hoe ga je om met een autistische partner?

15-04-2011 12:52 313 berichten
Alle reacties Link kopieren
Hoi,



Ik begin dus inderdaad maar mijn eigen topic.

Ik zal nog even mijn verhaal vertellen. Ik ben 40 jaar en heb sinds 9 jaar een relatie met een man (47) die het syndroom van asperger heeft. We hebben 1 1/2 jaar geleden de diagnose gekregen. Verder heb ik zelf ADHD en ik heb nog een zoon van 11 jaar die ook ADHD heeft. Ik loop in mijn relatie tegen heel veel dingen aan.



Als ik het moeilijk heb dan zal ik zelf aan moeten geven dat ik het moeilijk heb en graag een knuffel wil, doe ik dat niet dan zal hij er zelf niet mee komen. Spontaniteit kent hij niet. Als ik hem een vraag stel dan zal hij doen wat ik hem vraag. Hij kan heel zorgzaam zijn, maar doordat hij nu zelf heel erg in de put zit wordt dat steeds lastiger. Soms heb ik het gevoel dat hij depressief aan het worden is. Sinds hij weet dat hij autistisch is, heeft hij het gevoel of heel zijn bodem onder zijn voeten weg is. hij voelt zich heel erg zwemmend. Ik wil er graag voor hem zijn en hem helpen, maar hoe.



Ik voel me heel vaak heel eenzaam. ik heb geen vrienden en eigenlijk is hij mijn enige vriend, maar dan wel een waar ik niet bij terecht kan als ik het moeilijk heb. Ik ben zelf heel spontaan en vrolijk en hij is vaak heel passief en triest. je ziet dat hij het moeilijk heeft. Ik maak me zorgen om hem, gewoon omdat ik heel veel van hem hou.



Hoe kun je een relatie met een autist laten werken.??
quote:mystery1971 schreef op 17 april 2011 @ 16:29:

[...]

de therapie heet stressmanagement, maar de therapeut verteld hem ook wat autisme inhoudt en wat het voor betekend.



Is de therapeute gespecialiseerd in autisme? Is het een psychologe?



quote:Dus het is eigenlijk heel breed. We zijn eerst samen begonnen aan partner relatie therapie, maar dat werkte helemaal niet voor mijn partner. Het emotionele nivo was te groot tussen mijn partner en mij. Misschien moet ik zeggen zijn inlevingsnivo was veel lager dan dat van mij. En we zaten daar absoluut niet op 1 nivo. Dus is besloten dat hij eerst zelf in therapie zou gaan.[...]



Het valt me op dat de aanpak die door de therapeute is gekozen voornamelijk erop is gericht dat je partner zich zo goed mogelijk leert aanpassen aan zijn huidige situatie (samenwonen met zijn kind, jouw kind en een partner - met adhd).



Ik begrijp dat dit nu al twee jaar gaande is en dat tot nu toe er wel resultaat wordt geboekt, maar mondjesmaat.



Heeft je partner inmiddels meer inzicht in wat zijn autisme voor hem betekent? Dus niet wat autisme over het algemeen zou kunnen zijn, maar waar het zich bij hem specifiek uit, waar hij tegenaan loopt, wat zijn behoeften zijn, wat zijn sterke kanten daardoor zijn en waar zijn valkuilen liggen?



Ik vind het heel logisch dat partnerrelatietherapie voor hem nu niet het belangrijkste is en geen prioriteit heeft. Dat heeft pas zin wanneer hij zichzelf opnieuw leert kennen en leert plaatsen wat autisme voor zijn persoon inhoudt.



Wat bedoel je met dat jullie 'absoluut niet op 1 niveau zaten'?
quote:mystery1971 schreef op 17 april 2011 @ 16:32:

voorlopig is het voor mij nog geen optie om te gaan latten. Ik wil eerst samen met mijn partner kijken of we er zo samen uit kunnen komen. Ja en als dat echt niet gaat lukken dan is dat misschien een optie.



Je hebt een aantal keren aangegeven dat je vindt dat jij je maar de hele tijd moet aanpassen aan je partner. Maar ik lees in feite dat jullie beiden van jezelf verwacht dat jullie je aanpassen. Wat nogal gebruikelijk is binnen relaties, als men geen deurmat wil zijn.



Maar ik lees hier ook dat jij enerzijds aangeeft dat de relatie met jou voor je partner een grote stressfactor is, dat jouw adhd ook een stressfactor vormt voor hem en dat samenwonen hem veel stress geeft.



Je vraagt hoe je hem kan helpen met stress om te gaan.



De vraag is: is die stress die hij ervaart zo noodzakelijk voor het behoud van jullie relatie, dat er niets anders op zit dan dat hij die stress zo goed en zo kwaad mogelijk leert hanteren?



Als latten ook een optie is voor jullie relatie, waarom dan samenwonen?



quote:Alleen komen er dan andere problemen om de hoek. dan zal ik fulltime moeten gaan werken. en werken onder een baas is mij nog nooit gelukt.



Waardoor lukt dat werken niet? Door je adhd?



Je leunt dus wel degelijk ook op je partner in jullie gezamenlijke leven. Je vriend is je steun en toeverlaat als het gaat om het inkomen. Het lukt hem prima om fulltime te werken en voor een inkomen te zorgen voor jullie als gezin, waardoor jij thuis kunt blijven en voor het reilen en zeilen van het huishouden en het gezin kunt zorgen en niet hoeft te leren omgaan met jouw probleem om te werken.



Je zou ook apart kunnen gaan wonen en gaan werken en dan stressmanagement therapie kunnen gaan volgen en om leren gaan met (fulltime / voor een baas) werken. In feite is dat wat je partner nu voor jullie doet. Waarom zou dat ook niet voor jou een oplossing kunnen zijn?
quote:mystery1971 schreef op 17 april 2011 @ 17:02:

de meeste verhalen die ik hier gelezen heb, zijn verhalen waarbij de relaties het niet overleeft hebben. daarmee bedoel ik dat de partners niet meer in 1 huis wonen. Ik krijg de indruk dat jij een lat-relatie geen volwaardige relatie vindt. Waarom niet? Je geeft meerdere keren aan dat het je gaat om het feit dat jullie heel veel van elkaar houden. Daarom wil je dat jullie relatie werkt. Als latten ervoor zorgen kan dat jullie relatie beter gaat werken, dan is er toch geen sprake van dat de relatie niet overleeft?quote:Is er niet een relatie die het wel gehaald? Zijn er dan echt geen stellen met een autistsche man en de adhd vrouw die het gered hebben.



De combinatie adhd en autisme is een lastige.



Adhd'ers hebben veelal last van aandachtsproblemen (vergeetachtigheid, moeite met details, je spullen kwijtraken, afgeleid raken door andere dingen, van alles tegelijk doen, niet kunnen blijven luisteren, 'het ene oor in, het andere uit'), impulsiviteit (meteen dingen doen, niet eerst nadenken, dingen 'eruit flappen', voor je beurt spreken) en hyperactiviteit ( een gevoel van onrust in het lijf, niet stil kunnen zitten, steeds moeten opstaan en rondwandelen, steeds friemelen met de handen of met een voorwerp, tikken met de voeten, doorpraten alsof er geen rem is, ellenlange verhalen afsteken waarbij de luisteraar de draad allang kwijt is, gespannen zijn en blijven, moeilijk tot rust komen).



Dat is nogal lastig combineren met mensen die graag alleen zijn, rust zeer waarderen en nodig hebben, structuur belangrijk vinden, eerst na willen denken over welke consequenties er aan iets verbonden zijn, in willen schatten wat iets voor hen betekent alvorens iets te doen, snel geprikkeld raken door lange verhalen vol details die niet terzake doende zijn, enz.



Maar goed, dat weet jij natuurlijk inmiddels ook wel. Enerzijds door ervaring, anderzijds doordat jij je hebt verdiept in zowel adhd en wat het voor jou betekent om adhd'er te zijn en daarmee te moeten leven en anderzijds omdat jij van je partner hoort wat zijn autisme voor hem betekent en en hoe hij daarmee moet leven.
quote:Frankie33 schreef op 17 april 2011 @ 20:33:

@ Botervliegje

@ allen



Sorry. Ik was boos. Omdat ik geen 'geval' ben. En jullie hier willen praten over gevallen maar wel zonder de gevallen erbij. Ik ben geen geval. Ik ben Frankie. [afbeelding] Zelfs mannen zijn welkom bij de allerintiemste vrouwentopics... En de gevallen moeten hier hun kop dichthouden? Daarom zat ik er op zo'n irritante manier bovenop. Maar dat praat het onbehoorlijke gedrag niet goed.



Ik kan heel goed begrijpen dat je kwaad werd. Het heeft hier alleen weinig zin, omdat mensen ook hier heel erg vanuit hun eigen referentiekader schrijven en moeite hebben met open staan voor de zaken die daarbuiten vallen.



Ik vind je een beer van een meid dat je je verontschuldigt voor je boze reacties naar de andere forummers, maar vind het ook heel goed dat je je niet laat wegzetten.
Alle reacties Link kopieren
quote:Botervliegje schreef op 17 april 2011 @ 22:07:

En ik sluit me bij de van Iris aan. Ik weet hoe moeilijk het is, kan zijn. Maar ik weet ook dat het nodig is om naar jezelf te kijken. En dat is heel lastig. Het grote elkaar begrijpen begint bij beiden met het naar je eigen aandeel kijken in de relatie. Wie ben ik in die relatie, hoe ben ik als partner, wat doe ik om het voor mijn partner makkelijker/leuker maar ook moeilijker te maken.



Ik kom het in de opvoeding ook tegen. Wie ben ik als ouder, wat wil ik mijn kinderen leren, welke eisen stel ik aan ze en hoe terecht zijn die eisen, waar kan ik dingen veranderen. Niet altijd leuk, die hele eerlijke spiegel, maar wel o zo noodzakelijk.Ik kijk ook absoluut wel naar mijn eigen aandeel alleen in mijn relatie zoals die nu is speelt het autsime op dit moment een veel grotere rol dan mijn adhd. En dat is op dit moment het belangrijkste. want als mijn partner beter in zijn vel zit dan komt de rest ook wel. Ik weet wat mijn valkuilen zijn en ik ben dagelijks bezig om mezelf te veranderen. ik kijk echt wel naar mezelf alleen heeft dat voor mij nu geen rpio. Ik ken mezelf en ik wil nu juist met deze topic meer te weten komen over hoe ik anders kan omgaan met een autistsche man om onze relatie te laten slagen.
Alle reacties Link kopieren
[quote]waranaka schreef op 18 april 2011 @ 09:13:

[...]



Adhd'ers hebben veelal last van aandachtsproblemen (vergeetachtigheid, moeite met details, je spullen kwijtraken, afgeleid raken door andere dingen, van alles tegelijk doen, niet kunnen blijven luisteren, 'het ene oor in, het andere uit'), impulsiviteit (meteen dingen doen, niet eerst nadenken, dingen 'eruit flappen', voor je beurt spreken) en hyperactiviteit ( een gevoel van onrust in het lijf, niet stil kunnen zitten, steeds moeten opstaan en rondwandelen, steeds friemelen met de handen of met een voorwerp, tikken met de voeten, doorpraten alsof er geen rem is, ellenlange verhalen afsteken waarbij de luisteraar de draad allang kwijt is, gespannen zijn en blijven, moeilijk tot rust komen).



Ik heb misschien wel een aantal van deze dingen, maar door de medicatie en therapie die ik gehad heb, heb ik veel over mezelf geleerd en ook heel veel vaardigheden aangeleerd. En zeker niet alles is van mij van toepassing. En ook autisten kunnen onrustig zijn, tikken met de voeten, langdradig zijn. dus in dat opzicht verschillen mijn partner en ik niet zoveel.
Alle reacties Link kopieren
Ik moet toegeven dat ik een aantal van die eigenschappen ook had. Ik heb in het verleden met mijn toenmalige psycholoog over gehad: "Ik vermoed dat ik ook ADHD heb." Zijn reactie: "Nee, daarvoor ben je "te" rustig. En je gedachten zijn te geordend, om die diagnose te hebben."
World of Warcraft: Legion
quote:mystery1971 schreef op 18 april 2011 @ 11:44:

[...]

Ik kijk ook absoluut wel naar mijn eigen aandeel alleen in mijn relatie zoals die nu is speelt het autsime op dit moment een veel grotere rol dan mijn adhd. En dat is op dit moment het belangrijkste. want als mijn partner beter in zijn vel zit dan komt de rest ook wel. Ik weet wat mijn valkuilen zijn en ik ben dagelijks bezig om mezelf te veranderen. ik kijk echt wel naar mezelf alleen heeft dat voor mij nu geen rpio. Ik ken mezelf en ik wil nu juist met deze topic meer te weten komen over hoe ik anders kan omgaan met een autistsche man om onze relatie te laten slagen.



Je man heeft het gevoel dat de bodem onder zijn leven is weggeslagen door de diagnose dat hij autist is. (Welke vorm van autisme is er gediagnosticeerd overigens? Het kan zijn dat je dat ergens hebt geschreven, maar ik kan het niet terug vinden. Is hij asperger? Pdd-nos’er?). Heeft je man een normale tot bovengemiddelde intelligentie? (Wordt ook altijd uitgezocht bij het stellen van een diagnose.) En hoe ligt dit voor jou? Heeft je man het idee dat autist zijn 'slecht' is, of minderwaardig t.o.v. 'normale' mensen?



Je man heeft te maken met drie mensen die adhd hebben: jij, je zoon en zijn eigen zoon. Jullie hebben blijkbaar op dit moment gekozen voor het handhaven van jullie huidige woonvorm. Om met de stress van 3 adhd'ers in zijn omgeving om te leren gaan heeft hij therapie. Hij doet in die zin dus moeite om zich aan te passen.



Je man is depressief (aan het worden). Het kan zijn dat dit komt doordat het niet goed lukt om met de stress om te leren gaan en dat hij daardoor het gevoel heeft te falen. Denk je dat dit meespeelt?



Je schrijft dat jij geen vrienden hebt en daarvoor aangewezen bent op je partner, maar dat je tegelijkertijd verwachtingen naar hem hebt die niet realistisch zijn (in die zin dat hij in feite je enige vriend is en alles - seks, vriendschap, interesse - voor jou uit jullie relatie gehaald moet worden. Waarom heb je geen vrienden? Is het een idee om meer contacten te leggen naast jullie relatie en zo te proberen om een deel van jouw behoefte aan vriendschappelijkheid en spontaniteit te zoeken bij anderen dan je partner, zodat je verwachtingen naar je partner minder groot zijn en hij minder druk ervaart - en er meer aan jou behoeften tegemoet wordt gekomen?
Alle reacties Link kopieren
Zijn eigen zoon heeft geen adhd. die heeft net als zijn vader eenvorm van autisme. Er wonen maar 2 adhders bij mijn partner. zoon komt hier niet meer.



Hij leert om te gaan met de stress die hij al heel leven voelt in zijn lijf. Daar komt nu een extra moeilijkheid bij van onze realtie. maar de stress is al veeeeel langer aanwezig en komt niet voort uit onze relatie, het maakt het alleen moeilijker.



Mijn partner heeft het syndroom van asperger. Dat hij depressief aan het worden is heeft te maken met het feit dat hij voor zijn eigen gevoel heel weinig dingen goed kan in dit leven. Ik ben het daar niet mee eens, maar dat is zijn idee. hij heeft een laag zelfbeeld. altijd al gehad. zijn moeder liet hem altijd merken dat hij het niet kon.



weet je dat is super meer contacten krijgen, alleen hoe.? Als ik dat geweten had dan was het al gebeurd. Ik ben niet iemand die snel andere mensen meevraag om een bakkie te doen. dat zit niet in me.



En ik heb niet meer zulke hoge verwachtingen van mijn artner. ik weet wat ik wel bij hem kan halen en wat niet. De druk die hij ervaart komt niet doordat ik geen vriendschappen heb. Dat heeft ook gewoon te maken met het meedraaien in een gezin. En dat er dan sowieso iets van een partner verwacht wordt. al is het alleen maar je eigen spullen opruimen. bv.
quote:hans66 schreef op 18 april 2011 @ 12:15:

Ik moet toegeven dat ik een aantal van die eigenschappen ook had. Ik heb in het verleden met mijn toenmalige psycholoog over gehad: "Ik vermoed dat ik ook ADHD heb." Zijn reactie: "Nee, daarvoor ben je "te" rustig. En je gedachten zijn te geordend, om die diagnose te hebben."Ik denk dat als ik vermoedde dat er meer was dan de diagnose die er al lag, ik aan zou dringen op verder onderzoek. Alleen uitgaan van te rustig en te geordend vind ik geen goede motivatie om dus een eventueel onderzoek naar ADHD van tafel te vegen.
Mystery, als je alleen maar wilt weten wat asperger inhoudt, hoef je hier geen topic te openen. Je blijft er op hameren dat het probleem alleen aan de ASS ligt, dat de stress die je man heeft vooral niet komt door de relatie, dat je weet waar jouw sterke en zwakke punten liggen en last but not least dat je niet van hem afhankelijk bent. Terwijl alles wat je verder schrijft aanleiding geeft om het tegenovergestelde te vermoeden.



Op basis wat je hier schrijft verwacht je veel meer van hem dan je zelf denkt. Hij moet de sterkere zijn, degene die jouw zorg en aandacht geeft (wel op jouw manier), degene die de kar trekt. Je leunt heel erg op hem, want naast hem is er geen netwerk. Geen werk, geen vriendschappen, alleen maar hij. En nu hij het even heel moeilijk heeft, wordt jij bang. Want daar gaat je sterke persoon, je baken. Nu moet je zelf 'aan de bak' en kom je je eigen zwakke punten heel erg tegen. Het gevoel niets goed te kunnen doen, heeft wel een grondslag in jouw gedrag en verwachtingspatroon ten opzichte van hem. Hij moet van jou aan van alles voldoen, maar dat kan hij niet (meer). En natuurlijk speelt zijn jeugd, zijn andere relaties etc. ook een rol. Maar ik denk dat jij je eigen aandeel heel erg onderschat.
quote:Botervliegje schreef op 18 april 2011 @ 15:13:

[...]

Ik denk dat als ik vermoedde dat er meer was dan de diagnose die er al lag, ik aan zou dringen op verder onderzoek. Alleen uitgaan van te rustig en te geordend vind ik geen goede motivatie om dus een eventueel onderzoek naar ADHD van tafel te vegen.Ja daar ben ik het mee eens, want ik kan ook heel rustig zijn als ik alleen ben of geconcentreerd met dieren bezig ben en mijn gedachten zijn altijd zeer geordend en toch heb ik ADHD. Er zijn namelijk diverse vormen en gradaties. Bovendien zijn er wel meer autisten die ook ADHD hebben, dus zo vreemd is het niet.
Het zou voor jullie wel goed zijn om apart te wonen. Dan kun jij met jouw problemen aan de gang. Problemen die er wel zijn, want hoe hard je ook roept dat je wel weet hoe of wat, doet het je veel dat je geen werk en vriendschappen hebt. Je wilt het wel, weet niet hoe en dus ontken je dat je er problemen mee hebt. Hij kan dan met zijn diagnose aan de gang. Zichzelf opnieuw leren kennen, leren wat autisme voor hem is, wat het voor hem inhoudt en hoe hij er verder mee wil. Hij hoeft niet de druk van een afhankelijke partner en een gezin te hebben, kan zijn batterij opladen en kan positief aanwezig zijn bij jou doordat hij zijn eigen ruimte/tijd heeft. Ik heb geen ADHD, maar herken het volledig overbelast zijn van jouw partner wel heel goed. Mijn ex heeft hetzelfde (gehad, komt nu langzaam uit die periode). Als je relatie je lief is, laat je je partner meer los.
Ik denk dat Mystery op dit moment vooral een uitlaatklep en steun en begrip zoekt en ervaringsverhalen van andere mensen wil lezen om zich niet zo alleen te voelen met haar problemen, want van wat ik uit haar allereerste post in het andere topic begreep is haar partner een hele moeilijke man en zoekt ze wellicht nu iets om haar op de been te houden en vooral tips om met iemand met Asperger om te gaan.



Wellicht is het niet te scheiden van haar ADHD, maar ik denk dat het nu nog te vroeg is om daar dieper op in te gaan. Eerst maar eens het ene en dan het andere aanpakken.
quote:iris1969 schreef op 18 april 2011 @ 15:27:

Ik denk dat Mystery op dit moment vooral een uitlaatklep en steun en begrip zoekt en ervaringsverhalen van andere mensen wil lezen om zich niet zo alleen te voelen met haar problemen, want van wat ik uit haar allereerste post in het andere topic begreep is haar partner een hele moeilijke man en zoekt ze wellicht nu iets om haar op de been te houden en vooral tips om met iemand met Asperger om te gaan.



Wellicht is het niet te scheiden van haar ADHD, maar ik denk dat het nu nog te vroeg is om daar dieper op in te gaan. Eerst maar eens het ene en dan het andere aanpakken.Uitlaatklep, steun etc. is uiteraard fijn. Ik denk alleen als Mystery daadwerkelijk aan de slag wil met haar relatie dat eerst het ene en dan het andere onmogelijk is. Ik denk het niet alleen, ik weet inmiddels uit ervaring dat het zo is. Klinkt alsof ik het allemaal beter weet, maar zo is het zeker niet bedoeld.
Mee eens, maar ik weet nog van mijn eigen relatie dat het bij mij precies zo werkte als bij haar, vandaar.
quote:Botervliegje schreef op 18 april 2011 @ 15:21:

Mystery, als je alleen maar wilt weten wat asperger inhoudt, hoef je hier geen topic te openen. Je blijft er op hameren dat het probleem alleen aan de ASS ligt, dat de stress die je man heeft vooral niet komt door de relatie, dat je weet waar jouw sterke en zwakke punten liggen en last but not least dat je niet van hem afhankelijk bent. Terwijl alles wat je verder schrijft aanleiding geeft om het tegenovergestelde te vermoeden.



Op basis wat je hier schrijft verwacht je veel meer van hem dan je zelf denkt. Hij moet de sterkere zijn, degene die jouw zorg en aandacht geeft (wel op jouw manier), degene die de kar trekt. Je leunt heel erg op hem, want naast hem is er geen netwerk. Geen werk, geen vriendschappen, alleen maar hij. En nu hij het even heel moeilijk heeft, wordt jij bang. Want daar gaat je sterke persoon, je baken. Nu moet je zelf 'aan de bak' en kom je je eigen zwakke punten heel erg tegen. Het gevoel niets goed te kunnen doen, heeft wel een grondslag in jouw gedrag en verwachtingspatroon ten opzichte van hem. Hij moet van jou aan van alles voldoen, maar dat kan hij niet (meer). En natuurlijk speelt zijn jeugd, zijn andere relaties etc. ook een rol. Maar ik denk dat jij je eigen aandeel heel erg onderschat.



Eens. En in feite - grappig genoeg - de constatering die meerdere van de autisten die hier schrijven al vrij snel in het begin deden.



Iris schrijft: quote:Ik denk dat Mystery op dit moment vooral een uitlaatklep en steun en begrip zoekt en ervaringsverhalen van andere mensen wil lezen om zich niet zo alleen te voelen met haar problemen, want van wat ik uit haar allereerste post in het andere topic begreep is haar partner een hele moeilijke man en zoekt ze wellicht nu iets om haar op de been te houden en vooral tips om met iemand met Asperger om te gaan.



Nou... Mystery vindt haar partner een hele moeilijke man om mee om te gaan. Of hij dat daadwerkelijk is, weten we niet. We hebben geen voorbeelden gekregen, maar vooral gehoord hoe Mystery haar relatie ervaart.



Mystery heeft meerdere keren aangegeven dat zij dit topic heeft geopend omdat zij meer te weten wil komen over hoe zij anders kan omgaan met een autistsche man om hun relatie te laten slagen.



Ik zie alleen in haar schrijven veel moeite met proberen te begrijpen wat autisme kan inhouden. Zij houdt zich star aan de uitspraken die de therapeut blijkbaar heeft gedaan of hoe zij die heeft geïnterpreteerd. Daarnaast lijkt zij ook nogal heftig vast te houden aan hoe alles volgens haar normen moet verlopen en verwacht zij veel - te veel - aanpassingen van haar partner aan haar behoeften.



Nog steeds vind ik deze situatie heel verdrietig, voor zowel Mystery als haar partner.



Raadgevingen lijken me zinloos aan iemand die nauwelijks open staat voor andere visies dan de hare, dus ik laat het hier maar verder bij.
quote:waranaka schreef op 18 april 2011 @ 15:51:

[...]





Eens. En in feite - grappig genoeg - de constatering die meerdere van de autisten die hier schrijven al vrij snel in het begin deden.

Met als nuance, dat de eerdere ASS-schrijvers vonden dat de problemen in hoofdzaak veroorzaakt werden door de ADHD of door het gedrag van de NTer en niet aan de ASS. Terwijl het uiteraard een wisselwerking is. Je kunt niet verwachten als ASSer dat de NTer of ADHDer alles aanpast aan de ASSer in de relatie. Zoals Hans al schreef, het moet van twee kanten komen.
quote:Botervliegje schreef op 18 april 2011 @ 16:12:

[...]

Met als nuance, dat de eerdere ASS-schrijvers vonden dat de problemen in hoofdzaak veroorzaakt werden door de ADHD of door het gedrag van de NTer en niet aan de ASS. Terwijl het uiteraard een wisselwerking is. [...]



Nee hoor, dat was hun constatering helemaal in het begin niet. De wisselwerking werd probleemloos aanvaard door iedereen als noodzakelijk, alleen was Mystery nog niet over de brug gekomen met haar ADHD



Enfin. Ik laat jullie NT'ers er verder mee stoeien.



Succes ermee!
Ik denk dat je de uitgebreide post in het andere topic hebt gemist Waranaka, waarin Mystery zeer veel voorbeelden geeft van haar moeilijke man en ook aangeeft zelf ADHD te hebben.



Ik denk persoonlijk, net als Mystery, dat zijn Asperger het 10 keer moeilijker maakt om mee om tegaan dan haar ADHD en ik snap dus wel waarom haar focus nu vooral op zijn extreem moeilijke gedrag ligt.



Ik vind dat jij nu wel erg makkelijk het probleem bijna volledig bij Mystery legt en ik vind je constatering dat de autisten alles gelijk zoveel beter wisten nogal superieur overrkomen, want hiermee bagataliseer je het probleem dat door het autisme van hem veroorzaakt wordt en dat lijkt je nogal goed uit te komen.
quote:iris1969 schreef op 18 april 2011 @ 18:38:

Ik denk dat je de uitgebreide post in het andere topic hebt gemist Waranaka, waarin Mystery zeer veel voorbeelden geeft van haar moeilijke man en ook aangeeft zelf ADHD te hebben.



Ik denk persoonlijk, net als Mystery, dat zijn Asperger het 10 keer moeilijker maakt om mee om tegaan dan haar ADHD en ik snap dus wel waarom haar focus nu vooral op zijn extreem moeilijke gedrag ligt.





Ik heb al haar berichten terug gelezen, maar kan die post die jij beschrijft niet vinden. De voorbeelden die ik wel ben tegengekomen zijn (voor mij) geen voorbeelden van extreem moeilijk gedrag, maar misschien heb ik het gemist. Waar kan ik die post die jij beschrijft vinden?





Ik vind dat jij nu wel erg makkelijk het probleem bijna volledig bij Mystery legt en ik vind je constatering dat de autisten alles gelijk zoveel beter wisten nogal superieur overrkomen, want hiermee bagataliseer je het probleem dat door het autisme van hem veroorzaakt wordt en dat lijkt je nogal goed uit te komen.Eens, daar doelde ik ook op mijn post. In eerste instantie werd alles afgeschoven op dat Mystery maar moest leren omgaan met hem en dat het vooral niet aan hem lag/ligt. Onzin natuurlijk. Mystery schuift daarentegen vrijwel alles af op het ASSverhaal en dat is ook onzin. De waarheid ligt in het midden.
Ik vind het niet zo prettig om andermans posts uit een ander topic te halen, dus als Mystery er bezwaren tegen heeft hoor ik het graag. Ik laat hem even kort staan. Het is een voorbeeld, want er zijn meer van dit soort posts:



*weg*
Iris, ik lees wel veel voorbeelden van wat er misgaat tussen de twee partners, maar ik lees geen voorbeelden van extreem moeilijk gedrag. Als ik het lees, zie ik aan de ene kant verwachtingen en behoeftes (vooral op het emotionele en sociale vlak) en aan de andere kant onmacht om aan die verwachtingen en behoeftes te voldoen.



Ik ken de dynamiek. In het begin leek het allemaal leuk en aardig. Dan komt er een moment dat het zo leuk en aardig is dat je bij elkaar wilt wonen. Maar fulltime bij elkaar wonen is heel anders dan men had verwacht. De verwachtingen en behoeftes liggen uit elkaar. Bij de ene partij groeit de verwachting en behoefte alleen maar doordat die niet voldoende wordt beantwoord. Bij de andere partij groeit het gevoel van onmacht en falen. Je wilt immers aan verwachtingen voldoen en dat lijkt niet voldoende te lukken. Vaak weet die partij niet eens waarom het niet lukt. Gevolg is dat degene die het gevoel heeft te falen zich terugtrekt en afzondert. Dat kan twee redenen hebben. Toen ze elkaar minder zagen leek het beter te gaan of hoe minder je elkaar ziet, hoe minder er verwacht wordt, dus hoe minder je faalt. Maar zo werkt het niet. De vragende partij snapt niet waarom er nog meer afstand ontstaat. Voelt zich nog meer dan voorheen in de kou staan, alleen en eenzaam. Gaat proberen het gat te overbruggen. Alleen door die overbrugpogingen groeit er weer verwachting (ik doe toch mijn best, waarom kom je nu nog steeds niet over de brug) en groeit het gevoel van falen nog meer. Tot uiteindelijk de bom barst.



Je moet van goede huize komen om de verwachtingen om te buigen, de behoeftes uit te spreken en genoegen te nemen met een afgesproken oplossing in tegenstelling tot spontane acties en anderzijds het gevoel van falen en de terugtrekreactie te verminderen om zo weer toenadering mogelijk te maken.
Alle reacties Link kopieren
Iris,



Het eerste bericht van Mystery lijkt uit twee delen te bestaan. Alleen het eerste deel is van haar; het tweede deel is van Koekiedino. Zij heeft een fout gemaakt bij het quoten. Echter, je hebt delen uit het tweede deel vet gemaakt. Dat is van Koekiedino, niet van Mystery.
World of Warcraft: Legion
quote:hans66 schreef op 18 april 2011 @ 20:27:

Iris,



Het eerste bericht van Mystery lijkt uit twee delen te bestaan. Alleen het eerste deel is van haar; het tweede deel is van Koekiedino. Zij heeft een fout gemaakt bij het quoten. Echter, je hebt delen uit het tweede deel vet gemaakt. Dat is van Koekiedino, niet van Mystery.Goed dat je het zegt Hans, want juist het tweede deel vond ik zo koud en neergeestig.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven