Goede voornemens: eerste hulp bij opvoeden!

Fash, goed bezig zeg!



Het mooie in jouw aanpak zal zijn, dat je snel resultaat zult zien waardoor e.e.a. makkelijker wordt. Ik heb geen idee van de Nannyaanpak (vaak waren wij al door die fases heen, gelukkig en doordat ik zelf vrij kort door de bocht en van geduld ben, was ik vaak toch "sterker" Ik heb een langere adem, zeg maar, wat bij mijn dochter nog wel moeilijk kan zijn)



Een tip die ik ooit van Meave kreeg is de kinderen 2 keuzes geven bij 'fout' gedrag. Zij kan het vast beter uitleggen, maar het was iets van "óf je gaat nu doen wat ik zeg (en dan duidelijk zéggen wat dat is, 'ophouden' is te vaag), óf je gaat even op de gang" Bij mijn zoon hielp dat wel (een stuiterbal) maar ik heb het eigenlijk nooit echt volgehouden. Als ik er op een moeilijk moment aan denk, helpt het vaak wel.



Succes

zoiets alleen aanpakken lijkt me echt heel zwaar. Ik kan af en toe létterlijk weglopen. "doei, zoek het maar uit" En dat heb ik nodig ook!

Ik zou als alleenstaande moeder met 1 kind ook veel toegeeflijker zijn geweest, denk ik. Voor het gemak, voor de lieve vrede en de rust.

Pfoei Gutje, die chagrijnigheid eruit krijgen, daar zeg je zowat. Mijn dochter was ooit vroeg in de puberteit, het heeft een tijd stilgestaan, maar haar humeur schommelt wel maandelijks. Een tijdlang synchroon met mij, waardoor ik mezelf de schuld al ging geven, maar ook m'n man viel het op. (merkte aan haar dat mijn tijd er weer aankwam )

Bij mij helpt "duidelijk zijn, zelf niet boos terug worden (moeilijk) en verder negeren". Gewoon zeggen wat ik vind of wil dat ze doet en haar boze bui negeren. Jammer dan, jij boos, heb ik geen zin in. Helaas krijg ik dit niet elke keer voor elkaar.



Over dat snoepen: misschien kun je met je vriendin afspreken dat ze haar kind geen koek geeft, als ze met jou naar het park is? Juist de diabetes lijkt me een goed steekhoudend argument. Is namelijk niet het tere onderwerp van "ik vind dat jij jouw kind teveel snoep geeft" maar gewoon een duidelijk gezondheidspunt voor jouw kind.

Daarnaast zou je met je kind af kunnen spreken dat er 's morgens fruit gegeten wordt en dat hij 1 snoepmoment per dag krijgt.



succes!

FV en slechte moeder ben je niet. Dat je inziet dathet zo niet langer kan en je er iets aan wilt veranderen zegt al genoeg! Doe je best, geef niet op je zal zien dat concequent blijven je help en zijn gedrag zal verminderen tot zelfs wel ophouden. De eerste tijd is het het zwaarst omdat hij dan tegen jou in zal gaan omdat jij doorzet maar als hij doorheeft dat hetniet help zal het vast verminderen.



Nog een klein tipje, als hij niet wil slapen haal hem dan niet uit bed om hem op zijn strafpplekje te zetten. Laat hem liever in zijn bedje liggen hoe hij ook schreeft of gilt, hij geeft wel op. Is het niet die dag dan wel morgen of overmorgen. Als je hem eruit haalt om op zijn plekje te zetten heeft hij zijn zin, hij is uit bed.





Allemaal heel veel succes! Het is zeker een erg goed voornemen voor 2008!!

Meid, ik hoop dat je het vol kan houden, die strafplek. Of eigenlijk dat hij het doorkrijgt dat het serieus is, en geen discussiepunt, vooral geen strijdpunt.

Het gekke met kinderen is dat zo iets inderdaad een gewoonte kan worden die werkt. Mijn Oudste is een monster, als het op luisteren aan komt, maar áls ik beslis dat 'ie boven gaat afkoelen, dan doet 'ie het wel. Niet dat 'ie er veel rustiger van wordt. Hij blijft boos.

Maar da's niet vanzelf gegaan. Kan me nog wel herinneren uit de tijd dat hij een klein mannetje was dat 'ie tegen de deur aan ging bonken en doodleuk terugkwam.

Remember: je kan ook later nog van die regels instellen. Oudste is gewend geraakt aan naar de kamer gaan in het laatste jaar, en dan heb ik het over een mannetje van 8, met een fiks temperament.



Punt drie zou ik bij een mannetje als jouw Prins zo makkelijk mogelijk oplossen. Neem hem om half vijf bij je in bed en verwacht van hem dat 'ie zich daar stil houdt. En dat'ie blijft liggen. Grote kans dat 'ie dan toch nog wel gaat slapen. Ik hield dan mijn mannetje lepeltje lepeltje tegen me aan, en pakte zelf ook nog wel wat uurtjes rust mee.

[quote]fashionvictim schreef op 01 januari 2008 @ 13:59:

Fash,

Laat ik beginnen met te zeggen dat ik niet denk dat je een slechte moeder bent. En dat weet je zelf ook wel. Je handelt t maar mooi in je up, en daar mag je gewoon trots op zijn. Als je op die dvd's ziet dat een man en vrouw ongelooflijke problemen hebben met hun kind, dan mag je er trots op zijn dat je zelf nog niet de helft van die problemen emt je kind hebt. En jij bent nog wel in je uppie!

Want die kinderen zijn de hele dag draken, en explosief en driftig en niet-luisterend. Vergelijk jezelf daar dus absoluut niet mee!(het zijn ook de extreme gevallen die ze uitkiezen voor de programma's natuurlijk)



Voor wat betreft je problemen, kan ik je alleen maar vertellen hoe ik ze gehandeld heb met zoon...

Alles staat en valt met consequent zijn. De eerste jaren heb ik echt moeten optreden als politieagent, maar daar pluk ik nu de vruchten van. En dat zul jij ook krijgen na verrloop van tijd, als de nieuwe regels de norm gewoon zijn en hij neit meer beter weet. Je zit bovendien inderdaad in de meest lastige positie: die van moeder en vriendje tegelijk(ik hoiop dat je snapt wat ik daarmee bedoel)



1. Mijn zoon luistert slecht.

Daar ben je zelf al mee gestart, niet luisteren is 1 keer waarschuwen en dan op de gang. Na dertig keer terugzetten snapte hij wat op de mat staan betekent.Lange adem en als je nu al resuiltaat hebt dan zie ik de rest erg positief in voor je!



2. Mijn zoon heeft ongecontroleerde en bij vlagen extreme driftbuien.



Wederom heeft dat te maken denk ik met grenzen opzoeken die wellciht niet duidelijk zijn voor hem. Als je de grenzen zoals je nu al doet, bij alles(!) aan gaat geven, zullen die driftbuien minder worden denk ik.



3. Mijn zoon slaapt te weinig omdat hij steeds vroeger opstaat.



MIjn zoon heeft de eigenaardige eigenschap dat als hij te weinig slaapt, hij steeds minder gaat slapen, een neerwaartse spiraal dus.

Thuis slaapt hij al een jaar niet meer tussen de middag. Na een aantal malen een lange adem hebben en hem echt drie uur boven gelaten te hebben ind e zin van hij gaat vast wel een keer slapen, heb ik t opgegegven. Hij zal het dan wel niet nodig hebben. En dat blijkt achteraf nu dus ook.

Op de creche sliep hij namelijk wel een klein half uurtje voor de vorm, maar dan had ik een draak de volgende dag omdat ie uit zn dagelijske ritme was. Ik heb de slaap op de creche er nu dus uitgehaald, en wat blijkt? dit ritme past gewoon veel beter bij hem, hij komt tot rust, gaat savonds om 19.15 naar bed en slaapt tot minimaal half acht.

Als hij een keer eerder wakker is dan plop ik er een dvd in tot half acht op zijn eigen kamer, zodat ik gewoon nog in bed kan liggen en hij kan zien op de klok dat de cijfers nog niet op half acht staan. Ik heb op zijn klok de positie van de wijzers getekend, dus als het half acht is, dan is dat de tijd om op te staan.



Als je zoon gewend is om vroeg wakker te zijn zul je wederom een lange adem nodig hebben om dat rtime te veranderen maar begin eens met zijn middagslaap te skippen. Hij is moe, maar dat komt waarschijnlijk omdat hij over 24 uur genomen gewoon te weinig slaap binnen krijgt. Als je de middag skipt heb je kans dat hij die tijd savonds bij gaat slapen.

Hij geeft zelf aan niet te willen slapen, waarom zou je hem dan dwingen? Als je hem savonds die uren laat slapen, wat hij vanzelf gaat doen op den duur, dan komt hij gewoon aan zijn slaapuren, alleen dan snachts in plaats van overdag. Zo doorbreek je in ieder geval de spiraal een beetje.

4. Ik heb het gevoel altijd achter de feiten aan te lopen.

Zie punt 1 t/m 3. Als je moe bent, wat logisch is natuurlijk(!!) dan heb je ook het gevoel achter de feiten aan te lopen. Je zult merken dat als je straks midner moeite hoeft te doen om hem te corrigeren of onder controle te hebben, dat je dat gevoel veeel minder hebt!

Ik doe mee!



Fashionvictim, je zegt dat je jezelf een slechte moeder vindt. Maar je bent volgens mij alleen maar een hele goede moeder als je op deze manier naar jezelf kunt kijken en je fouten kunt toegeven naar jezelf en je kind. En dat je nu besloten hebt de energie ervoor vrij te maken zegt heel veel over jou.



Mijn zoon is pas 15 maanden, maar hij is behoorlijk heetgebakerd. Huilt, schreeuwt en krijst als hij zijn zin niet krijgt. En gaat daarmee door en door door. Soms stopt het vanzelf en gaat hij weer spelen, maar vaker gaat hij krijsend aan mijn been hangen en stopt niet tot hij opgetild wordt of zijn zin krijgt. Ik vind het dan heel moeilijk om dat kind aan mijn been te negeren. Doe het wel, maar ik kan niet weglopen ofzo. En lospeuteren vind ik zo 'koud'. Volgens mij hebben jullie allemaal wat oudere kinderen, maar hoe hebben julllie dat opgelost als je geen kant op kon zonder dat het onverschillig over kwam? En hebben jullie na afloop getroost? Dat vind ik dus ook moeilijk, want wat mij betreft is het over, maar voor hem niet want hij huilt nog. En dan wordt hij ineens getroost. Hij krijgt dan dus toch een beetje waar hij op uit was.



ooooh, en dan is dit nog maar het begin van mijn opvoedcarriere.....

Fashion. Allereerst:



Ten tweede: Je bent geen slechte moeder. Je houdt van je zoon, je wil het beste voor je zoon. En ja, je bent een mens en maakt fouten. Maar dat maakt je nog geen slechte moeder. Sterker nog, als ik jouw motivaties lees, zo her en der op het forum, en de liefde voor je zoon die overal vanaf druipt, dan durf ik te zeggen dat je zoon in zijn handjes mag knijpen met een moeder als jij.



Kijk. Dat zou je tegen jezelf moeten kunnen zeggen, hè? Althans, ik gok maar zo even dat je dat heel moeilijk vindt. En dat is precies iets dat ik heel, heel erg herken.



Mijn zoon is nu bijna drie. En al luistert hij over het algemeen wel goed, in de zin van dat hij doet wat ik zeg, gaat het de laatste tijd ineens wat lastiger dan hiervoor. Ook hij begint driftbuien te krijgen. Mijn eerder zo keurige en volgzame jochie, dat overal bij anderen wordt gecomplimenteerd met zijn slimme, prettige en beleefde gedrag, heeft de laatste tijd de neiging om zich hier thuis te ontpoppen als een schreeuwende prop opstandigheid, die maar heel, heel moeilijk weer tot herkenbaar menselijk jongetje is terug te roepen.



En net als jij weet ik waardoor het komt: Ik ben moe. Ik ben, sinds mijn twee zwangerschappen, zo vreselijk moe. En, om eerlijk te zijn, ik ben bij vlagen boos. Niet op hem, maar op de wereld. Omdat ik zo moe was. Omdat ik het allemaal niet wist. Omdat ik het, voor mijn gevoel, allemaal alleen moest uitdokteren, terwijl ik steun zo goed kon gebruiken. En dat gevoel, die vermoeidheid, zorgen ervoor dat ik niet altijd even consequent ben.



Ik kán het wel. Consequent zijn gaat best goed. Als ik lekker in mijn vel zit, in een ritme zit, de boel onder controle heb, dan ben ik een geduldige, vrolijke, gezellige en kalme, best wel leuke moeder... Maar dat is het eieren eten: Ik kan niet altijd alles onder controle hebben. Ik kan niet altijd perfect zijn. En dat is juist iets dat ik van mezelf moet accepteren. Want wat ik me nu realiseer, is dat niet zozeer het niet-perfect zijn van mij het probleem is, maar het feit dat ik vind dat als ik niet perfect ben, ik faal. En wanneer ik het gevoel heb dat ik faal, omdat ik moe ben, of niet zo actief met ze speel of ze pedagogisch verantwoord benader, dan glipt het uit mijn handen. Dan kan ik ineens niet meer zo rustig omgaan met de standaard uitdagingen van een peuter. En dan merk ik ineens dat ik boos terugsnauw, in plaats van volwassen te reageren. Merk ik dat ik daarover des te meer me voel falen, en zo is het kringetje rond.



Vanochtend, toevallig nog voor jij dit topic opende, Fashion, heb ik het er met hem over gehad. Hij had weer een driftbui. Dus we hebben gepraat. Gezegd dat we het anders gingen doen. Dat we vanaf nu rustig gingen praten. Hij vooral, maar ook ik. Want snauwen is net zo goed niet goed als schreeuwen. We hebben daar afspraken over gemaakt, dus ik zit in dezelfde fase als jij.



Eigenlijk, als ik er rustig over nadenk, is het allemaal helemaal niet zo dramatisch. En ik gok dat dat bij jou ook allemaal wel mee zal vallen en dat het, met een consequent en duidelijk beleid, allemaal best recht te trekken is.



Wat mij betreft: Ik moet gewoon accepteren dat ik niet perfect ben. Dat soms de kinderen niet de perfect uitgebalanceerde dag hebben die ik voor ogen had. Dat soms niet alles is zoals het in mijn ogen perfect zou zijn.

Dát is stap 1 voor mij. Maar ook de grootste en ingewikkeldste stap.



(En nu ogen dicht en op versturen drukken..)

Van die twee keuzes doe ik wel consequent, en in den beginne werkte dat goed. Maar nu heeft zoon door, dat het een keuze is uit twee kwaden (voor hem), en weigert hij ze allebei. En ik verval dan weer in dat stomme dreigen. Een vriend van mij zei tijdens m'n zwangerschap: "Opvoeden is liegen, bedriegen, bedrijgen en omkopen." Was natuurlijk een grapje, maar ik begrijp nu wel een beetje wat hij bedoelt.



Fahionvictim, ik heb ook een zoon die slecht luistert, maar volgens mensen om mij heen hoort dat ook wel een beetje bij de leeftijd. En verschillende kinderen hebben natuurlijk verschillende karakters. Ik denk niet dat je álles op jezelf moet betrekken, hopelijk komt er door consequent gedrag wat verbetering, maar ik denk dat je geen engeltje hoeft te verwachten uiteindelijk (helaas).



Mijn buurman heeft twee kinderen van drie en vier, en laatst op de kinderboerderij zei hij tegen ze: "Kom jongens, we gaan". De jongens lieten onmiddellijk de geiten voor wat ze waren en dribbelden gehoorzaam achter vader aan. Dat zou mij dus noooooit lukken. Ik moet zoon eerst voorbereiden ("over twee minuten gaan we, lieverd"), en 't dan nog drie of vier keer zeggen, om hem uiteindelijk maar onder protest mee te nemen. Poeh, intensief hoor, als ik 't zo opschrijf, en zo soft ook eigenlijk. O ja, maar waar ik naartoe wilde: de zonen van de buurman worden af en toe geslagen. Misschien dat ze daarom zo braaf zijn??



Ik word gelukkig over het algemeen niet boos, maar moet juist stiekem lachen als hij in de supermarkt uit woede op de grond gaat liggen. Anderen beginnen ook vaak een beetje te lachen, zullen ook wel ouders zijn, denk ik dan.



Dreamer: dat is een beetje het punt. Zeg ik er wat van tegen vriendin, of zeg ik wat tegen zoon?? Tegen vriendin vind ik wel moeilijk, want dan kom ik min of meer aan haar opvoeding. Voor zoon wordt het een beetje zielig, zeker omdat ze laatst tegen haar dochter zei: "Hier je cakeje, maar ga 't even daar opeten, in een hoekje". Zoon zag 't natuurlijk uiteindelijk toch, en kreeg geen stukje. Toen hij zich omdraaide, zei haar dochter tegen haar zusje; "Hier heb je een stukje, maar laat 't niet aan naam zoon zien." Dat vond ik echt wel erg.

Fash, ik heb van internet ooit van de lege klokken geplukt, waar je zelf de wijzers in kunt tekenen. Ik heb er toen ik geloof 5 of 6 op een A4-tje gesleurd en -pleurd. En daar dus de tijden ingetekend dat de kinderen iets mogen eten, met achter de klok hetgeen ze mogen. Ontbijt, lunch en avondeten en dan twee of drie tussendoortjes met drinken. Water mag onbeperkt tot aan het avondeten. Daarna niet meer.



Stom eigenlijk, het werkte heel goed. En nu gebruik ik dat ding niet meer (gescheurd tijdens verhuizen een jaar geleden) en irriteert het gezeur van met name de middelste om snoep/eten me mateloos.



Ik heb dus inspiratie opgedaan en ga binnenkort maar weer aan de knip en plak. Misschien heb ik het documentje wel ergens opgeslagen trouwens. Het hing trouwens vlak naast de klok, zodat zoon ook de wijzers kon vergelijken en niet steeds hoefde te vragen of het al tijd was. "Kijk zelf maar...".



Ga nu naar mijn schoonvader, maar kom hier vanavond nog wel weer meelezen, reageren en spuien.

Biaha, wat bij mij prima werkte is dat ik zo'n jochie wel troostte, aai over de bol, even lekker oppakken, als'ie dat wilde, als 'ie maar stopte met dat iets wat niet mocht. Optillen en troosten was dan op zich al snel genoeg. Scheelde heel erg in de krijspartijen.

Fashion, wat dat vroeg opstaan betreft: Mijn zoon begon dat ook steeds meer te doen. Uiteindelijk hebben we een tijdje geleden een klok voor hem gekocht (van cars, hij vindt hem gewéldig) en hem uitgelegd dat hij, vanaf dat de wijzers állebei op de linkerhelft zijn (lees: vanaf half zeven), ons mag roepen. Tot die tijd mag hij best wakker zijn, hij mag speelgoed pakken als hij wil, maar hij moet ons laten slapen.



Dat snapt 'ie wel.



Nu zijn we daar, doordat door omstandigheiden man een tijd thuis is geweest, even weer wat minder consquent in geweest, waardoor de slop er wat in is geraakt (en hij vindt het zo lekker bij ons in bed), maar ik ben zeker van plan om dat weer in te voeren. Is dat voor jou ook een idee?



Ik heb ook wel gehoord van mensen die een nachtlampje hadden met een tijdklok. Die hadden de regel dat als dat lampje uit ging, of aan, geen idee meer, dat de kinderen dan mochten komen/roepen/wathetookwas.

Niet dat ik er de verstand, laat staan ervaring mee heb ofzo hoor, maar als je zoontje vraagt FV of hij mag gaan slapen, is hij dan ook echt moe? Lijkt mij wel hoor, maar miss kan je dan nog proberen tijd te rekken, waardoor hij 's ochtends misschien een uurtje langer blijft liggen!!



Verder lijkt het me een heel goed idee hoor zo'n schema.



Mijn moeder had vroeger een sticker op de 6 van de klok geplakt en als ik dan alleen moest spelen zei ze als de grote wijzer op de 6 staat kom ik mee spelen, of tot dan moet je alleen spelen enz.........ik vond het moeilijk, concetratie ed (ivm adhd, wat we toen nog niet wisten) maar wat ik er mee wil zeggen is dat je zo ook kan afspreken wanneer je kind alleen 'moet' spelen en jij dus andere dingen kan doen..........nou goed, een tip is een tip dus kijk maar wat jullie er evt mee kunnen

Suc6!!



Groetjes



ps Ik doe de spw opleiding, vandaar dat dit me intresse wekt

Ik ben geen moeder, maar wel groot fan van de supernanny en het psychologische aspect van de opvoeding. En ik kijk toch wel stiekem een beetje vanaf de beroemde zijlijn toe bij de opvoeding van mijn nichtje, want ik heb geen zin in een krengetje van een nichtje later



FV, ik denk dat het schema opstellen en je zoon betrekken bij het opstellen van dat schema een goed plan is. De volgende stap is om je ook heel goed te houden aan datzelfde schema. Het brengt namelijk een stukje structuur en duidelijkheid aan in jullie levens en ik denk dat dat voor je zoon nu erg nodig is. En als je dit weet vol te houden krijg je er waarschijnlijk een zoon voor terug die veel makkelijker in de dagelijkse omgang is en dat zal ook zeker een goed effect op jezelf hebben. Het begin is moeilijk, maar als je dit weet vol te houden denk ik echt dat het daarna juist veel makkelijker gaat worden dan dat het in het verleden voor je was.



Er was ook iemand met een kind met diabetes: ik kan me sowieso voorstellen dat 10 uur 's ochtends en een koekje niet is wat je wilt. Maar voor eventuele andere tijdstippen zou je ook kunnen overwegen naar alternatieven te zoeken in koekjes die je kind wel kan eten zonder dat er gespoten wordt. Er zijn wellicht best veel baksels te maken die heerlijk kunnen zijn en die voor je zoon wel te eten zijn zonder dat hij er last van krijgt. Een dieet als South Beach helpt in ieder geval goed bij de nodige mensen met een specifiek diabetes type (weet niet meer precies welk type) en al moet een klein kind niet op dieet in mijn ogen, denk ik toch dat bijvoorbeeld in zo'n hoek veel goede alternatieven te vinden zouden kunnen zijn qua etenswaren die wel zouden kunnen. Maar nogmaals, ik weet niet veel van diabetes, ik ken alleen de ervaringen van een aantal (volwassen) mensen met een specifiek diabetes type waarbij dat enorm helpt.

Fash, hoe laat gaat hij savonds naar bed? Mijn zoon is zodra hij later naar bed gaat vroeger wakker...raar maar waar. Ik heb hem echt wel eens om kwart over zes naar bed gedaan en dan werd ie later wakker dan normaal. Slaap in halen ofzoiets.

Maakt niet uit hoe lang of kort de periode van later naar bed gaan is, hij wordt gewoon vroeger wakker.

En sinds hij weet dat hij als hij vroeger wakker is dan pak m beet 7 uur of half acht, in bed moet blijven en dat ik echt niet voor half acht naar beneden ga, slaapt hij dus ook langer door.



Wat je niet moet vergeten is dat als je dit een tijdje volhoudt, het echt eccht echt makkelijk voor jezelf en je zoon wordt. Je bakent een nu nog grijs gebied voor hem af, en dat voelt bij kinderen gewoon veilig en hij weet op een gegeven moment dat als mama iets zegt dat t geen zin heeft om een drift bui te krijgen omdat ie dan gewoon nog op de strafplek wordt gezet ook, in plaats van dat hij zijn zin krijgt door die driftbui.



Hou dat voor ogen als je een terugval hebt!

gutje_ schreef op 01 januari 2008 @ 14:03:

leuk onderwerp!



iemnad nog ideeen hoe je die sjaggerijnigheid eruit kan krijgen bij die oefentieners............hihihi

Nee, dat is gewoon om je alvast te laten wennen aan het 'echte werk'

Mamzelle, ik heb dan juist het idee dat hij dan toch een beetje zijn zin krijgt ook al mag hij niet meer doen wat hij aan het doen was.



Fashionvictim, niet de juiste aanpak dus....



Maar wat je zegt; ik ben idd een beetje soft. Bang dat ik hem tekort doe of zelfs beschadig als ik op een bepaalde manier reageer (of juist niet reageer)



Bedankt voor de hart onder de riem iig. En volhouden he met die missie van je!

Ik weet niet meer wie zijn zoontje diabetes had, maar hoe érg is het om meer te spuiten ? Je kind krijgt er geen "ergere " diabetes van ..... Hij kan dan wel meedoen met de ándere kinderen . Maar dat is een keuze ; let hij ( jij ) op zijn eten of eet hij wat hij (jij) wil en spuit je bij ?