stress / kerst / overdosis familie

Zit op moment helemaal in de put, janken, hoofdpijn en noem maar op. Ik gooi het op een overdosis familie zeg maar. Ik heb alleen nog maar een zuster en vader als familie, en daar hebben we dan ook kerst mee gevierd op eerste kerstdag (met zwager van zus kant, ik zelf ben vrijgegezel) en pa is 2x getrouwd geweest, nu weer gescheiden en god was ie die man toch moeilijk.

Nou komt ie naar de kerst wat drinken op donderdag (vanavond dus) bij mij thuis, (wil nooit koffie, water is genoeg) en dan wordt ik in mijn eigen huis weer afgesnauwd net als op de 1e kerstavond zelf. Omdat ik weet dat hij een dagje ouder wordt en volgens mij ook een beetje aan het dementeren begint te raken, kies ik ervoor om dan maar te zwijgen bij die onredelijk verhalen en/of verwijten van hem. Ik klap vervolgens helemaal dicht, weet niets meer te zeggen en zodra hij weg is sla ik schalen met kaarsen en de prullebak door de kamer van frustratie en maar janken geblazen. Schalen stuk, linkerhand dik en stuk (allicht want die schaal was van terracota), prullenbak stuk, rechterhand dik en blauw. Ik snap mezelf niet, mijn vader doet veel voor me maar sociaal gezien, ziet niemand zijn goeie kanten, is het een onbeschoft geval. Hij is niets gewend en gaat dan maar lollig lopen doen zodat eigelijk niemand iets met hem te maken wil hebben omdat hij mensen kwetst met zijn humor. Hij heeft ook geen vrienden of zelfs maar vage kennissen, alleen ik en mijn zus/zwager komen bij hem over de vloer.

IK heb vrienden, kennissen, hobbies etc genoeg, ik doe vrijwillligerswerk met gehandicapten, waarom kan ik niet bij mijn eigen vader mij gevoel uitschakekelen en alleen maar zijn goeie bedoelingen zien, want die zijn er in overvloed, meer dan zijn negatieve kanten, dat doe ik bij die autisten waarmee ik werk immers ook. Ik kan ervoor kiezen om hem helemaal niet meer meer te zien, maar dat wil ik niet, dat mag duidelijk zijn.

Eerste kerstdag was waardeloos (verplicht nummertje tenslotte), 2e kerstdag is altijd voor mijn vrienden, die was ook geweldig wandelen, uit eten, maar ja die mensen kies je zelf en familie krijg je erbij.

Je zal denken waar slaat dat dan op, kerst en nu op donderdag ruzie met je vader, voor mijn gevoel is het een ontlading van het kerstgebeuren, je moet en zal het gezellig hebben met je eigen familie maar als die nou niet gezellig zijn? Wie zegt dat ik zelf zo gezellig ben bij zo'n opgefokte bijeenkomst? Dagen later komt die stress bij hem en bij mij eruit.

Wazig verhaal geworden, loop nu nog te janken en weet me geen raad, enfin, ik ben in ieder geval gestopt met dingen stukgooien, ga een stevige borrel nemen zodat ik kan slapen en morgen kan werken.



thx voor de aandacht

sartan schreef op 27 december 2007 @ 21:28:

Als je zelf vrienden, kennissen, hobbies genoeg hebt zoals je aangeeft zou het toch geen moeite moeten zijn een paar keer per jaar peterselie in je oren te doen? Ja heel vervelend maar ja de man is je vader.



Stel jij je dan op als volwassene en laat de opmerkingen van je pa het ene oor in en de andere weer uit gaan... overigens ben ik het met aventura eens dat dit wel een hele heftige reactie is van jou....... klinkt alsof er meer loos is!



Alternatief: gooi hem je leven uit......

Absoluut, ik ben nu helemaal door het lint door een kleinigheid eigenlijk. Ik wil hem niet uit mijn leven bannen omdat hij zijn goeie kanten heeft (meer dan negatieve) en in mijn verstandelijke momenten weet ik gewoon dat een volwassen iemand hier door heen kijkt. Wat ouder enzo, die kant gaan we allemaal op immers en hij bedoeld het goed. etc.

Natuurlijk is er meer aan de hand. Ik ben erg onstabiel momenteel en heb zelf steun nodig en kan het niet aan een ander geven. Ik ben half augustus de ziektewet ingegaan met een beginnende burnout (paniekaanval/door mijn benen zakken op mijn werk), ik ben zeker aan de beterende hand en ga 1 februari aan de slag bij mijn nieuwe baas, heb een maand " vrij " genomen voor eigen rekening, ik ga dus van mijn spaargeld leven omdat de huidige situatie niet werkte voor mij maar de stress is stukken minder, dus veel beter voor mij persoonlijk.

Maar de prive situatie maakt dat ik daar moet/wil investeren en die energie heb ik gewoon nu even niet. ze weten van de situatie op mijn werk en alles maar ik krijg geen enkele steun.

Er is geen enkele keer gevraagd hoe ik me voel en hoe ik de toekomst zie, ze wisten dat dat ik in de ziektewet zat voor al die maanden en geen enkele keer is er gevraagd hoe ik me voelde en wat de bedrijfsarts had gezegd etce

MIjn antwoord was al weg voordat ik uitgepraat/tiept was nou ja, ik wacht wel de reacties af