Mijn vriend is onzeker, in de war, ongelukkig (?)

19-03-2011 17:18 205 berichten
Alle reacties Link kopieren
Mijn vriend en ik zijn twee jaar en een half samen. Hij begon plots raar te doen, heel ineens. Vrij impulsief heeft hij onze relatie stopgezet. Hij kreeg wat kritiek op school en we hadden twee ruzies vlak na elkaar gehad. Het was het te veel geworden. Hij huilde en zei dat hij ongelukkig was, maar dat het niets met mij te maken had. Dat ik weg moest zodat hij zou kunnen ontdekken wat hem ongelukkig maakte. Ik deed dit, voor hem. Na twee weken (hij stuurde heel soms iets), belden we. We spraken af. Hij zag me en knuffelde me en zei dat hij me zo hard had gemist. Het was een goed gesprek. De dag daarna deed hij weer hetzelfde. Hij was niet goed genoeg voor mij. Ik kon beter krijgen. Ik weet niet waar hij dat vandaan haalt. Hij maakt het zichzelf wijs. Ik probeerde hem te overtuigen, maar hoe meer ik dat deed, hoe meer hij zichzelf geloofde. Uiteindelijk besloot ik hem de tijd en ruimte te geven die hij wilde. Hij wilde me niet zien, niet horen (geen contact dus). Op die manier zou hij erachter komen wat hij wilde. Dat hij mij graag ziet, is een constante factor zegt hij. Dat hij van mij houdt, staat vast. Of hij heeft met mij een relatie, anders met niemand. Dat zei hij. Ik heb het vier weken volgehouden. Toen heb ik hem gevraagd me te bellen en hij deed het. Ik vroeg hoe het met hem was en hij zei dat ik dat wel wist. Het ging niet beter met hem. Hij houdt nog altijd van mij. Hij hoorde me en besefte toen ook dat het altijd zo zou zijn. Hij had me beloofd dat als de afstand hem niet zou helpen, hij terug naar mij zou komen, maar dat doet hij niet. Hij zegt me dat hij niet normaal is, dat hij bang is, dat ik beter verdien dan hem. Het is niet zo, dat laatste. Wij lijken op elkaar... Even gedreven, even perfectionistisch, ... Ik vroeg hem wat we zouden doen en hij zei 'gewoon zoals nu zeker?' Als ik hem zeg dat het duidelijk niet helpt, zegt hij dat hij erover zal denken, maar dat doet hij niet. Hij zegt dat hij mij heeft gekwetst met dit te doen en dat het zijn straf is dat hij zich nu zo voelt. Alleen beseft hij niet dat ik hier ook mee wordt gestraft. Ik heb hem al professionele hulp voorgesteld, maar dat weigert hij. Hij vindt dat hij hier alleen moet uitkomen.



Hij vindt zichzelf slecht, niet normaal. Hij verdient mij niet want ik ben te goed. Hij weigert mijn hulp want hij vindt niet dat hij het recht heeft mij erbij te betrekken. Hij wil net dat ik wegga van hem omdat hij denkt dat het te zwaar zou zijn voor mij. Dat is zever. Hij heeft het nog niet eens geprobeerd.



Hij heeft het nu alleen en zonder mij geprobeerd en het heeft hem niet geholpen. Dat heeft hij zelf gezegd.



We houden van elkaar. Dat weten we van elkaar. Het doet pijn om niet bij elkaar te zijn. Hij wil me niet zien omdat hij dan te graag me wil knuffelen en bij me wil zijn...



Ik weet niet hoe ik met hem moet omgaan. Het is nu drie maanden bezig en ik weet gewoon niet wat nu de 'juiste' aanpak is.
Alle reacties Link kopieren
quote:PoIIy schreef op 14 april 2011 @ 18:43:

Terwijl ik gelukkiger ben in een tentje dan in een 5sterrenhotel.



Net dat lijken ze niet te begrijpen.

Daarom heb ik besloten dat ik hem nu alles geef wat nodig is om dat te ontdekken, als het er nog toe doet. Ik laat hem 'alleen' voor zijn jury komen 'alleen' zijn examens afleggen en dan zien we wel. Misschien verandert hij dan nog niet van gedachte, dan is het zo. Ik kan onmogelijk wachten tot hij op pensioen is om bij hem te zijn. Dat duurt me nou net iets te lang :)!



Over jouw situatie, ik begrijp hem ergens wel. Hij zou moeten zien dat niet alles in het leven altijd een zekerheid kan zijn. Alles komt wel op zijn pootjes terecht, maar dan zal hij positiever moeten denken. Nu probeert hij de realiteit te ontlopen.



Wat zegt hij als je hem professionele hulp voorstelt? Dat hij daar in het begin van dit alles geen oren naar had, begrijp ik, maar ondertussen misschien wel? Alleen alles doen is goed, zo ben ik ook, maar niet ten koste van anderen. Misschien moet je hem zeggen dat hij je nu meer pijn doet en last bezorgt dan wanneer hij hulp zou zoeken en je zou toelaten? Of heb je dat al geprobeerd? (waarschijnlijk wel...)
anoniem_122806 wijzigde dit bericht op 15-04-2011 15:27
Reden: typfouten
% gewijzigd
Misschien verandert hij dan nog niet van gedachte, dan is het zo.



Oftewel, ergens heb je nog hoop?

Pas daar mee op hoor! Daar ga je weer de put mee in...

Als hij je nog een keer teleurstelt, en dat kan hij...



Wat zegt hij als je hem professionele hulp voorstelt?

Tja, eigenlijk nog steeds niet open voor. Wel opener dan eerder, maar nog steeds niet open. Denk dat dat ook cultureel is. Misschien dat "coach" beter idee zou zijn en wel aanvaard zou worden. Maar dat kan ik niet meer adviseren, wil even geen contact. -Nu 3 dagen gelukt, minimaal 27 te gaan...-
Alle reacties Link kopieren
quote:PoIIy schreef op 15 april 2011 @ 23:40:



Oftewel, ergens heb je nog hoop?



Misschien dat "coach" beter idee zou zijn en wel aanvaard zou worden. Maar dat kan ik niet meer adviseren, wil even geen contact. -Nu 3 dagen gelukt, minimaal 27 te gaan...-



Hoop is een groot woord. Hoop heb ik niet echt meer. Verwachtingen heb ik ook niet echt meer. Ik zie gewoon waar het op uit zal draaien en koester niets. Daarom wil ik ook niets meer van hem weten.



Ja, zoiets als een coach bedoelde ik eigenlijk. het moet geen psycholoog zijn, maar misschien iemand die hem wat kan begeleiden bij zijn loopbaan ofzo?



Ik zal je steunen! Ik wil namelijk ook geen contact! Tot 1 juni wil ik hem zeker niets laten weten! Is best een lange tijd, maar ik moet het doen voor mezelf. Ben benieuwd hoe ik het ervan af zal brengen!



Je kan dit! Het zou voor ons beiden beter zijn als we hen even niet meer horen... Zij mogen ook wel eens weten hoe het is zonder ons...
Dat is zelfs 2 maanden
Alle reacties Link kopieren
quote:PoIIy schreef op 16 april 2011 @ 16:57:

Dat is zelfs 2 maanden Haha, sssshht :D ! (Anderhalve hé !)
Heb het er wel zwaar mee.



Voelt zo alsof ik hem in de steek laat.

Terwijl hij eigenlijk mij in de steek heeft gelaten...
Alle reacties Link kopieren
quote:PoIIy schreef op 17 april 2011 @ 10:14:

Heb het er wel zwaar mee.



Voelt zo alsof ik hem in de steek laat.

Terwijl hij eigenlijk mij in de steek heeft gelaten...



Dat mag je inderdaad niet denken! Het lijkt misschien voor jou wel zo, maar inderdaad, hij liet jou in de steek. Hij wil alles alleen doen en 'bewijzen' dat hij het alleen kan. Dan moet je het hem maar eens laten proberen. Uiteindelijk zal hij wel zien dat het misschien toch niet juist was van hem. Ziet hij dat niet, dan zal hij dat in de toekomst ook nooit zien. Dat wil je niet. Je verdient iemand die er voor jou is EN iemand die je toelaat er voor hem te zijn. Het is geven en nemen, je moet beide kunnen.



Je kan dit! En je laat hem niet in de steek. Tenslotte is dit waar hij zelf om heeft gevraagd. Toch?
I know.



Maar hoe gaat het bij jou dan?

Heeft hij nog iets van zich laten horen?
Alle reacties Link kopieren
quote:PoIIy schreef op 17 april 2011 @ 21:07:

Maar hoe gaat het bij jou dan?

Heeft hij nog iets van zich laten horen?



Nee en dat zal ook niet meer gebeuren. Hij doet er alles aan om niet aan mij te moeten denken. Hij wil me niet horen of zien omdat hij het dan veel te moeilijk heeft enzovoort. Is dat zo of niet? Ik heb er geen idee meer van. Toen ik hem vroeg of het waar was van dat meisje, was hij trouwens kwaad op me. Hij begrijpt niet dat ik aan hem twijfel en dat ik hem niet meer kan vertrouwen.



Hij laat dus niets horen en doet verder zoals hij bezig is. Zijn mama denkt dat hij na het academiejaar zal crashen. Dan is dat maar zo. Ik weet niet of ik hem dan nog zal opvangen. Het is echt te diep en te ver gegaan.



Ik laat hem ook niets meer weten. Ten eerste interesseert het hem toch niets. (Al zeggen zijn ouders van wel) Hij laat het niet merken, integendeel. Ten tweede, zo geraak ik niet los van hem. Wil ik dat? Eigenlijk niet, maar het moet omdat het beter is voor mezelf.



Ik ben ergens gewoon heel erg kwaad op hem. Mijn medelijden voor hem is helemaal weg. Net omdat ik niet meer weet wat ik nog kan geloven en wat niet.
Alle reacties Link kopieren
Waarom heb je nog conatct met zijn ouders? Ik zou dat nu ook even verbreken/ op een heel laag pitje zetten. Jullie zijn allebei volwassen mensen, het lijkt me niet de bedoeling om communicatie via zijn ouders voort te zetten.



Het is niet meer aan jou om m op te vangen als hij crasht, dus hoef je ook niet van zijn moeder te horen hoe het met m gaat en of ie nog aan je denkt, want dat is nu irrelevant omdat het uit is.
Ik ben het met mijn voorgaande schrijfster eens.

Ik heb contact met zijn familie ook op laag pitje gezet.

Ik weet dat zij graag willen dat het goedkomt.

In combinatie met mijn positieve instelling gaf dat steeds teveel hoop.

Nu eerst aan mezelf denken...



Mijn medelijden is nog niet weg. Ik heb heel veel medelijden. Vind het zo zielig. Maar goed, zijn situatie als buitenlander in een klein stadje zonder vrienden en ouders is ook anders dan jouw situatie. Snap nog steeds niet hoe je het dan zo ver kan laten komen, maar blijf het heel erg zielig vinden. Maar ik kan hem gewoon even niet helpen.
Alle reacties Link kopieren
quote:return_of_kreng schreef op 18 april 2011 @ 17:29:

Waarom heb je nog conatct met zijn ouders?Ik heb geen contact met zijn ouders. We hebben maar één keer gepraat sinds we uit elkaar zijn. Verder houden we geen contact, dat vind ik niet nodig. Dat maakt het alleen maar lastiger voor mij. Bovendien vind ik niet dat hij moet weten hoe het met me is.
Alle reacties Link kopieren
quote:PoIIy schreef op 18 april 2011 @ 18:16:

Mijn medelijden is nog niet weg. Ik heb heel veel medelijden. Vind het zo zielig. Maar goed, zijn situatie als buitenlander in een klein stadje zonder vrienden en ouders is ook anders dan jouw situatie. Snap nog steeds niet hoe je het dan zo ver kan laten komen, maar blijf het heel erg zielig vinden. Maar ik kan hem gewoon even niet helpen.Dat begrijp ik best. Het is ook erg natuurlijk voor hem. Hij zou alleen moeten zien dat een beetje hulp geen kwaad kan. Het lijkt me best als je toch nog doorzet met het niet contact hebben. Dat lijkt me de enige manier waarop hij eindelijk eens in gang zal schieten, waarmee ik bedoel dat hij eens iets zal inzien.
Kreeg een SMS...

Waarom ik zo streng voor mijzelf was. En voor hem.



Ik?!? Streng?!?
Alle reacties Link kopieren
quote:PoIIy schreef op 20 april 2011 @ 07:45:

Kreeg een SMS...

Waarom ik zo streng voor mijzelf was. En voor hem.



Ik?!? Streng?!?



Nu kan ik even niet meer volgen...... Waarom zou je streng zijn voor jezelf en voor hem? Hij draait hier even de rollen om denk ik. Hij kan zich niet alles veroorloven hé. Jij hoeft niet alles te pikken van hem, ook al heeft hij het moeilijk!



Heb je gereageerd?
Ik volg het ook niet.

Wat wil hij nou?

Waarom is het zo ingewikkeld...



Het was onderdeel van iets langer.

Begon over hartslagmeter, en kwam daarna op dat ik nog lief was voor zo'n stomme man. Waarna ik zei dat dat dan wel heel stom was, want daar win ik helemaal niets mee.

Toen kreeg ik dat ik te streng voor mezelf en ook een beetje voor hem was. Maar wel heel lief.



Ik weet niet wat hij bedoelt. Weet niet wat hij wil. Maar weet wel dat ik weer onrustig ben... Helaas... Pasen alleen, zonder mensen om me heen en onrustig zijn is geen goede combinatie...
Alle reacties Link kopieren
quote:PoIIy schreef op 20 april 2011 @ 23:18:

Het was onderdeel van iets langer.

Begon over hartslagmeter, en kwam daarna op dat ik nog lief was voor zo'n stomme man. Waarna ik zei dat dat dan wel heel stom was, want daar win ik helemaal niets mee.

Toen kreeg ik dat ik te streng voor mezelf en ook een beetje voor hem was. Maar wel heel lief.



Ik weet niet wat hij bedoelt. Weet niet wat hij wil. Maar weet wel dat ik weer onrustig ben...



Hij wil je niet kwijt, maar het moet wel op zijn manier gaan. Kan jij daarmee leven? Ik begrijp maar al te goed dat je nu weer onrustig bent en dat weet hij ook. Als je beslist van geen contact te houden, zijn de eerste dagen de moeilijkste. Daarna krijg jij het makkelijker (een beetje toch). Hoe langer het duurt, hoe meer jij jezelf weer vindt en hoe meer kans je hebt opdat jij gaat beseffen dat je dit niet meer wil. Ook hij weet dat. Hij wil dat helemaal niet. Hij wil niet dat jij hem loslaat, zo veel is duidelijk. Ik denk dat het belangrijk is dat je voor jezelf uitmaakt wat jij wil.



Ik weet heel goed dat dat niet gemakkelijk is. Ik worstel er zelf elke dag mee. Ik wil het liefst van al blijven proberen hem vanalles te doen inzien. Dat wil ik. Maar... Ik wil gelukkig zijn en dat ging niet in deze situatie. Ik moest zelf afstand nemen, ook al wou ik dat op zich niet. Ik heb het nu al een week volgehouden en ik voel me er dubbel bij. Langs de ene kant voel ik me beter worden. Langs de andere kant voel ik me triest. Maar dat beter worden gevoel wint het van het trieste. Dat trieste slijt wel en ik besef nu dat ik meer verdien. Elke dag wisselt het allemaal, maar ik probeer gedachten aan hem af te blokken/te negeren.



Ik ben net naar de winkel geweest en kwam daar zijn mama tegen. Ze stond aan de kassa en ik kwam binnen. Ze lachte en zwaaide enthousiast. Ik lachte en zwaaide terug. Het leek alsof ze verwachtte dat ik iets tegen haar zou gaan zeggen, dat we kort zouden praten. Ik ben doorgewandeld en heb niet meer omgekeken. Waarom? Hij moet niet weten wat er in mijn leven gebeurd, hoe ik me voel, wat ik doe. Dan zeg ik dat ook niet tegen zijn mama. Ik wilde ook gewoon niets van hem weten. Het interesseert me ergens wel wat hij doet, maar langs de andere kant ook totaal niet. Ik moet het gewoon niet weten.



Net zoals jij, voel ik me nu ook onrustig. Ik probeer het gevoel te negeren, met andere mensen over totaal andere dingen te praten zodat ik er ook niet aan moet denken.
anoniem_122806 wijzigde dit bericht op 21-04-2011 19:12
Reden: foutje
% gewijzigd
Als je beslist van geen contact te houden, zijn de eerste dagen de moeilijkste. Daarna krijg jij het makkelijker (een beetje toch).

Ik krijg het juist moeilijk na een week en ik denk dat hij dat weet. Het was nu weer een week na het laatste contact. Iedere keer weer na een week...



Hoe langer het duurt, hoe meer jij jezelf weer vindt en hoe meer kans je hebt opdat jij gaat beseffen dat je dit niet meer wil.

Ik blijf last hebben van schuldgevoel. Terwijl ik weet dat dat niet nodig zou hoeven te zijn. Ik moet van dat gevoel af.



Ik weet heel goed dat dat niet gemakkelijk is. Ik worstel er zelf elke dag mee. Ik wil het liefst van al blijven proberen hem vanalles te doen inzien. Dat wil ik. Maar... Ik wil gelukkig zijn en dat ging niet in deze situatie. Ik moest zelf afstand nemen, ook al wou ik dat op zich niet.Langs de ene kant voel ik me beter worden. Langs de andere kant voel ik me triest. Maar dat beter worden gevoel wint het van het trieste. Dat trieste slijt wel en ik besef nu dat ik meer verdien. Elke dag wisselt het allemaal, maar ik probeer gedachten aan hem af te blokken/te negeren.

Blijf sterk, laat je niet verleiden. Voor je het weet ben je weer zoals ik...





Ik ben net naar de winkel geweest en kwam daar zijn mama tegen. Ze stond aan de kassa en ik kwam binnen. Ze lachte en zwaaide enthousiast. Ik lachte en zwaaide terug. Het leek alsof ze verwachtte dat ik iets tegen haar zou gaan zeggen, dat we kort zouden praten. Ik ben doorgewandeld en heb niet meer omgekeken. Waarom? Hij moet niet weten wat er in mijn leven gebeurd, hoe ik me voel, wat ik doe.

Moeilijk dat je zijn familie tegenkomt. Dat heb ik natuurlijk niet. Die wonen meer dan 1000km verderop. Kom wel heel veel collega's van hem tegen - we werkten toen we samenwoonden in zelfde instituut. Die zijn zo overmatig nieuwsgierig hoe het met me gaat, en ik weet dat ze dat ook doorvertellen...



Net zoals jij, voel ik me nu ook onrustig. Ik probeer het gevoel te negeren, met andere mensen over totaal andere dingen te praten zodat ik er ook niet aan moet denken.

Dat is ook het beste, maar het lukt helaas niet altijd. Ben er wel achter dat ik op racefiets niet aan hem moet denken. Mijn hele keel gaat dicht. Eng... Hij doet nog zoveel met me.
Alle reacties Link kopieren
Ik krijg het juist moeilijk na een week en ik denk dat hij dat weet. Het was nu weer een week na het laatste contact. Iedere keer weer na een week...

Dat begrijp ik hoor. Elke 'mijlpaal' maakt het moeilijk. Vandaag is het exact een week dat ik niets van me heb laten weten. Vandaag wordt het dus even doorworstelen want dan zit ik tegen mezelf bezig 'al een week, al een week'. Stom hé



Ik blijf last hebben van schuldgevoel. Terwijl ik weet dat dat niet nodig zou hoeven te zijn. Ik moet van dat gevoel af.

Je zal best nog even last hebben van dat gevoel. Je moet constant tegen jezelf zeggen: Nee, want.... Als je aan hem denkt, moet je er zelf op reageren.Als ik bijvoorbeeld aan hem denk, aan iets dat hij heeft gezegd en dat nu niet meer klopt, zeg ik tegen mezelf: Nee, misschien liegt hij tegen je. Je verdient dit niet. Knopje omdraaien.

Dat lukt natuurlijk niet altijd, maar toch soms. Dan ga ik iets doen dat mijn gedachten wat afleidt.



Blijf sterk, laat je niet verleiden. Voor je het weet ben je weer zoals ik...

Dat besef ik zelf heel erg goed. Pas op, er is niets mis met hoe jij je voelt of met wat je doet. Je moet het op je eigen tempo doen. Er zijn heus momenten dat ik een terugval heb hoor. Toen ik mijn slaapkamer aan het poetsen was, heb ik minstens een half uur gehuild. Ik heb aan alle mooie momenten gedacht, aan alles wat hij nu heeft gedaan/gezegd. Ik heb gehoopt, was kwaad, triestig, ... Dat mag. na dat half uur heb ik mezelf bij elkaar geraapt. 'Kom op, genoeg gehuil voor vandaag!' Ik ben me beginnen concentreren op andere dingen, stomme dingen. Natuurlijk mag zoiets niet iedere dag gebeuren. Die terugval is een week geleden. Een nieuwe komt eraan misschien. Dat is niet erg... Zo'n dingen mogen. Ik probeer me gewoon niet meer te laten meeslepen. Als dat wel gebeurt, dan is dat zo. Je mag niet te streng zijn voor jezelf.



Moeilijk dat je zijn familie tegenkomt. Dat heb ik natuurlijk niet. Die wonen meer dan 1000km verderop. Kom wel heel veel collega's van hem tegen - we werkten toen we samenwoonden in zelfde instituut. Die zijn zo overmatig nieuwsgierig hoe het met me gaat, en ik weet dat ze dat ook doorvertellen...

Tsjah, wij wonen praktisch bij elkaar om de hoek. Hij komt al goed niet veel buiten nu omdat hij veel te hard voor school bezig is. Ik had het moeilijk en heb er de rest van de dag mee in mijn maag gezeten, maar ik heb het juiste gedaan. Inderdaad, ze gaan dat doorvertellen, zijn mama ook net zoals zijn collega's bij jou, en dat wil ik niet. Hij moet niets van me weten. Als hij het wil weten, dan moet hij maar zelf komen.



Nu heb ik even een vraag voor je. Jullie woonden samen? Zou je me misschien wat meer kunnen vertellen over jullie relatie? Dan kan ik denk ik beter volgen.



Dat is ook het beste, maar het lukt helaas niet altijd. Ben er wel achter dat ik op racefiets niet aan hem moet denken. Mijn hele keel gaat dicht. Eng... Hij doet nog zoveel met me.

Goed dat je daar al achter bent! Logisch dat hij nog veel met je doet. Dat zal nog een tijd zo zijn. Dat hij zich slecht voelt, dat is erg. Pas op dat jij daardoor ook niet in de put raakt.



Ik zal eerlijk zijn. Op een bepaald moment ben ik zelf in de put beginnen raken. Ik huilde vaak, kon niet meer lachen. Als ik lachte, voelde ik me schuldig tov hem. Ik dacht dan 'nee, niet lachen. Hij voelt zich ongelukkig, het is niet eerlijk.' Belachelijk natuurlijk, maar zo voelde het voor mij aan. Op een bepaald moment zag ik het niet meer. Ik wist niet wat ik nog wilde, wat ik moest doen, niets. Toen wist ik dat ik er niet op mijn eentje over zou geraken, dat het me niet zou lukken. Ik heb toen de stap zelf gezet naar hulp en ben bij een psychologe gegaan. (nu ongeveer 3 maanden geleden). In het begin hielp het vooral omdat ik 'uitkeek' naar de sessies. Het was een soort houvats. Als ik het moeilijk had dacht ik 'Rustig, over 3 dagen ga je weer naar de psychologe'. Later ging dat weg. ze stelde vragen over mezelf. Wat wilde ik? Wat wilde ik later? Wat heb ik nodig om gelukkig te zijn. In het begin vond ik het stomme vragen want ik wist nergens een antwoord op. Je bent er mee bezig in je gewone leven, met het beantwoorden van de vragen en bij de volgende sessie kan je zeker één ding opnoemen. Mij heeft het in elk geval echt geholpen...
Mijn verhaal staat in een ander topic.

Jaar geleden anderhalf jaar samengewoond totdat hij moest verhuizen voor baan.

Samenwonen was echt fantastisch. Maar daarna was de overstap te groot. En het gemis van elkaar te groot. Echt allebei pijn van het alleen zijn... Plus dat het met hem daar niet goed gaat en hij het daar niet naar zijn zin heeft. Hij mistte mij daarom extra.



Ik zal eerlijk zijn. Op een bepaald moment ben ik zelf in de put beginnen raken.

Ik noem het zelf vallen en opstaan. Soms gaat het goed, soms niet. Ik voel me niet schuldig als ik me goed voel, juist als ik mezelf niet goed voel. Voel me ook niet schuldig ten opzichte van hem dat ik weer af en toe vrolijk kan zijn.

Ik ben echter niet stabiel. En dat zou ik wel weer willen zijn. Niet van vrolijk naar treurig en weer terug. Maar denk dat dat pas weg kan zijn als gevoel minder wordt.
Alle reacties Link kopieren
Hm, dat is rot, ben even onder de indruk van het verhaal. Is er echt geen mogelijkheid dat hij werk kan vinden bij jou in de buurt? Ben jij ondertussen afgestudeerd?

Zou jij het nog zien zitten om verder te gaan met hem ook al is die afstand er (Dat zal wel niet eeuwig blijven duren die afstand)? Of wil je dat ook niet meer?



quote:PoIIy schreef op 22 april 2011 @ 18:27:

Ik ben echter niet stabiel. En dat zou ik wel weer willen zijn. Niet van vrolijk naar treurig en weer terug. Maar denk dat dat pas weg kan zijn als gevoel minder wordt.

Ik weet niet of dat pas gaat als het gevoel minder wordt. Mijn gevoel voor hem is nog even groot en toch ben ik al wat meer stabiel. Er moet in jouw situatie een besluit worden genomen, denk ik. Ofwel gaan jullie weer voor elkaar ofwel is het beter een tijdje afstand te nemen, echt afstand dan. Er moet schot in de zaak komen bedoel ik eigenlijk, eender op welke manier. Of je zou voor jezelf iets kunnen beslissen, zelf een keuze moeten maken. Ook al wil je die niet maken. Het helpt wel om stabieler te zijn als je een richting/doel hebt.



Heb het net even moeilijk gehad.. Ik moest aan zo veel leuke dingen van hem, van ons denken.... Ach ja.
anoniem_122806 wijzigde dit bericht op 23-04-2011 12:48
Reden: privacy
% gewijzigd
quote:doubtsnow schreef op 22 april 2011 @ 19:18:

Hm, dat is rot, ben even onder de indruk van het verhaal. Is er echt geen mogelijkheid dat hij werk kan vinden bij jou in de buurt? Ben jij ondertussen afgestudeerd?

Zou jij het nog zien zitten om verder te gaan met hem ook al is die afstand er (Dat zal wel niet eeuwig blijven duren die afstand)? Of wil je dat ook niet meer?





Je laatste vragen zijn wel moeilijk. Mijn beste kansen zijn op de plek waar ik nu ben. Maar als wij niet gelukkig zouden zijn zou ik als hij iets van vastigheid kon bieden naar hem toe verhuizen. Zo was het afgesproken. Hij kreeg de beloofde vastigheid niet en is een beetje verdronken daarna.

Tja, en nu. Als het goed zou voelen zou ik denk ik wel weer verhuizen. Maar hij zou zich wel moeten bewijzen. Ik ga niet bijvoorbeeld nu verhuizen als hij me nu zou bellen dat hij vaste baan heeft, en alles weer goed wil hebben. Ik wil eerst zien dat het goed gaat. Dus daar zou dan toch afstand moeten blijven bestaan, tot ik weer vertrouwen zou hebben in goede afloop voor "rest" van het leven...



quote:doubtsnow schreef op 22 april 2011 @ 19:18:

Ik weet niet of dat pas gaat als het gevoel minder wordt. Mijn gevoel voor hem is nog even groot en toch ben ik al wat meer stabiel. Er moet in jouw situatie een besluit worden genomen, denk ik. Ofwel gaan jullie weer voor elkaar ofwel is het beter een tijdje afstand te nemen, echt afstand dan. Er moet schot in de zaak komen bedoel ik eigenlijk, eender op welke manier. Of je zou voor jezelf iets kunnen beslissen, zelf een keuze moeten maken. Ook al wil je die niet maken. Het helpt wel om stabieler te zijn als je een richting/doel hebt.



Ik denk dat ik ergens nog wil dat het goed komt. Maar ik ben zo bang dat hij geen contract krijgt en terug naar zijn land vertrekt. Dat hij belt en zegt dat hij teruggaat. Dan is het echt over. Want emigreren zou ik nu echt niet voor hem doen (vorig jaar hadden we het er wel over).



quote:doubtsnow schreef op 22 april 2011 @ 19:18:

Heb het net even moeilijk gehad.. Ik moest aan zo veel leuke dingen van hem, van ons denken.... Ach ja. Kop thee pakken, boek erbij of televisie aan, straks warme douche. Gewoon jezelf een beetje verwennen.
Alle reacties Link kopieren
quote:PoIIy schreef op 22 april 2011 @ 19:33:

Ik denk dat ik ergens nog wil dat het goed komt. Maar ik ben zo bang dat hij geen contract krijgt en terug naar zijn land vertrekt. Dat hij belt en zegt dat hij teruggaat. Dan is het echt over. Want emigreren zou ik nu echt niet voor hem doen (vorig jaar hadden we het er wel over).

Lijkt me logisch dat je het vertrouwen wat verloren bent en dat je ook die schrik hebt dat hij teruggaat. Het is een moeilijke situatie waar je, denk ik, het beste uit kan geraken door er met elkaar eens open en eerlijk over te praten. Alleen lukt dat blijkbaar niet van zijn kant?

Heeft hij nog iets laten weten?



quote:PoIIy schreef op 22 april 2011 @ 19:33:

Kop thee pakken, boek erbij of televisie aan, straks warme douche. Gewoon jezelf een beetje verwennen.

Haha vond net dit mannetje: Hij drukt zo wat mijn gevoel vandaag uit! Ik mis hem... Ik haat hem... Ik hou van hem.. Wat zou het toch gemakkelijk zijn als je dingen kon wissen uit je geheugen !

Ik heb afleiding nodig en vind momenteel niet genoeg afleiding! Dat ken je wel !
quote:doubtsnow schreef op 23 april 2011 @ 12:56:

Heeft hij nog iets laten weten?



Ja, heb hem telefonisch gesproken. Niet zo lang, hij belde wel, maar moest na half uur weg. Het is en blijft moeilijk.

Hij blijft zeggen dat hij heel veel van me houdt. Dat hij ook heel vaak aan me denkt, en dat hij spijt heeft van wat er gebeurd is. Maar...

Maar ook dat hij schuldgevoel heeft over wat er allemaal gebeurd is waar hij niet mee om kan gaan en dat hij bang is dat hij in toekomst zo weinig tijd voor me blijft hebben. Aan de ene kant realistisch, maar aan de andere kant ook kortzichtig. Hij wil wel de tijd terugdraaien naar nooit gebeurd, maar heeft moeite met herstellen.



quote:doubtsnow schreef op 23 april 2011 @ 12:56:

Haha vond net dit mannetje: Hij drukt zo wat mijn gevoel vandaag uit! Ik mis hem... Ik haat hem... Ik hou van hem.. Wat zou het toch gemakkelijk zijn als je dingen kon wissen uit je geheugen !



Mijn gevoel ook wel. Haat vind ik zo'n zwaar woord, maar ik begrijp het wel, haat en liefde liggen ook dicht bij elkaar.



quote:doubtsnow schreef op 23 april 2011 @ 12:56:

Ik heb afleiding nodig en vind momenteel niet genoeg afleiding! Dat ken je wel !Ben al bij iemand langsgeweest en in de tuin gezeten, maar was dat allemaal wel zat. Ik ben zo onrustig vandaag... Niets haalt me af van mijn gedachtes.
Alle reacties Link kopieren
quote:PoIIy schreef op 23 april 2011 @ 16:07:

Maar ook dat hij schuldgevoel heeft over wat er allemaal gebeurd is waar hij niet mee om kan gaan en dat hij bang is dat hij in toekomst zo weinig tijd voor me blijft hebben. Aan de ene kant realistisch, maar aan de andere kant ook kortzichtig. Hij wil wel de tijd terugdraaien naar nooit gebeurd, maar heeft moeite met herstellen.

Op een bepaald moment zal hij een keuze moeten maken. Of hij kan er niet mee leven, maar dan moet hij stoppen, voor jouw welzijn. Of hij probeert zich er over te zetten en er voor te gaan. Het lijkt me toch dat hij nu begint te proberen... Of zie ik dat verkeerd?



quote:PoIIy schreef op 23 april 2001 @ 16:07:

Ben al bij iemand langsgeweest en in de tuin gezeten, maar was dat allemaal wel zat. Ik ben zo onrustig vandaag... Niets haalt me af van mijn gedachtes.

Dat ken ik want heb vandaag net hezelfde. Ik eet mezelf bijna op. Dan denk ik 'stop met er aan te denken'. Volgende week heeft hij een 'zware' week. Een voorproef voor wat in juni komt voor hem. De reden waarom hij even tijd wilde. Omdat hij wilde zien of hij het alleen kon... Die komt er nu dus aan... Ik voel de drang om hem succes te wensen. Heb het nog niet gedaan. Misschien voel ik me dan gewoon belachelijk als ik dat doe. Ik weet het niet.



Vroeg gaan slapen! Dan is het sneller morgen

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven