Psyche
alle pijlers
Als de dood een optie wordt...
maandag 6 februari 2017 20:46
Graag wil ik hier mijn verhaal delen over suïcidale gedachtes. Er zijn nog wel eens wat vooroordelen(er stond voordelen, slechte woordkeuze 
), en ik wil een poging doen om jullie een kijkje te geven in een hoofd die niets liever wil dan er niet meer zijn.
Ik ben al ruim 1,5 jaar depressief, dit is niet mijn eerste depressie. Een paar jaar terug had ik mijn eerste depressie, maar in mijn jeugd ben ik ook dysthyme geweest(langdurig maar minder ernstig depressief). Ik heb een zware jeugd gehad, of beter gezegd, zwaar leven met narcistische ouders. Ik ben emotioneel flink verwaarloost maar ook verbaal mishandeld. In de ogen van mijn vader kon ik het nooit goed doen, ik had 'koude ouders'. Voor het hele verhaal verwijs ik daarvoor naar mijn topic over mijn ouders.
Een depressie zit in mijn hele lijf, niet alleen in mn hoofd. Vanaf mijn peutertijd heb ik bepaalde emoties zoals boosheid, verdriet en angst niet goed kunnen uiten, omdat daar door mijn omgeving niet goed op werd gereageerd. Dat ik ze niet uitte, wil niet zeggen dat ik ze niet had. Ik stopte ze dus weg in mijn emotiekamer, een kamer met meerdere deuren. Die vergrendelde ik dan, slot erop en weer door.
Maar, die emoties blijven. En hoe langer het duurt, hoe zwaarder ze worden. Ik draag ze altijd met me mee, en dat zorgt voor somatische klachten(lichamelijke klachten die geen medische oorzaak hebben), waardoor het leven voor mij niet gemakkelijk is. Vooral de laatste maanden is alles zwaar, het begint al met uit bed gaan. Over de depressie zal ik niet teveel uitwijden, maar ik kan er een boek over schrijven.
Dan komt dus dat moment, dat het meeslepen van die emotie zo zwaar wordt, dat mn lijf het op gaat geven. Niks is meer leuk, zelfs de dingen waar ik normaal om stond te springen. Ook is naar de toekomst kijken een uitdaging. Ik zie het niet meer rooskleurig in, en wanneer het heel zwaar is, denk ik na over de zin van het leven, en wat ik hier eigenlijk aan het doen ben op deze planeet.
Zo ook gisteren, mijn hoofd wilde niet meer en begon mijn leven zoals het is af te stoten. Wat heeft het allemaal nog voor zin, je gaat toch een keer dood, waarom zou je dan nog langer blijven? Al die doelen die je wilt behalen, wat voor nut heeft het? En het ergste is, dat mijn hoofd zelfs mijn vriend begint af te stoten. Hij is beter af zonder mij, ik doe hem alleen maar pijn met mijn pijn, wat heeft hij aan een vriendin die de hele dag als een dood vogeltje op de bank zit, nooit blij is en wanneer hij vraagt hoe het gaat ik alleen maar 'niet goed' kan antwoorden.
Kortom, de connectie met alles om me heen verdwijnt. Het wordt tijd om te stoppen met het leven, want het leven doet enkel maar pijn. Wat zou het fijn zijn om de dood in te gaan, om die pijn los te kunnen laten. Om te zweven in het niets, zonder gevoel, zonder emotie. Misschien is het leven wel een tijdelijk iets, en is er wel iets heel moois in het 'zijn' in het hiernamaals.
Ik ben zwart, ik voel me zwart, mijn toekomst staat op zwart, alles om me heen is zwart. Mijn lijf kan niet meer, de bal van emotie in mijn buik is zo zwaar, dat het me bijna naar de grond dwingt. Mijn mondhoeken staan helemaal omlaag, en als ik in de spiegel kijk, zie ik slechts een schim van mezelf.
Mijn hoofd is op dit moment de allesbepalende factor. Soms denken mensen 'ach meid, het komt wel goed', maar zo simpel is het niet. Alle rationele gedachtes die je in je hoofd inbrengt, worden heel simpel van tafel geveegd. Positiviteit is non-existent in mijn hoofd. Leuke dingen doen helpt niet, mijn vriend houdt me vast, maar ik voel hem niet. Ik kijk naar een mooi schilderij op onze kamer, maar ik zie hem niet. Ik luister naar mijn favoriete muziek, maar ik hoor het niet.
Zwart...
Heel simpel gezegd, het wordt simpeler om maar dood te gaan, dan nog door te blijven vechten. Tenminste, zo voelt het. De dood wordt een optie, omdat doorgaan onmogelijk lijkt. De gedachten in mijn hoofd zijn er om me te beschermen tegen de pijn die nog gaat komen. Mijn hoofd maakt zich zorgen of ik dat wel redt. Of eigenlijk is mijn hoofd er overtuigd dat ik het niet meer ga redden, en er is geen andere oplossing dan stoppen met het leven, om nog meer pijn te voorkomen.
Maar dan, eruit stappen? Pas als mijn hoofd op dat punt komt, ga ik in de remmen. Gelukkig maar... Of toch niet. Ik wil namelijk niet dood door verdrinking, want ik haat het onder water zijn. Ik wil me ook niet ophangen, want ik wil graag in 1 keer dood. Pillen wil ik ook niet, dat lijkt me wat pijnlijk. Voor een trein gooien doe ik niet, want ik wil geen andere mensen aan een trauma helpen. Nee, niets van dat alles. Als ik het zou doen, zou ik me met mijn auto tegen een boom rijden, of van een viaduct ofzo. Laatst in de auto zat ik te kijken op welk viaduct dat zou kunnen hier in de buurt... Dat is gek, heel gek om daar zo mee bezig te zijn. Maar ik laat het toe, omdat ik nog niet de angst heb dat ik het daadwerkelijk ga doen...
Maar hoe nu dan verder. Tja, wat is leven waard als je niks hebt om voor te leven? Wat is leven waard, als je geen toekomst meer ziet, geen positieve gevoelens meer kan voelen, zoals blijdschap of verliefdheid?
Gelukkig leeft er diep in mij nog een persoontje, die stiekem een heel klein beetje positiviteit kan dragen. Ik kan zowaar nog lachen, zij het met moeite, en als mijn vriend me een kus geeft, gaat er een kleine twinkeling door mijn lijf.
Maar dat persoontje vecht tegen die grote zwarte bal met kutzooi in mijn lijf, en dat is zo zwaar. Ik heb het gevoel dat ik het dreig te gaan verliezen. Ik ben sterk, ik heb keihard gevochten voor het leven, maar hoeveel stoten kan ik nog uitdelen? Hoeveel verder kan ik nog gaan?
Voor nu accepteer ik maar even dat het zo is, want ik ben te moe om te vechten. Ik geef nog niet op, wees niet bang. Ik hoop toch, dat dat kleine persoontje ooit de David tegen Goliath mag worden, en dat ik die kutzooi in mijn lijf voor altijd kan verslaan...
(ik sta onder toezicht van een psycholoog, huisarts en mijn vriend houd me ook in de gaten. Deze zijn allen op de hoogte van de situatie)
), en ik wil een poging doen om jullie een kijkje te geven in een hoofd die niets liever wil dan er niet meer zijn.Ik ben al ruim 1,5 jaar depressief, dit is niet mijn eerste depressie. Een paar jaar terug had ik mijn eerste depressie, maar in mijn jeugd ben ik ook dysthyme geweest(langdurig maar minder ernstig depressief). Ik heb een zware jeugd gehad, of beter gezegd, zwaar leven met narcistische ouders. Ik ben emotioneel flink verwaarloost maar ook verbaal mishandeld. In de ogen van mijn vader kon ik het nooit goed doen, ik had 'koude ouders'. Voor het hele verhaal verwijs ik daarvoor naar mijn topic over mijn ouders.
Een depressie zit in mijn hele lijf, niet alleen in mn hoofd. Vanaf mijn peutertijd heb ik bepaalde emoties zoals boosheid, verdriet en angst niet goed kunnen uiten, omdat daar door mijn omgeving niet goed op werd gereageerd. Dat ik ze niet uitte, wil niet zeggen dat ik ze niet had. Ik stopte ze dus weg in mijn emotiekamer, een kamer met meerdere deuren. Die vergrendelde ik dan, slot erop en weer door.
Maar, die emoties blijven. En hoe langer het duurt, hoe zwaarder ze worden. Ik draag ze altijd met me mee, en dat zorgt voor somatische klachten(lichamelijke klachten die geen medische oorzaak hebben), waardoor het leven voor mij niet gemakkelijk is. Vooral de laatste maanden is alles zwaar, het begint al met uit bed gaan. Over de depressie zal ik niet teveel uitwijden, maar ik kan er een boek over schrijven.
Dan komt dus dat moment, dat het meeslepen van die emotie zo zwaar wordt, dat mn lijf het op gaat geven. Niks is meer leuk, zelfs de dingen waar ik normaal om stond te springen. Ook is naar de toekomst kijken een uitdaging. Ik zie het niet meer rooskleurig in, en wanneer het heel zwaar is, denk ik na over de zin van het leven, en wat ik hier eigenlijk aan het doen ben op deze planeet.
Zo ook gisteren, mijn hoofd wilde niet meer en begon mijn leven zoals het is af te stoten. Wat heeft het allemaal nog voor zin, je gaat toch een keer dood, waarom zou je dan nog langer blijven? Al die doelen die je wilt behalen, wat voor nut heeft het? En het ergste is, dat mijn hoofd zelfs mijn vriend begint af te stoten. Hij is beter af zonder mij, ik doe hem alleen maar pijn met mijn pijn, wat heeft hij aan een vriendin die de hele dag als een dood vogeltje op de bank zit, nooit blij is en wanneer hij vraagt hoe het gaat ik alleen maar 'niet goed' kan antwoorden.
Kortom, de connectie met alles om me heen verdwijnt. Het wordt tijd om te stoppen met het leven, want het leven doet enkel maar pijn. Wat zou het fijn zijn om de dood in te gaan, om die pijn los te kunnen laten. Om te zweven in het niets, zonder gevoel, zonder emotie. Misschien is het leven wel een tijdelijk iets, en is er wel iets heel moois in het 'zijn' in het hiernamaals.
Ik ben zwart, ik voel me zwart, mijn toekomst staat op zwart, alles om me heen is zwart. Mijn lijf kan niet meer, de bal van emotie in mijn buik is zo zwaar, dat het me bijna naar de grond dwingt. Mijn mondhoeken staan helemaal omlaag, en als ik in de spiegel kijk, zie ik slechts een schim van mezelf.
Mijn hoofd is op dit moment de allesbepalende factor. Soms denken mensen 'ach meid, het komt wel goed', maar zo simpel is het niet. Alle rationele gedachtes die je in je hoofd inbrengt, worden heel simpel van tafel geveegd. Positiviteit is non-existent in mijn hoofd. Leuke dingen doen helpt niet, mijn vriend houdt me vast, maar ik voel hem niet. Ik kijk naar een mooi schilderij op onze kamer, maar ik zie hem niet. Ik luister naar mijn favoriete muziek, maar ik hoor het niet.
Zwart...
Heel simpel gezegd, het wordt simpeler om maar dood te gaan, dan nog door te blijven vechten. Tenminste, zo voelt het. De dood wordt een optie, omdat doorgaan onmogelijk lijkt. De gedachten in mijn hoofd zijn er om me te beschermen tegen de pijn die nog gaat komen. Mijn hoofd maakt zich zorgen of ik dat wel redt. Of eigenlijk is mijn hoofd er overtuigd dat ik het niet meer ga redden, en er is geen andere oplossing dan stoppen met het leven, om nog meer pijn te voorkomen.
Maar dan, eruit stappen? Pas als mijn hoofd op dat punt komt, ga ik in de remmen. Gelukkig maar... Of toch niet. Ik wil namelijk niet dood door verdrinking, want ik haat het onder water zijn. Ik wil me ook niet ophangen, want ik wil graag in 1 keer dood. Pillen wil ik ook niet, dat lijkt me wat pijnlijk. Voor een trein gooien doe ik niet, want ik wil geen andere mensen aan een trauma helpen. Nee, niets van dat alles. Als ik het zou doen, zou ik me met mijn auto tegen een boom rijden, of van een viaduct ofzo. Laatst in de auto zat ik te kijken op welk viaduct dat zou kunnen hier in de buurt... Dat is gek, heel gek om daar zo mee bezig te zijn. Maar ik laat het toe, omdat ik nog niet de angst heb dat ik het daadwerkelijk ga doen...
Maar hoe nu dan verder. Tja, wat is leven waard als je niks hebt om voor te leven? Wat is leven waard, als je geen toekomst meer ziet, geen positieve gevoelens meer kan voelen, zoals blijdschap of verliefdheid?
Gelukkig leeft er diep in mij nog een persoontje, die stiekem een heel klein beetje positiviteit kan dragen. Ik kan zowaar nog lachen, zij het met moeite, en als mijn vriend me een kus geeft, gaat er een kleine twinkeling door mijn lijf.
Maar dat persoontje vecht tegen die grote zwarte bal met kutzooi in mijn lijf, en dat is zo zwaar. Ik heb het gevoel dat ik het dreig te gaan verliezen. Ik ben sterk, ik heb keihard gevochten voor het leven, maar hoeveel stoten kan ik nog uitdelen? Hoeveel verder kan ik nog gaan?
Voor nu accepteer ik maar even dat het zo is, want ik ben te moe om te vechten. Ik geef nog niet op, wees niet bang. Ik hoop toch, dat dat kleine persoontje ooit de David tegen Goliath mag worden, en dat ik die kutzooi in mijn lijf voor altijd kan verslaan...
(ik sta onder toezicht van een psycholoog, huisarts en mijn vriend houd me ook in de gaten. Deze zijn allen op de hoogte van de situatie)
'Happiness is only real when shared'.
maandag 6 februari 2017 20:47
maandag 6 februari 2017 20:50
quote:ladygaga_xx schreef op 06 februari 2017 @ 20:47:
Ja sorry TO ik weet niet hoe het voelt. Ik hoop ook dat je ervoor kiest om nog niet uit het leven te stappen en dat je indd de kutzooi uit je lijf verslaat. Doe geen overhaaste dingen.
Thanks. Heb jij het ook zo ervaren zoals ik het omschrijf, of was het bij jou anders? Ik doe geen overhaaste dingen, dat durf ik wel te zeggen. Dat stukje rationaliteit heb ik nog wel (is dit een correcte zin )
Ja sorry TO ik weet niet hoe het voelt. Ik hoop ook dat je ervoor kiest om nog niet uit het leven te stappen en dat je indd de kutzooi uit je lijf verslaat. Doe geen overhaaste dingen.
Thanks. Heb jij het ook zo ervaren zoals ik het omschrijf, of was het bij jou anders? Ik doe geen overhaaste dingen, dat durf ik wel te zeggen. Dat stukje rationaliteit heb ik nog wel (is dit een correcte zin
)
'Happiness is only real when shared'.
maandag 6 februari 2017 20:51
Wow, wat een lang verhaal. Ik heb niet alles gelezen maar zoek in ieder geval wel hulp. Groepstherapie om je trauma's te verwerken. Ik neem aan dat je nu volwassen genoeg bent om afstand te nemen van je ouders? Dus als hun het grootste probleem waren ben je al een heel stap vooruit.
Vind je me niks? Bell 0800-kiss-my-ass
maandag 6 februari 2017 20:51
maandag 6 februari 2017 21:33
Zojuist een reactie voor je getypt, maar uiteraard is je topic door Viva verwijderd, want hier houden ze graag ansgtvallig taboes in stand. Ondanks dat je eindeloos, of je nu wil of niet, wordt doodgegooid met plaatjes in allerlei vormen en maten van schamlippen e.d., je zou maar eens praten over iets zo serieus als .....
Maar goed, ik wilde je sterkte wensen.
Het heeft mij ooit geholpen om met mezelf af te spreken dat het geen optie is. Zo lang ik leef, ben ik verantwoordelijk voor mijn leven. Het scheelde me een hoop gepieker, want het was gewoon geen optie. Ik MOEST dan wel kijken naar wat wel kon en hoe het wel kon, omdat ik wíst dat er geen andere weg was. Dat gaf me ergens wel rust. Ik hoefde niet te peinzen over wel/niet/wel/niet, en hoe dan? Maar ik weet dat het anderen ook helpt om te denken 'morgen kan het ook nog...'
Ik vraag me of of je schematherapie volgt. Met een verleden zoals dat van jou kan dit, op termijn, je wereld 180 graden omdraaien. Ik heb geleerd dat je tegen een depressie met dit soort oorzaken niet kan vechten. Er is namelijk geen bodem om op terug te vallen. Juist met schematherapie ga je naar de kern en van daaruit verder. Het is hard werken en het duurt lang, maar het kan je leven veranderen.
Ik wens je veel sterkte en persoonlijk vind het mooi als erover gesproken kan worden.
Maar goed, ik wilde je sterkte wensen.
Het heeft mij ooit geholpen om met mezelf af te spreken dat het geen optie is. Zo lang ik leef, ben ik verantwoordelijk voor mijn leven. Het scheelde me een hoop gepieker, want het was gewoon geen optie. Ik MOEST dan wel kijken naar wat wel kon en hoe het wel kon, omdat ik wíst dat er geen andere weg was. Dat gaf me ergens wel rust. Ik hoefde niet te peinzen over wel/niet/wel/niet, en hoe dan? Maar ik weet dat het anderen ook helpt om te denken 'morgen kan het ook nog...'
Ik vraag me of of je schematherapie volgt. Met een verleden zoals dat van jou kan dit, op termijn, je wereld 180 graden omdraaien. Ik heb geleerd dat je tegen een depressie met dit soort oorzaken niet kan vechten. Er is namelijk geen bodem om op terug te vallen. Juist met schematherapie ga je naar de kern en van daaruit verder. Het is hard werken en het duurt lang, maar het kan je leven veranderen.
Ik wens je veel sterkte en persoonlijk vind het mooi als erover gesproken kan worden.
maandag 6 februari 2017 21:51
Wat lief ja, helemaal met je eens
Hier nu 1,5 jaar therapie maar het beste helpt nog steeds denken "Ik hoef nog maar even en eindeloos hoeft het niet door te gaan.. Ik kan er altijd morgen nog mee stoppen, of volgende week, of volgende maand..."
Je verliest er niks mee om het steeds een dagje op te schuiven en je kán het lieve TO
Hier nu 1,5 jaar therapie maar het beste helpt nog steeds denken "Ik hoef nog maar even en eindeloos hoeft het niet door te gaan.. Ik kan er altijd morgen nog mee stoppen, of volgende week, of volgende maand..."
Je verliest er niks mee om het steeds een dagje op te schuiven en je kán het lieve TO
"Wine in the morning, and some breakfast at night. Oh baby, I'm beginning to see the light!"
maandag 6 februari 2017 21:53
Topic niet gezien, maar ik begrijp uit dit topic wel ongeveer wat je gepost hebt. Wens je sterkte.
Er zijn hier altijd wel mensen die je mag pb-en, misschien is dat iets? Je mag mij ook pb-en hoor, maar ik ben heel weinig online dus ik lees het misschien niet zo snel, dus dat is misschien niet zo fijn. Maar je bent welkom
Er zijn hier altijd wel mensen die je mag pb-en, misschien is dat iets? Je mag mij ook pb-en hoor, maar ik ben heel weinig online dus ik lees het misschien niet zo snel, dus dat is misschien niet zo fijn. Maar je bent welkom
maandag 6 februari 2017 21:54
Ik wilde ook net een reactie typen maar ineens was je topic weg. je had op mij gereageerd maar je had het fout gelezen. Ik ken die gedachtes die jij hebt niet en kan je dus ook niet helpen... Ik hoop dat die kutzooi snel uit je lichaam verdwijnt.
i want your loving and all your lovers revenge, you and me could write a bad romance
maandag 6 februari 2017 22:15
Ik heb het niet gelezen maar begrijp wel waarover het gaat (zag de titel van de op in de moderator topic, dat het verwijderd was).
Ik kan er niet veel over zeggen behalve dat ik die gedachtes ook heb gehad, en heel serieus. Mocht ik je ergens mee kunnen helpen, of je wilt je verhaal kwijt dan mag je mij ook altijd een pb sturen.
Ik kan er niet veel over zeggen behalve dat ik die gedachtes ook heb gehad, en heel serieus. Mocht ik je ergens mee kunnen helpen, of je wilt je verhaal kwijt dan mag je mij ook altijd een pb sturen.
maandag 6 februari 2017 22:37
Wat een lief topic, en wat belachelijk dat zoiets als dit onbespreekbaar is op Viva, terwijl je hier júist over zou moeten praten.
Ik heb die gedachten ook gehad en ik heb meerdere pogingen gedaan omdat ik geen uitweg meer zag. Maar die uitweg bleek er wel. Ik heb het licht aan het eind van de tunnel gevonden (ook al is het leven echt nog niet altijd makkelijk en ben ik zelfs opnieuw in therapie), ik hoop dat het jou ook lukt om vol te houden en het licht te vinden.
Ik heb die gedachten ook gehad en ik heb meerdere pogingen gedaan omdat ik geen uitweg meer zag. Maar die uitweg bleek er wel. Ik heb het licht aan het eind van de tunnel gevonden (ook al is het leven echt nog niet altijd makkelijk en ben ik zelfs opnieuw in therapie), ik hoop dat het jou ook lukt om vol te houden en het licht te vinden.
