Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel VI

Eind 2011 opende Lisanne een topic omdat Lisanne maar niet gelukkig kon worden met zichzelf. Haar eigenwaarde was gebaseerd op de bevestiging die ze kreeg van anderen. In een relatie werd Lisanne afhankelijk en cijferde ze zichzelf weg, als vrijgezel was Lisanne altijd op zoek naar afleiding en naar een potentiële relatie. Na een relatie met een foute man waarin ze zichzelf compleet verloren was wist ze dat er iets moest veranderen, maar hoe?



Inmiddels is dit topic uitgegroeid tot een plek waar mensen hun verhaal (~15.000 berichten!) kwijt kunnen, maar vooral tot een plek waar men elkaar advies geeft en elkaar helpt om gelukkig(er) te worden. Het topic biedt praktische tips voor een aangenamer leven met jezelf en brengt lotgenoten samen. Het doel van dit topic is niet om de uiterste staat van kijk-mij-alleen-eens-gelukkig-zijn te bereiken.



Iedereen die zich op de een of andere manier verbonden voelt met dit onderwerp is hier welkom, of je nou net ontdekt hebt dat je anderen nodig hebt om je goed te voelen, altijd op zoek bent naar afleiding om maar niet alleen te zijn, al bezig bent om je eigenwaarde in jezelf (terug) te vinden of al helemaal gelukkig met jezelf bent. Eveneens is eenieder welkom die ongelukkig is in een relatie. Iets wat in deel III regelmatig ter sprake kwam.



Uit feedback bleek dat personen het waardevol vinden om de eerste vijf delen van het topic te lezen:

Deel I Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf

Deel II Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf - deel 2

Deel III http://forum.viva.nl/foru ... -3/list_messages/215279/0

Deel IV Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf, deel IV

Deel V- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel V



Maart 2016 bestaat de literatuurlijst uit de volgende stukken:

Als hij maar gelukkig is – Robin Norwood

De ideale vrouw is een bitch – Sherry Argov

Coach jezelf naar succes – Talene Miedaner

Verslaafd aan liefde – Jan Geurtz

Je kunt je leven helen – Louise L. Hay

Het monsterverbod – Carolien Roodvoets

Liefhebben zonder voorwaarden – Paul Ferrini

De Kracht van het Nu – Eckhart Tolle

Als succes een spel is, dan zijn dit de regels – Cherie Carter-Scott

Als liefde een spel is, dan zijn dit de regels - Cherie Carter- Scott

De zeven spirituele wetten van succes – Deepak Chopra

Superbrein – Deepak Chopra

Emotionele afhankelijkheid - Dr. Rudolf Snel.

Houd me vast - Dr Sue Johnson

Liefdesbang- Hannah Cuppen





Lisanne: bedankt voor het openen van het oorspronkelijke topic! Alhoewel Lisanne minder actief is, is er nog altijd een ‘harde kern’ actief aangevuld met (eveneens welkome) passanten.

quote:cloudwalker schreef op 16 februari 2017 @ 07:42:

Ik vind 'verlust' zo'n bijzonder woord. Want wat is verlust eigenlijk? Is dat het besef dat je geen relatiemateriaal tegenover je hebt maar iemand waarmee je een ongelooflijke seksuele aantrekkingskracht hebt? Dat onderscheid vind ik zelf best lastig namelijk. Google zegt ook niet zoveel daarover...

Mijn laatste man is echt geen relatie materiaal maar als ik m zie dan word ik week en slaan al m'n meters uit omdat ik hem wil. En het is een onwijs leuke vent. Er zijn wel degelijk kriebels, maar er mist wel iets. Is dat t? Is dat verlust?



Haha, die term bestaat ook niet echt.

Iemand van forum had het volgens mij ooit verzonnen, ik meen Roosss, maar het dekt de lading wel.

Duidt idd op seksuele aantrekkingskracht, iemand vooral lekker vinden, sexy.

En wat Vesper zegt dus.

Puur seksgerelateerd, als je aan diegene denkt.

Geen behoefte aan andere dingen delen dan het bed, zeg maar

Dan kun je hem als persoon om meer redenen leuk vinden verder, maar geen geliefde in zien, in de zin van andere dingen des levens samen doen, geen verdere relatiedingen willen, (geen deel uitmaken van wonen, familie-/vriendenkring, humor, meeleven/voelen, niet veel interesse in elkaars persoonlijkheid en bezigheden, uitstapjes, vakanties, geen toekomstplannen, enz, nou ja, het hart is er niet bij betrokken, zeg maar).



Lastig onderscheiden voor sommigen idd, omdat als je verliefd bent op iemand voel je (hopelijk) die seksuele aantrekking óók, maar dan is het een onderdeel van meer.

ALs je je voorstelt dat je je op allerlei niveau's verbonden kunt zijn met iemand (levensvisie/wijze, denken, praten, hart (liefde), onderste regionen (seksueel), dan is de verbinding bij verlust vooral seksueel/intiem.

Het verlangen beperkt zich dan tot (vooral fysiek) verlangen naar intimiteit met diegene.



Voor veel mensen begint daar verliefdheid mee (en als ze diegene dan beter leren kennen kan daar dan meer bij komen).

Of verwarren dat misschien wel met verliefdheid, terwijl de "klik" niet (veel) verder gaat dan fysiek.

De associatie dus met name opwinding is.

Verder op div andere levels niet bij elkaar past of geen behoefte/belangstelling, weinig gemeenschappelijks, geen liefde voelen, geen romantische gevoelens/behoefte/verwachtingen, geen zorgzaamheid over en weer.



Het onderscheid is soms moeilijk, als je bijv ook goed kunt praten en lachen samen, aardig vindt, dagelijkse dingen bespreekt, samen koken/ (uit) eten. En toch geen behoefte aan die persoon in je héle leven te betrekken, geen "leven samen" (of samen oud worden) voor je zien.



Het is heel lastig te omschrijven, er zijn veel meer mensen die je leuk én aantrekkelijk kunt vinden en maar weinig waar je echt helemaal hotel de botel dolverliefd op bent, van gaat houden en niet meer weg te denken is, iemand die in je oproept om je "ziel en zaligheid" te willen delen, niet te stillen honger naar álles omtrent diegene.

Het is vaak niet uit te leggen waarom nou net die Ene, het laat zich niet omschrijven in termen van geschiktheid of dat het zo goed zou passen (want soms past het helemaal niet zo, kan ook tegengesteld zijn of heel verschillend). Maar dat is nu net het magische waarom iemand zo bijzonder is, en dat magische waartoe je je aangetrokken voelt is iets onbewusts, net als smaak dat is, waarom je dat nou in elkaar ziet en niet in vergelijkbare anderen (met een soortgelijk leven, interesses, bezigheden, ambities, leefwijze, visies, hobby's enz), het is nou net dié en niemand anders, dát lachje, dié ogen, dié houding, dié specifieke combi van uiterlijk en innerlijk die iemand's ogen doet oplichten temidden van anderen, je hart een sprongetje maakt en zich opent.



Nou ja, woorden schieten tekort haha, omdat het een gevoel is, wat veel dieper gaat dan opwinding.

Opwinding kun je zelfs voelen voor iemand die je verder geeneens mag, vanalles niét leuk aan vindt, zelfs verfoeit.



Nou is seksuele aantrekking ook meestal niet alleen op uiterlijk (knap vinden, fysiek voorkomen), niet elke knappe man is ook aantrekkelijk voor jóu en andersom, + kun je je aangetrokken voelen tot iemand die je niet knap vindt) maar ook hoe iemand lacht en uit zijn ogen kijkt (of speciaal naar jóu kijkt) manier van doen, praat, plaagt, iig iéts triggert in jou.



Ik denk dat als je een geliefde zoekt, er sowieso al meer moet zijn dan "kan ik het daarmee/op en dan kijken of zich iets aan "gevoelens" ontwikkelt", dat mist imo het mysterieuze van precies dié (en alleen nog maar dié).

Ik zie (op datingtopics) vaak dat het potentieel die je (op uiterlijk geselecteerd!) op eoa manier aanspreekt (uiterlijk bij je smaak past) allemaal al als mogelijk de "Ware" wordt gezien en met wie dat te proberen valt. Als het dan na een paar weken/dates nog steeds bevalt, wordt het dan als "geschikte" kandidaat beschouwd om een relatie mee op te bouwen en al te willen weten hoe het ervoor staat (bij de ander).

Waarbij ik toch het magische vaak mis, en vaak nog steeds ogv gedrag enzo wordt beredeneerd/afgewogen of deze wel leuk of geschikt genoeg is.



Misschien is voor mij het onderscheid makkelijker, omdat verlust en verliefd bij mij meestal niét samengaat in 1 en dezelfde persoon (en dat hoeft ook niet, omdat ik een bepaalde "missie" heb met mezelf en weet wat ik wil/nodig heb en dat is -op dit moment in mijn leven nog steeds niet- een levenspartner met toekomstperspectief om "oud mee te worden").

Neemt niet weg dat er iemand tussen kan zitten op wie ik wél/ óók verliefd word, maar dat verandert niks aan mijn motieven.

En ja, liever wél met meer verbinding dan alleen op dat level, maar niet noodzakelijk.



Afgelopen weken zomaar 2 nieuwe mannen die ik (qua uiterlijk & uitstraling) al aantrekkelijk/interessant vind, dan nog is dat geen garantie voor een seksuele klik (laat staan meer dan dat). En dan nog Tarzan die ik nog steeds aantrekkelijk vind, en zo zullen er nog veel meer zijn, die vallen op eoa manier op (met Tarzan was dat destijds zelfs opvallend, die vonk of aantrekkingskracht zag iedereen die erbij was, terwijl het toch echt puur sensueel/seksueel was, op eenzelfde golflengte (en dat bleek later ook) en we elkaar verder niet kenden, dus nog niet "leuk" konden vinden (als persoon)).

En dan (dat was een paar jaar later) die ene, die ik laatst zag toen ik uit eten was (die aantrekking was inmiddels van mijn kant wel weg trouwens).

Maar goed, dat zijn er dus meer, niemand die daar noemenswaardig bovenuit steekt.

Het gebeurt niet vaak, maar iedereen die ik aantrekkelijk vind, zie ik nog niet als potentiele minnaar, laat staan potentiele geliefde.



Met al die mannen zou ik het bed kunnen delen, dan nog niet echt verlust op zijn, laat staan dat ik zou hopen of denken dat daar meer uit zou (kunnen) groeien als je dat maar probeert/ onderzoekt/ de kans/ aandacht/tijd geeft.

Daarvoor is (bij mij, hoor) meer nodig dan "wat meer opvallen dan de doorsnee anderen".



Maar ja, ik ben een geval apart, ik ga ook meer mijn "doelgroep" opzoeken (zij het niet virtueel maar irl), dat heeft met die golflengte te maken, waar maar weinig kans op is "in het wild" (en daar ook geen garantie op, maar wel meer kans iig) en dan kun je het effect van iemand op jezelf meteen merken.

Ik snap best dat mensen op datingsites aktief zijn, ben ik zelf ooit ook geweest, maar de volgorde is voor mij gewoon niet prettig, aangezien het om een andere uitstraling gaat dan je op een foto kunt zien, met name het effect op elkáár. Iemand kan nog zo stralend op de foto staan, het gaat erom wat je naar elkáár straalt en oproept.

Ik heb zelf gewoon geen zin/behoefte om dat proefondervindelijk uit te gaan vinden met allerlei "potentiele kandidaten" onder wie evenzovele met wie dat er niét is, om een eventuele "wél-match" te kunnen "vinden".



Ik denk trouwens wel dat als je in een bepaalde mood bent, je jezelf open stelt, en dat alleen al kan je "afstemmen" op wat je wilt aantrekken. Omdat je dan zelf alvast in contact staat met die "golflengte" en anderen dat kunnen "opvangen" (denk ik, heb ik gemerkt iig).

Het kan je ook té eager en "behoeftig" maken, waardoor je juist minder "kieskeurig" bent en ook een "mwah" al aantrekkelijk lijkt (en dat kan een recept zijn voor vrij snel interesse verliezen (of die ander) en dan eerder teleurstellend zijn als je iets duurzamers zou willen.

Het kan ook net genoeg zijn om die "honger" te stillen, zodat je juist niet vanuit eoa "wanhopig tekort" (behoeftigheid) keuzes maakt als je op zoek bent naar meer dan vanuit "behoefte".



In Coach jezelf naar succes raadt de schrijfster iha qua behoeftes aan om die zoveel mogelijk wél te vervullen en daar zit misschien wat in. Dan gaat het niet om intimiteit, knuffelen, lichaamscontact/warmte en seks, maar zou je die lijn kunnen doortrekken daarheen.

Misschien doen mannen (die de kans krijgen) het juist wel slim, als ze dat min of meer tevreden stellen.

Probleem is dat vrouwen vaak die hechtingsstoffen aanmaken, waardoor ze toch "meer gevoelens" ontwikkelen en dat onderscheid niet meer kunnen maken, dus zich niét bevredigd voelen na een enkele (paar) keer, maar vaker/regelmatig willen (met diezelfde, niet steeds een andere sekspartner).

Dat geeft misschien een verklaring om wat "kieskeuriger" te zijn aan wie je je seksueel verbindt als vrouw?

Omdat je niet gehecht wil zijn aan iemand die je niet als partner zou wilen, alleen maar omwille van dat diegene de "stofjes" kan "leveren" en je soort van afhankelijk van voelt (verslavend werkt)?

Cloud, dat heeft met een bepaalde voorkeur in seksuele beleving te maken, een wat dominanter type tussen de lakens. Ik word niet echt warm van vanilla lieve seks, maar een heftiger soort. Dat neigt naar bdsm, maar ook weer geen SM. Tis bij mij meer een andere benadering of manier van doen/omgang die mij triggert en ook het versieren of "veroveren" verloopt anders, een (met voor mij een met name psychisch) spelletje eromheen, een bepaalde sfeer die te maken heeft met controle en overgave.

En daarbinnen (die "doelgroep") zijn weer zoveel verschillen dat die triggers en voorkeuren ook weer wel/niet matchen, dat maakt het er niet eenvoudiger op.



Er zijn bepaalde plaatsen om "gelijkgestemden" te ontmoeten, (zowel virtueel als irl), alleen is het voor een grote groep veel serieuzer (een levenswijze, SM, en daar voel ik me weer niet in thuis) dan voor mij en daardoor val ik voor mijn gevoel tussen wal en schip.

Zo afwijkend ben ik niet, heb ik afgelopen jaren gemerkt, dus wel bijgesteld voor mezelf, maar ik heb wel wat meer nodig aan "zinnelijkheid" wil een (seks)partner voor mij seksueel aantrekkelijk zijn. Dus niet uiterlijk wat dat bepaalt maar ook een bepaalde houding. Waarbij die houding bepalender is dan uiterlijk dus, al werkt het ook niet als ik diegene niet fysiek aantrekkelijk vind (wel geprobeerd overigens in het verleden).



Tarzan had destijds beide en dat is die golflengte: we spraken dezelfde taal op intiem gebied (en dat tref ik niet vaak. En treffen was het ook, haha, bij toeval (of bestaat toeval niet? Ik was er toen ook erg mee bezig, een "sexpeditie" zeg maar, en kwam hij op mijn pad, letterlijk terwijl ik thuis op de bank zat, haha, ik gaf een feestje en hij kwam voor iemand anders en toen klikten wij eigenlijk terplekke. Het gekke is dat dat direct helder was, die klik en gemeenschappelijke interesse, al stond hij daar toen nog zelf niet echt achter. En had ik me daar al wat meer in verdiept (zowel kennis als ervaring) en hij onzeker(der) in was, waardoor hij twijfelde en uiteindelijk niet voor ging.

(plus nog een grote belemmerende factor destijds, die onze omgang zo goed als onmogelijk maakte).



Maar goed, dat is geweest, belangrijkste is dat ik helemaal in mijn element was, met mezelf in overeenstemming (ofwel ook in dat opzicht kon ik (eindelijk) helemaal mezelf zijn, itt met ex. Niet dat de seks slecht was oid, maar wel dat ik me aanpaste en niet opwindend genoeg voor mij bleef op den duur). Dat lag niet aan ex en ook niet aan mij, maar aan dus van elkaar verschillende behoeften, die niet overbrugbaar waren, want dat is een kwestie van smaak/aanleg, en niet iets wat je voor de ander kunt doen om een plezier te doen of tegemoet te komen, als je daar niks mee hebt.



En intimiteit/seks is wel degelijk belangrijk, want hét verschil om de liefde levend(ig) te houden tussen geliefden.

En eigenlijk ook gewoon voor jezelf zo'n verschil in stralend zijn (het is een sterke en zeer voelbare verbinding tussen body & mind!), het speelse in jezelf, lichamelijkheid, lichaamscontact en -warmte met een ander lijf, opwinding & temperament, wat zoveel intiemer en "dieper" kan zijn dan zomaar (snelle/gemiddelde) seksuele bevrediging als dat puur als fysieke aangelegenheid wordt beschouwd.

De persoon met wie je dat deelt is wel degelijk imo belangrijk, wil het geen oppervlakkig fysiek genot zijn (al is daar ook niks mis mee van tijd tot tijd, als het niet anders is), wat ook weer snel wegebt en iig een behoefte aan diepere of mentale & gevoelsmatige verbondenheid niet "dekt".



Nadeel (voor iha de vrouwen in kwestie) is dat als je de persoon leuk/aantrekkelijk vindt & intiem mee bent & ook nog eens opwindende seks mee hebt, het al snel verwarrend wordt qua die hechtingsstoffen dus en zoveel kan lijken op verliefdheid (maar soms in werkelijkheid eigenlijk een soort van verslavend is, eerder een fysieke behoefte aan en verlangen naar niet zozeer diegene, maar naar seks -met diegene of iha de behoefte aan intimiteit en seks triggert) terwijl je dus lang niet altijd verliefd bént.



Anyway, ik heb daar een stuk minder "last" van als ik me om allerlei redenen niet tot de persoon zelf aangetrokken voel (het totaal van persoonlijkheid & fysieke aantrekking) en dan ontwikkel ik ook geen verdere "gevoelens".

Verwarrender wordt het (pas) als die persoon in meer opzichten aantrekkelijk én je type is.



Omdat ik niet meer verliefd wíl worden op iemand zónder die seksuele overeenkomsten, neem ik verliefdheid niet meer als leidend (en dat word ik ook niet snel, dat scheelt), maar die seksuele match.

Daarom slaat mijn hoofd niet snel op hol als ik leuke mannen tegenkom "in het wild" die ik interessant vind (als persoon, en fysiek aantrekkelijk), omdat dat voor mij niet automatisch ook seksuele aantrekking betekent.

(integendeel zelfs: in de regel niet en bij uitzondering wél, daarom ook bijzonder voor mij en zeker als het "zomaar" op mijn pad komt, zonder dat ik dat aktief en bewust (op)"zoek").



Maar goed, dan blijf ik afhankelijk van "toevalstreffers" en die kans is gewoon heel klein irl als je dit er als single niet ook nog eens als een soort "extra voorwaarde" bij hebt, en ook kleiner als je je steeds met mensen omringt die je al kent (en daar niet mee hebt) natuurlijk, dus dan kun je die kansen wel verhogen door je omgeving "bekenden" uit te breiden en groepen mensen te begeven.

Het leent zich ook niet bepaald voor ONS of enkele keren, omdat het "afstemmen" al tijd/aandacht vergt, meer verdiepen in die beleving dan bij vanilla seks. Omdat het oa een vorm van mindplay is, een soort manipulatiespel op dat vlak, en daarvoor moet je elkaar toch wel redelijk "kennen", aftasten wat wel/niet overeenkomt.

Dat gaat alleen als die bereidheid er is om dat uit te vinden met elkaar, dus een soort bewuste keuze als dat overeen lijkt te komen.



Dat vergt dus tijd steken in dat te onderzoeken, waarna dus ook de uitkomst kan zijn dat het toch niet matcht.

Online vergt dat nog veel meer tijd dan bijv Tinder, omdat het om andere dingen dan op uiterlijk "swipen" gaat (en al snel kunt afspreken om te zien of die persoon je qua uiterlijk en uitstraling alvast kan bekoren), daar moet je zin en tijd in steken dus, en dan kan het alsnog zijn dat bij ontmoeting blijkt dat het irl niet klikt.

Die volgorde is dus verre van ideaal, net zoals dat al vele teleurstellingen oplevert bij de (internet)daters ogv foto's en hooguit een stukje profieltekst of wat heen en weer appen, dat die het al "tijdverspilling" vinden als het geen "resultaat" oplevert.

Of een paar leuke dates (al dan niet met seks) en dan alweer "next" is, zich daar weer los van moeten maken en weer de geijkte kennismakingspraatjes en -vragen, weer verder moeten "zoeken".



Tijdrovend dus, en ik heb dat jaren terug dus wel gedaan, dat kennismaken gaat al snel best diep en je stelt je nog kwetsbaarder open dan gewoonlijk al het geval is, en dan loop je -zoals alle anderen- dus nog altijd de kans dat het in real niet klikt.

En zo 1 voor 1 "afstemmen" is tijdrovend en niet bepaald "efficient" omdat je dan nog steeds niet weet of je fysiek ook klikt, de blik in iemands ogen niet ziet, hoe je je voelt bij/tegenover elkaar, hoe je (fysiek) op elkaar reageert, die hele wisselwerking in real, en of daar dan ook die chemie is (die toch wel bepalend is, en niet hoe "knap" en dus niet kunt weten van foto's en tekst.

Al moet ik erbij zeggen dat ik (zelf dol op schrijven) ook nog eens gevoelig ben voor tekst, kan vallen op iemand die leuk of treffend schrijft, op woordspelingen, woordkunsten en -grapjes, woorden kunnen (mij) interesseren, nieuwsgierig maken en raken, en eea oproepen aan beelden en voorstellingen, net als bepaalde schrijvers met hun boeken kunnen laten meeleven en meevoelen met de hoofdpersonen en gebeurtenissen, alsof je het zelf meemaakt, he.



Net als iedereen die vrij lang chat of mailt alvorens af te spreken weet wel dat als dat meermaals nergens toe leidt, dat verraderlijk kan zijn, omdat je daar zelf al een bepaald beeld en verwachtingen of voorstellingen krijgt van zo'n "match" op papier en dat dat nog niks zegt, en zal steeds sneller willen afspreken (dat zie je al op die topics) om liefst maar meteen te weten wat voor vlees hij/zij in de kuip heeft. En dán te kijken of er grond is voor een nadere kennismaking.

En liefst spontaan zouden meemaken ipv "zoeken" naar die ene speld in de hooiberg: eerst klik en chemie face to face en dan kijken hoe het verder loopt.

(waaronder als single de algemene uitgangspunten die niet op iemands voorhoofd geschreven staan: of iemand ook single en vrij is, iha wel into relatie is, en specifiek zich ook tot jou aangetrokken voelt, wil afspreken, in contact komt enz).



En dat geldt voor mij ook: intensieve online kennismakingen zonder te weten met wie je te maken hebt ga ik niet meer doen, en zeker niet tegen beter weten in. Het bloed kruipt toch waar het niet gaan kan en voor mij is het dan niet zomaar "next", dus wil ik alleen nog die volgorde andersom. En dat betekent iig de kans vergroten door irl dus die "doelgroep" op te zoeken, van wie ik iig weet dat er "gelijkgestemden" zullen zijn, maar dan nog garandeert dat -net als in het gewone leven- nog niet dat je dat ook víndt (en ook nog eens dezelfde soort "relatie"/minnaar-ideeen op na houdt, welke ruimte/plek/betekenis dat heeft in je leven, aankijkt tegen lust-liefde, wat je wilt of wenst ook overeenkomt).



Natuurlijk gun ik mezelf lust & liefde, liefst in 1 en dezelfde persoon, waar liefde dan een ruim begrip is, kan ook (diepe) genegenheid en betrokkenheid zijn, iig niet de geijkte liefdesrelaties en toekomstverwachtingen (of hoe stellen doorgaans hun leven samen inrichten en aan "stappen" zetten) en ook "verliefde gevoelens" leiden bij mij niet tot een 24/7 samen willen zijn als stelletje, daar blijft een belangrijk stuk vrijheid die ik erg waardeer en wil behouden.

Daarin verschil ik denk ik niet van meer mensen van mijn leeftijd, die een nogal stabiel en fijn eigen leven hebben opgebouwd, incl sociaal leven, eigen gewoontes, eigen plek "veroverd" heb.



De man bijv die ik vorige week ontmoette had een heel leven achter de rug in landen als Nigeria, nou, dat is interessant om een heel andere levenswandel enzo te vernemen, maar dat sla ik ff over, haha.

itt vroeger, toen ik de (ge)liefde blind zou hebben gevolgd, is dat nu niet meer zo, denk ik.

Ik zou nog steeds flexibel genoeg zijn om elders een ander soort leven op te bouwen, zo avontuurlijk ben ik (hopelijk) nog wel, misschien gehecht aan bepaalde dingen/leefwijze, maar niet zo vastgeroest dat ik niet open zou staan voor verandering(en).

Mijn leventje is ook niet zo ideaal dat bepaalde verbeteringen of verruimingen niet welkom zouden zijn (op wat ik al ken en kan/doe).

Nieuw en onbekend vergt weer andere skills en daagt uit om te groeien of te ontwikkelen.

Maar wel aspecten die mij ook aantrekkelijk lijken of uitdagen, eoa verbetering zouden inhouden.

Niet als het alleen maar "voegen" naar de ander zijn verwachtingen zou zijn.

(al ben ik van oorsprong een pleaser, en gevoelig voor die (evt) verwachtingen, dat blijft een oude valkuil!).



Bepaalde "avonturen" kun je afwachten, of zelf opzoeken.

Net als dat nieuwe werk de nodige andere skills vergt dan wat ik deed, en dus ook nieuwe impulsen en ervaringen meebrengt, improvisatievermogen vraagt, en tevoren onzeker is hoe dat gaat lopen, dat is juist deels het leuke ervan, leukspannend, het daagt je op eoa manier uit en leer je jezelf van andere kanten en onder andere omstandigheden/situaties kennen.

En bijv ook in het nauwe samenwerken, waar we eerder behoorlijk individueel en zelfstandig ons werk deden, allebei gewend aan dat zelf inhoudelijk helemaal te kunnen bepalen, en nu alles gemeenschappelijk en in overeenstemming (dus afstemmen op elkaar, allebei sterke eigen mening soms, haha, en hier en daar water in de wijn doen, rekening houden met de ander, wat die vindt of wil).



Ik ben al lange tijd zonder partner en dus zonder rekening te (hoeven) houden daarmee, en niet alleen in liefdesaangelegenheden, maar ook als het alleen om lust gaat zijn er altijd verschillen in wat je wilt, mogelijk is, behoefte aan is, wenselijk is, niet alleen inhoudelijk maar ook hoe je dat vorm wilt geven (relatievorm bijv, hoe en hoe vaak contact, wat wel/niet samen, enz).

Dat weet ik tevoren ook niet precies, zal afhankelijk van de persoon en situatie verschillen, ook in hoeverre dat aanpassen of rekening mee te houden of zelf per se te willen bepalen is, wat zoveel mogelijk aan beider wensen tegemoet komt.

Hoe sterk/intensief die gevoelens zijn is daarbij voor mij niet doorslaggevend, in de zin dat ik dan (dus nog niet) anders ga denken over de relatievorm.



(dat beweerden mensen iha altijd: "wacht maar tot je verliefd wordt, dan piep je wel anders", als ik zei dat dat mijn ideaal niet meer was: samenwonen en alle vrije tijd als stelletje doorbrengen enzo).

Het is mijn ideaal niet meer, ik heb geleerd om (grote) vrijheid zeer te waarderen (en ook nodig te hebben voor mijzelf en eigen persoonlijke groei). Maar niet alleen máár vrijheid, daar gedij ik blijkbaar ook niet bij, ik maak niet altijd de "juiste" keuzes en verval dan ook in comfortzone als ik mezelf te weinig uitdaag/ een schop geef en dat kan een ander bij mij wel, een extra por of zetje geven, stimuleren of prikkelen van buitenaf. Het is en blijft goed om jezelf te (laten) spiegelen aan een ander/anderen!

Comfortzone maakt niet altijd/bepaald gelukkig, als je daardoor bepaalde aspecten van jezelf niet of te weinig aandacht schenkt!



Ook dan is dus uitdaging nog altijd het toverwoord: jezelf blijven uitdagen (en hoe meer/als je tevreden bent met het bekende, ontbreekt het daar weleens aan, dat je zelf die veranderingen bewust en aktief opzoekt).

Als je helemaal in balans bent, is het maar de vraag of er dan nog reden zou zijn tot verruiming en groei, het streven naar balans wordt dan ook hier en daar niet langer als ideaal beschouwd, want wat als je daar dan aangeland bent?

Nergens naar verlangen?

Nergens meer aan hechten?

Niks en niemand nodig?

Alles is goed zoals het is?

Dat stimuleert niet bepaald tot groei en nieuw en ontdekken!

Een zekere "ontevredenheid" is denk ik ook een aanmoediging om (meer van jezelf) te willen (blijven) ontdekken (en te groeien).



Dat is iets anders dan streven naar perfectie, oid.

Het is meer van het leven willen dan "goed genoeg" (en dat is al heel wat!).

Eruit halen wat erin zit? Of liever: uit jezelf halen wat erin zit?

Zolang je je kunt voorstellen dat het "beter" kan of onontgonnen gebieden in jezelf kunt ontdekken, geeft dat ook temperament of iig drive om voort te gaan, denk ik.

quote:Alicemorgan82 schreef op 16 februari 2017 @ 18:29:

Cw: better let as net...

Vergeet niet goed te kruiden want anders is het best wel smakeloos...



Ik ben een beetje bang dat ik iets zeer gevaarlijks gezegd heb in mn vorige reactie... / owwww jeee.....

Zijn jullie wel eens iemand tegen gekomen waarvan je ( jee hoe leg je dat uit) meteen een goed gevoel had? Ik niet, tot deze week....

Ik begrijp er geen fuck van maar het was meteen 'BAM'! ( geen vlindertuin maar een raar goed gevoel)

Ik herkende hem gelijk maar ik zie zoveel mensen dat ik niet meteen kon plaatsen waarvan.

Hij herkende mij wel gelijk, heel gek dat hij mij blijkbaar niet vergeten is.(2 jaar terug 1 x ontmoet, had toen wel het idee dat hij gecharmeerd was, ik was toen echter nog vreselijk verliefd op die collega waar ik zolang in de war van ben geweest)

Nou ja, ff oppassen dat ik niet op hol sla, misschien is het helemaal niks en dat is ok.



Vd week trouwens een erg byzonder moment gehad, ik heb met sommige cliënten goed contact en op die manier een soort vertrouwensband met sommigen. Erg fijn en byzonder.

Ik kan er weinig over zeggen maar eentje kwam naar me toe omdat hij ergens mee zat, behoorlijk schrijnend. (Familie)

Ik ken hem inmiddels vrij goed en het greep me erg aan. ( ik ben ook niet van ijzer)

Het kwam er uiteindelijk op neer dat hij mij stond te troosten .

Echt een byzonder moment.

(Ik doe dat overigens bewust, contact maken met mensen. Ze hebben een hoop bullshit meegemaakt en een aantal zijn hier helemaal alleen zonder familie in een vreemd land. Dat grijpt mij behoorlijk aan, en een beetje simpel contact doet ze zo veel goed merk ik en daar word ik zo blij van )



Alice, hoezeer ik het je ook gun om die Ene te treffen, blijf svp je afvragen of je valt voor de aandacht die je zomaar ten deel valt en dat diegene daardoor alleen al interessant lijkt voor jou, of dat je die persoon zélf al interessant had gevonden ook zonder dat hij jou aandacht gaf.

Maw: zie jij niet te snel al iemand als mogelijke kandidaat omdát hij jou ziet staan?

Omdát hij interesse toont in jou (en dus jouw aandacht trekt, dat dat veilig is omdat ie jou dan al leuk vindt, bedoel ik) en dus jij diegene opeens met andere ogen bekijkt, terwijl hij je eerder niet opviel?



Het lijkt zo snel, van de ene persoon alweer de blik op de volgende?

(dat is geen oordeel he, maar wees je ervan bewust dat je niet in élke beetje okay man die geinteresseerd is in jou een mogelijke kans ziet).

Blijf zelf ook kritisch wat jij vindt en voelt, laat je niet meeslepen door het idee/kans, blijf voor jezelf proberen onderscheid te maken of die gevoelens zo welkom zijn of dat je dat werkelijk voelt voor dié bewuste persoon.

Zoals verliefd (wíllen)zijn meer duidt op "verliefd zijn op het verliefde gevoel" dan op die persoon itself.

Cloud: dat heb ik nou altijd, met de buschauffeur enzo.

Helaas hebben we een nieuwe vervoermaatschappij hier, ik had al zo'n leuke band met de vorige chauffeur (voor zover ik met de bus ga dan, he) en met die nieuwe wisselende bestuurders nog niet



Maar het is precies wat je zegt: ik heb dat nog steeds met totaal onbekenden op straat, in winkels, dat ze me groeten als oude bekenden, of stralend naar me glimlachen, ik denk dat je omgeving weerspiegelt of reageert op jou hoe je zelf bent (of in welke staat).

Ik blijf me erover verbazen, maar het is idd wel zo!

Je straalt dat blijkbaar uit, dat kaatst terug naar jou.

Waar ik ook kom, het lijkt alsof mensen je kennen, of het gevoel hebben dat ze mij kennen, ik houd het op een bepaalde hérkenning.

Het is echt niet dat ik momenteel onverdeeld stralend ben of zo, tis een bepaalde algemene houding of uitstraling van openheid en vertrouwdheid of vertrouwelijkheid, die soms op zekere afstand al "werkt" blijkbaar: een glimlach oplevert, zelfs als de ogen elkaar nog niet kunnen zien, heel bizar.



Mensen (ook in de auto) die ruimte voor je maken, voor laten gaan, een soort van "meewerken", wind mee, zoiets.

Heel bijzonder iig als je dat (op)merkt, meemaakt!

Waarom zijn jullie daarmee gestopt, Cloud?

Is dat omdat je toch meer wilde en hij niet meer kon bieden dan vriendschap & seks? of was het zo'n beetje "op" of uitontwikkeld tussen jullie?



Wel bijzonder om mee te maken idd, het is niet voor iedereen vanzelfsprekend, zó'n match op dat level.

En voor sommigen die in dat opzicht iha juist meestal een goede ervaring hebben dat ze vrij gemakkelijk wél matchen (als ze iemand leuk en aantrekkelijk vinden dat vrij vanzelf gaat en opwindende, bevredigende seks oplevert, ook zonder experimenteren en bijzondere wensen/fantasieen), is het misschien onbegrijpelijk dat het voor anderen niet zo vanzelf gaat.

Wat waarschijnlijk ook meespeelt is hoe gemakkelijk je zelf opgewonden raakt en je je daar zelf aan kunt overgeven.



Ik heb daar meer/andere prikkels of een bepaalde spanning voor nodig dan een prettig uiterlijk, onstpannen, beetje zoenen, aaien en friemelen, "voorspel"(ik blijf het een stom woord vinden, want hoort er imo volledig bij en niet alleen als "opwarmertje", maar goed) en dan de hoofdschotel in de vorm van "De Daad". En zeker niet in sneltempo richting eindresultaat: de climax.

Het kán (veel) intenser zijn dan dat en eigenlijk wil ik niet anders meer dan wanneer ik zelf hoogst in de mood ben omdat ik dan pas ten volle kan beleven en voldoening in vind.



Ik zou best willen dat het anders was, ik wat eenvoudiger in elkaar stak, en dat ik door minder al "in vuur en vlam" zou staan.

Ik raak niet (zoals veel anderen) al "zomaar" opgewonden van de persoon en ook niet van het vooruitzicht op seks alleen al, dat is hooguit anders als ik die persoon kan associeren met uiterst spannende, opwindende vooruitzichten (en daar dus voldoende reden toe heb óm dat te kunnen verwachten).

Ben naar de markt gegaan en daar een kopje koffie op terras en daarna nog een klein ritje gemaakt in de (mooie) omgeving (net buiten het dorp) met de (oudere) buurvrouw, die vond het weer een hele happening.

Zegt ze onderweg dat ze zo fijn haar hoofd leeg heeft, ff niet de verwarring en zorgelijkheid die haar thuis blijkbaar overvalt (dementerend).

Ergens wil ze zsm naar huis (en dan maak ik weer een omweggetje om dat nog even uit te stellen) en dan blijkt ze toch te ontspannen (ze wil niet te ver van huis en haard zijn), krijgt ze er lol in en wordt ze blij en (even) zorgeloos.



Zoiets kleins als er ff een uurtje uit zijn, uit eigen omgeving waar je weliswaar aan gehecht, maar ook dag in dag uit bent, kan me heel goed voorstellen (zeker na die 2 weken griep) hoe belangrijk dat dan is.

Ze vindt het kletsen ook fijn, gewoon even op andere gedachten, dat geeft natuurlijk een beetje welkome afleiding.

Merk aan mijn eigen moeder ook dat ze het echt nodig heeft om even een ritje te maken als zus of ik daar zijn, ff een boodschapje, andere omgeving. En zeker als ze dat op eoa manier niet meer zelfstandig kunnen en afhankelijk worden van of en wanneer een ander daar zin en tijd voor heeft.



Ik heb in het kader van de nieuwe werkzaamheden gisteren met zus en vanmiddag zelf nog eea geexperimenteerd (de buurt is er blij mee als ik eea uitdeel haha) en ga ff boodschappen doen, iets simpels eten en dan naar stamkroeg met een vriendin.



Gaan jullie nog iets leuks doen?

Fijn weekend alvast allemaal!

Ruim een week geleden Alice (7-2).

Geen drie.

En ik baseer me idd op wat Aiksje hierboven quote.

En dat is -nogmaals- geen oordeel, en ook niet een moederlijk advies om jou als een 12-jarige te laten voelen oid, hooguit iets om je bewust van te zijn.



Je geeft zelf aan dat je moet oppassen om niet op hol te slaan, en je verstand erbij moet houden dat het misschien ook niks wordt en dat ook okay is, maw dat speelt dan blijkbaar toch door je gedachten en dat je jezelf een beetje moet/wil afremmen daarin?

Ik verzin het niet zelf, he, tis ook maar wat je zelf zegt..



Aiks hoe gaat het met jou?

Cloud: helder. Het hoeft je type ook geeneens te zijn, op dat vlak geldt soms een andere smaak



En waarom kun je niet spontaan naar terrasje, en alleen inplannen?

Ik ga altijd mijn eigen gangetje wat dat betreft, dus ook alleen als ik daar zin en tijd voor heb.



Bizar dat jullie als stadje geeneens een markt hebben, hier is het een dorp en we hebben al een weekmarkt.

jammer, he, want toch wel fijn voor de verse dingen (hier oa een goede vis- en kaasboer!)

Verder stelt het ook niet zóveel voor, wat groenten, bloemen en kleding, noten, stroopwafels, maar ook bijv Griekse salades (van die auberginesalades/dips enzo) en ik ga ook niet elke week, maar ben er wel blij mee!

Alice, het komt soms een beetje over alsof je jezelf vermanend toespreekt, zo van "ik zou weleens dit of dat (kunnen gaan) voelen, maar dat mag ik niet (doen/voelen), is niet handig, niet verstandig, niet nodig, niet okay, enz".

En dat geeft niet, het lijkt alleen alsof je bang bent voor wat je voelt (of dat jezelf verbiedt of zo) en soms hoef je zo'n gevoel wat even opspeelt helemaal niet zo serieus te nemen, is het niet meer dan een impuls of momentopname die weer voorbij gaat.

Dat heeft iedereen, daar hoef je niet zo streng over te zijn voor jezelf!



Verder even in het algemeen, want ik heb vaker het idee dat hier op het topic zo gedacht wordt van : eerst moet ik zelf 100% gelukkig met mezelf zijn en dan ben ik pas klaar/geschikt voor een relatie: dit is een misvatting.

Je zult nooit 100% gelukkig zijn, het is niet eoa resultaat wat je kunt bereiken als je je maar genoeg inspant of bepaalde dingen geleerd zou hebben of uit de weg geruimd waardoor je eindelijk helemaal "goed" of "af" bent en dan voortaan gelukkig met jezelf door het leven zult gaan, met of zonder partner, of een toestand waarin je iig jezelf geschikt vindt om de "juiste" partner aan te trekken.

En zo niet, dat niet uitmaakt, want je bent dan toch al helemaal compleet en gelukkig.



Het streven naar zoiets moét wel teleurstelling opleveren, want in je leven (of je nu samenwoont of alleen, met of zonder geliefde je leven deelt) blijf je allerlei dingen ervaren: ervaringen die je leven verrijken, verblijden en bijdragen aan je gelukkig voelen, maar ook andere, die dat ondermijnen en aantasten, een opgave of uitdaging zijn die een beroep doen op je gelukkig voelen.

Gelukkig zijn is niet eoa permanente toestand die je eerst bereikt moet zien te hebben en ver van je af staat oid.

Of dat nu is doordat je verliefd wordt of van iemand houdt en diegene van jou (waarvan mensen iha denken dat dat gelukkig(er) maakt) of door eigen inspanningen, het geeft geen permanent soort leven waarin alles okay en in balans zal zijn én blijven oid.



Iedereen heeft een soort basisgeluksniveau in zich, waar je na (ook grote) pieken en dalen (in wat je meemaakt, zoals loterij winnen of je baan verliezen, relatie krijgen of verliezen, enz) naar terugkeert (zie ook de Happinez van dacht ik vorige week).

Het enige wat je zelf kunt veranderen om dat basisgeluksniveau te verhogen is als je je eigen kracht "weet" en dat je op jezelf kunt vertrouwen dat je tegen eea bestand bent/zult zijn wat er op je pad komt.

Dat je niet bang bent dat wat mensen, situaties en omstandigheden meebrengen aan gevoelens (pijn, ongemak, afzien en ellende of juist grote vreugde en blijdschap enz bijv) je blijvend zal veranderen in een ongelukkig of gelukkig mens (kunnen zijn).

Geluk is niet een verzameling fijne ervaringen of dat die overheersen boven de "negatieve", of het verschoond blijven van tegenslag en inbreuken op wat je beschouwt als een gelukkig leven/mens zijn.



Het enige wat je zelf eea kunt doen is dat basisgeluksniveau verhogen, oa door de manier waarop je in het leven staat en eea beschouwt wat er voorbij komt.

Een waarderende en dankbare instelling blijken mensen die zichzelf als gelukkig beschrijven met elkaar gemeen te hebben (tegenover een oordelende instelling), mensen die op eoa manier dezelfde ups en downs, toppunten en dalen minder invloed toekennen aan hoe ze zich (in de basis) voelen.

Juist het najagen van geluk (op welke manier ook) loslaten, zich overgeven aan het leven en niet zeer uit hun evenwicht raken door gebeurtenissen en omstandigheden of andere mensen (wat die vinden, verwachten, doen, leven en zeggen) en vertrouwen hebben in zichzelf hoe ze reageren op div situaties, weten dat dat tijdelijk zal zijn, niks ze blijvend zal (te)neerslaan of eoa permanent hoger geluk zou brengen.



Je krachtig voelen is niet alleen jezelf goed kennen door (levens)ervaring dat je allerlei fijne én mindere dingen in je leven vroeg of laat te boven bent gekomen, waardoor je steeds meer op jezelf leert vertrouwen in soortgelijke nieuwe situaties, dus soort van jezelf hebt laten zien dat je tegen een stootje kunt (en bijv niet alleen dat je tegenslag doorstaan hebt, maar ook ervaren hebt dat na de euforie van iets heel positiefs op hoe je je voelt, zoals verliefdheid het gewone leven weer evengoed de nodige eigen uitdagingen kwamen, die je toch zelf moet zien te handellen, of misschien wel uitdagingen van zo'n relatie itself een beroep deed op je eigen capaciteiten hoe daarop te reageren en te handelen).



Gelukkig zijn met jezelf is imo niet een permanente toestand die je eenmaal bereikt hebt als je maar dit of dat hebt of bereikt hebt met jezelf. Het is steeds opnieuw je eigen kracht weten om te kunnen dealen met eea wat het leven in petto heeft, en die kracht is niet een constant gegeven, die wordt op de proef gesteld, die wordt in periodes (dat daar een zwaar beroep op gedaan wordt) gebruikt en tast je voorraad "belastbaarheid" aan, maar je zult ook merken dat je die niet kunt "opgebruiken" als je in goede verbinding staat met die onveranderlijke onderstroom/bron in jezelf, waaruit je altijd zult kunnen putten als dat nodig is.

Dat je kracht hebt/krijgt naar wat je nodig hebt, als je daar maar een beroep op doet, aanboort, om vraagt en (op)zoekt in jezelf.

De ondervraagde mensen (die zich een gelukkig mens noemen) vertonen bepaalde overeenkomsten die te maken hebben met eigen instelling, waaronder zich geen slachtoffer voelen van de omstandigheden en ook niet hun geluk toedichten aan spullen of status, geld, dat hun geen onheil is overkomen oid, maar meer aan bepaalde eigenschappen en instellingen waarop ze kunnen terugvallen voor hoe ze zich voelen (met zichzelf, over zichzelf, en hun plaats in het/hun leven, de maatschappij, wie ze zijn).



Er zijn dingen die dat vertrouwen (in die kracht) in jezelf vergroten of juist onderuit halen.

Ik heb het nog niet gelezen trouwens, maar wel in huis: in de nieuwe Happinez is dat het hoofdthema: kun je (in/op) jezelf vertrouwen?



Als je vaker na een moeilijke periode de zon weer hebt zien doorbreken, vergroot je dat vertrouwen in jezelf, dat je dat opnieuw zult kunnen als dat nodig is.

Als je in zak en as bleef zitten, zul je natuurlijk angstiger zijn voor een volgende aanslag.

Ik denk dat je veerkracht kennen de clou is voor dat basisgeluksniveau.



En je kunt die veerkracht versterken oa door te zorgen dat je in de best mogelijke mentale en fysieke conditie verkeert, zsm dingen oplost/aanpakt die daaraan "vreten" (soms ongemerkt, zoals ergens een lader in het stopcontact laten zitten, waardoor onnodig stroom weglekt, al is het maar een beetje, op jaarbasis toch behoorlijk wat), en dus ook proberen te vermijden, onderdrukken, vergeten, verzachten of andere (tijdelijke) symptoombestrijding wat ongemerkt al eea vergt van je veerkracht.



Zolang er dingen spelen die van je veerkracht "snoepen" (zoals oud zeer, twijfels, onverwerkte of onopgeloste dingen die daardoor voortsluimeren) is die logischerwijze niet op volle kracht, mocht zich iets nieuws (piek of dal) voordoen en hoe je daar dan op reageert.

Ook bijv verslavingen zijn een goed voorbeeld van sluimerend die veerkracht aantasten (want altijd jezelf het idee voorhoudt dat je iets nodig hebt, dus zonder dat niet/minder bestand zult zijn, danwel kost het veerkracht om dat idee te weerstaan en niét toe te geven daaraan). Als het je fysieke conditie niet al bedreigt leidt het minstens mentaal af van krachtig voelen.

Maar ook hoe flexibel je bent of juist hoe je hecht aan conditionering (gewoontes, patronen), wat bemoeilijkt om nog eens iets de baas te kunnen wat je uit je normale doen zou halen: hoe meer aanpassingsvermogen (aan onbekende, nieuwe omstandigheden bijv) en flexibiliteit, hoe meer je zult vertrouwen dat iets geen ramp hoeft te zijn en dat je daar ook wel weer overheen/doorheen zult komen.



Eigenlijk is het logisch dat élk destructief/zelfdestructief gedrag (of zulke (doem)gedachten/overtuigingen) niet bepaald zal bijdragen aan je (veer)krachtig voelen en allerlei constructief gedrag en geloven in eigen kunnen meer vertrouwen daarin zal geven.

Dat betekent dat je soms juist moet opzoeken waar je bang voor bent (niet op jezelf kunt bouwen, jezelf niet kent, een risico is want nieuwe onbekende situatie waar je nog geen ervaring in hebt, geen eerdere soortgelijke die je al eens goed doorstaan hebt zodat je daarop op kunt terugvallen). Alleen al om te kunnen mérken (en dus wéten) hoe je daarop reageert.

Dat doe je dan (hopelijk) als je je sterk genoeg voelt om iha wel een stootje te kunnen opvangen (meestal dus niet op momenten dát je die kracht al nodig hebt voor eea).



Het voortsudderen van bepaalde situaties die al dan niet merkbaar energie kosten (of zelfs slurpen) is iets wat dus al constant aan je veerkracht/belastbaarheid knaagt. En ook al weet je vaak heel goed wat dat is, dan nog is dat vaak best moeilijk om te veranderen omdat je daar ook aan gewend bent, bagatelliseert (op zoveel stroomgebruik gebruikt die ene oplader in het stopcontact nou ook weer niet zoveel uit) of misschien overschat (en beter kunt richten op het grootverbruik ipv je druk maken over die ene oplader).

Of dat je een heleboel kunt doen om aan de andere kant meer energie op te wekken, zodat dat beetje weglekken niet erg is tegenover zoveel dat binnenkomt.



Hoe dan ook, het is de permanente onderstroom in je, die basistoestand, waar de gewone pieken en dalen in verbruik geen grote impact op heeft, als je weet dat je niet alleen voldoende capaciteit zult hebben, maar zelfs een overvloed van blijkt te hebben, in vergelijking met wat je weleens nodig zult kunnen hebben als zich onverwachte omstandigheden voordoen.

Waarbij 1 ding zeker is: innerlijke energie kún je niet van een ander krijgen, en ook niet door een enkele "gift" (zoals eenmalig geld winnen geen vertrouwen geeft om een permanent tekort op te lossen, omdat je niet weet of dat weer zal gebeuren, en bijv een andere baan wel, of je uitgavenpatroon aanpassen).

En zo zal praktische hulp en steun van buitenaf heel fijn en welkom zijn, maar per saldo alleen bijdragen aan het vertrouwen in anderen en aan het zelfvertrouwen om het zélf te kunnen (als die hulp en steun eens niet voorhanden zijn en je het zelf zal moeten doen).

En dat geeft helemaal niks, want ook dat is ook belangrijk en een fijn gevoel, dat je weet dat je op (sommige) anderen kunt rekenen als je zelf eens verzwakt bent om eoa reden en juist sterk om iets aan een ander te kunnen toevertrouwen, als dat eens echt nodig mocht zijn.



Maar niets geeft zoveel kracht als zelfoverwinning, zeker als het om iets gaat waarover je twijfelt aan jezelf en als het definitief een einde maakt aan die twijfel, omdat je dat dan wéét, en weten een einde maakt aan twijfel en angst of je daartoe wel uitgerust was.

En ook als het niet het gewenste resultaat heeft, wéét je dan tenminste wat je aan jezelf hebt, heb je het iig geprobeerd en weet je ook waar je "zwakheden" (nog) liggen: je eigen beperkingen kennen is net zo belangrijk als je eigen kracht kennen!

Je valkuilen kennen zorgt er minstens voor dat je daar beducht voor bent, op je hoede, en wat je evt kunt doen om die te vermijden of dat er nog eea moet gebeuren om te zorgen dat je daar een volgende keer wél doorheen komt (wat het nou was dat je deed struikelen en hoe je jezelf daartegen kunt wapenen of beter op voorbereiden).

Het zegt niet dat je daar áltijd over zult struikelen, als dat een keer gebeurd is en dat je daar bang voor zult moeten blijven, je kunt die horde tzt opnieuw nemen als je daar meer geoefend en bedreven in raakt, of iets anders gedaan hebt waar je die veerkracht gevoeld en met goed gevolg ingezet hebt, zodat je meer durft te vertrouwen op je algehele vermogen/kracht, dus ook deze uitdaging of risico durft te nemen.



Liefde, moed en vertrouwen, maar ook angst en wantrouwen zijn imo een verhaal apart, iets wat je niet moet proberen te vatten in "succes" of "mislukken".

Het is er altijd, permanent, die hoef je niet te vergroten of verkleinen.

Het is de kwestie waar je je op "afstemt", welke je opzoekt binnenin, niet iets of een resultaat wat je tegen jezelf kunt zeggen, wijsmaken, gebieden of verbieden of van jezelf vindt/verwacht dat je dat kunt "bereiken", voor in moet spannen of moet leren (van een ander).

De vraag is alleen "hoé, hoé doe je dat dan?"



Daar zijn hele boeken over volgeschreven, haha, wie het weet mag het zeggen, maar ik denk dat Geurtz en consorten best goede aanwijzingen geven, oa jezelf niet vereenzelvigen met een stemming of staat/laag van jezelf.

Niet serieus nemen als je om eoa reden daarin terechtgekomen bent of dat overheerst op enig moment, of langere tijd, dat je dan denkt: zo ben ik (nu eenmaal), dit bén ik -ipv daar bevind ik me nu blijkbaar (in)- en ook door niet te denken dat dat je "overkomt" en niks aan te doen is.

Een van die eigenschappen van wat ik aanhaalde uit de Happinez van dat artikel dat ze mensen (die zichzelf als gelukkig mens beschouwen) had geintervieuwd en in kaart gebracht wat ze met elkaar gemeen hadden is dat ze verantwoordelijkheid namen voor zichzelf, wat ze doen en voelen, en dus niét toeschrijven aan wat hun overkomt. En ook niet dat ze dat wel/niet ergens mee (niet) verdiend hebben of de schuld van gaven, maar verantwoordelijkheid voor nemen en dat is iets heel anders.

Verantwoordelijkheid kun je nemen over iets wat buiten jouw schuld of invloed zelfs om gebeurt, je neemt alleen de verantwoordelijkheid over hoe je erop reageert en de impact ervan, de gevolgen dus, hoeveel invloed het uiteindelijk op jouw gesteldheid krijgt, voor zover je daar zelf invloed op hébt. En waarop niet, dat accepteren, aanvaarden, meenemen als een gegeven.



Niet tegen strijden, ontkennen, vergeten, verzachten, maar ook niet een allesbepalende rol geven: en dat is denk ik je overgeven, aan het leven, aan wat je niét zelf in de hand hebt, geen macht of controle over hebt, zoals over het klimaat, het weer, een vulkaan die uitbarst.

Overgeven aan dat wat onvermijdelijk is, aan wat je toevalt, en dat het geen invloed heeft of jij daar vooraf bang voor bent, rekening mee houdt, of gelooft/alle vertrouwen in hebt dat jou dat niet gebeurt: sommige dingen gebeuren los van jou, of jij wilt of niet, de tsunami trof zowel mensen die geweldig lekker in hun vel zaten als mensen die dat niet zaten, het maakt geen onderscheid, het ontziet "goede" mensen niet en straft "slechte" mensen niet, het leven eindigde voor al die slachtoffers, of ze daar nu alles uit gehaald hadden of niet, geluk of ongeluk hadden gekend, het is niet zo dat de gelukkigen behoed of beloond werden, en wie zo'n lot wel of niet ergens aan "verdiend" had, oid.

En ook de overlevers niet, waarom zij wel en anderen niet?



De gelukkigen kunnen aan het eind terugkijken op het leven ten volle geleefd te hebben, met ups en downs (die iedereen treffen), de doemdenkers kijken anders terug, met spijt misschien, nooit de volle blijdschap gevoeld, altijd een schaduw over hun gelukkige momenten en gevoelens door bijv altijd een grauwsluier van angst of (oude) pijn die verhinderden om de fijne gevoelens ook echt zuiver en puur te kunnen voelen.



En veel mensen zoeken het in "genieten van het leven": het verzamelen van zoveel mogelijk genot(smomenten), al zijn dat ook maar voorbijgaande momenten, die geen permanent goed gevoel geven, maar steeds herhaald moeten worden, want de invloed ophoudt als dat voorbij is. Dan nog is dat natuurlijk te verkiezen boven het "verzamelen" en herhalen van ervaringen of accepteren van een staat waar je van weet dat je niet blij van wordt en ook niet van geniet.

In elk geval verandert dat niet je onderstroom als je je aan de oppervlakte vermaakt/bezighoudt en het geen mensen/dingen/oplaadpunten zijn die een diepere betekenis hebben en op een dieper level voldoening brengen.

(dit geldt ook voor alle "genotsmiddelen", die een kunstmatige tijdelijke beloning inhouden en vaak intussen je eigen vermogens juist aantasten, waaronder het geloof in die eigen vermogens, als middelen (van buitenaf) die gesteldheid bepalen en/of beinvloeden).



Het is niet iets waar je het aan eigen verdienste kunt ontlenen, en dus iig niet iets bijdraagt aan een krachtige veerkracht, zeker niet als je (denkt) ervan afhankelijk te zijn en dus relatief (te)veel macht geeft over invloed op hoe je je voelt (en daarmee hoe je je iha over jezelf voelt).

Ik denk dat de waarde van wie of wat dan ook je van buitenaf aan invloed geeft (toedicht/toekent) op je eigen gesteldheid, nooit iets kan bijdragen aan je innerlijke kracht, innerlijke richtlijnen, innerlijk geweten, eigen capaciteiten/vermogens, waaronder vermogens tot liefhebben, compassie en zelfcompassie, en ook niet onderuit kunnen halen, blijvend uitschakelen of je laten beperken, als je dat zelf niet toeláát (of gelooft).

Je raakt capaciteiten niet kwijt, ze gaan niet stuk, hooguit je geloof en vertrouwen daarin kunnen worden aangetast van buitenaf.

Maar ook weer gewekt worden! Uit jezelf opstaan of van buitenaf gewekt/geraakt worden door iets of iemand, een impuls of vonkje, iig iéts wat erop wijst dat het er nog is, hoe diep ook weggestopt, het ís er!



En er is niks mis mee om wat sluimert binnenin, te laten wekken van buitenaf, als je daar zelf langere tijd de toegang niet toe vindt, al wil je je nog zo graag verbinden met die innerlijke bronnen en kern.

Alleen al door het te willen en op zoek te gaan naar die verbinding met je eigen kern, zul je daar op eoa manier ook komen: waar een wil is is een weg, wie zoekt die vindt!

Wat je dan ontdekt is dat dat geen permanente toestand zal zijn, want als je deelneemt aan het leven zullen er altijd gebeurtenissen zijn, mensen en dingen komen en gaan, die ook weer zullen testen en uitdagen, die je in andere lagen zullen "terugbrengen", maar dan weet je iig dat dat tijdelijk is, kunnen relativeren en je nooit meer vereenzelvigen met de gesteldheid van dat moment, weten dat dat niet voorgoed beinvloedt of bepaalt wie jij bént, en dat je opnieuw kunt/zult terugkeren naar die verbondenheid met die kern!



Eenmaal dat ervaren te hebben, zal het verlangen om daar vaker (zelfs permanent) mee in contact te staan, door alles heen, je drive in het leven worden, ook als je afdwaalt en verder van verwijderd lijkt te raken, het is iets wat je áltijd vergezelt, bij je draagt, koestert en vroeg of laat terug zal brengen zodra je beseft dat het een kéuze is, je ervoor kiest om de weg van liefde en vertrouwen te wíllen bewandelen, bereid bent om risico's te nemen die angst en belemmering kan trotseren door te proberen, door fouten te mogen maken daarbij, iig zelf iets probeert waar je invloed op hebt, en je niet fatalistisch bij neergelegd hebt (als dat niet hoeft).

Je kunt geen spijt hebben van waar je zelf niks aan kunt doen/veranderen, alleen als dat wel zo is en je het niet geprobeerd hebt (ongeacht hoe dat afliep).

Ook als het niet goed afliep, heb je dan iig de moed gevat of gehad, en dat op zich is al een enorme opsteker!



Het jammere is als je door eerdere negatieve of niet goed afgelopen ervaringen je geloof verliest dat het(zelfde) ooit wél goed zal gaan, of niet langer waardeert wat er wel goed aan die "negatieve ervaring" was, wat je daarvan opgestoken hebt, aan moois aan is geweest van kunt bewaren en meenemen, ipv de hele ervaring maar als een "mislukking" af te doen.

Ik denk dat je aan jezelf "verplicht" bent om te blijven kijken en waarderen naar de intenties, en waar je in geloofde en gelooft, en wat wél goed uitpakte, ook al was het een beperkte periode/ervaring, het heeft altijd ook iets goeds gebracht, en dat zien eruit te filteren is een kéuze: wat je ervan meedraagt. Al waren het al je eigen goede bedoelingen, je eigen liefde of geloof ergens in, misschien naief, of een dwaling oid, iets waar je van overtuigd was, en achter stond, probeerde, je ertoe dreef om dat te doen, bijgesteld hebt of dat klopte, misschien niet het juiste doel was, maar iig aanzette tot aktie, ipv afwachten en maar nergens in geloven, zodat je ook niks meer verwacht of verlangt van het leven (of jezelf).



Het leven leven is niet proberen zekerheid te krijgen dat je zonder kwetsuren de tijd doorkomt, maar weten (en bereid zijn) jezelf te kunnen stoten, blauwe plekken oplopen, je eigen weg ook maar proberen, bijstellen, omlopen, een stukje teruglopen, zoeken naar wegwijzers en herkenningspunten zoeken, maar hoe dan ook iig je weg vervolgen in de regen en kou die je verfoeit maar ook in de stralende zon, je kunnen branden daaraan en dan is diezelfde regen en verkoeling plots welkom.

Zonder zon + regen zou je de pracht van de regenboog niet kennen, zonder duisternis alleen de zon kennen en denken dat dat de enige bron van licht is, omdat je de sterren nooit gezien hebt, dat er meer zonnen zijn (die er altijd zijn) en een grotere ruimte dan je zelf kunt waarnemen.



Hier schijnt iig het zonnetje inmiddels vólop, dus ik ga me buiten warmen daaraan!

Fijn weekend allemaal, zoek het zonnige op, buiten en in jezelf!

Cloud, ik ben afgelopen week 3x in de stad geweest, wat een onrust!

Ook al vind je overal plekken waar het rustiger is en in de huizen binnen waar ik geweest ben.

Dan ben ik aan het eind van de dag toch erg blij met eigen (rustiger) omgeving en huis: de drukte zoek ik wel op als ik daar zin in heb, ipv een drukke leefomgeving en zelf de rust moeten (op)zoeken.

Maar dat verschilt per persoon, er zijn mensen die die energie juist bruisend en stimulerend vinden.



Het extraverte deel van mij kan ook opladen aan drukte, maar tot op zekere hoogte, niet de anonieme massale drukte en chaos, lawaai en rotzooi, overal prikkels op je af komen (horen, zien, voelen) die de focus leggen op alles buiten jezelf of op eoa manier moet zien buiten te sluiten tot een niveau waarop je het eigenlijk wel aangenaam of gezellig/levendig vindt en tegelijkertijd verankerd blijft in jezelf, en kunt waarnemen (en van je af laten glijden) vanuit eigen middelpunt of zo.

Als je al druk bent van jezelf of druk/stressy geweest is eerder rust welkom en als je zelf al rustig bent is de levendigheid weer welkom, het geeft iig een indicatie van eigen staat (en ach, wanneer is gevoelig dan óvergevoelig?).



Soms is het alleen maar het contrast (bijv van in volle rust met jezelf opeens in overweldigende drukte belanden, dat heb ik weleens als er een feest is en ik later binnenkom, zodat het al in volle gang is, of idd zelf al onrustig ben en dán ook nog eens een onrustige omgeving dat nog verder aanwakkert).

Soms is het ook maar wat je gewend bent, mijn moeder vindt alles druk (waar ze vroeger haar hand niet voor omdraaide), 2 mensen die tegelijk praten kan ze niet meer volgen, en als ik teveel op mezelf ben geweest ben je wat minder voorbereid op drukte/lawaai enz, dat wil niet zeggen dat je minder (stress)bestendig bent, maar wel gewend aan een bepaalde mate van prikkels en indrukken (en je ook weer went aan meer als je je daar vaker aan blootstelt misschien?).



Maar het heeft zeker te maken met hoe je brein indrukken verwerkt, daar zit echt verschil in tussen mensen.

Geen kwestie van goed of fout en ook misschien niet te leren, hooguit te oefenen, maar het beste is jezelf kennen daarin en naar luisteren en als het even kan je keuzes op afstemmen (net als ochtend-avondmens zijn, en daar als het kan je werk op afstemmen, bijv).

Een avondmens kan prima vroeg opstaan, eea is aan te leren of aan te wennen, maar die zal (bewezen) niet op zijn best presteren op uren en tijden dat een ochtendmens op zijn best is.

Zoveel mogelijk rekening houden met je eigen "instellingen" (voor zover het niet gewoon comfortzone is, dat is een ander verhaal) kan geen kwaad, lijkt mij!

En zeker niet jezelf om veroordelen of als tekortkoming zien, als het je blauwdruk is, je moet gewoon je eigen eigenschappen en aanleg zo mogelijk ten gunste inzetten waar mogelijk als een sterke kant, want aan elke eigenschap zit een gunstige/goede kant!

Cloud: juist futloos binnenblijven zorgt ervoor dat je futloos blíjft: denk aan de vitamine D die je door daglicht alleen maar búiten oppikt! Minstens een kwartier via het blote hoofd en onbedekte handen!

Gebrek aan buitenkomen kan dus zelfs oorzaak zijn!!

Dwing jezelf daar dat kwartiertje toe, of in de tuin als je die hebt, al ga je daar maar zitten te zitten, want van toegeven aan dat futloze binnenzitten knapt nooit iets op, dan maar moe naar buiten!



Alice: het lijkt erop dat er een leuke balans tussen visite en alleen zijn is bij jou dit weekend.

Lijkt me prima: wat gezelligheid op zijn tijd is ook hoognodig.