Psyche
alle pijlers
Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf
zondag 23 oktober 2011 12:34
Ik ben veel aan het nadenken de laatste weken, het is begonnen met liefdesverdriet en het voelt alsof ik nu in een negatieve spiraal zit en ik wil hier uitkomen voordat het erger wordt.
Ik merk dat ik al mijn zelfvertrouwen al jaren ontleen aan het vertrouwen en de liefde die ik krijg van anderen. Ik heb 8 jaar een relatie gehad met een lieve jongen, die me geweldig vond. Toen ik die relatie verbrak, heeft hij het daar een tijd lang heel moeilijk mee gehad, en hij liet steeds merken dat hij me nog zo leuk vond. Ook al vond ik dat toen vervelend en probeerde ik zo min mogelijk contact met hem te hebben, toch voelde het heel erg goed dat hij mij nog zo leuk vond.
Daarna heb ik een tijdje een scharrel gehad, die bindingsangst heeft en daar altijd heel erg eerlijk over was, maar wel duidelijk liet merken dat hij me heel erg leuk vond, voor mij werkte dat toen wel. Tegelijkertijd was er iemand die me heel veel aandacht gaf, een echte leuke knappe (maar foute) man waarvan ik niet dacht dat hij me leuk zou vinden. Ik heb al in een ander topic over hem geschreven, samenvatting is dat hij destijds een vriendin had, vreemdging met mij, dat uiteindelijk uit is gegaan, wij elkaar veel zagen, soort van relatie kregen maar hij wilde geen "echte relatie" met mij op dat moment, omdat hij met zichzelf in de knoop zat. Hoewel ik dacht dat ik nooit verliefd op hem kon worden, ben ik dat toch geworden, hij heeft me uiteindelijk op een lompe manier gedumpt, had 2 dagen later een vriendin en zegt nu dat het tussen ons niet zoveel voorstelde. Dat was 2 maanden geleden en ik heb er nog zoveel pijn van.
Ik ben mezelf ergens kwijt geraakt in de laatste jaren. Dat het over is tussen mij en de leuke man doet mezelf pijn. Eigenlijk niet dat het over is, want ik wist ergens wel dat het niet ging werken en dat hij niet goed genoeg was voor mij, maar dat HIJ die beslissing heeft gemaakt en vooral dat hij nu meteen iemand anders heeft die het wel voor hem is, terwijl ik niet leuk genoeg ben. En dat doet zo'n pijn omdat ik mijn zelfvertrouwen uit zijn bevestiging haalde. En met die bevestiging is nu ook mijn zelfvertrouwen weg. Ik heb nu voor het eerst in 10 jaar niemand meer die mij op 1 zet, en dat voelt zo naar. Het voelt alsof ik gefaald heb, juist omdat ik er echt voor ging en van alles opzij zette voor hem, iets wat ik een aantal jaar geleden nooit voor iemand zou doen. Ik weet wel dat ik het niet zo belangrijk moet vinden wat hij van me vindt, dat hij ook maar 1 man is, en zelfs eentje die met zichzelf totaal in de knoop zit en niet de ware voor mij is, maar ik vind het wel heel erg belangrijk en ik wil niets liever dan dat hij spijt krijgt en me terug wil, en ik dan keihard kan zeggen "nou ik jou niet meer!", en dan is het ok voor mij. Ik heb veel topics en zo hierover gelezen, en iedereen zegt "je moet jezelf op 1 zetten", "je zelfvertrouwen haal je uit jezelf en niet uit een ander", "je moet jezelf leuk vinden en dan maakt het niet uit wat een man vindt", maar hoe doe ik dat???
Ik zie tips als "maak het gezellig, steek wat kaarsjes aan, kijk een leuk dvd'tje of maak een lange strandwandeling", maar ik voel me dan zo zielig, zo alleen. Dat zal vast heel leuk zijn als je al gelukkig bent met jezelf, maar hoe kom je daar? Ik ben best tevreden met mezelf (zie er goed uit, ben slim, lief, veel vrienden), doe wat ik leuk vind, ik doe leuke sporten en haal daar voldoening aan, ik spreek veel met vriendinnen af, heb leuk werk, probeer mezelf bezig te houden, maar als ik dan eventjes geen afleiding heb voel ik me zo naar. Zo alleen, niemand die me speciaal vindt. Hoewel ik weet dat ik zoveel heb om dankbaar voor te zijn voel ik dat vaak niet, ik voel me zo onzeker over mezelf en ik weet niet waarom. Ik loop bij een psycholoog en dat helpt wel wat, eventjes vooral tijdens en vlak na de sessie, maar ik heb niet het idee dat ik er in de praktijk iets mee kan.
Heeft iemand tips, herkennen jullie dit, hoe zijn jullie hieruit gekomen? Zelfhulpboeken, cursussen, ik wil het allemaal proberen als het kan helpen, want ik wil van dit nare gevoel af, het kost me zoveel energie en ik ben bang dat het erger wordt en dat wil ik echt niet (zowel mijn ouders als broer hebben een geschiedenis van depressies, dus ik ben heel erg bang dat dat mij ook kan overkomen). Ik merk ook dat ik heel graag weer iemand in m'n leven wil, ook al weet ik dat dat niet verstandig is, ik moet eerst aan mezelf werken, eerst van mezelf houden voordat iemand anders van mij kan houden. Dat weet mijn verstand wel, maar gewoon doorgaan naar de volgende man lijkt nu zoveel makkelijker dan met mezelf doorgaan.
Alvast bedankt en sorry voor m'n lange post.
Ik merk dat ik al mijn zelfvertrouwen al jaren ontleen aan het vertrouwen en de liefde die ik krijg van anderen. Ik heb 8 jaar een relatie gehad met een lieve jongen, die me geweldig vond. Toen ik die relatie verbrak, heeft hij het daar een tijd lang heel moeilijk mee gehad, en hij liet steeds merken dat hij me nog zo leuk vond. Ook al vond ik dat toen vervelend en probeerde ik zo min mogelijk contact met hem te hebben, toch voelde het heel erg goed dat hij mij nog zo leuk vond.
Daarna heb ik een tijdje een scharrel gehad, die bindingsangst heeft en daar altijd heel erg eerlijk over was, maar wel duidelijk liet merken dat hij me heel erg leuk vond, voor mij werkte dat toen wel. Tegelijkertijd was er iemand die me heel veel aandacht gaf, een echte leuke knappe (maar foute) man waarvan ik niet dacht dat hij me leuk zou vinden. Ik heb al in een ander topic over hem geschreven, samenvatting is dat hij destijds een vriendin had, vreemdging met mij, dat uiteindelijk uit is gegaan, wij elkaar veel zagen, soort van relatie kregen maar hij wilde geen "echte relatie" met mij op dat moment, omdat hij met zichzelf in de knoop zat. Hoewel ik dacht dat ik nooit verliefd op hem kon worden, ben ik dat toch geworden, hij heeft me uiteindelijk op een lompe manier gedumpt, had 2 dagen later een vriendin en zegt nu dat het tussen ons niet zoveel voorstelde. Dat was 2 maanden geleden en ik heb er nog zoveel pijn van.
Ik ben mezelf ergens kwijt geraakt in de laatste jaren. Dat het over is tussen mij en de leuke man doet mezelf pijn. Eigenlijk niet dat het over is, want ik wist ergens wel dat het niet ging werken en dat hij niet goed genoeg was voor mij, maar dat HIJ die beslissing heeft gemaakt en vooral dat hij nu meteen iemand anders heeft die het wel voor hem is, terwijl ik niet leuk genoeg ben. En dat doet zo'n pijn omdat ik mijn zelfvertrouwen uit zijn bevestiging haalde. En met die bevestiging is nu ook mijn zelfvertrouwen weg. Ik heb nu voor het eerst in 10 jaar niemand meer die mij op 1 zet, en dat voelt zo naar. Het voelt alsof ik gefaald heb, juist omdat ik er echt voor ging en van alles opzij zette voor hem, iets wat ik een aantal jaar geleden nooit voor iemand zou doen. Ik weet wel dat ik het niet zo belangrijk moet vinden wat hij van me vindt, dat hij ook maar 1 man is, en zelfs eentje die met zichzelf totaal in de knoop zit en niet de ware voor mij is, maar ik vind het wel heel erg belangrijk en ik wil niets liever dan dat hij spijt krijgt en me terug wil, en ik dan keihard kan zeggen "nou ik jou niet meer!", en dan is het ok voor mij. Ik heb veel topics en zo hierover gelezen, en iedereen zegt "je moet jezelf op 1 zetten", "je zelfvertrouwen haal je uit jezelf en niet uit een ander", "je moet jezelf leuk vinden en dan maakt het niet uit wat een man vindt", maar hoe doe ik dat???
Ik zie tips als "maak het gezellig, steek wat kaarsjes aan, kijk een leuk dvd'tje of maak een lange strandwandeling", maar ik voel me dan zo zielig, zo alleen. Dat zal vast heel leuk zijn als je al gelukkig bent met jezelf, maar hoe kom je daar? Ik ben best tevreden met mezelf (zie er goed uit, ben slim, lief, veel vrienden), doe wat ik leuk vind, ik doe leuke sporten en haal daar voldoening aan, ik spreek veel met vriendinnen af, heb leuk werk, probeer mezelf bezig te houden, maar als ik dan eventjes geen afleiding heb voel ik me zo naar. Zo alleen, niemand die me speciaal vindt. Hoewel ik weet dat ik zoveel heb om dankbaar voor te zijn voel ik dat vaak niet, ik voel me zo onzeker over mezelf en ik weet niet waarom. Ik loop bij een psycholoog en dat helpt wel wat, eventjes vooral tijdens en vlak na de sessie, maar ik heb niet het idee dat ik er in de praktijk iets mee kan.
Heeft iemand tips, herkennen jullie dit, hoe zijn jullie hieruit gekomen? Zelfhulpboeken, cursussen, ik wil het allemaal proberen als het kan helpen, want ik wil van dit nare gevoel af, het kost me zoveel energie en ik ben bang dat het erger wordt en dat wil ik echt niet (zowel mijn ouders als broer hebben een geschiedenis van depressies, dus ik ben heel erg bang dat dat mij ook kan overkomen). Ik merk ook dat ik heel graag weer iemand in m'n leven wil, ook al weet ik dat dat niet verstandig is, ik moet eerst aan mezelf werken, eerst van mezelf houden voordat iemand anders van mij kan houden. Dat weet mijn verstand wel, maar gewoon doorgaan naar de volgende man lijkt nu zoveel makkelijker dan met mezelf doorgaan.
Alvast bedankt en sorry voor m'n lange post.
zondag 23 oktober 2011 14:00
", maar ik vind het wel heel erg belangrijk en ik wil niets liever dan dat hij spijt krijgt en me terug wil, en ik dan keihard kan zeggen "nou ik jou niet meer!","
Wat ontzettend kinderachtig zeg, hoe oud ben je?
Wat ontzettend kinderachtig zeg, hoe oud ben je?
Ouwe tang, verveel je je soms? Zoek eens een andere hobby dan mensen op dit forum af te zeiken, graftak!
zondag 23 oktober 2011 14:04
@suzy65: Aan het begin was het precies andersom, en ik denk ook dat hij daarom juist op mij viel. Ik hield afstand, ik vond hem ook niet zo superleuk, had zoiets van "bewijs maar dat jij mij zo leuk vindt en dat je het waard bent om mijn tijd aan te besteden". Maar ja, toen ik verliefd werd veranderde alles, hij vroeg en vroeg, ik gaf en gaf. Ik heb echt ook wel op mijn strepen gestaan hoor, maar hij wist het dan zo te draaien dat ik zeurde en ik me schuldig ging voelen. Bij hem verloor ik echt mezelf, maar het probleem zit dieper, ook mijn scharrel (die nu een goede vriend is) heeft ook gezegd dat hij het idee had ik te afhankelijk van hem werd, en ik denk dat dat ook waar was, terwijl ik echt geen relatie met hem wilde.
En ja, het is niet aantrekkelijk. Tijdens mijn lange relatie was het andersom, en voor mij werd het daardoor "te makkelijk". Alles ging zoals ik het wilde, en dat was doodsaai.
Het gekke is, in mijn werk ben ik wel super zelfverzekerd. Daar ben ik helemaal niet bang om niet leuk over te komen, ik ben daar heel erg veeleisend, en dat levert me ook veel op. Maar daar weet ik wat ik kan, ik weet dat ik slim en creatief ben en ze moeilijk zonder mij kunnen.
Maar in relaties en met vrienden, tja, wat kan ik dan bieden? Ik ben heel erg lief, sta altijd klaar voor iedereen, en dat waarderen mensen. Maar dat is ook nogal makkelijk, ze vragen en ik geef. Wat ben ik verder voor ze? Ik wil inderdaad niemand tot last zijn, m'n ouders, vrienden en relaties niet. Als ik me niet goed voel moet het wel heel erg zijn wil ik dan om hulp vragen. En dan ben ik altijd verbaasd wat ik krijg. Want in mijn ogen ben ik dat niet echt waard.
Pff, vreemd om dit zo op te schrijven, waar komen deze rare gedachten nou weer vandaan?
En ja, het is niet aantrekkelijk. Tijdens mijn lange relatie was het andersom, en voor mij werd het daardoor "te makkelijk". Alles ging zoals ik het wilde, en dat was doodsaai.
Het gekke is, in mijn werk ben ik wel super zelfverzekerd. Daar ben ik helemaal niet bang om niet leuk over te komen, ik ben daar heel erg veeleisend, en dat levert me ook veel op. Maar daar weet ik wat ik kan, ik weet dat ik slim en creatief ben en ze moeilijk zonder mij kunnen.
Maar in relaties en met vrienden, tja, wat kan ik dan bieden? Ik ben heel erg lief, sta altijd klaar voor iedereen, en dat waarderen mensen. Maar dat is ook nogal makkelijk, ze vragen en ik geef. Wat ben ik verder voor ze? Ik wil inderdaad niemand tot last zijn, m'n ouders, vrienden en relaties niet. Als ik me niet goed voel moet het wel heel erg zijn wil ik dan om hulp vragen. En dan ben ik altijd verbaasd wat ik krijg. Want in mijn ogen ben ik dat niet echt waard.
Pff, vreemd om dit zo op te schrijven, waar komen deze rare gedachten nou weer vandaan?
zondag 23 oktober 2011 14:06
@Lisanne: stop allereerst met jezelf te schamen!!!
Nergens voor nodig, iedereen dwaalt van zichzelf af. En wat "sterk" is of in de volksmond sterk heet, is vaak helemaal niet sterk (doorgaan en zogenaamd vrolijk/positief alsmaar doorgaan).
Juist je "zwaktes" kennen en toelaten, onder ogen zien, en niet denken: zo ben ik nu eenmaal (geworden), jezelf in sterke EN in je zwakkere kanten ontwikkelen is sterk! Juist je kwetsbaar durven maken en toegeven dat je helemaal niet altijd maar sterk voelt en ook weleens mindere periodes hebt en anderen (en waardering en aandacht en liefde) nodig hebben is zo menselijk!
En juist sterk!
Hierboven zegt iemand het al: elk mens is een sociaal wezen, en heeft zekere mate van bevestiging en waardering (en niet te vergeten liefde, intimiteit, lichamelijk contact, seks, enz) nodig, en daar zijn dingen bij die je jezelf niet kan geven. Delen kan je alleen met een ander samen bijv, zoenen ook en intimiteit delen ook.
Maar wat je jezelf wel kan geven, dat kan je alvast zoveel mogelijk proberen. En veel dingen kan je wel met allerlei anderen delen, zomaar met iemand op straat zelfs, met vrienden, familie, collega's, kennissen. Daarmee kom je al een heel eind. En dat geeft vertrouwen om de moed erin te houden, vergroot je kansen dat iemand in jouw stralende nabijheid wil verkeren. Stukken aantrekkelijker dan iemand die wanhopig nodig heeft (maar die periodes ken ik ook wel, hoor!)
Ik heb net weer mogen proeven aan lichamelijkheid, tederheid, met iemand slapen. Maar als werkelijke interesse ontbreekt, een goed gesprek, dan voel ik me niet verbonden en verdwijnt mijn interesse in diegene ook. Dan stop ik het liever in mijzelf en mensen met wie ik de diepte in kan.
Heel goed boek (mijn bijbel, haha) vergeet ik nog te melden:
"Coach jezelf naar succes" heet het. Kost 6,95. Zal ff opzoeken en later neerschrijven van wie het is en isbn-nummer. Dat boek had ik willen schrijven, haha. Gaat dus niet over materieel succes (ambitie, baan, status), maar succesvol mens worden (naar andere maatstaven dus). Zakelijk, in 100 tips, met humor, en zo waar wat erin staat!!
Ik heb het allemaal zelf ondervonden en ik vind dit echt een boek wat hout snijdt! Als ik "afdwaal" is dit 1 van die boeken die me weer op mijn pad terugbrengen. Ieder mens heeft soms een zetje nodig, niks mis mee, dat heb ik ook gekregen. En nog zoek ik dat zelf soms weer op (een coach) als ik weer in patroontjes kom. (jaja, ook in je eentje kan je in een sleur komen, of patroontjes/gewoontes en moet je dat weer doorbreken). Voordeel is dat ik mijn veerkracht al ken. Dat geeft vertrouwen om weer ergens van te leren, al vind ik het soms best vermoeiend en wil je ff gewoon lekker leven en genieten, dat snap ik best.
Dus dat ga ik nu ff doen: zon schijnt, tis lekker weer, naar buiten ipv achter pc blijven hangen (ook fijn soms, met mate)
Wens iedereen een dag toe!
Nergens voor nodig, iedereen dwaalt van zichzelf af. En wat "sterk" is of in de volksmond sterk heet, is vaak helemaal niet sterk (doorgaan en zogenaamd vrolijk/positief alsmaar doorgaan).
Juist je "zwaktes" kennen en toelaten, onder ogen zien, en niet denken: zo ben ik nu eenmaal (geworden), jezelf in sterke EN in je zwakkere kanten ontwikkelen is sterk! Juist je kwetsbaar durven maken en toegeven dat je helemaal niet altijd maar sterk voelt en ook weleens mindere periodes hebt en anderen (en waardering en aandacht en liefde) nodig hebben is zo menselijk!
En juist sterk!
Hierboven zegt iemand het al: elk mens is een sociaal wezen, en heeft zekere mate van bevestiging en waardering (en niet te vergeten liefde, intimiteit, lichamelijk contact, seks, enz) nodig, en daar zijn dingen bij die je jezelf niet kan geven. Delen kan je alleen met een ander samen bijv, zoenen ook en intimiteit delen ook.
Maar wat je jezelf wel kan geven, dat kan je alvast zoveel mogelijk proberen. En veel dingen kan je wel met allerlei anderen delen, zomaar met iemand op straat zelfs, met vrienden, familie, collega's, kennissen. Daarmee kom je al een heel eind. En dat geeft vertrouwen om de moed erin te houden, vergroot je kansen dat iemand in jouw stralende nabijheid wil verkeren. Stukken aantrekkelijker dan iemand die wanhopig nodig heeft (maar die periodes ken ik ook wel, hoor!)
Ik heb net weer mogen proeven aan lichamelijkheid, tederheid, met iemand slapen. Maar als werkelijke interesse ontbreekt, een goed gesprek, dan voel ik me niet verbonden en verdwijnt mijn interesse in diegene ook. Dan stop ik het liever in mijzelf en mensen met wie ik de diepte in kan.
Heel goed boek (mijn bijbel, haha) vergeet ik nog te melden:
"Coach jezelf naar succes" heet het. Kost 6,95. Zal ff opzoeken en later neerschrijven van wie het is en isbn-nummer. Dat boek had ik willen schrijven, haha. Gaat dus niet over materieel succes (ambitie, baan, status), maar succesvol mens worden (naar andere maatstaven dus). Zakelijk, in 100 tips, met humor, en zo waar wat erin staat!!
Ik heb het allemaal zelf ondervonden en ik vind dit echt een boek wat hout snijdt! Als ik "afdwaal" is dit 1 van die boeken die me weer op mijn pad terugbrengen. Ieder mens heeft soms een zetje nodig, niks mis mee, dat heb ik ook gekregen. En nog zoek ik dat zelf soms weer op (een coach) als ik weer in patroontjes kom. (jaja, ook in je eentje kan je in een sleur komen, of patroontjes/gewoontes en moet je dat weer doorbreken). Voordeel is dat ik mijn veerkracht al ken. Dat geeft vertrouwen om weer ergens van te leren, al vind ik het soms best vermoeiend en wil je ff gewoon lekker leven en genieten, dat snap ik best.
Dus dat ga ik nu ff doen: zon schijnt, tis lekker weer, naar buiten ipv achter pc blijven hangen (ook fijn soms, met mate)
Wens iedereen een dag toe!
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
zondag 23 oktober 2011 14:19
Tja, je hebt kennelijk geleerd dat je liefde moet verdienen met lief zijn en andermans verwachtingen (van jou en van een relatie) en behoeften invullen. Dwz wat jij denkt dat die verwachtingen zijn (zorgzaam, naar de zin maken, geven).
Zoals je zelf al schrijft: je had zelf zo'n pleaser die jou zomaar op handen droeg en vond dat dodelijk saai. Andersom is dat dus ook saai, daagt niet uit dat diegene ook het beste van zichzelf geeft, te makkelijk. En dan denk je diep in jezelf: ik verdien dat helemaal niet, dat diegene mij zo pleast.
Daar zit dus de hele issue. Dat jij jezelf dat ergens niet waard vindt, gewoon om wie je bent, zonder moeite te hoeven doen al cadeau krijgt, zonder je "beste zelf" te zijn, zonder je best te hoeven doen. Dan wordt het minder waardevol, wat hij je allemaal gaf, vanzelfsprekend, saai. Je hoefde jezelf ook niet uit te dagen en dat is wel lekker comfortabel.
Ik herken dat mechanisme wel, ik was altijd een pleaser, begreep en begrijpt altijd alles en iedereen, wou iedereen te vriend en gelukkig zien, redden enz. Als ik moest kiezen tussen eigenliefde en liefde voor de ander, dan liet ik de ander voorgaan. En daar werd ik als kind ook volop in geprezen (katholieke achtergrond). Dat werd mijn strategie dus, liefde kan en moet je verdienen en bewijzen (zorgzaam, begrip, geven, verwachtingen invullen).
Maar er komt een punt dat je niet anders kan dan voor jezelf kiezen en voorop stellen. Niet langer proberen te voldoen aan het plaatje van anderen, wat zij willen of nodig (denken te) hebben, hun ideeen, normen en waarden. Zodra je begint met jezelf te volgen, jouw eigen normen en waarden aan te houden en hoog te houden, jezelf uit te dagen te leven zoals jouw pad bedoeld is, wat jij moet leren in het leven ook wil leren, dan gaat alles in een stroomversnelling.
Elke keer dat je werkelijk naar jezelf luistert en voor jezelf kiest, sterk je jezelf.. daarmee groeit je eigenliefde en eigenwaarde!
Zoals je zelf al schrijft: je had zelf zo'n pleaser die jou zomaar op handen droeg en vond dat dodelijk saai. Andersom is dat dus ook saai, daagt niet uit dat diegene ook het beste van zichzelf geeft, te makkelijk. En dan denk je diep in jezelf: ik verdien dat helemaal niet, dat diegene mij zo pleast.
Daar zit dus de hele issue. Dat jij jezelf dat ergens niet waard vindt, gewoon om wie je bent, zonder moeite te hoeven doen al cadeau krijgt, zonder je "beste zelf" te zijn, zonder je best te hoeven doen. Dan wordt het minder waardevol, wat hij je allemaal gaf, vanzelfsprekend, saai. Je hoefde jezelf ook niet uit te dagen en dat is wel lekker comfortabel.
Ik herken dat mechanisme wel, ik was altijd een pleaser, begreep en begrijpt altijd alles en iedereen, wou iedereen te vriend en gelukkig zien, redden enz. Als ik moest kiezen tussen eigenliefde en liefde voor de ander, dan liet ik de ander voorgaan. En daar werd ik als kind ook volop in geprezen (katholieke achtergrond). Dat werd mijn strategie dus, liefde kan en moet je verdienen en bewijzen (zorgzaam, begrip, geven, verwachtingen invullen).
Maar er komt een punt dat je niet anders kan dan voor jezelf kiezen en voorop stellen. Niet langer proberen te voldoen aan het plaatje van anderen, wat zij willen of nodig (denken te) hebben, hun ideeen, normen en waarden. Zodra je begint met jezelf te volgen, jouw eigen normen en waarden aan te houden en hoog te houden, jezelf uit te dagen te leven zoals jouw pad bedoeld is, wat jij moet leren in het leven ook wil leren, dan gaat alles in een stroomversnelling.
Elke keer dat je werkelijk naar jezelf luistert en voor jezelf kiest, sterk je jezelf.. daarmee groeit je eigenliefde en eigenwaarde!
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
zondag 23 oktober 2011 14:40
Ik weet wel waar het vandaan komt. Mijn ouders hebben me nooit echt veel liefde kunnen geven, vooral omdat ze zelf hun eigen problemen hadden. Met name bij mijn moeder kreeg ik liefde van haar als ik er voor haar was, laatst nog zei ze hoe blij ze was met de steun die ik al op jonge leeftijd aan haar gaf en hoe fijn ze het vond dat ik "nooit problemen had". Mijn broer was veel minder begripvol, ging juist om aandacht zeuren als ze dat niet kon geven en had wel altijd veel problemen, en toch denk ik dat allebei mijn ouders meer van hem houden van mij.
Ik neem ze dat niet kwalijk en het heeft ook niet zoveel zin om terug te kijken, maar daar komt het wel vandaan denk ik. Ik kreeg liefde als ik lief en makkelijk was. Het komt ook wel uit mezelf hoor, ik kan het me heel erg aantrekken als iemand anders zich niet goed voelt, ik wil dan ook oprecht er voor iemand zijn.
Maar voor mezelf kiezen, en mezelf leuk vinden, dat heb ik nooit geleerd. Dat gevoel van het waard zijn, dat heb ik nooit gehad. Ik was de slimme lieve meid, verder niks bijzonders. En zo voel ik me dus nog steeds. M'n psycholoog vroeg me ook laatst wat ik leuk vond aan mezelf, en ik wist het niet. Ik ben lief, slim, maar dan? Daar moet ik dus achter komen.
Ik neem ze dat niet kwalijk en het heeft ook niet zoveel zin om terug te kijken, maar daar komt het wel vandaan denk ik. Ik kreeg liefde als ik lief en makkelijk was. Het komt ook wel uit mezelf hoor, ik kan het me heel erg aantrekken als iemand anders zich niet goed voelt, ik wil dan ook oprecht er voor iemand zijn.
Maar voor mezelf kiezen, en mezelf leuk vinden, dat heb ik nooit geleerd. Dat gevoel van het waard zijn, dat heb ik nooit gehad. Ik was de slimme lieve meid, verder niks bijzonders. En zo voel ik me dus nog steeds. M'n psycholoog vroeg me ook laatst wat ik leuk vond aan mezelf, en ik wist het niet. Ik ben lief, slim, maar dan? Daar moet ik dus achter komen.
zondag 23 oktober 2011 15:22
Herken het wel, kan goed alleen zijn en kies daar ook vaak voor maar vandaag voel ik mij een beetje treurig, ben 38 en kan niet echt terugkijken op een gelukkig liefdesleven (lag deels ook aan mij), kwamen vandaag weer herinneringen naar boven over een ex, al jaren geen contact meer (eerst relatie en daarna heel lang vrienden gebleven) en die blijft zo nu en dan door mijn hoofd spoken, ik kan wel zeggen dat ik hem mis, zelfs na al die jaren.
Het ene moment vind ik het prima zoals het is en op andere momenten zoals vandaag voel ik mij alleen, bepaalde dromen zijn niet uitgekomen (kinderen, ook al zit ik nu in het traject om het alleen te doen) had altijd de hoop dat ik diegene wel tegen zou komen maar nog niet gebeurd en het maakt me op zo'n dag als vandaag verdrietig. Het lijkt wel alsof ik een muur om mij heen heb gebouwd, dat ik geen vertrouwen meer heb in de man en vind het vervelend dat ik zo denk, probeer het te sturen maar op dagen zoals vandaag lukt het mij even niet.
Het ene moment vind ik het prima zoals het is en op andere momenten zoals vandaag voel ik mij alleen, bepaalde dromen zijn niet uitgekomen (kinderen, ook al zit ik nu in het traject om het alleen te doen) had altijd de hoop dat ik diegene wel tegen zou komen maar nog niet gebeurd en het maakt me op zo'n dag als vandaag verdrietig. Het lijkt wel alsof ik een muur om mij heen heb gebouwd, dat ik geen vertrouwen meer heb in de man en vind het vervelend dat ik zo denk, probeer het te sturen maar op dagen zoals vandaag lukt het mij even niet.
zondag 23 oktober 2011 16:21
Haha ja zeker genoeg opties! Heb net meerdere boeken besteld, dan kan ik kijken wat het beste bij mij past. Ik heb in ieder geval genoeg om mee aan de slag te gaan en het helpt inderdaad om te weten dat ik niet de enige ben.
Bedankt allemaal voor jullie lieve reacties en tips, en sterkte voor sommigen van jullie!
Bedankt allemaal voor jullie lieve reacties en tips, en sterkte voor sommigen van jullie!
zondag 23 oktober 2011 16:51
Woooow, die film heb ik dus echt nét besteld op bol.com! Ik was al die boeken aan het bestellen en toen zag ik iets van 3 dvd's voor 25 euro, ik heb net een dvd-speler gekocht dus dat leek me wel wat, en eat, pray, love had ik dus nog nooit gezien maar wilde ik nog wel zien dus heb ik maar erbij gekocht!
Echt te toevallig, ik geloof er niet zo in maar misschien toch een teken dat ik op de goede weg ben!
Echt te toevallig, ik geloof er niet zo in maar misschien toch een teken dat ik op de goede weg ben!
zondag 23 oktober 2011 22:48
Ik geloof zeker wel in tekens, genoeg frappants gezien inmiddels daarvan.
Eergister wou ik in de trein op weg naar mijn werk dat coachingboek weer eens gaan doorscannen, om mezelf weer ff op scherp te krijgen, (ik had al maanden te weinig tijd en aandacht aan mijn echte uitdagingen besteed) toen iemand in dezelfde coupe precies dat boek aanraadde aan een andere vrouw. Ik heb dit boek aan diverse mensen cadeau gegeven, maar nooit van anderen over gehoord en het ligt ook niet (meer) in de winkel. Toeval?
We raakten in gesprek en deze vrouw wou per se mijn mailadres. Blijven bijzondere momenten waarin ik bevestiging zie dat ik met de juiste dingen bezig ben op dat moment.
(maar nog veel bijzonderder dingen meegemaakt qua signalen).
@Lisanne: denk dat je hier wel ff inspiratie uit kan halen, haha, wat je allemaal aangeschaft hebt! En dat is echt fijn om te lezen dat je jezelf dit gunt en cadeau doet. Zeker weten dat je er iets mee kan! Succes!
Eergister wou ik in de trein op weg naar mijn werk dat coachingboek weer eens gaan doorscannen, om mezelf weer ff op scherp te krijgen, (ik had al maanden te weinig tijd en aandacht aan mijn echte uitdagingen besteed) toen iemand in dezelfde coupe precies dat boek aanraadde aan een andere vrouw. Ik heb dit boek aan diverse mensen cadeau gegeven, maar nooit van anderen over gehoord en het ligt ook niet (meer) in de winkel. Toeval?
We raakten in gesprek en deze vrouw wou per se mijn mailadres. Blijven bijzondere momenten waarin ik bevestiging zie dat ik met de juiste dingen bezig ben op dat moment.
(maar nog veel bijzonderder dingen meegemaakt qua signalen).
@Lisanne: denk dat je hier wel ff inspiratie uit kan halen, haha, wat je allemaal aangeschaft hebt! En dat is echt fijn om te lezen dat je jezelf dit gunt en cadeau doet. Zeker weten dat je er iets mee kan! Succes!
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
zondag 23 oktober 2011 23:02
Ik vermaak mij over het algemeen prima zo, weer in m'n eentje.
Deels door de omstandigheden, heb 2 jonge kids en werk 75%, voornamelijk late diensten, veel onder de mensen, ook op het werk. Best wel druk leven, en ben dan blij even lekker alleen te zijn als kids slapen en ik niet hoef te werken.
Het leukste aan weer alleen zijn vind ik om alles op mijn eigen manier te kunnen doen, en uit te gaan zoeken wat ik zelf wil / leuk vindt etc. Ben mezelf een beetje kwijt geraakt de jaren samen met iemand. Ik geniet er weer van, elke dag wat meer.
Deels door de omstandigheden, heb 2 jonge kids en werk 75%, voornamelijk late diensten, veel onder de mensen, ook op het werk. Best wel druk leven, en ben dan blij even lekker alleen te zijn als kids slapen en ik niet hoef te werken.
Het leukste aan weer alleen zijn vind ik om alles op mijn eigen manier te kunnen doen, en uit te gaan zoeken wat ik zelf wil / leuk vindt etc. Ben mezelf een beetje kwijt geraakt de jaren samen met iemand. Ik geniet er weer van, elke dag wat meer.
maandag 24 oktober 2011 12:51
Wat ontzettend herkenbaar allemaal! Ik zit hier wel eens te kijken op het topic op het moment dat ik ook met dit soort dingen zit, en nu ik het echt nodig heb gevonden. Haha, ook een teken?
Lisanne, jij verwoord alles zo goed. Alles waar ik door heen ben gegaan en nog door heen ga, mensen zeiden altijd wat kun je dat goed verwoorden, en dat dat een goede eerste stap was. Zelf dacht ik toen ja das mooi maar nu? Want buiten dat verwoorden wist ik niet hoe het verder moest. Toch hadden ze gelijk, het is echt een voordeel als je kunt zeggen wat je bedoeld en wilt. Sommige mensen kunnen niet praten of moeten dat leren, ik moest dat ook. Nu loop ik niet meer met opgekropte dingen rond, het voelt fijn om het uit te spreken. En hoewel ik nooit zo van het om hulp vragen ben geweest, merk je dat je dat gaandeweg toch krijgt als je jezelf duidelijk kunt maken. En zo help je jezelf ook, en ga je jezelf steeds belangrijker vinden, ook al dacht je vantevoren dat dat niet zo was, jezelf belangrijk vinden.
Ik heb afgelopen weekend een geweldige jongen ontmoet. Na jaren van in een nogal destructieve relatie zitten, en daarna een poos alleen te zijn geweest, ontmoet ik ineens hem. En hoewel ik het rustig aan wil doen, en hij ook, vinden we elkaar zo geweldig! En aan de ene kant is dat super, en ik voel me zo goed hierbij. Maar dan is er ook de andere kant: verdien ik dit wel? Wil jij echt voor mij gaan? Mijn ex wilde dat niet, en ik raakte er een soort van gewend aan. Hij wilde me wel blijven zien. En nu pas gaan mijn ogen open hoe fout dat was. Ik verdien meer. Met mijn verstand weet ik dat, maar met mijn gevoel niet helemaal. Ik voel dat niet. Ook ik ben er mee bezig om mezelf echt weer leuk te gaan vinden, en juist nu ik een jongen heb ontmoet, wil ik dat zoveel mogelijk uit mezelf en mijn bezigheden halen. Want hoe geweldig het ook voelt als iemand anders je geweldig vindt, het is zo belangrijk om dat zelf in de eerste plaats over jezelf te vinden! Ik ben bang om te afhankelijk te worden daarin van hem, en dat wil ik dus niet laten gebeuren. Dat ik dat alleen al zo zie en bedenk, dat is voor mij een teken dat ik dat dus ook niet ga laten gebeuren.
Die boeken die zijn genoemd, die ga ik ook zeker even op zoeken.
Misschien kunnen we blijven schrijven op dit topic, en elkaar wat steunen erin?
Lisanne, jij verwoord alles zo goed. Alles waar ik door heen ben gegaan en nog door heen ga, mensen zeiden altijd wat kun je dat goed verwoorden, en dat dat een goede eerste stap was. Zelf dacht ik toen ja das mooi maar nu? Want buiten dat verwoorden wist ik niet hoe het verder moest. Toch hadden ze gelijk, het is echt een voordeel als je kunt zeggen wat je bedoeld en wilt. Sommige mensen kunnen niet praten of moeten dat leren, ik moest dat ook. Nu loop ik niet meer met opgekropte dingen rond, het voelt fijn om het uit te spreken. En hoewel ik nooit zo van het om hulp vragen ben geweest, merk je dat je dat gaandeweg toch krijgt als je jezelf duidelijk kunt maken. En zo help je jezelf ook, en ga je jezelf steeds belangrijker vinden, ook al dacht je vantevoren dat dat niet zo was, jezelf belangrijk vinden.
Ik heb afgelopen weekend een geweldige jongen ontmoet. Na jaren van in een nogal destructieve relatie zitten, en daarna een poos alleen te zijn geweest, ontmoet ik ineens hem. En hoewel ik het rustig aan wil doen, en hij ook, vinden we elkaar zo geweldig! En aan de ene kant is dat super, en ik voel me zo goed hierbij. Maar dan is er ook de andere kant: verdien ik dit wel? Wil jij echt voor mij gaan? Mijn ex wilde dat niet, en ik raakte er een soort van gewend aan. Hij wilde me wel blijven zien. En nu pas gaan mijn ogen open hoe fout dat was. Ik verdien meer. Met mijn verstand weet ik dat, maar met mijn gevoel niet helemaal. Ik voel dat niet. Ook ik ben er mee bezig om mezelf echt weer leuk te gaan vinden, en juist nu ik een jongen heb ontmoet, wil ik dat zoveel mogelijk uit mezelf en mijn bezigheden halen. Want hoe geweldig het ook voelt als iemand anders je geweldig vindt, het is zo belangrijk om dat zelf in de eerste plaats over jezelf te vinden! Ik ben bang om te afhankelijk te worden daarin van hem, en dat wil ik dus niet laten gebeuren. Dat ik dat alleen al zo zie en bedenk, dat is voor mij een teken dat ik dat dus ook niet ga laten gebeuren.
Die boeken die zijn genoemd, die ga ik ook zeker even op zoeken.
Misschien kunnen we blijven schrijven op dit topic, en elkaar wat steunen erin?
maandag 24 oktober 2011 15:33
Pff ik ben ook weer even in de valkuil gestapt, soms denk ik dat ik er ben en dat ik stevig in mn schoenen sta en dan blijkt dat achteraf toch niet zo te zijn.. Kan een 'geen interesse' nog zo erg op mezelf betrekken! Als iemand (die ik wel interessant vind) het niet waard vind om me beter te leren kennen dan voel het voor mij alsof ik het niet waard BEN om te leren kennen..
Ach ja, met ups en downs komen we er wel
Ach ja, met ups en downs komen we er wel
maandag 24 oktober 2011 20:22
@Italy: ook herkenbaar, hoor. Lullig als je de kans niet krijgt om te laten zien wie jij bent en wat je waard bent. Maar bedenk wel: hij kent je dus nog niet, he? Verder dan een beperkt beeld (zijn beeld dus over jou) is het niet gekomen, dus hij heeft geen interesse in het beeld dat hij van jou heeft, dat is iets anders dan geen interesse in wie jij (werkelijk) bent.
Misschien iemand die niet al te veel diepgang zoekt, of misschien heeft ie teveel een eigen ideaalplaatje in zijn hoofd, je weet het gewoon niet. Laten gaan dan. "Het" is er of niet, die "klik" beiderzijds, waarop je elkaar verder leert kennen. Dat is vaak niet eens uit te leggen, waarom nu juist diegene (of niet). Net als smaak. Jammer, maar let go, er komen wel weer anderen op je pad!
Misschien iemand die niet al te veel diepgang zoekt, of misschien heeft ie teveel een eigen ideaalplaatje in zijn hoofd, je weet het gewoon niet. Laten gaan dan. "Het" is er of niet, die "klik" beiderzijds, waarop je elkaar verder leert kennen. Dat is vaak niet eens uit te leggen, waarom nu juist diegene (of niet). Net als smaak. Jammer, maar let go, er komen wel weer anderen op je pad!
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
maandag 24 oktober 2011 21:18
@ashley: goed om te horen dat jij hier ook mee bezig bent en dat het beter gaat! Het lijkt me inderdaad lastig om je weer open te stellen voor iemand, je bent toch bang om in herhaling te vallen en jezelf weer te verliezen, en die onzekerheid van " verdien ik dit" zit toch nog een beetje in. Maar je bent je hier bewust van en dat helpt vast wel, en dit forum kan je misschien ook een beetje helpen om dat vast te houden.
Wat je schrijft over hulp vragen, dat vind ik nog heel erg lastig. Ik heb weleens geprobeerd met vriendinnen of m'n ouders over dit soort dingen te praten maar ik durf het niet zo goed. Ik wil dat beeld wat ze van me hebben niet verstoren, en ik wil niet dat ze zich zorgen gaan maken of zo. Het helpt ook niet dat m'n ex me liet vallen toen ik deze kant van me liet zien.
@italy: tja, als ik je post lees denk ik zijn verlies! Als hij niet ziet hoe leuk jij bent was hij niet zo leuk als jij dacht, of passen jullie gewoon niet zo bij elkaar. Uiteindelijk moet het van 2 kanten komen en ligt het dus nooit aan 1 van de 2. Maar goed, dit kan ik denken omdat het om jou gaat, ik betrek dat soort afwijzingen ook helemaal op mezelf, bij anderen is het zoveel makkelijker! Natuurlijk ben jij het wel waard, hij is maar 1 persoon! Jij hebt ook vast weleens niet zo'n interesse gehad in iemand terwijl iemand ook best leuk was, betekent dit dan dat helemaal niemand interesse in diegene kan hebben!
Ik was gisteren plotseling zoooo boos op m'n ex! Dat hij al die tijd heeft gedaan alsof hij helemaal gek op me was, en me helemaal heeft meegesleept in zijn zielige verhalen en zoveel van me vroeg terwijl hij zo min mogelijk teruggaf! Om me vervolgens gewoon in te ruilen voor een ander lief meisje en mij niet eens de kans gaf om er netjes als volwassenen over te praten om me iets van afsluiting te geven. Plotseling stelde het volgens hem niks meer voor, terwijl het daarvoor ook voor hem goed voelde. Altijd maar op mijn schuldgevoel werken, zelfs nog toen het over was. Alles moest zoals hij dat wilde, en hij gaf me het gevoel alsof ik blij moest zijn met elk beetje liefde dat hij gaf, terwijl ik hem zoveel meer gaf! En ik ben daar nog ingetrapt ook en heb het al zo'n tijd moeilijk met de dingen die hij gezegd en gedaan heeft terwijl hij vrolijk doorleeft met z'n nieuwe vriendin die tegen hem opkijkt! Eikel!
Maar goed, ik ben gisteren een tijdje boos geweest, had zin om hem een hele lange brief te sturen om hem te vertellen wat ik allemaal van hem vond en toen bedacht ik me dat ik het voor mezelf alleen maar erger aan het maken was. Ik ging een stuk wandelen maar kon er geen plezier uithalen omdat al die boosheid en dat verdriet in me zat en toen besloot ik dat het genoeg was. Ik moet niet meer boos zijn op hem, ook niet boos zijn op mezelf, maar ik moet hier het beste van maken. Dus, leren van m'n fouten en dit zien als een kans. Een kans om m'n leven mooier te maken, mezelf eens in het middelpunt te zetten en te ontdekken wat IK nou wil. Ik moet er gewoon zelf het beste van maken en dat blijven hangen heeft gewoon geen zin!
De gedachten zijn er, nu de uitvoering nog!
Wat je schrijft over hulp vragen, dat vind ik nog heel erg lastig. Ik heb weleens geprobeerd met vriendinnen of m'n ouders over dit soort dingen te praten maar ik durf het niet zo goed. Ik wil dat beeld wat ze van me hebben niet verstoren, en ik wil niet dat ze zich zorgen gaan maken of zo. Het helpt ook niet dat m'n ex me liet vallen toen ik deze kant van me liet zien.
@italy: tja, als ik je post lees denk ik zijn verlies! Als hij niet ziet hoe leuk jij bent was hij niet zo leuk als jij dacht, of passen jullie gewoon niet zo bij elkaar. Uiteindelijk moet het van 2 kanten komen en ligt het dus nooit aan 1 van de 2. Maar goed, dit kan ik denken omdat het om jou gaat, ik betrek dat soort afwijzingen ook helemaal op mezelf, bij anderen is het zoveel makkelijker! Natuurlijk ben jij het wel waard, hij is maar 1 persoon! Jij hebt ook vast weleens niet zo'n interesse gehad in iemand terwijl iemand ook best leuk was, betekent dit dan dat helemaal niemand interesse in diegene kan hebben!
Ik was gisteren plotseling zoooo boos op m'n ex! Dat hij al die tijd heeft gedaan alsof hij helemaal gek op me was, en me helemaal heeft meegesleept in zijn zielige verhalen en zoveel van me vroeg terwijl hij zo min mogelijk teruggaf! Om me vervolgens gewoon in te ruilen voor een ander lief meisje en mij niet eens de kans gaf om er netjes als volwassenen over te praten om me iets van afsluiting te geven. Plotseling stelde het volgens hem niks meer voor, terwijl het daarvoor ook voor hem goed voelde. Altijd maar op mijn schuldgevoel werken, zelfs nog toen het over was. Alles moest zoals hij dat wilde, en hij gaf me het gevoel alsof ik blij moest zijn met elk beetje liefde dat hij gaf, terwijl ik hem zoveel meer gaf! En ik ben daar nog ingetrapt ook en heb het al zo'n tijd moeilijk met de dingen die hij gezegd en gedaan heeft terwijl hij vrolijk doorleeft met z'n nieuwe vriendin die tegen hem opkijkt! Eikel!
Maar goed, ik ben gisteren een tijdje boos geweest, had zin om hem een hele lange brief te sturen om hem te vertellen wat ik allemaal van hem vond en toen bedacht ik me dat ik het voor mezelf alleen maar erger aan het maken was. Ik ging een stuk wandelen maar kon er geen plezier uithalen omdat al die boosheid en dat verdriet in me zat en toen besloot ik dat het genoeg was. Ik moet niet meer boos zijn op hem, ook niet boos zijn op mezelf, maar ik moet hier het beste van maken. Dus, leren van m'n fouten en dit zien als een kans. Een kans om m'n leven mooier te maken, mezelf eens in het middelpunt te zetten en te ontdekken wat IK nou wil. Ik moet er gewoon zelf het beste van maken en dat blijven hangen heeft gewoon geen zin!
De gedachten zijn er, nu de uitvoering nog!
maandag 24 oktober 2011 23:01
Ik lees ook even mee, want voor mij is het ook allemaal zo herkenbaar!
Ik heb nu ruim een jaar een vriend, maar voel me afhankelijk van hem. Ik denk zelf dat die afhankelijkheid terug te voeren is op mijn onzekerheid. Projecteer dit ook op hem, ben bijvoorbeeld erg bang dat 'ie vreemdgaat/een ander leuk meisje leert kennen. Door mijn onzekerheden hebben we regelmatig ruzie, die vaak ontstaan omdat 'ie dan bijvoorbeeld een meisje heeft toegevoegd op Facebook, om maar iets 'onbenulligs' te noemen. Even om aan te geven hoe ver het bij mij kan gaan. Verder heb ik er moeite mee dat hij elke week wel een of twee keer uitgaat. Ook wel eens vaker.
Ik ben al een tijd in gevecht met mijn onzekerheid/gebrek aan eigenwaarde. Hoe trek ik die balans in mijn relatie recht? Hoe zet ik mezelf op één in mijn relatie? Ik wil echt dolgraag af van dat minderwaardige gevoel, eens een keer geen zorgen.
Heb al heel wat gehad aan jouw posts en boekentips Suzy
Ik heb nu ruim een jaar een vriend, maar voel me afhankelijk van hem. Ik denk zelf dat die afhankelijkheid terug te voeren is op mijn onzekerheid. Projecteer dit ook op hem, ben bijvoorbeeld erg bang dat 'ie vreemdgaat/een ander leuk meisje leert kennen. Door mijn onzekerheden hebben we regelmatig ruzie, die vaak ontstaan omdat 'ie dan bijvoorbeeld een meisje heeft toegevoegd op Facebook, om maar iets 'onbenulligs' te noemen. Even om aan te geven hoe ver het bij mij kan gaan. Verder heb ik er moeite mee dat hij elke week wel een of twee keer uitgaat. Ook wel eens vaker.
Ik ben al een tijd in gevecht met mijn onzekerheid/gebrek aan eigenwaarde. Hoe trek ik die balans in mijn relatie recht? Hoe zet ik mezelf op één in mijn relatie? Ik wil echt dolgraag af van dat minderwaardige gevoel, eens een keer geen zorgen.
Heb al heel wat gehad aan jouw posts en boekentips Suzy
dinsdag 25 oktober 2011 00:42
@Ashley: ik hoop dat je je weer kan openstellen. Op zich is het goed dat je ff de kat uit de boom kijkt, doe maar rustig aan, herwin wat vertrouwen eerst, dat iemand echt geinteresseerd in je is! Na regen komt zonneschijn, dat moet je nog geloven en laat iemand maar eerst wat moeite doen om jou dat vertrouwen eerst te geven voor je je er vol instort. Niks mis mee!
@Suesse: hoe onzekerder jij jezelf voelt, hoe meer concurrentie je voelt van anderen, die jij allemaal leuker en aantrekkelijker inschat als jijzelf bent. Dit jaagt hem juist weg op den duur. Je moet juist jouw unieke waarde laten zien en niet maar vinden dat hij dat zomaar van je moet aannemen. Laat maar zien dat je hem waard bent (niet door te pleasen, maar door jouw persoonlijkheid, door wie jij bent, door te zorgen dat je zelf een interessant iemand bent die de moeite waard is).
En als je jezelf niet de moeite waard vind, dan is die angst "terecht" dat anderen leuker zijn enzo. Onzekerheid is namelijk helemaal niet interessant of aantrekkelijk voor iemand anders. Daarmee straal je voornamelijk uit: "ik doe er niet toe, ben jou niet waard" en dan is het altijd oppassen dat diegene dat niet overneemt. Zorg dan dus maar dat jij de moeite waard wordt als persoon. en bedenk: hij is niet voor niks op JOU gevallen!! HIj vindt JOU leuk, heeft jou gekozen. Je zal zelf iemands interesse vast moeten houden.
@Suesse: hoe onzekerder jij jezelf voelt, hoe meer concurrentie je voelt van anderen, die jij allemaal leuker en aantrekkelijker inschat als jijzelf bent. Dit jaagt hem juist weg op den duur. Je moet juist jouw unieke waarde laten zien en niet maar vinden dat hij dat zomaar van je moet aannemen. Laat maar zien dat je hem waard bent (niet door te pleasen, maar door jouw persoonlijkheid, door wie jij bent, door te zorgen dat je zelf een interessant iemand bent die de moeite waard is).
En als je jezelf niet de moeite waard vind, dan is die angst "terecht" dat anderen leuker zijn enzo. Onzekerheid is namelijk helemaal niet interessant of aantrekkelijk voor iemand anders. Daarmee straal je voornamelijk uit: "ik doe er niet toe, ben jou niet waard" en dan is het altijd oppassen dat diegene dat niet overneemt. Zorg dan dus maar dat jij de moeite waard wordt als persoon. en bedenk: hij is niet voor niks op JOU gevallen!! HIj vindt JOU leuk, heeft jou gekozen. Je zal zelf iemands interesse vast moeten houden.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
dinsdag 25 oktober 2011 09:51
Hoi Suzy,
Dankjewel voor je wijze woorden. Ik moet inderdaad laten zien dat ik de moeite waard ben, maar ik weet niet zo goed hoe. Gister hoorde ik bijvoorbeeld niks van hem, en 's avonds stuurde hij een berichtje met 'ik hou van jou'. Ik stuurde dat ook terug en daarna hoorde ik niks meer. Dat voelt dan voor mij alsof het contact begint te verwateren en hij me niet meer leuk vindt, ondanks dat ie zegt dat hij van me houdt. Deze gedachten ontstaan nu ook omdat we de laatste tijd veel ruzie hebben en het daarom al een paar keer bijna uit was.
Ik wil nu heel dicht bij mezelf blijven, maar met bovenstaande in mijn hoofd lukt dat niet goed. Ik weet niet of ik nu initiatief moet nemen door vaker lieve berichtjes te sturen, of dat ik juist minder moet gaan sturen zodat hij me misschien gaat missen maar ook kan denken dat ik niet mn best doe voor onze relatie (niet meer interessant genoeg ben en dat hij dan meer naar andere meiden gaat kijken). Ik heb gewoon geen flauw idee hoe en waar ik de focus moet leggen
Heb t gevoel dat ik zo verantwoordelijk ben...
Dankjewel voor je wijze woorden. Ik moet inderdaad laten zien dat ik de moeite waard ben, maar ik weet niet zo goed hoe. Gister hoorde ik bijvoorbeeld niks van hem, en 's avonds stuurde hij een berichtje met 'ik hou van jou'. Ik stuurde dat ook terug en daarna hoorde ik niks meer. Dat voelt dan voor mij alsof het contact begint te verwateren en hij me niet meer leuk vindt, ondanks dat ie zegt dat hij van me houdt. Deze gedachten ontstaan nu ook omdat we de laatste tijd veel ruzie hebben en het daarom al een paar keer bijna uit was.
Ik wil nu heel dicht bij mezelf blijven, maar met bovenstaande in mijn hoofd lukt dat niet goed. Ik weet niet of ik nu initiatief moet nemen door vaker lieve berichtjes te sturen, of dat ik juist minder moet gaan sturen zodat hij me misschien gaat missen maar ook kan denken dat ik niet mn best doe voor onze relatie (niet meer interessant genoeg ben en dat hij dan meer naar andere meiden gaat kijken). Ik heb gewoon geen flauw idee hoe en waar ik de focus moet leggen
Heb t gevoel dat ik zo verantwoordelijk ben...
dinsdag 25 oktober 2011 11:12
@Suesse: je kan dat oa laten zien door gewoon je eigen leven te blijven leven en niet te gaan zitten wachten op of je humeur en bevestiging te laten afhangen van zijn berichtjes. Hij schrijft: "ik houd van je" en is daarna weer met zijn eigen leven bezig, zo werkt dat bij mannen. Dat moet je maar aannemen als hij dat schrijft en niet laten afhangen van hoeveel en hoe vaak hij smst.
Je bent interessant als je laat zien dat je hem niet nodig hebt, maar gewoon je eigen gangetje gaat en zelf ook andere dingen onderneemt en doet om jezelf een leuk en gelukkig leven te bezorgen. Hoe meer je op hem leunt (en dat voelen ze op afstand!) hoe harder iemand wegloopt. Het is nl niet fijn om verantwoordelijk gesteld te worden/voelen voor iemand anders zijn/haar geluk of teleurstelling.
Spreek dus af met anderen, doe werk met bevlogenheid, heb hobby's en bezigheden zonder hem en zorg dat je humeur en gesteldheid niet op 1 persoon zijn schouders rust.
Lees die boeken v coach jezelf naar succes en de ideale vrouw is een bitch (daar wordt niet mee bedoeld de bitch in de betekenis die we kennen, maar zelfverzekerde vrouw die zelf verantwoordelijkheid neemt). Alles wat je ontwikkelt in jezelf maakt draagt bij aan je eigenwaarde voelen en uitstralen!
Succes!
Je bent interessant als je laat zien dat je hem niet nodig hebt, maar gewoon je eigen gangetje gaat en zelf ook andere dingen onderneemt en doet om jezelf een leuk en gelukkig leven te bezorgen. Hoe meer je op hem leunt (en dat voelen ze op afstand!) hoe harder iemand wegloopt. Het is nl niet fijn om verantwoordelijk gesteld te worden/voelen voor iemand anders zijn/haar geluk of teleurstelling.
Spreek dus af met anderen, doe werk met bevlogenheid, heb hobby's en bezigheden zonder hem en zorg dat je humeur en gesteldheid niet op 1 persoon zijn schouders rust.
Lees die boeken v coach jezelf naar succes en de ideale vrouw is een bitch (daar wordt niet mee bedoeld de bitch in de betekenis die we kennen, maar zelfverzekerde vrouw die zelf verantwoordelijkheid neemt). Alles wat je ontwikkelt in jezelf maakt draagt bij aan je eigenwaarde voelen en uitstralen!
Succes!
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
dinsdag 25 oktober 2011 12:29
Wederom bedankt voor zo'n fijne post, ik heb er echt iets aan
Ik ben veel te veel bezig met hoe hij denkt en waar hij mee bezig is. Dat is het grootste probleem. Het is controle willen houden over zijn leven omdat ik bang ben dat hij mij kwetst. Maar controle willen houden over iemand anders zijn of haar leven heeft helemaal geen zin, en toch probeer ik het. Raar!
Ik moet het (meer) loslaten, want wat ik nu doe is in feite zijn leven leiden en mijn eigen leven laten verslonsen. Ik zet hem op de eerste plek en mezelf op de tweede. Mocht het uitgaan, dan ligt mijn leven min of meer in zijn handen en dat mag nooit de bedoeling zijn!
Desondanks vind ik het dus doodeng om bijvoorbeeld eens een keer niet op hem te reageren met smsen, of om zelf een tijdje niks van me te laten horen. Dat smsen is ook een vorm van controle willen houden trouwens. Alsof onze relatie daarvan afhangt. Alsof hij niet ook naar andere meiden hetzelfde zou kunnen smsen, dat is zo makkelijk. Dus waarom daar nog waarde aan hechten? Tja, in mijn geval dus omdat het voor mij een teken van leven is, een teken dat hij aan me denkt. En als hij niks laat horen dan voelt het alsof ik niks voor hem beteken, dat ik vanzelfsprekend ben. Ik hoop dat ik uit het cirkeltje kan stappen, dat ik op een gegeven moment niet meer zoveel waarde hecht aan berichtjes sturen en me niet zoveel meer aantrek van het wel of niet reageren. Maar ik vind het zo eng, dat gevoel dat ik hem dan kwijtraak
Ik denk dat ik stapje voor stapje hiermee aan de slag moet. Ik heb al besloten dat ik deze week gewoon mijn eigen ding doe en me niet zoveel zal aantrekken van de feestjes die hij deze week heeft. Kijken wat er gebeurt als ik er geen probleem van maak, dat het me niet veel meer doet. Ik ben het ook zo zat om me over dit soort dingen zorgen te maken... Het heeft geen zin, ik houd hem strak en hij wil op een gegeven moment alleen maar weg.
Ik ga zo dat boekje over coaching kopen, ik ben benieuwd of het me tot meer inzichten kan brengen Dat boekje van de Ideale vrouw is een bitch heb ik al, daar staan inderdaad ook goede dingen in!
Ik ben veel te veel bezig met hoe hij denkt en waar hij mee bezig is. Dat is het grootste probleem. Het is controle willen houden over zijn leven omdat ik bang ben dat hij mij kwetst. Maar controle willen houden over iemand anders zijn of haar leven heeft helemaal geen zin, en toch probeer ik het. Raar!
Ik moet het (meer) loslaten, want wat ik nu doe is in feite zijn leven leiden en mijn eigen leven laten verslonsen. Ik zet hem op de eerste plek en mezelf op de tweede. Mocht het uitgaan, dan ligt mijn leven min of meer in zijn handen en dat mag nooit de bedoeling zijn!
Desondanks vind ik het dus doodeng om bijvoorbeeld eens een keer niet op hem te reageren met smsen, of om zelf een tijdje niks van me te laten horen. Dat smsen is ook een vorm van controle willen houden trouwens. Alsof onze relatie daarvan afhangt. Alsof hij niet ook naar andere meiden hetzelfde zou kunnen smsen, dat is zo makkelijk. Dus waarom daar nog waarde aan hechten? Tja, in mijn geval dus omdat het voor mij een teken van leven is, een teken dat hij aan me denkt. En als hij niks laat horen dan voelt het alsof ik niks voor hem beteken, dat ik vanzelfsprekend ben. Ik hoop dat ik uit het cirkeltje kan stappen, dat ik op een gegeven moment niet meer zoveel waarde hecht aan berichtjes sturen en me niet zoveel meer aantrek van het wel of niet reageren. Maar ik vind het zo eng, dat gevoel dat ik hem dan kwijtraak
Ik denk dat ik stapje voor stapje hiermee aan de slag moet. Ik heb al besloten dat ik deze week gewoon mijn eigen ding doe en me niet zoveel zal aantrekken van de feestjes die hij deze week heeft. Kijken wat er gebeurt als ik er geen probleem van maak, dat het me niet veel meer doet. Ik ben het ook zo zat om me over dit soort dingen zorgen te maken... Het heeft geen zin, ik houd hem strak en hij wil op een gegeven moment alleen maar weg.
Ik ga zo dat boekje over coaching kopen, ik ben benieuwd of het me tot meer inzichten kan brengen Dat boekje van de Ideale vrouw is een bitch heb ik al, daar staan inderdaad ook goede dingen in!
dinsdag 25 oktober 2011 16:51
Bedankt voor jullie lieve woorden!quote:Suzy65 schreef op 24 oktober 2011 @ 20:22:
@Italy: ook herkenbaar, hoor. Lullig als je de kans niet krijgt om te laten zien wie jij bent en wat je waard bent.
That's the story of my life, echt! Ik word er op deze manier steeds weer op gewezen dat ik toch echt alles uit mezelf moet halen ipv denken dat ik iemand nodig heb om deze weg te bewandelen. Zou soms zo graag samen met iemand op mezelf gaan leren vertrouwen, maar ja dat is nou juist het hele ding Ik denk dat het zo blijft gaan totdat ik voor 100% op mezelf vertrouw.. en ik dacht dat ik er voor een groot deel was, maar als er dan weer iemand om het hoekje komt kijken dan trap ik er toch weer in door er heel graag in mee te gaan. Dit is mijn les haha, zo vermoeiend soms!
Lisanne hoe gaat t met jou? Nog boos? Je mag best boos zijn, logisch! Alles gebeurt om jou op jouw pad te krijgen, goed dat je het al zo ziet! Heb je je boeken en dvd's al binnen? Ik heb net t coachingsboekje binnen gekregen dus ga er morgen mee aan de slag!
@Italy: ook herkenbaar, hoor. Lullig als je de kans niet krijgt om te laten zien wie jij bent en wat je waard bent.
That's the story of my life, echt! Ik word er op deze manier steeds weer op gewezen dat ik toch echt alles uit mezelf moet halen ipv denken dat ik iemand nodig heb om deze weg te bewandelen. Zou soms zo graag samen met iemand op mezelf gaan leren vertrouwen, maar ja dat is nou juist het hele ding Ik denk dat het zo blijft gaan totdat ik voor 100% op mezelf vertrouw.. en ik dacht dat ik er voor een groot deel was, maar als er dan weer iemand om het hoekje komt kijken dan trap ik er toch weer in door er heel graag in mee te gaan. Dit is mijn les haha, zo vermoeiend soms!
Lisanne hoe gaat t met jou? Nog boos? Je mag best boos zijn, logisch! Alles gebeurt om jou op jouw pad te krijgen, goed dat je het al zo ziet! Heb je je boeken en dvd's al binnen? Ik heb net t coachingsboekje binnen gekregen dus ga er morgen mee aan de slag!
dinsdag 25 oktober 2011 18:50
Tja Italy, inderdaad heel erg vervelend! Maar positief gezien is het beter dat je nu deze les krijgt en weer aan jezelf gaat werken, dan dat er iemand komt waarvan je wel weer helemaal afhankelijk wordt zodat je nog verder van huis bent. Het komt wel goed!
Ik ben niet meer zo boos, nou ja, beetje nog. Hij heeft een paar weken gezegd dat hij geen contact meer wilde, "hij was helemaal klaar met mij", en vanmiddag stuurde hij toch een mailtje. Wel heel erg afstandelijk en niet iets waar ik perse op hoef te reageren, maar volgens mij is dit voor hem toch contact houden, hopen dat ik weer contact opneem zodat hij merkt dat hij nog in mijn gedachten zit. Ga ik dus mooi niet doen! Ergens vind ik dit eng omdat het dan waarschijnlijk wel betekent dat hij nooit meer iets van zich gaat laten horen en de kans kleiner wordt dat we weer normaal contact krijgen. Ik heb toch nog vaak een moment dat ik hem graag wil spreken en hem mis, het voelt gek om dan juist afstand te nemen.
Aan de andere kant voelt het ook wel lekker om nu eens zelf de macht een beetje terug te krijgen en hem niet zijn zin te geven. En ik heb er gewoon niks aan om contact met hem te hebben, het wordt alleen maar moeilijker voor mij en makkelijker voor hem. Dus ik doe het niet!
En ja, mijn boeken en dvd's zijn vandaag ook binnengekomen! Nu eens beslissen met welk boek ik begin. Ik denk dat ik de boeken over hoe je bent in een relatie en zo nog maar even laat liggen, eerst aan mezelf werken en dan pas aan mezelf in een relatie. En het coachingsboek lijkt me meer iets voor als ik al iets verder ben met mezelf, ik denk dat het daarom "verslaafd aan liefde" wordt! Voel me wel blij nu, voelt als een goede stap dat ik nu zo met mezelf bezig ga!
Ik ben niet meer zo boos, nou ja, beetje nog. Hij heeft een paar weken gezegd dat hij geen contact meer wilde, "hij was helemaal klaar met mij", en vanmiddag stuurde hij toch een mailtje. Wel heel erg afstandelijk en niet iets waar ik perse op hoef te reageren, maar volgens mij is dit voor hem toch contact houden, hopen dat ik weer contact opneem zodat hij merkt dat hij nog in mijn gedachten zit. Ga ik dus mooi niet doen! Ergens vind ik dit eng omdat het dan waarschijnlijk wel betekent dat hij nooit meer iets van zich gaat laten horen en de kans kleiner wordt dat we weer normaal contact krijgen. Ik heb toch nog vaak een moment dat ik hem graag wil spreken en hem mis, het voelt gek om dan juist afstand te nemen.
Aan de andere kant voelt het ook wel lekker om nu eens zelf de macht een beetje terug te krijgen en hem niet zijn zin te geven. En ik heb er gewoon niks aan om contact met hem te hebben, het wordt alleen maar moeilijker voor mij en makkelijker voor hem. Dus ik doe het niet!
En ja, mijn boeken en dvd's zijn vandaag ook binnengekomen! Nu eens beslissen met welk boek ik begin. Ik denk dat ik de boeken over hoe je bent in een relatie en zo nog maar even laat liggen, eerst aan mezelf werken en dan pas aan mezelf in een relatie. En het coachingsboek lijkt me meer iets voor als ik al iets verder ben met mezelf, ik denk dat het daarom "verslaafd aan liefde" wordt! Voel me wel blij nu, voelt als een goede stap dat ik nu zo met mezelf bezig ga!
