Psyche
alle pijlers
Als de dood een optie wordt...
maandag 6 februari 2017 20:46
Graag wil ik hier mijn verhaal delen over suïcidale gedachtes. Er zijn nog wel eens wat vooroordelen(er stond voordelen, slechte woordkeuze 
), en ik wil een poging doen om jullie een kijkje te geven in een hoofd die niets liever wil dan er niet meer zijn.
Ik ben al ruim 1,5 jaar depressief, dit is niet mijn eerste depressie. Een paar jaar terug had ik mijn eerste depressie, maar in mijn jeugd ben ik ook dysthyme geweest(langdurig maar minder ernstig depressief). Ik heb een zware jeugd gehad, of beter gezegd, zwaar leven met narcistische ouders. Ik ben emotioneel flink verwaarloost maar ook verbaal mishandeld. In de ogen van mijn vader kon ik het nooit goed doen, ik had 'koude ouders'. Voor het hele verhaal verwijs ik daarvoor naar mijn topic over mijn ouders.
Een depressie zit in mijn hele lijf, niet alleen in mn hoofd. Vanaf mijn peutertijd heb ik bepaalde emoties zoals boosheid, verdriet en angst niet goed kunnen uiten, omdat daar door mijn omgeving niet goed op werd gereageerd. Dat ik ze niet uitte, wil niet zeggen dat ik ze niet had. Ik stopte ze dus weg in mijn emotiekamer, een kamer met meerdere deuren. Die vergrendelde ik dan, slot erop en weer door.
Maar, die emoties blijven. En hoe langer het duurt, hoe zwaarder ze worden. Ik draag ze altijd met me mee, en dat zorgt voor somatische klachten(lichamelijke klachten die geen medische oorzaak hebben), waardoor het leven voor mij niet gemakkelijk is. Vooral de laatste maanden is alles zwaar, het begint al met uit bed gaan. Over de depressie zal ik niet teveel uitwijden, maar ik kan er een boek over schrijven.
Dan komt dus dat moment, dat het meeslepen van die emotie zo zwaar wordt, dat mn lijf het op gaat geven. Niks is meer leuk, zelfs de dingen waar ik normaal om stond te springen. Ook is naar de toekomst kijken een uitdaging. Ik zie het niet meer rooskleurig in, en wanneer het heel zwaar is, denk ik na over de zin van het leven, en wat ik hier eigenlijk aan het doen ben op deze planeet.
Zo ook gisteren, mijn hoofd wilde niet meer en begon mijn leven zoals het is af te stoten. Wat heeft het allemaal nog voor zin, je gaat toch een keer dood, waarom zou je dan nog langer blijven? Al die doelen die je wilt behalen, wat voor nut heeft het? En het ergste is, dat mijn hoofd zelfs mijn vriend begint af te stoten. Hij is beter af zonder mij, ik doe hem alleen maar pijn met mijn pijn, wat heeft hij aan een vriendin die de hele dag als een dood vogeltje op de bank zit, nooit blij is en wanneer hij vraagt hoe het gaat ik alleen maar 'niet goed' kan antwoorden.
Kortom, de connectie met alles om me heen verdwijnt. Het wordt tijd om te stoppen met het leven, want het leven doet enkel maar pijn. Wat zou het fijn zijn om de dood in te gaan, om die pijn los te kunnen laten. Om te zweven in het niets, zonder gevoel, zonder emotie. Misschien is het leven wel een tijdelijk iets, en is er wel iets heel moois in het 'zijn' in het hiernamaals.
Ik ben zwart, ik voel me zwart, mijn toekomst staat op zwart, alles om me heen is zwart. Mijn lijf kan niet meer, de bal van emotie in mijn buik is zo zwaar, dat het me bijna naar de grond dwingt. Mijn mondhoeken staan helemaal omlaag, en als ik in de spiegel kijk, zie ik slechts een schim van mezelf.
Mijn hoofd is op dit moment de allesbepalende factor. Soms denken mensen 'ach meid, het komt wel goed', maar zo simpel is het niet. Alle rationele gedachtes die je in je hoofd inbrengt, worden heel simpel van tafel geveegd. Positiviteit is non-existent in mijn hoofd. Leuke dingen doen helpt niet, mijn vriend houdt me vast, maar ik voel hem niet. Ik kijk naar een mooi schilderij op onze kamer, maar ik zie hem niet. Ik luister naar mijn favoriete muziek, maar ik hoor het niet.
Zwart...
Heel simpel gezegd, het wordt simpeler om maar dood te gaan, dan nog door te blijven vechten. Tenminste, zo voelt het. De dood wordt een optie, omdat doorgaan onmogelijk lijkt. De gedachten in mijn hoofd zijn er om me te beschermen tegen de pijn die nog gaat komen. Mijn hoofd maakt zich zorgen of ik dat wel redt. Of eigenlijk is mijn hoofd er overtuigd dat ik het niet meer ga redden, en er is geen andere oplossing dan stoppen met het leven, om nog meer pijn te voorkomen.
Maar dan, eruit stappen? Pas als mijn hoofd op dat punt komt, ga ik in de remmen. Gelukkig maar... Of toch niet. Ik wil namelijk niet dood door verdrinking, want ik haat het onder water zijn. Ik wil me ook niet ophangen, want ik wil graag in 1 keer dood. Pillen wil ik ook niet, dat lijkt me wat pijnlijk. Voor een trein gooien doe ik niet, want ik wil geen andere mensen aan een trauma helpen. Nee, niets van dat alles. Als ik het zou doen, zou ik me met mijn auto tegen een boom rijden, of van een viaduct ofzo. Laatst in de auto zat ik te kijken op welk viaduct dat zou kunnen hier in de buurt... Dat is gek, heel gek om daar zo mee bezig te zijn. Maar ik laat het toe, omdat ik nog niet de angst heb dat ik het daadwerkelijk ga doen...
Maar hoe nu dan verder. Tja, wat is leven waard als je niks hebt om voor te leven? Wat is leven waard, als je geen toekomst meer ziet, geen positieve gevoelens meer kan voelen, zoals blijdschap of verliefdheid?
Gelukkig leeft er diep in mij nog een persoontje, die stiekem een heel klein beetje positiviteit kan dragen. Ik kan zowaar nog lachen, zij het met moeite, en als mijn vriend me een kus geeft, gaat er een kleine twinkeling door mijn lijf.
Maar dat persoontje vecht tegen die grote zwarte bal met kutzooi in mijn lijf, en dat is zo zwaar. Ik heb het gevoel dat ik het dreig te gaan verliezen. Ik ben sterk, ik heb keihard gevochten voor het leven, maar hoeveel stoten kan ik nog uitdelen? Hoeveel verder kan ik nog gaan?
Voor nu accepteer ik maar even dat het zo is, want ik ben te moe om te vechten. Ik geef nog niet op, wees niet bang. Ik hoop toch, dat dat kleine persoontje ooit de David tegen Goliath mag worden, en dat ik die kutzooi in mijn lijf voor altijd kan verslaan...
(ik sta onder toezicht van een psycholoog, huisarts en mijn vriend houd me ook in de gaten. Deze zijn allen op de hoogte van de situatie)
), en ik wil een poging doen om jullie een kijkje te geven in een hoofd die niets liever wil dan er niet meer zijn.Ik ben al ruim 1,5 jaar depressief, dit is niet mijn eerste depressie. Een paar jaar terug had ik mijn eerste depressie, maar in mijn jeugd ben ik ook dysthyme geweest(langdurig maar minder ernstig depressief). Ik heb een zware jeugd gehad, of beter gezegd, zwaar leven met narcistische ouders. Ik ben emotioneel flink verwaarloost maar ook verbaal mishandeld. In de ogen van mijn vader kon ik het nooit goed doen, ik had 'koude ouders'. Voor het hele verhaal verwijs ik daarvoor naar mijn topic over mijn ouders.
Een depressie zit in mijn hele lijf, niet alleen in mn hoofd. Vanaf mijn peutertijd heb ik bepaalde emoties zoals boosheid, verdriet en angst niet goed kunnen uiten, omdat daar door mijn omgeving niet goed op werd gereageerd. Dat ik ze niet uitte, wil niet zeggen dat ik ze niet had. Ik stopte ze dus weg in mijn emotiekamer, een kamer met meerdere deuren. Die vergrendelde ik dan, slot erop en weer door.
Maar, die emoties blijven. En hoe langer het duurt, hoe zwaarder ze worden. Ik draag ze altijd met me mee, en dat zorgt voor somatische klachten(lichamelijke klachten die geen medische oorzaak hebben), waardoor het leven voor mij niet gemakkelijk is. Vooral de laatste maanden is alles zwaar, het begint al met uit bed gaan. Over de depressie zal ik niet teveel uitwijden, maar ik kan er een boek over schrijven.
Dan komt dus dat moment, dat het meeslepen van die emotie zo zwaar wordt, dat mn lijf het op gaat geven. Niks is meer leuk, zelfs de dingen waar ik normaal om stond te springen. Ook is naar de toekomst kijken een uitdaging. Ik zie het niet meer rooskleurig in, en wanneer het heel zwaar is, denk ik na over de zin van het leven, en wat ik hier eigenlijk aan het doen ben op deze planeet.
Zo ook gisteren, mijn hoofd wilde niet meer en begon mijn leven zoals het is af te stoten. Wat heeft het allemaal nog voor zin, je gaat toch een keer dood, waarom zou je dan nog langer blijven? Al die doelen die je wilt behalen, wat voor nut heeft het? En het ergste is, dat mijn hoofd zelfs mijn vriend begint af te stoten. Hij is beter af zonder mij, ik doe hem alleen maar pijn met mijn pijn, wat heeft hij aan een vriendin die de hele dag als een dood vogeltje op de bank zit, nooit blij is en wanneer hij vraagt hoe het gaat ik alleen maar 'niet goed' kan antwoorden.
Kortom, de connectie met alles om me heen verdwijnt. Het wordt tijd om te stoppen met het leven, want het leven doet enkel maar pijn. Wat zou het fijn zijn om de dood in te gaan, om die pijn los te kunnen laten. Om te zweven in het niets, zonder gevoel, zonder emotie. Misschien is het leven wel een tijdelijk iets, en is er wel iets heel moois in het 'zijn' in het hiernamaals.
Ik ben zwart, ik voel me zwart, mijn toekomst staat op zwart, alles om me heen is zwart. Mijn lijf kan niet meer, de bal van emotie in mijn buik is zo zwaar, dat het me bijna naar de grond dwingt. Mijn mondhoeken staan helemaal omlaag, en als ik in de spiegel kijk, zie ik slechts een schim van mezelf.
Mijn hoofd is op dit moment de allesbepalende factor. Soms denken mensen 'ach meid, het komt wel goed', maar zo simpel is het niet. Alle rationele gedachtes die je in je hoofd inbrengt, worden heel simpel van tafel geveegd. Positiviteit is non-existent in mijn hoofd. Leuke dingen doen helpt niet, mijn vriend houdt me vast, maar ik voel hem niet. Ik kijk naar een mooi schilderij op onze kamer, maar ik zie hem niet. Ik luister naar mijn favoriete muziek, maar ik hoor het niet.
Zwart...
Heel simpel gezegd, het wordt simpeler om maar dood te gaan, dan nog door te blijven vechten. Tenminste, zo voelt het. De dood wordt een optie, omdat doorgaan onmogelijk lijkt. De gedachten in mijn hoofd zijn er om me te beschermen tegen de pijn die nog gaat komen. Mijn hoofd maakt zich zorgen of ik dat wel redt. Of eigenlijk is mijn hoofd er overtuigd dat ik het niet meer ga redden, en er is geen andere oplossing dan stoppen met het leven, om nog meer pijn te voorkomen.
Maar dan, eruit stappen? Pas als mijn hoofd op dat punt komt, ga ik in de remmen. Gelukkig maar... Of toch niet. Ik wil namelijk niet dood door verdrinking, want ik haat het onder water zijn. Ik wil me ook niet ophangen, want ik wil graag in 1 keer dood. Pillen wil ik ook niet, dat lijkt me wat pijnlijk. Voor een trein gooien doe ik niet, want ik wil geen andere mensen aan een trauma helpen. Nee, niets van dat alles. Als ik het zou doen, zou ik me met mijn auto tegen een boom rijden, of van een viaduct ofzo. Laatst in de auto zat ik te kijken op welk viaduct dat zou kunnen hier in de buurt... Dat is gek, heel gek om daar zo mee bezig te zijn. Maar ik laat het toe, omdat ik nog niet de angst heb dat ik het daadwerkelijk ga doen...
Maar hoe nu dan verder. Tja, wat is leven waard als je niks hebt om voor te leven? Wat is leven waard, als je geen toekomst meer ziet, geen positieve gevoelens meer kan voelen, zoals blijdschap of verliefdheid?
Gelukkig leeft er diep in mij nog een persoontje, die stiekem een heel klein beetje positiviteit kan dragen. Ik kan zowaar nog lachen, zij het met moeite, en als mijn vriend me een kus geeft, gaat er een kleine twinkeling door mijn lijf.
Maar dat persoontje vecht tegen die grote zwarte bal met kutzooi in mijn lijf, en dat is zo zwaar. Ik heb het gevoel dat ik het dreig te gaan verliezen. Ik ben sterk, ik heb keihard gevochten voor het leven, maar hoeveel stoten kan ik nog uitdelen? Hoeveel verder kan ik nog gaan?
Voor nu accepteer ik maar even dat het zo is, want ik ben te moe om te vechten. Ik geef nog niet op, wees niet bang. Ik hoop toch, dat dat kleine persoontje ooit de David tegen Goliath mag worden, en dat ik die kutzooi in mijn lijf voor altijd kan verslaan...
(ik sta onder toezicht van een psycholoog, huisarts en mijn vriend houd me ook in de gaten. Deze zijn allen op de hoogte van de situatie)
'Happiness is only real when shared'.
dinsdag 7 februari 2017 01:01
quote:Phaedra__ schreef op 07 februari 2017 @ 00:46:
[...]
Echt helemaal leeg. Dat je verstandelijk weet dat je van je kind houd, maar het niet kan voelen.
Veel medicatie en psycho-educatie was de 'oplossing'.
Ook ouder worden zeggen ze
Naar he, als je dat voelt naar je naasten? Ik vind dat soort emoties altijd het moeilijkste richting mijn kinderen.
In welke zin zou ouder worden moeten helpen? Bij mij helpt dat namelijk voor geen meter.
[...]
Echt helemaal leeg. Dat je verstandelijk weet dat je van je kind houd, maar het niet kan voelen.
Veel medicatie en psycho-educatie was de 'oplossing'.
Ook ouder worden zeggen ze
Naar he, als je dat voelt naar je naasten? Ik vind dat soort emoties altijd het moeilijkste richting mijn kinderen.
In welke zin zou ouder worden moeten helpen? Bij mij helpt dat namelijk voor geen meter.
dinsdag 7 februari 2017 01:05
quote:Phaedra__ schreef op 07 februari 2017 @ 00:46:
[...]
Echt helemaal leeg. Dat je verstandelijk weet dat je van je kind houd, maar het niet kan voelen.
Veel medicatie en psycho-educatie was de 'oplossing'.
Ook ouder worden zeggen ze Dat lijkt mij een hele enge gewaarwording. Wat zul jij je eenzaam hebben gevoeld...zoiets kun je onmogelijk uitleggen, al zou je het willen...en daarnaast; wie begrijpt zoiets, hoe dat voor jou moet voelen?
[...]
Echt helemaal leeg. Dat je verstandelijk weet dat je van je kind houd, maar het niet kan voelen.
Veel medicatie en psycho-educatie was de 'oplossing'.
Ook ouder worden zeggen ze Dat lijkt mij een hele enge gewaarwording. Wat zul jij je eenzaam hebben gevoeld...zoiets kun je onmogelijk uitleggen, al zou je het willen...en daarnaast; wie begrijpt zoiets, hoe dat voor jou moet voelen?
dinsdag 7 februari 2017 01:19
Ouder worden helpt stabiliseren bij mijn stoornis. Tot aan de overgang iig.
Ik vond het zo slecht van mezelf dat ik niet eens van mijn eigen kind kon houden. En was wel een bevestiging dat ik echt beter dood kon zijn.
Het is inderdaad niet uit te leggen hoe totale leegte voelt Maccaron. Ik gun het iig niemand.
Ik vond het zo slecht van mezelf dat ik niet eens van mijn eigen kind kon houden. En was wel een bevestiging dat ik echt beter dood kon zijn.
Het is inderdaad niet uit te leggen hoe totale leegte voelt Maccaron. Ik gun het iig niemand.
dinsdag 7 februari 2017 03:13
Heel veel sterkte toegewenst. Herkenning ook hier,
Van heel dichtbij maak ik het al jaren mee, een nicht van mij die ook mijn beste vriendin is heeft al jaren gevoelens die ik niet begrijp. Ze is zwaar depressief, is al diverse keren opgenomen geweest, therapie enz ..niets heeft haar geholpen. Ups en downs.
Ze doet het goed soms, soms niet, dan wordt ze opgenomen. Voor een week soms langer. De kinderen worden opgevangen door familieleden, die begrijpen er gelukkig nog niet veel van, maar het zal vast zijn sporen achterlaten, ooit. Zowel de familieleden als de kinderen trouwens.
Als buitenstaander voel je je machteloos.
Nogmaals To heel veel sterkte en kracht toegewenst
dinsdag 7 februari 2017 06:00
dinsdag 7 februari 2017 07:53
Ik ben echt heel blij dat het topic terug is. Aan de reacties te zien is het hard nodig, een topic als dit
Normaal kan ik me niet zo druk maken of een topic al dan niet verdwijnt maar nu had ik viva gemaild. Dit is te belangrijk en TO gaf duidelijk aan in therapie te zijn.
Ik hoop oprecht dat je wat kan met de ruimte die je hier hebt. Al is het alleen maar dat je weet dat er mensen zijn die naar je luisteren en er zijn duidelijk ook mensen die weten wat je voelt. Heel veel sterkte, ik lees mee
Normaal kan ik me niet zo druk maken of een topic al dan niet verdwijnt maar nu had ik viva gemaild. Dit is te belangrijk en TO gaf duidelijk aan in therapie te zijn.
Ik hoop oprecht dat je wat kan met de ruimte die je hier hebt. Al is het alleen maar dat je weet dat er mensen zijn die naar je luisteren en er zijn duidelijk ook mensen die weten wat je voelt. Heel veel sterkte, ik lees mee
dinsdag 7 februari 2017 08:08
dinsdag 7 februari 2017 08:14
Ik herken het ook, dus ik lees mee. "Fijn" dat er zoveel herkenning is.
Slik inmiddels zelf geen ad meer omdat de bijwerkingen te heftig zijn en niet verdwijnen. Dus probeer met andere handvatten het wat dragelijk te maken. Mindfulness, meditatie en therapie.
voor degenen die het nodig hebben. Want elke dag moeten overleven is gewoon heel erg zwaar.
Slik inmiddels zelf geen ad meer omdat de bijwerkingen te heftig zijn en niet verdwijnen. Dus probeer met andere handvatten het wat dragelijk te maken. Mindfulness, meditatie en therapie.
voor degenen die het nodig hebben. Want elke dag moeten overleven is gewoon heel erg zwaar.
dinsdag 7 februari 2017 08:54
dinsdag 7 februari 2017 09:23
quote:mali30 schreef op 06 februari 2017 @ 20:50:
De deurtjes van je emotie kamer open zetten en alle pijn en verdriet die daar zit aankijken, voelen, beseffen en verwerken.
Dat was het enige wat mij hielp.
Dit. Wees open en eerlijk.
Uit je verhaal lees ik dat je helemaal niet dood wil.
Heb de moed om te veranderen. Ga ervoor, want je bent het meer dan waard.
het leven heeft ook jou iets te bieden en jij ook aan het leven.
Geef nooit op, maar geef wel de strijd in jezelf op, echt, stop met vechten.
Je gaat het nooit winnen van dit soort gedachtes. Je hoeft ze nou ook weer niet te omarmen, maar accepteer het. Accepteer dat je gedachtes je vertellen dat je dood wilt. Ga ermee aan de slag. Zoek hulp.
De deurtjes van je emotie kamer open zetten en alle pijn en verdriet die daar zit aankijken, voelen, beseffen en verwerken.
Dat was het enige wat mij hielp.
Dit. Wees open en eerlijk.
Uit je verhaal lees ik dat je helemaal niet dood wil.
Heb de moed om te veranderen. Ga ervoor, want je bent het meer dan waard.
het leven heeft ook jou iets te bieden en jij ook aan het leven.
Geef nooit op, maar geef wel de strijd in jezelf op, echt, stop met vechten.
Je gaat het nooit winnen van dit soort gedachtes. Je hoeft ze nou ook weer niet te omarmen, maar accepteer het. Accepteer dat je gedachtes je vertellen dat je dood wilt. Ga ermee aan de slag. Zoek hulp.
dinsdag 7 februari 2017 09:33
quote:Phaedra__ schreef op 07 februari 2017 @ 00:46:
[...]
Echt helemaal leeg. Dat je verstandelijk weet dat je van je kind houd, maar het niet kan voelen.
Veel medicatie en psycho-educatie was de 'oplossing'.
Ook ouder worden zeggen ze
Voor TO (en anderen) misschien handig om te weten dat jouw problematiek veel meer een biologische oorzaak dan, zoals bij TO, een oorzaak in het verleden. Dat klopt, toch? Niet dat de depressie dan anders voelt, maar er zijn dan wel verschillen in de aanpak en de behandeling.
Ik vind het fijn om te lezen dat je minder vaak depressief bent!
[...]
Echt helemaal leeg. Dat je verstandelijk weet dat je van je kind houd, maar het niet kan voelen.
Veel medicatie en psycho-educatie was de 'oplossing'.
Ook ouder worden zeggen ze
Voor TO (en anderen) misschien handig om te weten dat jouw problematiek veel meer een biologische oorzaak dan, zoals bij TO, een oorzaak in het verleden. Dat klopt, toch? Niet dat de depressie dan anders voelt, maar er zijn dan wel verschillen in de aanpak en de behandeling.
Ik vind het fijn om te lezen dat je minder vaak depressief bent!
dinsdag 7 februari 2017 09:37
quote:ikbensnuffelbeertje schreef op 07 februari 2017 @ 02:56:
Hoe kun je iets graag willen terwijl je niet weet hoe het is (om er niet meer te zijn)?Omdat het leven zo uitzichtloos, zwaar en verschrikkelijk voelt dat het niet uitmaakt wat het alternatief is. Het maakt dus niet uit dat je niet weet hoe het is, je weet heel erg goed dat je dit niet meer wil of kan verdragen.
Hoe kun je iets graag willen terwijl je niet weet hoe het is (om er niet meer te zijn)?Omdat het leven zo uitzichtloos, zwaar en verschrikkelijk voelt dat het niet uitmaakt wat het alternatief is. Het maakt dus niet uit dat je niet weet hoe het is, je weet heel erg goed dat je dit niet meer wil of kan verdragen.
dinsdag 7 februari 2017 09:42
quote:tinypotato schreef op 07 februari 2017 @ 09:33:
[...]
Voor TO (en anderen) misschien handig om te weten dat jouw problematiek veel meer een biologische oorzaak dan, zoals bij TO, een oorzaak in het verleden. Dat klopt, toch? Niet dat de depressie dan anders voelt, maar er zijn dan wel verschillen in de aanpak en de behandeling.
Ik vind het fijn om te lezen dat je minder vaak depressief bent!
Ja en nee. Ik denk dat de praktische dingen dingen om de dag door te komen exact hetzelfde zijn.
Ik denk ook dat ziektekennis en evt medicatie net zo belangrijk zijn.
Het enige wat voor mij niet opgaat is therapie.
[...]
Voor TO (en anderen) misschien handig om te weten dat jouw problematiek veel meer een biologische oorzaak dan, zoals bij TO, een oorzaak in het verleden. Dat klopt, toch? Niet dat de depressie dan anders voelt, maar er zijn dan wel verschillen in de aanpak en de behandeling.
Ik vind het fijn om te lezen dat je minder vaak depressief bent!
Ja en nee. Ik denk dat de praktische dingen dingen om de dag door te komen exact hetzelfde zijn.
Ik denk ook dat ziektekennis en evt medicatie net zo belangrijk zijn.
Het enige wat voor mij niet opgaat is therapie.
dinsdag 7 februari 2017 09:44
quote:ikbensnuffelbeertje schreef op 07 februari 2017 @ 02:56:
Hoe kun je iets graag willen terwijl je niet weet hoe het is (om er niet meer te zijn)?
mensen willen aan de lopende band dingen waarvan ze (nog) niet weten hoe het is toch?
in mijn geval wilde ik vooral weg van wat er was, ik wilde het 'niks' in, dat zou hoe dan ook een verlossing zijn
Hoe kun je iets graag willen terwijl je niet weet hoe het is (om er niet meer te zijn)?
mensen willen aan de lopende band dingen waarvan ze (nog) niet weten hoe het is toch?
in mijn geval wilde ik vooral weg van wat er was, ik wilde het 'niks' in, dat zou hoe dan ook een verlossing zijn
dinsdag 7 februari 2017 10:00
quote:ikbensnuffelbeertje schreef op 07 februari 2017 @ 02:56:
Hoe kun je iets graag willen terwijl je niet weet hoe het is (om er niet meer te zijn)?Omdat het nooit erger kan zijn dan het hier en nu. Omdat het de enige uitweg is, weg van hier en van de pijn. Het is onbevattelijk als je het nooit ervaren hebt, maar pijn kan echt zo ondragelijk zijn dat het niet uitmaakt wat het alternatief is, als die pijn maar stopt.
Hoe kun je iets graag willen terwijl je niet weet hoe het is (om er niet meer te zijn)?Omdat het nooit erger kan zijn dan het hier en nu. Omdat het de enige uitweg is, weg van hier en van de pijn. Het is onbevattelijk als je het nooit ervaren hebt, maar pijn kan echt zo ondragelijk zijn dat het niet uitmaakt wat het alternatief is, als die pijn maar stopt.
dinsdag 7 februari 2017 10:02
quote:Phaedra__ schreef op 07 februari 2017 @ 09:42:
[...]
Ja en nee. Ik denk dat de praktische dingen dingen om de dag door te komen exact hetzelfde zijn.
Ik denk ook dat ziektekennis en evt medicatie net zo belangrijk zijn.
Het enige wat voor mij niet opgaat is therapie.
Ja, zeker, de praktische handvatten voor tijdens/rondom de depressie zijn veelal hetzelfde.
Bij depressies met oorzaken zoals TO benoemt is medicatie niet altijd zo helpend als bij jouw problematiek. Bij jou is het vrijwel een must, toch?
En juist bij de oorzaken van TO zou ik zeggen dat therapie een must is. En dat heeft weer verband met handvatten voor tijdens/rondom de depressie. De depressie wordt door iets anders getriggerd. Alleen dan wel de juiste therapie en dat gaat niet altijd goed.
[...]
Ja en nee. Ik denk dat de praktische dingen dingen om de dag door te komen exact hetzelfde zijn.
Ik denk ook dat ziektekennis en evt medicatie net zo belangrijk zijn.
Het enige wat voor mij niet opgaat is therapie.
Ja, zeker, de praktische handvatten voor tijdens/rondom de depressie zijn veelal hetzelfde.
Bij depressies met oorzaken zoals TO benoemt is medicatie niet altijd zo helpend als bij jouw problematiek. Bij jou is het vrijwel een must, toch?
En juist bij de oorzaken van TO zou ik zeggen dat therapie een must is. En dat heeft weer verband met handvatten voor tijdens/rondom de depressie. De depressie wordt door iets anders getriggerd. Alleen dan wel de juiste therapie en dat gaat niet altijd goed.
dinsdag 7 februari 2017 10:05
quote:Drackie schreef op 07 februari 2017 @ 10:00:
[...]
Omdat het nooit erger kan zijn dan het hier en nu. Omdat het de enige uitweg is, weg van hier en van de pijn. Het is onbevattelijk als je het nooit ervaren hebt, maar pijn kan echt zo ondragelijk zijn dat het niet uitmaakt wat het alternatief is, als die pijn maar stopt.
Fijn dat er hier een keer op een normale manier over gesproken wordt. Gisteren was er iemand voor de trein gesprongen.. Ik heb ook wel is geen uitweg meer gezien, maar ik heb meer last van de angst voor de gedachtes, dat ik bijv op het Station sta en denk 'wat als ik nu voor die trein spring.. '
Alleen 'zelfmoord' is letterlijk een sprong in het diepe, je weet niet waar je aan toe bent. Misschien is er niks, misschien kom je op een plek dat nog minder leuk is. Het leven is mooi, ook al zie je het nu niet, het leven heeft echt altijd iets te bieden. Het is zo mooi als je er open voor kan staan.
Ieder geval sterkte allemaal. Het is klote, maar leef bij de dag. Je hoeft elke dag alleen maar even 24 uurtjes te doorstaan.
[...]
Omdat het nooit erger kan zijn dan het hier en nu. Omdat het de enige uitweg is, weg van hier en van de pijn. Het is onbevattelijk als je het nooit ervaren hebt, maar pijn kan echt zo ondragelijk zijn dat het niet uitmaakt wat het alternatief is, als die pijn maar stopt.
Fijn dat er hier een keer op een normale manier over gesproken wordt. Gisteren was er iemand voor de trein gesprongen.. Ik heb ook wel is geen uitweg meer gezien, maar ik heb meer last van de angst voor de gedachtes, dat ik bijv op het Station sta en denk 'wat als ik nu voor die trein spring.. '
Alleen 'zelfmoord' is letterlijk een sprong in het diepe, je weet niet waar je aan toe bent. Misschien is er niks, misschien kom je op een plek dat nog minder leuk is. Het leven is mooi, ook al zie je het nu niet, het leven heeft echt altijd iets te bieden. Het is zo mooi als je er open voor kan staan.
Ieder geval sterkte allemaal. Het is klote, maar leef bij de dag. Je hoeft elke dag alleen maar even 24 uurtjes te doorstaan.
