Het taboe van Botox

Ik lees er helaas veel te weinig over op dit forum. Heb het een paar maanden in de gaten gehouden en toevallig deze week iemand die een botox kliniek zocht in Gent. Botox is een taboe.



Ik 'doe' mijn fronsrimpel. Met botox. En zelfs in het dagelijkse leven laten mensen zich daar niet gehinderd door enige vorm van beleefdheid over uit... Immers 'decadent', en 'waardeer jezelf zoals je bent'



Ik vroeg me af, ik kan de enige hier toch niet zijn?



Mijn botox heeft overigens initieel niks te maken met 'angst voor rimpels'. Ik fronste 24/7. Werd zelfs fronsend wakker. Niet alleen vroegen mensen op de meest rare momenten waarom ik zo boos keek, door dat continue fronzen (wat een 'tic' is, niet alleen bij mij maar bij veel vrouwen) had ik dus ook elke dag hoofdpijn. Na 5 jaar besloot ik dan toch met bibberende knietjes om het maar eens te proberen. Veel over gelezen, zal ik wel zal ik niet.



Ik had het idee, hup een injectie en het werkt meteen. Wat natuurlijk niet zo is met botox, dat duurt een week of 2. Ik was dan ook zwaar teleurgesteld dat ik de dag erna nog steeds kon fronzen. Ik heb om de paar dagen een foto gemaakt van mijn eigen fronsrimpel om de verbetering te kunnen zien. Na een dag of 8 was fronzen onmogelijk. Ik was bang dat de behoefte voor het fronzen er nog zou zijn en dat dat zou gaan frustreren. Maar dat was dus niet zo. Oke, dat was twee dagen zo. Daarna ging er een knop om. Geen pseudo frons, wat niet kan dat kan niet. Maar nog voor die 8ste dag... hoofdpijn weg. Gewoon weg.



Nadelen? Oke, Botox is geen filler, het legt spieren plat. Om boos te kunnen kijken, moet je kunnen fronzen. Dat kan ik niet meer. Dus boos kijken? Dat is redelijk onmogelijk. Maar plastic... ziet het er niet uit. Er is namelijk geen filler. Er is niks 'opgepompt' of ' gevuld'. Ik heb begin november mijn eerste behandeling gehad en moet in februari weer. De eerste keer moet je om de drie maanden. Na een jaar moet de 'fronsbehoefte' weg zijn en zou het 'overmatige fronzen' afgeleerd zijn' .



De dag dat ik kwam zei de (overigens zeer leuke jonge vrouwelijke arts) na me een seconde of 3 te hebben geobserveerd:"Oh... wat wil ik JOU graag doen". Ehm.. oke???

"Waarom loop je al zo lang hier mee rond?" Alsof ik daadwerkelijk drie jaar had rondgelopen met een half afgeschoten been rottend van de gangreen. Zoiets. Dat ik überhaupt nog de straat op had gedurfd al die jaren en niemand me gewaarschuwd had dat DAT toch echt niet meer kon deed me nog het meest pijn. Het was blijkbaar heel, heel erg met me gesteld.



Na de intro vroeg ze me of ze me nog wat suggesties mocht geven. Natuurlijk!!! Altijd. Ze kwam met iets met een filler in de diepliggende kringen onder de ogen (niet meer blauw dan bij moe), en oh ja, die fronsrimpel was genetisch, maar mijn mondhoekjes die gingen hangen was gewoon de leeftijd, ook daar kon een klein filtertje onder in de spier zodat de mondhoekjes niet meer zouden hangen. Daarbij had ik een moedervlekje op mijn jukbeen. Zonde, want je hebt echt mooie jukbeenderen, maar dat vlekje leidt iedereen af. Gelukkig was er een huidtherapeut in huis die ook dat voor me zou kunnen oplossen, voor bijbehorend exorbitant uurtarief. Zoals ze zei:" Je hebt vroeger echt een mooi gezicht gehad, en je hebt zo'n vrolijke uitstraling, het is jammer dat een en ander je ontsiert".



Kortom, er was eigenlijk geen land meer met me te bezeilen. Hier moest toch echt iets grondigs aan gaan gebeuren wilde ik de aankomende 5 jaar nog een beetje normaal door kunnen komen.



Anyhow, ik vroeg me af, zijn er meer vrouwen net als ik die Botox hebben tegen de fronsbehoefte en hoe jullie aankijken tegen een behandeling als deze en waarom? En twijfel je zelf om het te doen of niet?



Ik zal in de post hieronder even in chronologische volgorde mijn voorhoofd posten van het moment vlak voor de behandeling tot nu. Ik moet alleen even weer mijn wachtwoord van Mijn Album vinden



Oh... Ik laat toch die kringen doen na de Kerst. En misschien ook die mondhoekjes. Dat weet ik nog niet zeker. Maar volgende week heb ik een afspraak met de huidtherapeute :-S.



Kortom, ik ben van de zelfspot en ik weet het zelf ook allemaal wel.... Maar toch. Het is dat, of het klooster blijkbaar

quote:lemoos2 schreef op 14 december 2014 @ 23:03:

[...]





Oh, simpel. Bel de lokale ici Paris en maak een afspraak voor zo'n make-up mevrouw van een of ander merk. Laat je gezicht besmeuren en geniet van al die 'complimenten', koop 1 of 2 dingetjes en je kunt er weer tegenaan





Stop it!!! De Douglas Juffrouw die eigenlijk Tony heet was de eerste die me zei: Heeft u wel eens botox overwogen... :-S



Even Edit..... Was zijn naam kwijt. Heb dit hele verhaal ooit op Facebook geknald.... De Douglas en Ici paris maken het alleen maar erger joh!



Onderstaand wat ik dus in augustus schreef over mijn bezoek aan de Douglas:



"Bij de Douglas me weer eens laten voorliegen/voorlichten. Geholpen door de alleraardigste Anton (maar noem me maar lekker Tony hoorjjj!) die meteen met zijn vinger in mijn 'probleemzones' stond te prikken. Ik wist niet eens dat ik die had joh!! Maar zoals 'zeg maar Tony hoorjjjj!' beweert, weten maar weinig vrouwen dat. Zo heb ik dus droge zones en wat vettere.



Daar hoefde ik me geen zorgen om te maken. Want zo tegen je veertigste en zo vlak voor de overgang krijg je dat weer. "En Tony gaat je daar bij helpen!"



Ehm tony? Weet u iets van den vrouwelijke Biologie?? Tegen je 40ste zit je niet 'heel vlak' voor de overgang. Dat duurt nog wel een poos....



Maar goed ik heb een 'prjaaaaachtige huid' vond 'noem me maar Tony hoorjjjj!' en hij pakte weer een stuk wang vast wat hij losliet om de veerkracht te testen. Ik voelde spontaan een diepe vriendschap groeien. Die was echter van korte duur omdat 'noem me maar Tony hoorjjj' daar meteen aan vastplakte "U heeft alleen wat lachrimpeltjes, overweegt u wel eens Botox?".



Dat ik dat wel eens overwoog verzweeg ik, en ik nam me direct voor de Botox te laten waar het in moest. In mijn kaken tegen het klemmen, en niet naast mijn slapen wegens te veel lachen. Net toen ik hem dat wilde zeggen fladderde 'noem me maar Tony hoorjjj!' alweer door de winkel om van alles en nog wat voor mijn verbetergebieden tevoorschijn te toveren.



Dat 'van alles' was vooral veel en heel duur. Voor mijn huid was er overduidelijk nog weinig hoop, tenzij ik dagelijks een uur eerder opsta om alles aan te brengen, en een uur eerder naar bed ga, om alles weer te verwijderen en dan de 'reddingssmeersels voor de nacht, aan te brengen.



En met een tas vol probeersels voor mijn vette en droge regionen, die me weer tot een dartele jonge deerne moesten maken huiswaarts gekeerd. Eerst maar eens een glas wijn, per slot van rekening heb ik nog vakantie vandaag. Ik voel me spontaan oud en depressief.



En ik kwam alleen maar voor een pincet...."

quote:Dana schreef op 14 december 2014 @ 23:09:

[...]



Ik durf te wedden dat jij nog net zo mooi en onbezonnen bent, 5 jaar ouder of niet.



Persoonlijk vind ik mensen die met hun leeftijd 'meegaan' in uiterlijk mooier dan mensen die proberen vadertje tijd te verslaan met (te veel) kunstgrepen.



Wat jullie zeggen over kappers, brengt mij trouwens ook wel iets in herinnering waar ik ooit eventjes onzeker en vervolgens heel boos om ben geworden. Ik heb ooit een soort make-over laten doen bij een dure, bekende kapper. Echt lang geleden ik was geloof ik nog niet eens dertig. Die wist mij ergens tijdens de knipbeurt te vertellen dat er iets mis was met mijn oogopslag. Nooit iets geks aan gezien, nooit commentaar op gehad. Maar ik schrok er toch van en kwam er dus na de eerste schrik wel op terug. Nou....., aan die kappersketen bleek dus ook een of andere botox-etc-kliniek verbonden te zijn. Een kleine ooglift zou wónderen doen voor mijn 'foute' oogopslag.



Als ik er aan terugdenk, word ik bijna weer opnieuw boos. Zo geniepig, dit soort inspelen op je gevoel. In de documentaire 'Beperkt Houdbaar' zit ook zo'n fragment, dat de filmmaakster bij een Amerikaanse plastisch chirurig komt die binnen een paar minuten haar hele lichaam in een slecht daglicht weet te zetten.



Ik ben tot op de dag van vandaag blij dat ik toen niets aan mijn ogen heb laten veranderen. Het zijn niet de ogen van een filmster, verre van, maar het zijn wel mijn ogen, die bijdragen aan mijn karakteristieke uitstraling.



Ik heb de oogopslag van mijn lieve moeder en oma - alleen daarom al zou ik het erg vinden om daar iets aan te veranderen. Ik ben juist blij dat ik nog iets kenmerkends van hen terugzie in mijn eigen gezicht.



Haha, ik merk dat ik hetzelfde een beetje heb als jij Adora, met dit topic. Ik word er een beetje pissig van maar tegelijkertijd ook blij dát ik er pissig van kan worden. Wordt plaatsvervangend boos met je!!! Ik zou ook nooit iets aan mijn lachrimpels willen doen. Waarom de jonge dokter me wees op het feit dat ik daar niets aan moest doen omdat fillers daar binnen een maand uitgewerkt waren, begreep ik ook niet meer. Klopt, ik heb geen kraaienpootjes, ik heb een heel nest, maar die zijn van het lachen en no fucking way dat die weg gaan, ik hoop dat die nog dieper worden want dat houdt in dat ik een hoop gelachen heb in mijn leven. Ik heb namelijk niks tegen rimpels. Ik ben gezegend met het feit dat ik buiten de frons kloof, geen voorhoofdrimpels heb. Ik frons wel, ik peins zelden. Da's mooi. Maar ik lach echt een berg op een dag. En die rimpels zijn me heel heel dierbaar.

Bij deze zijn jullie mijn getuigen. Ik moet donderdag voor mijn controle. De papieren voor de fillers (kringen onder de ogen en mondhoekjes) heb ik thuis, die moet ik alleen maar tekenen en dan word ik donderdag geholpen. Doe ik dat niet ben ik met 5 minuten klaar. Ben ik dwaas en doe ik het wel duurt het 2 uur.





Ik heb om 15:00 de afspraak. In de kliniek is geen ontvangst qua mobiel, geen wifi, maar ook niet eens ontvangst via het mobiele netwerk (Velthuis Kliniek). Pas in de auto kan ik weer een bericht sturen. Als ik NIET voor 15:15 een bericht hebt gestuurd mogen jullie me afdrogen......

Ik ga het NIET doen...... Ik teken niks.

Daan ik PM je wel even een foto van gisteren...

edit