Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf, deel IV

Beste Jeroen, ik heb de titel aangepast. Het linkje werkt wel gewoon



met vriendelijke groet,



Junior

Jeroen, dank voor het openen van deel 4! En dat er nog steeds gelinkt kan worden naar deel 1, 2 en 3 heb je goed geregeld, is heel waardevol idd.



Lief dat laatste zinnetje, thanks, maar ik zou toch liever hebben dat je dat weer weghaalt. Niet nodig, (een topic leeft dankzij iedereen zijn/haar bijdrage) en hoort m.i. niet in een OP thuis. Ik wil niet op die manier aandacht naar mezelf toe trekken, of een uitzonderingspositie hebben, snap je? Ik heb evengoed jullie feedback nodig op mijn issues en belevenissen als andersom. Maar fijn dat je mijn bijdragen zo waardeert!

Ik ga weer eens even reageren. Want ik heb nu weer even last van mijn lage eigenwaarde.

Er wordt komend voorjaar een reünie van de basisschoolklas georganiseerd. Nu had ik een hele fijne tijd en een leuke klas daar. Op 3 meiden na, waar ik geen klik mee had. Op de middelbare school kwam ik bij die 3 meiden in die klas. De rest was allemaal nieuw. En die meiden hebben me toen zo gepest en vernederd dat ik van school moest. Kon er niet meer tegen en raakte overspannen.

En op zo'n reünie gaan ze natuurlijk vragen wat je tegenwoordig doet. Ik werk door mijn autisme op de sociale werkplaats. Heb veel dingen geprobeerd om toch normaal mee te komen, maar dat lukte niet. Ik liep steeds tegen mijn problemen aan en werd nooit goed genoeg gevonden.

Aan de ene kant lijkt het me leuk om oude vriendinnen weer te zien. Maar ik zie er tegenop om die pesters weer te zien. Ze hebben ook nooit excuus aangeboden. En ik ben bang dat ik aangekeken ga worden op het feit dat ik geen carriére heb en geen relatie. Ik weet het niet van iedereen. Maar de meesten hebben een jarenlange relatie met soms al kinderen. Ik heb geen kinderwens. Maar het feit dat ik niks van dat heb, maakt mij aan het twijfelen om er naartoe te gaan. De enige volwassen dingen ik bereikt heb zijn mijn rijbewijs en dat ik op mezelf woon. En dat is alles. Ik ben bang dat ze mij als een mindere gaan zien en negatieve reacties krijg.

Ik heb nog even de tijd om te beslissen natuurlijk. Als ik die problemen niet had, zou ik gaan. Door dat voorstel ben ik nu even niet zo gelukkig met mezelf. Zou dit voor jullie een belemmering zijn om niet te gaan?

Suzy en Jeroen, mijn gedachtengang is inderdaad gefocust op het negatieve. Dit is ook niet iets wat ik wil. Ik wil me ook focussen op het positieve. Jullie hielden mij wel een spiegel voor, ik ben nu hard bezig om mij ook te focussen op de dingen die wel positief zijn. Niet makkelijk, maar ik ga het doen. Ik heb al veel soorten therapie gehad. Helaas nog geen succes geboekt. Twijfel erg over mezelf. Of ik wel normaal ben. Hoewel ik inmiddels alle sporten, activiteiten, vrijwilligersbanen heb uitgeprobeerd lukt het mij niet om er vriendschappen uit te halen. Ook heb oproepjes geplaatst maar het werk op 1 of andere manier niet. Ik vind het niet makkelijk om mijzelf te presenteren of om over mijzelf te praten. Ik luister liever naar anderen, vind iedereen interessanter dan mijzelf. Als ik mijzelf zo teruglees dan realiseer ik mij eigenlijk hoe erg ik mijzelf tekort doe. Ik voel me niet echt aantrekkelijk meer. Mijn laatste ex vertelde me dat ik niet aantrekkelijk was, dat ik dik was. Dit heeft me veel pijn gedaan, je gaat het nog geloven ook. Ik sport veel, heb maatje 38 met vormen. Toch voel ik me niet aantrekkelijk. Ik weet niet hoe ik me hier beter over kan voelen. Dit heeft ook te maken met het feit dat mijn dates niet goed zijn verlopen. Ik vind het moeilijk om te zien of iemand interesse in mij heeft. Hebben jullie tips hoe ik mij mooier kan voelen?

Nonaaa, ik ben er (ook mede door therapie) achter dat vervelende gevoelens enkel en alleen voortkomen

uit gedachten. (je ratio/ego)

En als je die eenmaal laat 'ratelen' ga je je vanzelf vervelend voelen. Echter (en dat heeft tijd nodig, het lukt

mij ook niet altijd) over die gedachten heb je veel meer controle dan je zelf denkt.

Volg vooral je gevoel, want dat is de 'echte' jij.

Ik heb trouwens wel hetzelfde gehad als jij. Tot voor kort was ik ook onzeker over mijn uiterlijk enz.,

en wilde ik, ondanks dat ik dat heel vaak te horen kreeg, maar niet geloven dat ik een aantrekkelijk iemand ben.

(en dat zat trouwens alleen in mijn hoofd. Diep van binnen wist ik het wel, maar het was mijn ego dat steeds zei dat dat onzin is enz)

Nou ja geen idee of ik je wat hebt aan wat ik zeg, maar misschien wel.



Ook ik heb een hele lastige week gehad. Relatie is nu 4/5 maanden uit, ik was het die de knoop doorhakte (en dat moest ook wel, ik was niet meer gelukkig en als je het aan ex over laat, die twijfelt over 5 jaar nog wat hij moet doen) en daar ben ik ook nog steeds blij mee al is het ook wel eng.



Echter (en ik was hier voor gewaarschuwd) er is sinds een paar weken iemand anders die we allebei al kende die aangegeven heeft hem leuk te vinden. Hij wil, zegt hij zelf, nog wel rustig aan doen, maar goed daar is hij dus wel mee bezig. (veel te snel mijns inziens, maar moet hij zelf maar weten)

En om eerlijk te zijn: dat steekt behoorlijk, heb me erg ellendig gevoelt. Snap ook niet waarom want ik wil hem echt niet meer terug.

Ik heb ook de neiging om erg competatief te zijn, 'jij een nieuwe, ik een nieuwe' . Ik ben ook veel te veel gefocussed op flirten en anderen enzo. Terwijl ik diep van binnen weet dat dit veel te snel gaat.

Maar ja, de hele tijd vervelende gevoelens heb je ook geen zin in.

Wat ik nu doe is zodra ik aan hem ga denken (en vooral wat hij eventueel met die meid aan het uitspoken is) de gedachte stop zetten. Dat is wel lastig, maar het werkt wel volgens mij..



Nogmaals sorry voor dat geklungel met het nieuwe topic, fijn dat het opgelost is.

Hondenmens: hoe belangrijk is het voor jou om die andere, wel leuke mensen van toen te zien en te spreken? Die 3 anderen kunnen inmiddels ook wel veranderd zijn en inzien dat ze toen verkeerd bezig waren, je weet het niet van tevoren hoe mensen zich ontwikkeld hebben.



Aan de andere kant ben ik zelf niet zo'n fan van reunies en ik ga er zelden heen. Die mensen van toen heb ik allang losgelaten en zij mij, en ik/zij leid(en) een heel ander leven inmiddels, ik heb er niks meer mee. En dat vergelijken al helemaal niet, hoewel mensen het leuk vinden om te zien waar anderen beland zijn in hun leven.



Dat zal makkelijker zijn voor diegenen die zichzelf als "geslaagd" beschouwen dan voor mensen die zichzelf minder geslaagd voelen. Dat "geslaagd" of "succesvol" (goede baan, fijne relatie/gezin) hangt voor mij overigens niet aan de status die ze bereikt hebben, maar hoe ze zelf vinden dat ze als mens geslaagd zijn en de mate van voldoening die je haalt uit wat je ook doet of niet doet, maar wie je bent (geworden, tot nu toe).



Maar anderen kijken daar vaak anders tegenaan, zie ook Fb enzo. Hoe meer jij vol achter jezelf zou staan, hoe minder het je zal doen wat anderen van jou denken en van jouw werk en leventje. Iedereen wil goed voor de dag komen, op zo'n reunie, iedereen wil laten zien hoe goed het met ze gaat, hoe goed ze er nog uitzien, wat ze (al dan niet eigenhandig) bereikt hebben.



Alleen als je werkelijk geinteresseerd bent hoe het bepaalde mensen vergaan is sindsdien (en zij injou geinteresseerd, maar dat kan je niet weten vooraf als je geen contact meer hebt al die tijd), zou ik gaan. Als je denkt dat het 1 en al "pronken" wordt en "wat doe jij?"-verhalen, zonder echte interesse, maar meer oppervlakkig (status, uiterlijk, inkomen, status van wel/niet een relatie of gezin hebben), dan zou het mij persoonlijk gewoon niet (meer) boeien als ik al die jaren geen behoefte heb gehad aan contact. En andersom. Hoe geinteresseerd ben je dan echt in elkaar?



Maar als je het leuk zou vinden om oude vriendschappen misschien nieuw leven in te blazen en je zelfverzekerd genoeg bent met wie je nu bent en wat je doet (sociale werkplaats = OOK werken, he!! Niks minderwaardigs aan!) en zelfverzekerd genoeg om nu als volwassene wel adequaat te reageren op die 3 pesters, dan kan je gewoon gaan. Je kan ook weer weg als het je niet bevalt, moet je maar denken.



Sommige mensen ontmoeten hun voormalige pesters en dat kan "helend" zijn als die mensen nu inzien wat ze toen deden en daar spijt van hebben en hun excuses voor maken bijvoorbeeld. Kan evengoed zijn dat ze niets veranderd zijn, en jij juist wel (in positieve zin, dat jij gegroeid bent) en dat kan je ook kracht geven, dat zij zijn "blijven hangen". Dat je er nu meer boven kan gaan staan dan toen. Dat zal je zelf moeten inschatten, en dat is moeilijk, omdat je ze niet kent zoals ze geworden zijn.



Je kan alleen jezelf inschatten. Als jij al niet zo'n hoge pet van jezelf op hebt en niet sterk in je schoenen staat, je je tov anderen schaamt om te vertellen hoe het met je gaat, wat zou je dan ertoe bewegen er wel heen te willen gaan? En wat belemmert je? Wat zou je nodig hebben om het toch te doen? Hoe belangrijk is het voor je in het leven wat je nu leidt om hierheen te gaan? Zou het je kunnen helpen het verleden op zijn plek te krijgen of juist oude wonden openen?



Ik denk dat het ook heel heftig kan zijn, zeker als je van school af gegaan bent om die redenen (die 3) en dus voor jou een confrontatie met een onveilige situatie is. Als je nu al zegt dat je last hebt van je lage eigenwaarde, ga je niet bepaald krachtig daarheen. En hoe je jezelf ziet, zo bekijken anderen jou vaak ook, omdat je dat dan uitstraalt.



Een topic kan jouw onzekere/ minderwaardige gevoelens over en blik op jezelf niet veranderen. Ik denk dat het goed zou zijn om daar eens met een professional een paar goede gesprekken over te voeren, dat je daar meer aan hebt. Dat is niet van buitenaf te veranderen, zeker niet met een pestverleden, dat kan er diep inhakken en zeker (zelfs hoogstwaarschijnlijk) wel een belangrijker oorzaak zijn van je angst om open te durven zijn over jezelf en nieuwe vriendschappen te sluiten, waarin je durft te laten zien wie je bent.



Je zou je beslissing niet moeten nemen obv angst, maar in dit geval als je niet in je kracht staat als je opnieuw geconfronteerd wordt met zo'n belangrijk negatief iets wat zoveel invloed op je ontwikkeling heeft gehad, moet je die angst serieus nemen denk ik. En kan je daar beter op een andere manier aan "werken" om daaroverheen te komen, dan tegemoet treden met weinig zelfvertrouwen. Dan ben je opnieuw/ nog steeds (te) kwetsbaar, denk ik.

Een gezonde mate van zelfbescherming kan geen kwaad, als eea niet verwerkt is en nog steeds invloed heeft op hoe jij over jezelf denkt.

Verder ben ik in het algemeen van mening dat in dit topic over en weer met elkaar wordt meegeleefd en meegedacht, elkaar helpt ontwikkelen en stimuleren, en heb ik er soms moeite mee dat mensen alleen komen als ze zelf advies of steun nodig hebben of ff niet goed gaat.



Zodat we van elkaar kunnen leren en geinspireerd raken door elkaar, door herkenning, boekentips, tips, manieren of aanpak die positief heeft uitgepakt met elkaar te delen. Te delen wat je zelf doet of gewerkt heeft voor jou om eea te ontwikkelen en waar weer een ander mee geinspireerd kan raken.

Mee eens Suzy, ik zal iig. mn best doen..

Nonaa: zoals je jezelf ziet, zo kijken anderen ook tegen jou aan, want dat straal je uit naar buiten toe. Ik weet niet welke therapieen je al gevolgd hebt, maar soms kan een "alternatieve" cursus oid daar meer aan veranderen dan therapie (is mijn ervaring).



Zo kan je misschien ergens een cursus mindfulnes oid volgen of een cursus zelfvertrouwen, en ben je met meerdere mensen, dan leer je mensen vrij snel en diep kennen, die ook met dat soort ontwikkelingen bezig zijn. In je eentje kan je ook veel overwinnen, maar dat gaat een stuk langzamer, is mijn ervaring.



Daarnaast brengen positieve boeken en tijdschriften je ook in een bepaalde mood, ik heb dat met bepaalde boeken die een andere visie uitdragen, zoals Happinez en romans van Paolo Coelho en de boeken van Deepak bijvoorbeeld, dat je dan zelf ook anders gaat denken, de moed vindt om "anders" te zijn (dan bijv geijkte trends en tijdschriften als de cosmo, glamour enzo die toch uitdragen wat zgn vrouwen moeten willen of zijn om "succesvol" te zijn in wat in deze samenleving en cultuur zo belangrijk wordt geacht. Die beinvloeding is al enorm groot (via tv-series/soaps, intervieuws, het nieuws, actualiteiten, social media), echt daar heb je geen idee van!



Als je veel leest van of over inspirerende mensen en hun instelling, hun verwonderingen, hun open en veel bredere blik over een ander soort mogelijkheden en andere dingen die (veel) belangrijk(er) zijn als je daar prioriteit van maakt (Eckhart Tolle, Coelho, Deepak Chopra, Stephen Covey, Talane Miedaner, enz enz) dan "voed" je je hersenen met heel andere info dan waar je in het dagelijks leven al door beinvloed wordt.



Bijv als je op een forum veel over probleemrelaties en probleemdates enzo leest en om je heen ziet, beinvloedt dat of je daar zelf nog in gelooft (dat het ook goed kan gaan), je ziet maar een afspiegeling en meestal zijn de mensen bij wie het goed gaat niet geneigd daarover een topic te openen. Zo krijg je een vertekend beeld van de dingen. Net als dat een politieman die hele dagen geconfronteerd wordt met criminaliteit een negatiever beeld hebben over de mens en deze samenleving dan iemand in een riante positie en omgeving waar die er nauwelijks last van heeft.



Het is heel erg bepalend wat je leest en aan info binnenkrijgt en dat kan je zelf wel beinvloeden, door de keuzes die je maakt, waar je je tijd en aandacht aan besteedt. Zelf lees ik relatief veel problemen van anderen en dat kan alleen door daar een evenwicht in te houden (dus de pc dicht te doen en positieve boeken te lezen en buiten de deur te doen, om te gaan met empathische mensen en zelf fijne ervaringen mee te maken in eigen leven.



En fijne ervaringen kan je oa verwachten in cursussen waar mensen zich persoonlijk willen ontwikkelen, die met een soortgelijk doel dat opzoeken. Dat heb je dan al met elkaar gemeen: dat je open staat voor positieve verandering en ontwikkeling van je eigen (empathische) vermogens.



Wat ik toch wel wil benadrukken is dat het allerbeste helpt (om positiever te kijken en te denken over jezelf en de wereld & toekomst) is door negatieve beperkende en belemmerende dingen uit te schakelen. Niet door ze te negeren, maar echt uitschakelen, onschadelijk te maken. En dat zijn alle negatieve overtuigingen en patronen, waarbij je jezelf in de weg zit om echt positief te kunnen zijn. Die zijn de werkelijke dwarsbomers en saboteurs namelijk om het positieve te bevrijden.



Negatieve zijn: schaamte, schuldgevoel, angst, faalangst, minderwaardige gedachten, zelfveroordeling, spijt, wrok, wraak, haat, enz. Dat is niet zomaar aan de kant te zetten, door het positieve voorrang te geven of daarvoor te kiezen, daarmee zijn ze nog niet weg, namelijk. Er echt mee dealen is het enige wat de weg (blijvend) vrij maakt voor de positieve (want dat zit gewoon ook al in je).



Ze komen ergens vandaan en hoewel je deels de keuze hebt om ze wel of niet extra te voeden en de overhand te laten krijgen of niet, helpt het om ze werkelijk aan te kijken en de boodschap eronder te zien (en iets mee te doen). Ik ben van nature al een vrij optimistisch en opgewekt/ positief persoon, maar ook ik heb zo mijn beperkingen en kan erg goed positief blijven en doen, terwijl ik heel goed weet dat ik op bepaalde fronten minder goed bezig ben, bijvoorbeeld. En dat kan sluimenderwijs toch meer invloed krijgen dan er zsm mee dealen!



De kunst is om eea niet boven je hoofd uit te laten groeien, en jezelf te voeden met inspirerende en moedige mensen, als voorbeeld en steun dat eea mogelijk is, als je soms zelf ff niet (meer) weet hoe iets aan te pakken of de energie/ moed er niet toe kan vinden.



In het algemeen kan je stellen: bouwt iets mee aan je fysieke en/of mentale gezondheid of tast het dat juist aan, vermindert het, is het beperkend (op den duur)? Zolang je meer bouwt dan afbreekt, geeft dat een goed gevoel aan jezelf. Je kan niet alles tegelijk aanpakken, maar al je beperkende gedachten zitten het echt positieve (ook echt zo kunnen voelen) in de weg.



Zo min mogelijk dingen doen waarin je jezelf vergelijkt met anderen of wat de samenleving vindt en jij jezelf aan afmeet (en je minder voelt dan wat zgn "verwacht wordt"). Ga nadenken wat jij van jezelf verwacht en liefst door een tijdje niet beinvloed te zijn door buitenaf. Het is al heel belangrijk als je kan onderscheiden wat je "eigen gemaakt hebt/ geleerd/ meegekregen" aan overtuigingen en welke nou echt diep in jou je eigen ideeen zijn. Dat is heel moeilijk, maar heel veel daarvan is toch aangeleerd of ontstaan door meerdere soorgelijke ervaringen (patronen en gewoontes en normaalwaarden) en dus ook af te leren!

Suzy65:

Aan de ene kant ben ik best benieuwd hoe het de anderen vergaan is. Maar ik twijfel of er echt nog interesse in mij is. Life contact heb ik sinds mijn 20e al niet meer. Toen kregen zij allemaal relaties en hoorde ik niks meer van ze. Alleen soms nog kerstkaartjes sturen. Ik heb op Facebook wel interesse getoond in oude vriendinnen. De 1e keer schreven ze terug over wat ze nu doen. Maar daar bleef het bij. Als ik een paar maanden later weer eens schreef, werd er niet of nauwelijks op gereageerd. Aan de ene kant vond ik het jammer, het had mij wel leuk geleken om oude vriendschappen op te pakken. Dat was vertrouwd, daar heb ik jaren mee opgetrokken. Ik grijp vaak naar het vertrouwde terug. Al waren het gewone vriendinnen, geen meiden waar je alles mee deelt. Ik mis die tijd soms, omdat er weinig voor terug kwam. Nu is het al iets verbeterd, heb een paar mensen om af en toe mee af te spreken. Maar nog niet half zoveel als toen.

Misschien staat die tijd voor anderen verder weg dan voor mij. Omdat zij wel veel nieuwe vrienden hebben gemaakt. Ik wilde dat ook graag, maar vond geen aansluiting met leeftijdsgenoten meer. En na het pesten, is mijn vertrouwen en andere mensen beschadigd. Al word ik nu al jaren niet meer gepest. Maar heb nog wel gauw het gevoel dat ik niet goed genoeg ben.

Het is dat je niet van tevoren weet hoe ze gaan reageren op zo'n reünie. Ik zou het eerst willen weten en dan zou de beslissing makkelijk zijn. Maar zo werkt het niet.

Hondenmens: punt is dat jij nog steeds afhankelijk bent van hoe anderen reageren op jou. Dat betekent dat er nog een hoop werk aan de winkel is, dat dit nog niet verwerkt is.

Doordat je niet meer gepest wordt (al jaren niet meer) wil niet zeggen dat er in jou iets veranderd is, maar dat de omstandigheden (gelukkig maar!) zijn veranderd. Doordat je dat niet meer meemaakt (goddank) weet je ook niet of je daar nu anders op zou reageren.



Is een beetje hetzelfde dat bijv iemand die een gat in zijn hand heeft niet gebaat is bij de jackpot winnen. Daarmee leert ie niet met geld omgaan, maar is het probleem schijnbaar weggenomen, dat het niet uitmaakt of ie een gat in zijn hand blijft houden. Snap je wat ik bedoel?

Je bouwt geen zelfvertrouwen op doordat omstandigheden het verschil maken, maar doordat je eigen reactiemechanisme verandert en je ermee om leert gaan. Als je geleerd hebt van je af te laten glijden, van je af te bijten en op te komen voor jezelf, of als het je niet meer raakt wat zulke malloten van jou vinden. Pas dan ben je er vanaf en belemmert het jou niet meer.



Zolang dat niet het geval is zal je deze dingen noodgedwongen moeten vermijden, uit zelfbescherming. Andere mensen kan je niet veranderen, alleen jezelf en hoe jij op dat soort types reageert (of die jou kunnen verwonden, of je dat toestaat, laat gebeuren, binnen laat komen, jezelf kan herpakken, jezelf kan geruststellen, jezelf genoeg waard vindt zodat dat niet afhangt of in grote mate beinvloed kan worden door een paar mallotige meiden die geen omgangsvormen en respect voor anderen hebben geleerd.



Want nu loop je ook evt leuke dingen mis. Ik vind pesterij in je verleden zwaar genoeg reden om daar met professionals aan te werken ipv hopen dat het vanzelf een keer over gaat als je dat soort mensen maar niet meer treft. Dat soort dingen hakt er teveel in en blijft invloed houden op je gevoel van eigenwaarde, vergis je daar niet in!



Niet dat autisme is reden voor minderwaardige gevoelens over jezelf, maar negatieve ervaringen uit je verleden, zeker als het ernstig was en stelselmatig gebeurde. Dat soort dingen overstijgt vrijwel niemand in zijn/haar eentje. Gun jezelf om je daarin te helen en te versterken. Alles wat je vroeger niet kon en nu als volwassene alsnog leert, draagt bij aan een positief gevoel van eigenwaarde en zelfvertrouwen.

Suzy je zegt hele goede dingen. Dat is ook trouwens waar ik behoefte aan heb, juist niet dingen doen

wat de 'wereld' verwacht maar gewoon lekker waar ik zin in heb.

Niet altijd, ik doe ook genoeg met vrienden, maar (daar gaat het nou net om in dit topic)

ook veel alleen. Natuurlijk krijg ik dan wel eens gedachten als 'oww, alleen, vinden ze me niet dom'?

Maar dingen enkel niet doen omdat iemand niet mee kan en je het dus alleen moet doen

is natuurlijk onzin.

Ik herken Hondenmens dus wel. Mensen hebben nou eenmaal snel hun oordeel klaar, maar ik begin wel door te krijgen dat dat echt geen zak uit maakt.

Ik denk eigenlijk dat je door je eigen gedachten nog wel het meest veroordeeld wordt...



Ik zelf had echt even een lastige week, maar het moest er ook even uit geloof ik.

Of het helemaal goed met mij komt, ook eventueel met een nieuwe relatie (daar hangt gelukkig zijn niet vanaf, ik weet het) durf ik nog niet helemaal te geloven, maar ik ga een beetje te hard geloof ik.

Phoebe: er zit ook een beetje een "gevaar" in doen waar je behoefte aan of zin in hebt. Behoefte wordt vaak ingegeven door onzuivere motieven, doordat bijv andere behoeften tekorten oplopen of opgelopen hebben. Dat ga je dan soms compenseren met iets anders "liefs" voor jezelf doen, zoals die zak chips, stuk taart, een stuk in je kraag drinken, toegeven aan seks of verslavingen, om jezelf toch maar die "beloning" te geven.



Het lullige is dat ons brein idd een beloningsgebied kent, waar oa dopamine en andere stoffen aangemaakt worden die een goed gevoel geven en dat kan van alles zijn.

Het is voor jezelf altijd goed om te kijken of waar je behoefte aan denkt te hebben ook werkelijk dat is wat je nodig hebt of helpt. Het zal iedereen duidelijk zijn dat bijv toegeven aan zelfdestructieve dingen op korte termijn even een goed gevoel geeft, maar je eigenlijk van de regen in de drup helpt, omdat je er een nieuw patroon/ gewoonte of ongezond probleem bij krijgt..



Lief zijn en goed voor jezelf zorgen is dus niet hetzelfde als "toegeven aan behoeften", want voor je het weet gaan je behoeften jou sturen ipv andersom..

En dat geldt denk ik voor allerlei dingen en (denk)patronen die eigenlijk voortkomen uit tekorten op andere gebieden die je niet 1,2,3 jezelf in kan voorzien.



Ik lees bijv zelden in zelfhulpboeken de rol en invloed van fysiek lief voor jezelf zijn (massage, verzorging, sauna, warm bad, stuk lopen en je spieren voelen, jezelf huidcontact geven (klinkt zelfs gek, maar bijv jezelf strelen? huisdier aaien?), seks met jezelf hebben (nieuwe manieren vinden, jezelf daar goed in leren kennen en verruimen?), luisteren naar je stofwisseling, slaapbehoefte, rust versus inspanning, enz.



En daarnaast jezelf voeden met mentaal gezonde dingen: fijne dingen lezen, comedy's kijken, films en series waarin mensen met humor en lichtvoetigheid met elkaar omgaan (bijv Friends, heb de hele serie gekocht net na scheiding en avond na avond met de kinderen een paar delen gekeken, heerlijk ongecompliceerd met mensen die leuk en optimistisch zijn), films en series die vertrouwen geven, luchtig zijn. "That 70's" bijvoorbeeld op Comedy Central, maar ook South Park vind ik geweldig! (kijk al jaren geen tv, maar laatste jaren vooral dat soort dingen).



Wat wel belangrijk is is om je eigen motieven te blijven onderzoeken. Zo kan je naar de kroeg gaan om dingen te verdoven of uit te stellen, om te drinken of echt voor je plezier en gezelligheid, ff wat luchtiger onderwerpen of lol, bepaalde mensen daar waar je contact mee hebt willen zien. En ook op forum (en dat geldt evengoed voor mij): voegt het echt toe of is het afleiding (van eigen problemen of leven) of een gewoonte of te vergelijken met tv kijken: even langszappen om te kijken wat er nu weer allemaal speelt?



Ga je uit om plezier te hebben, houd je van dansen bijv of is het om te kijken of je gezien wordt, meetelt, een potentiele partner te ontmoeten? Kijk bij je behoeften verder dan het gedrag of "ik vind het gewoon leuk". Zijn je motieven nog zuiver of nemen behoeften het over? Zou je ook naar de kroeg/disco gaan als ze voortaan alleen nog maar koffie en thee schenken? Soms zijn het niet meer dan "lapmiddelen" maar krijgen ze op zichzelf (te)veel betekenis doordat het gewoonte wordt. Alles wat je meer dan 3 maanden herhaalt wordt al een patroon om rekening mee te houden.



Zo kan behoefte aan seks eigenlijk behoefte aan liefde, warmte en genegenheid en lichamelijkheid betekenen en toch onbevredigend zijn als dat niet vervuld wordt.



Ik denk dat je soms echt moet kijken wat je nou echt een goed gevoel (over jezelf) geeft en daar meer mee doen of meer tijd aan besteden. Behoeften kunnen je aardig voor de gek houden, en iets laten najagen wat eigenlijk niet is wat je nodig hebt. Intussen kunnen tekorten oplopen, waardoor je juist "wanhopig behoeftig" wordt. Het is dus zaak om te weten waar behoeften uit voortkomen en of je eigen motieven nog zuiver zijn of om iets anders niet te hoeven doen/voelen..



Je kan jezelf misschien niet alles geven, maar je komt een heel eind als je weet wat je werkelijk nodig hebt om een tevreden gevoel te krijgen over jezelf en die dingen ook kan doen en doet!

Susy: goed dat je dit zegt, ik was er overigens zelf ook al bewust van.

De 1e paar weken ging ik met vrienden echt voor de gezelligheid, maar die

kunnen ook niet altijd. Dat vind ik dan erg lastig en dan voel ik

me of vervelend of ik ga toch.

Ik ben laatst eerlijk naar mezelf geweest en inderdaad is het de laatste tijd

meer voor de hoop op aandacht enz. (dat klinkt zo wanhopig)

Wil natuurlijk niet zeggen dat ik nooit alleen kan gaan, maar dan idd.

wel omdat ik zin heb om te dansen, voor de gezelligheid (ik heb een stamkroeg

waar ik wat mensen begin te leren kennen)

En met drinken verdoof je idd. veel, ben ik me de laatste tijd ook van bewust.

(en bovendien heb ik geen zin om iedere zondag wakker te worden met het gevoel

dat ik door een vrachtwagen overreden ben...)



Nou ja, nogmaals goed wat je zegt, ik was me er ook al wel een beetje van bewust

dat dat gevaar erin loopt.

M.a.w: ik heb nog wel een cursusje 'alleen en gelukkig zijn met mezelf' nodig.



Vandaag ging erg lekker: eerst een stuk gewandeld in het park, daarna voetbal gaan kijken (in mijn eentje) en wat drinken in de kroeg waar ik erg gezellig heb zitten kletsen met het barmeisje. Die overigens precies wist hoe ik me voelde na een relatiebreuk.

Ex en ik zijn als dikke maatjes uit mekaar gegaan, maar (had ik al verteld denk ik maar weet ik niet meer) nu er dus een ander in het spel is (veel te snel volgens mij, hij verdoofd de boel ook lekker en verward afleiding/aandacht van een andere vrouw met verliefdheid. m.a.w die gaat nog wel op zijn snufferd, niet mijn probleem) moet ik echt

weer even afstand nemen.

En vooral niet aan hem denken.



Daar las ik gister nog een stuk over (als meer mensen dit lezen willen meld het even, dan zet ik de link hierneer),

dat je ratio/ego gewend is aan die 'pijn' en die dus steeds terug wil halen omdat dat een veilig gevoel heeft.

Terwijl je gevoel (je ware ik) allang klaar is met die persoon.

Ik weet niet of ik het zo goed verwoord heb, maar ik denk het wel. Ik merk ook wel als ik aan hem denk (bijv. wat hij mogelijk aan het doen is met die ander) dat ik me heel vervelend ga voelen.

(en uiteraard als ik dat niet doe dan voel ik me goed)



Maar goed verder bedoel je dus dat je natuurlijk lief moet zijn voor jezelf maar wel heel eerlijk

moet zijn naar de achterliggende rede?

Jeetje wat ben ik blij met dit topic...

Phoebe: mannen doen dat anders dan vrouwen, die staan veel sneller open voor een "nieuwe", waar wij dan nog aan het analyseren zijn van hem en de afgelopen relatie. Verhelderend boek ook weer: De Seksdokter van Tracy Cox.



Zij schrijft:

" Naast alle bovengenoemde overwegingen is het ook belangrijk of je een man of vrouw bent. Vrouwen hebben een rouwperiode nodig na het beeindigen van een relatie, willen uithuilen op iemands schouder en analyseren wat er mis ging. Dit verzekert ze ervan dat ze alles hebben verwerkt en klaar zijn voor een volgende serieuze relatie met minimale bagage. Mannen gaan echter direct van de ene partner naar de andere. Ik generaliseer, mar zij zijn niet zo goed in het omgaan met hun emotionele kwesties en komen vaak tot de volgende eenvoudige conclusie: "ben vriendin/echtgenote kwijt- heb een nieuwe nodig". Gezien het tekort aan mannen duurt het meestal niet zo lang (een dag of 2) voordat zich een nieuwe dame aandient. Ze bindt zich misschien aan een emotioneel wrak, maar is wellicht bereid om aan de gebeurtenissen uit het verleden te werken om zich te verzekeren van een toekomst samen. Ik ben door schade en schande wijs geworden. Een man die ik stilletjes bewonderde, scheidde van zijn vrouw en ik liet een paar maanden voorbijgaan voor ik hem belde om te vragen of hij wat wilde gaan drinken. TOt mijn grote verbazing nam een vrouw de telefoon op: Zijn nieuwe, inwonende geliefde. Dat was dus de laatste keer dat ik iemand tijd gunde om zijn verdriet te verwerken!"

Suzy, klopt helemaal wat je zegt.

Echter, dat snelle gehop van mannen is toch helemaal niet handig en de kans

is toch best aanwezig dat ze (mijn ex in dit geval) daar keihard van op hun snufferd gaan?

Ik merk echt wel aan hem dat hij het ook erg lastig vindt. Hij zegt ook steeds heel duidelijk

dat hij me (qua vriendschap) niet kwijt wil enz. M.a.w. hij vindt mij loslaten misschien nog wel lastiger. Ik heb besloten dat ik voorlopig even afstand van hem ga nemen en, dat gaat hij niet leuk vinden, dat ga ik naar hem toe vrij hard spelen . Ik ben de afgelopen tijd toe naar hem heel open geweest en nu ben ik daar klaar mee.

Eerlijk gezegd zou ik het als als 'nieuwe' vrouw niet aan denken, iemand met heel veel bagage en dingen. (en geloof me, mijn ex had echt wel een aantal niet leuke dingen) Nu ziet 'de nieuwe' dat niet maar daar komt ze natuurlijk snel achter.

Zeker als hij mij niet los kan laten.



Ik heb trouwens vanmorgen zomaar vanuit het niets een mega-inzicht gehad.

Ik heb een beetje dezelfde neiging als ex, gauw een andere 'zoeken' enz. (vandaar denk ik

dat ik hem loslaten ook ff lastig vind)

En ik realiseerde me ineens dat de onderliggende gedachte puur angst is om alleen te blijven enz.

En dat dat puur enkel en alleen in mijn ratio zit, en dat angst geen goede raadgever is.



Dat is wel een motivatie voor mij, ik heb de afgelopen tijd al zoveel inzichten gehad, en nieuwe (gewone zeg maar) mensen leren kennen.

Je denkt verder dat je alles onder controle hebt en dat je weet hoe je leven verder gaat lopen, maar diep van binnen weet je ook wel dat dat niet zo is.

Heerlijk idee eigenlijk!

Phoebe: de fout die wij vrouwen maken is denk ik dat wij denken dat zij emotioneel net zo in elkaar zitten als wij (projectie) en dat je je bagage eerst moet verwerken voordat je echt open kan staan voor een nieuwe partner. Maar misschien hebben zij daar echt veel minder last van, alleen al omdat mannen iha niet zo gefocust of bezig zijn met hun gevoel & emoties. Ik denk dat veel mannen werkelijk weer over kunnen tot de orde van de dag. En liever vooruit kijken.



Als ik even mijn ex als voorbeeld neem, die weet gewoon vrij weinig nog van zijn verleden, schooltijd, enz. Denkt daar ook niet aan. Ook niet aan de tijd dat wij samen waren, is van alles vergeten aan gebeurtenissen en ook hoe het voelde, is er nooit mee bezig. Nou is het ook een rusteloos type, die altijd iets moet doen. Dus ook niet wil gaan zitten en echt relaxen, ik dacht altijd dat dat uit angst was voor wat dan allemaal boven kan komen. Hij kon/wou voorheen ook nooit alleen zijn, had nooit alleen gewoond.



En misschien heb je gelijk dat ze daarom ook vaak tegen dezelfde steen aan zullen stoten, gewoon weer opnieuw proberen en hopen dat het volgende keer/partner beter zal gaan. Dat hun zelfde insteek misschien beter past met een ander. En soms is dat misschien ook zo: een andere partner reageert weer anders, dus krijg je een andere dynamiek. Maar vaak zal het ook een herhaling van hetzelfde worden, als er niet gekeken wordt naar eigen aandeel en waarom het fout liep, dus ook niks hoeft te leren, het is niet gelukt en dat is het dan.



Een man houdt daardoor het gevoel dat hij okay is en een prima partner voor de volgende. En veel vrouwen zijn eerder geneigd tot het tegenovergestelde: alleen maar terugkijken en herhalen/ analyseren, maar vooral op zichzelf betrekken (en zelfs zichzelf de schuld geven): wat is er mis met mij dat het niet lukt een partner vast te houden, ik ben niet goed genoeg, ik moet eerst heel hard aan mijzelf werken voor ik weer geschikt ben voor een volgende liefde.



En ik merk dat ex echt wel over dingen is gaan nadenken de laatste tijd, maar zichzelf sommige dingen heeft wijsgemaakt, als een soort conclusie, oa dat hij zich niet kan binden. Kennelijk niet geschikt is voor een monogame relatie. En dat is het dan: een conclusie, "zo ben ik nu eenmaal" en daar ook niet mee zitten, niet de behoefte daar iets mee te doen. Hij past eerder zijn leven daarop aan, als een gegeven.

En we kunnen het over vrijwel alles hebben, incl vreemdgaan en seks en dergelijke, behalve over dat kinderen daar invloed van mee hebben gekregen, van die hele scheiding, dat wil er niet in, dat raakt zijn schuldgevoel en daar wil hij niet heen en niet aan.



Als emoties iemand zodanig beinvloeden dat iemand niet weet wat ie wil (bereiken) of zijn/haar dagelijks functioneren (werken) belemmert, geen richting aan het leven weet te geven, vindt hij dat zwak. Gevoelens verzwakken hun daadkracht & zakelijk kunnen zijn en dat kunnen ze niet gebruiken (in hun werk bijvoorbeeld). Dat laten ze niet gebeuren, zij worden geen emotioneel wrak, dat laten ze niet toe. (even generaliserend, he).



Vergeet niet dat iha bij mannen (aangetoond in het brein) een veel kleiner centrum van empathie te vinden is dan bij vrouwen, dat wil niet zeggen dat ze niet empathisch zijn en zich niet in kunnen leven, maar wel dat dat minder ontwikkeld (en letterlijk gegroeid is) dan bij vrouwen. Wat niet wil zeggen dat ze dat niet kunnen uitbouwen, zoals Jeroen hier bijv wel doet, en met hem ongetwijfeld veel meer mannen, maar evenzovele schakelen gevoelens die niet van pas komen (zoals medelijden voor een ander) gemakkelijker uit (en dat heeft misschien te maken met competitiedrang, een verleden van duizenden jaren waarin je niet teveel in een slachtoffer oid moesten inleven, of in een dier, omdat ze anders niet in staat waren een dier of mens te doden (uit eigenbelang: (zelf)bescherming, bescherming van de vrouwen en kinderen en om eten te regelen).



Zoals vrouwen vaak focussen op hun relaties met anderen (of het ontbreken daarvan, of het niet lekker lopen daarvan) zijn mannen daar iha niet zo mee bezig, of het nu hun eigen relatie is of relaties iha. Ik verbaasde me bijv weleens dat ex met 1 van zijn beste vrienden uit eten was geweest en daarover vertelde. Zijn vrouw hoogzwanger. Dus dan heel verhaal over de business van die vriend enzo. En hoorde ik van een ander dat vrouw al bevallen was, daar had ex niks over gezegd. Dan vroeg ik daarnaar en was het van: "oh, ja, vergeten, ze hebben idd een zoon gekregen". Dat was ie alweer vergeten, ene oor in andere uit.



Als je bedenkt dat herinneringen gekoppeld aan emoties worden opgeslagen, dan snap ik dat er niet veel wordt teruggekeken door iemand die zich focust op werk & zaken doen, naar vorige ervaringen en relaties ook niet, geen zin hebben of vinden dat het geen zin heeft om dat te herbeleven. Dat zakelijke zien als je sterkste kant, talent, daar is beinvloeding door (sterke) emoties niet welkom in. En als je bedenkt dat volgens onderzoek mannen per dag heel vaak aan seks denken, is het opvallend te noemen dat dat hun prestaties niet in de weg zit. Dat ze toch bijv gewend zijn dat ook weer weg te drukken tot een ander moment dat het wel uitkomt.



En het zijn momenteel (vind ik, registreer ik hier op forum en iha en bij mezelf ook) dat vrouwen misschien minder vaak per dag aan seks denken, maar de impact van een leuke date + seks veel groter is op hun dagelijkse functioneren dan bij mannen het geval lijkt. Die gaan over tot de dag en hun bezigheden, maar die vrouwen willen contact houden, liefst de hele dag door whatsappen, ook als ze op hun werk zijn, of gaan er voor zitten op de bank. Ik denk dat mannen zichzelf bezighouden met wat ze normaal ook doen, hun kop erbij houden (bij hun werk, bij hun sport, vrienden, afspraken enz). Ze maken hooguit tijd vrij voor emoties, idd als het ze uitkomt en als het niet om "gezeur of gedoe" gaat, maar iets leuks in het vooruitzicht.



En misschien is het ook wel zo dat als ze daar wel uitgebreid bij stil zouden staan (incl hun geweten), dat dat ze idd onderuit zou halen, omdat het zo veel is, wat ooit ergens "geparkeerd" is en waar ze nooit meer aan dachten of wilden nadenken/voelen. Als onderdrukken zo'n vertrouwd mechanisme is, wordt het ook niet gevoeld als onderdrukken of als "zwaar" en zeker niet als ze prima functioneren op hun ratio zonder al die gevoelens. Ik ken dat zelf ook wel, uit de tijd dat ik (extreem, zonder me bewust van te zijn) onderdrukte, en wel zo dat ik er niet bij kon, ook niet bewust. Ik functioneerde daar heel goed op, dwz ik sliep nergens een minuut minder om, terwijl ik wel kon meeleven met andermans ellende bijv, maar het me niet echt raakte, ik me niet echt invoelde, en het zo weer los kon laten.



En ergens zit er misschien ook wel wat in: je gevoelens de overhand geven kan ook leiden tot je erin verliezen. Dat veel vrouwen maanden of jaren liefdesverdriet voelen, stuk zitten, emoties hun werk en plezier beinvloeden, blijven hangen en moeite hebben hun leven weer op te pakken, en om open te staan voor nieuwe ervaringen (dus ook minder kans op wel goede ervaringen), hun zelfvertrouwen en gevoel voor eigenwaarde aantasten (en moeten herstellen), terwijl mannen zichzelf nog steeds het zelfvertrouwen hebben en zich de moeite waard voelen om een prima partner te zijn voor een nieuwe vlam.



Extreem voorbeeldje uit mijn omgeving: man zonder (eigen, zelfstandige) woonruimte, zonder werk en inkomen, onverzorgd (gaat zich pas verzorgen als er iemand langskomt), gaat wel op relatiejacht (ipv banen- en huizenjacht). Staat er niet bij stil wat ie zelf te bieden heeft in een relatie, maar zoekt iemand die hem iets te bieden heeft. En dat lukt ook nog. Zij het niet blijvend.

Een vrouw denkt dan vaak dat ze pas een partner "verdient" als ze zichzelf en haar zaakjes op orde heeft. Al zullen er zat zijn die een nieuwe partner zoeken, niet alleen omdat ze niet alleen willen zijn, maar ook om de "veiligheid" van samen verantwoordelijkheden delen (financieel bijv en huis/ zorgtaken).



Op eoa manier behouden mannen hun zelfvertrouwen om iemand te versieren ook als het minder met ze gaat, ook met -ik noem maar wat- een dikke bierbuik, slechte conditie, ouder worden, onverzorgd huis, hun vrije tijd in de kroeg doorbrengen, weinig interesses, weinig ondernemend zijn, enz. Daar kunnen ze best ondertussen mee zitten en zich zorgen over maken, maar zitten er niet mee tov flirten en versieren, en dan zelfs niet in proportie, bijv toch proberen bij iemand die beeldschoon is, of veel jonger, goed verzorgd, leven op orde heeft. Niet dat dat niet mag (niet geschoten is altijd mis!), maar het toont wel lef. Of een vertekend zelfbeeld.



Ik denk dat veel mannen oprecht niet vinden dat ze "niks te bieden hebben" als er zaken in hun leven niet zijn verwerkt of niet op orde zijn. Dat dat niks te maken heeft met hun "liefdescapaciteiten" tov een nieuwe partner. Of het helpt hun juist om zich weer iets waard te voelen, dat zal ook een rol spelen. Een nieuwe verovering geeft dan een gevoel van eigenwaarde, bevestiging, mee te tellen, ertoe te doen.



En ergens hebben ze misschien gelijk, of maakt dat het leven wel een stuk makkelijker. Ik ben nu zelf bijv zwaarder dan afgelopen jaren en ik vind dat zelf niet prettig, doe er ook wat aan. En voordat ik dat "op orde" heb, zal ik het niet prettig vinden als iemand nu verliefd op mij zou worden (of ik op hem). Maar het gekke is dat anderen m/v het soms wel zien & benoemen, maar erachteraan dat het niet misstaat, ik het kan hebben, er toch goed uitzie oid. Dat zal dan wel het totaalplaatje zijn wat het hem doet, maar ik merk er niets van dat ik er minder om in de smaak val oid. En toch maakt het mij onzekerder, omdat ik me hier zelf niet prettig bij voel (kleren niet pas, strakker zitten, niet alles leuk vind staan wat voorheen bij me paste).



En toch belemmerde het me van de zomer niet, ook niet qua intimiteit, en hoefde ik er ook niks aan te doen deed ik er ook niks aan. Kocht paar kleren maatje groter en voila. Nu vind ik op dit moment mezelf slap als ik er niks aan doe, dus begonnen om "proactief" te zijn en er wel iets aan te doen (mn gezonder eten en drinken en weer bewegen, is meer dat laatste, wat de oorzaak is en zichzelf in stand houdt: gebrek aan beweging en in beweging komen, aktie, dingen doen, weer een goede fysieke conditie krijgen). Niet zozeer gewicht op zichzelf dus, maar het "toegeven" aan mezelf, wat me tegenstaat. Het uitstelgedrag ook, morgen doe ik het anders. Dat idee. Weer patronen moeten doorbreken, terwijl het ook je energie heeft beinvloed en dus weer op moet bouwen, terwijl je liever blijft zitten op de bank of achter de pc.



Ook in je eentje raak je verzand in gewoontes en patronen, in teveel denken en voelen ipv te doen. In die zin is het fijn om jezelf weer aan te sturen en weer wat meer een beroep te doen op ballen hebben/moed/ratio en jezelf uit te dagen om eea te doorbreken en nieuwe voor in de plaats te verzinnen en die ook te doen. Het kan heel verleidelijk zijn om "gezien worden", gewaardeerd, versierd te worden enz te "halen" bij anderen, maar niet als het in de plaats komt van hoe je jezelf waardeert en vindt. Dat compenseert het bij mij iig niet, als ik zelf ff niet zo blij of trots op mezelf kan zijn. Tijdelijke boost misschien, maar dat is dan toch het egootje en gebaseerd op de "verkeerde" dingen (en wellicht, als ik eerlijk ben, ook vooral de mensen ben gaan opzoeken waar ik nog steeds "goed bij in de smaak val" of die hetzelfde doen, of soortgelijke (herkenning!) zwakke plekken hebben en "van het goede leven houden").



Ik wil weer meer dingen gaan doen die mezelf uitdagen en waar ik echt trots op ben, mijn kracht uitdagen ipv "ze waarderen me maar om hoe en wie ik nu ben" en "genoegen nemen" met mezelf. Ik stond teveel stil. En ook al is dat prima voor een periode en zal het niet voor niks nodig zijn geweest, ik word daar zelf niet gelukkiger van. Zat bijv mijn administratie opnieuw vooruit te schuiven, gisteren maar eens gedaan. Dat zijn dingen waar je je pas echt beter van gaat voelen, als je niet langer toegeeft aan jezelf oppeppen met dingen die maar tijdelijk zijn, terwijl je de langere termijn links laat liggen (maar wel alsmaar in je achterhoofd houdt, he). En die langere termijndingen/doelen zijn nu juist die dingen die er echt toe doen, je uit het oog kan verliezen als je je teveel in het nu bevindt en te goed gevoelens kan beschouwen als iets wat komt en gaat en je te goed ervoor kan kiezen om je geen zorgen te maken, niet te willen piekeren oid (en er dan ook niks aan doet!!).



Het beinvloedt toch hoe je over jezelf denkt en in je vel zit, als je je leven teveel door (nieuw ingesleten) gewoontes laat leiden, vind ik tenminste.



Dus in hoeverre het iets goeds is als je denkt dat je prima bent en waardevol en niks hoeft te veranderen of te verbeteren en toch op partnerjacht gaat (of voor openstaat), dat kunnen veel mannen (en vrouwen) misschien, maar de vraag is dan wel of je idd een partner vindt die echt bij je past, of dat je weer hetzelfde gaat tegenkomen als in eerdere relaties, als je je geliefd of aantrekkelijk voelen (of gezien, de moeite waard, waardevol) van een ander of anderen laat afhangen.



Het is bijvoorbeeld als "roker" veel makkelijker als je een partner hebt/vindt die ook rookt, dat niet een issue vindt, zodat je daar ook niet noodzakelijk iets aan hoeft te doen. Het daagt iig niet uit om te veranderen, als je het allebei niet als een probleem ervaart, je geen zorgen hoeft te maken over hoe je ruikt en smaakt, en je geaccepteerd en goed voelt zoals je bent. De vraag of je het zelf echt prima vindt naar de achtergrond raakt, je elkaar bevestigt in gedeelde "zwakheden" en minder geneigd zal zijn te streven naar je "pure zelf" te zijn of het beste uit jezelf te halen (als dat niet nodig is of noodzakelijk is).



En dat blijft toch iets om wel alert op te blijven: in hoeverre is zelfacceptatie iets goeds, als het op termijn niet goed voor je is, je bijv luier maakt, of je beperkt (waar je heen gaat, met wie, wat voor werk). Het accepteren van beperkingen is denk ik nooit goed, ook al kan je niet aan alles tegelijk "werken" en moet je eea misschien wel ff "parkeren", als je je dan tenminste maar in andere opzichten groeit en ontwikkelt.



Als het leidt tot perfectionisme (vinden dat alles perfect op orde moet zijn om een goede partner te kunnen zijn) dan kan je lang wachten tot je jezelf "geschikt relatiemateriaal" vindt. Aan de andere kant de keerzijde: jezelf te laag inschatten zolang je niet tevreden bent met jezelf en tot je alles bereikt hebt wat je wil verbeteren om "je beste zelf" te zijn. Sommige dingen mag en kan je wel degelijk (of zelfs beter) in een relatie leren of aanpakken. En dat komt dan denk ik omdat bepaalde basisbehoeften dan vervuld worden en dat je niet afleidt (tekorten, behoeftig zijn op bepaalde gebieden) en je je aandacht juist op die andere dingen kan richten.



Dus er zit wel iets in, dat basisbehoeften vervullen leidt tot meer tijd/aandacht voor andere dingen ontwikkelen. Aan de andere kant vergt een relatie (behouden/ onderhouden) ook aandacht en tijd. In je eentje heb je alle tijd voor cursussen en om jezelf te ontwikkelen, maar soms misschien teveel tijd, zodat je denkt: dat kan morgen of volgende week/maand enz ook wel. Zeker als daardoor andere ontwikkelingen of behoeften achter blijven, die ook tot je basisbehoeften behoren.



Het helpt zeker om je (meer) te omringen met mensen die je inspireren, stimuleren door hun krachtige voorbeelden. Het kan gemakzucht zijn om je met "gelijkgestemden" te omringen, als dat je niet of nauwelijks aanmoedigt om verandering in te zetten en jezelf te prikkelen en uit te blijven dagen. in die zin geloof ik niet zo in je geliefd of gewaardeerd voelen door anderen, draagt misschien bij tot een "ik ben okay"-gevoel, maar dat moet dan wel echt aansluiten bij een "ik ben okay"-gevoel wat je zelf ook hebt bij wie je bent en wat je doet.



Dus misschien kan jouw vriend gemakkelijker loslaten of tegelijkertijd een nieuwe relatie aangaan, zonder jou/de afgelopen relatie met jou echt afgesloten en op zijn plek te hebben, maar de vraag is wat de meerwaarde en kwaliteit ervan dan is. Tijdelijk beter voelen, stofjes, opgewekt, (OOK weer) leuke dingen om aan te denken hebben, ipv alleen maar verdriet te voelen en te kniezen en te piekeren? Rebound? Is wat voor te zeggen, maar of het dan een tijdelijke oppepper is of voor de lange termijn, valt nog te bezien. Maar ik denk dat beide tegelijk kunnen bestaan: en verdriet en alweer verliefd/verlust op de volgende. Niet alleen maar afleiding, maar ook niet alleen maar toegeven aan zwaar en verdrietig en stuk zitten.



En net zo als met daten met meerdere vrouwen tegelijk, of voor een paar keer en dan "next": wat is de werkelijke waarde daarvan, behalve tijdelijk beter voelen (het ego dan voornamelijk?), maar doet het ondertussen niet af aan het "ware zelf", houd je jezelf dan niet voor de gek? Kicks en (leuke) spanning geven denk ik veel dopamine af en dat laat je je optimistisch en positief en krachtig voelen, maar je maakt je tegelijkertijd afhankelijk van een ander/anderen om dat te blijven voelen.



De vraag dringt zich wel aan me op waarom vrouwen zo "verslaafd" reageren (haast obsessed, weinig geduld, veel "shots" nodig aan aandacht/contact van degene aan wie dat gekoppeld is) en mannen veel makkelijker hun gangetje blijven gaan, terwijl het voorheen de mannen waren die geacht werden hele dagen aan seks te denken en altijd te willen. Dan wil zo'n vrouw (zie de vele topics hierover) vaker en hij niet. Zelfbeheersing of is het gewoon niet zo gekoppeld aan die vrouw met wie hij een paar keer gedate/ gesekst heeft, hoe leuk het ook was? Spanning er snel af, of vervangbaarder en dus minder "kieskeurig" met wie, inwisselbaar, ook wel weer bij een volgende te vinden?



Feit blijft volgens mij dat mannen zich iha minder laten leiden door hun emoties, minder invloed op de rest van hun leven daarvan ondervinden, alle andere bezigheden hun glans niet verliezen en (daardoor?!) ook niet twijfelen aan hun eigenwaarde en zelfvertrouwen. Die halen ze uit veel meer dan relatie(s), denk ik dan. Meer mensen, meer dingen, meer afleiding. Ik denk dat een middenweg wellicht beter zou zijn, voor vrouwen de uitdaging om te leren minder te denken/analyseren over gevoelens en minder focus op 1 persoon, de aandacht blijven verdelen over meer dan die ene vent/vorige vent. En mannen iets meer misschien



Misschien gaan vrouwen er prat op dat ze bepaalde lessen uit vorige ervaringen willen leren, maar intussen: is dat ook werkelijk zo? Herhalen we niet ook hetzelfde gedrag bij volgende dates bijvoorbeeld? Weer zoveel appen, weer (te snel) teveel verwacht? enz? Weer meer gedachten en aandacht gegeven dan diegene aan jou besteedt? Weer allerlei dingen aan de kant gezet, jezelf beschikbaar gemaakt, om hem heen gepland?

Enne, goed van je dat je spontaan inzichten krijgt!! Super, hoe meer hoe beter, als ze van binnenuit komen, echt een goed teken!

Dank je, lief dat je dat zegt!

Ik moet wel zeggen dat mijn ex iets anders is dan de 'gemiddelde' man.

Vorige week had ik nog een goed gesprek met hem, en ik merkte (en dat gaf hij ook toe)

dat ook hij nog heel erg in tweestrijd zit en mij nog niet helemaal losgelaten heeft.

Nogmaals dan denk ik dat hij zichzelf aardig in de weg loopt door al te 'klooien' met anderen.

Ik denk dat hij leuk vinden/verliefdheid verward met aandacht en afleiding. Maar goed ik kan idd. niet denken

voor hem.



Aangezien ik hem eerst los moet gaan laten voordat ik als vrienden verder kan ben ik nu afstandelijker en zelfs hard tegen hem.

Nee zo zit ik niet in mekaar, maar ik heb nou mezelf genoeg bloot gegeven tegenover hem, en ik vind het even erg lekker om de bitch uit te hangen.



Zo nou ga ik jouw stuk even uitgebreid lezen, kom er later op terug.



Ja idd, zijn ego tijdelijk even een oppepper geven. Ik heb heel erg het gevoel dat hij dat aan het doen is.

Ik heb toendertijd de knoop doorgehakt, want als je op hem moet wachten. En ik had echt geen zin meer in

die onzekerheid. Dan kan je niet vooruit of achteruit.

Hij zal het nooit toegeven (man he), maar het zou best zo kunnen zijn dat hij wel een beetje loopt te pochen

dat hij dat toen ook vond enz. Dat hij toen best wel in zijn ego gekrenkt is...



Verder zal het best bij vrouwen veel voorkomen dat je denkt 'lag het aan mij, wat heb ik fout gedaan' enz.

Echter dat heb ik juist helemaal niet. Nu er geen druk op me staat heb ik juist het gevoel dat ik weer helemaal

mezelf kan zijn. Dat gevoel wordt overigens steeds sterker. (niet dat ik vind dat ik niks anders had kunnen doen hoor)



Weet je dat ik gevoelsmatig het gevoel heb dat het wel goed gaat komen. Ik heb de afgelopen tijd al

zoveel nieuw inzicht gehad. Ik onderga als het ware een transformatie.

Verder qua liefde/nieuwe relatie: dit mocht ik nooit geloven en voelen van mezelf, maar ik wil geen maatjes/broerzus relatie.

Ik wil ongecompliceerde liefde en passie. En als de ware bestaat dan heb ik hem nog niet ontmoet en kan dat dus nog gebeuren.



He ik voel me helemaal goed, nogmaals dit is een heerlijk topic!

Wat een veranderingen, even wennen! Kan op één of andere manier niet quoten. En de de smileys doen het ook niet.

Moet nog even bij lezen...maar wilde even reageren op Suzy..



Verder ben ik in het algemeen van mening dat in dit topic over en weer met elkaar wordt meegeleefd en meegedacht, elkaar helpt ontwikkelen en stimuleren, en heb ik er soms moeite mee dat mensen alleen komen als ze zelf advies of steun nodig hebben of ff niet goed gaat.



Zodat we van elkaar kunnen leren en geinspireerd raken door elkaar, door herkenning, boekentips, tips, manieren of aanpak die positief heeft uitgepakt met elkaar te delen. Te delen wat je zelf doet of gewerkt heeft voor jou om eea te ontwikkelen en waar weer een ander mee geinspireerd kan raken





Hier ben ik het volledig mee eens. Ik ben er zelf ook één die vooral reageert als ik het weer ff minder heb.

Vaak vind ik het lastig om te reageren, ik ben nog jong niet zo veel ervaring als de meeste.. wil niet de wijsneus uit hangen.. ( misschien moet ik dat niet denken) En vaak zijn er al zoveel zinnige dingen gezegd dat ik er niets aan toe te voegen heb.

Maar dat wil niet zeggen dat ik niet mee leef of lees.



Voel me trouwens niet aangevallen ofzo hoor.. weet gewoon dat ik meer lees dan schrijf en als ik schrijf vaak is omdat ik dan weer wat heb. voel me eerder beetje schuldig tegen over de actieve schrijvers hier die altijd klaar staan met raad.

Hope ik denk niet dat enkel omdat je jong ben je geen goede adviezen zou geven.

Volg gewoon je gevoel.

Ik kan natuurlijk niet voor anderen spreken, maar als ik ergens mee zit of me vervelend voel

dan vind ik een knuffel of gewoon als iemand met me meeleeft ook al hartstikke fijn.

Nogmaals ik weet niet of dat voor anderen ook zo is, maar ik heb het vermoeden van wel..



Misschien moet ik niet te vroeg juichen, maar ik voel me eigenlijk al een paar dagen

weer erg goed. Ik heb de afgelopen dagen ook hele goede gesprekken gehad.

Ik heb toch wel het gevoel dat ik echt bezig ben om mijn ex los te laten.

Dat doe ik op mijn eigen manier en ik geloof niet dat ex dat erg tof vindt, maar jammerdebammert.

(oww wat ben ik toch een draak.. )



Oww trouwens ik heb mezelf het boek 'verslaafd aan liefde' cadeau gedaan.

Ben ik wel benieuwd naar.

Hope: niemand hoeft zich hier schuldig te voelen oid. Ik merk alleen dat er mensen komen binnenvallen als ze het ff nodig hebben en daarna niet meer reageren, ook niet op anderen en daarom wil ik erop wijzen dat meeschrijven prima is, maar wel graag van 2 kanten.



Of iemand jonger is of minder (levens)ervaring maakt geen bal uit. Het topic is om elkaar vooruit te helpen, ff aan te moedigen, weten dat iemand reageert, meedenkt of meeleeft en dat is gewoon al fijn!

Phoebe: heerlijk hoor, houd dat gevoel vast, he!