Werk & Studie
alle pijlers
werken in de wetenschap
maandag 8 november 2010 03:54
We hadden een promovenditopic, maar omdat deze inmiddels niet meer bestaat, hier een gloednieuwe - en iets bredere - opvolger.
Wie werkt er ook in de wetenschap en wil daar wat over kwijt? Wie heeft er dé tip om die beurs binnen te halen? Effectief met je begeleider om te gaan? Wie is er lyrisch? En wie heeft er (net als ik) moeite met het in balans houden van werk en privé?
Wie werkt er ook in de wetenschap en wil daar wat over kwijt? Wie heeft er dé tip om die beurs binnen te halen? Effectief met je begeleider om te gaan? Wie is er lyrisch? En wie heeft er (net als ik) moeite met het in balans houden van werk en privé?
If at first you don’t succeed, call it version 1.0
maandag 8 november 2010 04:05
Ik trap zelf gelijk maar af.
Ik zit in een impasse. Dat heet: ik loop keer op keer tegen mezelf aan. Ik weet waar het fout gaat (te lange dagen, te weinig afleiding en dat in combinatie met het uitblijven van resultaten), maar ik krijg het maar niet omgebogen. Ik vraag stiekem me meer en meer af of het wel voor mij is, de wetenschap.
Aan de ene kant wil ik niet opgeven (en mijn promotie afmaken wil ik sowieso). Maar aan de andere kant ben ik het ook moe, constant met werk bezig zijn. Het onderwerp is leuk, mijn onderzoek boeit me ontzettend, maar ik weet niet hoe lang ik dit nog trek. Ik ben een enorme control freak en een doemdenker en soms denk ik weleens dat dit in dit vakgebied niet echt handig is. Tegelijkertijd neem ik mezelf natuurlijk mee ergens anders heen. Tja, en of de druk die ik ervaar uit mezelf of van buitenaf komt, is vrij moeilijk te beoordelen.
Kortom: ik wil wel, maar ik weet niet wat verstandig is. Ik heb gelukkig nog even om te beslissen, maar het blijft maar door mijn hoofd gaan. Want alles wat ik nu doe, doe ik voor 'straks'. Maar als deze 'straks' wegvalt, dan moet ik het nu misschien ook net wat anders inrichten?
Ik zit in een impasse. Dat heet: ik loop keer op keer tegen mezelf aan. Ik weet waar het fout gaat (te lange dagen, te weinig afleiding en dat in combinatie met het uitblijven van resultaten), maar ik krijg het maar niet omgebogen. Ik vraag stiekem me meer en meer af of het wel voor mij is, de wetenschap.
Aan de ene kant wil ik niet opgeven (en mijn promotie afmaken wil ik sowieso). Maar aan de andere kant ben ik het ook moe, constant met werk bezig zijn. Het onderwerp is leuk, mijn onderzoek boeit me ontzettend, maar ik weet niet hoe lang ik dit nog trek. Ik ben een enorme control freak en een doemdenker en soms denk ik weleens dat dit in dit vakgebied niet echt handig is. Tegelijkertijd neem ik mezelf natuurlijk mee ergens anders heen. Tja, en of de druk die ik ervaar uit mezelf of van buitenaf komt, is vrij moeilijk te beoordelen.
Kortom: ik wil wel, maar ik weet niet wat verstandig is. Ik heb gelukkig nog even om te beslissen, maar het blijft maar door mijn hoofd gaan. Want alles wat ik nu doe, doe ik voor 'straks'. Maar als deze 'straks' wegvalt, dan moet ik het nu misschien ook net wat anders inrichten?
If at first you don’t succeed, call it version 1.0
maandag 8 november 2010 08:54
Hey Daffodil,
Pfoe dat klinkt een beetje abstract. Heb je tijd om je onderzoek een heel klein poosje te laten rusten? Of is dit hoe je je al langere tijd constant voelt?
Ik zou, als 'aspiring' promovenda, graag meelezen/-schrijven over de dagelijkse praktijk van het promotieonderzoek, het solliciteren naar PhD-plekken, etc. Ik ben echt nog een rookie op dit gebied.
Pfoe dat klinkt een beetje abstract. Heb je tijd om je onderzoek een heel klein poosje te laten rusten? Of is dit hoe je je al langere tijd constant voelt?
Ik zou, als 'aspiring' promovenda, graag meelezen/-schrijven over de dagelijkse praktijk van het promotieonderzoek, het solliciteren naar PhD-plekken, etc. Ik ben echt nog een rookie op dit gebied.
maandag 8 november 2010 10:25
He Daf, long time no see....
Balen dat het (weer?) niet zo lekker loopt. Ik kan je niet echt helpen, maar wel zeggen dat er denk ik vrijwel geen promovendi bestaan die niet twijfelen aan de wetenschap. En als ze er wel zijn hebben ze geen échte promotie gehad. In ieder geval denk ik wel dat je 'straks' sowieso wat aan je promotie hebt, ook als je toch besluit om wat anders te gaan doen. niet per se omdat de wereld het fantastisch vindt dat jij bent gepromoveerd, maar gewoon om wat je zelf geleerd hebt, je ontwikkeling zeg maar.
Wat betreft je werk/prive balans, die zie ik tegenwoordig anders. Ik heb gemerkt dat het voor mij niet gaat om het aantal vrije uren, maar om de druk die ik zelf voel. Zoals je weet ben ik tijdens mijn promotie ook heel hard tegen mijn grenzen aangelopen, en ik dacht toen dat het niks meer zou worden in de wetenschap omdat ik niet hard genoeg zou kunnen werken. Inmiddels werk ik al twee jaar ergens anders (als post-doc), en werk ik veel harder dan tijdens mijn promotie, maar zonder problemen. Het maakt enorm veel verschil dat die druk van het boekje weg is (dat had ik van tevoren nooit gedacht, maar het is echt zo), en dat ik in een andere omgeving zit (die voor mij veel gezonder is). Ik kan het niet heel duidelijk uitleggen, maar het komt er op neer dat ik nu wel veel uren maak, maar niet omdat er zoveel druk op zit of mijn baas me min of meer chanteert, maar omdat ik het wil en leuk vind. En dat is echt een wereld van verschil. Ik weet natuurlijk niet of dat voor jou ook gaat gelden, maar probeer wel om niet je hele idee van 'wetenschap' op te hangen aan deze ene plek. Als je nog steeds het gevoel hebt dat je onderzoek wel echt leuk vindt, is het dan misschien een idee om in ieder geval nog 1 post-doc te proberen, gewoon om te kijken of het daar anders is? Je hebt voordat je aan je promotie begon vast ook onderzoek gedaan als stage oid, en dat vond je waarschijnlijk leuk, anders was je nooit gaan promoveren toch?
En misschien ook nog een puntje: Voor zover ik weet zit je nu nog in het buitenland (ik hoop het in elk geval wel, gezien het tijdstip van je posts ). Zelfs als je het daar naar je zin hebt, heb je daar toch vaak minder sociaal vangnet om je heen dan in Nederland. Is het misschien een idee om na je promotie terug te komen, en eens te kijken of je meer prive leven hebt met familie/oude vrienden om je heen?
Succes!
Balen dat het (weer?) niet zo lekker loopt. Ik kan je niet echt helpen, maar wel zeggen dat er denk ik vrijwel geen promovendi bestaan die niet twijfelen aan de wetenschap. En als ze er wel zijn hebben ze geen échte promotie gehad. In ieder geval denk ik wel dat je 'straks' sowieso wat aan je promotie hebt, ook als je toch besluit om wat anders te gaan doen. niet per se omdat de wereld het fantastisch vindt dat jij bent gepromoveerd, maar gewoon om wat je zelf geleerd hebt, je ontwikkeling zeg maar.
Wat betreft je werk/prive balans, die zie ik tegenwoordig anders. Ik heb gemerkt dat het voor mij niet gaat om het aantal vrije uren, maar om de druk die ik zelf voel. Zoals je weet ben ik tijdens mijn promotie ook heel hard tegen mijn grenzen aangelopen, en ik dacht toen dat het niks meer zou worden in de wetenschap omdat ik niet hard genoeg zou kunnen werken. Inmiddels werk ik al twee jaar ergens anders (als post-doc), en werk ik veel harder dan tijdens mijn promotie, maar zonder problemen. Het maakt enorm veel verschil dat die druk van het boekje weg is (dat had ik van tevoren nooit gedacht, maar het is echt zo), en dat ik in een andere omgeving zit (die voor mij veel gezonder is). Ik kan het niet heel duidelijk uitleggen, maar het komt er op neer dat ik nu wel veel uren maak, maar niet omdat er zoveel druk op zit of mijn baas me min of meer chanteert, maar omdat ik het wil en leuk vind. En dat is echt een wereld van verschil. Ik weet natuurlijk niet of dat voor jou ook gaat gelden, maar probeer wel om niet je hele idee van 'wetenschap' op te hangen aan deze ene plek. Als je nog steeds het gevoel hebt dat je onderzoek wel echt leuk vindt, is het dan misschien een idee om in ieder geval nog 1 post-doc te proberen, gewoon om te kijken of het daar anders is? Je hebt voordat je aan je promotie begon vast ook onderzoek gedaan als stage oid, en dat vond je waarschijnlijk leuk, anders was je nooit gaan promoveren toch?
En misschien ook nog een puntje: Voor zover ik weet zit je nu nog in het buitenland (ik hoop het in elk geval wel, gezien het tijdstip van je posts ). Zelfs als je het daar naar je zin hebt, heb je daar toch vaak minder sociaal vangnet om je heen dan in Nederland. Is het misschien een idee om na je promotie terug te komen, en eens te kijken of je meer prive leven hebt met familie/oude vrienden om je heen?
Succes!
maandag 8 november 2010 15:45
Ja hoor Murdoch! En vraag maar raak!
Ja, ik zit inderdaad nog steeds overzees, maar eerlijk gezegd denk ik niet dat het daarin zit. Of nou ja, niet in het sociaal vangnet in ieder geval. Maar misschien wel in de constante druk die ik voel hier. En dan valt het hier blijkbaar zelfs nog heel erg mee in vergelijking tot andere instituten. Al is ook dat weer ontzettend subjectief natuurlijk, veel van mijn afdelingsgenootjes ervaren die druk helemaal niet zo erg.
Het onderzoek is ook echt het probleem niet, dat vind ik leuk. Toen ik stage liep, was ik ook wel druk, maar toen was dat het enige wat ik deed. Maar nu geef ik werkcolleges, ik ben onderwijsassistent, begeleid studenten. Zit in commissies. Al die extra dingen maken dat ik minder tijd kan besteden aan onderzoek terwijl ik die tijd eigenlijk gewoon nodig heb.
Ik ben het met je eens hoor trouwens, dat het waarschijnlijk meer gerelateerd is aan werkdruk, niet aan het aantal uren dat je draait. Maar als je wéét dat je niet zo presteert als verwacht (en dit zijn in dit geval niet mijn eigen verwachtingen, maar die van mijn begeleider, geen rare verwachtingen overigens) dan kan ik nog zoveel relativeren als ik wil, die druk gaat niet weg.
Overigens, Murdoch, promoveren is niet één en al leed hoor. Het merendeel twijfelt dan wel (geloof ik), maar is over het algemeen vrij tevreden. Ik denk dat dit meer een combinatie is van mezelf en een lastig vakgebied.
Ja, ik zit inderdaad nog steeds overzees, maar eerlijk gezegd denk ik niet dat het daarin zit. Of nou ja, niet in het sociaal vangnet in ieder geval. Maar misschien wel in de constante druk die ik voel hier. En dan valt het hier blijkbaar zelfs nog heel erg mee in vergelijking tot andere instituten. Al is ook dat weer ontzettend subjectief natuurlijk, veel van mijn afdelingsgenootjes ervaren die druk helemaal niet zo erg.
Het onderzoek is ook echt het probleem niet, dat vind ik leuk. Toen ik stage liep, was ik ook wel druk, maar toen was dat het enige wat ik deed. Maar nu geef ik werkcolleges, ik ben onderwijsassistent, begeleid studenten. Zit in commissies. Al die extra dingen maken dat ik minder tijd kan besteden aan onderzoek terwijl ik die tijd eigenlijk gewoon nodig heb.
Ik ben het met je eens hoor trouwens, dat het waarschijnlijk meer gerelateerd is aan werkdruk, niet aan het aantal uren dat je draait. Maar als je wéét dat je niet zo presteert als verwacht (en dit zijn in dit geval niet mijn eigen verwachtingen, maar die van mijn begeleider, geen rare verwachtingen overigens) dan kan ik nog zoveel relativeren als ik wil, die druk gaat niet weg.
Overigens, Murdoch, promoveren is niet één en al leed hoor. Het merendeel twijfelt dan wel (geloof ik), maar is over het algemeen vrij tevreden. Ik denk dat dit meer een combinatie is van mezelf en een lastig vakgebied.
If at first you don’t succeed, call it version 1.0
dinsdag 9 november 2010 22:47
wat leuk! In een al wat ouder topic over kinderwens tijdens promotietraject zag ik al wat (bijna) gepromoveerde forummers langskomen. Die zie ik nu hier niet...
Volgens mij is het werk mee naar huis nemen wel 1 van de struikelblokken van de wetenschap/promoveren. Je kunt immers altijd nog iets meer lezen/schrijven/analyseren. Ik heb tijdens mijn promotie 4 dagen gewerkt en de laatste 1,5 jaar het proefschrift afgeschreven naast een andere baan (dus thuis in vrije uren). Wat mij hielp om er niet in te verzuipen was afspreken welke avonden ik wat ging doen aan schrijven en de andere avonden dan ook gewoon niet werken. Misschien werkt een geheel vrij weekend wel het beste voor jou. Neem dan ook niks mee naar huis, laat je bestanden op het werk en je artikelen/boeken ook.
Op dit moment ben ik post-doc en loopt alles door elkaar heen, maar zoals nausicaa al zegt ligt die baan qua interesse vaak nog wat dichterbij en voelt het niet meer als heel druk. Ik heb een persoonsgebonden 'grant' gekregen en doe dus voornamelijk wat ik wil en zelf bedacht heb. Soms vliegt het me wel aan, maar ik weet inmiddels dat ik dingen wel afmaak. Dat houd je altijd na het afronden van een proefschrift: de trots dat je dat tot een mooi einde hebt kunnen brengen (ook al zat het soms flink tegen).
Op dit moment doe ik heel vaak in de avonduren wat, ga een lange dag naar een congres, geef soms in de avond of weekend een praatje, maar het deert me niet. Ik neem evenveel avonden ' vrij' en dan doe ik dus ook niks. Die momenten moet je echt inbouwen. Anders word je ook zo'n 1-dimensionaal type dat niet weet wat oh oh cherso is of wie Lady Gaga nou alweer was.
@Murdoch: kijk vaak op de website van een onderzoeksinstituut dat je aanspreekt, maak dat zo specifiek mogelijk (bijv. afdeling van een universiteit of een lab of groep). Zoek een gebied van je interesse en kijk dan regelmatig of deze groepen/faculteiten/onderzoeksinstituten nieuwe projecten of subsidies binnenhalen (dan volgen er snel vacatures voor promovendi). Ik heb zelf af en toe een afspraak gemaakt met een professor voor een kennismakingsgesprek: mezelf in de aanbieding gegooid laten we maar zeggen. Het helpt soms om dan al wat contact te hebben gehad met een promovendus van dat moment. Daar zou je ook eens een afspraak mee kunnen maken voor kennismaking of vragen stellen.
Volgens mij is het werk mee naar huis nemen wel 1 van de struikelblokken van de wetenschap/promoveren. Je kunt immers altijd nog iets meer lezen/schrijven/analyseren. Ik heb tijdens mijn promotie 4 dagen gewerkt en de laatste 1,5 jaar het proefschrift afgeschreven naast een andere baan (dus thuis in vrije uren). Wat mij hielp om er niet in te verzuipen was afspreken welke avonden ik wat ging doen aan schrijven en de andere avonden dan ook gewoon niet werken. Misschien werkt een geheel vrij weekend wel het beste voor jou. Neem dan ook niks mee naar huis, laat je bestanden op het werk en je artikelen/boeken ook.
Op dit moment ben ik post-doc en loopt alles door elkaar heen, maar zoals nausicaa al zegt ligt die baan qua interesse vaak nog wat dichterbij en voelt het niet meer als heel druk. Ik heb een persoonsgebonden 'grant' gekregen en doe dus voornamelijk wat ik wil en zelf bedacht heb. Soms vliegt het me wel aan, maar ik weet inmiddels dat ik dingen wel afmaak. Dat houd je altijd na het afronden van een proefschrift: de trots dat je dat tot een mooi einde hebt kunnen brengen (ook al zat het soms flink tegen).
Op dit moment doe ik heel vaak in de avonduren wat, ga een lange dag naar een congres, geef soms in de avond of weekend een praatje, maar het deert me niet. Ik neem evenveel avonden ' vrij' en dan doe ik dus ook niks. Die momenten moet je echt inbouwen. Anders word je ook zo'n 1-dimensionaal type dat niet weet wat oh oh cherso is of wie Lady Gaga nou alweer was.
@Murdoch: kijk vaak op de website van een onderzoeksinstituut dat je aanspreekt, maak dat zo specifiek mogelijk (bijv. afdeling van een universiteit of een lab of groep). Zoek een gebied van je interesse en kijk dan regelmatig of deze groepen/faculteiten/onderzoeksinstituten nieuwe projecten of subsidies binnenhalen (dan volgen er snel vacatures voor promovendi). Ik heb zelf af en toe een afspraak gemaakt met een professor voor een kennismakingsgesprek: mezelf in de aanbieding gegooid laten we maar zeggen. Het helpt soms om dan al wat contact te hebben gehad met een promovendus van dat moment. Daar zou je ook eens een afspraak mee kunnen maken voor kennismaking of vragen stellen.
dinsdag 9 november 2010 22:47
Ik hoop dat het ok is als ik een beetje meelees want hier nog iemand die op zoek is naar een promotieplekje. Ik zou dolgraag verder willen in de wetenschap, maar voor mezelf is nu de eerste priorieit eerst (tweede) thesis afschrijven. En als iemand ideeen heeft over hoe ik het beste aan een phd kan komen dan hoor ik dat graag! Zelf had ik al bedacht om open sollicitatiebrieven te schrijen en het net af te speuren.
Daffodil, misschien ben je wel te streng voor jezelf en leg je jezelf te veel druk op. Ik weet niet of het van toepassing is, maar ook slechte data is data en ook daar kun je misschien nog wel wat van breien. Tenminste, dat is mijn ervaring met mijn eerste thesis. Ik zag het finaal mislukken en uiteindelijk is het toch nog op z'n pootjes terecht gekomen. Niet helemaal vergelijkbaar, maar misschien gaat het helemaal niet zo slecht als je zelf denkt? Wat zeggen je beleiders ervan?
Daffodil, misschien ben je wel te streng voor jezelf en leg je jezelf te veel druk op. Ik weet niet of het van toepassing is, maar ook slechte data is data en ook daar kun je misschien nog wel wat van breien. Tenminste, dat is mijn ervaring met mijn eerste thesis. Ik zag het finaal mislukken en uiteindelijk is het toch nog op z'n pootjes terecht gekomen. Niet helemaal vergelijkbaar, maar misschien gaat het helemaal niet zo slecht als je zelf denkt? Wat zeggen je beleiders ervan?
woensdag 10 november 2010 06:04
quote:Murdoch schreef op 09 november 2010 @ 22:35:
Ook ben ik benieuwd hoe jullie destijds een promotieplek hebben veroverd. Tips, anyone?
Ik heb me destijds aangemeld bij verschillende universiteiten, via de algemene aanmeldprocedure. Maar dat is hoe het in het buitenland werkt, in Nederland solliciteer je toch wat gerichter op een vacature, geloof ik. Voor mij was in ieder geval het precieze vakgebied en het soort onderzoek van mijn begeleider wat de doorslag gaf.
quote:DrFeel schreef op 09 november 2010 @ 22:47:
Anders word je ook zo'n 1-dimensionaal type dat niet weet wat oh oh cherso is of wie Lady Gaga nou alweer was.
Oh oh cherso is voor mij echt niet meer dan een topictitel die ik hier weleens voorbij zie komen.
Ben ik nou wereldvreemd?
En ik kijk ook al amper tv.
Vrije tijd inplannen vind ik zo lastig. Ik neem het me voor, het gaat een week goed en dan moet er toch opeens weer iets af. Als ik dan niks bijzonders gepland heb die avond, werk ik uiteindelijk toch weer tot laat. En als ik wel iets gepland heb niet, maar dan voel ik me de hele avond schuldig. Of dan werk ik uiteindelijk tot diep in de nacht door om die verloren tijd maar in te halen. In de weekenden test ik vaak. Maakt dit me nu heel raar?
Of zoals vandaag. Ik ben de hele dag bezig geweest, op en neer gerend, vuur geblust. Oh, en tentamens nagekeken. Maar als ik dan kijk naar wat ik qua onderzoek vooruitgekomen ben: bijna niks. En dat is dan weer lastig te verkopen aan mijn begeleider. Want ook niet al die vuurtjes hoeven doorverteld te worden en misschien ontstonden ze ook juist wel doordat ik niet heel duidelijk was in mijn instructies. Misschien pak ik het ook wel helemaal verkeerd aan hoor, maar ik vind mezelf al zo'n zeur vaak - ik probeer het niet nog erger te maken.
quote:mevrouwtjezonneschijn schreef op 09 november 2010 @ 22:47:
Niet helemaal vergelijkbaar, maar misschien gaat het helemaal niet zo slecht als je zelf denkt? Wat zeggen je beleiders ervan?
Ik denk dat die zich nog vrij voorzichtig uitdrukt. Van mijn data tot nog toe valt niks te maken. Het is steeds de basis waarop interessante variaties gedaan zouden moeten worden die mislukt. En zonder die variaties kan ik vrij weinig. En dus ja: ik begrijp het probleem en snap dat er meer data moet komen, maar ik kan ook weer niet mijn colleges niet voorbereiden.
Niet dat het zo zwart-wit is hoor. Maar het idee is meer dat zelfs al voelt het alsof ik veel gedaan heb, dan is dat per saldo qua onderzoek niet altijd waar. En dat is het enige wat uiteindelijk telt.
Zo. En nu heb ik genoeg gezeurd. Werken in de wetenschap, niet help Daf haar promotie te halen.
Ook ben ik benieuwd hoe jullie destijds een promotieplek hebben veroverd. Tips, anyone?
Ik heb me destijds aangemeld bij verschillende universiteiten, via de algemene aanmeldprocedure. Maar dat is hoe het in het buitenland werkt, in Nederland solliciteer je toch wat gerichter op een vacature, geloof ik. Voor mij was in ieder geval het precieze vakgebied en het soort onderzoek van mijn begeleider wat de doorslag gaf.
quote:DrFeel schreef op 09 november 2010 @ 22:47:
Anders word je ook zo'n 1-dimensionaal type dat niet weet wat oh oh cherso is of wie Lady Gaga nou alweer was.
Oh oh cherso is voor mij echt niet meer dan een topictitel die ik hier weleens voorbij zie komen.
Ben ik nou wereldvreemd?
En ik kijk ook al amper tv.
Vrije tijd inplannen vind ik zo lastig. Ik neem het me voor, het gaat een week goed en dan moet er toch opeens weer iets af. Als ik dan niks bijzonders gepland heb die avond, werk ik uiteindelijk toch weer tot laat. En als ik wel iets gepland heb niet, maar dan voel ik me de hele avond schuldig. Of dan werk ik uiteindelijk tot diep in de nacht door om die verloren tijd maar in te halen. In de weekenden test ik vaak. Maakt dit me nu heel raar?
Of zoals vandaag. Ik ben de hele dag bezig geweest, op en neer gerend, vuur geblust. Oh, en tentamens nagekeken. Maar als ik dan kijk naar wat ik qua onderzoek vooruitgekomen ben: bijna niks. En dat is dan weer lastig te verkopen aan mijn begeleider. Want ook niet al die vuurtjes hoeven doorverteld te worden en misschien ontstonden ze ook juist wel doordat ik niet heel duidelijk was in mijn instructies. Misschien pak ik het ook wel helemaal verkeerd aan hoor, maar ik vind mezelf al zo'n zeur vaak - ik probeer het niet nog erger te maken.
quote:mevrouwtjezonneschijn schreef op 09 november 2010 @ 22:47:
Niet helemaal vergelijkbaar, maar misschien gaat het helemaal niet zo slecht als je zelf denkt? Wat zeggen je beleiders ervan?
Ik denk dat die zich nog vrij voorzichtig uitdrukt. Van mijn data tot nog toe valt niks te maken. Het is steeds de basis waarop interessante variaties gedaan zouden moeten worden die mislukt. En zonder die variaties kan ik vrij weinig. En dus ja: ik begrijp het probleem en snap dat er meer data moet komen, maar ik kan ook weer niet mijn colleges niet voorbereiden.
Niet dat het zo zwart-wit is hoor. Maar het idee is meer dat zelfs al voelt het alsof ik veel gedaan heb, dan is dat per saldo qua onderzoek niet altijd waar. En dat is het enige wat uiteindelijk telt.
Zo. En nu heb ik genoeg gezeurd. Werken in de wetenschap, niet help Daf haar promotie te halen.
If at first you don’t succeed, call it version 1.0
woensdag 10 november 2010 22:46
Fijn, weer een wetenschaptopic 
Lastig Daffodil, zo moedeloos word je er van als je alsmaar geen bruikbare data krijgt.. Maar dat is geen reden om aan je eigen capaciteiten als onderzoeker te twijfelen. Geluk is een grote factor, ook in de wetenschap: sommige onderzoekers hebben net het juiste onderwerp te pakken en slepen daar een reeks publicaties uit. Of net dat ene onderwerp dat hoog op de politieke agenda staat en er dus een hele sloot geld voor vrij komt. Maar de meerderheid ploetert zich er doorheen.
Ik herken mezelf wanneer je zegt dat je een control freak en doemdenker bent. Heb ik ook HEEL erg. Ik ben inderdaad ook geneigd om te denken dat het aan "ons wereldje" ligt, ofwel de wetenschap, en dat dat mijn gepieker in de hand werkt (het is nu eenmaal een rat race, al dat gevecht om beurzen en subsidies en publicaties etc.). Het liefst wil ik dan alles ontvluchten en een "gewone" baan nemen, maar zoals je zegt: jezelf neem je ook mee. Eerst daar maar eens aan werken...
Lastig Daffodil, zo moedeloos word je er van als je alsmaar geen bruikbare data krijgt.. Maar dat is geen reden om aan je eigen capaciteiten als onderzoeker te twijfelen. Geluk is een grote factor, ook in de wetenschap: sommige onderzoekers hebben net het juiste onderwerp te pakken en slepen daar een reeks publicaties uit. Of net dat ene onderwerp dat hoog op de politieke agenda staat en er dus een hele sloot geld voor vrij komt. Maar de meerderheid ploetert zich er doorheen.
Ik herken mezelf wanneer je zegt dat je een control freak en doemdenker bent. Heb ik ook HEEL erg. Ik ben inderdaad ook geneigd om te denken dat het aan "ons wereldje" ligt, ofwel de wetenschap, en dat dat mijn gepieker in de hand werkt (het is nu eenmaal een rat race, al dat gevecht om beurzen en subsidies en publicaties etc.). Het liefst wil ik dan alles ontvluchten en een "gewone" baan nemen, maar zoals je zegt: jezelf neem je ook mee. Eerst daar maar eens aan werken...
donderdag 18 november 2010 06:27
Ha! Had dit topic nog niet gezien. Nu ken in daffodill (et al) nog wel van het promoveren topic natuurlijk.
Werk jezelf alsjeblieft niet over de kop. Het aflgelopen jaar ben ik gepromoveerd en meteen vol gas in een post doc gedoken (ook ivm met veldwerk wat gewoon af moet in een bepaald seizoen).
Ik merk dat ik er de laatste weken moeite mee heb om veel dingen aan te pakken en misschien ben ik eigenlijk wel een beetje overwerkt. Dus mag ik het van mezelf kalm aandoen, anders ben ik straks helemaal niks waard. (Makkelijker gezegd dan gedaan overigens). En ik kan ook maar een paar uur per dag echt bikkelen op data. Ik weet dat ik dat niet 8 laat staan 10 uur op een dag kan doen, dus hou ik soms gewoon op en ga dan even wat luchtiger werk doen (mijn files bijhouden en goed sorteren, want ik ben nogal een sloddervos dus moet mezelf dwingen de dingen 'netjes' bij te houden).
Maa rik herken de druk van goede data wel hoor, gelukkig had ik een hele goede zomer met leuke data. Maar tijdens mijn eerste veldwerk zomer van mijn PhD was en heeel veeel mis gegaan waardoor ik in de winter veel dingen niet af kon maken, moest allemaal wachten tot het volgende seizoen.
Verder wat nausicaa zegt: als het eenamaal af is, kijk je er vast anders tegenaan. Ik voel me soms nog steeds een beetje schuldig dat (ook wegens die post doc) mijn thesis niet de meest geweldigste is. Maar uiteindelijk wassie goed genoeg. Nou prima dan
Werk jezelf alsjeblieft niet over de kop. Het aflgelopen jaar ben ik gepromoveerd en meteen vol gas in een post doc gedoken (ook ivm met veldwerk wat gewoon af moet in een bepaald seizoen).
Ik merk dat ik er de laatste weken moeite mee heb om veel dingen aan te pakken en misschien ben ik eigenlijk wel een beetje overwerkt. Dus mag ik het van mezelf kalm aandoen, anders ben ik straks helemaal niks waard. (Makkelijker gezegd dan gedaan overigens). En ik kan ook maar een paar uur per dag echt bikkelen op data. Ik weet dat ik dat niet 8 laat staan 10 uur op een dag kan doen, dus hou ik soms gewoon op en ga dan even wat luchtiger werk doen (mijn files bijhouden en goed sorteren, want ik ben nogal een sloddervos dus moet mezelf dwingen de dingen 'netjes' bij te houden).
Maa rik herken de druk van goede data wel hoor, gelukkig had ik een hele goede zomer met leuke data. Maar tijdens mijn eerste veldwerk zomer van mijn PhD was en heeel veeel mis gegaan waardoor ik in de winter veel dingen niet af kon maken, moest allemaal wachten tot het volgende seizoen.
Verder wat nausicaa zegt: als het eenamaal af is, kijk je er vast anders tegenaan. Ik voel me soms nog steeds een beetje schuldig dat (ook wegens die post doc) mijn thesis niet de meest geweldigste is. Maar uiteindelijk wassie goed genoeg. Nou prima dan
donderdag 18 november 2010 06:35
Overigens heb ik ook een tijdje gehad dat ik van mijn hele project baalde. UIteindelijk was het niet zo experimenteel, maar meer beschrijvend (en nieuw omdat er eigenlijk geen gepubliceerde data uit die regio bestaat/bestond). Ik had liever natuurlijk HET experiment gedaan waarmee in alle GROTE vragen in mijn veld op zou kunnen lossen. Maar ik heb er wel vrede mee nu. Het zullen niet de meest geciteerde papers zijn, en ik ben niet het meest grote aanstormende talent in mijn vakgebied. Maar ach, de mensen die mijn voorbeelden zijn (wiens werk ik waardeer en die ik persoonlijk ook heel aardig vind), mijn mentoren, als ik naar hun carriere kijk waren hun eerste papers ook niet de meest wetenchappelijke hoogstandjes. Dat bedoel ik zeker niet oneerbiedig, maar meer relativerend. Uiteindelijk is de promotie pas het begin.
donderdag 18 november 2010 13:21
Daffodil, is er een mogelijkheid om te snijden in je (extra)curriculaire activiteiten? Ik denk dat het inderdaad belangrijk is om vrije tijd in te plannen, ondanks dat je je daarover schuldig voelt. Zoals bij de meeste mensen werkt het constant maar doorgaan op een gegeven moment contraproductief. Je hebt juist die ontspanning nodig om het beste in jezelf naar boven te halen en je weerbaar te maken tegen spanningen. Ik denk dat er een patroon doorbroken moet worden, op een gegeven moment ontstaat er een soort van cirkel waarbij doemgedachten alleen maar bevestigd worden. Zonde!
Heb je goede begeleiding, iemand waarmee je dit kunt bespreken? Als ik gedurende mijn promotietijd geen goede begeleiding had gehad die mij niet af en toe naar huis schopte om te rusten, dan bevond ik mij nu waarschijnlijk in een mental institution
Vermoedelijk heb ik het makkelijker gehad dan de gemiddelde promovendus. Binnen de industrie waar ik werkzaam ben is veel geld beschikbaar, en dat maakt een aantal zaken al zoveel eenvoudiger.
Leuk trouwens, weer een promovenditopic
Heb je goede begeleiding, iemand waarmee je dit kunt bespreken? Als ik gedurende mijn promotietijd geen goede begeleiding had gehad die mij niet af en toe naar huis schopte om te rusten, dan bevond ik mij nu waarschijnlijk in een mental institution
Vermoedelijk heb ik het makkelijker gehad dan de gemiddelde promovendus. Binnen de industrie waar ik werkzaam ben is veel geld beschikbaar, en dat maakt een aantal zaken al zoveel eenvoudiger.
Leuk trouwens, weer een promovenditopic
donderdag 18 november 2010 15:56
Snijden in activiteiten (als in: commissies) kan op de lange termijn wel (natuurlijk), maar niet één, twee, drie. Tegen sommige dingen had ik eigenlijk ook gewoon nee moeten zeggen en dat had ik waarschijnlijk ook wel gedaan als ik had geweten wat het inhield. Voor wat betreft onderwijs en begeleiding: nee, daar kan niet in gesneden worden (want: geld om van te leven).
Voor mij zou dat ook ideaal zijn: iemand die me af en toe naar huis toe schopte. Maar mijn begeleider vertelt me nou juist dat het normaal is om op te staan, naar je werk te gaan en niet voor middernacht thuis te komen. Om dan weer te gaan slapen, op te staan, te werken, naar huis te gaan, slapen. Misschien dat dat inderdaad voor sommige mensen werkt; voor mij in ieder geval niet. Ik ben geen mini versie van mijn begeleider en wens dat ook niet te zijn, maar heb wel het gevoel dat er daarom op mij neergekeken wordt. En dat dat dan geweten wordt aan de Nederlandse mentaliteit (die dus niet heel positief is).
Punt is: ik moet van mezelf al zo veel; ik denk niet dat ik iemand nodig heb die me pusht. Nou ja, wel stimuleert natuurlijk, maar niet die me probeert harder of meer te laten werken. Maar ik kan mijn begeleider natuurlijk niet gaan vertellen hoe ik begeleid wens te worden. En sowieso: ligt het aan mij of aan mijn begeleider? Mijn idee is de combinatie van die twee. Deze tactiek werkt vast bij heel veel mensen wel, dus uiteindelijk kán ik er ook niet veel van zeggen.
Qua data overdrijf ik trouwens echt niet. Er kan helemaal niks mee gedaan worden - ik ben nog steeds op zoek naar de baseline. Pas als ik die goed heb, kan ik variabelen gaan manipuleren. (En ja, ik hou het bewust vaag.)
HH: Hoe ervaar jij je Amerikaanse begeleider? Laat die je vrij? Dus kun je nu wel die rust nemen? Hopelijk helpt het de druk wat af te nemen!
Voor mij zou dat ook ideaal zijn: iemand die me af en toe naar huis toe schopte. Maar mijn begeleider vertelt me nou juist dat het normaal is om op te staan, naar je werk te gaan en niet voor middernacht thuis te komen. Om dan weer te gaan slapen, op te staan, te werken, naar huis te gaan, slapen. Misschien dat dat inderdaad voor sommige mensen werkt; voor mij in ieder geval niet. Ik ben geen mini versie van mijn begeleider en wens dat ook niet te zijn, maar heb wel het gevoel dat er daarom op mij neergekeken wordt. En dat dat dan geweten wordt aan de Nederlandse mentaliteit (die dus niet heel positief is).
Punt is: ik moet van mezelf al zo veel; ik denk niet dat ik iemand nodig heb die me pusht. Nou ja, wel stimuleert natuurlijk, maar niet die me probeert harder of meer te laten werken. Maar ik kan mijn begeleider natuurlijk niet gaan vertellen hoe ik begeleid wens te worden. En sowieso: ligt het aan mij of aan mijn begeleider? Mijn idee is de combinatie van die twee. Deze tactiek werkt vast bij heel veel mensen wel, dus uiteindelijk kán ik er ook niet veel van zeggen.
Qua data overdrijf ik trouwens echt niet. Er kan helemaal niks mee gedaan worden - ik ben nog steeds op zoek naar de baseline. Pas als ik die goed heb, kan ik variabelen gaan manipuleren. (En ja, ik hou het bewust vaag.)
HH: Hoe ervaar jij je Amerikaanse begeleider? Laat die je vrij? Dus kun je nu wel die rust nemen? Hopelijk helpt het de druk wat af te nemen!
If at first you don’t succeed, call it version 1.0
donderdag 18 november 2010 16:23
Daffodil: volgens mij kun je best zeggen hoe je begeleid wenst te worden, wat ze er vervolgens mee doet is natuurlijk een tweede...
En ik weet uit ervaring dat er altijd meer gesneden kan worden dan je denkt. Toen ik ziek werd, werd ik gedwongen om acuut heel veel dingen af te zeggen omdat het gewoon echt niet meer ging. En waar ik vooraf altijd dacht dat ik er echt niet onderuit kon, bleek dat dus wel te kunnen, en vonden mensen het ook nog eens minder erg dan ik gedacht had.
Wat betreft je begeleider: je zult toch zelf de druk die zij je oplegt naast je neer moeten leggen. Heel leuk hoor, die amerikanen met hun 'wij werken zo veel harder dan jullie', maar ondertussen is hun arbeidsproductiviteit veel lager. En zoals je zelf ook wel weet, is in het onderzoek de hoeveelheid tijd die je er in stop zeker niet lineair met de output. Goede ideeen kunnen ook zomaar onder de douche ontstaan. Ik heb een heel hoofdstuk in mijn boekje staan dat onstaan is tijdens een boswandeling met een vriendin (want ja, natuurlijk praat ik ook veel over werk, dat is niet raar maar juist normaal denk ik). Blijf gewoon geloven in je eigen manier van werken, en laat je neit gek maken door dat: wij zijn beter en zo moet het.
En eerlijk gezegd vind ik je begeleider eigenlijk helemaal niet zo goed. Ze kan wel een goede onderzoeker zijn (of heeft geluk gehad tijdens haar eigen PhD, onderschat niet hoe belangrijk dat is!), maar ze is dus totaal niet in staat om jou goed te begeleiden. Ze heeft geen inzicht in hoe jij het best gemotiveerd kan worden, ziet het niet als het echt mis dreigt te gaan, en kan geen back-up plan bedenken of regelen als je data niet vooruit willen. Dat zijn ook HAAR taken hoor, dus dat hoef je zeker niet alleen jezelf aan te rekenen.
Nou weet ik natuurlijk wel dat je nou eenmaal aan haar vast zit, maar ik wil alleen even aangeven dat je jezelf ook niet te veel moet spiegelen aan haar, zij is ook niet de held die jou af en toe voor gehouden wordt. Wellicht ben jij veel beter in mensen motiveren en aansturen, en daar kun je na je PhD ook heel goed gebruik van maken.
Kortom: je begeleider kun je niet (veel) veranderen, maar wel hoe jij daar tegenaan kijkt. En je kunt voor jezelf besluiten om je minder aan te trekken van wat zij of de rest een 'nederlandse mentaliteit' vinden, en dat zij ook geen godheid is, dus dat je niet hemel en aarde hoeft te bewegen om haar tevreden te houden. Eigenlijk krijg ik steeds meer het gevoel dat het probleem niet zit in jou en onderzoek, maar jou en je begeleidster. En dan zou het wel heel zonde zijn als je daarom helemaal uit de wetenschap zou stappen.
En ik weet uit ervaring dat er altijd meer gesneden kan worden dan je denkt. Toen ik ziek werd, werd ik gedwongen om acuut heel veel dingen af te zeggen omdat het gewoon echt niet meer ging. En waar ik vooraf altijd dacht dat ik er echt niet onderuit kon, bleek dat dus wel te kunnen, en vonden mensen het ook nog eens minder erg dan ik gedacht had.
Wat betreft je begeleider: je zult toch zelf de druk die zij je oplegt naast je neer moeten leggen. Heel leuk hoor, die amerikanen met hun 'wij werken zo veel harder dan jullie', maar ondertussen is hun arbeidsproductiviteit veel lager. En zoals je zelf ook wel weet, is in het onderzoek de hoeveelheid tijd die je er in stop zeker niet lineair met de output. Goede ideeen kunnen ook zomaar onder de douche ontstaan. Ik heb een heel hoofdstuk in mijn boekje staan dat onstaan is tijdens een boswandeling met een vriendin (want ja, natuurlijk praat ik ook veel over werk, dat is niet raar maar juist normaal denk ik). Blijf gewoon geloven in je eigen manier van werken, en laat je neit gek maken door dat: wij zijn beter en zo moet het.
En eerlijk gezegd vind ik je begeleider eigenlijk helemaal niet zo goed. Ze kan wel een goede onderzoeker zijn (of heeft geluk gehad tijdens haar eigen PhD, onderschat niet hoe belangrijk dat is!), maar ze is dus totaal niet in staat om jou goed te begeleiden. Ze heeft geen inzicht in hoe jij het best gemotiveerd kan worden, ziet het niet als het echt mis dreigt te gaan, en kan geen back-up plan bedenken of regelen als je data niet vooruit willen. Dat zijn ook HAAR taken hoor, dus dat hoef je zeker niet alleen jezelf aan te rekenen.
Nou weet ik natuurlijk wel dat je nou eenmaal aan haar vast zit, maar ik wil alleen even aangeven dat je jezelf ook niet te veel moet spiegelen aan haar, zij is ook niet de held die jou af en toe voor gehouden wordt. Wellicht ben jij veel beter in mensen motiveren en aansturen, en daar kun je na je PhD ook heel goed gebruik van maken.
Kortom: je begeleider kun je niet (veel) veranderen, maar wel hoe jij daar tegenaan kijkt. En je kunt voor jezelf besluiten om je minder aan te trekken van wat zij of de rest een 'nederlandse mentaliteit' vinden, en dat zij ook geen godheid is, dus dat je niet hemel en aarde hoeft te bewegen om haar tevreden te houden. Eigenlijk krijg ik steeds meer het gevoel dat het probleem niet zit in jou en onderzoek, maar jou en je begeleidster. En dan zou het wel heel zonde zijn als je daarom helemaal uit de wetenschap zou stappen.
donderdag 18 november 2010 16:41
Hé, wat leuk, Daffodil, Nausica, heejhallo weer bij mekaar in een promoveertopic. Heb nog wel eens bij de angels gevraagd waar het oude topic was gebleven, maar dat kon ze helaas niet zeggen...
Hier dus nog een promovenda, ik heb me destijds ook wel eens op het andere topic laten zien. Herken helemaal niet de problemen van Daf, eerder het omgekeerde. Mijn collega's willen niet op congres, en hebben de afgelopen jaren NIX gepubliceerd op een paar niet-Engelse populair-wetenschappelijke blablastukjes na. Engels spreken ze bij voorkeur niet (dat is jammer, want in het begin sprak ik hun taal niet zo best, dan houdt het een beetje op hè, qua communicatie). Ze gaan bij voorkeur om 16h naar huis, of ook wel 17h, maar op vrijdagmiddag mag dat ook best wat eerder zijn. De prof zal het aan zijn derriere oxideren wat zijn medewerkers doen, als hij zelf maar af en toe een paper eruitgooit.
Enige maanden geleden wilde ik naar klein congres X, vanwege veel mensen werkend in klein gebied Y en de mogelijkheid een paper in een special issue te schrijven. Meneer de prof verbood het bijna, want net niet hetzelfde wat ik deed. Vervolgens op eigen kosten heen gegaan, gepraat over publicatie, waarna ik deze zomer dan eindelijk mijn eerste paper heb ingediend (en die nu al 2 maanden under review is... :S).
Er is hier geen ambitie, geen aanmoediging, geen ondersteuning en geen collegialiteit. De prof weet niet wat ik doe. Heb in 2 jaar 2 gesprekken met de man gehad, en besloten dat niet meer te doen, omdat ik dan een week nodig heb mijn motivatie weer op een acceptabel peil te brengen... 1 augustus is mijn contract verlopen. Ik hoop dan nog 2 papers geaccepteerd/gesubmit te hebben, en ga dan als de wiedeweerga op zoek naar een nieuwe baan, hoera! Voor mij geen wetenschap meer.
Een heel, heel andere situatie dan die van Daf, en toch maakt het mijn promotie ook tot een eh.. uitdaging .
Overigens geef ik Nausica volledig gelijk. Sommige mensen hebben zo veel geluk dat ze ernaast staan als er iets spectaculairs gebeurt. Dan kan iemand anders nog zo slim zijn, maar als die er net even niet was dan gaat het paper aan Guus Geluk en niet aan Willie Wortel. Dat maakt mijn toch al sceptische blik op de wetenschap niet positiever, en maakt dat ik niet kan wachten te beginnen met een baan waar de maatschappij echt wat aan heeft .
Hier dus nog een promovenda, ik heb me destijds ook wel eens op het andere topic laten zien. Herken helemaal niet de problemen van Daf, eerder het omgekeerde. Mijn collega's willen niet op congres, en hebben de afgelopen jaren NIX gepubliceerd op een paar niet-Engelse populair-wetenschappelijke blablastukjes na. Engels spreken ze bij voorkeur niet (dat is jammer, want in het begin sprak ik hun taal niet zo best, dan houdt het een beetje op hè, qua communicatie). Ze gaan bij voorkeur om 16h naar huis, of ook wel 17h, maar op vrijdagmiddag mag dat ook best wat eerder zijn. De prof zal het aan zijn derriere oxideren wat zijn medewerkers doen, als hij zelf maar af en toe een paper eruitgooit.
Enige maanden geleden wilde ik naar klein congres X, vanwege veel mensen werkend in klein gebied Y en de mogelijkheid een paper in een special issue te schrijven. Meneer de prof verbood het bijna, want net niet hetzelfde wat ik deed. Vervolgens op eigen kosten heen gegaan, gepraat over publicatie, waarna ik deze zomer dan eindelijk mijn eerste paper heb ingediend (en die nu al 2 maanden under review is... :S).
Er is hier geen ambitie, geen aanmoediging, geen ondersteuning en geen collegialiteit. De prof weet niet wat ik doe. Heb in 2 jaar 2 gesprekken met de man gehad, en besloten dat niet meer te doen, omdat ik dan een week nodig heb mijn motivatie weer op een acceptabel peil te brengen... 1 augustus is mijn contract verlopen. Ik hoop dan nog 2 papers geaccepteerd/gesubmit te hebben, en ga dan als de wiedeweerga op zoek naar een nieuwe baan, hoera! Voor mij geen wetenschap meer.
Een heel, heel andere situatie dan die van Daf, en toch maakt het mijn promotie ook tot een eh.. uitdaging .
Overigens geef ik Nausica volledig gelijk. Sommige mensen hebben zo veel geluk dat ze ernaast staan als er iets spectaculairs gebeurt. Dan kan iemand anders nog zo slim zijn, maar als die er net even niet was dan gaat het paper aan Guus Geluk en niet aan Willie Wortel. Dat maakt mijn toch al sceptische blik op de wetenschap niet positiever, en maakt dat ik niet kan wachten te beginnen met een baan waar de maatschappij echt wat aan heeft .
donderdag 18 november 2010 17:05
quote:nausicaa schreef op 18 november 2010 @ 16:23:
Kortom: je begeleider kun je niet (veel) veranderen, maar wel hoe jij daar tegenaan kijkt. En je kunt voor jezelf besluiten om je minder aan te trekken van wat zij of de rest een 'nederlandse mentaliteit' vinden, en dat zij ook geen godheid is, dus dat je niet hemel en aarde hoeft te bewegen om haar tevreden te houden.
Ofwel: I can't change the world, but I can change my attitude towards it. Helemaal met je eens hoor. Alleen, ze is wel degene die referenties voor me schrijft.
Ik vind het lastig deze dingen bespreekbaar te maken. Ik denk dat het hier meer een cultuur is van dankbaar moeten zijn voor de kans te mogen promoveren. En als ik het bespreekbaar probeer te maken, word ik 'combative' gevonden. Dus ja, dan praat ik er maar niet meer over.
Kortom: je begeleider kun je niet (veel) veranderen, maar wel hoe jij daar tegenaan kijkt. En je kunt voor jezelf besluiten om je minder aan te trekken van wat zij of de rest een 'nederlandse mentaliteit' vinden, en dat zij ook geen godheid is, dus dat je niet hemel en aarde hoeft te bewegen om haar tevreden te houden.
Ofwel: I can't change the world, but I can change my attitude towards it. Helemaal met je eens hoor. Alleen, ze is wel degene die referenties voor me schrijft.
Ik vind het lastig deze dingen bespreekbaar te maken. Ik denk dat het hier meer een cultuur is van dankbaar moeten zijn voor de kans te mogen promoveren. En als ik het bespreekbaar probeer te maken, word ik 'combative' gevonden. Dus ja, dan praat ik er maar niet meer over.
If at first you don’t succeed, call it version 1.0
donderdag 18 november 2010 17:52
Begeleiding paper: Inhoudelijk heb ik iemand die er kritisch naar kijkt. Taaltechnisch krijg ik alleen hulp van mijn vriend (mijn professor verbetert alleen punten en komma's). Hij is beter dan ik maar ook niet perfect, dus qua wetenschappelijk schrijven leer ik eigenlijk bar weinig.
Collega's zijn allemaal niet blij en dus zo min mogelijk hier. Volgens mij heeft niemand echt een drive een goede wetenschapper te worden, niemand gaat naar een congres om eens wat gedachten uit te wisselen en niemand schrijft vrijwillig papers. Dingen waarvan ik dacht dat dat automatisch bij wetenschappelijk werk hoort. De prof heeft dan ook geen enkel beleid (hoewel hij laatst zei dat hij verwacht dat tenminste de postdocs binnenkort eens op congres gaan). Ach, het is gewoon een raar en bijzonder slecht geleid instituut.
Ik ga nu op vakantie (zondag, voor 4 weken- joehee!) en dan heb ik nog 8 maanden voor 2 papers. Daarvan staat het grotere raamwerk, en voor de ene hoef ik echt alleen nog een keertje de definitieve statistiekmachine te laten rollen en dan is die vlot klaar (streven: 2010 nnaar de co-auteuren, je moet een doel in je leven hebben, nietwaar?). Als dat lukt, dan lukt het voor de rest ook wel voor 1 augustus. En zo niet, dan niet. Dan zoek ik elders een baan en dank *piep* op de blote knietjes dat ik hier niet meer werk . Is heel slecht voor je zelfvertrouwen, als je het gevoel hebt dat je maar op de bonnefooi wat doet en iedereen vindt het wel prima (want het kán zoveel beter hier...).
Daff, jouw probleem is ook erg lastig. Hoe lang heb jij nog te gaan? En zie je dat een beetje zitten?
Collega's zijn allemaal niet blij en dus zo min mogelijk hier. Volgens mij heeft niemand echt een drive een goede wetenschapper te worden, niemand gaat naar een congres om eens wat gedachten uit te wisselen en niemand schrijft vrijwillig papers. Dingen waarvan ik dacht dat dat automatisch bij wetenschappelijk werk hoort. De prof heeft dan ook geen enkel beleid (hoewel hij laatst zei dat hij verwacht dat tenminste de postdocs binnenkort eens op congres gaan). Ach, het is gewoon een raar en bijzonder slecht geleid instituut.
Ik ga nu op vakantie (zondag, voor 4 weken- joehee!) en dan heb ik nog 8 maanden voor 2 papers. Daarvan staat het grotere raamwerk, en voor de ene hoef ik echt alleen nog een keertje de definitieve statistiekmachine te laten rollen en dan is die vlot klaar (streven: 2010 nnaar de co-auteuren, je moet een doel in je leven hebben, nietwaar?). Als dat lukt, dan lukt het voor de rest ook wel voor 1 augustus. En zo niet, dan niet. Dan zoek ik elders een baan en dank *piep* op de blote knietjes dat ik hier niet meer werk . Is heel slecht voor je zelfvertrouwen, als je het gevoel hebt dat je maar op de bonnefooi wat doet en iedereen vindt het wel prima (want het kán zoveel beter hier...).
Daff, jouw probleem is ook erg lastig. Hoe lang heb jij nog te gaan? En zie je dat een beetje zitten?
donderdag 18 november 2010 18:09
Binnen de wetenschap bevinden zich een groot aantal perfectionisten met een hoge prestatiemotivatie en neiging tot overdrive. Dat een onderzoek niet loopt is denk ik niet geheel te wijten aan de begeleiding, de zelf opgelegde prestatiedruk én die van de begeleider maakt het pittig, althans dat is mijn ervaring.
Een complexe werkrelatie met de promotor is iets dat vele promovendi zullen herkennen. Daarom is het ontzettend belangrijk om van tevoren duidelijke afspraken te maken over wie verantwoordelijk is voor welke onderzoeksaspecten, hoe vaak en wanneer er voortgangsgesprekken plaatsvinden, agreement t.a.v. auteurschap etc. etc. Het is handig als je op een overeenkomst kunt terugvallen als het onderzoeksproces stagneert.
JanneJip, het lijkt mij erg lastig om in een dergelijk gedemotiveerd team te werken. Ik heb het nog nooit eerder meegemaakt gelukkig. Knap dat je het nog volhoudt, wel jammer dat het je de plezier in het bedrijven van wetenschap heeft ontnomen. Ik vind namelijk dat wetenschap ook maatschappelijk relevant is. Kun je nagaan hoe bepalend het contact met je begeleider en de algehele werksfeer kan zijn.
Dat niet bespreekbaar kunnen maken herken ik eigenlijk niet, ik heb zelf wel die ruimte gevoeld. Ik kom natuurlijk uit een andere cultuur en misschien is dat wel niet goed te vergelijken. Het klopt dat er wel een verschil is in mentaliteit tussen Amerikanen en Nederlanders, maar misschien moet je je niet teveel laten leiden door wat ze mogelijk denken? Makkelijk gezegd natuurlijk, op een bepaalde manier bevind je je toch in een afhankelijkheidspositie. Maar het zou jammer zijn als je niet ten volle van deze periode kunt profiteren omdat je je teveel laat leiden door sentimenten.
Een complexe werkrelatie met de promotor is iets dat vele promovendi zullen herkennen. Daarom is het ontzettend belangrijk om van tevoren duidelijke afspraken te maken over wie verantwoordelijk is voor welke onderzoeksaspecten, hoe vaak en wanneer er voortgangsgesprekken plaatsvinden, agreement t.a.v. auteurschap etc. etc. Het is handig als je op een overeenkomst kunt terugvallen als het onderzoeksproces stagneert.
JanneJip, het lijkt mij erg lastig om in een dergelijk gedemotiveerd team te werken. Ik heb het nog nooit eerder meegemaakt gelukkig. Knap dat je het nog volhoudt, wel jammer dat het je de plezier in het bedrijven van wetenschap heeft ontnomen. Ik vind namelijk dat wetenschap ook maatschappelijk relevant is. Kun je nagaan hoe bepalend het contact met je begeleider en de algehele werksfeer kan zijn.
Dat niet bespreekbaar kunnen maken herken ik eigenlijk niet, ik heb zelf wel die ruimte gevoeld. Ik kom natuurlijk uit een andere cultuur en misschien is dat wel niet goed te vergelijken. Het klopt dat er wel een verschil is in mentaliteit tussen Amerikanen en Nederlanders, maar misschien moet je je niet teveel laten leiden door wat ze mogelijk denken? Makkelijk gezegd natuurlijk, op een bepaalde manier bevind je je toch in een afhankelijkheidspositie. Maar het zou jammer zijn als je niet ten volle van deze periode kunt profiteren omdat je je teveel laat leiden door sentimenten.
donderdag 18 november 2010 19:39
quote:Daffodil schreef op 18 november 2010 @ 15:56:
HH: Hoe ervaar jij je Amerikaanse begeleider? Laat die je vrij? Dus kun je nu wel die rust nemen? Hopelijk helpt het de druk wat af te nemen!
Mijn huidige baas is een schat, werkelijk. Dee eerste dagen piepte hij om mijn deur om 5 uur om te zeggen dat ik het vooral niet te laat moest maken. Hij vroeg ook vaak of ik nog ergens hulp bij nodig had (social security number en zo). Wat werk betreft ook, hij vind het allemaal interesant wat ik doe en moedigt me aan te publiceren, naar conferenties te gaan en vooral ook mijn netwerk uit te breiden. Pas hadden we een dinner bij hem thuis (er was een collega op bezoek) en toen zei hij "Hmmm, ik moet er toch maar eens even over na ga denken hoe ik jou straks aan een vaste baan kan helpen, ik weet eigenlijk niet zo goed hoe dat werkt in Europa, want mijn netwerk hier is groter. Laten we er in januari eens voor gaan zitten om te kijken wat we kunnen doen".
hij verwacht natuurlijk ook wel het een en ander van me, maar met vrije dagen bijvoorbeeld, die hier spaars zijn, doet hij ook niet moeilijk. "Je werkt zoveel, dan maakt het mij niet uit als je meer dan de normale vakantie dagen neemt hoor"..
Dus ik ben erg blij met hem! Sowieso is het een relaxed instituut. Grote namen (in mijn veld) met belangrijk werk, maar geen grote ego's.
HH: Hoe ervaar jij je Amerikaanse begeleider? Laat die je vrij? Dus kun je nu wel die rust nemen? Hopelijk helpt het de druk wat af te nemen!
Mijn huidige baas is een schat, werkelijk. Dee eerste dagen piepte hij om mijn deur om 5 uur om te zeggen dat ik het vooral niet te laat moest maken. Hij vroeg ook vaak of ik nog ergens hulp bij nodig had (social security number en zo). Wat werk betreft ook, hij vind het allemaal interesant wat ik doe en moedigt me aan te publiceren, naar conferenties te gaan en vooral ook mijn netwerk uit te breiden. Pas hadden we een dinner bij hem thuis (er was een collega op bezoek) en toen zei hij "Hmmm, ik moet er toch maar eens even over na ga denken hoe ik jou straks aan een vaste baan kan helpen, ik weet eigenlijk niet zo goed hoe dat werkt in Europa, want mijn netwerk hier is groter. Laten we er in januari eens voor gaan zitten om te kijken wat we kunnen doen".
hij verwacht natuurlijk ook wel het een en ander van me, maar met vrije dagen bijvoorbeeld, die hier spaars zijn, doet hij ook niet moeilijk. "Je werkt zoveel, dan maakt het mij niet uit als je meer dan de normale vakantie dagen neemt hoor"..
Dus ik ben erg blij met hem! Sowieso is het een relaxed instituut. Grote namen (in mijn veld) met belangrijk werk, maar geen grote ego's.
donderdag 18 november 2010 20:53
Nippo: mijn mening over mijn promotie-traject, of misschien met name de afdeling is eigenlijk niet echt veranderd. Ik ben ontzettend in het diepe gegooid (te diep, denk ik nog steeds), en zoals het daar gaat, kan ik niet goed functioneren (denk: heel schoolse mentaliteit). Ik denk dat het vooral de combinatie van die twee was die mij niet ligt, me wel behandelen alsof ik een kleuter ben, maar me vervolgens alles zelf uit laten zoeken. Nu moet ik nog steeds veel zelf uitzoeken (ben nu natuurlijk ook postdoc), maar mag ik ook doen wat ik wil. Als ik om elf uur wil beginnen, omdat ik hier gisteren tot na middernacht zat, krijg ik geen klachten. En als ik de data laat zien, is er oprecht enthousiasme. Dat was daar wel anders.
Ik besef heel goed dat geen enkele begeleider is wat je wilt (hmm, ben benieuwd wat mijn AIOs over mij zeggen als ik er neit bij ben....), de AIOs hier zijn ook niet altijd even blij. Maar het was voor mij meer de hele atmosfeer die er hing die me niet beviel (had jij niet op dezelfde plek gezeten?).
Ik ben dus nog steeds blij dat ik ergens anders werk, ook al is het nergens perfect.
@Jannejip: allemachtig, dat klinkt wel als een heel deprimerende omgeving zeg! Gelukkig dat je bijna klaar bent, dit nodigt niet echt uit tot zin om je werk te doen. En wel heel uitzonderlijk denk ik. We hoeven echt niet allemaal tot laat en in het weekend te werken, maar meestal is er toch wel enige vorm van enthousiasme te bespeuren.
Ik vind het trouwens wel grappig dat mensen vaak uit de wetenschap weg gaan, omdat ze dingen niks vinden, terwijl ik me afvraag of diezelfde dingen elders wel zo anders zijn. Iemand had het over concurrentie en competitie. Tja, die is er wel, maar is dat in het bedrijfsleven dan zo anders? En een collega van mij wilde weg omdat hij het zat was dat (interne) politieke spelletjes zo belangrijk waren. Ik heb toch echt het idee dat dat bij de gemiddelde raad van commissarissen van een bedrijf niet zo heel anders gaat.
@Daffodil: ik bedoelde ook niet dat je meteen ruzie met je begeleider hoeft te gaan maken . Ik bedoelde meer wat Milaatje ook zegt: soms moet je je gewoon niet te veel aantrekken van wat ze over je zouden kunnen denken. Want dat weet je toch niet (ik dacht bv ook dat mensen mij maar middelmatig vonden, en hoorde pas achteraf dat iedereen vond at ik zo bizar hard werkte, huh?), en meestal valt het reuze mee. En ja, zij moet wel referenties schrijven, maar dat moet je ook niet uit proportie trekken. Ik heb mijn huidige baan gekregen zonder 1 woord communicatie tussen mijn oude en huidige baas (had referentie wel gegeven, maar het boeide ze niet zo).
@Milaatje: hmm, zo'n goed vastgelegd plan is in theorie wel leuk, maar in de praktijk toch vaak lastig. Bv auteurschappen vastleggen: goed idee, maar dan moet er ineens data bij in samenwerking met een andere groep, en moeten die ook weer egens tussen. En afspraken over voortgangsgesprekken etc worden hier voortdurend verzet (dus afgezegd) omdat de baas weer iets belangrijks moet doen. Een vriendin van me kwam bij haar baas zelfs terug op een afspraak over de hoofdstukken in haar boekje, en kreeg toen te horen 'dat ze ook niet alles wat hij zei zo serieus moest nemen'. Tja, daar sta je dan met je papier.... Ik ben het wel met je eens dat veel mensen dingen veel te veel op hun beloop laten, maar alles echt goed vastleggen vind ik ook vaak lastig.
Zo, en nu genoeg wetenschap voor vandaag *schopt zichzelf naar huis*
Ik besef heel goed dat geen enkele begeleider is wat je wilt (hmm, ben benieuwd wat mijn AIOs over mij zeggen als ik er neit bij ben....), de AIOs hier zijn ook niet altijd even blij. Maar het was voor mij meer de hele atmosfeer die er hing die me niet beviel (had jij niet op dezelfde plek gezeten?).
Ik ben dus nog steeds blij dat ik ergens anders werk, ook al is het nergens perfect.
@Jannejip: allemachtig, dat klinkt wel als een heel deprimerende omgeving zeg! Gelukkig dat je bijna klaar bent, dit nodigt niet echt uit tot zin om je werk te doen. En wel heel uitzonderlijk denk ik. We hoeven echt niet allemaal tot laat en in het weekend te werken, maar meestal is er toch wel enige vorm van enthousiasme te bespeuren.
Ik vind het trouwens wel grappig dat mensen vaak uit de wetenschap weg gaan, omdat ze dingen niks vinden, terwijl ik me afvraag of diezelfde dingen elders wel zo anders zijn. Iemand had het over concurrentie en competitie. Tja, die is er wel, maar is dat in het bedrijfsleven dan zo anders? En een collega van mij wilde weg omdat hij het zat was dat (interne) politieke spelletjes zo belangrijk waren. Ik heb toch echt het idee dat dat bij de gemiddelde raad van commissarissen van een bedrijf niet zo heel anders gaat.
@Daffodil: ik bedoelde ook niet dat je meteen ruzie met je begeleider hoeft te gaan maken . Ik bedoelde meer wat Milaatje ook zegt: soms moet je je gewoon niet te veel aantrekken van wat ze over je zouden kunnen denken. Want dat weet je toch niet (ik dacht bv ook dat mensen mij maar middelmatig vonden, en hoorde pas achteraf dat iedereen vond at ik zo bizar hard werkte, huh?), en meestal valt het reuze mee. En ja, zij moet wel referenties schrijven, maar dat moet je ook niet uit proportie trekken. Ik heb mijn huidige baan gekregen zonder 1 woord communicatie tussen mijn oude en huidige baas (had referentie wel gegeven, maar het boeide ze niet zo).
@Milaatje: hmm, zo'n goed vastgelegd plan is in theorie wel leuk, maar in de praktijk toch vaak lastig. Bv auteurschappen vastleggen: goed idee, maar dan moet er ineens data bij in samenwerking met een andere groep, en moeten die ook weer egens tussen. En afspraken over voortgangsgesprekken etc worden hier voortdurend verzet (dus afgezegd) omdat de baas weer iets belangrijks moet doen. Een vriendin van me kwam bij haar baas zelfs terug op een afspraak over de hoofdstukken in haar boekje, en kreeg toen te horen 'dat ze ook niet alles wat hij zei zo serieus moest nemen'. Tja, daar sta je dan met je papier.... Ik ben het wel met je eens dat veel mensen dingen veel te veel op hun beloop laten, maar alles echt goed vastleggen vind ik ook vaak lastig.
Zo, en nu genoeg wetenschap voor vandaag *schopt zichzelf naar huis*
