Actueel
alle pijlers
handtekeningenactie wetswijziging partneralimentatie
maandag 21 januari 2008 om 14:24
woensdag 23 januari 2008 om 13:21
En allimentatie heeft trouwens weinig met de concrete afspraken binnen het huwelijk te maken. Als je een huwelijk aan gaat weet je wat de afspraken zijn als je zou gaan scheiden en wat daar aan vast hangt. Nogmaals: als je dat niet wilt, dan moet je niet trouwen.
En vergeet niet dat een vrouw die een tijd thuis is geweest (in onderling overleg) echt een gat heeft in haar loopbaan, pensioen etc. dus echt op achterstand is gezet door iets wat ook in het belang van haar ex was. En dat is iets wat lang na het huwelijk nog doorwerkt, dus ook daarom is compensatie op zijn plaats wat mij beterft.
En vergeet niet dat een vrouw die een tijd thuis is geweest (in onderling overleg) echt een gat heeft in haar loopbaan, pensioen etc. dus echt op achterstand is gezet door iets wat ook in het belang van haar ex was. En dat is iets wat lang na het huwelijk nog doorwerkt, dus ook daarom is compensatie op zijn plaats wat mij beterft.
woensdag 23 januari 2008 om 13:28
En daar zijn we het dus niet over eens. Het wordt een beetje een herhaling van zetten zo, maar vooruit:
Man en vrouw zijn voor de wet gelijkwaardig. Ja. Maar zolang er nog mensen zijn die de behoefte voelen hun relatie en de verhouding van taken daarbinnen zodanig in te richten en te verdelen dat één van beiden daardoor kwetsbaar zou kunnen worden en zelfs ná het beëindigen van de relatie nog zorg zou kunnen gebruiken (of dat nou volgens jou wel of niet redelijk is of niet is dan eigenlijk niet relevant, het gaat om of díe mensen dat willen afspreken), zolang blijft er behoefte aan een contract dat mensen af kunnen sluiten waarbij die zorg gewaarborgd is. Een contract zoals het nu bestaat: het huwelijk. En ik denk dus dat het, gezien de samenstellingen en zorgverdeling van vele relaties nog steeds momenteel, zo niet de meeste relaties, nog wel degelijk van deze tijd is.
Jij vindt het er los van staan. Ik vind alimentatie één van de rechten en plichten die horen bij het contract huwelijk. Los van de emotionele waarde. Misschien dat het juist wel het verschil in kijk op het huwelijk, als contract of als emotionele betekenis, is dat ons verschil van mening veroorzaakt.
woensdag 23 januari 2008 om 13:33
Nogmaals: geheel mee eens dat compensatie op zijn plaats is. Maar dat kunnen ze onderling afspreken. Dus waarom zou de overheid dat namens hen moeten doen?
Niet het feit dát er alimentatie wordt betaald, staat in mijn optiek ter discussie, maar het feit dat het per wet is bepaald dat dat moet gebeuren. Ik vind het argument "de wet bestaat" geen reden dat de wet ook moet blíjven bestaan. Er moet m.i. een toegevoegde waarde zijn waarom iets per wet geregeld is en niet per onderlinge afspraak. Die toegevoegde waarde lag zoals gezegd ooit in de ongelijkwaardigheid en de beschermingsgedachte, maar wat is die toegevoegde waarde nú nog?
woensdag 23 januari 2008 om 13:35
Nee hoor, dat ben ik gewoon met je oneens. Ook een huisvrouw zonder kinderen levert de werkende partner -weliswaar wat minder zichtbaar - financieel voordeel op.
Ik vind het wel grappig dat in de discussies over werkende moeders versus thuisblijfmoeders een heleboel mensen vinden dat het huishouden ook een belangrijke taak is, die zwaar ondergewaardeerd wordt, maar dat in alimentatiediscussies men dat ineens níet vindt.
Feit is dat een partner die alle zorgtaken vervult - of daar nu wel of niet kinderen bijhoren is mij om het even - het leven van de werkende partner dusdanig vergemakkelijkt dat diegene meer tijd, meer energie, meer vrijheid en meer geld heeft dan wanneer die partner er niet zou zijn. Dat moet dus gewoon gecompenseerd worden, mijns inziens.
Am Yisrael Chai!
woensdag 23 januari 2008 om 13:40
Hm, nog één poging en dan kap ik ermee
Ik ben het er helemaal mee eens dat in bepaalde situaties alimentatie wordt betaald. Dat mensen die tijdens een relatie ervoor kiezen zich in een kwetsbare positie te begeven, worden beschermd ná de relatie. Maar waarom moet een wetgever dat namens twee volwassen, redelijk denkende personen bepalen? Waarom vertrouwen we dat niet aan die twee volwassen, redelijk denkende personen zélf toe om daar bij het aangaan van hun relatie (en eventueel bij tussentijdse veranderingen) over na te denken?
woensdag 23 januari 2008 om 13:45
Laten we vaststellen dat we het dus niet met elkaar eens zijn over het al dan niet aanwezig zijn van een verschil tussen meewerken in een eigen zaak en thuis werken. En dat kan, daar is niets mis mee.
Maar ik heb wel heel duidelijk gesteld, en zal dat voor de zekerheid nog maar een keer doen, dat ik huishoudelijke en opvoedkundige taken zeker geen onbelangrijke taak vind! En ook stel ik nergens dat daarmee geen belangrijke bijdrage aan het gezinsleven zou worden geleverd!
Ik kijk er alleen vanuit financieel perspectief (mbt de alimentatie) anders tegenaan. Wij hebben op dit moment een hulp die de huishoudelijke taken verzorgt. En daar betaal ik haar goed voor en daar hoor je mij geen moment over klagen. Geen enkel punt want wij kunnen dat in de huidige situatie ook betalen. Maar als wij uit elkaar gaan en er twee huizen e.d. betaald moeten worden, dan vliegt de betaalde hulp de deur uit want dat kan er dan gewoon niet meer vanaf!
woensdag 23 januari 2008 om 13:45
Nee, dat zie je verkeerd. De afspraak die gemaakt wordt is - ik laat even kinderen buiten beschouwing - dat 1 van de twee partijen alle vrijheid krijgt om de carrière na te streven en dat de ander de eigen wensen en ambities daaraan ondergeschikt maakt. In de praktijk komt dat meestal neer op: de meest verdienende partij krijgt van de minst verdienende partij vrijheden om die status in stand te houden. Dus: als er bijvoorbeeld verhuisd moet worden voor de carrière van de meest verdienende, dan schikt de minst verdienende zich. Als er kinderen komen, zorgt de minst verdienende daarvoor. Als er overgewerkt moet worden, zorgt de minst verdienende dat futiele zaken als openingstijden van winkels, schone kleren, en weet ik veel wat dingen zijn waar de meest verdienende niet aan hoeft te denken.
Die afspraak zorgt ervoor dat na 10 jaar de meest verdienende een levensstandaard bereikt heeft die hij zonder de minst verdienende nooit had kúnnen bereiken. De investering is door de minst verdienende al lang en breed gedaan. Om die investering te compenseren, moet achteraf dus eigenlijk "terug betaald" worden door de meest verdienende.
Jij zegt dat het een betaling is voor werk wat nog verricht moet worden, maar dat zie je dus verkeerd. Het is feitelijk een zelfde soort afspraak als een arbeidscontract, waarbij je éérst werkt, en later salaris ontvangt.
Am Yisrael Chai!
woensdag 23 januari 2008 om 13:46
Maar Dhelia, de wet ís al veranderd. Vroeger had je twee smaakjes: Je kon trouwen, of niet. Als je samen wilde leven, dan had je eigenlijk maar één keus, één manier om je leven samen in te richten, één contract dat je kon kiezen. Of niet.
Juist door veranderende omstandigheden zijn er steeds meer keuzemogelijkheden bijgekomen: Huwelijkse voorwaarden, het geregistreerd partnerschap, samenwonen met een samenlevingscontract, noem maar op. Allemaal keuzes die erbij zijn gekomen voor de mensen die het contract 'huwelijk' niet zagen zitten.
Maar in plaats van gebruik te maken van al die nieuwe keuzemogelijkheden wil jij die eerste keuze, het contract 'huwelijk' veranderen. Terwijl er genoeg mensen zijn die dat 'ouderwetse' contract nog prima vinden en zich er goed in kunnen vinden.
Dat is toch raar? Dan gaat het je dus eigenlijk toch gewoon om de naam 'huwelijk'. Vind je dat nou zo belangrijk? Is dat dan niet juist eigenlijk een heel ouderwetse instelling? Dat je, in plaats van een 'modernere' keuze te maken die beter bij jou past, heel graag onder de noemer 'huwelijk' wilt kunnen vallen?
woensdag 23 januari 2008 om 13:49
Ik denk omdat de praktijk uitwijst dat zelfs nu die wet er is, er veel te veel mensen onder die wet proberen uit te komen. Daaruit volgt volgens mij dat het aan mensen zelf overlaten zou betekenen dat met name vrouwen en kinderen weer terug in de tijd geworpen worden en aan de bedelstaf zouden kunnen geraken.:
[...]
Hm, nog één poging en dan kap ik ermee
Am Yisrael Chai!
woensdag 23 januari 2008 om 13:50
Beste Dehlia, je schrijft dit: "En ik pleit ervoor om die vrouwen niet in een kwetsbare positie terecht te laten komen. Voorkomen is beter dan genezen, immers"
Vertel mij dan eens hoe je dat kunt voorkomen? kinderen krijgen maakt je kwetsbaar, zeker als je alle verantwoordelijkheid voor de opvoeding in één paar schoenen schuift, jouw schoenen.
Niet iedereen heeft een vriendelijke geëmancipeerde man, als ik die had gehad was ik nooooit gescheiden. En daar zit het hem. Ik heb met veel moeite en dwangsommen in het vooruitzicht per rechtbank een omgangsregeling kunnen afdwingen voor de kinderen, anders was die er niet eens geweest. Verder was de hele opvoeding voor mij, en heeft hij geen poot uitgestoken om mij de kans te geven iets voor mijzelf te beginnen, terwijl zijn kinderen toch echt een dagtaak voor mij waren.
Ik vind het dan zijn barre plicht om te zorgen dat ik er ook kan zijn voor de kinderen. Ik ken meer van dat soort gevallen, ik sta kennelijk niet alleen. In jouw configuratie waarin ik vrolijk een full-time baan naast de kinderen zou moeten hebben, zou ik het niet gered hebben. Nu kan ik doen wat ik moet doen, en ben ik bezig langzamerhand financieel onafhankelijk te worden zonder dat ik een burn-out krijg.
En je moet niet denken dat het feesten is voor vrouwen met alimentatie, het is meestal heel weinig, ik heb zelfs zo weinig inkomen dat ik sinds mijn scheiding nooit belasting heb hoeven betalen, ik krijg zelfs geld van de belasting (als compensatie voor gederfde kortingen). En de toekomst ziet er financieel somber uit: ik bouw geen pensioen op. Maar de opdrachten stromen langzaam binnen, ik ga dit jaar meer verdienen dan vorig jaar, dus wie weet komt mijn carrière nu toch eindelijk op gang.
Vertel mij dan eens hoe je dat kunt voorkomen? kinderen krijgen maakt je kwetsbaar, zeker als je alle verantwoordelijkheid voor de opvoeding in één paar schoenen schuift, jouw schoenen.
Niet iedereen heeft een vriendelijke geëmancipeerde man, als ik die had gehad was ik nooooit gescheiden. En daar zit het hem. Ik heb met veel moeite en dwangsommen in het vooruitzicht per rechtbank een omgangsregeling kunnen afdwingen voor de kinderen, anders was die er niet eens geweest. Verder was de hele opvoeding voor mij, en heeft hij geen poot uitgestoken om mij de kans te geven iets voor mijzelf te beginnen, terwijl zijn kinderen toch echt een dagtaak voor mij waren.
Ik vind het dan zijn barre plicht om te zorgen dat ik er ook kan zijn voor de kinderen. Ik ken meer van dat soort gevallen, ik sta kennelijk niet alleen. In jouw configuratie waarin ik vrolijk een full-time baan naast de kinderen zou moeten hebben, zou ik het niet gered hebben. Nu kan ik doen wat ik moet doen, en ben ik bezig langzamerhand financieel onafhankelijk te worden zonder dat ik een burn-out krijg.
En je moet niet denken dat het feesten is voor vrouwen met alimentatie, het is meestal heel weinig, ik heb zelfs zo weinig inkomen dat ik sinds mijn scheiding nooit belasting heb hoeven betalen, ik krijg zelfs geld van de belasting (als compensatie voor gederfde kortingen). En de toekomst ziet er financieel somber uit: ik bouw geen pensioen op. Maar de opdrachten stromen langzaam binnen, ik ga dit jaar meer verdienen dan vorig jaar, dus wie weet komt mijn carrière nu toch eindelijk op gang.
woensdag 23 januari 2008 om 13:50
Ik besefte heel goed waar ik aan begon toen ik trouwde. Maar dat wil niet zeggen dat ik het er ook volledig mee eens ben. Ik ben helemaal voor het voor elkaar zorgen, het alles samen delen, enz. Maar wel alleen voor zolang ons huwelijk duurt en niet daarna. (Gesproken vanuit mijn eigen situatie, waarbij niemand ergens iets voor heeft opgegeven, er zijn geen kinderen, enz).
woensdag 23 januari 2008 om 13:54
woensdag 23 januari 2008 om 13:55
Dan ben je gewoon dom als je wel trouwt. Ik ben het hierin volledig met Miss D eens. Je wil niet de plichten die bij het huwelijk horen, er zijn meer dan voldoende alternatieven, je kiest desondanks tóch voor iets waar je het niet mee eens bent en vind dan omdat jij zo'n onlogische keuze maakt dat de wet veranderd moet worden? Dat is gewoon zot en dom.
Dat is hetzelfde als een arbeidscontract tekenen voor een baan die je helemaal niet wil doen, na tekenen vragen om een andere functie, terwijl je een contract voor het werk wat je wel wil hebt afgeslagen. Totaal onlogisch.
Am Yisrael Chai!
woensdag 23 januari 2008 om 13:57
Sja, ik geef gewoon voorbeelden van waarom het instituut huwelijk is zoals het is. Als dat niet bij jouw situatie past, je het met die plichten niet eens bent, je nu al weet dat je je niet aan die plichten wilt en zult houden, waarom teken je dat contract dan?
Was dan een samenlevingscontract aangegaan. Snap er echt niks van.
Am Yisrael Chai!
woensdag 23 januari 2008 om 14:00
Ik krijg de indruk dat een heleboel mensen een bruiloft en het huwelijk door elkaar halen. Een bruiloft kun je ook hebben zonder dat je daar het contract huwelijk aan verbindt. En volgens mij zouden een heleboel mensen daarvoor moeten kiezen, voor een bruiloft zonder die specifieke contractsvorm, maar een contractsvorm die wél bij hun wensen en behoeften past.
Am Yisrael Chai!
woensdag 23 januari 2008 om 14:05
@FV
Het is echt niet nodig dat je me nu voor dom uit maakt en dat jij mij er van beschuldigt dat ik me niet aan de wet zou houden.
Ik heb de keus bewust gemaakt en ik weet heel goed wat mijn plichten zijn, daar heb ik voor getekend. Mocht het er op aan komen, dan zit ik daar aan vast, of ik dat nu leuk vind of niet. Ik heb ja gezegd tegen het huwelijk omdat ik het wel eens ben met alles wat de wet aan het huwelijk verbindt binnen het huwelijk. Ik ben het alleen niet eens met wat daarna komt.
Er zijn zat wetten waar ik me aan moet houden en waar ik het niet mee eens ben. Daar is niets mis mee, wetten worden nu eenmaal niet op de persoon geschreven. In dit topic wordt er expliciet naar gevraagd of wij het eens zijn met die huwelijkswetgeving en dat is in mijn geval dus niet zo. Om me dan meteen voor dom uit te maken...
Het is echt niet nodig dat je me nu voor dom uit maakt en dat jij mij er van beschuldigt dat ik me niet aan de wet zou houden.
Ik heb de keus bewust gemaakt en ik weet heel goed wat mijn plichten zijn, daar heb ik voor getekend. Mocht het er op aan komen, dan zit ik daar aan vast, of ik dat nu leuk vind of niet. Ik heb ja gezegd tegen het huwelijk omdat ik het wel eens ben met alles wat de wet aan het huwelijk verbindt binnen het huwelijk. Ik ben het alleen niet eens met wat daarna komt.
Er zijn zat wetten waar ik me aan moet houden en waar ik het niet mee eens ben. Daar is niets mis mee, wetten worden nu eenmaal niet op de persoon geschreven. In dit topic wordt er expliciet naar gevraagd of wij het eens zijn met die huwelijkswetgeving en dat is in mijn geval dus niet zo. Om me dan meteen voor dom uit te maken...
woensdag 23 januari 2008 om 14:13
Ik maak jou niet voor dom uit, ik zeg dat ik het dom vind om een contract aan te gaan waar je het niet mee eens bent, dat is iets anders. Dat zou je in geen enkele andere situatie doen, neem ik aan, dus waarom mensen dat massaal doen bij het huwelijk snap ik niet.
Jij had prima een contract aan kunnen gaan wat dezelfde plichten geeft binnen de duur van de relatie als een huwelijk, maar je vervolgens vrijwaart van plicht NA de relatie. Waarom je dan niet voor zo'n contract kiest, maar voor een contract waarvan je een van de belangrijkste bepalingen niet ziet zitten, daar begrijp ik echt niks van en dat vind ik idd een hele domme beslissing.
Jij had prima een contract aan kunnen gaan wat dezelfde plichten geeft binnen de duur van de relatie als een huwelijk, maar je vervolgens vrijwaart van plicht NA de relatie. Waarom je dan niet voor zo'n contract kiest, maar voor een contract waarvan je een van de belangrijkste bepalingen niet ziet zitten, daar begrijp ik echt niks van en dat vind ik idd een hele domme beslissing.
Am Yisrael Chai!
woensdag 23 januari 2008 om 14:19
Nou FV, er zijn (waren?) ook zaken die wel aan het huwelijk zijn verbonden en die niet buiten een huwelijk om onderling geregeld kunnen (konden) worden. Misschien is de regelgeving inmiddels verandert, maar toen ik ging trouwen was een van dingen bijvoorbeeld het erfrecht. Het was toen zo geregeld dat gehuwden bij overlijden een veel groter bedrag belastingvrij van elkaar konden erven dan ongehuwden. Mijn man en ik zijn samen met 0 begonnen en alles wat wij hebben is dus binnen het huwelijk opgebouwd. Ik zou het niet fair vinden als bij zijn of mijn overlijden dan opeens een groot bedrag naar de fiscus zou gaan.
woensdag 23 januari 2008 om 14:23
