Laat twintigers weer "het nieuwe twintig" zijn...

(even een stuk frustratie)



Eerst kwam Sex and the City en werd dertig het nieuwe twintig. Toen kwam Desperate Housewives en werd veertig het nieuwe dertig. En met de recente opmars van botox, toyboys en Madonna die nog volop meedoet, is vijftig het nieuwe veertig, en daarmee ook het nieuwe dertig en twintig. Leuk voor de generatie die is meegegroeid, maar wanneer worden wij twintigers weer hip? En zijn twintigers eigenlijk ooit wel hip geweest, gezien de dertigers, veertigers en vijftigers die allemaal roepen hoe ze nu veel lekkerder in hun vel zitten?



We zouden het als twintigers allemaal moeten hebben. Jong, mooi, afgestudeerd, ongebonden, hoog opgeleid en een wereld die voor je open ligt. Kansen genoeg, je kunt zijn wat je maar wilt, variërend van undercover agent tot televisiepresentator, van werken met micro-organismes in een laboratorium tot leidinggeven aan een bedrijf met duizenden medewerkers. Wij werden niet door ouders gedwongen een zaak over te nemen, een bepaalde studie te gaan doen of aan bepaalde verwachtingen te voldoen. Maar wat niet beseft wordt is dat keuzevrijheid stressvol kan werken, want op het moment dat je het een kiest, kun je al die andere dingen niet doen. Dit leidt ertoe dat mensen vier keer van studie wisselen, fanatiek gaan jobhoppen en stabiele relaties verbreken, in hun zucht naar een groots en meeslepend leven.



En alsof dat nog niet genoeg is, wordt er ook nog eens druk op ons gelegd de goede keuzes te maken, want anders heb je een valkuil voor ieder decennium. Als je de puberteit uit bent en gaat studeren moet je eerst wennen aan de zelfstandigheid. Tegen de tijd dat je daarmee om kunt gaan, val je in een quarterlife crisis en word je somber en onzeker over de koers die je na je afstuderen moet gaan zetten. Je leert dat als je maar lang genoeg op school zit, de wereld na je afstuderen voor je open ligt. Mijn moeder stelde vorige week nog de retorische vraag: “Met jouw twee studies, kun je toch zeker wel een goede baan krijgen?” Waarop ik de discussieregel overtrad door antwoord te geven: “Nou nee mam, als ik nou economie, rechten, wiskunde of bedrijfskunde, en een minor marketing plus twee bestuursjaren had gedaan, ja dan had ik makkelijk een baan kunnen krijgen. Maar die stapels boeken die ik heb gelezen of de teksten van denkers uit de negende eeuw die ik heb moeten bestuderen, nee daar kunnen bedrijven echt niks mee...”



Je probeert jezelf voor te houden dat dit een fase is, dat het wel overgaat. Maar uiteindelijk heeft elke levensfase zijn eigen dilemma. Als je dertig bent en dan eindelijk je goede baan hebt gevonden, in je koophuis zit, een vaste relatie hebt en twijfelt over kinderen, val je meteen weer in het dertigersdilemma van het “Is-dit-alles-gevoel?” En tegen de tijd dat je je daar aan hebt ontworsteld kun je als veertiger en als vijftiger vallen in de periode van een midlife-crisis waarin je in paniek schiet dat je leven al half voorbij is en dat je niet genoeg hebt bereikt en deze crisis schijnt tussen de twee tot tien jaar te duren...



Er zijn mensen die niet voor keuzevrijheid kiezen, maar verlangen naar een simpelere wereld in termen van goed en slecht. Denk aan fanatieke christenen, zweverige meditatiecursussen met enge begrippen als “yoni-massage”, westerlingen die zich tot de islam bekeren, en de fanatiekelingen van Eckhardt Tolle. Ik kan soms jaloers worden op de gelukzaligheid waarmee zij hun leven ondergaan, de simpele glimlach van iemand die zich tot het boeddhisme heeft bekeerd en nu als monnik niks anders doet dan de hele dag verlicht zitten zijn.



Zei de grote leider Marcus Antonius niet ooit: “Vergeet dit nooit: er is maar weinig voor nodig om gelukkig te kunnen leven.” Ik ben benieuwd hoe hij met die keuzevrijheid zou omgaan. Laat twintigers gewoon weer zorgeloos twintig zijn en stop met het pronken van dertigers, veertigers en vijftigers die van alles bereikt hebben waarvan je nu nog niets eens weet hoe je ooit op dat punt in je leven moet komen. Laat twintigers niet zo gefocust zijn op hoe succesvol te worden, het stellen van doelen en vijfjarenplannen maken, zodat we vervolgens tot de conclusie komen dat we het nu al verkeerd hebben aangepakt qua studie, netwerken en extracurriculaire activiteiten. Alle zelfhulpboeken ten spijt, volgens mij kun je maar beter het leven gaan uitvinden in plaats van verbitterd raken over de nu al gemiste carrièrekansen, want je kunt de quarterlife crisis, het dertigersdilemma en de midlife crisis het beste maar zo ver mogelijk voor je uitschuiven... En dingen voor ons uitschuiven, of het nu (huis)werk, huishouden of het betalen van je rekeningen betreft, daar zijn wij als ongedisciplineerde, verwende generatie toevallig HEEL goed in...