Psyche
alle pijlers
Als de dood een optie wordt Deel 2
woensdag 22 februari 2017 20:34
In overleg met de mods start ik een nieuw topic omdat de TO uit het eerste topic niet meer meeschrijft. Hier wil ik met gelijkgestemden praten over depressief zijn en alles wat dat met zich meebrengt, ook de gedachtes aan de dood.
Daarbij is het wel fijn als we de huisregels in acht nemen, want anders wordt dit topic waarschijnlijk verwijderd.
4. Wat is niet toegestaan op Viva.nl?
g. Het aankondigen van zelfmoord, het vertonen van destructief gedrag en automutilatie.
Het aankondigen van zelfmoord, het vertonen van desctructief gedrag, automutilatie (of soortgelijk gedrag) levert veel onrust op onder andere gebruikers van het forum. Dit is dan ook niet toegestaan. Speel je met zelfmoordgedachten? Schakel dan direct professionele hulp in/neem contact op met je huisarts. Ook het vertonen (vermoeden) van zelfverminking en het uiten van serieuze bedreigingen naar medegebruikers en/of beheerders is niet toegestaan. Ook behoud de beheerder het recht om gebruikers die onrust veroorzaken op het forum d.m.v. zelfdestructief gedrag preventief te weren.
Daarbij is het wel fijn als we de huisregels in acht nemen, want anders wordt dit topic waarschijnlijk verwijderd.
4. Wat is niet toegestaan op Viva.nl?
g. Het aankondigen van zelfmoord, het vertonen van destructief gedrag en automutilatie.
Het aankondigen van zelfmoord, het vertonen van desctructief gedrag, automutilatie (of soortgelijk gedrag) levert veel onrust op onder andere gebruikers van het forum. Dit is dan ook niet toegestaan. Speel je met zelfmoordgedachten? Schakel dan direct professionele hulp in/neem contact op met je huisarts. Ook het vertonen (vermoeden) van zelfverminking en het uiten van serieuze bedreigingen naar medegebruikers en/of beheerders is niet toegestaan. Ook behoud de beheerder het recht om gebruikers die onrust veroorzaken op het forum d.m.v. zelfdestructief gedrag preventief te weren.
woensdag 22 februari 2017 23:17
Hallo, ik zou ook graag meeschrijven.
Heb geen mensen in mijn omgeving. Ja, exact zoals het er staat: niemand.
Net het contact met mijn enige en beste vriend aan het kwijt raken.
Kortom, nu geen ruimte voor dit soort dingen
En nergens meer terecht kunnen.
Eenzaamheid wordt steeds erger.
Ik moet wel mijn hand weer uitsteken. Hopelijk lukt het me hier.
Ik praat wel met een therapeut maar daar wil ik stoppen want te ver weg.
Na alle verliezen en pijn steeds dieper in de put
Zie soms echt geen weg meer hier uit.
Bedankt voor het lezen.
Heb geen mensen in mijn omgeving. Ja, exact zoals het er staat: niemand.
Net het contact met mijn enige en beste vriend aan het kwijt raken.
Kortom, nu geen ruimte voor dit soort dingen
En nergens meer terecht kunnen.
Eenzaamheid wordt steeds erger.
Ik moet wel mijn hand weer uitsteken. Hopelijk lukt het me hier.
Ik praat wel met een therapeut maar daar wil ik stoppen want te ver weg.
Na alle verliezen en pijn steeds dieper in de put
Zie soms echt geen weg meer hier uit.
Bedankt voor het lezen.
The fact is i just saw a blizzard hunt a lizard in the muted light — Flea
woensdag 22 februari 2017 23:17
quote:nachtvlinder1977 schreef op 22 februari 2017 @ 22:42:
[...]
Ik herken het gevoel van veiligheid wel. Moet je nog lang blijven of weet je dat niet? Is er ook een behandeling opgesteld die je nu kunt volgen?Ik weet niet hoe lang ik moet blijven, hoop hier snel weg te zijn. Echt behandeling is hier niet, medicatie en gesprekken met de psychiater en verpleging, dat wel.
[...]
Ik herken het gevoel van veiligheid wel. Moet je nog lang blijven of weet je dat niet? Is er ook een behandeling opgesteld die je nu kunt volgen?Ik weet niet hoe lang ik moet blijven, hoop hier snel weg te zijn. Echt behandeling is hier niet, medicatie en gesprekken met de psychiater en verpleging, dat wel.
woensdag 22 februari 2017 23:19
quote:Juniper_ schreef op 22 februari 2017 @ 22:53:
Wat een mooi topic. Net als maximaal het vorige nooit gelezen maar dat ga ik gelijk doen.
Wellicht wil ik ook wel meeschrijven aangezien ik in mijn omgeving niet echt mijn gedachten en gevoelens kan tonen. Daar ben ik gewoon die enthousiaste vrouw met een masker op. En een lading medicijnen elke dag
Maar ik heb het momenteel behoorlijk zwaar weer. En mijn therapeut, de allereerste waar ik echt echt wat van heb geleerd stopt ermee. Dat is wel even een flinke teleurstelling kan ik je zeggen.
Nou goed, eerst eens lezen en wellicht sluit ik wel aan!dat je therapeut stopt is zwaar, ik herken het. Sterkte!
Wat een mooi topic. Net als maximaal het vorige nooit gelezen maar dat ga ik gelijk doen.
Wellicht wil ik ook wel meeschrijven aangezien ik in mijn omgeving niet echt mijn gedachten en gevoelens kan tonen. Daar ben ik gewoon die enthousiaste vrouw met een masker op. En een lading medicijnen elke dag
Maar ik heb het momenteel behoorlijk zwaar weer. En mijn therapeut, de allereerste waar ik echt echt wat van heb geleerd stopt ermee. Dat is wel even een flinke teleurstelling kan ik je zeggen.
Nou goed, eerst eens lezen en wellicht sluit ik wel aan!dat je therapeut stopt is zwaar, ik herken het. Sterkte!
woensdag 22 februari 2017 23:30
@kers, heftig dat je niemand hebt! Maarre... nu heb je in ieder geval ons!! Houd vol, samen komen we vast weer uit de diepe dalen! Ik ga maar eens proberen te slapen, vannacht vanaf 3.30 uur wakker... wil niet elke nacht slaappillen nemen, heb maandagavond al gehad en "mag" pas zaterdagavond weer van mezelf.
Hoop dat jullie een goede nacht hebben!
Hoop dat jullie een goede nacht hebben!
Het is zoals het is
woensdag 22 februari 2017 23:37
Thanks, drum. Ik heb me nog nooit zo slecht gevoeld.
Volgens therapeut heb ik geen depressie, maar ik voel me dagelijks dieper weg zakken in een gat
Ik hoop ook voor jullie er te kunnen zijn.
Een fijne nacht voor iedereen.
Ik herken het slechte slapen drummie.
Ik stel het slapen steeds uit. Nu al uren doodmoe maar durf niet naar bed.
Volgens therapeut heb ik geen depressie, maar ik voel me dagelijks dieper weg zakken in een gat
Ik hoop ook voor jullie er te kunnen zijn.
Een fijne nacht voor iedereen.
Ik herken het slechte slapen drummie.
Ik stel het slapen steeds uit. Nu al uren doodmoe maar durf niet naar bed.
The fact is i just saw a blizzard hunt a lizard in the muted light — Flea
donderdag 23 februari 2017 09:23
Goedemorgen, Dankje nachtvlinder! Fijn om hier me te kunnen uiten, al is het ook lastig merk ik. Als ike lang niet echt iets kunt delen verleer ik het
De angst om te gaan slapen zit hem paradoxaal genoeg in hoe ik me voel als ik wakker wordt. Echt totaal hopeloos. Ik ben ook bang voor een inbraak. Maar (angst voor) nachtmerries heb ik niet, gelukkig.
Misschien moet ik ook aan medicijnen, maar vind dat ook niet zo fijn.
Ik moet nu de huisarts terugbellen of ik een verwijzing kan krijgen voor een therapeut meer in de buurt.
Hij vond me zo'n shopper, omdat ik bij meerdere therapeuten was. Waarvan één met na vijf keer over zichzelf gepraat te hebben met stemverheffing heeft uitgevoeterd. Met grote overtuiging daar gestopt.
Volgende kon me tien sessies bieden omdat ze in een bepaalde constructie hulp bieden, maar therapeut gaf aan dat dit niet voldoende zou zijn om me verder de goede weg op te helpen.
Dus dan stop ik natuurlijk ook. Geen zin om halverwege te stoppen.
En toen ben ik zelf maar gaan googlen. En kwam best ver weg terecht.
Maar t kromme is dus dat je ondanks bovenstaande achtergrond, toch word gezien als de ingewikkelde patiënt, die door haar problemen niet met hulpverleners overweg kan.
En als dit nu in m'n gezicht werd gezegd...Nee, je krijgt scheve blikken en opmerkingen: het is wel belangrijk dat je het dan ook afmaakt.
Ik merk dat ik dit soort dingen erbij heel moeilijk vind. Dat er geen begrip is OK, maar nog een oordeel erbovenop....
Hoe is jullie ervaring met hulpverleners?
Voor nu een hele goede dag voor iedereen, en dat betekent niet goed in de zin van blijmoedig.
De angst om te gaan slapen zit hem paradoxaal genoeg in hoe ik me voel als ik wakker wordt. Echt totaal hopeloos. Ik ben ook bang voor een inbraak. Maar (angst voor) nachtmerries heb ik niet, gelukkig.
Misschien moet ik ook aan medicijnen, maar vind dat ook niet zo fijn.
Ik moet nu de huisarts terugbellen of ik een verwijzing kan krijgen voor een therapeut meer in de buurt.
Hij vond me zo'n shopper, omdat ik bij meerdere therapeuten was. Waarvan één met na vijf keer over zichzelf gepraat te hebben met stemverheffing heeft uitgevoeterd. Met grote overtuiging daar gestopt.
Volgende kon me tien sessies bieden omdat ze in een bepaalde constructie hulp bieden, maar therapeut gaf aan dat dit niet voldoende zou zijn om me verder de goede weg op te helpen.
Dus dan stop ik natuurlijk ook. Geen zin om halverwege te stoppen.
En toen ben ik zelf maar gaan googlen. En kwam best ver weg terecht.
Maar t kromme is dus dat je ondanks bovenstaande achtergrond, toch word gezien als de ingewikkelde patiënt, die door haar problemen niet met hulpverleners overweg kan.
En als dit nu in m'n gezicht werd gezegd...Nee, je krijgt scheve blikken en opmerkingen: het is wel belangrijk dat je het dan ook afmaakt.
Ik merk dat ik dit soort dingen erbij heel moeilijk vind. Dat er geen begrip is OK, maar nog een oordeel erbovenop....
Hoe is jullie ervaring met hulpverleners?
Voor nu een hele goede dag voor iedereen, en dat betekent niet goed in de zin van blijmoedig.
The fact is i just saw a blizzard hunt a lizard in the muted light — Flea
donderdag 23 februari 2017 09:58
Goedemorgen. Bang voor een inbraak, ja, dat is heel erg herkenbaar! Ik heb mijn huis dus ook giga beveiligd... wordt er soms om uitgelachen maar het geeft me een groot gevoel van veiligheid en dat is onbetaalbaar!!
Ervaringen met hulpverleners? Ja, heb twee jaar bij Riagg wekelijkse gesprekken gehad en dat heeft het eigenlijk alleen maar verergerd... Ik durfde niet te zeggen dat ik niet meer wilde en wat was ik dus opgelucht dat zij er mee stopte! Ik ga dus ook nooit meer naar een ggz-hulpverlener maar alleen vrijgevestigden. Het meeste geholpen tot nu toe is toch mijn haptotherapeut geweest. Maar die stopte er ook mee.. zelfde als de psychiater, ging ook goed tot hij met pensioen ging... aarrrggghhh
Maar ondanks alle therapie zak ik nu dus toch weer in het moeras... en dat maakt me heel erg verdrietig en ook regelmatig heel wanhopig....
Ervaringen met hulpverleners? Ja, heb twee jaar bij Riagg wekelijkse gesprekken gehad en dat heeft het eigenlijk alleen maar verergerd... Ik durfde niet te zeggen dat ik niet meer wilde en wat was ik dus opgelucht dat zij er mee stopte! Ik ga dus ook nooit meer naar een ggz-hulpverlener maar alleen vrijgevestigden. Het meeste geholpen tot nu toe is toch mijn haptotherapeut geweest. Maar die stopte er ook mee.. zelfde als de psychiater, ging ook goed tot hij met pensioen ging... aarrrggghhh
Maar ondanks alle therapie zak ik nu dus toch weer in het moeras... en dat maakt me heel erg verdrietig en ook regelmatig heel wanhopig....
Het is zoals het is
donderdag 23 februari 2017 10:29
quote:Drummie35 schreef op 22 februari 2017 @ 20:52:
Wat fijn dit topic... met het vorige topic ook meegelezen en wat TO daar schreef...had ik kunnen schrijven... Oftewel, zit ook weer in een depressie en twee weken geleden weer begonnen met AD. En nu maar hopen dat het snel werkt! Dus, ik hoop hier ook wat steun te vinden. Hier over praten in de omgeving is erg lastig nl...Ik ben zelf chronisch depressief, dus mijn hele leven al en dat zal mijn vooruitzicht ook wel zijn. Wat ik mij afvraag is omdat je zegt weer in een depressie te zitten, hoe voel jij je dan als je niet in een depressie zit?
Wat fijn dit topic... met het vorige topic ook meegelezen en wat TO daar schreef...had ik kunnen schrijven... Oftewel, zit ook weer in een depressie en twee weken geleden weer begonnen met AD. En nu maar hopen dat het snel werkt! Dus, ik hoop hier ook wat steun te vinden. Hier over praten in de omgeving is erg lastig nl...Ik ben zelf chronisch depressief, dus mijn hele leven al en dat zal mijn vooruitzicht ook wel zijn. Wat ik mij afvraag is omdat je zegt weer in een depressie te zitten, hoe voel jij je dan als je niet in een depressie zit?
donderdag 23 februari 2017 10:43
Ik wil me ook graag aansluiten hier. Sommige kennen mij misschien wel door mijn (vele) topics waarin ik schrijf hoe ellendig ik mij voel.
Ik ben chronisch depressief en vermoedelijk borderline, ik voel me dus eigenlijk altijd somber (zacht uitgedrukt). Als kind had ik dit waarschijnlijk al. Het wordt alleen maar erger naarmate ik ouder word, ik had gehoopt dat het af zou nemen als ik ouder zou worden en een gezin zou hebben maar helaas. Ik ben nu 33 jaar en het is erger dan ooit. Ik zit werkloos thuis in de ziektewet, voel me gefaald en mislukt. Ik kom wel in aanmerking voor dagbehandeling 3 dagen in de week en dat zal over een paar maanden starten. Ik geloof er niet in maar moet het misschien maar doen, wat moet ik anders.
Ik voel me dagelijks ellendig, ik moet iedere dag huilen. Voel me eenzaam en doelloos. Ik slik al jaren antidepressiva maar dat lijkt niks (meer) te helpen of misschien zou het zonder nog wel erger zijn. Ik weet niet wat ik iedere dag moet doen. Het is echt de dag uitzitten zo voelt het. Als ik denk dat ik nog niet op de helft zit van mijn leven en nog heel lang moet dan voel ik me nog ellendiger en bang. Dan denk ik met deze gevoelens kan ik niet nog jaren doorgaan.
Vind het ergens ook heel oneerlijk dat ik me zo voel en dat het waarschijnlijk altijd zo zal blijven. Je hebt maar 1 keer te leven en dan moet dat met deze gevoelens, nou leuk. Ik wou vaak dat ik er niet eens was, ik had het wel kunnen missen. Denk ook hoe doen andere mensen het iedere dag, naar hun werk en thuis, hoe houden ze het allemaal vol, hoe voelen ze zich. Ik ben toch al zo'n piekeraar.
Nou ja dat is zo'n beetje in het kort mijn verhaal.
Ik ben chronisch depressief en vermoedelijk borderline, ik voel me dus eigenlijk altijd somber (zacht uitgedrukt). Als kind had ik dit waarschijnlijk al. Het wordt alleen maar erger naarmate ik ouder word, ik had gehoopt dat het af zou nemen als ik ouder zou worden en een gezin zou hebben maar helaas. Ik ben nu 33 jaar en het is erger dan ooit. Ik zit werkloos thuis in de ziektewet, voel me gefaald en mislukt. Ik kom wel in aanmerking voor dagbehandeling 3 dagen in de week en dat zal over een paar maanden starten. Ik geloof er niet in maar moet het misschien maar doen, wat moet ik anders.
Ik voel me dagelijks ellendig, ik moet iedere dag huilen. Voel me eenzaam en doelloos. Ik slik al jaren antidepressiva maar dat lijkt niks (meer) te helpen of misschien zou het zonder nog wel erger zijn. Ik weet niet wat ik iedere dag moet doen. Het is echt de dag uitzitten zo voelt het. Als ik denk dat ik nog niet op de helft zit van mijn leven en nog heel lang moet dan voel ik me nog ellendiger en bang. Dan denk ik met deze gevoelens kan ik niet nog jaren doorgaan.
Vind het ergens ook heel oneerlijk dat ik me zo voel en dat het waarschijnlijk altijd zo zal blijven. Je hebt maar 1 keer te leven en dan moet dat met deze gevoelens, nou leuk. Ik wou vaak dat ik er niet eens was, ik had het wel kunnen missen. Denk ook hoe doen andere mensen het iedere dag, naar hun werk en thuis, hoe houden ze het allemaal vol, hoe voelen ze zich. Ik ben toch al zo'n piekeraar.
Nou ja dat is zo'n beetje in het kort mijn verhaal.
donderdag 23 februari 2017 11:26
quote:spraakwaterval schreef op 23 februari 2017 @ 11:16:
[...]
Het klinkt allemaal erg herkenbaar voor mij. Klote is 't ja.
Heel erg klote inderdaad. Vroeger had ik nog weleens dingen waar ik naar uitkeek en kon ik ergens enthousiast over worden, dat is helemaal weg. Als je alleen maar negatieve en sombere gevoelens hebt wat is het leven dan nog aan, niks.
[...]
Het klinkt allemaal erg herkenbaar voor mij. Klote is 't ja.
Heel erg klote inderdaad. Vroeger had ik nog weleens dingen waar ik naar uitkeek en kon ik ergens enthousiast over worden, dat is helemaal weg. Als je alleen maar negatieve en sombere gevoelens hebt wat is het leven dan nog aan, niks.
donderdag 23 februari 2017 12:19
donderdag 23 februari 2017 13:32
quote:Singlegirlx schreef op 23 februari 2017 @ 10:43:
Ik wil me ook graag aansluiten hier. Sommige kennen mij misschien wel door mijn (vele) topics waarin ik schrijf hoe ellendig ik mij voel.
Ik ben chronisch depressief en vermoedelijk borderline, ik voel me dus eigenlijk altijd somber (zacht uitgedrukt). Als kind had ik dit waarschijnlijk al. Het wordt alleen maar erger naarmate ik ouder word, ik had gehoopt dat het af zou nemen als ik ouder zou worden en een gezin zou hebben maar helaas. Ik ben nu 33 jaar en het is erger dan ooit. Ik zit werkloos thuis in de ziektewet, voel me gefaald en mislukt. Ik kom wel in aanmerking voor dagbehandeling 3 dagen in de week en dat zal over een paar maanden starten. Ik geloof er niet in maar moet het misschien maar doen, wat moet ik anders.
Ik voel me dagelijks ellendig, ik moet iedere dag huilen. Voel me eenzaam en doelloos. Ik slik al jaren antidepressiva maar dat lijkt niks (meer) te helpen of misschien zou het zonder nog wel erger zijn. Ik weet niet wat ik iedere dag moet doen. Het is echt de dag uitzitten zo voelt het. Als ik denk dat ik nog niet op de helft zit van mijn leven en nog heel lang moet dan voel ik me nog ellendiger en bang. Dan denk ik met deze gevoelens kan ik niet nog jaren doorgaan.
Vind het ergens ook heel oneerlijk dat ik me zo voel en dat het waarschijnlijk altijd zo zal blijven. Je hebt maar 1 keer te leven en dan moet dat met deze gevoelens, nou leuk. Ik wou vaak dat ik er niet eens was, ik had het wel kunnen missen. Denk ook hoe doen andere mensen het iedere dag, naar hun werk en thuis, hoe houden ze het allemaal vol, hoe voelen ze zich. Ik ben toch al zo'n piekeraar.
Nou ja dat is zo'n beetje in het kort mijn verhaal.Welkom hier. Ik vind het ook oneerlijk dat ik me altijd zo rot moet voelen en naar de toekomst kijken dat durf ik niet meer.
Ik wil me ook graag aansluiten hier. Sommige kennen mij misschien wel door mijn (vele) topics waarin ik schrijf hoe ellendig ik mij voel.
Ik ben chronisch depressief en vermoedelijk borderline, ik voel me dus eigenlijk altijd somber (zacht uitgedrukt). Als kind had ik dit waarschijnlijk al. Het wordt alleen maar erger naarmate ik ouder word, ik had gehoopt dat het af zou nemen als ik ouder zou worden en een gezin zou hebben maar helaas. Ik ben nu 33 jaar en het is erger dan ooit. Ik zit werkloos thuis in de ziektewet, voel me gefaald en mislukt. Ik kom wel in aanmerking voor dagbehandeling 3 dagen in de week en dat zal over een paar maanden starten. Ik geloof er niet in maar moet het misschien maar doen, wat moet ik anders.
Ik voel me dagelijks ellendig, ik moet iedere dag huilen. Voel me eenzaam en doelloos. Ik slik al jaren antidepressiva maar dat lijkt niks (meer) te helpen of misschien zou het zonder nog wel erger zijn. Ik weet niet wat ik iedere dag moet doen. Het is echt de dag uitzitten zo voelt het. Als ik denk dat ik nog niet op de helft zit van mijn leven en nog heel lang moet dan voel ik me nog ellendiger en bang. Dan denk ik met deze gevoelens kan ik niet nog jaren doorgaan.
Vind het ergens ook heel oneerlijk dat ik me zo voel en dat het waarschijnlijk altijd zo zal blijven. Je hebt maar 1 keer te leven en dan moet dat met deze gevoelens, nou leuk. Ik wou vaak dat ik er niet eens was, ik had het wel kunnen missen. Denk ook hoe doen andere mensen het iedere dag, naar hun werk en thuis, hoe houden ze het allemaal vol, hoe voelen ze zich. Ik ben toch al zo'n piekeraar.
Nou ja dat is zo'n beetje in het kort mijn verhaal.Welkom hier. Ik vind het ook oneerlijk dat ik me altijd zo rot moet voelen en naar de toekomst kijken dat durf ik niet meer.
donderdag 23 februari 2017 13:34
donderdag 23 februari 2017 14:53
quote:maximaal225tekens schreef op 23 februari 2017 @ 13:34:
Ik heb straks weer een gesprek met de psychiater. Zie er tegen op, hij wil een plan maken hoe verder en ik wil helemaal niet verder. Vind het leven zo moeilijk en het wordt maar niet beter, ik sta stijf van de medicatie ( 5 soorten op 1 dag) en toch kom ik geen stap verder.
Vroeger had ik de hoop dat medicatie me beter zou laten voelen maar inmiddels, na jaren Citalopram slikken, weet ik wel dat dat niet zo is. Toen ik er mee begon leek ik me even beter te voelen maar voel me inmiddels alweer zo lang zo slecht dat ik me afvraag of het überhaupt nog wel iets doet. Ze hebben me er ook antipsychotica bij gegeven maar daar werd ik zo lusteloos van dat ik helemaal mijn bed niet meer uit wou. Daar ben ik maar mee gestopt.
Behandelingen, therapie, medicatie, voor sommige mensen helpt het misschien maar ik denk bij mensen bij wie het zo diep geworteld zit, zoals bij mij, dat het weinig verbetert.
Ik heb straks weer een gesprek met de psychiater. Zie er tegen op, hij wil een plan maken hoe verder en ik wil helemaal niet verder. Vind het leven zo moeilijk en het wordt maar niet beter, ik sta stijf van de medicatie ( 5 soorten op 1 dag) en toch kom ik geen stap verder.
Vroeger had ik de hoop dat medicatie me beter zou laten voelen maar inmiddels, na jaren Citalopram slikken, weet ik wel dat dat niet zo is. Toen ik er mee begon leek ik me even beter te voelen maar voel me inmiddels alweer zo lang zo slecht dat ik me afvraag of het überhaupt nog wel iets doet. Ze hebben me er ook antipsychotica bij gegeven maar daar werd ik zo lusteloos van dat ik helemaal mijn bed niet meer uit wou. Daar ben ik maar mee gestopt.
Behandelingen, therapie, medicatie, voor sommige mensen helpt het misschien maar ik denk bij mensen bij wie het zo diep geworteld zit, zoals bij mij, dat het weinig verbetert.
donderdag 23 februari 2017 15:47
quote:maximaal225tekens schreef op 23 februari 2017 @ 13:34:
Ik heb straks weer een gesprek met de psychiater. Zie er tegen op, hij wil een plan maken hoe verder en ik wil helemaal niet verder. Vind het leven zo moeilijk en het wordt maar niet beter, ik sta stijf van de medicatie ( 5 soorten op 1 dag) en toch kom ik geen stap verder.
Dat is ook ellendig. De weg naar de juiste combinatie medicatie vond ik verschrikkelijk. Inmiddels 7 jaar verder, en heel wat meer psychiaters, en sinds december de goede combinatie gevonden.
Het kan dus wel!
Denkt jouw psych buiten de kaders en protocollen?
Ik heb straks weer een gesprek met de psychiater. Zie er tegen op, hij wil een plan maken hoe verder en ik wil helemaal niet verder. Vind het leven zo moeilijk en het wordt maar niet beter, ik sta stijf van de medicatie ( 5 soorten op 1 dag) en toch kom ik geen stap verder.
Dat is ook ellendig. De weg naar de juiste combinatie medicatie vond ik verschrikkelijk. Inmiddels 7 jaar verder, en heel wat meer psychiaters, en sinds december de goede combinatie gevonden.
Het kan dus wel!
Denkt jouw psych buiten de kaders en protocollen?
