Als de dood een optie wordt Deel 2

-

Dit kost me nog meer energie.



Ik stop bij deze op dit forum en los het wel anders op.

Singlegirlx, in een topic waarin mensen suïcidale gedachten beschrijven en jij bevestigt dat je ook wel begrijpt waarom, vind ik dat zeer zeer kwalijk.

quote:Prullenbakmonster schreef op 01 maart 2017 @ 09:36:

Dit kost me nog meer energie.



Ik stop bij deze op dit forum en los het wel anders op.

Singlegirlx, in een topic waarin mensen suïcidale gedachten beschrijven en jij bevestigt dat je ook wel begrijpt waarom, vind ik dat zeer zeer kwalijk.Laat je niet kisten vrouw. Zet haar op negeer als het je zo raakt. Zo zonde om met dit topic te stoppen terwijl je er eigenlijk graag wil schrijven.

Lieve prullenbakmonster, welkom...!

wat naar en onbegrijpelijk hoe mensen soms out of these Blue dingen over je kunnen zeggen. Dat is verbale mishandeling. Dat klinkt als een groot woord maar altijd als iemand zegt hoe je bent, wat je denkt of voelt dan gaat diegene een grens over. Dat kunnen ze niet weten. Ze kennen je niet. Lastig om het je niet aan te trekken. Dat wel. Als je er verder over wilt lezen kan ik je de boeken van Patricia Evans aanraden, in het bijzonder 'Controling people'...De Teddy-theorie daarin heeft me erg geholpen.

En singlegrilx, het klinkt alsof je wat slecht in je vel zit, hoezo zo reageren? Je kent prullenbakmonster net zo min als ik dus suggesties over hoe buurvrouw gelijk heeft zijn naast beneden peil ook nog eens nooit hard te maken. Hoe is het gek en gestoord twee keer hetzelfde te posten in twee topics? Ik zie het geregeld

Ik snap je gevoel, prullenbakmonster. Ik heb het ook wel eens meegemaakt. Juist als je je zo voelt is het pijnlijk!

Ik nodig je uit te blijven.

En neem eens een kijkje bij het topic 'paniek door Herbeleving' van knuffelbeertjes.

Misschien vind je daar ook herkenning.

Lisa, wat fijn dat je je beter voelt

Jammer dat je weg gaat prullenbakmonster!

Ik hoop je echt weer terug te zien. Veiligheid bestaat uit méér dan een persoon!

quote:kers schreef op 01 maart 2017 @ 09:49:

Lisa, wat fijn dat je je beter voelt Ahhh thx! Ben er zelf ook blij mee, hopelijk kan ik het behouden. Ik begrijp wel waarom mensen zulke gedachtes hebben en zal daarom ook niet veroordelen of oordelen.

Ik denk dat je dit niet meer leest Prullenbakmonster maar door mijn werk helaas geen tijd gehad om eerder te reageren... heel erg jammer dat je je onveilig voelt hier, het zou juist een veilige plek moeten zijn waar je alles kunt zeggen... hoop echt dat je toch nog terug komt en bepaalde posten gewoonweg kunt negeren. Hele dikke knuffel in ieder geval!!

Lisa, wat heftig dat je zelfs naar de kliniek bent geweest... kan me voorstellen dat je familie daar onwijs van geschrokken is! Kun je nog hun hulp aanvaarden of bieden ze dat niet aan? Super fijn zeg dat het beter met je gaat, hoop dat meerderen hier dat binnenkort ook kunnen zeggen!



Nachtvlinder: auwwwwww migraine ... hoop datje hoofd nu wat tot rust is gekomen en je even geen aanvallen meer krijgt.



Kers, hoe gaat het vandaag met de herinneringen?



Hier dus een lange werkdag, 6.30 uur de deur uit en om 18.45 uur thuis... ben helemaal afgedraaid maar geen tijd ehad om te piekeren. Ook wel eens lekker nu wel enorm last van mij nek en schouder, hopelijk wil mijn vriend straks even masseren...

Dat klinkt goed nachtvlinder! Ik hoop dat je zo ver komt dat je het kunt uitvoeren. Zou je wel een goed gevoel geven lijkt me.

Ik voel me echt heel slecht, ik zit er doorheen. Er hangt zo'n donkere wolk om me heen en die drukt zwaar op me. Van mij hoeft het niet meer.



Ik vind het mezelf ook niet waard om te vechten. En elke dag maar lachen en doen alsof omdat ik vriend/familie niet bang wil maken...



Het is zwaar en lastig op het moment. En ik weet wel dat er weer mooie momenten aan gaan komen, maar kan het op dit moment even niet zien.

Hoi Daremanda, wat ontzettend vervelend dat het zo slecht gaat... hoop dat je de dag een beetje doorgekomen bent...



Hier lijkt het wel wat beter te gaan, de pillen lijken te gaan werken. Natuurlijk, heus nog wel dingen maar het lijkt nu dat ik weer een beetje bodem voel in mijn bestaan en dat is fijn! Vandaag zelfs even alleen wezen winkelen, ook al langniet gedaan. Niets gekocht want voelde niet goed maar wel een stap vooruit en weer even een winkel ingeweest!



Nu lekker schaatsen aan het kijken, word ik altijd rustig van Fijn weekend allemaal en dikke knuffel!!

Daremanda, welkom hier lieverd. Ik herken je gevoelens. Hier hetzelfde. Je kunt op een bepaald moment op een punt komen dat de pijn je overvalt en je draagkracht tekort schiet voor je gevoel.

Heel dapper dat je hier je hand uit steekt en hier niet lacht maar jezelf laat zien. Ik kom graag bij je zitten met een kop thee en lees graag je verhaal.

Ik ben ook benieuwd wat je tegenhoudt om je gevoel dat je niet meer kunt te delen met je naasten..?



Hier gaat het ook erg slecht. Alle herinneringen aan de vele verliezen maar ook knetterharde realisaties over hoe crap mijn familie met me omgaat al mijn hele leven roepen veel woede en wanhoop op. Machteloosheid gemengd met boosheid en gemis

Een vreselijke cocktail

Ik mis ook mijn beste vriend, lang verhaal maar contact zit er met hem niet in op dit moment at least. Het kan gewoon zo niet verder gaan, zoveel geprobeerd en aangegeven maar het is zwaar en zwaar verdrietig dat het niet land bij hem. Net weer een mail van hem waaruit uit niets blijkt dat hij me heeft begrepen.

Zo frustrerend en verdrietig, want ik heb het letterlijk in alle manieren geprobeerd.

Kutzooi. Zo boos en beroerd ervan. Zo erg dat ik er nauwelijks woorden voor heb.



Zucht.

Heb nu niemand meer die ik zie. Hele dagen alleen en soms weet ik niet hoe ik het redt.

Steeds wat meer op een dieptepunt aan het raken. Ik probeer hier wat van me af te schrijven want constant in je eigen hoofd rond malen maakt het nóg erger en zwaarder.



Voor jullie allemaal een dikke knuffel, meiden.

Hoe gaat het met jullie?

Drummie wat fijn, dat je je wat beter voelt! Lekker even winkelen, window shoppen kan heel gezellig zijn.

Goed gedaan

Lieve Kers,



Wat vreselijk dat je je zo alleen voelt wn dat je je zo onbegrepen voelt... heel goed dat je toch hier uitreikt en contact maakt. Hoop dat het weer iets lichter wordt door het te delen. Zou willen dat ik meer voor je kan betekenen maar kan alleen hier een luisterend oor bieden...



Veel sterkte vandaag en bedenk, ik ben er wel voor je, je bent niet alleen!

Al een paar keer heb ik dit topic aangeklikt, doorgelezen, en weer weggeklikt.

Ik ben heel bang dat andere mensen mij een aansteller vinden. Toch heb ik behoefte om mijn ding te delen, omdat ik in mijn omgeving niet echt steun of erkenning krijg.

Mijn leven is vanaf mn 12e eigenlijk mis gegaan. Paar vervelende dingen meegemaakt. Op mijn 14e begonnen de serieuze zelfmoorgedachtes, die naarmate ik ouder word alleen maar erger zijn geworden.

Ik heb al vanaf mijn 12e/13e zoiets hulp. Ik heb het in alle uithoeken gezocht, van reguliere hulp met medicatie tot alternatieve hulp. Sommige dingen hielpen me tijdelijk wat beter voelen, maar meestal kwam dat nare gevoel vrij snel weer terug.

Toen er twee jaar geleden weer iets vervelends gebeurde, ben ik naar de huisarts gegaan. Hier heb ik weer hulp gevraagd. Na 10 maanden bij ggnet op de wachtlijst te hebben gestaan, heb ik me opnieuw bij de huisarts gemeld en me door laten verwijzen naar een andere instantie. Waar ik gelukkig wel vrij snel terecht kon.

Ik ben hier gediagnostiseerd met PTSS en depressie. We zijn begonnen met emdr, maar omdat dat vrij heftig was en de zelfmoordgedachtes nog sterk aanwezig waren, hebben we besloten eerst medicatie te proberen. Ik heb inmiddels vier soorten anti depressiva geprobeerd. Op allemaal reageer ik super heftig op de laagste dosering. Gevoel alsof ik teveel gezopen heb, hartkloppingen, zweetaanvallen, hoofdpijn, zo misselijk dat ik niet meer durf te bewegen etc. Dit heb ik niet alleen met antidepressiva, dit heb ik ook met allerlei andere soorten "gif", zoals mijn migraine medicatie, de verdoving bij de tandarts, drugs en alcohol etc. Het schijnt dat ik ook superhooggevoelig ben (of komt dit door jarenlange overprikkeling?). Ik zie medicatie dus niet zo meer zitten.

In de prive sfeer speelt er ook constant van alles. Is het niet de belastingdienst, dan is het het uwv of de mensen van de bijstand.

Ik ben echt een strijder en zal echt niet zomaar opgeven. Maar ik kan gewoon echt echt niet meer. Ik ben uitgestreden, moe, klaar. Ik verdwaal in deze maatschappelijke wereld. Ik had heel graag gehoopt en gezien dat ze me van het uwv wat rust zouden geven, zodat ik aan mezelf kan werken en straks sterker in het leven kan staan en een baan echt aan kan. Ik heb nu jarenlang aangemodderd en over mijn grenzen gegaan om er maar voor te blijven zorgen dat ik "normaal" kon functioneren.

Dit lukt mij nu niet meer. Het uwv heeft bepaald dat ik moet werken en solliciteren en ik kan het niet. Ik heb al zoveel moeite met mijn dagelijkse dingetjes die ik overigens wel nog iedere dag doe. Ik heb mijn beesten om voor te zorgen, mijn huishouden en ik doe twee ochtenden in de weel vrijwilligerswerk. Ik heb last van dwang, waardoor veel in rituelen moet, zo moet ik ook naar mijn vrijwilligerswerk en mijn paardje, ongeachte in welke toestand ik me bevind.

Na 18 jaar strijden ben ik eigenlijk helemaal klaar. Ik heb geen hoop meer op beter en heb al mijn halve leven het gevoel dat ik niet op deze wereld thuis hoor en ik beter dood kan zijn. Dat hoor ik ook steeds in mijn hoofd; rijd jezelf toch tegen die boom aan of neem al je pillen etc. Dit zijn dagelijkse gevechten.

Ik wil niemand een trauma aandoen, ik wil niet dat iemand me van het spoor moet schrapen. Ik wil alles netjes afhandelen, voor mn beesten, mn papieren zooi, voor mijn familie.

Daarom heb ik vorige week besloten naar de huisarts te gaan. Om een aanvraag te doen om het euthenasie traject in te gaan. Deze heeft met mijn psychiater overlegd en deze vindt dat ik me nog minimaal op moet laten nemen en meer medicijnen moet proberen. Of elektroshocks.

Maar ik zie het niet meer zitten. Voor wat? Voor wie? Ik heb niet het gevoel dat ik ergens naartoe werk... Dus er is nu een heel gedoe gaande bij mn hulpverleners. Ik heb eruit begrepen dat ze me complex vinden en dat ze inderdaad vinden dat het allemaal langzaam gaat. Ook ben ik erachter gekomen dat mn psycholoog tegen me heeft gelogen, waardoor mijn vertrouwen in haar ook een knauw heeft gekregen.

Ik heb alles gegeven. Ik ben geen pratet, maar een schrijver. Ik heb eindeloos gemaild naar mijn psycholoog. Eerder was ik een gesloten boek. Naar mijn idee heb ik alles gegeven. En nu ben ik klaar. Maar ik mag niet dood. En ik wil zo graag.

Zelfmoord is eigenlijk nooit echt een optie geweest. Ik wil het netjes afsluiten en er met mijn omgeving naar toe leven. Maar dit is dus niet mogelijk mits ik nog 100 andere dingen heb geprobeerd.

Volgende week ga ik contact opnemen met de levenseindekliniek. Wie weet dat zij nog iets voor me kunnen betekenen..

Dit was het in een notendop.. Bedankt dat ik het hier even mocht neerpennen. En mijn excuses alvast dat ik niet op anderen heb gereageerd en hier zo binnen kom vallen. Het zit me nogal hoog...

Mijn omgeving vind trouwens dat ik het niet moet doen. Met veel dooddoeners als "er zijn zoveel mensen om je heen die van je houden" of "het mooie weer komt er weer aan" etc. Hier ben ik mij zeer bewust van. Maar ik vind dat ik niet meer voor anderen kan leven. Mijn psycholoog zei ook dat ik daar pas weg mocht als ik wat meer voor mezelf kan opkomen. Bij deze...

Hallo Leya, welkom hier. Ik schrik wel van je verhaal, wat is het toch erg dat iemand zo diep kan zakken en dat hulp gewoonweg niet voldoende is... kan me helemaal voorstellen dat het nu heel erg zwart om je heen is. En wat ontzettend dapper dat je met zoveel moed en gedachten aan anderen nu een uitweg zoekt. En dapper dat je het toch blijft aangeven en ik hoop echt zo ontzettend dat er toch iets komt dat je kan helpen, hoe dan ook. Als het dan via de levenseinde kliniek is, dan die route. Ik vind het wel heel erg verdrietig dat je in deze situatie bent beland hoor. En wat gruwelijk dat het uwv door blijft duwen dat je moet werken!



Ik kan je alleen maar heel erg ontzettend veel sterkte wensen en blijf vooral mee schrijven! Reageren op een ander is zeker geen verplichting! Volgens mij weten wij als geen ander dat je daar soms gewoonweg de energie niet voor hebt. In ieder geval een hele dikke knuffel voor je

Voor diegene die in behandeling zijn bij een ggz organisatie, kijk of er een humanistische raadsvrouw/man aanwezig is. Ik heb hier veel baat bij gehad.

De rest heb ik gelezen maar laat het even bezinken.

Leya, welkom, en 'blij' dat je hier schrijft. Hoe graag ik ook had dat het niet nodig was. Maar door wat voor molen ben je gegaan! Ik lees je frustratie, pijn, boosheid en moedeloosheid. Ik kan me je emoties goed voorstellen.

Schrijf vooral van je af. Je hoeft niet te reageren op anderen, dat is nu eenmaal niet waar je altijd ruimte voor hebt op zo'n ultiem dieptepunt.



Dankje drummie voor je lieve vibes.

Hier gaat het inderdaad extreem ellendig. Ik worstel me door de dagen en nachten.

Ik had nooit gedacht dat ik op dit punt zou komen, maar er zijn zoveel ellendige dingen gebeurd, ik weet niet eens waar te beginnen met uitleggen. Zit ook zonder computer dus gewoon erop los schrijven is lastig

Gewoon op.



Ik heb zo geknokt voor de normaalste dingen. Ik weet niet hoe verder. En nee, ik ga mezelf niets aandoen. Maar hoe ik dit moet handelen, ik weet het niet meer.



Knuffel voor iedereen die m kan gebruiken.

Er zijn geen woorden die iets kunnen betekenen in de uiterste wanhoop, althans de kans is dat dat die dooddoeners worden waar je over schrijft leya

Maar ik kan jullie vertellen dat ik jullie hier nodig heb, omdat er zo in de uitwisseling een plek ontstaat waar alle pijn er mag zijn. Die veilige plek maken we hier samen.

Ik lees jullie graag, daarom.

Hai Kers,



Ik vind het zo vervelend om te lezen dat je je zo alleen voelt.... Zou het liefst naar je toe gaan om een kopje thee voor je te maken en je verhaal aan te horen... Dan maar virtueel een bakkie voor je! Koekje erbij? En ik vind dat je het gewoon goed doet, het heeft echt tijd nodig. Wanneer heb je weer een afspraak met je therapeut? Wellicht een extra afspraak maken? En hoe je moet handelen? Tja, eigenlijk wat je dus eigenlijk al gewoon heel goed doet, door gaan met ademhalen en het per moment bekijken. Er gaat echt een moment komen dat er weer ergens een lichtpuntje komt! Ik was bv vanmorgen de vuilniszakken buiten aan het brengen en ik kon echt even ervaren hoe fijn ik het vond dat de vogeltjes weer lekker aan het fluiten waren. Werd er gewoon blij van dat het weer veel eerder licht is! Hoop dat jij ook snel weer zoiets kunt ervaren! En wellicht dit "afdwingen"? Dus bewust gaan luisteren naar de vogeltjes?



Volgens mij had jij nog geen medicatie toch? Is het nu wellicht een punt om dat toch te gaan overwegen? Ik merk gewoon dat het mij zo enorm helpt, de donkere wolk boven mijn hoofd lijkt steeds lichter te worden en dat gun ik jouw ook zo!! In ieder geval een hele dikke knuffel en blijf vooral schrijven, ondanks dat het moeite kost op je telefoon.

Hallo andere dames (althans, ik ga er vanuit dat hier alleen maar dames zitten...anders sorry),



Hoe gaat het met jullie???? Voor iedereen die dat gebruiken kan een knuffel en kom vooral hier je hart uitstorten, reageren is echt niet nodig, voel je daar heel erg zeker NIET schuldig om.



Liefs

Bedankt voor jullie lieve fijne reacties. Heel erg fijn dat ik hier welkom ben en niet perse op anderen hoef te reageren. Soms is het ook alleen al "fijn" om herkenning te lezen bij anderen.

En dat jullie niet zeggen "geef jezelf een schop onder je hol".

Vrijdag heb ik een afspraak met mijn psychiater om mijn "opties" te bespreken. Ik heb mijn keuze gemaakt en zie geen andere opties meer. Ik ben aan de andere kant wel heel bang om mijn psychiater en psycholoog kwijt te raken, aangezien ik wel heel "blij" met ze ben..

Maargoed, als dat zo moet zijn dan is dat maar zo. En eigenlijk maakt het ook niet meer uit. Ik zou het fijn vinden als ze me kunnen blijven begeleiden tot het punt dat het zo ver is.. Want ik denk dat dat niet makkelijk gaat worden.

Maar als het niet zo is, dan doe ik het gewoon alleen, zoals ik altijd heb gedaan.

Morgen staat er weer een afspraak met de huisarts. Ik had wel het idee dat zij het heel serieus oppakte, dus wie weet wat daar nog uitkomt. Ook heb ik zojuist een aanvraag gedaan bij de stichting voor levensbeeindiging. Wie weet dat zij mij wel kunnen helpen.

Ondertussen gaat het leven door, en worstel ik me een weg door de dagen. Ik vind het moeilijk en zwaar. Ik heb ook het idee dat sinds ik deze beslissing heb gemaakt, in 1 klap alle energie die ik nog had uit mn lichaam is gevloeid. Alsof het nu eindelijk op mag geven.

Eerder was het sterk zijn sterk zijn en mijn laatste restjes energie bij elkaar schrapen om maar weer naar die afspraak te gaan.

Nu is het gewoon op en leeg. Wat dat betreft heeft mijn dwang ook zo zijn voordelen; je moet moet moet, mag niet opgeven, moet blijven strijden. Dat is ook altijd mijn motto geweest; doorgaan tot je erbij neervalt..