Psyche
alle pijlers
Vroeger cor. tik gehad, ouders ontkennen nu,ik een fantast!?
vrijdag 4 januari 2008 om 13:09
Hallo,
ik zou graag willen weten of ik de enige ben met het volgende verhaal, ik zal het kort houden.
Ik weet 100 procent zeker dat ik vroeger, dan heb ik het over dat ik ongeveer 4 jaar en ouder was, geslagen ben, oftewel de corrigerende tik. Ik heb dit altijd onthouden, weet zelfs nog details, van wáár het was en dat ik 'schichtig' was.
Mijn ouders ontkennen dit, zeggen dat ik een fantast ben en gewoon een interessant verhaal probeer te verzinnen om een 'bijzonder verleden' te hebben.
Ze zijn er 100 % van overtuigd dat ze dit nooit gedaan hebben.
Ik weet nog dat ik een tijd geleden met mijn moeder GTST aan het kijken was, waarin Morris dacht dat hij door Barbara was geslagen vroeger, maar later bleek dat hij dit alleen dacht en fantaseerde. Toen ik samen met mijn moeder deze scene bekeek, ging ze er diep op in met opmerkingen als 'dat zou ik nooit doen'en 'hij fantaseert het gewoon'(toen nog niet uitgekomen was dat hij dit fantaseerde of alleen maar 'dacht').
Vandaag liep het net hoog op. Het is gewoon absoluut niet waar zeggen ze en ik ben gek in mijn hoofd.
Ik weet zeker dat dit wel waar is, een kind vergeet dat niet.
Wie heeft dit ook meegemaakt?
Heel erg bedankt.
ik zou graag willen weten of ik de enige ben met het volgende verhaal, ik zal het kort houden.
Ik weet 100 procent zeker dat ik vroeger, dan heb ik het over dat ik ongeveer 4 jaar en ouder was, geslagen ben, oftewel de corrigerende tik. Ik heb dit altijd onthouden, weet zelfs nog details, van wáár het was en dat ik 'schichtig' was.
Mijn ouders ontkennen dit, zeggen dat ik een fantast ben en gewoon een interessant verhaal probeer te verzinnen om een 'bijzonder verleden' te hebben.
Ze zijn er 100 % van overtuigd dat ze dit nooit gedaan hebben.
Ik weet nog dat ik een tijd geleden met mijn moeder GTST aan het kijken was, waarin Morris dacht dat hij door Barbara was geslagen vroeger, maar later bleek dat hij dit alleen dacht en fantaseerde. Toen ik samen met mijn moeder deze scene bekeek, ging ze er diep op in met opmerkingen als 'dat zou ik nooit doen'en 'hij fantaseert het gewoon'(toen nog niet uitgekomen was dat hij dit fantaseerde of alleen maar 'dacht').
Vandaag liep het net hoog op. Het is gewoon absoluut niet waar zeggen ze en ik ben gek in mijn hoofd.
Ik weet zeker dat dit wel waar is, een kind vergeet dat niet.
Wie heeft dit ook meegemaakt?
Heel erg bedankt.
vrijdag 4 januari 2008 om 14:23
Dat verbaast mij helemaal niet Madelief.
Je ouders maken jou voor fantast uit, ook vanuit hun stellige herinnering jou nooit geslagen/een corrigerende tik te hebben gegeven.
Jij maakt hen voor leugenaars uit, vanwege dezelfde stellige overtuiging dat ze dit wel hebben gedaan.
Tja... dan zijn jullie met hetzelfde sopje overgoten als je zo stellig vasthoud aan je eigen overtuiging.
Je ouders maken jou voor fantast uit, ook vanuit hun stellige herinnering jou nooit geslagen/een corrigerende tik te hebben gegeven.
Jij maakt hen voor leugenaars uit, vanwege dezelfde stellige overtuiging dat ze dit wel hebben gedaan.
Tja... dan zijn jullie met hetzelfde sopje overgoten als je zo stellig vasthoud aan je eigen overtuiging.
vrijdag 4 januari 2008 om 14:24
Ja dat is het inderdaad, hopen op erkenning. Het is ook angst dat mensen inderdaad gaan denken dat ik het verzin. Ik vind het zo gemeen. Ik herinner me die schichtigheid en verschillende situaties. Dat mn vader met groot machtsvertoon om me af kwam lopen en me aan mn arm wegslingerde. Ik ben ook feminist nu (gek he?
![;-]](https://forum.viva.nl/smilies/79_wink.gif){kind=small}
), omdat ik ook zie dat mn moeder niets doet. Ze wilde ooit wel scheiden maar kreeg daar zulke paniekaanvallen van dat ze het niet meer durfde, Dus slikt ze nu veel meer van hem. Bah. Ja slaan is slaan. Ik weet dat mn moeder vroeger wel hard aangepakt werd, aan de oor gedraait en zo, misschien dat ze het daarom normaal vindt. Ik wil inderdaad graag erkenning denk ik en ik vind niets zo frustrerender dat dan ze gemeen zeggen dat ik het verzin.
vrijdag 4 januari 2008 om 14:27
vrijdag 4 januari 2008 om 14:27
Madelief,
Het komt regelmatig voor, dat ouders dit soort dingen echt en oprecht vergeten. Hoe dat met jouw ouders zit weet ik niet, maar houd rekening met de mogelijkheid dat ze in alle eerlijkheid echt waar zeker weten dat dit niet gebeurd is.
Stel dat ze dat denken, dan is het voor hen net zo raar dat hun dochter hen beschuldigt, als dat het voor jou is dat ze het ontkennen.
Vraag je dus af wat je wilt bereiken. Waarheidsvinding? Erkenning voor die tikken? Dat kunnen heel legitieme doelen zijn hoor, maar de kans is klein dat jullie daar uit komen. Ook al weet jij het heel zeker, als zij die herinnering niet hebben hebben ze 'm niet en er is geen film van gemaakt die hun geheugen weer op zal frissen.
Het beste waar je denk ik op kunt hopen, is een rationeel gesprek in de trant van "ik denk dat het wel gebeurd is, jullie denken van niet, zullen we het er op houden dat de herinneringen niet meer goed boven komen maar dat ik een akelig gevoel er aan overgehouden heb, en is er een manier om het daar nog over te hebben".
Het komt regelmatig voor, dat ouders dit soort dingen echt en oprecht vergeten. Hoe dat met jouw ouders zit weet ik niet, maar houd rekening met de mogelijkheid dat ze in alle eerlijkheid echt waar zeker weten dat dit niet gebeurd is.
Stel dat ze dat denken, dan is het voor hen net zo raar dat hun dochter hen beschuldigt, als dat het voor jou is dat ze het ontkennen.
Vraag je dus af wat je wilt bereiken. Waarheidsvinding? Erkenning voor die tikken? Dat kunnen heel legitieme doelen zijn hoor, maar de kans is klein dat jullie daar uit komen. Ook al weet jij het heel zeker, als zij die herinnering niet hebben hebben ze 'm niet en er is geen film van gemaakt die hun geheugen weer op zal frissen.
Het beste waar je denk ik op kunt hopen, is een rationeel gesprek in de trant van "ik denk dat het wel gebeurd is, jullie denken van niet, zullen we het er op houden dat de herinneringen niet meer goed boven komen maar dat ik een akelig gevoel er aan overgehouden heb, en is er een manier om het daar nog over te hebben".
vrijdag 4 januari 2008 om 14:29
vrijdag 4 januari 2008 om 14:29
Belangrijk is of het om een incidentele tik ging (die alle kinderen uit de jaren 60 en 70 vast meerdere hebben gehad!) of om stelselmatige mishandeling. Ik kreeg ook weleens een tik van mijn moeder als ze PMS had. Mijn vader heeft nooit geslagen trouwens, dat is een heel zachte man.
Ik heb er niks aan overgehouden al herinner ik het me wel heel goed. Ik kon soms ook erg vervelend zijn. Geen excuus om een kind te slaan maar toen was een tik veel geaccepteerder dan nu volgens mij.
Ik heb er niks aan overgehouden al herinner ik het me wel heel goed. Ik kon soms ook erg vervelend zijn. Geen excuus om een kind te slaan maar toen was een tik veel geaccepteerder dan nu volgens mij.
vrijdag 4 januari 2008 om 14:30
vrijdag 4 januari 2008 om 14:33
Misschien heb ik het heel erg mis, maar volgens mij is het al dan niet herinneren van een (aantal) corrigerende tik hier slechts een symptoom voor een groter iets. Je hebt op zijn minst een gespannen verhouding met jouw vader. Zou het kunnen dat je daarom heftiger reageert?
Laten we wel zijn, ouders zijn maar mensen en elk mens heeft zijn/haar fouten. Mensen vergeten ook veel dingen. Dingen die voor jou heel indrukwekkend geweest kunnen zijn, hoeven dat niet voor hen geweest te zijn en zouden ze dus zo maar eens tótaal vergeten kunnen zijn. Voor hen kan het best eens écht de waarheid zijn dat er nooit een tik uitgedeeld is. De manier waarop ze reageren verdient wellicht niet de schoonheidsprijs, maar wederom; elk mens heeft zijn/haar makken.
Als kind ben je afhankelijk van ouders, maar als volwassene niet. Je hebt het erover hoe dominant jouw vader is, welke emoties jij daar bij hebt etc. Je bent volwassen, je hebt zelf ook in de melk te brokkelen in deze relatie! Dingen sluipen er als vanzelf in, maar dat sluit niet uit dat je zelf verandering kunt afdwingen. Een ánder kun je niet tot veranderen dwingen, maar de eigen rol wel. Als praten niet werkt -en dan niet 'jij dit en dat', maar het bij 'ik' houden, hoe jíj dingen ervaart, ruimte latend voor het feit dat iemand anders hetzelfde enorm anders kan interpreteren, ongeacht of jij het daar mee eens bent- dan heb je zelf nog de keuze en macht om dan zelf verandering af te dwingen. Door bijv. figuurlijk of letterlijk meer afstand te nemen van je vader.
Weet je, mensen kunnen ons vaak pas kwetsen als we dat zelf toelaten. Omdat we meer van ze verwacht hadden, omdat we ze koorn op hun molen gaven, noem maar op. Jezelf kwetsbaar opstellen is een groot goed, zonder immers geen relaties die dieper gaan dan het oppervlak. Alleen kan het je ook in de kont bijten. Jij hebt een hoop -bewust of onbewust- verwachtingen. Dat ze het zich wel zouden herinneren, dat ouders hun kind op het woord geloven, dat ze op een bepaalde manier met je communiceren (geen fantast noemen, bijv) etc. De clue is dat het bij verwachtingen er niet toe doet of iets terecht is of niet, maar of ze vervuld worden of niet. In jouw geval gebeurde dat niet en zie daar; gekwetst.
Wat ik hier tot nu toe lees wekt de indruk dat je wel erg veel lading aan dit gebeuren geeft, meer dan 'gezond'. Het roept de vraag op of er meer achter zit (hele relatie met vader waarbij dit slechts een symptoom is), of we het hier hebben over een corrigerende tik of mishandeling etc. Wat ik tot nu toe gelezen heb zijn reacties van dames die welwilend en realistisch antwoorden, maar je springt zo ongeveer letterlijk uit je vel. Je hebt dus wel erg veel in dit onderwerp geinvesteerd, te veel??
Terecht of onterecht, goed of fout, het doet er allemaal niet toe. Wat uiteindelijk telt is dat jouw ouders anders reageren dan jij verwachtte en/of hoopte en de hamvraag daarin zal zijn of jij dat kan hebben alsin 'ieder zijn/haar visie, manier van doen en makken' ook al ben je het er niet mee eens, of dat het iets is waar je over blijft struikelen.
Laten we wel zijn, ouders zijn maar mensen en elk mens heeft zijn/haar fouten. Mensen vergeten ook veel dingen. Dingen die voor jou heel indrukwekkend geweest kunnen zijn, hoeven dat niet voor hen geweest te zijn en zouden ze dus zo maar eens tótaal vergeten kunnen zijn. Voor hen kan het best eens écht de waarheid zijn dat er nooit een tik uitgedeeld is. De manier waarop ze reageren verdient wellicht niet de schoonheidsprijs, maar wederom; elk mens heeft zijn/haar makken.
Als kind ben je afhankelijk van ouders, maar als volwassene niet. Je hebt het erover hoe dominant jouw vader is, welke emoties jij daar bij hebt etc. Je bent volwassen, je hebt zelf ook in de melk te brokkelen in deze relatie! Dingen sluipen er als vanzelf in, maar dat sluit niet uit dat je zelf verandering kunt afdwingen. Een ánder kun je niet tot veranderen dwingen, maar de eigen rol wel. Als praten niet werkt -en dan niet 'jij dit en dat', maar het bij 'ik' houden, hoe jíj dingen ervaart, ruimte latend voor het feit dat iemand anders hetzelfde enorm anders kan interpreteren, ongeacht of jij het daar mee eens bent- dan heb je zelf nog de keuze en macht om dan zelf verandering af te dwingen. Door bijv. figuurlijk of letterlijk meer afstand te nemen van je vader.
Weet je, mensen kunnen ons vaak pas kwetsen als we dat zelf toelaten. Omdat we meer van ze verwacht hadden, omdat we ze koorn op hun molen gaven, noem maar op. Jezelf kwetsbaar opstellen is een groot goed, zonder immers geen relaties die dieper gaan dan het oppervlak. Alleen kan het je ook in de kont bijten. Jij hebt een hoop -bewust of onbewust- verwachtingen. Dat ze het zich wel zouden herinneren, dat ouders hun kind op het woord geloven, dat ze op een bepaalde manier met je communiceren (geen fantast noemen, bijv) etc. De clue is dat het bij verwachtingen er niet toe doet of iets terecht is of niet, maar of ze vervuld worden of niet. In jouw geval gebeurde dat niet en zie daar; gekwetst.
Wat ik hier tot nu toe lees wekt de indruk dat je wel erg veel lading aan dit gebeuren geeft, meer dan 'gezond'. Het roept de vraag op of er meer achter zit (hele relatie met vader waarbij dit slechts een symptoom is), of we het hier hebben over een corrigerende tik of mishandeling etc. Wat ik tot nu toe gelezen heb zijn reacties van dames die welwilend en realistisch antwoorden, maar je springt zo ongeveer letterlijk uit je vel. Je hebt dus wel erg veel in dit onderwerp geinvesteerd, te veel??
Terecht of onterecht, goed of fout, het doet er allemaal niet toe. Wat uiteindelijk telt is dat jouw ouders anders reageren dan jij verwachtte en/of hoopte en de hamvraag daarin zal zijn of jij dat kan hebben alsin 'ieder zijn/haar visie, manier van doen en makken' ook al ben je het er niet mee eens, of dat het iets is waar je over blijft struikelen.
vandaag ga ik van alles kunnen
vrijdag 4 januari 2008 om 14:34
Tsjonge zeg rustig aan! Denk niet dat madelief het zooo kwaad bedoelde!
Toevallig herken ik het verhaal wel van madelief. Ik weet absoluut zeker dat ik vroeger billenkoek kreeg. Ik kan me nog precies het gevoel herinneren als mijn vader naar me toe kwam en me over zijn knie wilde leggen. Ik word er nog steeds naar van als ik eraan denk.
Mijn moeder heeft dit later altijd ontkend, dat zou ze nog steeds doen. Verder zijn mijn ouders gewoon heel aardige mensen hoor, gewoon normaal en is er verder geen kindermishandeling geweest of wat dan ook. Die billenkoek is misschien 2 keer voorgevallen. Ja corrigerend, maar ik zou het bij mn eigen kinderen later echt niet doen.
Maar ja madelief, ik denk wel gewoon bij mezelf, ach mijn moeder kan zich vast niet voorstellen dat zij dat ooit gedaan hebben, misschien willen ze zich het niet meer herinneren, big deal!
Waar maak je je precies druk om? Voel je je vaker zo naar je ouders toe?
vrijdag 4 januari 2008 om 14:34
:
[...]
Ja dat is het inderdaad, hopen op erkenning. Het is ook angst dat mensen inderdaad gaan denken dat ik het verzin. Ik vind het zo gemeen. Ik herinner me die schichtigheid en verschillende situaties. Dat mn vader met groot machtsvertoon om me af kwam lopen en me aan mn arm wegslingerde. Ik ben ook feminist nu (gek he?
Welke mensen?
Hangen jij of je ouders dit aan de grote klok dan?
Achter DE waarheid ga je nooit komen. Als jij 100% zeker weet voor jezelf dat het gebeurd is, dan is dit je uitgangspunt.
Veranderen kun je het dan nooit. Je worstelt er duidelijk (en misschien wel heel terecht) nog heel erg mee. Is het niet beter om hier VOOR JEZELF uit te komen. Als het je in je dagelijks leven belemmert zou je therapie kunnen overwegen. Van hun ga je kennelijk de waarheid (jouw waarheid) niet horen.
Kun je niet beter de situatie zoals die is accepteren (je hoeft het niet leuk te vinden!!) en te kijken wat de meest helende manier voor jou is om hier voor jezelf uit te komen?
Dit kan m.i. idd betekenen dat je evt. minder contact hebt (tijdelijk) met je vader. Als contact zoveel haatgevoelens bij je oproept is dit misschien maar beter.
Wel een akelige situatie hoor!
anoniem_54930 wijzigde dit bericht op 04-01-2008 14:38
Reden: typfout
Reden: typfout
% gewijzigd
vrijdag 4 januari 2008 om 14:36
Dankje plompiedom, dat lucht op. Ik ben blij dat je je nek durft uit te steken en dit durft te zeggen. Ik kan wel janken, sommigen hier zeggen gewoon keihard dat mn ouders weleens gelijk kunnen hebben met andere woorden! Ik zoek inderdaad juist steun.
Ik vraag me ook af wat sommigen willen horen, ik krijg de indruk dat het alleen erg is als ik stelselmatig keihard in elkaar geslagen ben. Slaan is slaan.Punt, en wat plompiedon ook al zei, het gaat me meer om het feit dat het me echt pijn doet dat mn ouders lopen te verkondigen dat ik het verzin. Anderen kunnen denken dat ik niet goed bij mijn hoofd ben....
aar er is ook nog een ander belangrijk aspect en dat is dat ik het vermoeden heb (dat probeerde ik ook duidelijk te maken met dat GTST-verhaal) dat ze het bewust ontkennen, soort hersenspoedling. Gewoon net zo lang ontkennen tot ze zelf ook denkt dat het niet waar is... Dit weet ik niet, dit vermoed ik.. en dat maakt het wel even erger..
Dankjewel in ieder geval!
vrijdag 4 januari 2008 om 14:37
Ik heb je reacties gelezen, Madelief, en ik denk dat je teveel aan je ouders hangt. Ik moet ook zeggen dat ik ook 25 was (er even vanuit gaand dat je in '82 geboren bent) toen bij mij de ommekeer kwam en ik besloot niet zoveel meer van mijn ouders aan te trekken.
Ik vraag me overigens af waarom je je vader haat vanwege het ruwe behandelen, en je moeder niet, terwijl zij je ook weleens geslagen heeft?
En het is me nog niet duidelijk of het nu incidenten waren, of dat je structureel mishandeld werd?
Ik vraag me overigens af waarom je je vader haat vanwege het ruwe behandelen, en je moeder niet, terwijl zij je ook weleens geslagen heeft?
En het is me nog niet duidelijk of het nu incidenten waren, of dat je structureel mishandeld werd?
vrijdag 4 januari 2008 om 14:41
Dankje lindy, je hebt gelijk. Wat zijn dat voor een walgelijke mensen. Als je frustraties voelt, reageer dan lekker op een andere topic. Doe niet zo gemeen. Mijn vraag was:
WIE HEEFT DIT OOK MEEGEMAAKT?
Ik bvroeg niet of Calvijn even een topic wilde plaatsten en daarin over mij te praten alsof ik een derde persoon ben ( 'ZIJ dit ZIJ DAT') en eens even lekker een snertopmerking te maken.
Enfin, druk topic, had ik nooit verwacht! Voor de mensen die zo uitgebreid met me mee denken, dankjewel!
vrijdag 4 januari 2008 om 14:43
Ja. Ik heb het er een tijdje terug nog met mijn moeder over gehad. Zij zei dat ze vroeger niet kon geloven dat háár moeder (mijn oma dus) zulke dingen was vergeten, maar dat ze toen ze zelf inderdaad merkte dat ze óók dingen vergat. En toen pas geloofde ze haar eigen moeder.
En dan doel ik op zaken als conflicten, dreigementen, straffen en dergelijke. Bij mijn schoonouders idem dito: die zijn ook zulke dingen vergeten. Het is gewoon iets dat gebeurt in een mensenleven, en inderdaad werd er vroeger veel minder zwaar getild aan een tik dan nu.
Het grote verschil is, dat onze familie redelijk goed met elkaar overweg kan, en dat mijn moeder kon zeggen "ik weet het echt niet meer, maar als jij dat zegt dan geloof ik dat".
Bij jou klinkt het alsof de boel een stuk minder goed zit. Je moeder was bang voor je vader, je vader was nogal tiranniek...... dat zijn dingen die eraan bijdragen dat zéker je moeder dingen gewoon weggestopt zal hebben.
Dan kun je heel hard proberen dat allemaal boven water te krijgen, maar dat is vooral heel frustrerend voor jezelf. Op termijn heb je er zélf meer aan om je eigen bescherming ter hand te nemen. Probeer wat afstand te nemen, die behoefte aan erkenning een beetje los te laten (hoewel ik verdomd goed snap dat je die behoefte hebt!) en jezelf te troosten. Kijk als volwassene van nu, naar het kind van toen, doe iets liefs voor jezelf, erken dat het een rotsituatie is maar dat de hulp niet van je ouders gaat komen, dat moet je zelf doen.
En als je er zelf niet uitkomt kan professionele hulp je missschien helpen.
vrijdag 4 januari 2008 om 14:47
Dat zegt niemand hier. Sommigen proberen je er alleen op een andere manier naar te laten kijken.
Er is wat mij betreft wel degelijk een verschil tussen stelselmatig keihard worden mishandeld, en een incidentele corrigerende tik.
Ik kan begrijpen dat het je pijn doet dat je ouders zeggen dat je het verzint. Maar je maakt het wel heel erg groot volgens mij. En dat doet jezelf geen goed, en de relatie met je ouders ook niet. Maar zo te lezen is die toch al niet echt goed, ik denk (net als andere reageerders) dat het probleem hem daar eerder in zit.
Je krijgt ondertussen overigens wel degelijk reacties van mensen die het herkennen, zoals MEFS en ik.
vrijdag 4 januari 2008 om 14:48
Ik merk maar bij 1 iemand hier frustraties hoor madelief.
Oke, je ouders hebben jou een corrigerende tik gegeven en daarin heb je helemaal gelijk. Jij hebt het bij het rechte eind. Dat moet wel, anders zou je niet zulke levendige herinneringen aan dit voorval hebben.
Zo, leg mij nu eens uit wat je hiermee opgeschoten bent??
Je hebt gelijk, ben je nu ook meteen een stuk gelukkiger??
Oke, je ouders hebben jou een corrigerende tik gegeven en daarin heb je helemaal gelijk. Jij hebt het bij het rechte eind. Dat moet wel, anders zou je niet zulke levendige herinneringen aan dit voorval hebben.
Zo, leg mij nu eens uit wat je hiermee opgeschoten bent??
Je hebt gelijk, ben je nu ook meteen een stuk gelukkiger??
vrijdag 4 januari 2008 om 14:49
Probeer een beetje kalm te blijven Madelief. Ik geloof dat het je heel hoog zit allemaal, en dat je nu heftig geëmotioneerd raakt door de reacties. Als je zo middenin je emotionele verwerking zit kan een wat botte reactie heel hard en heftig aankomen, ik ken het gevoel, het is een emotionele snelkookpan.
Maar neem even afstand, maak even een wandelingetje of zo, probeer je boosheid en gekwetstheid niet op deze mensen te richten, zij zijn niet je vijand, ook al reageren ze anders dan je zou willen.
vrijdag 4 januari 2008 om 14:51
ik deel toch wel de meningen met veel anderen hier.
Ook ik heb in mijn jeugd wel eens een pak voor mijn broek gekregen, of een tik op mijn vingers...(is dat nu verboden dan, dacht dat net ergens te lezen)
Ik weet dat ik er in elk geval niet slechter van geworden, het wordt een ander verhaal als er blauwe plekken aan te pas gaan komen maar daar hebben we hier nog steeds geen echt duidelijk antwoord op....
Ook ik heb in mijn jeugd wel eens een pak voor mijn broek gekregen, of een tik op mijn vingers...(is dat nu verboden dan, dacht dat net ergens te lezen)
Ik weet dat ik er in elk geval niet slechter van geworden, het wordt een ander verhaal als er blauwe plekken aan te pas gaan komen maar daar hebben we hier nog steeds geen echt duidelijk antwoord op....
Luister nou maar gewoon naar wat ik zeg!
vrijdag 4 januari 2008 om 14:51
Ellen... oh dat lijkt me zo heerlijk, dat je ouders inderdaad gewoon zeggen: als jij dat zegt dan geloof ik dat. Maar zo ligt het inderdaad niet echt in mijn familie. Ik vind mn vader nog steeds een agressief persoon. Ik word daar gewoon kotsmisselijk van, des te meer hij van het een op andere moment compleet kan transformeren in een superaardig redelijk intelligent persoon. Familie en vrienden kennen hem dus ook zo. Ze zouden het eens moeten weten.. daar voel ik me zo gefrustreerd over..Zijn wil is wet. IK walg van hem.
Maar zoals ik zei vermoed ik in de verte dat ze het bewust ontkennen.. dat maakt he tverhaal natuurlijk wel even heel anders meteen als dat zo zou zijn..
Maar zoals ik zei vermoed ik in de verte dat ze het bewust ontkennen.. dat maakt he tverhaal natuurlijk wel even heel anders meteen als dat zo zou zijn..
