20 Jaar en een Complexe PTSS

11-12-2014 20:03 15 berichten
Alle reacties Link kopieren




Dit ben ik... Stemming, stemming, stemming, stemming..

Dit was ik nooit.. Dit ben ik geworden..



Sommige mensen noemen me borderliner, gestoord, onbegrijpelijk, ziek en noem maar op...

Mensen zien mij, ik ben stil, ik ben in mijn eigen wereldje, ik ben onzeker en afgesloten van de buitenwereld..



Maar, wat mensen niet weten..

Is dat ik nóóit dat stille, rustige, onzekere, stemming wisselende en depressieve meisje ben geweest..



Ik was altijd heel levendig, vol energie, vol levenslust, ik hield van het leven, ik hield van de mensen om mij heen.

Ik vertrouwde iedereen, iedereen was goed in mijn ogen, iedereen was mijn beste vriend(in), niemand was anders dan anderen.. Iedereen was gelijk..



Dat meisje, dat meisje die ik was, die ik zo graag ooit weer eens zou willen zijn,

dat meisje is er niet meer..



Ik ben kapot gemaakt, jaren lang kapot gemaakt.. Mannen.. Vele mannen die mijn leven hebben verwoest!

Dierbaren, die hun leven probeerden te beëindigen in de ogen van mij, de ogen van een kind..



Daar zit je dan.. Net 20 jaar.. Terwijl de één aan zijn/haar toekomst begint, begint mijn toekomst met de diagnose Complexe PTSS..



Aan de ene kant wil je vechten, vechten voor je toekomst.. Aan de andere kant wil je opgeven, omdat er soms geen sprankeltje hoop meer lijkt te zijn.. Een herbeleving, soms bewust, soms onbewust.. Je schrikt, je huilt, je word boos.. Waarom?! Ik weet het soms zelf niet..



Vele mensen om je heen, die noemen me maar raar.. Heb je een keer een slechte dag, krijg je direct een verkeerde naam.. ''Oh dat meisje, zij heeft borderline'', niemand die eens nadenkt over de woorden die ze uitspreken.. Niemand die nadenkt, dat naast borderline, er ook andere psychische oorzaken kunnen zijn voor het vertoonde gedrag..



Ik was een meisje.. Gelukkig..

Ik ben gemaakt.. Een vrouw.. Ongelukkig en beschadigd..



Waarom? Die vragen zullen nooit beantwoord worden..

Ik ben gestraft.. Misschien mijn hele leven.. Maar tot nu toe al te lang..

Ik heb geen jeugd gehad zoals een ander, ik ben gebruikt, misbruikt, vernederd en meer..

Was ik een mens? Of was ik een handelsvoorwerp? ..



Eén ding weet ik wel.. Ze kwamen er allemaal vanaf met een taakstraf..

En ik..? Ik kreeg levenslang..



Even wat positiviteit na al die oh-zo deprimerende teksten. (I'm sorry)



Ook zijn er dagen met hoop, na jaren lang stil te hebben gestaan, ben ik begonnen aan mijn opleiding..

Voor velen een normale stap, voor mij iets groots..



Ik heb een liefde, een liefde waar ik ontzettend veel van houd..

Nee.. Geen vent, maar mijn oh zo lieve hondje! Mijn steun en toeverlaat..



Ook buiten PTSS is er leven.. Ook buiten verdriet is er geluk..

Ook buiten de donkerste dagen zijn er stralen van zonneschijn.. Soms onvindbaar, maar ze zijn er..



Ik heb dromen, vele dromen.. Zullen ze uitkomen?

Niet zolang je erop blijft wachten.. Dromen komen niet uit, dromen moet je waarmaken..



Je leeft maar één keer.. Bereik wat je wil bereiken, doe wat je wilt doen..

Zelfs de donkerste dagen worden licht, zolang je er maar in blijft geloven..



This is my life.. Ik hoop me hiermee een beetje te kunnen hebben voorgesteld.
Never give up
je hebt jezelf voorgesteld. En ik vind het heel erg wat je hebt meegemaakt. Maar achter al die ellende zit ook nog een Jij. De essentie van een mens kan je niet breken. Dus als je je voorstelt, vergeet dan niet om te vermelden dat je naast een slachtoffer en patiënt ook nog mens bent.
Wauw, super heftig om te lezen, maar wat kan jij mooi schrijven. Wat een ontzettend zwaar leven moet jij hebben gehad en misschien nog lange tijd tegemoed gaan. Ik heb respect diep respect voor mensen zoals jij! Ik hoop dat je ondanks je "stoornis" de mooie dingen in het leven niet uit het oog verliest en weet dat er ook mensen zijn die van je houden!



Wens je alle liefs
Wat herkenbaar



Heb je hulp lieve meid?
Adem in...adem uit, zoek een therapeut die je kan helpen en ondertussen, adem in en adem uit.
Alle reacties Link kopieren
Je schrijft heel mooi, heel duidelijk. Het is verschrikkelijk te lezen dat jij op deze leeftijd al zoveel hebt moeten meemaken, maar je hebt nog zoveel jaren te gaan. Kies voor een andere toekomst, ga ervoor en zorg dat jouw toekomst er een is die heel anders wordt dan je verleden was. Heel veel geluk, liefde en kracht gewenst
een song voor jou:



https://www.youtube.com/watch?v=nECoA-uVGfw



Alle reacties Link kopieren
Super mooi beschreven... Ik herken mijzelf bijna volledig in jouw verhaal en ik heb ook PTSS en al het gedoe er om heen... Als je contact zoekt om te praten, uitten, begrip of gewoon gezelligheid, stuur mij een prive berichtje. Liefs!
Alle reacties Link kopieren
Wauw wat een dramatische post. Maar ik hoop serieus dat het goed komt met je. Ik kan wel zeggen laat de omgeving maar lullen maar dat werkt helaas niet.
Wat erg dat je je zo voelt. Met hulp kom je er wel weer! En goed dat je hier komt en van je afschrijft.
Alle reacties Link kopieren
Ik heb ook ptss, sinds mijn jeugd al dus nu meer dan 30 jaar. Ik ben nu 40 en kreeg de diagnose op mijn 25e. Ik heb kunnen werken en studeren tot mijn 33e. Met de jaren veranderen de symptomen. Maar ik herken wat je zegt, de doorsnee mens begrijpt erg weinig van psychische aandoeningen. Ik heb ook geen persoonlijkheidsstoornis. Maar wel heftige emoties die ik soms moet verbergen. Nu ik afgekeurd ben, hoeft dat veel minder. Ik kan eigenlijk alles, behalve werken. Ik werd steeds opnieuw depressief. En dat kun je niet blijven verbergen.



Ik wist natuurlijk wel voor de diagnose wat ik had. Ik had als kind heel erg last van flashbacks en angstaanvallen. Ik keek net zo naar de wereld en mezelf op jouw leeftijd als jij nu doet. En weet je? Het leven is nog steeds de moeite waard. Ik heb zo lang moeten afzien in het leven waardoor ik nu heel sterk ben. Ik noem mezelf een ptss-soldaatje vanwege de hyperalertheid. Ik heb verstand gekregen van angsten. En ik kan mensen zoals ikzelf een hart onder de riem steken.



Nu ik niet meer kan werken, wijd ik mijn leven aan het geven van gratis advies op forums. Op dit forum maar ook forums over dieren want daar weet ik veel van. Zo ben ik mijn medemens toch nog tot nut. Ik heb een bijzonder leven waardoor ik de dingen vaak van een andere kant bekijk en dat kan handig zijn. Soms stuit ik ook op mensen die me een rare vinden, zonder daar echt een reden voor te hebben. Die laat ik links liggen want ik weet nu wel dat dat onzin is. Toch doet het pijn. Op 1 forum ben ik letterlijk weggepest. Ik gaf daar erg veel adviezen maar een paar mensen stalkde me in topics om over elke reactie die ik schreef te zeggen dat ik uit mijn nek lulde. En ik ben ook borderliner genoemd. Je komt nu eenmaal vervelende mensen tegen in het leven. Die moet je gewoon negeren.



Ik weet hoe moeilijk je leven is, als het enigzins te vergelijken is met mijn leven. Niet iedereen heeft een levenspad zonder hobbels en bobbels. Dan maar moeilijk. Blijkbaar is dat mijn lot. Maar ik kom er nog steeds uit hoor. Ik ben niet kapot te krijgen. Onkruid vergaat niet, zei mijn oma altijd. Elke dag is weer een nieuwe en je kunt prettig verrast worden. En, 1 ding weet ik ook heel zeker. Ik zal nooit meer zo bang zijn als ik als kind was. Ik moest omgaan met een psychopaat. Dus ik ben bang voor geen enkel mens. Niemand zal me ooit weer zo bang kunnen maken. Dat was wel een gloeilamp moment. Ik heb een zesde zintuig ontwikkeld naar mensen toe, ik voel mensen aan. En ik kan handelen in crisismomenten waar anderen niet weten wat ze moeten doen. Het heeft voordelen hoor.



Mijn vriend is mijn rots, we zijn nu 22 jaar samen. Liefde zal je redden! Deed het voor mij ook. Ik heb ook 2 honden die mijn alles zijn.



Nu voelt het als drijfzand, maar houvol. Dat gaat veranderen. En dan ga jij ook je weg vinden. Laat niemand je vertellen wat je wel en niet kunt. Je bent niet minder dan andere mensen. Je hebt wel een bijzonder levenspad. Maar dat is niet zo erg als je denkt. Leer jezelf goed kennen, ken je grenzen en respecteer die. Ik heb trouwens geen therapeut. Ik heb de sph gedaan en kan nu mezelf begeleiden. Ik heb daar geleerd het dageljjkse leven beter vorm te geven. Ik ben meer van de praktische, doen helpt mij beter dan praten. Maar ik ben wel eigenwijs, ik had veel eerder in mjjn leven stabiel kunnen zijn als ik meer hulp had aanvaard. Dus soldaatje, marcheer gewoon voort en laat liefde het belangrijkste in je leven zijn. Veel mensen werken heel hard en kunnen daardoor niet zien wat het belangrijkste is. Daar kunnen wij ze dan mooi aan herinneren.
Mensen kunnen alleen zichzelf redden.
Alle reacties Link kopieren
Wat is het verschil trouwens tussen 'gewone' ptss en complexe? Ik heb in 2008 een uitgebreid onderzoek gehad en daar kwam chronisch ptss uit. Is dat hetzelfde als complexe? Ik kan het googelend niet vinden namelijk. Ik ken die benaming niet maar misschien is de DSM weer bijgesteld sinds 2008. Als ik de kenmerken van de complexe lees, herken ik wel alles iig. Je mag mij ook mailen als je wilt trouwens. Misschien kan ik je wat tips geven voor bepaalde klachten. Ik weet een goeie truuk voor angstaanvallen na flashbacks bv. Niet teveel wanhopen he. Je bent niet de enige en er zijn veel manieren en mogelijkheden om je beter te gaan voelen. Houd moed.
Mensen kunnen alleen zichzelf redden.
Alle reacties Link kopieren
Sunshineinthedark,



Ik herken alles wat daar staat! Ik heb ook een complexe ptss opgelopen. Ik was vroeger ook een opgewekte jongen en kon de wereld aan. Maar als je jezelf gaat analyseren, dan was er ooit ergens een moment die je in stukken gebroken heeft. Dit is bij mij meerdere velen meerdere malen gebeurd. Als kind ben ik verwwarloosd, psychisch mishandeld, vernederd, bespot, gepest,geslagen, afgewezen, verworpen. Ik kan veel verder gaan. Ik ben er pas een paar jaar achter dat ik complexe ptss heb. Ik heb niks aannme ouders /familie gehad. Zo liefdeloos opgegroeid. Internaat in en uit. Die beelden van velen dingen raak ik niet kwijt. Idd huilen, kwaad zijn, allert, niet kunnen slapen, paniek aanvallen, niemand vertrouwen. Agressief gaat zo maar door. Ik heb hulp nodig, ik kan niet zo door gaan. Ik wil tegen allen zeggen, je staat niet alleen, er is hulp! Sunshineinthedark zegt het heel goed. Je kan je dromen bereiken, je zult alleen harder moeten knokken dan gemiddeld. Geef niet op! Praat erover, dat helpt bij mij, plus dat ik denk ik emdr ga volgen.



Veel sterkte aan een ieder en geluk gewenst!




https://youtu.be/6Nyq5Dnq6dY

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven