouders, ik er mocht zijn.
Mijn vriend heeft dit al zo vaak meegemaakt dat hij nu de boot een beetje afhoudt, en dat kan ik hem niet kwalijk nemen. Als ik net zo veel zelfvertrouwen had meegekregen als hij, dan was ik waarschijnlijk al weggelopen. Maar blijkbaar houdt hij teveel van me of hoopt hij net als ik dat ik uiteindelijk echt voor altijd verander en we eindelijk gelukkig kunnen zijn zonder bang te hoeven zijn voor mijn 'buien'. Maar dat de problemen ook eens van zijn kant komen.
@ doeiii: van mijn psycholoog kreeg ik ook rollenspellen als huiswerk mee. Ik heb toen aan enkele vriendinnen en mijn vriend gevraagd of ze mij daarbij wilden helpen, maar helaas was er geen een belangstellende. Ik weet niet waarom, van mijn vriend weet ik dat hij nu eenmaal een gesloten oester is en alleen wat prateriger is als het hem uitkomt. Luisteren doet hij wel voor mij. Maar waarom die vriendinnen het niet wilden.. Ik denk dat zij op dit moment in hun leven ook even teveel aan hun hoofd hebben.
@ mazou: ok, en in wat voor situaties denk je die overlevingsmechanismen nog nodig te hebben?
@ arrasje: haha, dat is wel een grappige tip. Maar de enige 'eilanden' die ik ken in Nederland zijn de Waddeneilanden. Hier in de buurt is er niet zo'n plek. En buiten dat zou ik me kapot schamen als iemand me hoort of ziet. In ieder geval bedankt voor de tip
@ suzy: wat een lief berichtje! Daar knap ik helemaal van op. Ja, mijn vriend weet dat ik ermee aan het werk ben, inmiddels ben ik er ruim 1 jaar mee bezig. Ik heb gegoogled op coaches bij mij in de buurt, maar die zijn zo ontzettend duur, ik schrok ervan. Berekend een online coach ook hoge kosten? Naast dat ik weinig tijd heb, zit ik ook krap in kas helaas.
In zekere zin komt het er wel op neer dat ik op die manier liefde heb leren kennen. Al kon je het geen liefde noemen, ik had toch het gevoel dat ik als ik me aanpaste aan mijn ouders, ik er mocht zijn.
Mijn vriend heeft dit al zo vaak meegemaakt dat hij nu de boot een beetje afhoudt, en dat kan ik hem niet kwalijk nemen. Als ik net zo veel zelfvertrouwen had meegekregen als hij, dan was ik waarschijnlijk al weggelopen. Maar blijkbaar houdt hij teveel van me of hoopt hij net als ik dat ik uiteindelijk echt voor altijd verander en we eindelijk gelukkig kunnen zijn zonder bang te hoeven zijn voor mijn 'buien'. Maar dat de problemen ook eens van zijn kant komen.
zondag 17 oktober 2010 19:58
mannen zijn vaak niet zulke praters, dat hij naar je wil luisteren is hartstikke fijn maar mss moet je niet van hem verlangen dat hij dan ook zijn complete gevoelsleven op tafel legt.
Dat ie minder praat wil niet zeggen dat ie minder geinteresseerd is maar mannen gaan daar gewoon anders mee om. Klets lekker tegen hem aan, en neem genoegen met uhhuh of een andere bevestigende brom.
sterkte meis
Dat ie minder praat wil niet zeggen dat ie minder geinteresseerd is maar mannen gaan daar gewoon anders mee om. Klets lekker tegen hem aan, en neem genoegen met uhhuh of een andere bevestigende brom.
sterkte meis
zondag 17 oktober 2010 20:07
Of ik wat aan dat boek gehad heb? Jazeker. Als dat niet zo was zou ik het een ander niet gauw aanraden.
Ik heb het eerst verslonden door herkenning. Daarna werd mijn probleem met mijn jeugd tijdelijk groter. Heel groot, zelfs. Vervolgens is die oude pijn geleidelijk in de lucht opgelost, met alle prettige gevolgen van dien. Ik was het bestaan van het boek zelfs al bijna weer vergeten.
Ik heb natuurlijk wel meer gedaan dan alleen dit boek lezen. Maar het was een grote eye-opener.
Dit was overigens niet de redenen van mijn opname hoor. Hooguit een klein stukje ervan.
PS Ik heb nu voor het eerst van mijn leven een écht goed contact met mijn ouders. En dat zonder erkenning van mijn leed (waar ik vijftien jaar zinloos voor gestreden had).
Ik heb het eerst verslonden door herkenning. Daarna werd mijn probleem met mijn jeugd tijdelijk groter. Heel groot, zelfs. Vervolgens is die oude pijn geleidelijk in de lucht opgelost, met alle prettige gevolgen van dien. Ik was het bestaan van het boek zelfs al bijna weer vergeten.
Ik heb natuurlijk wel meer gedaan dan alleen dit boek lezen. Maar het was een grote eye-opener.
Dit was overigens niet de redenen van mijn opname hoor. Hooguit een klein stukje ervan.
PS Ik heb nu voor het eerst van mijn leven een écht goed contact met mijn ouders. En dat zonder erkenning van mijn leed (waar ik vijftien jaar zinloos voor gestreden had).
zondag 17 oktober 2010 20:14
quote:Mazou schreef op 16 oktober 2010 @ 23:07:
[...]
Nou ik ben bijv. iemand die heel veel zelfbeheersing heeft maar daardoor krop ik ook teveel op, of heb ik soms teveel zelfcontrole waardoor ik juist heel angstig wordt.
Dus zelfbeheersing kan ook doorslaan, dat bedoel ik.Dat is controle uitoefenen op jezelf en geen zelfbeheersing. Zelfbeheersing is jezelf kunnen reguleren in verschillende situaties en kan dus niet resulteren in een ander uiterste.
[...]
Nou ik ben bijv. iemand die heel veel zelfbeheersing heeft maar daardoor krop ik ook teveel op, of heb ik soms teveel zelfcontrole waardoor ik juist heel angstig wordt.
Dus zelfbeheersing kan ook doorslaan, dat bedoel ik.Dat is controle uitoefenen op jezelf en geen zelfbeheersing. Zelfbeheersing is jezelf kunnen reguleren in verschillende situaties en kan dus niet resulteren in een ander uiterste.
zondag 17 oktober 2010 20:41
@ ambra: ja ik probeer het ook te begrijpen. Maar soms is het frustrerend dat ik er van alles uit moet trekken en dat ik dan nog zo weinig terug krijg, zo kan ik hem toch niet leren begrijpen? Zo wist hij niet of hij afgelopen weekend wou komen en toen ik vroeg waarom niet zei hij: weet ik niet.
Toen ik het gisteren opnieuw vroeg in de trant van: wil je niet komen omdat ik donderdag weer ben gaan zeuren en toen zei hij ja. Ik denk dan: zeg het dan, dan weet ik tenminste wat er is.
@ frankie: fijn om te horen dat het nu een stuk beter met je gaat!
@ schattekop: ik kan wel begrijpen wat mazou zegt. In mijn geval zou dat kunnen betekenen dat ik mijn vriend maar zoveel mogelijk zijn gang laat gaan en niet meer vertel wat ik graag zou willen, omdat ik mijn oude manier in gedachten houdt. Maar daardoor ga ik ook mijn eigen behoeftes totaal ontkennen.
Toen ik het gisteren opnieuw vroeg in de trant van: wil je niet komen omdat ik donderdag weer ben gaan zeuren en toen zei hij ja. Ik denk dan: zeg het dan, dan weet ik tenminste wat er is.
@ frankie: fijn om te horen dat het nu een stuk beter met je gaat!
@ schattekop: ik kan wel begrijpen wat mazou zegt. In mijn geval zou dat kunnen betekenen dat ik mijn vriend maar zoveel mogelijk zijn gang laat gaan en niet meer vertel wat ik graag zou willen, omdat ik mijn oude manier in gedachten houdt. Maar daardoor ga ik ook mijn eigen behoeftes totaal ontkennen.
