Relaties
alle pijlers
Borderliners
zondag 28 november 2010 om 20:33
Een jaar of 6 geleden kreeg ik een ernstige inzinking. Een paar psychoses en zelfmutalitie, het ging duidelijk niet goed. Omdat ik aanklopte bij de ambulante psycholoog werd al tijdens ons 1e gesprek duidelijk dat ik doorverwezen werd naar de GGZ.
Om een lang verhaal kort te maken na een half jaar kreeg ik van de psychiater de officiële diagnose, ik was een borderliner. Nu wist ik iemand in mijn omgeving die dat was, en ik herkende me er helemaal niet in en zeker niet nadat ik op het internet had gestruind. Maar volgens de psych was ik volgens het boekje wel en ik werd verplicht om de borderliner cursus te doen, want anders zouden ze me niet meer helpen.
Wat een nachtmerrie was dat, ik moest 2 vrienden overhalen om met mij deze cursus te doen, want zij moesten een soort controle houden of ik deze cursus wel volgde en steun en toeverlaat zijn, iets wat ik liever niet had, omdat ik wist hoeveel dat hun kostte.
Ik kan zeggen dat ik niet blij ben geweest en dat die cursus mij totaal niet heeft geholpen, hoogstens dat het heel negatief was en dat ik al wist; ik kan hierna nooit meer een partner nemen, met zoveel negativiteit. Want de cursus is alleen maar eigenlijk beheers jezelf.
Ook de paar avonden voor vrienden en familie waarbij zij konden vertellen, hoe het leven met een borderliner was, werd wel erg negatief belicht. Een paar 'begeleiders' protesteerden hier eigenlijk heftig tegen, want hun bordie was eigenlijk best wel ok. Mijn vriendin was een van degene die prostesteerde en eigenlijk heel boos werd en dat ook zei.De negativiteit en het hokjesgedoe was haar teveel.
In de groep heb ik 1 ding goed begrepen, borderliner of niet, het zijn mensen die geen makkelijk leven hebben gehad. Misbruik of mishandeling of andere vreselijke dingen waren vaak de ondergrond ervan. En we moesten leren als we vrienden maakten, dat we ons van te voren excuseerden dat we bordies waren.
Ik zal de laatste zijn die ontkent dat deze mensen een probleem hebben, maar ze worden wel heel erg in het verdomhoekje geplaatst. Ook ik na zoveel ontkom er niet aan, als ik moet uitleggen dat ik de diagnose borderliner heb.
Het ergerlijkste was dat ik een nieuwe psychiater kreeg die hele nare vragen stelde; dronk ik veel en ja, als ik een portje dronk, uit welk glas? Een limonade glas missien? Gebruikte ik drugs, hoeveel mannen had ik wel? Ik heb hem zitten aan kijken of ik het in Keulen hoorde donderen, en was best wel pissig op hem.
Mijn drankgebruik is niet noemenswaardig, ik gebruik geen drugs en heb door dit soort toestanden mannen ontweken.
Ook elke keer de scheve ogen naar mijn relatie met mijn dochter, die mij zo lief is dat ik haar nooit wat aan zou doen, vond ik verschrikkelijk. Alsof ik een kindermishandelaar zou zijn.
Over borderline ben ik uitgepraat, ik heb de boeken weggegooid, heb besloten na een jaar of wat dat ik beslist niet zo was. En ben verder gegaan. Ja, ik drink een wijntje op zijn tijd in mijn eentje, ik ben gewoon mezelf met alle krassen op mijn ziel en what you see is what you get, meer kan ik er niet van maken.
En in die tussentijd ben ik ernstig anti-psychiaterie geworden omdat iemand gewoon in een boekje keek en vond dat hij het stempeltje heel gemakzuchtig kon geven.
De stempel borderline heeft bij mij het omgekeerde bereikt, ik heb er heel veel last van gehad en ik vond het jammer dat ik geen klacht kon indienen hierover, omdat het jaren zou duren en ik geen gehoor zou krijgen.
Hiermee wil ik alleen maar zeggen; pas op met het stempeltje borderline, want in niet alle gevallen is het zo en het maakt meer kapot dan je lief is.
Om een lang verhaal kort te maken na een half jaar kreeg ik van de psychiater de officiële diagnose, ik was een borderliner. Nu wist ik iemand in mijn omgeving die dat was, en ik herkende me er helemaal niet in en zeker niet nadat ik op het internet had gestruind. Maar volgens de psych was ik volgens het boekje wel en ik werd verplicht om de borderliner cursus te doen, want anders zouden ze me niet meer helpen.
Wat een nachtmerrie was dat, ik moest 2 vrienden overhalen om met mij deze cursus te doen, want zij moesten een soort controle houden of ik deze cursus wel volgde en steun en toeverlaat zijn, iets wat ik liever niet had, omdat ik wist hoeveel dat hun kostte.
Ik kan zeggen dat ik niet blij ben geweest en dat die cursus mij totaal niet heeft geholpen, hoogstens dat het heel negatief was en dat ik al wist; ik kan hierna nooit meer een partner nemen, met zoveel negativiteit. Want de cursus is alleen maar eigenlijk beheers jezelf.
Ook de paar avonden voor vrienden en familie waarbij zij konden vertellen, hoe het leven met een borderliner was, werd wel erg negatief belicht. Een paar 'begeleiders' protesteerden hier eigenlijk heftig tegen, want hun bordie was eigenlijk best wel ok. Mijn vriendin was een van degene die prostesteerde en eigenlijk heel boos werd en dat ook zei.De negativiteit en het hokjesgedoe was haar teveel.
In de groep heb ik 1 ding goed begrepen, borderliner of niet, het zijn mensen die geen makkelijk leven hebben gehad. Misbruik of mishandeling of andere vreselijke dingen waren vaak de ondergrond ervan. En we moesten leren als we vrienden maakten, dat we ons van te voren excuseerden dat we bordies waren.
Ik zal de laatste zijn die ontkent dat deze mensen een probleem hebben, maar ze worden wel heel erg in het verdomhoekje geplaatst. Ook ik na zoveel ontkom er niet aan, als ik moet uitleggen dat ik de diagnose borderliner heb.
Het ergerlijkste was dat ik een nieuwe psychiater kreeg die hele nare vragen stelde; dronk ik veel en ja, als ik een portje dronk, uit welk glas? Een limonade glas missien? Gebruikte ik drugs, hoeveel mannen had ik wel? Ik heb hem zitten aan kijken of ik het in Keulen hoorde donderen, en was best wel pissig op hem.
Mijn drankgebruik is niet noemenswaardig, ik gebruik geen drugs en heb door dit soort toestanden mannen ontweken.
Ook elke keer de scheve ogen naar mijn relatie met mijn dochter, die mij zo lief is dat ik haar nooit wat aan zou doen, vond ik verschrikkelijk. Alsof ik een kindermishandelaar zou zijn.
Over borderline ben ik uitgepraat, ik heb de boeken weggegooid, heb besloten na een jaar of wat dat ik beslist niet zo was. En ben verder gegaan. Ja, ik drink een wijntje op zijn tijd in mijn eentje, ik ben gewoon mezelf met alle krassen op mijn ziel en what you see is what you get, meer kan ik er niet van maken.
En in die tussentijd ben ik ernstig anti-psychiaterie geworden omdat iemand gewoon in een boekje keek en vond dat hij het stempeltje heel gemakzuchtig kon geven.
De stempel borderline heeft bij mij het omgekeerde bereikt, ik heb er heel veel last van gehad en ik vond het jammer dat ik geen klacht kon indienen hierover, omdat het jaren zou duren en ik geen gehoor zou krijgen.
Hiermee wil ik alleen maar zeggen; pas op met het stempeltje borderline, want in niet alle gevallen is het zo en het maakt meer kapot dan je lief is.
Ik prefereer de hemel omwille van het klimaat, maar de hel omwille van het gezelschap.
zondag 28 november 2010 om 22:02
quote:Sjim2008 schreef op 28 november 2010 @ 21:56:
[...]
Goh wat rot voor je. Denk er maar over na. Fijne avond, therapeute.
Zo dan, 't gaat niet echt goed met je he? Doe niet zo cynisch joh. Je gebruikt een kromme onbegrijpelijke zin, en ik toon interesse in wat je wil zeggen want ik snap de strekking niet.
Lullig dat je zo'n rare hulpverlener had, maar je hoeft je niet op mij af te reageren. We zijn namelijk niet allemaal verknipt.
[...]
Goh wat rot voor je. Denk er maar over na. Fijne avond, therapeute.
Zo dan, 't gaat niet echt goed met je he? Doe niet zo cynisch joh. Je gebruikt een kromme onbegrijpelijke zin, en ik toon interesse in wat je wil zeggen want ik snap de strekking niet.
Lullig dat je zo'n rare hulpverlener had, maar je hoeft je niet op mij af te reageren. We zijn namelijk niet allemaal verknipt.
Iets wat vier dagen bloedt en niet doodgaat is niet te vertrouwen.
zondag 28 november 2010 om 23:24
Ik heb ooit jaaaaren geleden zonder dat ik er een echt diagnosetraject heb doorlopen het stempeltje Bordeline gekregen, wat een begeleider in de eetstoorniskliniek eens een keer riep.
Dat is in mijn Dossier beland, overgedragen naar een volgend traject en voila, ik had kennelijk een Bordelinepersoonlijkheid stoornis.
Nou ja het zal wel dacht ik, en zoals ik ben heb ik mij er in verdiept ( tenslotte wil je weten wat je hebt en ik ben een infozuiger)
heb mij er nooit echt in kunnen vinden.
Oke sommige punten wel, maar het plaatje klopte nooit voor mij, hoe ik mij ook probeerde mij er maar in te proppen want het was immers zo.
Ruim twee jaar geleden kwam ik bij een insteling terecht die ik zelf zeer zorgvuldig had uitgezocht.
Ik werd daar flink door de mangel gehaald, zeer uitgebreid en intensief diagnose traject. Alles zo opnieuw gediagnosticeerd worden.
De resultaten waren bekend. Bordeline? ze trokken daar echt zeer hoog hun wenkbrauw op dat ik die stempel ooit had gekregen.
Want ook al zijn er wat overlappingen met mijn huidige diagnose, het valt daar niet in te proppen.
Ik heb dus jaren gedacht iets te hebben wat ik niet heb en heb daarom dus ook jaren de juiste aanpak mis gelopen.
Wel wordt ik nog altijd wat triest van het feit dat er zoveel negativiteit rond deze stoornis hangt. Alsof het allemaal hele nare mensen zijn.
En dat gaat er bij mij niet in, ik denk dat het barst van de mooie mensen die helaas met moeilijkheden te dealen hebben.
Dat is in mijn Dossier beland, overgedragen naar een volgend traject en voila, ik had kennelijk een Bordelinepersoonlijkheid stoornis.
Nou ja het zal wel dacht ik, en zoals ik ben heb ik mij er in verdiept ( tenslotte wil je weten wat je hebt en ik ben een infozuiger)
heb mij er nooit echt in kunnen vinden.
Oke sommige punten wel, maar het plaatje klopte nooit voor mij, hoe ik mij ook probeerde mij er maar in te proppen want het was immers zo.
Ruim twee jaar geleden kwam ik bij een insteling terecht die ik zelf zeer zorgvuldig had uitgezocht.
Ik werd daar flink door de mangel gehaald, zeer uitgebreid en intensief diagnose traject. Alles zo opnieuw gediagnosticeerd worden.
De resultaten waren bekend. Bordeline? ze trokken daar echt zeer hoog hun wenkbrauw op dat ik die stempel ooit had gekregen.
Want ook al zijn er wat overlappingen met mijn huidige diagnose, het valt daar niet in te proppen.
Ik heb dus jaren gedacht iets te hebben wat ik niet heb en heb daarom dus ook jaren de juiste aanpak mis gelopen.
Wel wordt ik nog altijd wat triest van het feit dat er zoveel negativiteit rond deze stoornis hangt. Alsof het allemaal hele nare mensen zijn.
En dat gaat er bij mij niet in, ik denk dat het barst van de mooie mensen die helaas met moeilijkheden te dealen hebben.
