Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf

23-10-2011 12:34 3063 berichten
Ik ben veel aan het nadenken de laatste weken, het is begonnen met liefdesverdriet en het voelt alsof ik nu in een negatieve spiraal zit en ik wil hier uitkomen voordat het erger wordt.



Ik merk dat ik al mijn zelfvertrouwen al jaren ontleen aan het vertrouwen en de liefde die ik krijg van anderen. Ik heb 8 jaar een relatie gehad met een lieve jongen, die me geweldig vond. Toen ik die relatie verbrak, heeft hij het daar een tijd lang heel moeilijk mee gehad, en hij liet steeds merken dat hij me nog zo leuk vond. Ook al vond ik dat toen vervelend en probeerde ik zo min mogelijk contact met hem te hebben, toch voelde het heel erg goed dat hij mij nog zo leuk vond.



Daarna heb ik een tijdje een scharrel gehad, die bindingsangst heeft en daar altijd heel erg eerlijk over was, maar wel duidelijk liet merken dat hij me heel erg leuk vond, voor mij werkte dat toen wel. Tegelijkertijd was er iemand die me heel veel aandacht gaf, een echte leuke knappe (maar foute) man waarvan ik niet dacht dat hij me leuk zou vinden. Ik heb al in een ander topic over hem geschreven, samenvatting is dat hij destijds een vriendin had, vreemdging met mij, dat uiteindelijk uit is gegaan, wij elkaar veel zagen, soort van relatie kregen maar hij wilde geen "echte relatie" met mij op dat moment, omdat hij met zichzelf in de knoop zat. Hoewel ik dacht dat ik nooit verliefd op hem kon worden, ben ik dat toch geworden, hij heeft me uiteindelijk op een lompe manier gedumpt, had 2 dagen later een vriendin en zegt nu dat het tussen ons niet zoveel voorstelde. Dat was 2 maanden geleden en ik heb er nog zoveel pijn van.



Ik ben mezelf ergens kwijt geraakt in de laatste jaren. Dat het over is tussen mij en de leuke man doet mezelf pijn. Eigenlijk niet dat het over is, want ik wist ergens wel dat het niet ging werken en dat hij niet goed genoeg was voor mij, maar dat HIJ die beslissing heeft gemaakt en vooral dat hij nu meteen iemand anders heeft die het wel voor hem is, terwijl ik niet leuk genoeg ben. En dat doet zo'n pijn omdat ik mijn zelfvertrouwen uit zijn bevestiging haalde. En met die bevestiging is nu ook mijn zelfvertrouwen weg. Ik heb nu voor het eerst in 10 jaar niemand meer die mij op 1 zet, en dat voelt zo naar. Het voelt alsof ik gefaald heb, juist omdat ik er echt voor ging en van alles opzij zette voor hem, iets wat ik een aantal jaar geleden nooit voor iemand zou doen. Ik weet wel dat ik het niet zo belangrijk moet vinden wat hij van me vindt, dat hij ook maar 1 man is, en zelfs eentje die met zichzelf totaal in de knoop zit en niet de ware voor mij is, maar ik vind het wel heel erg belangrijk en ik wil niets liever dan dat hij spijt krijgt en me terug wil, en ik dan keihard kan zeggen "nou ik jou niet meer!", en dan is het ok voor mij. Ik heb veel topics en zo hierover gelezen, en iedereen zegt "je moet jezelf op 1 zetten", "je zelfvertrouwen haal je uit jezelf en niet uit een ander", "je moet jezelf leuk vinden en dan maakt het niet uit wat een man vindt", maar hoe doe ik dat???



Ik zie tips als "maak het gezellig, steek wat kaarsjes aan, kijk een leuk dvd'tje of maak een lange strandwandeling", maar ik voel me dan zo zielig, zo alleen. Dat zal vast heel leuk zijn als je al gelukkig bent met jezelf, maar hoe kom je daar? Ik ben best tevreden met mezelf (zie er goed uit, ben slim, lief, veel vrienden), doe wat ik leuk vind, ik doe leuke sporten en haal daar voldoening aan, ik spreek veel met vriendinnen af, heb leuk werk, probeer mezelf bezig te houden, maar als ik dan eventjes geen afleiding heb voel ik me zo naar. Zo alleen, niemand die me speciaal vindt. Hoewel ik weet dat ik zoveel heb om dankbaar voor te zijn voel ik dat vaak niet, ik voel me zo onzeker over mezelf en ik weet niet waarom. Ik loop bij een psycholoog en dat helpt wel wat, eventjes vooral tijdens en vlak na de sessie, maar ik heb niet het idee dat ik er in de praktijk iets mee kan.



Heeft iemand tips, herkennen jullie dit, hoe zijn jullie hieruit gekomen? Zelfhulpboeken, cursussen, ik wil het allemaal proberen als het kan helpen, want ik wil van dit nare gevoel af, het kost me zoveel energie en ik ben bang dat het erger wordt en dat wil ik echt niet (zowel mijn ouders als broer hebben een geschiedenis van depressies, dus ik ben heel erg bang dat dat mij ook kan overkomen). Ik merk ook dat ik heel graag weer iemand in m'n leven wil, ook al weet ik dat dat niet verstandig is, ik moet eerst aan mezelf werken, eerst van mezelf houden voordat iemand anders van mij kan houden. Dat weet mijn verstand wel, maar gewoon doorgaan naar de volgende man lijkt nu zoveel makkelijker dan met mezelf doorgaan.



Alvast bedankt en sorry voor m'n lange post.
Oh het is zo herkenbaar, zo ontzettend herkenbaar! Wat mooi geschreven weer.
Alle reacties Link kopieren
Ja, ik snap het helemaal, heb het zelf net zo.

Had net een heel stuk getypt over het warme bad wat ik net heb mogen ervaren in Frankrijk, ook al spreek je letterlijk niet (goed genoeg) dezelfde taal, haha, maar figuurlijk daarentegen met zoveel mensen wel!



Ik probeer het later nog eens te verwoorden, wat nu zo'n verschil maakt daar en hier, qua verbonden voelen. Mensen zijn warmer, uiten zich meer, zowel lichamelijk (omhelzen, zoenen) als in woorden (complimenten, waardering uitspreken). Maar vooral dat je hun ogen ziet oplichten als je ze tegenkomt..



En tuurlijk niet met iedereen even close, maar goh, wat een warme deken en 1 grote arm om je heen. Traan wegpinken bij afscheid (en zij ook) en even later in de auto moet ik dan ook echt ff huilen. Die totale combi van warmte en closeheid, klimaat, bergen, zon, hartelijkheid en oprechtheid daarvan..



Het is ook deze Hollandse volksaard, het calvinisme wat er nog steeds ingebakken is, het doe maar normaal dat is al gek genoeg, het verstandelijke, doelmatige, rationele wat hier zo overheerst (en gebrek aan lichamelijkheid, die enorme prive-zone die wij Hollanders om ons heen nodig hebben, gebrek aan aanraking en arm om je heen).. het ontbreken van speelsheid, lol, plezier in wat je doet, het plagende, of complimenteuze, charmante en overduidelijke blijken van waardering (en dat ook uiten, niet alleen met woorden)..



Het maakt daar geen bal uit wat je bent, het is (iig op vakantie) heel puur en echt, gemeend, voelbaar wederzijds elkaar mogen (of zelfs meer dan elkaar mogen, je gaat ook van die mensen houden).. ook al doen wij niet mee aan hun gewoontes (en geloof me, die liggen ook bij hun nogal vast in regeltjes, oa etenstijden, lunch, siesta in de schaduw, tijd voor aperitief, diner,(en gingen wij helemaal tegenin, haha), het totaal ontbreken van uiterlijke opsmuk..



Daar (en dat zal ongetwijfeld in hun eigen omgeving anders zijn) geldt geen enkele andere status dan hoe open, geinteresseerd, aardig en gezellig je bent.. misschien omdat veel van hen zelf eenvoudig en zonder opsmuk zijn, misschien omdat kleding en bezittingen er niet toe doen op dat moment, in de hitte loopt iedereen op slippers en in bikini/ zwembroek en heb je ook niks aan of daar een merk op staat of een dure auto rijdt of thuis een groot of klein huis hebt.



Maar 1 ding is zeker: je krijgt daar meer van wat je nodig hebt aan warmte en oprechtheid/ echtheid,zelfde taal die jij bedoelt, dan hier in een heel jaar!!
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
Alle reacties Link kopieren
Mooi zeg! Heel fijn dat je dat hebt kunnen ervaren! Ik heb dat ook eens zo ervaren op reis, heerlijk!

Ik heb gelukkig ook wel een paar mensen in mn leven die mijn taal spreken, en begin steeds meer te beseffen dat dát de mensen zijn waar ik mn tijd aan wil besteden. En ook die mensen rennen soms door hun leven heen, doen soms teveel mee aan die andere taal, dat pure is er dus niet altijd maar gelukkig weten ze altijd welke taal ik spreek en spreken zij die ook Maar wat zou het stiekem fijn zijn om in een land te leven waar die taal de standaard is!



Ik heb net allemaal lekkere dingen in huis gehaald en ga nu Eat, pray, love weer eens kijken en daarna Into the wild. Lekker dagje voor mezelf
Wat lekker, zijn twee heerlijke films!



Waarin ik ook merk dat ik gegroeid ben is dat ik me niet meer zo verzet tegen rotgevoel en verdiet maar het onderga. Het gaat namelijk voorbij, ook al is het op het moment zelf heel vervelend. Wel moet ik dan nog beter op mezelf passen, en zoals gisteren die afspraak met wat 'oppervlakkige' vrienden (ja klinkt lullig maar zo is het niet bedoeld, meer op een ander niveau waar ik als ik me goed voel wel ook van kan genieten) eigenlijk afzeggen omdat dat op dat moment niet werkt. Vantevoren voelde het al niet goed maar ik ging toch: leermomentje! Zo blijf je continue bijleren.



Dat klinkt echt heerlijk die vakantie Suzy, wat fijn. Kan me heel goed voorstellen dat je daarna even een traantje wegpinkt. Het dagelijks leven hier in NL is vaak zo druk, afstandelijk, gericht op succes, materialistisch..



Vanavond ga ik lekker sporten, jippie!
Alle reacties Link kopieren
Fijn is dat he? Dat de mindere momenten er gewoon mogen zijn. Bij mij is t echt; zodra ik het er even helemaal laat zijn, er in opga, er meteen weer licht komt en het ergste rotgevoel alweer voorbij is!



Suzy, wat ik net zat te denken over het spreken van onze taal.. Ik heb het idee dat jij wel meer (dan ik) de taal uitdraagt, dat als mensen jou zien het wel duidelijk is welke taal jij spreekt en jij, ookal spreek je hun taal ook, wel steeds even jouw taal tussendoor laat horen. Bij mij lijkt het in eerste instantie of die andere taal ook mijn taal is en pas als iemand anders laat merken dat ie mijn taal spreekt dan ga ik met diegene over in mijn taal. Volgens mij ben jij wel een uitgeproken/authentiek persoon en zien mensen aan jou dat jij een andere taal spreekt, klopt dat?
Ja klopt, er aan toegeven helpt echt, weten dat het allemaal mag. Weten dat ik niets móet, dat ik niet persé met bepaalde mensen hóef af te spreken geeft me al heel veel rust. En wellicht is het op een ander moment wel weer gezellig met ze!

Eeeeven een tijdje weer rustig aan doen, heel lief voor mezelf zijn ook ook weer goed zijn voor m'n lichaam ( meer beweging en slapen, minder alcohol).



Ja dat herken ik wel Italy. Kun je ons daar iets meer over vertellen Suzy?
Alle reacties Link kopieren
Hallo lieverds..

ben weer terug van een avondje met mijn beste vriendin, raken niet uitgepraat en ik denk ook dat we nooit uitgepraat raken, hahaha! Heel gezellig dus.



Daarna nog in de kroeg beland en tja, wat jullie daar vragen.. niet altijd hoor, er zijn veel momenten dat ik stil ben en typisch gevalletje van "ik sta erbij en kijk ernaar": vaak ben ik uitsluitend observeerder en neem ik geen deel aan het gebeuren. En soms zomaar, al is het 1 iemand, is er een connectie, een bijzonder leuk gesprek met iemand en dat maakt het de moeite waard..



Zoals vanavond, een verliefd stelletje wat hier in dit gat beland is, meteen leuk contact mee.. en die man van het stel zegt op een gegeven moment: "jij straalt liefde uit".. en nog meer van dat soort opmerkingen, hoe fijn dat ze precies mij ontmoet hebben vanavond..



Ik weet zelf ook niet waarom of hoe. Ik weet wel dat ik die connectie met mijzelf momenteel heb. En een soort innerlijke rust (wat ik vroeger ten enenmale ontbeerde), openheid, openmindendheid uitstraal kennelijk. En dat krijg je terug of zo...



Ondertussen is het wel zo dat mijn dochter in hetzelfde eenzame proces zit als velen hier herkennen. Dat vind ik lastig, oa ben ik degene die haar zo opgevoed heeft tot authentiek persoon, en daardoor "veroordeeld is" tot niet meer kunnen meedoen aan het "oppervlakkige leven".. nu al, op zo'n jonge leeftijd..



Nog geen 2 dagen terug en nu al klinkt ze eenzaam en ongelukkig. Ze kan niet meer "faken" en ik ken dat, en jullie ook.. prachtkind, prachtmens, gelukkig kan ik haar supporten! Momenteel heeft ze zich iets opgelegd, voor tijdelijk, waar ze werkelijk niks mee heeft, heel oppervlakkig (en reden waarom we eerder huiswaarts keerden) en na (ook voor haar) dat warme bad, is dat contrast te groot. En ze kan dat niet opbrengen, en terecht! En de mensen met wie ze het wel heeft zijn dan ff niet beschikbaar (of zijzelf niet, komende 2 weken zichzelf gecommit aan iets waar ze niet meer achter staat)..



Ermee stoppen is dan voor haar "falen", wbt haar eigen plannen, maar waarom jezelf kwellen als je allang weet dat het jou niks brengt, je je aan moet passen ten koste van waar je zelf in gelooft?!



Blijft zo lastig om "niet aan andermans verwachtingen voldoen" niet als falen te voelen! Ik zeg: het is een keuze, volg je hart, stop met wat je nu doet (en zo duidelijk ongelukkig maakt, al is het een tijdelijk iets wat je jezelf oplegt).. niet doen, kappen, ga doen wat wel goed voelt!



Kijk, ik heb zoveel bijzondere mensen en ervaringen die ik meemaak, dan kan je wel weer een hoop oppervlakkigs opzoeken daarnaast. Voor mij is het een vrije keuze en daar kan ik ook vanaf als het mij niet boeit, mij niet voldoening schenkt, ik zoek het zelf op, maar vrijblijvend, wanneer en zolang ik dat wil/doe.



Voor haar is het een "verplichting" en zgn vrije keuze, maar niet echt. Een groep waar je toegetreden bent, en dus die regels van accepteert zolang je er deel van uitmaakt. De enige keuze is: je doet mee of niet, er is geen tussenweg mogelijk. Ik verbind me niet meer aan een groep, ik hoor nergens bij en inmiddels vind ik dat fijn.



Maar ja, ik ken ook de keerzijde, net zoals jullie die kennen inmiddels. Het "eenzame" van je eigen weg gaan.. en het opheffen daarvan door connecties met allerlei anderen, al is het soms vluchtig.. en periodes van niet, ik weet hoe lastig dat kan zijn, zeker als je te weinig verbondenheid voelt met de mensen waar je dat mee zou willen.



Zoveel mensen (mn volwassenen) die dat zien in mijn kinderen, prijzen, willen dat hun kinderen ook zo zijn, zo vrij & authentiek, maar de keerzijde is toch je een einzelganger voelen temidden van anderen en dat is gewoon niet makkelijk. En ik had dat pas op latere leeftijd, heb lang genoeg meegedaan aan hoe het hoort.. maar weet ook hoe lastig het is om vriendschappen te sluiten waar je echt wat aan hebt, laat staan een 'gelijkgestemde" partner enzo.



Ik heb lang genoeg "meegedaan" (en vol overtuiging overigens) om een gezin te stichten en vele liefdevolle jaren achter de rug. Het is toch anders voor jullie jongeren, die dat nog niet hebben en ook willen ervaren...



Enerzijds mooi en zou ik zeggen: hoe jonger je ogen open zijn gegaan hoe beter, maar in een wereld waar 90% (of meer) door andere dingen wordt bepaald, waar je je niet in thuis voelt, is dat verre van makkelijk!



Dochter is mooi, puur, intelligent, heeft werkelijk alles mee.. aandacht zat, maar vindt ook niet 1,2,3 wat bij haar past, zeker niet op haar leeftijd, waar mensen met andere dingen bezig zijn en lastig iemand vinden is die op haar golflengte zit..



Het "nadeel" is dat je niet meer terug kan naar onwetendheid, als je eenmaal "weet".. Ook zij heeft afgelopen maanden mensen ontmoet, die open en ruimhartig waren (VS) en nu dan weer op vakantie. En dan is terugkeer in je bekende wereldje en de bekende kringetjes nog moeilijker dan wanneer je dat niet kent..



Zij kent nu het verschil (wel verbonden voelen en daarmee het gemis). Dat draai je niet meer terug. of handhaaf dat maar eens in dagelijks leven. En als dat beviel, kan je van op afstand ook andere beslissingen maken, inzien wat je belangrijk vindt in het leven of voor jezelf..



In elk geval is het zaak om zoveel mogelijk te beperken mensen om je heen te hebben die je proberen iets op te leggen hoe het hoort, als dat tegen jezelf in gaat. Soms ontkom je er niet aan (werk, studie), maar je vrije geest niet door anderen laten beknotten is cruciaal.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
Alle reacties Link kopieren
Hoe oud is je dochter Suzy? Herkenbaar wat je schrijft, wel super fijn dat ze een moeder heeft die haar zo goed begrijpt! En wat betreft het authentiek worden waar jij voor hebt gezorgd bij haar, ik kan zeggen, ookal zou het soms veel makkelijker zijn om wel in 'het plaatje' te passen, ik zou niet anders willen! Ik moet en zal mn hart volgen anders ben IK niet gelukkig. Dus denk dat, ondanks haar strijd soms, je dochter dat ook zo voelt.



Ik denk dat jij een stapje verder bent dan mij (/ons) in echt volledig die innerlijke rust, openheid, liefde zijn/ademen. Ik merk bij mezelf nog dat ik als ik, zoals jij gisteren omschreef, mn hart volledig open zet en bij wijze van spreken op straat loop met open hart, ik ook zo hard die muren voel waar ik tegenaan loop. Alle pijnen en patronen waaruit mensen handelen, de hardheid van mensen, alles kom dan binnen en dat zorgt er idd bij mij voor dat ik zelf ook minder open ga staan, minder ga stralen.

Als ik dan wel weer iemand ontmoet die liefde uitstraalt en ik die verbinding voel dan straal ik ook weer meer dan ooit en voel ik ook weer die liefde stromen. Vind t nog lastig om zelf steeds die eerste te zijn die vanuit een open hart leeft, en dus om meteen duidelijk te laten merken wat mijn taal is en daar duidelijk voor te staan. En wat meespeelt is dat ik zo lang die andere taal heb gesproken, en mijn taal nu voor mezelf wel duidelijk is, maar het soms nog lastig vind om mijn taal te spreken als er mensen om me heen zijn. Als er dan iemand anders is die laat merken ook die taal te spreken kom ik toch makkelijker mee.. Misschien bij jou ook zo Violetje?
Alle reacties Link kopieren
@Italy: ze is 21. Ziet er enorm tegenop om weer aan studie te beginnen na een jaar tussenuit (werken, reizen). Dat gaat ze heel erg missen, ze wil en kan niet terug in het wereldje van daarvoor. En twijfelt nu ook denk ik over de levenswijze die later komt kijken bij deze studie: dat wordt alleen maar werken (en jaren van hierarchie) en dat strookt niet met haar levensvisie.



Dat krijg je als je kennismaakt met andere culturen en levenswijzen.. Daarnaast maakte ze deel uit van een groep studenten waar ze totaal niet in past en zich niet thuis voelt, regels heersen waar ze niet achter staat (en terecht!), een oppervlakkigheid waar je niet goed van wordt. Dat betekent dat ze zich lang heeft aangepast en dat niet meer van plan is, gelukkig maar!



Ze heeft zich los gemaakt door te reizen en op afstand heel scherp te zien wat ze wel en niet wil, met wie ze wel en niet blijft omgaan. Ja, eigenlijk net zoals de meesten hier. Ze is een vrije geest en heeft gemerkt hoe ongelukkig ze ervan wordt als ze beperkt wordt, ook al heeft ze voor bepaalde dingen zelf gekozen. Ook moet ze zich aanpassen aan een huisgenote/vriendin, die het tegenovergestelde is: conservatief, niet avontuurlijk, zeer op bezittingen gesteld, huiselijk, oppervlakkig, niet gastvrij.. en ook daar voelt ze zich niet meer thuis, kan ze niet doen wat ze het liefst doet (gastvrij zijn, mensen uitnodigen, delen).



Ook voor Lisanne zal dat moeilijk worden: terugkeren na zo'n reis en dan weer terug naar je oude leventje, dat gaat soms gewoon niet meer, met wat je weet..

Hoe vrijer de geest, hoe lastiger meedraaien in dagelijks leventje van hier, en hoe lastiger aanpassen aan regels (van het bedrijf, je manager, het doorsnee "vaste leven" van huur/hypotheek, rekeningen en werknemer zijn met nog een beetje vrije tijd..



Dat is idd het nadeel van een vrije geest zijn: je loopt aan alle kanten tegen muren aan: zowel regels vd maatschappij (waar je vaak de onzinnigheid van inziet), levenswijze die hier als normaal wordt gezien, presteren als hoogste goed wordt gezien, beperkingen door wat anderen zo bepaald hebben of soms niet anders kunnen (werktijden en -uren), gebrek aan invloed op alles wat door anderen ingericht is (politiek, arbeidsmarkt, maatschappelijke systemen, enz)..



Maar vooral aanlopen tegen mensen die kortzichtig zijn, als je zelf ruimdenkend bent. Altijd begrijp je de ander, maar andersom krijg je te maken met een hoop onbegrip, bekrompenheid, mensen die vinden dat ze "gelijk hebben" omdat "iedereen er zo over denkt" (lees: de massa, algemene opvattingen) enz.



Affijn, ik hoef jullie niet te vertellen waar je tegenaanloopt. Ze heeft culturen meegemaakt waar het toch heel anders gaat, gezien dat dat mogelijk is, relaxter, ook veel meer ruimte bijv voor zelf creatief denken in studie (waar het hier uitsluitend reproduceren van kennis is en je totaal niet wordt uitgedaagd, een onderzoekende houding als lastig wordt ervaren en een vrij star wereldje (het is zo, tot het tegendeel bewezen wordt).



De te volgen weg een hierarchische zal zijn, met veel geschreven en ongeschreven regels. Die bij voorbaat soms al tegen haar geweten in gaan en de vraag is of ze zich jarenlang zal kunnen aanpassen om dat beroep uiteindelijk te kunnen uitoefenen.



Als je eenmaal kennismaakt met reizen en andere culturen en opvattingen die veel beter bij je passen, is het lastig terugkeren. Tuurlijk is het alleen maar goed dat je nog beter weet wie je bent en wat je wil en wat niet, maar dan weer (kunnen) toepassen binnen de beperkingen van dit landje en de mentaliteit enz is nog de vraag..



Nergens zoveel regeltjes als hier, ook als je eigen ondernemer bent. Om maar wat te noemen: als je in de VS weinig inkomen hebt, kan je iig nog in een "trailer" wonen, in Frankrijk wonen mensen permanent in een stacaravan op een camping, hier mag dat gewoon niet. Goedkope woningen zijn hier steeds schaarser, wachtlijsten lopen op, er wordt niks bijgebouwd (alleen dure woningen), dus je kan hier niet zomaar je eigen verantwoordelijkheid nemen als die mogelijkheden er niet zijn.



Dus enerzijds (zoals het uitkomt) is de overheid zeer voor eigen verantwoordelijkheid nemen voor je leven, aan de andere kant maken regels dat vaak onmogelijk om echt te mogen kiezen (bij bepaald inkomen heet het bijv "scheefhuren"??!).. mag je dat nog zelf weten, welk % je waar aan besteedt (van zelfverdiend geld notabene)? De bemoeizucht is nergens zo groot als hier.



Maar ook de (on)vriendelijkheid en gebruiken verschillen per land. Als je eenmaal proeft van hoe het anders kan, warmer, persoonlijker, meer outgoing ook (oa door ander klimaat), landen waar bijv vrienden elkaar ff ontmoeten na het werk (ipv hier om 6 uur aan tafel thuis) en gewoon iedereen dat doet (hier zou je een kroegganger zijn of moet je weken tevoren een afspraak maken met iemand) is dat toch anders. Zelfs nu met mooi weer zijn de terrassen leeg (geld op na vakantie?) of is het een beperkte groep die elkaar opzoekt (je hoort doordeweeks thuis te zijn na je werk)..



Haha, eigenlijk gewoon een saai doorsnee leven, (werken in 9-5 baan, koken, opruimen, tv kijken) waar zovelen van ons proberen wat van te maken en daar dan gelukkig mee te moeten zijn. Vastigheid en zekerheid, weinig avontuurlijks aan. Tis eigenlijk geen wonder dat zoveel mensen denken: "is dit het nou" (ook met partner)..



Ik geloof dat ik zelf ook liever die camping zou gaan beheren (toch soort vrijheidsgevoel, al is dat op den duur ook weinig uitdagend en beperkt) dan tot je 65e opgesloten in een kantoor met airco en werk wat je eigenlijk niet boeit, tussen mensen die je eigenlijk niet boeien.. en je leven "leuk" moeten maken, liefde, contact enz in je schaarse vrije tijd..

Dus ik snap haar wel, je verzandt hier als je niet oppast in een stramien wat killing is voor elke creativiteit, lol, speelsheid. Tis allemaal zo serieus, verantwoord, enz.



Tuurlijk is het fijn dat ze vrije geesten zijn, die kinderen van me. Maar ze lopen daardoor altijd al tegen van alles aan (waaronder bekrompenheid van anderen, schoolsystemen die gebaseerd zijn op opvoeden door belonen/straffen en weinig ruimte bieden voor kinderen met een gezonde dosis eigen verantwoordelijkheid, innerlijke drive en zelfsturing..). Liever wordt hier eigen initiatieven afgedaan als "eigenwijs" en zelf kunnen nadenken of elke creativiteit de kop in drukken (want ouderen of "meerderen" weten het beter).



Zo is het nu eenmaal betekent eigenlijk niet meer dan: zo doen wij dat hier nu eenmaal. Mensen weten gewoon niet eens beter, dat het ook anders kan en helemaal niet zo raar is. Zoveel mensen bewegen zich binnen de kaders en stellen zich daar helemaal geen (kritische) vragen bij. En zo wil men het graag zien: de brave burger, die voor elke overtreding een boete krijgt en op die manier gestuurd moet worden, anders zou het een zootje worden (als je het echt overlaat aan mensen zelf), de burger moet opgevoed en geplooid binnen starre systemen, die weinig ruimte laten om je te onderscheiden. Doe svp maar "normaal"..



(zo kan je in de VS bepaalde studiepakketten zelf samenstellen, waaronder toneellessen oid, kan en mag je altijd meer dan de vastgestelde studieroute, word je meer uitgedaagd om talenten te benutten of te proberen, het beste uit jezelf te halen).
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
Alle reacties Link kopieren
Oh, even een leuke noot: op mijn vakantieadres woont iemand die in de zomer rondtrekt met een reptielenshow, hahaha. Hoe kom je erop, maar dit even om aan te geven dat er mensen bestaan, die pas echt iets heel anders dan anders doen, hahaha.



Deze man kennen wij al langer, maar de meeste vakantiegangers die daar bij toeval terecht komen, weten dus niet dat daar slangen van 5,5 m lang en 80 kilo, alsmede een kaaiman, en een vogelspin huizen.. zouden gek worden als ze wisten dat dat zo dicht in hun buurt is. Omdat wij die show zouden missen, bood hij dochter aan toch even te mogen komen kijken en foto's te nemen (met slang om je nek, vogelspin op je arm)..



Hahaha en dan gewoon op het veldje, waar mensen zich rotschrokken, geen idee van hadden, geschokt waren door die onverwachte confrontatie..



Kijk, dat vind ik humor. En prachtige mensen, die zo'n heel ander leven hebben gekozen, wat anderen eng vinden of minstens nooit in ze op zou komen om te willen of te doen.. dat "huis" half zelfgebouwd, ouwe brakke meuk, bijeengerommeld soort barak.. kijk, dat vind ik nou aparte figuren, die toch op hun manier hun levenswerk doen, hun hart gevolgd hebben, zelf inhoud gegeven aan hun leven, daarvan rond kunnen komen en meer hoeft niet. Ik vind het fijn om dat soort mensen te ontmoeten, met hun bijbehorende levensvisie.



Eerder ook al eens een kunstenaar leren kennen, nogal bekend daar geloof ik (en daarbuiten ook) en had hier gewoond en oa Herman Brood goed gekend, en in Frankrijk bekende zangers en acteurs, kon meer dan goed leven van waar hij zich het liefst aan wijdde: kunst. Heerlijke voorbeelden van mensen die hun hart gevolgd hebben en het ook lukt om te leven zoals ze wilden!



Het sterkt mij altijd om geen genoegen te hoeven nemen met de realiteit "zoals die nu eenmaal is". Dat sommige mensen hun realiteit zelf bepalen (en sommigen zelfs algemene denkbeelden hebben veranderd in de loop der jaren, door erin te blijven geloven en te blijven uitdragen).



Ik vind mezelf daar helemaal niet ver in, hoor! Ik leef wel zoveel mogelijk naar eigen ideeen, ben overal mezelf, maar ook ik pas me (nog teveel?) aan, laat me nog teveel beperken door te denken in hobbels en obstakels en te zoeken naar mogelijkheden om te kunnen doen wat ik werkelijk zou willen doen..



Ik moet letterlijk meer werk maken van mijn talenten en dat doe ik te weinig, ik "verspil" tijd aan werk wat bijv makkelijk door een ander gedaan kan worden en niet veel toevoegt voor mij(n ontwikkeling of doelen), om andere redenen goed voor me was/is, maar op de lange duur niet bevredigend blijft, te weinig oplevert (ook qua inkomen). Dus ben weer creatief aan het denken in andere mogelijkheden. En daar aktie op ondernemen.



Sommige hobbels ontkom je niet aan, je hebt niet overal invloed op, niet alles is maakbaar. Zoals mensen die hun te dure huis willen verkopen, de markt zit dan niet mee en heb je een probleem, wat niet zomaar oplosbaar is. Zo ook is het momenteel een "werkgeversmarkt" dus die kunnen kiezen uit talloze gegadigden.. en dan weinig reden om starre overtuigingen (over jongeren of juist ouderen niet aannemen) te veranderen.. dat wordt pas soepeler als er een tekort dreigt en ze eea wel moeten laten varen.



Je moet dus een beroep doen op je eigen creativiteit, zelf ondernemend zijn, en dat vergt het nodige zelfvertrouwen en durf, moed, overtuiging. Zeker als je tegen de gevestigde orde in iets (nieuws) wil neerzetten kan je rekenen op een hoop tegenstand en aanlopen tegen starre ideeen, wetten, regels.



Ideeen heb ik wel, die soms lijnrecht ingaan tegen de gevestigde psychologie of opvoedkunde (straf en beloning bijv) en mensen hebben vaak meer vertrouwen in een diploma, (als "bewijs" van vermogen) dan iemand die zelf ideeen en inzichten heeft, ipv die van anderen met goed gevolg uit zijn hoofd heeft geleerd en met goed gevolg kon reproduceren.. Behalve als je beroemd bent (geworden), zoals Eckhart Tolle, Deepak Chopra enz met vernieuwende ideeen.



Het moeilijkste van mensen aanmoedigen om zichzelf te kennen en te zijn, naar hun innerlijk te leven, is dat je vervolgens tegen zoveel dingen aanloopt, zoveel vastgelegd lijkt, mogelijkheden bij voorbaat geblokkeerd door de regels van de maatschappij, logge mechanismen, die maar langzaam meeveranderen.. en de macht van hen, die alles bij het oude willen houden en als DE (enige juiste) weg promoten..



Iedereen die zijn/haar innerlijke weg wil volgen, worstelt in zijn/haar eentje.. politiek en media enz veranderen niet, ieder zoekt (en vindt hopelijk) zijn eigen weg daartussen, binnen de mogelijkheden, maar loopt tegen beperkingen aan, die gangbaar zijn (en jij de eigenwijze bent/voelt), en tegen een bepaalde mate van eenzaamheid, die "anders" denken met zich meebrengt.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
Alle reacties Link kopieren
Hmm dat politiek, maatschappij, media-ding heb ik niet zo heel erg last van moet ik zeggen, ik ervaar nu alsof ik daarbinnen wel mijn eigen weg kan volgen. Maar wie weet als ik nog breder ga denken en rare uitspattingen krijg dat ik er dan wel tegenaan loop ;) Voor mij is alles wat jij noemt wel een reden om geen kinderen te willen (zoals ik er nu over denk).



Wat mij vooral in de weg zit is het beperkt kijken van mensen, het niet luisteren naar hun hart, het leven vanuit angst en hun angsten projecteren op anderen. Zat net 'over mijn lijk' te kijken en dan vraag ik me echt af; WAAROM moet er eerst zoiets heftigs gebeuren voordat mensen vanuit liefde gaan leven en voordat mensen echt gaan leven?! Dat is echt iets waar ik zo teleurgesteld om kan zijn! Laat er eind 2012 maar iets moois gebeuren op dat gebied ;)
Alle reacties Link kopieren
@Italy en Violetje: ik promoot mijn denkwijze of levensvisie niet zo, maar geef mijn mening over dingen als iets in een gesprek ter sprake komt. Ik denk dat mensen snel doorhebben dat ik niet oordeel, niet snel iets raar vind of afkeur oid. Maar ook niet meedoe aan geroddel, bekrompen standpunten die geuit worden, oid..



Mensen voelen zich vrij om dingen toe te vertrouwen, dat begint met voorzichtig iets peilen en afhankelijk daarvan durven ze zelf open te zijn. Zoals dat stel gisteren, hij in scheiding, met nieuw liefje, en eigenlijk zichzelf dat kwalijk nemen/ zelfveroordeling/ zwak vinden, of iig nog "not done" (zolang die scheiding niet rond was).. schaamde zich eigenlijk dat ie zijn hart volgde,, schuldgevoel, enz. Daar hoef je bij sommige mensen niet mee aan te komen, dus voel je je "stiekem" en veroordeel je je eigen (oprechte) gevoelens als je het toch doet, voor de scheiding is uitgesproken. En ook omdat je weet dat het een ander geliefd iemand zou kwetsen (zo snel al). Zijn geluk een ander verdriet bezorgt..



Veel mensen vinden dat ze overal een mening over moeten hebben of ventileren (lees: over moeten oordelen), ook al gaat het ze niks aan. Bij voorbaat houden mensen er al rekening mee dat je een discussie kan verwachten als je zoiets toevertrouwt.. daarom zijn mensen bij voorbaat al bang om te laten zien wie ze zijn, kwetsbaar, omdat anderen menen daar iets over te mogen en moeten zeggen.. en vooral als je een afkeurende kan verwachten (naar de zgn maatschappelijk aanvaarde norm, geschreven en ongeschreven regels veroordeeld zal worden als "fout", ongepast, amoreel)..



Ik geef dus juist niet overal een mening over, zeker niet als het me niet aangaat, maar ook omdat ik zo niet denk over mensen, niet oordeel, iets niet snel raar of fout vind en dus geen behoefte om te bevestigen noch afkeuren. Wie ben ik om te denken dat ik iets te zeggen zou hebben over/ aan anderen???!



Het gaat me niet aan hoe anderen leven, ik neem niemand tot voorbeeld en vergelijk niet met hoe ik iets vind en hoe anderen iets vinden. Het boeit me niet of iemand niet kan of wil begrijpen hoe ik het zie, of met me eens zou moeten zijn, ik ben niet gevoelig (meer) voor vergelijken met hoe anderen het doen of "hoort" of "goed" vinden, en als zij wel vergelijken en oordelen over mij dan raakt dat me niet. Wie zijn zij dat zij denken dat ze iets te zeggen hebben over/ aan mij?



Mijn gelijk krijgen is niet belangrijk, er zijn meerdere visies en meningen en dat mag gewoon., dat mag iedereen voor zichzelf weten. Niemand is daar meer of minder in, ik zie het ook niet als "verder" in zijn, hooguit ruimer kunnen denken, verbanden zien, of iets doorzien (wat anderen ook kunnen, als ze dat zouden willen). Ik probeer niemand te overtuigen, laat ieder het liefst in zijn/haar waarde en dat is denk ik een bepaalde mildheid of inlevingsvermogen oid, wat mensen toch snel doorhebben en zich veilig voelen om open te zijn..



Ik pas me aan onder bepaalde omstandigheden, maar houd er wel mijn eigen gedachten over, altijd, ik pas me niet aan om te voldoen aan een bepaald beeld of verwachting. Ik beperk mijn visie of mening tot mensen die daar zelf om vragen (zoals hier op forum, waar echt gevraagd wordt aan anderen om wat je ergens van vindt of waar iemand mee zit en graag de blik van een ander over wil horen)..



Maar als het zinloos is, of iemand niet voor open staat, ga ik me niet aanpassen, noch proberen die ander van mijn "gelijk" te overtuigen. Zolang ik kan doen wat mij "goed" acht, mag de ander dat ook voor zichzelf uitmaken.



Het lastigst is als iemand anders juist wel uitgesproken starre meningen heeft (en dat als "sterk" en standvastig/ onwrikbaar (en dus "zelfverzekerd" beschouwt) en jou wel wil overtuigen of opleggen of probeert mee te manipuleren. Om iemand ook dan in zijn/haar waarde te laten, die dat omgekeerd niet doet tov jou..



Ik wil altijd open blijven staan voor andere visies of kanttekeningen, er kunnen altijd dingen zijn die ik nog niet zo bekeken had, waar ik nog niet over nagedacht heb, eyeopeners, of altijd wel iets waar ik nog wat van kan meenemen/ leren.. mijn "waarheid"/ overtuiging hoeft nog niet waar te zijn, er is altijd kans dat je zelf iets beperkt ziet of nog niet kent.



En zo probeer ik open te staan voor andere mogelijkheden, die we nog niet weten/ kennen/ kunnen bewijzen. Wil nl nog niet zeggen dat het niet kan of niet bestaat!



Het lastigste is dat mensen met beperkte starre mening vaak juist degenen zijn die dat dominant aan anderen willen opleggen, anderen belachelijk maken die een andere mening hebben, onderuit proberen te halen, oordelen aanhangen (dom, idioot, nuchter/zweverig, naief enz), met "bewijzen" en onderzoeken schermt, of mee manipuleren (wie het hardst schreeuwt overdondert en krijgt gelijk, omdat niet iedereen zo hard en dominant durft te schreeuwen, minder verbaal "sterk" is, zich laat overdonderen??)..



Mensen voor wie alles onwrikbaar vast staat, verklaard kan worden, rationeel benaderd, bewezen, meetbaar is of moet zijn, en zich daar veilig bij voelen, zekerheid aan ontlenen.. en zeker als je ze kent en weet waar ze die overtuigingen vandaan hebben, zelf niet zien hoe weinig daar "van zichzelf" bij zit, of door bepaalde ervaringen of beschadigingen/tekorten aangeleerd (zo ben ik nu eenmaal, zo is het (leven) nu eenmaal) enz.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
Alle reacties Link kopieren
Hee dames!



Even een update over de relatie-perikelen... ik ben het niet eens met Suzy dat mannen waarmee je echt over gevoel en dergelijke kunt praten zo zeldzaam zouden zijn. Ik denk wel dat ze zeldzamer zijn dan vrouwen waarmee dat makkelijk kan, maar ik ben er een aantal tegengekomen waarmee dat dus wel kan.



Ben het helemaal eens met Italy, dat het belangrijk is om mijn eigen gevoel en behoeften zo serieus mogelijk te nemen.



Ik heb de spreekwoordelijke koe dan ook ferm bij de horens gevat en ben het (of een) gesprek aangegaan met vriend. Dat is dus iets wat we eigenlijk nooit doen. Communiceren met elkaar, over hoe we elkaar en de relatie ervaren. Hij heeft altijd geroepen dat hij 'een hekel heeft aan praten' en heeft me verschillende keren op een hele nare manier afgeblaft als ik pogingen in die richting deed.



Ik heb me veel te makkelijk gevoegd in hoe hij mij wil hebben... vooral 'niet moeilijk' doen en het gezellig en vrolijk hebben. Ook omdat die rol me, vanuit mijn verleden met mn vader, op het lijf geschreven was.



Maar dat werkt dus niet. Die knagende twijfels bleven terugkomen... en ik merkte toen ik het gesprek met hem aanging laatst, dat ik me acuut een stuk beter en dichter bij hem voelde. Waarschijnlijk speelt ook een rol dat ik zelf, door mn ontwikkeling van de laatste tijd, het gesprek op een veel duidelijkere en aangename wijze aan ben gegaan dan in het verleden, waardoor hij er ook beter op reageerde.



Ik ben me ook gaan beseffen dat dat gebrek aan communicatie elkaar nabij-zijn op die manier, voor mij een van de belangrijkste redenen is voor het gebrek aan libido. Dus zelf al zou het zo zijn dat mannen waarmee je een dergelijke connectie kunt hebben heel dun gezaaid zijn, dan nog zegt mijn lichaam dat ik dat ECHT nodig heb, ook om me op seksueel vlak echt te kunnen openen.



Wat ik heel fijn vind, is dat het allemaal niet meer zo 'vaag' is nu. "Vaag' in de zin van dat ik dacht dat ik misschien een soort 'zielsconnectie' met een echte zielsverwant ofzo miste. Het blijkt gewoon heel begrijpelijk en down to earth te zijn: Ik wil met mijn vent kunnen communiceren over hoe het tussen ons is en ik wil dat hij weet wat mij beweegt en beroert en vice-versa.



In welke mate dat met mijn vriend mogelijk gaat blijken te zijn, weet ik niet. Dat is ook aan hem. (Hij zei notabene, toen ik tegen hem zei dat ik een hele diepe behoefte voel om 'helemaal gekend en gezien' door hem te worden, dat hij dat JUIST niet wil. Hij is bang dat de ander dan geen mysterie meer voor je kan zijn, dat er niets meer te ontdekken valt. Waarop ik antwoordde dat, zoalng als iemand zelf in ontwikkeling blijft, je er vanuit mag gaan dat je het boek nooit uit zult krijgen).



Maar goed. Hij kent en heeft dat dus niet, die behoefte om echt tot in het diepst van je ziel gekend te worden. En ik heb die behoefte wel. We zullen wel zien waar het schip strandt..



Verder een uitgebreide discussie hier over de moeilijkheden die het met zich meebrengt als je meer en meer met je eigen hart en heldere bewustzijn in contact komt. Ik herken het zeker, dat je daardoor met sommige mensen minder of geen connectie meer voelt, of dat het verandert.



Voor mij is het zo, dat de mensen die eerst echt in mn hart zaten, dat nu nog steeds zitten. Alleen zal ik sommigen minder snel opzoeken dan voorheen, omdat ik minder behoefte heb aan de 'oppervlakkigheid' die er in sommige contacten is. Ik prijs me gelukkig met het feit dat ik een aantal echt goede vrienden waar ik heel veel mee kan delen, maar ook daarin vraag ik me soms af waar het heen zal gaan.



Ik merk de laatste tijd dat de schellen me steeds meer van de ogen vallen, dat ik steeds kritischer ga kijken naar algemeen geaccepteerde gebruiken, opvattingen en verschijnselen. En dat brengt ook voor mij soms de angst met zich mee om meer afstand te krijgen tussen mezelf en bepaalde anderen.



Tegelijkertijd merk ik ook dat ik, juist doordat ik door zoveel lagen in mezelf aan het heengaan ben, ik meer kan betekenen voor mensen in de dingen die hen echt raken en aangaan... alhoewel dat ook afhankelijk is van de mate waarin iemand in staat is en de behoefte voelt om ook daadwerkelijk naar 'binnen' te gaan.



Ik begrijp heel goed wat hier gezegd wordt over de eenzaamheid die authenticiteit met zich mee kan brengen, denk dat het ook zo is en dat het belangrijk is daarover te praten en te delen, tegelijkertijd krijg ik als ik sommige berichten lees af en toe een 'wij tegen zij' gevoel en dat stuit me tegen de borst. Waarschijnlijk is het helemaal niet zo bedoeld en het zal ook gedeeltelijk te maken met wat ik er zelf in leg / lees, maar ik wilde het toch even aanstippen.



Ik merk zelf juist dat ik de laatste tijd steeds meer het besef en het inzicht krijg dat 'alles daarbuiten' ook 'overal hierbinnen' aanwezig is. Afweermechanismen, jaloezie, kleinzieligheid, hebzucht, vooroordelen, haat, onverantwoordelijkheid, noem maar op, het zit allemaal ook in mij. Het is in potentie in mij aanwezig en op genoeg momenten blijft het niet bij die potentie.



Ik weet niet goed hoe ik het precies moet omschrijven, misschien is het een groeiend besef van het 'al-een zijn' van de wereld, maar dit besef wordt steeds sterker lijkt wel. Alles is in mij aanwezig, in sluimerende of actieve vorm, net zoals alles in een ander aanwezig is, in sluimerende of actieve vorm. Als dat besef in mij aanwezig is, kan ik alleen maar pijn en mededogen voelen omtrent al het leed in de wereld, in het besef dat het een onontkombaar iets is, omdat we nu eenmaal leven in deze wereld van dualiteiten, waarin alles bestaat bij de gratie van het tegenovergestelde. De wereld is daadwerkelijk van een afschuwelijke schoonheid..
Alle reacties Link kopieren
Ik wilde er nog iets over zeggen, over de hele zoektocht naar binnen.



Ik ben de laatste tijd veel van Joseph Campbell aan het lezen. Hij was een grote deskundige op het gebied van mythologie en heeft het idee van de 'monomythe' de wereld in gebracht: Het idee dat alle mythen uiteindelijk zijn te interpreteren vanuit hetzelfde terugkerende thema/ verhaal van de held die voor de uitdaging komt te staan of hij wel of niet naar binnen keert, de confrontatie met het eigen innerlijk leven en het onderbewustzijn aan te gaan. Deze zoektocht kent verschillende stadia, waarbij de laatste stadia betrekking hebben op het feit of de held (of heldin) de laatste uitdaging met moed en medemenselijkheid zal beantwoorden, of alle juwelen die hij heeft opgedolven voor zichzelf zal houden: Zal hij of zij de wereld ingaan met de waardevolle kennis die hij heeft opgedaan, maar ook met het risico niet begrepen, beschimpt, bespot en verstoten te worden, of trekt hij zich terug als een kluizenaar en houdt hij alle wijsheid voor zichzelf?



Door Campbell te lezen ben ik op een andere manier naar mijn eigen zoektocht gaan kijken. Ik heb er troost en herkenning uit gehaald, maar haal op dit moment met name veel spirituele uitdagingen uit wat hij schrijft.



Zijn belangrijkste boek is 'The hero with a thousand faces'.



Het is iets wat ik jullie kan aanraden, zeker ook als je op zoek bent naar het vinden van je weg in de eenzaamheid die zo samen gaat met meer bewust worden. Mij heeft het daarbij iniedergeval erg geholpen.
Alle reacties Link kopieren
@Italy: dat media en politiek hebben jij en ik niet veel invloed van, maar bepaalt wel de "algemene" norm. Vergis je niet wat de invloed is van wat je (dagelijks) aan info en beinvloeding vanuit krant, tijdschriften meekrijgt aan "boodschappen"..

Alleen al de onderwerpen, en hoeveel ruimte het een of het ander krijgt, geeft toch een vertekend beeld. Hoe vaker je iets hoort, hoe normaler het wordt..



Ik kijk geen tv, heb geen facebook, lees af en toe een tijdschrift in de trein of zo, het valt me op dat bijv "tips" zoals "hoe maak ik meer me-time vrij" er bijna standaard vanuit gaan dat je een kantoorbaan hebt; zoals: "lees meteen in de ochtend en maar 1 keer per dag je mail en handel die meteen af"..

Het is op een bepaalde doelgroep afgestemd, zoals bijv Glamour, de kantoor"carriere"vrouw, zoals elk blad eigen doelgroep heeft (en bijbehorend budget of interesses aan gekoppeld worden) en bepaald soort beroemdheden wel of niet voor die doelgroep gekozen worden, bij passen)..



Ongemerkt krijg je veel boodschappen en veel mensen zijn daar wel gevoelig voor! Voor merken die "in" zijn, mode volgen, meedoen, erbij horen. Zo is het vrijwel "not done" inmiddels om "alleen maar" thuisblijfmoeder te zijn en dat is 180 graden anders dan paar decennia terug. Als je alleen nog maar intervieuws leest waarin vrouwen succesvol belangrijk of zinvol werk combineren en prachtig geregeld hebben thuis met kinderen en ook nog happy echtgenoot, dan gaan veel mensen zich daar toch aan meten (dat moet ik dan toch ook kunnen?)..



Hoeveel mensen stellen zich niet eens meer de vraag: wil ik dat ook (bijv kind zoveel dagen in de creche), wordt een soort gegeven, de norm, waar je aan probeert te voldoen, zonder nog te denken of je daar eigenlijk wel achter staat of goed bij voelt of dat dat een leefwijze is die jij je hebt voorgesteld als fijn en "juist"..



Dan is het wel fijn om te bedenken dat het tijds- en cultuurgebonden is, verandert mettertijd wat "normaal" is, de norm is. En helemaal niet vaststaat of iedereen er zo over denkt. Relatief krijg je bijv in het nieuws een focus op misdaden, ongelukken, misstanden, en daartegenover weinig leuke en fijne info. Zo ook wat tv je voorschotelt aan keuzes, die programmamakers bedacht hebben dat actueel of interessant is, of vermaak. Je kan die zenders langszappen en blijven hangen in wat voor jou iig het leukst of interessantst is, maar blijft dat die keuzemogelijkheden beperkt zijn tot wat het aanbod is, en nog steeds niet tussen kan zijn wat je werkelijk zou willen zien. Dit zijn de keuzes die er worden aangeboden en mensen gaan iha daartussen kiezen ipv uitzetten en een boek pakken of iets gaan doen wat ze leuk vinden..



De vraag komt niet op of ze wel tv moeten kijken en zich beperken op dat moment tot de keuze die tv biedt, als je snapt wat ik bedoel.



En pas als je mensen erover spreekt, hoor je dat er evenzovele mensen zijn die helemaal niet voldoen of willen voldoen aan "de norm", als die al bestaat.. of het beeld van wat men denkt dat "hoort" of verwacht wordt.

Vreemdgaan wordt afgekeurd, maar in anonieme enquetes blijkt dat veel meer mensen het doen, dan je zou aannemen op grond van reacties en algemene opvattingen die dat afkeuren.



Wat je "meekrijgt" is vaak helemaal niet zoals "men" erover denkt, maar je leest nergens een tegenovergestelde opinie. Normen "vervagen" als maar genoeg mensen het anders doen, zoals fietsers die in Amsterdam massaal door rood rijden, op een gegeven moment wordt dat normaler dan dat wat de norm was. Dat is dan een zichtbaar voorbeeld, maar gaat het over een andere levensinstelling, en mensen houden dat stil en voor zichzelf, dan houd je dat het iets aparts blijft, en je alleen in voelt staan..



(tot je dus mensen spreekt die daar ook mee bezig blijken te zijn en je niet alleen staat, geen einzelganger blijkt te zijn, maar pas achter komt als de ander erover begint?

En zo blijft het een groep die elkaar niet bereikt, als iedereen zo zou denken, niet voor uitkomt, tenzij er signalen zijn dat de ander daarvoor open staat).



Zo uitzonderlijk is het niet om jezelf te willen zijn, toch? Zo heel anders ben je niet, behalve dat je een innerlijk geweten laat leiden en dingen wil doen die je graag wil en/of goed in bent, met plezier doet, je leven zin geven. Wat meer risico durft te nemen dan een ander, kwetsbaarder, minder zekerheidszoeker, je niet vanuit die angst wil leven van "wat als.."



Wees trots op jezelf, dat je zelf nadenkt, je onderzoekend en open wil zijn, je wil verwonderen en kijken of er meer uit te halen is, uit jezelf en het leven, dan proberen aan normen te voldoen die je niet zelf hebt bedacht en misschien voor jou niet gelukkig maken.. (en voor veel meer mensen niet, ook die er wel aan voldoen en merken dat ze zich leeg voelen, of een nummer, of waar doe ik het allemaal voor, hoeveel jaar moet ik nog tot aan mijn pensioen, hoeveel maanden voor het weer vakantie is).. of erger, die niet eens doorhebben dat ze van week tot week naar hun pensioen toe leven en dan eindelijk "kunnen doen wat ze altijd al hadden willen doen"..



Of erger, uit trots en angst idd dingen niet uitspreken naar elkaar, het leven zuur maken, wrok, wraak, niet durven om de 1e stap te zetten, niet voor fouten durven uitkomen en geen excuus of schoon schip maken (voor het te laat is).. wat een verspilling van kostbare tijd en liefde!
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
Alle reacties Link kopieren
@Khali: lees nu pas je heldere posts hierboven. Kom er later op terug, maar kan me er zeer in vinden!



En ik zei al: natuurlijk bestaan die mannen zeker wel. Alleen ervaar je nu dat je vriend zelf al zegt daar geen behoefte aan te hebben, liever op andere manieren bezig is, mysterieus wil houden. En dat is iets wat ik vaker hoor van mannen: ze vinden die openheid vaak niet interessant, die wij juist fijn of essentieel vinden, daarover te kunnen praten, zo puur mogelijk te laten zien wie je bent..



Dat kan voor mij ook los staan van de connectie voelen, me verbonden voelen, iemand in je hart hebben, idd. Houden van, ondanks de verschillen bedoel ik.



En die tocht naar binnen, de wijsheid die daaruit voortkomt, ook afdalen in je eigen schaduwkanten (wat jij zo treffend noemt dat je in principe alles in potentie in je hebt, goede en kwade, tegenstellingen), en of de held de strijd aangaat met gebruik van wat ie weet en aan wijsheden heeft of niet. Dat is volgens mij de kern: het goede laten overwinnen over het "slechte": alles in potentie aanwezig, maar wat overwint?



Zowel in jezelf als tov de mensheid, oorlogen, misstanden enz. Dat is denk ik toch de uitdaging en uiteindelijk een keuze: volg je de ene weg (negatieve: wrok, wraak, angst, agressie, machtsmisbruik enz) of laat je de positieve overheersen (liefde, wijsheid, begrip, empathie, inleving, anderen iets gunnen, het goede gunnen, enz)..



Het wij-tegen-zij: ben ik met je eens. Het is niet heel anders of raar (zie hierboven hierover), niet beter of slechter en zo apart is het ook weer niet of uitzonderlijk om meer te (willen) leven vanuit wat je hart je ingeeft, als dat mogelijk is. Spreek met allerlei mensen en dan blijkt dat heel veel mensen dat willen of mee bezig zijn, dromen hebben en ook over hun/het leven nadenken en zelf richting proberen te geven.



Ik ga nu ff de wijde wereld in, haha, het virtuele vervangen door irl, zon breekt hier weer door, moet toch ff kleurtje bijhouden



Fijne dag nog allemaal!
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
Alle reacties Link kopieren
@Violetje: hoe gaat het nu met je? Geniet je een beetje van het mooie weer?

En niet voor hem denken, he? Vraag hem of ie nog vrienden wil blijven, zeg dat je dat zelf heel fijn zou vinden. Spreek ook vooral je waardering naar hem uit, (heb je hopelijk ook gedaan), zeg wat je denkt en meent ook gewoon hardop & wat een fijne tijd het ook was enz. Dat verzacht zijn verdriet hopelijk een beetje, en te weten dat je niet weg bent, maar op de achtergrond aanwezig, als hij daar behoefte aan heeft.



@All: wat een prachtig weer, he! Wat hebben veel mensen hierop gewacht, denk ik zo. Er staan nu al files naar de kust, daar zal je mij dus niet vinden, haha. Ik ga ook ff het water opzoeken zometeen, in mijn buurt is genoeg te vinden.

Gaan jullie nog iets leuks doen?



Wens jullie een heel fijne dag, geniet ervan!
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
Alle reacties Link kopieren
Ik durf bijna niet naar buiten haha, volgens mij is t super warm en hier binnen is t zo lekker koel! Ben nu in huis aan t rommelen en ga straks even hier aan t water liggen. Strand is mij ook veel te druk nu! Vanavond wel naar t strand



Fijne dag!
Alle reacties Link kopieren
Er staat hier wel een windje, Italy. Volgens mij is het niet benauwd, en valt die hitte wel mee, zolang je niet in de volle zon iets van aktie gaat doen. En zo min mogelijk aantrekken, veel water drinken. (ik ga na de warmste uren voor bruin worden-zonder-strepen, haha)

Veel plezier straks!
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
Alle reacties Link kopieren
Haha actie was ik sowieso niet van plan ;)

Ik wil binnenkort een paar dagen een huisje huren vlakbij t strand, met hond.. zit nu even te zoeken maar is nog zo duur allemaal! Dus als iemand tips heeft?!
Mmm nee, maar je hebt wel op sommige plekken van die kleine huisjes op het strand, bijv. Hoek v Holland weet ik ( en op nog veel meer plekken). Ze zijn ontzettend leuk en schattig, maar geen idee van de prijzen.



Ik ga lekker zwemmen zo! Ja het gaat wel weer, jullie mooie woorden hier zijn zo fijn! Ik ben het even weer wat lekker rustig aan aan het doen.



Fijne dag allemaal!
Alle reacties Link kopieren
@Italy: vlakbij Amsterdam IJburg is een stadscamping, die verhuren misschien wel wat? Dan kan je naar het strand Blijburg (op IJburg) en mogen honden ook op het strand. Relaxte boel daar, je kan zelf evt eten en drinken meenemen, tis niet aan zee, maar aan IJsselmeer.



Of zoek op B&B, al gekeken wat die pensionnetjes kosten bij Noordwijk, Katwijk, IJmuiden, Zandvoort?

Bij Loosdrecht/Loenen ad Vecht ligt een fort waar ze op kleine schaal een campinkje voeren en waar ze ook een paar "hotel"kamers verhuren, dan zit je ook niet aan zee, maar aan of dichtbij de Loosdrechtse plassen..



@ Violetje: misschien moet ie eerst afstand houden, om het gevoel te laten verminderen. Dat gaat lastiger als je iemand blijft zien. Mooi dat je die deur open laat, dat laat de keus iig bij hemzelf. Fijn dat het met jou wat beter gaat nu. Dit zonnige weer maakt eea ook makkelijker, he, even een vrij gevoel, vakantiesfeer nog!



Veel plezier!
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
Alle reacties Link kopieren
even een terugval. Het is gelukkig uit met mijn vriendje die toch niet zo into me bleek te zijn (ook al hebben we een fijne tijd samen gehad). Ik voel me nu weer wat eenzaam. Niet meer meermaals per dag kusjes en knuffels over whatsapp, ook helemaal niets gehoord van vrienden vandaag. Dan maar op eigen initiatief mensen meevragen naar het terras om de eenzaamheid te verdrijven. En niemand kan... Verdorie, ik baal van dit eenzame gevoel. Ik heb het zo mooi hier in huis, kaarsjes aan op balkon, ik ben mooi en lief en slim en toch voel ik me niet compleet gelukkig zonder iemand om me heen, iemands bevestiging. En ja de seks mis ik ook.



Hoe ga je hier nu mee om?
Alle reacties Link kopieren
@ Guinnevere: Ik heb geen pasklaar antwoord voor je, maar ik denk dat het al scheelt als je je gevoelens er gewoon kunt laten zijn. Ook al zou je graag willen dat je helemaal happy en oke voelt zonder vriendje, blijkbaar is dat (nu) niet zo.



Dat is toch ook prima? Het is hartstikke menselijk om behoefte te hebben aan iemand om je heen, het IS ook fijn om liefgehad te worden, om die warmte, intimiteit en bevestiging te hebben. Ik zou zeggen, accepteer dat maar, dat je dat als een gemis ervaart, heb je zelf ook daarin lief, in dat missen.



En dat missen van een lief, je fijner voelen als je met iemand samen bent, kan denk ik prima samen gaan met het goed en fijn voor jezelf maken als je alleen bent. Het een sluit het ander niet uit. Maar als ik je bericht zo lees, weet en doe je dat ook wel.



En extra naar als het net uit is dat er niemand met je naar een terrasje kan met dat lekkere weer. Je schrijft 'om de eenzaamheid te verdrijven'. Zelf heb ik daar slechte ervaringen mee, met mensen opzoeken om eenzaamheid te verdrijven, of om een gevoel van eenzaamheid uit de weg te gaan, maar dat kan voor jou anders zijn. Het ligt ook aan het soort contact wat je op zo'n moment kunt hebben. Als ik me eenzaam voel en ik kan echt bij iemand terecht met dat gevoel, dan kan dat me helpen. Maar als ik mensen zie waarmee ik niet over dat gevoel kan communiceren, ga ik me vaak alleen maar slechter voelen.



Van jezelf houden is zo belangrijk in dit soort situaties. Dus omarm jezelf, omarm je gemis, omarm je eenzaamheid en probeer erachter te komen wat je nu echt nodig hebt op dit moment. Zowel van jezelf als van de mensen om je heen die je nabij staan. Dan kom je denk ik een stapje verder.



Ik zou je graag een knuffel geven, maar om de eoa reden werken de smileys e.d. niet bij mij. Daarom maar gewoon een verbale knuffel!



@Suzy65: Ik weet niet of het altijd een echte keuze is om de ene of de andere weg te bewandelen. Ik denk dat dat zo is als je al een bepaalde mate van controle over je gevoelsleven hebt. Maar ik weet uit ervaring en ook omdat ik genoeg van dat soort mensen ben tegengekomen, dat mensen zo ontzettend vast kunnen zitten in negativiteit, woede, etcetera en soms echt niet bij machte zijn om daar iets aan te doen of te veranderen. En die mensen lijden zelf ook, want gelukkig zijn ze natuurlijk echt niet. Ik denk dat veel meer mensen hulp bij dat soort dingen zouden kunnen gebruiken en dat veel mensen niet weten dat er, met bepaalde hulp, een ander leven voor ze mogelijk is.
Alle reacties Link kopieren
@Khal: natuurlijk is dat zo.. tis ook heel moeilijk om daaruit te komen.. of je bij machte te voelen om er iets aan te veranderen.. mensen weten vaak ook niet dat ze die keuze hebben.. blijven zelf ronddobberen..dat is iets wat ik wel zou willen veranderen trouwens, dat ze dat weten, dat dat wel kan..

(mensen voelen het vaak niet als een keuze, maar dat het hen overkomt, ze niks aan kunnen doen, enz). En je hebt ook niet alle invloed, maar deels zeker wel!
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven