Psyche
alle pijlers
Is dit nou een depressie?
woensdag 30 januari 2008 om 19:18
Ik voel me leeg. Moe. Loop met dichtgeknepen keel rond. Mopper op de kinderen.Sleep me door de dag.
Terwijl ik alles heb om mijn leven lang gelukkig te blijven.
Schatten van kinderen.
Lieve man.
Leuk huis.
Leuke baan.
Ze moesten allemaal eens weten. Naar buiten toe de flinke vrouw die alles rooit. Van binnen ga ik kapot.
Wat moet ik nou?
Is dit nou een depressie?
Gaat dit weer over?
Terwijl ik alles heb om mijn leven lang gelukkig te blijven.
Schatten van kinderen.
Lieve man.
Leuk huis.
Leuke baan.
Ze moesten allemaal eens weten. Naar buiten toe de flinke vrouw die alles rooit. Van binnen ga ik kapot.
Wat moet ik nou?
Is dit nou een depressie?
Gaat dit weer over?
woensdag 30 januari 2008 om 19:30
Het lijkt er wel op. Hoe slaap je?
Is er iets gebeurd in je leven, waar je misschien toendertijd een beetje licht overheen bent gestapt?
Als het een depressie is, gaat het zeer zeker weer over. Gewoon hulp zoeken!
Het is altijd nog zo, niks aan doen, dan hou je het het langst.
Gun het jezelf en vooral je kinderen. (dat je er wat aan doet bedoel ik).
Is er iets gebeurd in je leven, waar je misschien toendertijd een beetje licht overheen bent gestapt?
Als het een depressie is, gaat het zeer zeker weer over. Gewoon hulp zoeken!
Het is altijd nog zo, niks aan doen, dan hou je het het langst.
Gun het jezelf en vooral je kinderen. (dat je er wat aan doet bedoel ik).
woensdag 30 januari 2008 om 19:59
Ik ben lang alleen gewest. Heb een leuk leven geleid. Leuke baan, gereisd, etc. Tot ik een de liefde van mijn leven tegen het lijf liep. Die helaas getrouwd was, maar besloot om te gaan scheiden.
Mijn hele leven stond daarna op zijn kop. Er speelde altijd wel iets.Maar het grote geluk, de liefde,overheerste. Daar woog alles tegenop. De afgelopen jaren zijn stormachtig verlopen. Kinderen van mijn man in mijn leven, zelf in verwachting, nog meer kinderen dus. Verhuisd, ander werk, nou ja, echt een druk leven waarin ik alle zeilen bij moest zetten. Viel en val nog steeds als een blok in slaap 's avonds. Eigen vriendschappen van vóór die tijd heb ik een tijdlang gruwelijk verwaarloosd. Sommige contacten ben ik langzaam weer aan het oppakken.
En nog gebeurt er van alles. Het blijft druk, we werken allebei en moeten het werkrooster strak plannen om te zorgen dat het gezin op de rails blijft en er voor iedereen genoeg tijd en aandacht is.
Maar de eerste heftige grote verliefdheid, die alles opving, is een beetje over. Op zich hoort dat erbij. Ik hou nog steeds heel veel van mijn partner. Maar in plaats van de grote verliefdheid komen er nietszeggende onbelangrijke ruzies die nergens over gaan. Maar me volledig uit het veld slaan. Me buiten proporties uit het veld slaan. Alsof alle energie uit me wegvloeit. Ik kan het na zo'n aanvaring de rest van de dag niet meer voor elkaar krijgen om alles vrolijk te zien. Op de een of andere manier is de verhouding zoek. Want ik schrik zelf van mij overtrokken reactie opeen kleine woordenwisseling. Ook naar d kinderen moet ik het dan uit mijn tenen halen om lief te blijven. Ik snap het zelf niet.
Mijn hele leven stond daarna op zijn kop. Er speelde altijd wel iets.Maar het grote geluk, de liefde,overheerste. Daar woog alles tegenop. De afgelopen jaren zijn stormachtig verlopen. Kinderen van mijn man in mijn leven, zelf in verwachting, nog meer kinderen dus. Verhuisd, ander werk, nou ja, echt een druk leven waarin ik alle zeilen bij moest zetten. Viel en val nog steeds als een blok in slaap 's avonds. Eigen vriendschappen van vóór die tijd heb ik een tijdlang gruwelijk verwaarloosd. Sommige contacten ben ik langzaam weer aan het oppakken.
En nog gebeurt er van alles. Het blijft druk, we werken allebei en moeten het werkrooster strak plannen om te zorgen dat het gezin op de rails blijft en er voor iedereen genoeg tijd en aandacht is.
Maar de eerste heftige grote verliefdheid, die alles opving, is een beetje over. Op zich hoort dat erbij. Ik hou nog steeds heel veel van mijn partner. Maar in plaats van de grote verliefdheid komen er nietszeggende onbelangrijke ruzies die nergens over gaan. Maar me volledig uit het veld slaan. Me buiten proporties uit het veld slaan. Alsof alle energie uit me wegvloeit. Ik kan het na zo'n aanvaring de rest van de dag niet meer voor elkaar krijgen om alles vrolijk te zien. Op de een of andere manier is de verhouding zoek. Want ik schrik zelf van mij overtrokken reactie opeen kleine woordenwisseling. Ook naar d kinderen moet ik het dan uit mijn tenen halen om lief te blijven. Ik snap het zelf niet.
woensdag 30 januari 2008 om 20:58
Nou ja zeg. Heb net eerst eens een potje zitten huilen in mijn eentje, zomaar om niks. Maar het kan er maar beter uit zijn kennelijk. En heb daarna een mailtje aan mijn man gestuurd. Om te vertellen hoe ik (rot) me voelde. En nu mailen we aan elkaar. En deed hij zojuist een goed voorstel... om meer tijd voor elkaar vrij te maken, al is het maar ene blokje rond met de hond... Hoe simpel kan het soms zijn...
Loop al weken met zo'n zwaar, naar gevoel rond, maar dit geeft lucht. Pfff.
Loop al weken met zo'n zwaar, naar gevoel rond, maar dit geeft lucht. Pfff.
woensdag 30 januari 2008 om 23:41
Jeetje, ben ik de enige die jou geantwoord heeft?
Vind ik raar.
Maarre....je hebt dus best heel wat op je bordje, en naar mij lijkt, ook erg weinig tijd voor jezelf.
Kinderen uit een vorig huwelijk, hoort er vaak bij tegenwoordig, maar daar kunnen dus heel gemakkelijk ruzies over ontstaan.
Misschien is dit niet zozeer een depressie, maar ben je meer een beetje overspannen, het zal zeker helpen als je partner meer tijd voor je vrij maakt en dat jullie een paar leuke dingen samen zouden kunnen gaan doen.
Uit je laatste berichtje begrijp ik dat dit ook gaat gebeuren en dat je er toch niet alleen voor staat.
Vind ik raar.
Maarre....je hebt dus best heel wat op je bordje, en naar mij lijkt, ook erg weinig tijd voor jezelf.
Kinderen uit een vorig huwelijk, hoort er vaak bij tegenwoordig, maar daar kunnen dus heel gemakkelijk ruzies over ontstaan.
Misschien is dit niet zozeer een depressie, maar ben je meer een beetje overspannen, het zal zeker helpen als je partner meer tijd voor je vrij maakt en dat jullie een paar leuke dingen samen zouden kunnen gaan doen.
Uit je laatste berichtje begrijp ik dat dit ook gaat gebeuren en dat je er toch niet alleen voor staat.
donderdag 31 januari 2008 om 01:57
je gaf aan dat het mailtje naar je man opluchtte, bij hem aangeven hoe je je voelt lucht dus waarschijnlijk op. dat lijkt me een goede eerste stap. verder kun je misschien wat meer tijd aan jezelf kan besteden. je zei dat je vroeger veel reisde, misschien kun je daar iets mee? maar uiteindelijk weet je waarschijnlijk zelf het beste wat je op dit moment nodig hebt, je voelt dit niet zonder reden.
donderdag 31 januari 2008 om 07:18
donderdag 31 januari 2008 om 12:45
Toetyfroety, bedankt voor je reactie(s). Het is inderdaad best druk. Op zich geen probleem, maar dan moet alles wel goed verlopen. Nu ik me zo ongelukkig voel, merk ik pas hoe vol alles gepland is en hoe weinig tijd er overblijft om stil te staan bij wat ik nou van alles vindt.
Gisteravond bedacht ik ineens: wat stom, ik zet het hier voor wildvreemden op het forum, in de hoop dat er een advies komt waar ik nog niet aan heb gedacht, en ik vergeet degene die het als eerste moet weten, om te vertellen hoe ongelukkig ik me voel. Dus daarom mijn man gemaild, die aan het werken was. En dat scheelde echt al een heel stuk. Het ligt nu in ieder geval open. Dat is in ieder geval een begin.
Hinder, Fleurtje en Boompje, ook jullie bedankt voor de reacties. Naar de huisarts gaan is iets wat ik voor mezelf eigenlijk nooit doe. Ben gewend om alles zelf uit te knokken en op te lossen. Misschien is het wel een idee om een keertje langs te gaan voor advies.
Het kan niet te lang duren, dan loopt het hele gezin vast.
Ik kan het gewoon niet zo goed plaatsen. Ik weet dat ik me niet goed voelde toen één van de kinderen als baby maandenlang 's nachts spookte i.v.m. opeenvolgende middenoorontstekingen. Toen lag de link heel duidelijk: slaapgebrek, daardoor uit balans, weinig van de kinderen kunnen verdragen. Toen ze buisjes kreeg, knapte ze op en ik meteen ook, omdat ik alle nachten weer bij kon slapen.
Nu ligt het veel onduidelijker, ongrijpbaarder. Ik voel me op zich "beter" dan toen ik oververmoeid was, een paar jaar geleden. Want ik ben nu niet oververmoeid: dat voelde toen allesoverheersend en allesopslokkend. Maar ik voel me wel veel somberder. Alsof er constant donkere regenwolken boven mijn hoofd hangen, die ik niet wegkrijg. Omdat ik zelf niet snap waarom ze er hangen.
Ontevredenheid, een ongelukkig gevoel, verdriet.
Het gevoel dat ik langs de zijlijn naar alles kijk en er zelf geen deel van uitmaak.
Alsof ik achter plastic naar de wereld om me heen kijk. En daardoor reageer ik bijvoorbeeld steeds te laat op de kinderen, omdat ik het fut niet heb eerder in te grijpen in een kibbelpartij. Met als gevolg dat ze van de ene ruzie in de andere schieten en ik erachteraan sukkel met mijn pogingen alles te sussen.
Ik weet niet waar het vandaan gekomen is. En ik snap het gewoon niet. Heb niets om over te klagen, heb alles om gelukkig te zijn. Schaam me er eigenlijk voor, omdat ik mijn handen dicht zou moeten knijpen om alles wat ik om me heen heb. Maar dat is allemaal rationeel. Dat kan ik 100x tegen mezelf zeggen op een dag. Maar dat neemt het gevoel niet weg.
Gisteravond bedacht ik ineens: wat stom, ik zet het hier voor wildvreemden op het forum, in de hoop dat er een advies komt waar ik nog niet aan heb gedacht, en ik vergeet degene die het als eerste moet weten, om te vertellen hoe ongelukkig ik me voel. Dus daarom mijn man gemaild, die aan het werken was. En dat scheelde echt al een heel stuk. Het ligt nu in ieder geval open. Dat is in ieder geval een begin.
Hinder, Fleurtje en Boompje, ook jullie bedankt voor de reacties. Naar de huisarts gaan is iets wat ik voor mezelf eigenlijk nooit doe. Ben gewend om alles zelf uit te knokken en op te lossen. Misschien is het wel een idee om een keertje langs te gaan voor advies.
Het kan niet te lang duren, dan loopt het hele gezin vast.
Ik kan het gewoon niet zo goed plaatsen. Ik weet dat ik me niet goed voelde toen één van de kinderen als baby maandenlang 's nachts spookte i.v.m. opeenvolgende middenoorontstekingen. Toen lag de link heel duidelijk: slaapgebrek, daardoor uit balans, weinig van de kinderen kunnen verdragen. Toen ze buisjes kreeg, knapte ze op en ik meteen ook, omdat ik alle nachten weer bij kon slapen.
Nu ligt het veel onduidelijker, ongrijpbaarder. Ik voel me op zich "beter" dan toen ik oververmoeid was, een paar jaar geleden. Want ik ben nu niet oververmoeid: dat voelde toen allesoverheersend en allesopslokkend. Maar ik voel me wel veel somberder. Alsof er constant donkere regenwolken boven mijn hoofd hangen, die ik niet wegkrijg. Omdat ik zelf niet snap waarom ze er hangen.
Ontevredenheid, een ongelukkig gevoel, verdriet.
Het gevoel dat ik langs de zijlijn naar alles kijk en er zelf geen deel van uitmaak.
Alsof ik achter plastic naar de wereld om me heen kijk. En daardoor reageer ik bijvoorbeeld steeds te laat op de kinderen, omdat ik het fut niet heb eerder in te grijpen in een kibbelpartij. Met als gevolg dat ze van de ene ruzie in de andere schieten en ik erachteraan sukkel met mijn pogingen alles te sussen.
Ik weet niet waar het vandaan gekomen is. En ik snap het gewoon niet. Heb niets om over te klagen, heb alles om gelukkig te zijn. Schaam me er eigenlijk voor, omdat ik mijn handen dicht zou moeten knijpen om alles wat ik om me heen heb. Maar dat is allemaal rationeel. Dat kan ik 100x tegen mezelf zeggen op een dag. Maar dat neemt het gevoel niet weg.
donderdag 31 januari 2008 om 14:23
Ik heb het 3x gelezen, maar snap het niet. Wat is heel erg raar?
Dat ik mijn gezin niet vast wil laten lopen?
Ik vind het juist goed dat jullie adviseren naar de huisarts te gaan. Juist omdat het niet goed is voor mijn gezin als dit te lang duurt.
Ik ben al stappen aan het zetten, heb als eerste belangrijke stap al aan mijn man aangegeven hoe ongelukkig ik me voel. Als dat op korte termijn niet maakt dat ik me beter voel, is de volgende stap inderdaad naar de huisarts.
vrijdag 1 februari 2008 om 17:27
vrijdag 1 februari 2008 om 21:08
:
Lekker, Dig, lekker plastisch weer.
Ik wilde mn opmerking maken, maar doe het toch maar niet
Iets met treinen?
Mja sorry, maar 't is toch gewoon zo? Meeste depressies duren langer dan een halfjaar. Sommige depressies gaan nooit meer weg. Ik begrijp je opmerking over kanker ook wel, 't is ook een ziekte tenslotte, depressie. Maar goed TO: ik zou zo snel mogelijk je laten doorverwijzen, liefst een psychiater (grmbl, dat ik dit mijn toetsenbord uitkrijg), die kan jou eventueel meteen medicatie (nog eens grmbl) geven. Laat het in ieder geval niet nodeloos lang wachten!
vrijdag 1 februari 2008 om 22:07
Om hier nog even op in te haken: je regelt altijd alles zelf, zeg je, en het mag ook weer niet te lang duren want anders ontwricht je gedrag het gezin. Hm, vind je dat zelf niet tekenend? Ik bedoel, kennelijk ervaar je veel stress en heb je heel veel moeten regelen, en moet je dat ook blijven doen (van wie?). Zulke druk kan zich uiten in een depressie, stress-stoornis, noem maar op. En het is inderdaad gewoon een ziekte, zonder afzwakking. En met suikerziekte ga je toch ook niet doorlopen, of wel? Het is ook een ernstige ziekte, waar je toch een of andere vorm van hulp bij nodig hebt. Je kunt gaan zitten afwachten, maar dat lost niets op. Het is juist kordaat om nu, bij de eerste verschijnselen, op te treden en naar je huisarts te stappen. Kijkt 'ie ook niet echt van op, hoor. Ik zou me wel laten doorverwijzen naar een specialist, want huisartsen zijn niet erg kundig wat dat betreft.
Fleurtje:
Ik heb nu geen treinrails meer achter mijn raam, hoewel ik het huis nog wel in bezit heb, mocht iemand willen springen (kaartverkoop aan de voordeur) 
vrijdag 1 februari 2008 om 22:18
God wat heb ik lopen janken van het lachen bij jouw 'Oei, ik spring'. Zag 'Oei, ik groei' erna bij iemand in de kast...moest me echt inhouden want dit soort humor wordt niet altijd gewaardeerd
Nou, als ik ooit wil werken als psycholoog, moet het wel onder een pseudoniem, maar ridiculiseren kan ook heel verhelderend zijn (Ik ga niet springen trouwens, ben blij van niet zeg). Overigens TO, zijn er veel online depressietesten, niet dat je je diagnose daar van moet hebben, maar het kan een indicatie zijn. Maar echt, naar de dokter, daar begint het.
maandag 4 februari 2008 om 13:43
Goh Waterval, en niet gelet op de andere berichten? 't Is meer een waarschuwing, als je een depressie wegstopt kan zoiets makkelijk gebeuren. En als Fleurtje en ik geen ervaring hadden, hadden we hier ook niet geschreven. Je moet zo snel mogelijk naar de dokter, want anders zit je er echt 8 maanden aan vast, of korter wegens een zelfmoordpoging (wat heel reeel is als je een depressie niet meteen aanpakt).
