Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel VI

Eind 2011 opende Lisanne een topic omdat Lisanne maar niet gelukkig kon worden met zichzelf. Haar eigenwaarde was gebaseerd op de bevestiging die ze kreeg van anderen. In een relatie werd Lisanne afhankelijk en cijferde ze zichzelf weg, als vrijgezel was Lisanne altijd op zoek naar afleiding en naar een potentiële relatie. Na een relatie met een foute man waarin ze zichzelf compleet verloren was wist ze dat er iets moest veranderen, maar hoe?



Inmiddels is dit topic uitgegroeid tot een plek waar mensen hun verhaal (~15.000 berichten!) kwijt kunnen, maar vooral tot een plek waar men elkaar advies geeft en elkaar helpt om gelukkig(er) te worden. Het topic biedt praktische tips voor een aangenamer leven met jezelf en brengt lotgenoten samen. Het doel van dit topic is niet om de uiterste staat van kijk-mij-alleen-eens-gelukkig-zijn te bereiken.



Iedereen die zich op de een of andere manier verbonden voelt met dit onderwerp is hier welkom, of je nou net ontdekt hebt dat je anderen nodig hebt om je goed te voelen, altijd op zoek bent naar afleiding om maar niet alleen te zijn, al bezig bent om je eigenwaarde in jezelf (terug) te vinden of al helemaal gelukkig met jezelf bent. Eveneens is eenieder welkom die ongelukkig is in een relatie. Iets wat in deel III regelmatig ter sprake kwam.



Uit feedback bleek dat personen het waardevol vinden om de eerste vijf delen van het topic te lezen:

Deel I Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf

Deel II Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf - deel 2

Deel III http://forum.viva.nl/foru ... -3/list_messages/215279/0

Deel IV Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf, deel IV

Deel V- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel V



Maart 2016 bestaat de literatuurlijst uit de volgende stukken:

Als hij maar gelukkig is – Robin Norwood

De ideale vrouw is een bitch – Sherry Argov

Coach jezelf naar succes – Talene Miedaner

Verslaafd aan liefde – Jan Geurtz

Je kunt je leven helen – Louise L. Hay

Het monsterverbod – Carolien Roodvoets

Liefhebben zonder voorwaarden – Paul Ferrini

De Kracht van het Nu – Eckhart Tolle

Als succes een spel is, dan zijn dit de regels – Cherie Carter-Scott

Als liefde een spel is, dan zijn dit de regels - Cherie Carter- Scott

De zeven spirituele wetten van succes – Deepak Chopra

Superbrein – Deepak Chopra

Emotionele afhankelijkheid - Dr. Rudolf Snel.

Houd me vast - Dr Sue Johnson

Liefdesbang- Hannah Cuppen





Lisanne: bedankt voor het openen van het oorspronkelijke topic! Alhoewel Lisanne minder actief is, is er nog altijd een ‘harde kern’ actief aangevuld met (eveneens welkome) passanten.

Jeetje, Cloud, die zag je niet aankomen denk ik?

Het was eerder al wel een vreemde reactie op jouw voorstel.

Dan maar meteen de hele vriendschap verbreken is balen zeg.

Weet hij dat je meer verwachtte/voelde en is dat misschien de reden dat hij denkt dat rigoureus stoppen met alles beter is?

Dat hij dit er niet bij kan hebben of zo?

Cassandra, ik lees eea vaak door de regels heen, niet bepaalde letterlijke woorden, dus ik kan ergens ook gewoon naast zitten.

Ik schrijf wat in me opkomt, ga het maar niet analyseren waarom precies, en het zijn geen oordelen, gewoon wat ik eruit proef, zeg maar.



Over wegcijferen, dat haal ik bijv uit dit:

quote:

"deze relatie is toch meer lijden en overleven dan bloei en groei. Zaken zijn snel achteruit gegaan nadat hij het labeltje autisme (hoog functionerend vroeger Asperger).



Ben zelf een vechter, maar door eigen uitdaging van dagelijks chronische pijn 10 j nu, merk ik toch dat ik steeds minder energie heb om zo hard bezig te zijn met hem en daardoor mijn moederschap, dromen en behoeftes steeds opzij te zetten door de extra zorg.



Daarnaast was er ook sprake van geweld en agressie van zijn kant. Reden voor mij om 2 j geleden hulp te zoeken. Nu begrijp ik dat het beter.



Mijn boosheid gaat vooral over hoever ik het heb laten komen, dus vooral naar mezelf en schuldgevoel naar zoon.



Mensen vinden het vaak juist irritant als de ander dan overgaat op "nou, dat heb/ken ik ook hoor, wat ik heb meegemaakt is dit en dat" en daarmee dan het verhaal weer naar zichzelf trekken.

Dit hele forum staat al vol 18000 berichten waarin mijn halve levensverhaal te lezen is, haha, en dan nog kun je je (lees: je=men) hooguit proberen in te leven in een ander, maar natuurlijk nooit helemaal.



Kijk, zo destilleer ik met mijn eigen filter eea uit iemands verhaal, zoals jij "Het Gesprek" noemt met zoon.

Ik ken dat van élke gescheiden ouder zo ongeveer, niet alleen uit eigen ervaring maar ook van anderen dus in zo'nzelfde situatie en vaak waar ik dan "je/jij" schrijf bedoel ik "je" in het algemeen, dus "men".

En als contstatering, niet als oordeel.

De toon kun je niet lezen op papier en het hoeft ook helemaal niet te kloppen wat ik achter mijn pc-tje allemaal reagee, he.

Dus neem het niet te serieus en niet persoonlijk wat er zoal in mij opkomt.



Ik analyseer eea niet, het is dus wat zomaar in mij opborrelt, ik weeg dat niet zo af, het is voor mij ook goed om daarop gewezen te worden want ik ben me te weinig bewust van dat ik misschien té beslist of direct kan overkomen.

Ik zeg mensen liever niét hoe het zou moeten of hoort, het enige waar ik in geloof is dat mensen juist het beste bij zichzelf te rade kunnen gaan, wat ze zélf vinden en (voelen wat ze) voelen, en hooguit een andere blik/mogelijkheid op een situatie die ook zou kunnen, (dus svp niet in lezen dat dat betekent het in mijn ogen "niet goed doen" oid, en dan nog: wie ben ik nou helemaal?! Is helemaal niet van belang wat ik ervan vind, alleen jij weet tenslotte hoe iets is of voelt binnenin).



Je zoekt waarschijnlijk herkenning nu, en vaak héb je ook het meest aan lotgenoten die soortgelijke situaties hebben meegemaakt, zij het dat al die achtergronden toch vaak verschillen en ook per mens verschillend is hoe je op eenzelfde situatie reageert.



Wat ik zelf wel ervaren heb is dat je iemand nooit helemaal kent of weet wat er in iemand omgaat.

Ik dacht bijv ex na 18 jaar door en door te kennen en hij mij, en toch kwamen we in de voor allebei geheel nieuwe situatie terecht waarin je heel andere kanten van elkaar kent, zodra je tegenover elkaar komt te staan en tegenstrijdige belangen krijgt.

Elkaars schaduwkanten dus (verdriet en woede, teleurstelling, schuld en schuldgevoelens, schaamte, tekortgedaan voelen en tekortschieten enz) en die dan bij elkaar opgeroepen/veroorzaakt hebben, dat is heel anders dan tegenslag van buitenaf, als het de eigen relatie betreft.



Het lijkt me bij jullie extra wrang, omdat jullie samen in therapie zijn gegaan en er zoveel aan gedaan hebben om toch bij elkaar te blijven en elkaar te willen begrijpen, ik kan me zo voorstellen dat dat ook extra teleurstellend is als je/jullie er zoveel voor over hebben gehad en het toch eindigt in uit elkaar gaan of als 1 van 2en het opgeeft, niet meer in gelooft.

Je hebt er alles aan gedaan, meer dan je best kun je niet doen en zijn er 2 voor nodig in een relatie, zeker als het moeizaam gaat en hard werken is, is het niet bepaald een relaxte relatie die achter je ligt.

En idd blijf je verbonden aan elkaar als je ook ouders bent, dus je blijft een (andere vorm van) relatie voortzetten met ex, dat is ook weer heel anders dan stellen zonder kinderen die uit elkaar gaan en geen enkele rol meer in elkaars leven spelen daarna, als ze niks meer met elkaar te maken willen hebben.



Na jaren van verwijdering is het bij mij nu zo dat ex alweer een paar jaar zeer close en betrokken vriend is en ik hoop ook dat dat zo blijft, voelt als "family", ik houd van hem zoals van onze kinderen, het was destijds ook geen rotrelatie of "verkeerde keuze" oid, (zoals veel mensen later vinden dat ze op de verkeerde zijn gevallen, als het om hun ex gaat), we groeiden allebei een andere kant uit en nu is er ook weer een naar elkaar toe groeien.

Het is mooi als dat gebeurt, had ik niet verwacht, hoewel ik altijd sterk het gevoel heb gehad/heb "geweten" dat het houden van niet over was, ook al konden we niet verder leven samen.



Het werkt straks enorm in je voordeel dat je het echt fijn kunt vinden om alleen te zijn en je eigen ding te kunnen doen, al had je die ruimte ook al tijdens de relatie.

Het lijkt me dat je meer dan genoeg te verwerken hebt, en ik hoop dat je genoeg "me-time" gaat krijgen, nu het grootste deel van de zorg van jullie zoon toch op jou neer blijft komen en je zelf ook beperkt bent qua energie.

Ik weet wel dat ik mezelf járen hard nodig heb gehad en voelde me natuurlijk ook niet bepaald in de stemming om te feesten, verre van zelfs, al had ik ook een sterk gevoel van "nu ff ik!".



Heb net het nieuwe boek van Jan Geurtz in huis en in begonnen met lezen, gaat over loslaten en zijn visie om een relatiecrisis als kans te zien en aan te pakken voor spirituele groei.

Ik geloof dat dat destijds bij mij zeker zo is geweest (heb ex destijds zelfs bedankt voor die crisis, zonder dat had ik die persoonlijke groei/ontwikkeling gemist denk ik, iig veel langzamer gegaan en wie weet hoeveel langer de focus op relatie en gezin gehouden. Ik heb wel willen voorkomen dat het gezin als los zand uiteen zou vallen, en dat is best aardig gelukt, we zijn met zijn allen close al lopen we de deur niet plat bij elkaar, en zij het dus tussentijds zeker niet altijd gemakkelijk geweest om die betrokkenheid erin te houden (als iemand niet wil kun je dat niet afdwingen, hooguit van bewust maken en hopen dat dat dan wordt opgepikt).



Die betrokkenheid erin houden zal waarschijnlijk nóg lastiger zijn als er ook nog sprake is van aandoeningen in het autismespectrum (ik ben daar zelf niet bekend mee, hooguit vermoedens bij in die richting bij een paar familieleden met wie ik al een tijd geen contact meer heb).

Heeft die therapie ook geholpen tav agressie (en geweld, weet niet hoezeer dit een rol speelde, maar dat is nogal wat)?

Ik begrijp dat je zelf ook therapie hebt?

Dat zal fijn zijn op dit punt in je leven, lijkt me?

(ik ben toen zelf begonnen met coach en dat heeft zoveel goeds teweeggebracht, me veel bewuster en breder laten kijken naar mijn situatie van toen, zoveel inzichten en eyeopeners gegeven!).



Hoe dan ook wens ik je heel veel sterkte met alles!

Carmen: het vergelijken met anderen is al hét recept voor twijfel (aan jezelf en anderen) toelaten in je leven, en bijv Fb is zo'n trigger die uitnodigt tot vergelijken, want dat doen mensen iha onbewust gewoon vanzelf als ze naar anderen en hun levens kijken.



Onderzoek of die "onderbuikgevoelens" wel kloppen, is het intuitie of angst?

Want dat zijn 2 verschillende dingen, angst speurt naar soortgelijke (negatieve) signalen en - ervaringen (ook al zeg je dat dat vaak genoeg gebleken is achteraf, dat kan ook komen door selffulfilling prophecy bijv: door wantrouwen en onzekerheid (en bevestiging vragen van anderen dat het niet zo is) kun je mensen ook van je af "jagen", zeker als er niks aan de hand is wat hun betreft en het voor jou een heel punt van belang is.



Natuurlijk is het niet leuk dat ze jou niet meevragen op iets waar je zelf het initiatief toe genomen hebt (dat festival) en misschien eerder een signaal om zelf een stapje terug te doen dan dat het aanleiding is om nóg meer voorover te willen buigen naar hun toe.

De "parendans" in relaties geldt volgens mij ook voor vriendschapsrelaties: terugtrekken aan de ene kant leidt dan tot nog meer toenadering zoeken en trekt de ander zich weer verder terug enz.

Die toenadering om dichterbij te komen kan in de vorm van pleasen zijn, je best doen, moeite doen, dat kan (te) afhankelijk overkomen op anderen en niet spontaan/relaxt voelen voor de ander, omdat het verwachtingen schept dat zij dan ook hetzelfde zouden moeten zijn: net zoveel moeite en hun best doen om de wederzijdsheid en gelijkwaardigheid erin te houden. Dat geeft een bepaalde druk, die hoeft niet groot te zijn, maar kan voor anderen toch als "moeten" voelen, in het krijt staan, niet evenwaardig voelen als ze iets niét doen.



Kan ook in de vorm van verwijten maken of als ze zich ter verantwoording geroepen voelen dat jij je tekortgedaan voelt.

Hoe je het ook inkleedt dat het jouw gevoel/indruk is, de ander kan dat toch oppakken als dat zij voor jouw gevoel verantwoordelijk zijn als het door iets komt wat zij hebben gedaan of nagelaten.

Dat betekent niet dat je het erbij moet laten zitten als je je buitengesloten voelt, oid.

Vaak helpt zelf wat meer (emotionele) afstand nemen dan beter, omdat ze misschien ook idd wat afstand aan het nemen zijn (onbewust) en dat het evenwicht (in hun beleving) weer kan terugbrengen.

Vragen om (meer) alsjeblieft erbij te "mogen" horen kan "behoeftig" overkomen en plaats je jezelf in een mindere positie (zij zijn begeerlijker als vriendinnen voor jou dan jij je voelt voor hun).



Mensen willen iha met elkaar omgaan omdat het voornamelijk prettig is, niet vanuit dat er eoa verplichting ontstaan zou zijn uit dat je jaren met elkaar omgegaan bént, maar omdat het fijn en gezellige toevoeging is en blijft in het nu, dat je je bij elkaar op je gemak en thuis voelt, en over en weer ongeveer evenveel in stopt en "uit haalt" aan plezier én steun, zodat je niks aan elkaar "verschuldigd" bent of dat de weegschaal (te) ver doorslaat naar dat de een er meer (betekenis) aan hangt dan de ander, of moeite moet doen om in de smaak te vallen, erbij te horen, of dat de ander die indruk/gevoel krijgt.



Omdat het ook zo ís, dat zij bij elkaar in de buurt wonen en ook nog eens al langer bevriend waren, zíjn zij onderling idd ook in een andere positie dan jij, en onafhankelijker van of jij erbij bent dan andersom.

Dat is vervelend voor jou, omdat je dan idd meer moeite moet doen om de aandacht op jou te vestigen en af te spreken, als je niet vanzelfsprekend in hun directe omgeving en dagelijkse leventje een rol speelt, maar bijv door appen op de hoogte moet zien te blijven vanaf een afstandje.



Het zou voor jou ook relaxter zijn als je terug zou kunnen vallen op meer leuke mensen in je eigen omgeving en dat is nog niet zo makkelijk, nieuwe vriendschappen ontstaan niet zomaar, je ontmoet ze niet zomaar, en kost tijd om te weten wat je aan iemand hebt en andersom.

Ik heb relatief veel nieuwe kennissen gemaakt na mijn scheiding en pas nu (ruim 10 jaar later) durf ik te spreken van dat sommigen daarvan echte vriendschap zijn geworden.

Dat heeft de nodige tijd gekost en niet met iedereen wordt het zo innig en close en dat hoeft ook niet.

Dan nog kan dat ook met die mensen nog veranderen, ik heb met sommige voorheen close mensen met wie ik eerder veel omging geen enkel contact meer en er zijn nieuwe bijgekomen, die dan weer meer passen bij mij nu/ mijn leefwijzen nu.



Ik heb lange tijd gezocht naar "gelijkgestemden", daar had ik veel behoefte aan, en nu heb ik in dagelijks leven een kringetje in directe omgeving waar ik geeneens zoveel mee gemeen heb aan leefwijzen/levensvisies, maar wel om ben gaan geven en andersom, ondanks die verschillen.

Iemand hoeft niet +/- hetzelfde in het leven te staan om bij je te kunnen passen en om elkaar te geven.

De ene vriend(in) past bijv vooral bij het uitgaan, andere om mee te winkelen, en er zijn er maar een paar met wie ik echt overál over kan praten. Het ene onderwerp geschikter met die ene, het andere weer met een ander, want sommigen begrijpen dat weer wel waar anderen zich niet of nauwelijks in kunnen verplaatsen of heel anders in staan.

1 stel heeft bijv geen kinderen en nauwelijks familie (over), die hebben best hun eigen visie op hoe het zou zijn om (volwassen) kinderen te hebben, maar nooit helemaal in kunnen inleven en dat hoeft ook niet, dat onderwerp zal ik dan eerder uitwisselen met vriendinnen die ook kinderen hebben of single moeder zijn als het gaat om ervaringen uitwisselen.



Ik houd ervan om mijn eigen gang te gaan, ik vind het leuk als iemand me uitnodigt om samen ergens heen te gaan en ik me vrij voel om dat te doen of niet. Ik heb 1 vriendin die bijv vraagt of ik ook ga en anders gaat ze ook maar niet. NIet dat ik me daardoor verplicht of onder druk voel, want ze vindt dat ook niet erg of zo, toch voelt dat minder vrij als zij daarmee aangeeft dat ze die keuze afhankelijk maakt van mij (terwijl er ook anderen gaan met wie ze bevriend is). Dat is haar eigen onzekerheid en dat laat ik los, is niet mijn taak, ik ga als ik daar zelf zin/behoefte aan heb en uitkomt.



Ik had jaren terug een vriendin die een soort verantwoording ging vragen waarom ik niet (snel genoeg) terugappte en vaak niet kon als zij behoefte had om elkaar uitgebreid te spreken.

Oa omdat zij maar weinig vriendinnen had en ik toen juist heel veel tijd over veel mensen moest verdelen, de kinderen nog bij me woonden en ik mijn "me-time" echt moest bewaken. Dat deze vriendin bereid was veel aandacht en tijd in de vriendschap te stoppen zorgde ervoor dat ze dat ook terugverwachtte, maar ik had dat niet nodig, het was qua behoefte uit verhouding: als ik geen tijd voor haar had, raakte ze verongelijkt en voelde zich dan niet belangrijk voor mij. Eigenlijk vroeg zij om prioriteit te zijn en dat was haar idee van vriendschap, in werkelijkheid vond ze eigenlijk dat ik op elk moment klaar moest staan als zij daar behoefte aan had, zag mij als beste vriendin, terwijl ik nog meer belangrijke en close relaties te onderhouden had (waaronder familie: moeder met gezondheidsklachten (zij ging nauwelijks met haar ouders en broers om), tantes die nog leefden maar ouder en brozer werden en bezoek zo fijn vonden (en ik ook), haar zoon al de deur uit maar de mijne nog niet, kortom: zij had zeeen van tijd voor vriendschap en verwachtte dat andersom ook van mij.



Dat is doodgebloed, oa omdat ik daar niet aan voldeed en ook geen zin/tijd/puf/ruimte voor had om zo op haar gericht te kunnen zijn.

En nu heb ik ook meer ruimte en nog altijd geen behoefte aan, ik wil niet dat iemand mij(n tijd/aandacht/appen/contact) zo heel belangrijk maakt of zich dan niet vermaakt of onzeker wordt, terwijl ik dat andersom niet had en heb en verdeeld is over meer (close) mensen die ik allemáál belangrijk en prioriteit vond/vind.

Het is vervelend/beklemmend als iemand daar dan zelf uit concludeert "dus ik ben niet belangrijk (genoeg) voor jou", als dat niet aan de orde is, maar iemands eigen gevoel/interpretatie daarvan.

En dat krijg je dan ook niet aan het verstand gebracht dat dat niet betekent dat de een belangrijker/beter of minder oid is.



Een aanrader in dat opzicht is toch het boek van Geurz "Verslaafd aan liefde".

Het maakt vooral duidelijk waar je eigen "negatieve geloof" uit bestaat: dat is een "laag' in jezelf, is een diep gevoel van binnen van "ik tel niet mee, ik mag er niet zijn, niet tot last zijn, ik ben niet van waarde, niet belangrijk, niemand ziet mij staan" enz enz.

En ieders eigen strategieen om zich wél van waarde te kunnen voelen, de een is de gangmaker geworden, de ander blinkt ergens in uit, of wordt pleaser, of juist arrogant, of "helper" of kan terugvallen op studie/werkresultaten waar je zelfvertrouwen uit haalt, hoe dan ook allerlei manieren die je ontwikkelt en die bijdragen aan je eigenwaarde.



Dan nog zullen bepaalde ontbrekende "rollen" daar vaak niet door gecompenseerd kunnen worden. Graag een relatie hebben bijv (of zich door het ontbreken daarvan onzeker en minder voelen) wordt niet gecompenseerd door goed in je werk te zijn en daarin gewaardeerd en zelfverzekerd te voelen en andersom: een fijne, vaste en "zekere" relatie waar je vertrouwen in hebt, compenseert het niet als je je werk belangrijk vindt en maar geen baan kan vinden, oid.



Bij jou is vriendschap een hekel punt, beladen geweest door eerdere grote teleurstelling en buitengesloten voelen, dus dat is logischerwijs een trigger waardoor je misschien signalen ziet die je alert maken op evt herhaling daarvan, terwijl dat nu niet het geval hoeft te zijn. Dat dat vaker is uitgekomen bevestigt jouw "zie je wel"-gevoel (en onzekerheid, "ik ben blijkbaar vriendschap niet waard/ niet geschikt" of wat dan ook, en dat gevoel neem je onbewust denk ik ook mee in je huidige en nieuwe vriendschappen.

Dat onderbuikgevoel kan bij jou een te scherp afgesteld alarm zijn (door eerdere negatieve ervaringen) en dus een gevoelig punt.

En wat daar oa tegen lijkt te helpen om daar meer zelfvertrouwen in te krijgen is dus precies juist het tegenovergestelde, positieve ervaren: wél langdurige, innige en fijne vriendschappen meemaken.



Dat wordt en is dan belangrijk voor je, meer nog dan mensen die die ervaring niet hebben.

Logisch en heel begrijpelijk.

Het enige wat je zelf kunt doen is proberen die lading zo mogelijk kwijt te raken, door die eerdere ervaring(en) te verwerken, zodat die onzekerheid die je daarvan hebt meegekregen je niet afhankelijk maakt van bestaande/nieuwe vrienden en daarvan verwacht dat zij dat zullen (moeten) "goedmaken".

Als het niet langer "of met hun óf in mijn eentje/ heb ik anders niemand om iets mee te doen" zou zijn, is dat veel relaxter ook voor jou.

Dat het een keuze is met wie je wil zijn en niet dat er niks te kiezen valt (dan ben je afhankelijker).

Dat je eea ook in je eentje onderneemt is heel goed van je, ook al zou je het fijner vinden samen met (een) ander(en).



Ik denk dat je zult zien dat als je wat meer ruimte geeft aan die vriendengroep, het vaak juist idd niks te betekenen had en de vriendschap gewoon verder gaat.

Vaak bereik je meer (van wat je wilt) als je zegt: "joh, volgende keer ben ik er graag weer bij, meiden!" dan met "waarom mocht ik er niet bij zijn? Vinden jullie soms dat ik er niet bij hoor?" (even simpel gezegd).

Ik denk altijd maar: mensen willen iets vaker als ze het als fijn/prettig ervaren, dus het enige wat je kunt doen aan eigen invloed op vriendschap is zorgen dat mensen graag in jouw gezelschap zijn (en jij jezelf goed gezelschap voélt, aangenaam gezelschap bént, iets positiefs toevoegt) omdat dat uitnodigt tot je graag willen zien/afspreken.

Meer kun je niet doen.



Je zou niet heel hard je best "moeten" hoeven doen, ook niet in vriendschapsrelaties, om bij anderen te passen of erbij te horen.

Jezelf kunnen zijn (en zij ook) en op je gemak zijn bij elkaar, interesse over en weer in elkaars belevenissen, en waar nodig medeleven en support, als dat zo'n beetje gelijk op loopt.

En als het uit verhouding raakt en jij veel harder je best doet en altijd initiatief moet nemen, dan misschien dus een stapje terug om het weer gelijk te trekken, want het is veel moeilijker om een ander aan te zetten tot meer/vaker daar heb je minder invloed op dan wat je zelf kunt doen (behalve dus ervoor zorgen -voor zover jij niet in allerlei bochten moet wringen en aanpassen/meegaand zijn- dat ze gewoon graag met je omgaan.



Hoe meer jij kunt ontspannen daarin en denkt: "Graag of niet, hoor!" hoe gemakkelijker het vaak verloopt. Dat klinkt tegenstrijdig, maar zo werkt het helaas wel.

In mijn eigen omgeving ben ik helemaal opnieuw begonnen qua kennissenkring en dan "kende" ik wel wat mensen los van elkaar, daar hoorde ik niet bij, die kwamen met elkaar in groepjes, en intussen (na járen he) heb ik daar mijn plekje wel veroverd.

Ik weet nog goed hoe dat is en ik meer reden had om mensen te leren kennen dan die mensen die al hun bestaande groepje hadden dus je moet een lange adem hebben ("investeren") wil je echt deel uitmaken van bestaande vriendengroepjes, ik weet het.

Wat mij geholpen heeft is dat ik ze/het niet heel hard nodig had, niet heel belangrijk was om erbij te "mogen" horen, en ik daardoor ook de "luxe" had om "selectief" te blijven wie ik evt een echte toevoeging vond & zelf echt leuk vond om mee om te gaan, geen haast mee had en alle geduld had (hoewel ik vaak gedacht heb toen: "wat doé ik hier?"



Ik zeg dan ook altijd: als je ergens maar vaak genoeg komt (en een praatje aanknoopt) word je vanzelf een bekende!



Dus vooral blijven proberen ook nieuwe mensen aan te trekken, zodat je meer keuze hebt wie bij jóu past en met wie je evt kunt en wilt omgaan!



Geniet van het lekkere weer!

quote:cloudwalker schreef op 27 maart 2017 @ 11:07:

Nee dit zag ik idd niet aankomen. Hij voelde dat we beide niet goed 'gingen' op ons contact en hij heeft gelijk. Want ik voel zeker meer voor m dan een gewone vriend, kon het alleen prima wegstoppen. Ben blij dat hij deze keuze heeft gemaakt ondanks dat het pijn doet. We reageren te intens op elkaar denk ik. Don't know.



Mooie tekst cassandra



Je hebt gelijk denk ik, CLoud.

Als het niet gelijk op gaat (zie hierboven voor vriendschappen) gaat dat toch op den duur wringen.

Dat werkt niet, ook al houd jij je in, daarvoor moet je dan toch iets onderdrukken en dat blijft moeilijk als je gewoon meer voélt, ook al verwacht je niet meer dan dat wat er wél was.

Vriendschap kan dan pas hooguit als dat gevoel afgezwakt is, zodat je niks hoeft te verbergen/inhouden en je weer op gelijke voet staat.



Maar moeilijk is het wel, ook al weet je dit met je verstand dat het "beter" is zo.

Het zál ook echt gaan afnemen en normaliseren, weet ik uit ervaring(en), als je idd afstand neemt van elkaar.

Ik ga de zon in, even bij buurvrouw koffie drinken, heb ik beloofd.

Zij heeft de tuin vol op het zuiden, hele dag zon al, en uit de wind, is weduwe en door buiten te zitten geeft ze aan dat ze open staat voor visite en een praatje.



Geniet van de zon als het even kan, allemaal!

Carmen, ik hoop dat je je ook gesterkt voelt door het idee dat je niet de enige bent.

Ik lees het hier zoooo vaak (en in eigen omgeving zie ik het ook) dat veel jonge (en trouwens op élke leeftijden al dan niet single) vrouwen op zoek zijn naar vriend(inn)en & een stabiele, langdurige vriendenkring.

Warme affectieve, empathische en innige contacten hebben ís ook gewoon heel belangrijk in het leven!

Niet alleen/zozeer om je te vermaken of om steun, maar vooral ook om samen plezier te hebben, te kunnen delen, met elkaar mee te leven, je dagelijkse beslommeringen te bespreken, erop uit te zijn, je leven te verruimen.

Het geeft zeker wel extra betekenis aan je leven als je je verbonden voelt met andere mensen die je zelf ook graag mag of van houdt!



Vrouwen isoleren zichzelf soms onnodig, omdat ze ertegenop zien om ergens alleen op af of naartoe te gaan, vinden het gewoon niet zo gezellig als het niet samen is, dat is zo jammer want het is vaak juist dé manier om nieuwe mensen te ontmoeten.



Ik ken een paar vrouwen die via een oproepje hier op het forum nieuwe vriendinnen hebben gemaakt irl, al dan niet in de eigen omgeving.

Dat is best een idee, om zo'n oproepje te doen of op die van iemand anders te reageren in jouw buurt?

Zelf "ken" ik ook aardig wat mensen in real via dit forum in de loop der jaren, ook al wonen die wat verder weg.

Je kunt ook meeschrijven op bepaalde topics die je aanspreken, ik weet bijv van een paar vrouwen van dit topic dat ze "achterom" via PB contact hebben met elkaar, en we hebben ook een paar meetings gehad ergens midden in het land, met div leeftijden, wie weet dit voorjaar/deze zomer wel weer.

Het voordeel is dat je elkaar al best "diep" kent en op zoek zijn naar "verdiepen" en dus heb je dan alvast een bepaalde vertrouwelijkheid en overeenkomsten.



Geloof erin dat ook jij zulke vriendschappen kunt en zult krijgen!

Ik zie het bij mijn kinderen ook, op die leeftijd ben je zelf ook zo in ontwikkeling dat je vanzelf toch mensen vindt die zo'nzelfde ontwikkeling kennen en met wie het zich verdiept en anderen juist vermindert, dat is heel normaal in bepaalde levensfases en veranderende situaties.

Er zijn zoveel meer jongeren die graag naar festivals gaan, en ook graag zo'n nieuw groepje zouden vormen!

Dan heb je al iéts met elkaar gemeen, en soms klikt het op andere vlakken ook nog.

Er zijn overal mensen die bij jóu passen, bij jouw interesses en hetzelfde denken over wat vriendschap inhoudt!

Casssandra, het is zeker niet de bedoeling geweest om jou het gevoel te geven dat jouw pijn en andere emoties er niet mogen zijn, laat staan niet erkend of begrepen wordt, integendeel, ik heb zelf mijn scheiding en het uiteenvallen van mijn gezin ook als de grootste klap ever ervaren!

En jarenlang ook.

Niemand zal verwachten dat je nu positief zou moeten zijn, zo zwart-wit is het niet, middenin het donker is het door mij/anderen wijzen op lichtpuntjes meer bedoeld als vooruitzicht om aan vast te kunnen houden dat dit een fase/periode is waar je je bevindt en later tzt doorheen zal gaan en overheen zal komen. Dat er lichtpuntjes zullen zijn of komen betekent niet dat deze donkere tijd daarmee ontkend wordt of er niet zou mogen zijn. En het kan heel goed zijn dat je nu helemaal geen behoefte hebt aan dat soort "bemoediging" van pogingen om wat licht te brengen in die duisternis.



Ik zal de laatste zijn om te beweren dat je in staat zou moeten zijn om elk moment van de dag de positieve en zonnige kanten te zien!

Met die 18000 posts (het zijn er meer zag ik, over de 19000) wilde ik aangeven dat ik relatief door de jaren heen nogal veel tijd heb geinvesteerd in het lezen en verdiepen in en -zo mogelijk- niet-oordelend een hart onder de riem steken van (voor mij onbekende) anderen, waarbij ik gaandeweg ook veel van mezelf en eigen leven heb blootgegeven. Natuurlijk verwacht ik niet dat je die zou lezen!

Mijn eigen ervraringen en wat ik aan kennis & ervaringen van anderen heb meegekregen verwerk ik (als leek) in mijn reacties, als ik elke keer ook nog mijn eigen leven erbij zou halen stond dit forum helemaaaaaal vol met schrijfsels van mij .

Hoofdzakelijk bestaat mijn boodschap uit: wees jezelf, erken en voel vooral wél je eigen gevoelens in het hier en nu, én dat er licht is aan het eind van de tunnel, ooit, tzt.

Dat is zo'n beetje de insteek van dit topic: de nadruk ligt hier op elkaar tips en hart onder de riem steken hoe weer wél zelf gelukkig te worden in je eentje, zeker als je er alleen voor staat: problemen en pijn zijn dan een gegeven en het uitgangspunt is dat het een heel proces is om het beste ervan te willen maken, gezien de situatie(s) waar iemand mee te dealen heeft, en dat ook (of wellicht misschien wel juist) pijnlijke ervaringen uiteindelijk bijdragen aan persoonlijke groei, aan degene die je nu bent en hoe je leven zich ontwikkelt.



Het is voor mijn eigen gesteldheid en gezondheid dat ik mezelf begrens in de hoeveelheid betrokkenheid & in de hoeveelheid informatie die ik hier tot mij neem van (vele) anderen en in wat ik van mezelf deel met anderen, naast die betrokkenheid met de kring mensen in eigen irl.



Ik onderschrijf zeer de erkenning door anderen en vooral door jezelf van pijn en pijnlijke situaties als van het allerhoogste belang (en dat associeer ik zeker niet met slachtofferrol), ik ben zelfs van mening dat als mensen het overslaan om zich slachtoffer te voelen (van iemand of een situatie) ze een belangrijke fase overslaan (erkennen, rouwen, treuren, zelfcompassie, woede, onmacht, frustratie, gemis, teleurstelling enz) die noodzakelijk is voor verwerking van die gevoelens!

Heel begrijpelijk dat je daar aandacht voor neemt en vraagt, want het is deze uiterst pijnlijke fase die compassie en zelfcompassie oproept en de warme affectie die daarbij hard nodig is, zeker als je gewend bent om degene te zijn (geweest, afgelopen jaren als partner en echtgenote) die dat alles (begrip, compassie, empathie enz) meer/uitsluitend heeft gegéven dan ontvangen!



Van mij dan ook heel veel knuffels en kracht gewenst, het ís idd een donkere, pijnlijke en onzekere periode en ik wens dat je hier en irl die arm(en) om je heen krijgt om op te kunnen leunen/steunen, op de manier die je zelf voelt dat je nodig hebt en jou ook daadwerkelijk helpt met waar jij nu voor staat.

Ik merk dat ik moet zoeken naar de juiste woorden, die schieten tekort op een computerscherm, dus daarom rest mij te zeggen dat ik het ontzettend rot vind voor jou en je nu een big hug en een virtuele omarming wil geven.

Succes en sterkte!

Cloud: liefdesverdriet! heftig hoor en je had dat niet eens verwacht!

Ook een voor jou!

Je hebt ook weinig afleiding momenteel, dus neem die tijd ook idd om te huilen hierom.

Misschien geeft dit noodgedwongen aan huis gekluisterd zijn juist een uitgelezen mogelijkheid om te over te geven aan te voelen wat je voelt, dus laat maar komen zoals het komt.

Sterkte!

Nee hoor, svp niet denken dat jij of ik het "goed" (genoeg) zouden moeten doen, (of goed/fout zouden kúnnen doen), we zijn daar op iig dit topic gewoon helemaal niet mee bezig!

Dat is de oordelende "laag", die van eigenwaarde en je wel/niet goed (genoeg) voelen, en dat relateren aan "buitenaf" dmv goed- en afkeuring, bevestiging, enzo, of hoe jij/ik op anderen overkom(t), en daar draait het hier ook helemaal niet om, ook niet om op voetstukken staan, complimenten, dankbaar moeten zijn/voelen en wat je van elkaar vindt en dergelijke.



Ik ben dit topic zéker niet! en dat wil ik ook niet zijn, ik hoop dan ook dat de andere medeschrijvers (graag!) weer meer van zich laten horen met hun even zo waardevolle bijdragen!



Ik reageer en schrijf spontaan uit het hart, voor mijn plezier en voldoening, niet overdacht, niet afgewogen of voorzichtig, en dat spontane verdwijnt als ik ga stilstaan bij of nadenken over of hoe iets overkomt, of we iets wel "goed" doen/verwoorden: we lopen hier allemáál tegen die beperkingen aan van het geschreven woord: sfeer, toon, beperkte info, gevoelens en emoties laten zich maar lastig beschrijven!



Weliswaar een laagdrempelig (maar imo waardevol) platform en vrijwillig en vrijblijvend van/voor wie tijd en zin heeft om te lezen en te reageren.

Het is imo al meegenomen dat mensen hier van zich af kunnen schrijven en over en weer met elkaar meeleven, soms iets aan reacties van anderen daarop kunnen hebben en soms ook niet, soms weerstand of zelfs ergernis (dat ben ik wel gewend oa met die lange teksten haha) en dat is allemaal prima!

Daar vinden wij hier niks van, gelukkig



Ik ben hier zelf al een tijdje aan het afbouwen, zowel in kwaliteit (intensiteit en hoezeer ik me iha nog wil en kan verdiepen in anderen) als kwantiteit (dat idiote aantal de hoeveelheid reacties en tijd die ik besteedde aan forummen indammen, ik heb het aantal topics waar ik op reageer ook beperkt).

Genoeg aan mijn hoofd om me mee bezig te houden aan nieuwe dingen, uitdagingen en mensen irl!

Ik ben in een fase dat ik graag vooruit kijk en zelf (weer) eea aan het beleven ben, ik merk dat ik (al langere tijd) niet zo'n zin meer heb om mezelf te herhalen, terug te kijken naar of te putten uit ervaringen en dingen die (al ver) achter me liggen uit eigen verleden, die ik al verwerkt heb.



Wat ik hier vaak tegen anderen zeg geldt ook voor mij: selectief zijn in wat je "inneemt" aan info, (zoals overtuigingen en gebeurtenissen van buitenaf (nieuws, krant, tv, (social) media, internet, maatschappij en je directe omgeving wat je allemaal hoort en ziet, meningen hoe anderen leven, meemaken, vinden en doen) en dat geldt ook voor een forum en in hoeverre je mee(be)leeft, want naast leuke en fijne dingen delen staat het ook vol met waar mensen mee zitten en rondlopen, issues en problemen, en dat heeft toch (ongemerkt) invloed.

Daar ben ik ook niet immuun voor en net als gezonde afstand tot de issues van familie en vrienden irl geldt ook hier dat ik dat steeds beter leer doseren (ipv voor mezelf steeds te relativeren).



Geldt ook voor jou: niks moet hier, doe waar je je zélf goed bij voelt!

Cassandra:

Afgelopen weekend was wéér rustig, qua bezoekersaantallen

Er is geen peil op te trekken blijkbaar, ook al is het nog voor het seizoen eigenlijk begonnen is.

Je weet nooit waardoor, het was behoorlijk zonnig, maar in de schaduw ronduit koud, er stond een koude wind.

Alle standhouders hadden er last van, en wel weer goede contacten opgedaan (netwerk is belangrijk voor de agenda & nieuwe locaties).

Ook mensen met 35 jaar ervaring kunnen dit niet inschatten, blijft een gok elke keer hoe het zal worden.

Het samenwerken ging heel goed, alles zag er picobello uit en klanten tevreden

Maar echt hard werken was het nog niet, er mag nu wel wat meer drukte en omzet komen!



Ben recent ook weer een jaartje ouder geworden, vier ik eigenlijk nooit, dit keer veel belangstelling (telefoontjes, smsjes) en met wat vrienden op terras gevierd, beruchte appeltaart uitgedeeld, huis vol bloemen en lekkere geurtjes, ben verwend!

Vanavond komt gezin hier eten, dus ik ga zo beetje opruimen en lekkere dingen maken.

En dan weer naar komend weekend toewerken qua voorbereidingen.



Hoe is het bij jou, gaat het een beetje?

quote:VesperLynd schreef op 29 maart 2017 @ 01:31:

Ha allen! Even iets heel anders; het viel mij op dat Alice Morgan verdwenen is. Iemand enig idee van hoe of wat? Ik las haar verhalen en avonturen graag, dus ik hoop dat ze nog weer terugkomt...



Ze schreef dacht ik dat ze een vastenperiode ging inlassen (katholiek geworden) en ook maar meteen een forum"vasten"pauze nam.

Ze dacht niet dat dat ging lukken, maar het gaat haar goed af blijkbaar.

Ben ook wel benieuwd hoe het met haar gaat!

Waarschijnlijk heel veel knuffelen met de katten

Cloud: fijn dat je een relatief goede dag had.

Ik was ook altijd nogal van het iemand daarna nog laten weten hoe je je voelt, intussen vraag ik me af of dat wel zinvol is (voor hem om te weten, bedoel ik. Nu achteraf denk ik weleens: wat moeten ze met die wetenschap, als het voorbij is?)

Opschrijven kan voor jou zeker wel opluchten en eea op een rijtje krijgen, opsturen is een ander verhaal, wat verwacht je ermee te willen bereiken?

Hoe zou hij zoiets ontvangen aan de andere kant?

Voel het als een (fijnere) manier om het af te kunnen sluiten?

(ken het wel als het niet "af" voelt)

Wat zou het veranderen of makkelijker maken? Zoek je misschien nog naar antwoorden op dingen die anders onduidelijk blijven?