Kinderen
alle pijlers
Trauma na bevalling?
dinsdag 1 januari 2008 om 14:57
Hallo allemaal,
Allereerst nog de beste wensen voor 2008!
Onze dochter werd bijna 2 jaar geleden geboren. De bevalling was lang(24 uur) en zwaar. Ik wilde graag thuis bevallen, maar de ontsluiting vorderde niet. Na 20 uur weeen werd ik ingestuurd. De vliezen werden gebroken, ik kreeg pijnbestrijding en na nog 4 uren, waarvan 1,5 uur persen, een knip, de vacuumpomp, werd onze dochter geboren, helemaal gezond met alles er op en er aan.
In de toekomst willen we graag een tweede. Omdat ik momenteel overspannen/burnout ben is dit nog niet van toepassing. Een combinatie van voorgaande en een zwangerschap lijkt me in mijn situatie verre van ideaal.
Er gaat nog geen dag voorbij, zonder dat ik aan die bevalling heb gedacht. En als ik er aan terug denk, wil ik in geen 100 jaar nog een tweede kindje. Een paar maanden geleden praatte ik met iemand over mijn bevalling en ik werd er helemaal niet lekker van. Zou natuurlijk ook een gevolg kunnen zijn van mijn overspannenheid. Ik kan momenteel maar weinig spanning verdragen en ik ben snel uit balans.
Ik heb een fantastische zwangerschap gehad en een loeizware bevalling. Ik vraag me soms af of het voor mij niet een traumatische ervaring is geweest? Zijn er vrouwen die dit herkennen? Ben je uiteindelijk toch voor een tweede kindje gegaan, of nog niet? Of ben je er nog niet helemaal uit of je nog wel een kindje wil?
Als ik naar mijn dochter kijk en ervaar wat ik voor haar voel, dan zou ik graag voor haar een broertje/zusje willen, want dat lijkt me fantastisch. Maar dan zou ik nog wel een keer moeten bevallen.
Graag zou ik hierover wat ervaringen met anderen willen uitwisselen.
Groetjes, Josje
Allereerst nog de beste wensen voor 2008!
Onze dochter werd bijna 2 jaar geleden geboren. De bevalling was lang(24 uur) en zwaar. Ik wilde graag thuis bevallen, maar de ontsluiting vorderde niet. Na 20 uur weeen werd ik ingestuurd. De vliezen werden gebroken, ik kreeg pijnbestrijding en na nog 4 uren, waarvan 1,5 uur persen, een knip, de vacuumpomp, werd onze dochter geboren, helemaal gezond met alles er op en er aan.
In de toekomst willen we graag een tweede. Omdat ik momenteel overspannen/burnout ben is dit nog niet van toepassing. Een combinatie van voorgaande en een zwangerschap lijkt me in mijn situatie verre van ideaal.
Er gaat nog geen dag voorbij, zonder dat ik aan die bevalling heb gedacht. En als ik er aan terug denk, wil ik in geen 100 jaar nog een tweede kindje. Een paar maanden geleden praatte ik met iemand over mijn bevalling en ik werd er helemaal niet lekker van. Zou natuurlijk ook een gevolg kunnen zijn van mijn overspannenheid. Ik kan momenteel maar weinig spanning verdragen en ik ben snel uit balans.
Ik heb een fantastische zwangerschap gehad en een loeizware bevalling. Ik vraag me soms af of het voor mij niet een traumatische ervaring is geweest? Zijn er vrouwen die dit herkennen? Ben je uiteindelijk toch voor een tweede kindje gegaan, of nog niet? Of ben je er nog niet helemaal uit of je nog wel een kindje wil?
Als ik naar mijn dochter kijk en ervaar wat ik voor haar voel, dan zou ik graag voor haar een broertje/zusje willen, want dat lijkt me fantastisch. Maar dan zou ik nog wel een keer moeten bevallen.
Graag zou ik hierover wat ervaringen met anderen willen uitwisselen.
Groetjes, Josje
dinsdag 1 januari 2008 om 15:07
dinsdag 1 januari 2008 om 15:11
Heb nog es verkeerd geteld ook, het was zestig uur..
Wat je zegt over je zus: het is natuurlijk nogal een verschil als je een doorsnee bevalling hebt van negen uur of een hele lange waarin van alles misgaat. Maar goed, wees blij dat ze dít zegt. Er zijn ook mensen die na een negen uur durende, normaal verlopende bevalling, zeggen dat ze getraumatiseerd zijn. Tuurlijk, je mag het allemaal niet met elkaar vergelijken blablabla... Maar ik denk dan wel: waar héb je het over?
dinsdag 1 januari 2008 om 15:11
Hier hetzelfde als Fleurtje, heb een loeizware bevalling gehad; mijn dochter heeft ook een handicap aan de bevalling overgehouden maar ik heb geen trauma ervan opgelopen. Ik zou juist graag nog een tweede willen als ik lichamelijk weer helemaal beter ben (dochter is nu een jaar).
Misschien komt dat ook wel omdat ik een keizersnede krijg de volgende keer, omdat het lichamelijk niet mogelijk is om via de gewone manier te bevallen.
Nu heb jij natuurlijk niets aan deze info. Was je toen ook al overspannen? Misschien dat daarom je bevalling als traumatisch hebt ervaren?
Ik zou er eens met je psych over hebben. Want dat je er iedere dag mee bezig bent, lijkt me niet prettig.
Misschien komt dat ook wel omdat ik een keizersnede krijg de volgende keer, omdat het lichamelijk niet mogelijk is om via de gewone manier te bevallen.
Nu heb jij natuurlijk niets aan deze info. Was je toen ook al overspannen? Misschien dat daarom je bevalling als traumatisch hebt ervaren?
Ik zou er eens met je psych over hebben. Want dat je er iedere dag mee bezig bent, lijkt me niet prettig.
dinsdag 1 januari 2008 om 15:16
Ik heb ook een loodzware bevalling gehad.
96 uur weeen, niet vorderende ontsluiting, na 72 uur creperen pas ingeleid, 4 mislukte ruggenprikken waardoor ik verlamd ben geraakt aan 1 been, diverse ademstilstanden en uiteindelijk een reanimatie van mij.
Gigantische knip tot ver in mijn bil was nog het kleinste detail.
Maar wel een prachtige gezonde dochter!! Die nu 2 is.
Hier komt er echt geen tweede, mijn man wil ook pertinent niet meer (heeft staan gillen op de gang dat ik dood was en niemand kwam)
Hij wil zich laten steriliseren.
Ik wil soms een tweede, puur gevoelsmatig, maar dan wel een geplande keizersnede onder algehele narcose. Maar rationeel gezien niet, dus er komt geen tweede alles bij elkaar optellende.
Sterkte ermee meid, zo'n ellendige bevalling waar je behalve een prachtig kind een trauma bij cadeau krijgt is geen pretje..
96 uur weeen, niet vorderende ontsluiting, na 72 uur creperen pas ingeleid, 4 mislukte ruggenprikken waardoor ik verlamd ben geraakt aan 1 been, diverse ademstilstanden en uiteindelijk een reanimatie van mij.
Gigantische knip tot ver in mijn bil was nog het kleinste detail.
Maar wel een prachtige gezonde dochter!! Die nu 2 is.
Hier komt er echt geen tweede, mijn man wil ook pertinent niet meer (heeft staan gillen op de gang dat ik dood was en niemand kwam)
Hij wil zich laten steriliseren.
Ik wil soms een tweede, puur gevoelsmatig, maar dan wel een geplande keizersnede onder algehele narcose. Maar rationeel gezien niet, dus er komt geen tweede alles bij elkaar optellende.
Sterkte ermee meid, zo'n ellendige bevalling waar je behalve een prachtig kind een trauma bij cadeau krijgt is geen pretje..
anoniem_44081 wijzigde dit bericht op 01-01-2008 15:17
Reden: typo
Reden: typo
% gewijzigd
dinsdag 1 januari 2008 om 15:19
Nederland is een barbaars land wat betreft bevallingen. In alle andere Europese landen en in de VS kun je probleemloos praten over pijnbestrijding en daar van te voren afspraken over maken als je dat wil of als je tegen de bevalling opziet.
Hier in NL bestaat echter een soort van houding dat je je niet moet aanstellen en gewoon zonder pijnbestrijding moet bevallen.
Er mag hier mijns inziens wel eens wat beter gebruik gemaakt worden van de verschillende technieken om bevallingspijn te bestrijden.
Als je toch een tweede overweegt dan zou ik eerst goed gaan prate met je gynaecoloog en van te voren goede afspraken maken over je pijnbestrijding en de begeleiding bij je bevalling, nog voor je zwanger bent.
We leven verdorie in 2008, niemand hoeft onnodig veel te lijden...
Hier in NL bestaat echter een soort van houding dat je je niet moet aanstellen en gewoon zonder pijnbestrijding moet bevallen.
Er mag hier mijns inziens wel eens wat beter gebruik gemaakt worden van de verschillende technieken om bevallingspijn te bestrijden.
Als je toch een tweede overweegt dan zou ik eerst goed gaan prate met je gynaecoloog en van te voren goede afspraken maken over je pijnbestrijding en de begeleiding bij je bevalling, nog voor je zwanger bent.
We leven verdorie in 2008, niemand hoeft onnodig veel te lijden...
dinsdag 1 januari 2008 om 15:35
Ik heb ook een zware bevalling gehad, 48 uur weeen met knip (die knip vond ik trouwens het minst erge van de hele bevalling), maar ik ben er niet door getraumatiseerd. Misschien dat het scheelt dat ik heel erg goed ben behandeld tijdens mijn bevalling; ik heb tussendoor met pethidine in het ziekenhuis mogen slapen terwijl ik nog maar 1 cm ontsluiting had en op het einde heeft er een stagiaire urenlang met me mee zitten puffen, niemand liet me alleen omdat ik anders in paniek raakte.
Vervelend als je je zo voelt daarover. Misschien dat het je helpt om van tevoren duidelijke afspraken te maken met de verloskundige? Als ik nog een keer zwanger zou zijn dan zou ik wel vragen of het mogelijk is dat mijn bevalling dit keer niet langer dan een dag mag duren, inclusief de voorweeen die ik het ellendigst vond van de hele bevalling. Voor mij voelt het soms wel alsof mijn lichaam gefaald heeft, dat is meer het deel waar ik het moeilijk mee heb. Dan vraag ik me af waarom het bij anderen zo makkelijk gaat en bij mij niet.
Ik heb ook een allergie voor vrouwen die klagen dat ze een zware bevalling hebben gehad terwijl ze in een paar uurtjes klaar zijn. Heb dat al als ik op tv een vrouw tijdens een bevalling hoor roepen "ik kan niet meer!" terwijl ze dan net een paar uurtjes bezig is, wat nou "ik kan niet meer?!!!!" of als iemand (Esther van Babyboom) zegt dat ze het wel goed van zichzelf vindt dat ze het zonder pijnstilling heeft gedaan; ze was maar drie uurtjes bezig geweest! Maar goed dit is off-topic, nog wat restjes frustratie van mijn bevalling twee jaar geleden.
Vervelend als je je zo voelt daarover. Misschien dat het je helpt om van tevoren duidelijke afspraken te maken met de verloskundige? Als ik nog een keer zwanger zou zijn dan zou ik wel vragen of het mogelijk is dat mijn bevalling dit keer niet langer dan een dag mag duren, inclusief de voorweeen die ik het ellendigst vond van de hele bevalling. Voor mij voelt het soms wel alsof mijn lichaam gefaald heeft, dat is meer het deel waar ik het moeilijk mee heb. Dan vraag ik me af waarom het bij anderen zo makkelijk gaat en bij mij niet.
Ik heb ook een allergie voor vrouwen die klagen dat ze een zware bevalling hebben gehad terwijl ze in een paar uurtjes klaar zijn. Heb dat al als ik op tv een vrouw tijdens een bevalling hoor roepen "ik kan niet meer!" terwijl ze dan net een paar uurtjes bezig is, wat nou "ik kan niet meer?!!!!" of als iemand (Esther van Babyboom) zegt dat ze het wel goed van zichzelf vindt dat ze het zonder pijnstilling heeft gedaan; ze was maar drie uurtjes bezig geweest! Maar goed dit is off-topic, nog wat restjes frustratie van mijn bevalling twee jaar geleden.
dinsdag 1 januari 2008 om 15:40
@josje, heb je al eens met een psycholoog gepraat?
Ik had niet zozeer een traumatische bevalling, maar voor mij wel een traumatische kraamtijd + eerste maanden van het leven van mijn zoon. Een ander zou het voor zichzelf misschien niet traumatisch noemen, zo voelt het voor mij echter wel.
Er speelden nog een aantal andere factoren mee die geresulteerd hebben dat ik in totaal 3 maanden volledig thuis gezeten heb (overspannen) en ik ben nu 3 maanden met een reintegratietraject bezig. Komende maand voor het eerst volledig (= 30 uur) werken.
Ik heb hulp gezocht bij een psycholoog. Hij heeft bij mij "emdr" toegepast. Heeft voor mij goed gewerkt. Moet je maar eens op googlen.
Wij hadden altijd de wens om 2 kindertjes redelijk kort op elkaar te krijgen. Als zoon een jaar zou zijn, zou ik weer stoppen met de pil. Gisteren is hij 1 geworden, en ik moet er nog niet aan denken om te stoppen met de pil. Eerst verder genieten van mijn zoon en dan verder zien.
Ik had niet zozeer een traumatische bevalling, maar voor mij wel een traumatische kraamtijd + eerste maanden van het leven van mijn zoon. Een ander zou het voor zichzelf misschien niet traumatisch noemen, zo voelt het voor mij echter wel.
Er speelden nog een aantal andere factoren mee die geresulteerd hebben dat ik in totaal 3 maanden volledig thuis gezeten heb (overspannen) en ik ben nu 3 maanden met een reintegratietraject bezig. Komende maand voor het eerst volledig (= 30 uur) werken.
Ik heb hulp gezocht bij een psycholoog. Hij heeft bij mij "emdr" toegepast. Heeft voor mij goed gewerkt. Moet je maar eens op googlen.
Wij hadden altijd de wens om 2 kindertjes redelijk kort op elkaar te krijgen. Als zoon een jaar zou zijn, zou ik weer stoppen met de pil. Gisteren is hij 1 geworden, en ik moet er nog niet aan denken om te stoppen met de pil. Eerst verder genieten van mijn zoon en dan verder zien.
dinsdag 1 januari 2008 om 15:46
MIjn bevalling werd ingeleid en duurde 50 uur, met spoedkeizersnede aan t eind. PPD erachteraan mede door bevalling.
Ik ga nu voor een tweede, maar zodra ik zwanger ben vindt er een gesprek plaats met de gyn. En als t bij dit ziekenhuis niet lukt, dan ga ik hoppen of t ergens wel kan. Wat ik heb meegemaakt wil ik nooit meer, en als t niet linksom kan, dan maar rechtsom. Ik wil ofwel een document waarin staat dat de bevalling max 12 uur mag duren en er dan een ks plaatsvindt, of liever eigenlijk nog een geplande ks.
Overigens ben ik onder behandeling geweest bij de psychiater voor de PPD en die heeft ook een gedeelte verwerking gestimuleerd van de bevalling, en ik zal gemonitord worden door de psych als ik weer zwanger ben en daarna de eerste maanden ook. Als je vragen hebt, vuur maar!
Ik ga nu voor een tweede, maar zodra ik zwanger ben vindt er een gesprek plaats met de gyn. En als t bij dit ziekenhuis niet lukt, dan ga ik hoppen of t ergens wel kan. Wat ik heb meegemaakt wil ik nooit meer, en als t niet linksom kan, dan maar rechtsom. Ik wil ofwel een document waarin staat dat de bevalling max 12 uur mag duren en er dan een ks plaatsvindt, of liever eigenlijk nog een geplande ks.
Overigens ben ik onder behandeling geweest bij de psychiater voor de PPD en die heeft ook een gedeelte verwerking gestimuleerd van de bevalling, en ik zal gemonitord worden door de psych als ik weer zwanger ben en daarna de eerste maanden ook. Als je vragen hebt, vuur maar!
dinsdag 1 januari 2008 om 16:15
Als ik hier de verhalen lees, dan vind ik nog steeds dat ik niet mag klagen. Eigenlijk heel onnozel, want voor mij is het wel een heel groot ding. Het verhaal van Mars heb ik in het verleden al eens eerder gelezen en ik was er toen ook al hevig van onder de indruk. Ook nu weer Mars, nu ik het nogmaals lees ben ik zo onder de indruk van jouw verhaal. Wat een nachtmerrie....Ik kan me zo goed voorstellen dat je nooit meer zou willen bevallen en anders alleen op jouw voorwaarden.
Mette Mare: ik was ten tijde van de bevalling nog niet overspannen. Ik ben zo ongeveer een jaartje na de bevalling een beetje begonnen met 'sukkelen'. Mijn lichaam gaf signalen af, waar ik op dat moment niets mee gedaan heb. Genegeerd en door gerend. Het is inderdaad in een sessie bij de psych. al wel eens aan de orde geweest. Ook toen werd ik duizelig van mijn eigen verhaal. Het is in elk geval inmiddels wel duidelijk dat de geboorte van haar(niet expliciet de bevalling op zich) heeft bijgedragen aan het feit dat ik de kar nu even niet trek. Niet allesbepalend maar wel medebepalend.
Ik ben het ook eens met Bronny. Ik denk alleen dat het 'natuurlijk' bevallen zo verweven is in onze maatschappij, dat het moeilijk is wanneer je daar anders over denkt. Een soort van schaamte van: wat ben ik voor 'zwak' figuur dat ik met pijnbestrijding wil bevallen. Ik zal in de toekomst eventueel mijn zorgen ook wel delen met een gyn.of verloskundige.
Voor Muis: wel super dat je zo'n goede begeleiding hebt gehad in het ziekenhuis. Misschien dat daar op wel een beetje mijn probleem zit. Wij hebben die begeleiding niet gehad. Het was die dag zo ontzettend druk op de kraamafdeling. Er lagen, inclusief mijzelf, 3 vrouwen tegelijk te bevallen. Tijdens het persen zijn wij grotendeels alleen geweest. Er was geen tijd voor ons. Mijn partner heeft zich ook heel erg alleen gevoeld. Ik herinner me nog dat hij op een gegeven moment zei: en nu komt er GVD maar iemand. Later hebben we dit ook bespreekbaar gemaakt en er zijn oprechte excuses geweest, maar leuk was het niet. Van de knip heb ik overigens ook niks gemerkt hoor! Maar het hechten was een drama. Het verdoven lukte niet goed genoeg en dat deed me toch zeer. Net een kind er uit geperst en dan ook nog daarna dat gerommel aan je onderlijf, ik was er zoooooo klaar mee...
Krokusje ik zal een googlen op emdr. Ik heb er wel eens van gehoord, maar wat het concreet is, weet ik eigenlijk niet. Het gaat er idd ook niet om wat anderen van jouw verhaal vinden. Het gaat er om wat je zelf van je eigen bevalling vindt. Soms denk ik ook wel eens, wat stel je je toch aan! Anderen hebben het veel zwaarder gehad etc. Toch heb ik het wel als iets naars ervaren. Ik kan me voorstellen dat je nog niet wilt stoppen met de pil! En nog gefeliciteerd trouwens! Leuke dag gehad?
Sunlight, ik wist niet dat een nare bevalling een trigger kon zijn voor een PPD. Wat naar dat dat je overkomen is. Wel goed dat je zo vastbesloten bent om het deze keer op jouw manier te gaan doen! Wel fijn dat er bij een volgende zwangerschap zo goed op je gelet gaat worden. Ik kan me indenken dat dit al een hele geruststelling kan zijn. Heb je je bevalling verwerkt door een heel veel over te praten(met oa de psychiater) of heb je er nog meer voor gedaan. Hoe is je partner er mee om gegaan?
Ik ben erg blij met de reacties tot nu toe. Ik voel me nu niet zo alleen in mijn gevoel, snappen jullie?
Het is ook niet zo dat ik er van wakker lig, maar het hele gebeuren passeert in meer of mindere mate toch elke dag wel een keer de revue.
Toch kan ik heel jaloers zijn op mijn zusje. Zwanger van de tweede, het buikje begint al wat te groeien. Als ik hele kleine babietjes zie bijvoorbeeld op tv dan ontroert me dat. Klinkt allemaal wel heel dubbel dus...
Groetjes, Josje
Mette Mare: ik was ten tijde van de bevalling nog niet overspannen. Ik ben zo ongeveer een jaartje na de bevalling een beetje begonnen met 'sukkelen'. Mijn lichaam gaf signalen af, waar ik op dat moment niets mee gedaan heb. Genegeerd en door gerend. Het is inderdaad in een sessie bij de psych. al wel eens aan de orde geweest. Ook toen werd ik duizelig van mijn eigen verhaal. Het is in elk geval inmiddels wel duidelijk dat de geboorte van haar(niet expliciet de bevalling op zich) heeft bijgedragen aan het feit dat ik de kar nu even niet trek. Niet allesbepalend maar wel medebepalend.
Ik ben het ook eens met Bronny. Ik denk alleen dat het 'natuurlijk' bevallen zo verweven is in onze maatschappij, dat het moeilijk is wanneer je daar anders over denkt. Een soort van schaamte van: wat ben ik voor 'zwak' figuur dat ik met pijnbestrijding wil bevallen. Ik zal in de toekomst eventueel mijn zorgen ook wel delen met een gyn.of verloskundige.
Voor Muis: wel super dat je zo'n goede begeleiding hebt gehad in het ziekenhuis. Misschien dat daar op wel een beetje mijn probleem zit. Wij hebben die begeleiding niet gehad. Het was die dag zo ontzettend druk op de kraamafdeling. Er lagen, inclusief mijzelf, 3 vrouwen tegelijk te bevallen. Tijdens het persen zijn wij grotendeels alleen geweest. Er was geen tijd voor ons. Mijn partner heeft zich ook heel erg alleen gevoeld. Ik herinner me nog dat hij op een gegeven moment zei: en nu komt er GVD maar iemand. Later hebben we dit ook bespreekbaar gemaakt en er zijn oprechte excuses geweest, maar leuk was het niet. Van de knip heb ik overigens ook niks gemerkt hoor! Maar het hechten was een drama. Het verdoven lukte niet goed genoeg en dat deed me toch zeer. Net een kind er uit geperst en dan ook nog daarna dat gerommel aan je onderlijf, ik was er zoooooo klaar mee...
Krokusje ik zal een googlen op emdr. Ik heb er wel eens van gehoord, maar wat het concreet is, weet ik eigenlijk niet. Het gaat er idd ook niet om wat anderen van jouw verhaal vinden. Het gaat er om wat je zelf van je eigen bevalling vindt. Soms denk ik ook wel eens, wat stel je je toch aan! Anderen hebben het veel zwaarder gehad etc. Toch heb ik het wel als iets naars ervaren. Ik kan me voorstellen dat je nog niet wilt stoppen met de pil! En nog gefeliciteerd trouwens! Leuke dag gehad?
Sunlight, ik wist niet dat een nare bevalling een trigger kon zijn voor een PPD. Wat naar dat dat je overkomen is. Wel goed dat je zo vastbesloten bent om het deze keer op jouw manier te gaan doen! Wel fijn dat er bij een volgende zwangerschap zo goed op je gelet gaat worden. Ik kan me indenken dat dit al een hele geruststelling kan zijn. Heb je je bevalling verwerkt door een heel veel over te praten(met oa de psychiater) of heb je er nog meer voor gedaan. Hoe is je partner er mee om gegaan?
Ik ben erg blij met de reacties tot nu toe. Ik voel me nu niet zo alleen in mijn gevoel, snappen jullie?
Het is ook niet zo dat ik er van wakker lig, maar het hele gebeuren passeert in meer of mindere mate toch elke dag wel een keer de revue.
Toch kan ik heel jaloers zijn op mijn zusje. Zwanger van de tweede, het buikje begint al wat te groeien. Als ik hele kleine babietjes zie bijvoorbeeld op tv dan ontroert me dat. Klinkt allemaal wel heel dubbel dus...
Groetjes, Josje
dinsdag 1 januari 2008 om 16:28
Josje, ik heb er veel over gesproken de eerste keer therapie al met een psycholoog. Dat was een kleine 3/4 jaar na de bevalling. Het duurde vrij lang voor ik aan de bel trok. Daarna kwam ik thuis te zitten, overspannen. Dat was tijdens de therapie.
Dat ik bij een psychiater terecht kwam begin dit jaar was omdat de ppd na 2 jaar op en af sluimeren overging in een geagiteerde depressie. En daar ben ik dus nu een half jaar vanaf.
De reden dat ik het weer aandurf en mijn partner ook (god beware me hoe moeilijk hij het heeft gehad met een vrouw die drie jaar een totaal ander persoon was dan op wie hij ooit verliefd was geworden en hem echt totaal links liet liggen)is omdat ik weet dat ik begeleiding zal krijgen. En omdat ik, en mijn man ook, vastberaden zijn om dit nooit meer te laten gebeuren in die hevigheid en op die lange termijn. Omdat ik weet dat ik bij signaal 1 al aan de bel zal trekken en omdat ik de triggers wil minimaliseren. Door oa een en ander te willen afdwingen bij de gyn. dat is ook de reden dat ik wacht met het gesprek tot ik daadwerkelijk zwanger ben. Omdat ik me dan nooit zal laten afschepen met minder, en ze ook niet kunnen zeggen, ach mevrouw dat zien we dan wel weer. En dat kan erg rucksichlos overkomen, maar de geschiedenis zal zich echt niet gaan herhalen!
Verder nemen zowel mijn man als ik drie maanden ouderschapsverlof op, dat houdt in dat mijn man de eerste vier maanden thuis zal zijn(3 mnd plus maand vakantie), en ik de eerste 6 maanden.
En of dat genoeg zal zijn, adt kunnen we alleen maar afwachten. Maar dat ik nooit meer zo diep zal komen als toen, dat is iets wat zeker is. I(k heb er het volste vertrouwen in in ieder geval!)
Dat ik bij een psychiater terecht kwam begin dit jaar was omdat de ppd na 2 jaar op en af sluimeren overging in een geagiteerde depressie. En daar ben ik dus nu een half jaar vanaf.
De reden dat ik het weer aandurf en mijn partner ook (god beware me hoe moeilijk hij het heeft gehad met een vrouw die drie jaar een totaal ander persoon was dan op wie hij ooit verliefd was geworden en hem echt totaal links liet liggen)is omdat ik weet dat ik begeleiding zal krijgen. En omdat ik, en mijn man ook, vastberaden zijn om dit nooit meer te laten gebeuren in die hevigheid en op die lange termijn. Omdat ik weet dat ik bij signaal 1 al aan de bel zal trekken en omdat ik de triggers wil minimaliseren. Door oa een en ander te willen afdwingen bij de gyn. dat is ook de reden dat ik wacht met het gesprek tot ik daadwerkelijk zwanger ben. Omdat ik me dan nooit zal laten afschepen met minder, en ze ook niet kunnen zeggen, ach mevrouw dat zien we dan wel weer. En dat kan erg rucksichlos overkomen, maar de geschiedenis zal zich echt niet gaan herhalen!
Verder nemen zowel mijn man als ik drie maanden ouderschapsverlof op, dat houdt in dat mijn man de eerste vier maanden thuis zal zijn(3 mnd plus maand vakantie), en ik de eerste 6 maanden.
En of dat genoeg zal zijn, adt kunnen we alleen maar afwachten. Maar dat ik nooit meer zo diep zal komen als toen, dat is iets wat zeker is. I(k heb er het volste vertrouwen in in ieder geval!)
dinsdag 1 januari 2008 om 16:47
Ik wil hier niet te veel in detail treden ivm privacy; het gaat nl niet over mijzelf.
Ik ken iemand die een jaar geleden bevallen is van een flinke zoon na een lange zware bevalling. Ze is daarbij 'geholpen' door een gyn die als een lompe boerenl*l te werk is gegaan.
Een half jaar na die bevalling kon zij er nog steeds niet op terugkijken zonder daarbij ontzettend ongelukkig te worden. Ze is naar een deskundige gestapt en die heeft Posttraumatisch Stresssyndroom (PTSS, ook veelvoorkomend bij militairen die in oorlogsgebied zijn geweest) bij haar vastgesteld. Die hele bevalling is in het verkeerde gedeelte van haar hersenen opgeslagen, met als gevolg dat ze er dus nog steeds last van heeft.
Momenteel heeft zij EMDR therapie, en ik heb me laten vertellen dat ze daar baat bij heeft. Ze kan nu steeds beter op haar bevalling terugkijken zonder daar opnieuw misselijk en ongelukkig te worden. Natuurlijk wéét ze nog hoe slecht die ervaring was, maar ze heeft er niet meer zoveel stress van als voorheen.
Kort gezegd: je bent niet de enige. Op een gegeven moment moet je gewoon die bevalling achter je kunnen laten. Kun je dat niet, dan heb je reden genoeg om op wat voor wijze dan ook hulp te vragen.
Ik ken iemand die een jaar geleden bevallen is van een flinke zoon na een lange zware bevalling. Ze is daarbij 'geholpen' door een gyn die als een lompe boerenl*l te werk is gegaan.
Een half jaar na die bevalling kon zij er nog steeds niet op terugkijken zonder daarbij ontzettend ongelukkig te worden. Ze is naar een deskundige gestapt en die heeft Posttraumatisch Stresssyndroom (PTSS, ook veelvoorkomend bij militairen die in oorlogsgebied zijn geweest) bij haar vastgesteld. Die hele bevalling is in het verkeerde gedeelte van haar hersenen opgeslagen, met als gevolg dat ze er dus nog steeds last van heeft.
Momenteel heeft zij EMDR therapie, en ik heb me laten vertellen dat ze daar baat bij heeft. Ze kan nu steeds beter op haar bevalling terugkijken zonder daar opnieuw misselijk en ongelukkig te worden. Natuurlijk wéét ze nog hoe slecht die ervaring was, maar ze heeft er niet meer zoveel stress van als voorheen.
Kort gezegd: je bent niet de enige. Op een gegeven moment moet je gewoon die bevalling achter je kunnen laten. Kun je dat niet, dan heb je reden genoeg om op wat voor wijze dan ook hulp te vragen.
dinsdag 1 januari 2008 om 17:23
Josje, zo te lezen hebben jij en ik een vergelijkbare bevalling gehad, met het verschil dat ik tijdens de bevalling wel normaal ben begeleidt door het ziekenhuis (ik was helemaal van de wereld, dus heb niks gemerkt > niet van begeleiding, maar dus ook niet van het ontbreken ervan).
Mijn bevalling duurde in totaal 28 uur. Na 16 uur weeen zijn mijn vliezen gebroken, maar de ontsluiting bleef ook toen op hetzelfde niveau steken, nl. 5 cm.
Na 20 uur weeen heb ik gevraagd naar het ziekenhuis te worden gebracht voor pijnstilling en die heb ik gekregen na 24 uur weeen. De laatste 4 uur heb ik pijnloos doorgebracht en daarna is onze dochter met een flinke knip geboren.
Al met al een pittige bevalling die bij mij veel indruk heeft gemaakt en ik heb er maandenlang nog wel met regelmaat aan gedacht en dat bracht soms ook wel tranen boven. Maar ik kan zeker niet zeggen dat het een trauma is voor mij. Wel een hele heftige herinnering (maar dat zijn de meeste bevallingen denk ik wel). Maar de bevalling zelf zou mij er niet van weerhouden nog een kindje te krijgen. Mijn vriend echter vond het zo'n verschrikkelijke ervaring, dat HIJ mede daardoor geen 2e wil...
Maar goed, het lijkt me -zoals anderen al hebben aangegeven- belangrijk voor jou om de bevalling een plek te kunnen geven. Dat plekje heeft het zich bij mij automatisch gevonden na ca. een half jaar. Sindsdien denk ik er weinig meer aan.
Ik geloof zeker dat de ondersteuning tijdens een bevalling veel uitmaakt voor je beleving ervan. En als ik zelfs al bij een 2e bevalling de behoefte zou voelen de regie zelf te willen bepalen, dan kan ik me voorstellen dat dat voor jou zeker zou gelden.
Ik geef mezelf achteraf bezien wel het stempel dat ik een milde PPD heb gehad, omdat ik veel van de gevoelens herken die daarbij horen. Dat heeft zeker een jaar geduurd voordat dat begon af te nemen. Ik heb geen idee of mijn pittige bevalling ertoe heeft bijgedragen, omdat ik al erg somber was ten tijde van mijn zwangerschap. Maar goed, des te meer redenen om dingen een goede plek te geven en goed te zorgen voor begeleiding bij een evt. volgend kindje.
Veel sterkte met het verwerken
Mijn bevalling duurde in totaal 28 uur. Na 16 uur weeen zijn mijn vliezen gebroken, maar de ontsluiting bleef ook toen op hetzelfde niveau steken, nl. 5 cm.
Na 20 uur weeen heb ik gevraagd naar het ziekenhuis te worden gebracht voor pijnstilling en die heb ik gekregen na 24 uur weeen. De laatste 4 uur heb ik pijnloos doorgebracht en daarna is onze dochter met een flinke knip geboren.
Al met al een pittige bevalling die bij mij veel indruk heeft gemaakt en ik heb er maandenlang nog wel met regelmaat aan gedacht en dat bracht soms ook wel tranen boven. Maar ik kan zeker niet zeggen dat het een trauma is voor mij. Wel een hele heftige herinnering (maar dat zijn de meeste bevallingen denk ik wel). Maar de bevalling zelf zou mij er niet van weerhouden nog een kindje te krijgen. Mijn vriend echter vond het zo'n verschrikkelijke ervaring, dat HIJ mede daardoor geen 2e wil...
Maar goed, het lijkt me -zoals anderen al hebben aangegeven- belangrijk voor jou om de bevalling een plek te kunnen geven. Dat plekje heeft het zich bij mij automatisch gevonden na ca. een half jaar. Sindsdien denk ik er weinig meer aan.
Ik geloof zeker dat de ondersteuning tijdens een bevalling veel uitmaakt voor je beleving ervan. En als ik zelfs al bij een 2e bevalling de behoefte zou voelen de regie zelf te willen bepalen, dan kan ik me voorstellen dat dat voor jou zeker zou gelden.
Ik geef mezelf achteraf bezien wel het stempel dat ik een milde PPD heb gehad, omdat ik veel van de gevoelens herken die daarbij horen. Dat heeft zeker een jaar geduurd voordat dat begon af te nemen. Ik heb geen idee of mijn pittige bevalling ertoe heeft bijgedragen, omdat ik al erg somber was ten tijde van mijn zwangerschap. Maar goed, des te meer redenen om dingen een goede plek te geven en goed te zorgen voor begeleiding bij een evt. volgend kindje.
Veel sterkte met het verwerken
dinsdag 1 januari 2008 om 17:24
Ik heb ook een redelijk zware bevalling gehad, niet zo zeer qua lengte (19 uur), als wel dat het lichamelijk niet allemaal soepel verliep. Na een katheter om mijn blaas leeg te maken en een knip kwam dochter er nog niet uit. Ze bleef met haar schouders vast zitten. De verpleegkundige heeft toen geduwd op mijn buik om tijdens een perswee te helpen, toen kwamen de schouders wel. Dochter bleef vervolgens met haar heupen klem zitten, ik raakte van de wereld door de pijn en er ontstond wat paniek, er werd snel op een alarmknop gedrukt, nog eens 4 mensen kwamen binnenrennnen en toen ik weer bij mijn positieve kwam waren die allevier uit alle macht op mijn buik aan het duwen, mij toeroepend dat ik moest persen, maar ik had geen idee meer hoe dat moest. Dochter werd meteen nadat ze geboren was weggehaald, omdat haar ademhaling niet echt op gang kwam. Ik zie haar nog bij mijn voeten liggen, een klein wit hoopje mens, waar geen beweging in zat.
Toch wil ik een tweede. Dochter is nu 20 maanden en de eerste tijd moest ik er niet aan denken om dit nog eens te doen. Vanaf dat ze een maand of 14 was, merkte ik dat dat veranderde, ik zou graag er weer voor willen gaan als ze 2 is, alleen denkt mijn man daar helaas anders over.
Toch wil ik een tweede. Dochter is nu 20 maanden en de eerste tijd moest ik er niet aan denken om dit nog eens te doen. Vanaf dat ze een maand of 14 was, merkte ik dat dat veranderde, ik zou graag er weer voor willen gaan als ze 2 is, alleen denkt mijn man daar helaas anders over.
'Geniet van elke dag, want er komt geen dag terug'
dinsdag 1 januari 2008 om 18:00
Weet je Josje, we hebben apparaten in huis die de was voor ons drogen en de vaat afwassen, elektrische blikopeners, sensoren op de ruitenwissers van de auto zodat ze bij de eerste druppels meteen gaan zwiepen maar o wee als je om een verdoving vraagt bij de bevalling. Dan zijn de moderne technieken ineens niet meer van toepassen en hoor je kreten als "Vroeger beviel iedereen zonder verdoving" en moeten we ineens weer terug naar de oertijd.
Alsof je je kind niet verdiend hebt als je niet geleden hebt, echt erg is dat...
Je bent niet zwak als je niet onnodig wilt lijden vind ik..
Alsof je je kind niet verdiend hebt als je niet geleden hebt, echt erg is dat...
Je bent niet zwak als je niet onnodig wilt lijden vind ik..
dinsdag 1 januari 2008 om 18:51
Bronny, aan iedere vorm van medisch handelen zitten nadelen, ook aan pijnstilling bij een bevalling. Dat niet iedereen standaard pijnstilling krijgt, vind ik heel terecht: als je zo'n bevalling hebt als ik (in 3 uur gepiept, zonder grote problemen), dan is het gewoon echt niet nodig, dat kan je lijf op eigen kracht. Bij de bevallingen waar het hier over gaat, wordt het een heel ander verhaal - dan wegen de voordelen van pijnstilling natuurlijk heel veel zwaarder dan de nadelen. Maar volgens mij was het niet aangeboden worden van pijnstilling in de verhalen hier niet zozeer het probleem...
dinsdag 1 januari 2008 om 19:17
Hoi, ik wil ook even reageren. Wat een vreselijke bevalling, ik kan me voorstellen dat je dat niet nog een tweede keer wil meemaken!
Over mijn eigen bevallingen zal ik niks zeggen, ik heb kennelijk childbearing hips en ze piepen er bij mij vrij snel uit. Maar........
Ik heb wel een aantal jaren geleden een auto-ongeluk meegemaakt! Wij stonden stil (mijn vriendin en ik) bij het eerste stoplicht vanaf de snelweg.
Toen is er iemand met vaartje 100ks per uur achterop ons geknald.
Mijn auto knalde toen weer op de voorganger (auto stond in zijn vrij), die weer op de auto die daarvoor stond enz enz. Ik was licht gewond, zat goed vast in de riemen maar eindigde toch onderste boven in een total loss auto!
Ik had daar een trauma van jewelste van.....Oh nee, mij kreeg je echt niet meer de snelweg op....en als ik bij iemand anders in de auto zat, zat ik steeds anstig achterom te kijken of er toch niet weer......Tot iemand een keer zei "Ja maar iets gebeurt toch bijna nooit weer helemaal hetzelfde!"
En dat bleef in mijn hoofd zitten, kon niet ontkennen dat het een kern van waarheid bevatte. Ben toen met kloppend hart en natte handen weer gaan rijden, steeds wat verder, steeds wat meer doen. Heb toen idd wel weer es een ongeluk gehad (ben over een hekje gereden, wat een knal!)
En zo is het vast ook met jou bevalling, de volgende keer gaat het HEEL anders. En misschien moet je het ook vooraf met je arts bespreken en misschien zegt hij wel, meid ik doe een ks onder narcose! En misschien ook niet.....maar bedenk dus, iets gebeurt nooit helemaal hetzelfde.
Veel sterkte verder met jou beslissing.
Over mijn eigen bevallingen zal ik niks zeggen, ik heb kennelijk childbearing hips en ze piepen er bij mij vrij snel uit. Maar........
Ik heb wel een aantal jaren geleden een auto-ongeluk meegemaakt! Wij stonden stil (mijn vriendin en ik) bij het eerste stoplicht vanaf de snelweg.
Toen is er iemand met vaartje 100ks per uur achterop ons geknald.
Mijn auto knalde toen weer op de voorganger (auto stond in zijn vrij), die weer op de auto die daarvoor stond enz enz. Ik was licht gewond, zat goed vast in de riemen maar eindigde toch onderste boven in een total loss auto!
Ik had daar een trauma van jewelste van.....Oh nee, mij kreeg je echt niet meer de snelweg op....en als ik bij iemand anders in de auto zat, zat ik steeds anstig achterom te kijken of er toch niet weer......Tot iemand een keer zei "Ja maar iets gebeurt toch bijna nooit weer helemaal hetzelfde!"
En dat bleef in mijn hoofd zitten, kon niet ontkennen dat het een kern van waarheid bevatte. Ben toen met kloppend hart en natte handen weer gaan rijden, steeds wat verder, steeds wat meer doen. Heb toen idd wel weer es een ongeluk gehad (ben over een hekje gereden, wat een knal!)
En zo is het vast ook met jou bevalling, de volgende keer gaat het HEEL anders. En misschien moet je het ook vooraf met je arts bespreken en misschien zegt hij wel, meid ik doe een ks onder narcose! En misschien ook niet.....maar bedenk dus, iets gebeurt nooit helemaal hetzelfde.
Veel sterkte verder met jou beslissing.
