Psyche
alle pijlers
Als de dood een optie wordt...
maandag 6 februari 2017 20:46
Graag wil ik hier mijn verhaal delen over suïcidale gedachtes. Er zijn nog wel eens wat vooroordelen(er stond voordelen, slechte woordkeuze 
), en ik wil een poging doen om jullie een kijkje te geven in een hoofd die niets liever wil dan er niet meer zijn.
Ik ben al ruim 1,5 jaar depressief, dit is niet mijn eerste depressie. Een paar jaar terug had ik mijn eerste depressie, maar in mijn jeugd ben ik ook dysthyme geweest(langdurig maar minder ernstig depressief). Ik heb een zware jeugd gehad, of beter gezegd, zwaar leven met narcistische ouders. Ik ben emotioneel flink verwaarloost maar ook verbaal mishandeld. In de ogen van mijn vader kon ik het nooit goed doen, ik had 'koude ouders'. Voor het hele verhaal verwijs ik daarvoor naar mijn topic over mijn ouders.
Een depressie zit in mijn hele lijf, niet alleen in mn hoofd. Vanaf mijn peutertijd heb ik bepaalde emoties zoals boosheid, verdriet en angst niet goed kunnen uiten, omdat daar door mijn omgeving niet goed op werd gereageerd. Dat ik ze niet uitte, wil niet zeggen dat ik ze niet had. Ik stopte ze dus weg in mijn emotiekamer, een kamer met meerdere deuren. Die vergrendelde ik dan, slot erop en weer door.
Maar, die emoties blijven. En hoe langer het duurt, hoe zwaarder ze worden. Ik draag ze altijd met me mee, en dat zorgt voor somatische klachten(lichamelijke klachten die geen medische oorzaak hebben), waardoor het leven voor mij niet gemakkelijk is. Vooral de laatste maanden is alles zwaar, het begint al met uit bed gaan. Over de depressie zal ik niet teveel uitwijden, maar ik kan er een boek over schrijven.
Dan komt dus dat moment, dat het meeslepen van die emotie zo zwaar wordt, dat mn lijf het op gaat geven. Niks is meer leuk, zelfs de dingen waar ik normaal om stond te springen. Ook is naar de toekomst kijken een uitdaging. Ik zie het niet meer rooskleurig in, en wanneer het heel zwaar is, denk ik na over de zin van het leven, en wat ik hier eigenlijk aan het doen ben op deze planeet.
Zo ook gisteren, mijn hoofd wilde niet meer en begon mijn leven zoals het is af te stoten. Wat heeft het allemaal nog voor zin, je gaat toch een keer dood, waarom zou je dan nog langer blijven? Al die doelen die je wilt behalen, wat voor nut heeft het? En het ergste is, dat mijn hoofd zelfs mijn vriend begint af te stoten. Hij is beter af zonder mij, ik doe hem alleen maar pijn met mijn pijn, wat heeft hij aan een vriendin die de hele dag als een dood vogeltje op de bank zit, nooit blij is en wanneer hij vraagt hoe het gaat ik alleen maar 'niet goed' kan antwoorden.
Kortom, de connectie met alles om me heen verdwijnt. Het wordt tijd om te stoppen met het leven, want het leven doet enkel maar pijn. Wat zou het fijn zijn om de dood in te gaan, om die pijn los te kunnen laten. Om te zweven in het niets, zonder gevoel, zonder emotie. Misschien is het leven wel een tijdelijk iets, en is er wel iets heel moois in het 'zijn' in het hiernamaals.
Ik ben zwart, ik voel me zwart, mijn toekomst staat op zwart, alles om me heen is zwart. Mijn lijf kan niet meer, de bal van emotie in mijn buik is zo zwaar, dat het me bijna naar de grond dwingt. Mijn mondhoeken staan helemaal omlaag, en als ik in de spiegel kijk, zie ik slechts een schim van mezelf.
Mijn hoofd is op dit moment de allesbepalende factor. Soms denken mensen 'ach meid, het komt wel goed', maar zo simpel is het niet. Alle rationele gedachtes die je in je hoofd inbrengt, worden heel simpel van tafel geveegd. Positiviteit is non-existent in mijn hoofd. Leuke dingen doen helpt niet, mijn vriend houdt me vast, maar ik voel hem niet. Ik kijk naar een mooi schilderij op onze kamer, maar ik zie hem niet. Ik luister naar mijn favoriete muziek, maar ik hoor het niet.
Zwart...
Heel simpel gezegd, het wordt simpeler om maar dood te gaan, dan nog door te blijven vechten. Tenminste, zo voelt het. De dood wordt een optie, omdat doorgaan onmogelijk lijkt. De gedachten in mijn hoofd zijn er om me te beschermen tegen de pijn die nog gaat komen. Mijn hoofd maakt zich zorgen of ik dat wel redt. Of eigenlijk is mijn hoofd er overtuigd dat ik het niet meer ga redden, en er is geen andere oplossing dan stoppen met het leven, om nog meer pijn te voorkomen.
Maar dan, eruit stappen? Pas als mijn hoofd op dat punt komt, ga ik in de remmen. Gelukkig maar... Of toch niet. Ik wil namelijk niet dood door verdrinking, want ik haat het onder water zijn. Ik wil me ook niet ophangen, want ik wil graag in 1 keer dood. Pillen wil ik ook niet, dat lijkt me wat pijnlijk. Voor een trein gooien doe ik niet, want ik wil geen andere mensen aan een trauma helpen. Nee, niets van dat alles. Als ik het zou doen, zou ik me met mijn auto tegen een boom rijden, of van een viaduct ofzo. Laatst in de auto zat ik te kijken op welk viaduct dat zou kunnen hier in de buurt... Dat is gek, heel gek om daar zo mee bezig te zijn. Maar ik laat het toe, omdat ik nog niet de angst heb dat ik het daadwerkelijk ga doen...
Maar hoe nu dan verder. Tja, wat is leven waard als je niks hebt om voor te leven? Wat is leven waard, als je geen toekomst meer ziet, geen positieve gevoelens meer kan voelen, zoals blijdschap of verliefdheid?
Gelukkig leeft er diep in mij nog een persoontje, die stiekem een heel klein beetje positiviteit kan dragen. Ik kan zowaar nog lachen, zij het met moeite, en als mijn vriend me een kus geeft, gaat er een kleine twinkeling door mijn lijf.
Maar dat persoontje vecht tegen die grote zwarte bal met kutzooi in mijn lijf, en dat is zo zwaar. Ik heb het gevoel dat ik het dreig te gaan verliezen. Ik ben sterk, ik heb keihard gevochten voor het leven, maar hoeveel stoten kan ik nog uitdelen? Hoeveel verder kan ik nog gaan?
Voor nu accepteer ik maar even dat het zo is, want ik ben te moe om te vechten. Ik geef nog niet op, wees niet bang. Ik hoop toch, dat dat kleine persoontje ooit de David tegen Goliath mag worden, en dat ik die kutzooi in mijn lijf voor altijd kan verslaan...
(ik sta onder toezicht van een psycholoog, huisarts en mijn vriend houd me ook in de gaten. Deze zijn allen op de hoogte van de situatie)
), en ik wil een poging doen om jullie een kijkje te geven in een hoofd die niets liever wil dan er niet meer zijn.Ik ben al ruim 1,5 jaar depressief, dit is niet mijn eerste depressie. Een paar jaar terug had ik mijn eerste depressie, maar in mijn jeugd ben ik ook dysthyme geweest(langdurig maar minder ernstig depressief). Ik heb een zware jeugd gehad, of beter gezegd, zwaar leven met narcistische ouders. Ik ben emotioneel flink verwaarloost maar ook verbaal mishandeld. In de ogen van mijn vader kon ik het nooit goed doen, ik had 'koude ouders'. Voor het hele verhaal verwijs ik daarvoor naar mijn topic over mijn ouders.
Een depressie zit in mijn hele lijf, niet alleen in mn hoofd. Vanaf mijn peutertijd heb ik bepaalde emoties zoals boosheid, verdriet en angst niet goed kunnen uiten, omdat daar door mijn omgeving niet goed op werd gereageerd. Dat ik ze niet uitte, wil niet zeggen dat ik ze niet had. Ik stopte ze dus weg in mijn emotiekamer, een kamer met meerdere deuren. Die vergrendelde ik dan, slot erop en weer door.
Maar, die emoties blijven. En hoe langer het duurt, hoe zwaarder ze worden. Ik draag ze altijd met me mee, en dat zorgt voor somatische klachten(lichamelijke klachten die geen medische oorzaak hebben), waardoor het leven voor mij niet gemakkelijk is. Vooral de laatste maanden is alles zwaar, het begint al met uit bed gaan. Over de depressie zal ik niet teveel uitwijden, maar ik kan er een boek over schrijven.
Dan komt dus dat moment, dat het meeslepen van die emotie zo zwaar wordt, dat mn lijf het op gaat geven. Niks is meer leuk, zelfs de dingen waar ik normaal om stond te springen. Ook is naar de toekomst kijken een uitdaging. Ik zie het niet meer rooskleurig in, en wanneer het heel zwaar is, denk ik na over de zin van het leven, en wat ik hier eigenlijk aan het doen ben op deze planeet.
Zo ook gisteren, mijn hoofd wilde niet meer en begon mijn leven zoals het is af te stoten. Wat heeft het allemaal nog voor zin, je gaat toch een keer dood, waarom zou je dan nog langer blijven? Al die doelen die je wilt behalen, wat voor nut heeft het? En het ergste is, dat mijn hoofd zelfs mijn vriend begint af te stoten. Hij is beter af zonder mij, ik doe hem alleen maar pijn met mijn pijn, wat heeft hij aan een vriendin die de hele dag als een dood vogeltje op de bank zit, nooit blij is en wanneer hij vraagt hoe het gaat ik alleen maar 'niet goed' kan antwoorden.
Kortom, de connectie met alles om me heen verdwijnt. Het wordt tijd om te stoppen met het leven, want het leven doet enkel maar pijn. Wat zou het fijn zijn om de dood in te gaan, om die pijn los te kunnen laten. Om te zweven in het niets, zonder gevoel, zonder emotie. Misschien is het leven wel een tijdelijk iets, en is er wel iets heel moois in het 'zijn' in het hiernamaals.
Ik ben zwart, ik voel me zwart, mijn toekomst staat op zwart, alles om me heen is zwart. Mijn lijf kan niet meer, de bal van emotie in mijn buik is zo zwaar, dat het me bijna naar de grond dwingt. Mijn mondhoeken staan helemaal omlaag, en als ik in de spiegel kijk, zie ik slechts een schim van mezelf.
Mijn hoofd is op dit moment de allesbepalende factor. Soms denken mensen 'ach meid, het komt wel goed', maar zo simpel is het niet. Alle rationele gedachtes die je in je hoofd inbrengt, worden heel simpel van tafel geveegd. Positiviteit is non-existent in mijn hoofd. Leuke dingen doen helpt niet, mijn vriend houdt me vast, maar ik voel hem niet. Ik kijk naar een mooi schilderij op onze kamer, maar ik zie hem niet. Ik luister naar mijn favoriete muziek, maar ik hoor het niet.
Zwart...
Heel simpel gezegd, het wordt simpeler om maar dood te gaan, dan nog door te blijven vechten. Tenminste, zo voelt het. De dood wordt een optie, omdat doorgaan onmogelijk lijkt. De gedachten in mijn hoofd zijn er om me te beschermen tegen de pijn die nog gaat komen. Mijn hoofd maakt zich zorgen of ik dat wel redt. Of eigenlijk is mijn hoofd er overtuigd dat ik het niet meer ga redden, en er is geen andere oplossing dan stoppen met het leven, om nog meer pijn te voorkomen.
Maar dan, eruit stappen? Pas als mijn hoofd op dat punt komt, ga ik in de remmen. Gelukkig maar... Of toch niet. Ik wil namelijk niet dood door verdrinking, want ik haat het onder water zijn. Ik wil me ook niet ophangen, want ik wil graag in 1 keer dood. Pillen wil ik ook niet, dat lijkt me wat pijnlijk. Voor een trein gooien doe ik niet, want ik wil geen andere mensen aan een trauma helpen. Nee, niets van dat alles. Als ik het zou doen, zou ik me met mijn auto tegen een boom rijden, of van een viaduct ofzo. Laatst in de auto zat ik te kijken op welk viaduct dat zou kunnen hier in de buurt... Dat is gek, heel gek om daar zo mee bezig te zijn. Maar ik laat het toe, omdat ik nog niet de angst heb dat ik het daadwerkelijk ga doen...
Maar hoe nu dan verder. Tja, wat is leven waard als je niks hebt om voor te leven? Wat is leven waard, als je geen toekomst meer ziet, geen positieve gevoelens meer kan voelen, zoals blijdschap of verliefdheid?
Gelukkig leeft er diep in mij nog een persoontje, die stiekem een heel klein beetje positiviteit kan dragen. Ik kan zowaar nog lachen, zij het met moeite, en als mijn vriend me een kus geeft, gaat er een kleine twinkeling door mijn lijf.
Maar dat persoontje vecht tegen die grote zwarte bal met kutzooi in mijn lijf, en dat is zo zwaar. Ik heb het gevoel dat ik het dreig te gaan verliezen. Ik ben sterk, ik heb keihard gevochten voor het leven, maar hoeveel stoten kan ik nog uitdelen? Hoeveel verder kan ik nog gaan?
Voor nu accepteer ik maar even dat het zo is, want ik ben te moe om te vechten. Ik geef nog niet op, wees niet bang. Ik hoop toch, dat dat kleine persoontje ooit de David tegen Goliath mag worden, en dat ik die kutzooi in mijn lijf voor altijd kan verslaan...
(ik sta onder toezicht van een psycholoog, huisarts en mijn vriend houd me ook in de gaten. Deze zijn allen op de hoogte van de situatie)
'Happiness is only real when shared'.
dinsdag 7 februari 2017 11:07
TO, blijf praten met je hulpverleners en je partner. Blijf je medicatie slikken en bedenk een dagritmeschema zodat je een vast ritme houd.
Ik hoop dat het snel wat beter met je gaat en ik heb geen tips of trucks anders dan wat een paar andere ervaringsdeskundige al tikten.
De dag afmaken. Liefst op een manier waarin jij je het prettigst voel. Als je nog iets kan voelen natuurlijk.
Ik hoop dat het snel wat beter met je gaat en ik heb geen tips of trucks anders dan wat een paar andere ervaringsdeskundige al tikten.
De dag afmaken. Liefst op een manier waarin jij je het prettigst voel. Als je nog iets kan voelen natuurlijk.
dinsdag 7 februari 2017 11:08
quote:notalwaysdark schreef op 07 februari 2017 @ 11:07:
[...]
Sorry als ik TO gekwetst heb, echt dat will ik zeker niet.
Ik moet inderdaad niet alles over één kam scheren.
Je moet alleen niet in een slachtofferrol blijven hangen, nu zeg ik niet dat TO dat doet, maar ik lees op dit Forum veel mensen die dat wel doen.
En gewoon nog een keer.
Ik ben trouwens niet zo snel gekwetst hoor, ik irriteer me gewoon aan dit soort reacties.
[...]
Sorry als ik TO gekwetst heb, echt dat will ik zeker niet.
Ik moet inderdaad niet alles over één kam scheren.
Je moet alleen niet in een slachtofferrol blijven hangen, nu zeg ik niet dat TO dat doet, maar ik lees op dit Forum veel mensen die dat wel doen.
En gewoon nog een keer.
Ik ben trouwens niet zo snel gekwetst hoor, ik irriteer me gewoon aan dit soort reacties.
dinsdag 7 februari 2017 11:09
quote:notalwaysdark schreef op 07 februari 2017 @ 11:07:
[...]
Sorry als ik TO gekwetst heb, echt dat will ik zeker niet.
Ik moet inderdaad niet alles over één kam scheren.
Je moet alleen niet in een slachtofferrol blijven hangen, nu zeg ik niet dat TO dat doet, maar ik lees op dit Forum veel mensen die dat wel doen.
http://www.ankelaterveer. ... lachtofferrolroepers.html
Alsjeblieft. Lees dit eens.
[...]
Sorry als ik TO gekwetst heb, echt dat will ik zeker niet.
Ik moet inderdaad niet alles over één kam scheren.
Je moet alleen niet in een slachtofferrol blijven hangen, nu zeg ik niet dat TO dat doet, maar ik lees op dit Forum veel mensen die dat wel doen.
http://www.ankelaterveer. ... lachtofferrolroepers.html
Alsjeblieft. Lees dit eens.
dinsdag 7 februari 2017 11:13
quote:SF_ schreef op 07 februari 2017 @ 11:09:
[...]
http://www.ankelaterveer. ... lachtofferrolroepers.html
Alsjeblieft. Lees dit eens.
Wat moet ik hiermee?
Zoals ik al eerder aangaf, ik ben zelf ook door de hele molen gegaan (en nog steeds). Ik moet gezien jullie reacties blijkbaar nog veel leren, maar wat ik wel geleerd heb is dat je niet moet blijven hangen in het nare gevoel (of het nou een biologische oorzaak heeft ja of nee), je moet het uiten, je moet er iets mee doen. Ik vind dat mensen gewoon te snel klagen dat alles nou eenmaal kut is en het daarbij laten.
[...]
http://www.ankelaterveer. ... lachtofferrolroepers.html
Alsjeblieft. Lees dit eens.
Wat moet ik hiermee?
Zoals ik al eerder aangaf, ik ben zelf ook door de hele molen gegaan (en nog steeds). Ik moet gezien jullie reacties blijkbaar nog veel leren, maar wat ik wel geleerd heb is dat je niet moet blijven hangen in het nare gevoel (of het nou een biologische oorzaak heeft ja of nee), je moet het uiten, je moet er iets mee doen. Ik vind dat mensen gewoon te snel klagen dat alles nou eenmaal kut is en het daarbij laten.
dinsdag 7 februari 2017 11:14
quote:Fee-de-Goede schreef op 07 februari 2017 @ 11:03:
[...]
Vaak is dat verschil niet zo groot. Of loopt het in elkaar over, heeft het met elkaar te maken.
Ik vraag het me af. Ik weet dat de triggers voor de aanzet in elkaar overlopen. Maar als je een biologisch probleem hebt kan je dat meer praktisch tackelen en met medicatie, met therapie gericht op het omgaan met, verlichten van klachten, beperken van 'uitschieters'.
Als je een probleem hebt meer geworteld in dingen die je (aan)geleerd hebt in je leven, kun je veel meer met inhoudelijke therapie bereiken. Je hebt zelf meer invloed op het veranderen van gedachten(patronen) die leiden tot je depressies (of ander schadelijk gedrag). Medicatie kan daarbij ondersteunen.
[...]
Vaak is dat verschil niet zo groot. Of loopt het in elkaar over, heeft het met elkaar te maken.
Ik vraag het me af. Ik weet dat de triggers voor de aanzet in elkaar overlopen. Maar als je een biologisch probleem hebt kan je dat meer praktisch tackelen en met medicatie, met therapie gericht op het omgaan met, verlichten van klachten, beperken van 'uitschieters'.
Als je een probleem hebt meer geworteld in dingen die je (aan)geleerd hebt in je leven, kun je veel meer met inhoudelijke therapie bereiken. Je hebt zelf meer invloed op het veranderen van gedachten(patronen) die leiden tot je depressies (of ander schadelijk gedrag). Medicatie kan daarbij ondersteunen.
dinsdag 7 februari 2017 11:15
quote:Maccaron schreef op 07 februari 2017 @ 11:13:
[...]
Wat je net zei kan echt niet.Pff, die paar dagen op viva zijn wel weer leuk geweest. Sommige dingen heb ik verkeerd verwoord, maar echt iets vreselijks heb ik niet gezegd. Raar dat hier zo overdreven gereageerd word. Ik probeer TO in eerste instantie te helpen, dit lukt blijkbaar niet, dus dan is het simpel. Ik ga snel weer weg.
[...]
Wat je net zei kan echt niet.Pff, die paar dagen op viva zijn wel weer leuk geweest. Sommige dingen heb ik verkeerd verwoord, maar echt iets vreselijks heb ik niet gezegd. Raar dat hier zo overdreven gereageerd word. Ik probeer TO in eerste instantie te helpen, dit lukt blijkbaar niet, dus dan is het simpel. Ik ga snel weer weg.
dinsdag 7 februari 2017 11:16
quote:notalwaysdark schreef op 07 februari 2017 @ 10:39:
[...]
Sorry als ik je kwets oid.
Maar ik snap niet waarom hiet nou zo heftig op gereageerd wordt.
Ligt misschien aan mij en dan bied ik graag mijn excuses aan.
Het enige wat ik eigenlijk zeg is, zoek hulp als je er niet uitkomt en laat je niet verdoven door je ziekte.
Wat nu gebeurt, is interessant.
Topic is gestart door iemand die hulp zoekt en heeft.
Doet me denken aan mechanismen die met onmacht te maken hebben. Als de aanhoorder met lege handen en dus in onmacht staat...san moet er een oplossing gezocht worden. En is er of iets mis met jou ( je motivatie, instelling, karakter, keuzes, coping stylen) of er moet toch meer mogelijk zijn em waarom heb je dat nog niet geprobeerd (verkapt verwijt).
Alsof de toehoorder in de onmacht alleen maar schuld ziet en deze meteen weggeduwd opgeplakt en gefixt moet worden.
Wat is er mis met gewoon wat medemenselijkheid. Luisteren. Respect hebben voor de beleving van de ander.
Iemands hand(je) vasthouden was een denigrerende uitspraak in mijn jeugd oin mijn omgeving. Nu zie ik de kracht van liefde en acceptatie van de ander...
Hoe moet de ander omgaan met zijn/haar lijden als de ander het niet eens wil zien.....
[...]
Sorry als ik je kwets oid.
Maar ik snap niet waarom hiet nou zo heftig op gereageerd wordt.
Ligt misschien aan mij en dan bied ik graag mijn excuses aan.
Het enige wat ik eigenlijk zeg is, zoek hulp als je er niet uitkomt en laat je niet verdoven door je ziekte.
Wat nu gebeurt, is interessant.
Topic is gestart door iemand die hulp zoekt en heeft.
Doet me denken aan mechanismen die met onmacht te maken hebben. Als de aanhoorder met lege handen en dus in onmacht staat...san moet er een oplossing gezocht worden. En is er of iets mis met jou ( je motivatie, instelling, karakter, keuzes, coping stylen) of er moet toch meer mogelijk zijn em waarom heb je dat nog niet geprobeerd (verkapt verwijt).
Alsof de toehoorder in de onmacht alleen maar schuld ziet en deze meteen weggeduwd opgeplakt en gefixt moet worden.
Wat is er mis met gewoon wat medemenselijkheid. Luisteren. Respect hebben voor de beleving van de ander.
Iemands hand(je) vasthouden was een denigrerende uitspraak in mijn jeugd oin mijn omgeving. Nu zie ik de kracht van liefde en acceptatie van de ander...
Hoe moet de ander omgaan met zijn/haar lijden als de ander het niet eens wil zien.....
dinsdag 7 februari 2017 11:18
quote:notalwaysdark schreef op 07 februari 2017 @ 11:13:
[...]
Wat moet ik hiermee?
Zoals ik al eerder aangaf, ik ben zelf ook door de hele molen gegaan (en nog steeds). Ik moet gezien jullie reacties blijkbaar nog veel leren, maar wat ik wel geleerd heb is dat je niet moet blijven hangen in het nare gevoel (of het nou een biologische oorzaak heeft ja of nee), je moet het uiten, je moet er iets mee doen. Ik vind dat mensen gewoon te snel klagen dat alles nou eenmaal kut is en het daarbij laten.Oh, en of je het zelf nu wel of niet hebt meegemaakt, één ervaring is slechts dat: één ervaring. Voor een ander kan het anders zijn. Maar ja, dat inzien is kennelijk niet voor iedereen weggelegd.
[...]
Wat moet ik hiermee?
Zoals ik al eerder aangaf, ik ben zelf ook door de hele molen gegaan (en nog steeds). Ik moet gezien jullie reacties blijkbaar nog veel leren, maar wat ik wel geleerd heb is dat je niet moet blijven hangen in het nare gevoel (of het nou een biologische oorzaak heeft ja of nee), je moet het uiten, je moet er iets mee doen. Ik vind dat mensen gewoon te snel klagen dat alles nou eenmaal kut is en het daarbij laten.Oh, en of je het zelf nu wel of niet hebt meegemaakt, één ervaring is slechts dat: één ervaring. Voor een ander kan het anders zijn. Maar ja, dat inzien is kennelijk niet voor iedereen weggelegd.
dinsdag 7 februari 2017 11:18
quote:tinypotato schreef op 07 februari 2017 @ 11:14:
[...]
Ik vraag het me af. Ik weet dat de triggers voor de aanzet in elkaar overlopen. Maar als je een biologisch probleem hebt kan je dat meer praktisch tackelen en met medicatie, met therapie gericht op het omgaan met, verlichten van klachten, beperken van 'uitschieters'.
Als je een probleem hebt meer geworteld in dingen die je (aan)geleerd hebt in je leven, kun je veel meer met inhoudelijke therapie bereiken. Je hebt zelf meer invloed op het veranderen van gedachten(patronen) die leiden tot je depressies (of ander schadelijk gedrag). Medicatie kan daarbij ondersteunen.
Ik denk dat we ongeveer hetzelfde bedoelen. Al denk ik dat het het deel dat uiteindelijk ook 'biologisch' word door dingen in het leven word onderschat. Iets kan getriggert worden door een sociaal aspect wat fout gaat maar over gaan in een chronische aandoening waar therapie uiteindelijk bestaat uit handvatten maar niet als behandeling die je geneest.
Ik denk dat het dus 3 categorieen zijn.
[...]
Ik vraag het me af. Ik weet dat de triggers voor de aanzet in elkaar overlopen. Maar als je een biologisch probleem hebt kan je dat meer praktisch tackelen en met medicatie, met therapie gericht op het omgaan met, verlichten van klachten, beperken van 'uitschieters'.
Als je een probleem hebt meer geworteld in dingen die je (aan)geleerd hebt in je leven, kun je veel meer met inhoudelijke therapie bereiken. Je hebt zelf meer invloed op het veranderen van gedachten(patronen) die leiden tot je depressies (of ander schadelijk gedrag). Medicatie kan daarbij ondersteunen.
Ik denk dat we ongeveer hetzelfde bedoelen. Al denk ik dat het het deel dat uiteindelijk ook 'biologisch' word door dingen in het leven word onderschat. Iets kan getriggert worden door een sociaal aspect wat fout gaat maar over gaan in een chronische aandoening waar therapie uiteindelijk bestaat uit handvatten maar niet als behandeling die je geneest.
Ik denk dat het dus 3 categorieen zijn.
dinsdag 7 februari 2017 11:18
quote:hanke321 schreef op 07 februari 2017 @ 11:16:
[...]
Wat nu gebeurt, is interessant.
Topic is gestart door iemand die hulp zoekt en heeft.
Doet me denken aan mechanismen die met onmacht te maken hebben. Als de aanhoorder met lege handen en dus in onmacht staat...san moet er een oplossing gezocht worden. En is er of iets mis met jou ( je motivatie, instelling, karakter, keuzes, coping stylen) of er moet toch meer mogelijk zijn em waarom heb je dat nog niet geprobeerd (verkapt verwijt).
Alsof de toehoorder in de onmacht alleen maar schuld ziet en deze meteen weggeduwd opgeplakt en gefixt moet worden.
Wat is er mis met gewoon wat medemenselijkheid. Luisteren. Respect hebben voor de beleving van de ander.
Iemands hand(je) vasthouden was een denigrerende uitspraak in mijn jeugd oin mijn omgeving. Nu zie ik de kracht van liefde en acceptatie van de ander...
Hoe moet de ander omgaan met zijn/haar lijden als de ander het niet eens wil zien.....
Klopt. Het gebruiken van de wise mind.
Understanding, acception, Aangeven dat het gevoel er mag zijn, dat het oke is.
Ik ben zojuist stom bezig geweest en serieus sorry voor de mensen die ik daarmee geraakt heb.
Was gewoon niet mijn bedoeling, het kwam er wat debielig uit.
[...]
Wat nu gebeurt, is interessant.
Topic is gestart door iemand die hulp zoekt en heeft.
Doet me denken aan mechanismen die met onmacht te maken hebben. Als de aanhoorder met lege handen en dus in onmacht staat...san moet er een oplossing gezocht worden. En is er of iets mis met jou ( je motivatie, instelling, karakter, keuzes, coping stylen) of er moet toch meer mogelijk zijn em waarom heb je dat nog niet geprobeerd (verkapt verwijt).
Alsof de toehoorder in de onmacht alleen maar schuld ziet en deze meteen weggeduwd opgeplakt en gefixt moet worden.
Wat is er mis met gewoon wat medemenselijkheid. Luisteren. Respect hebben voor de beleving van de ander.
Iemands hand(je) vasthouden was een denigrerende uitspraak in mijn jeugd oin mijn omgeving. Nu zie ik de kracht van liefde en acceptatie van de ander...
Hoe moet de ander omgaan met zijn/haar lijden als de ander het niet eens wil zien.....
Klopt. Het gebruiken van de wise mind.
Understanding, acception, Aangeven dat het gevoel er mag zijn, dat het oke is.
Ik ben zojuist stom bezig geweest en serieus sorry voor de mensen die ik daarmee geraakt heb.
Was gewoon niet mijn bedoeling, het kwam er wat debielig uit.
dinsdag 7 februari 2017 11:19
quote:notalwaysdark schreef op 07 februari 2017 @ 11:13:
[...]
Wat moet ik hiermee?
Zoals ik al eerder aangaf, ik ben zelf ook door de hele molen gegaan (en nog steeds). Ik moet gezien jullie reacties blijkbaar nog veel leren, maar wat ik wel geleerd heb is dat je niet moet blijven hangen in het nare gevoel (of het nou een biologische oorzaak heeft ja of nee), je moet het uiten, je moet er iets mee doen. Ik vind dat mensen gewoon te snel klagen dat alles nou eenmaal kut is en het daarbij laten.
En dit is juist heel passend bij jouw problematiek en heel goed dat je dit ziet en er iets mee doet!
Het gaat alleen niet voor iedereen op. En dan komt het heel naar over als het lijkt of je 'gewoon beter je best moet doen', wat impliceert dat je dit dus niet doet.
Dat mensen hier bespreken hoe zwaar zulke gevoelens en gedachten zijn, betekent niet per se dat ze het daarbij laten. Er zijn mensen die ervoor kiezen om iets te accepteren en daar vrede mee hebben. Er zijn mensen die dat niet willen en blijven vechten en overwinnen. Er zijn mensen die blijven vechten en geen vooruitgang ervaren.
Het is bijna altijd helpend om te kijken naar wat en wanneer het wel lukt. Wanneer is het iets minder vreselijk en vanuit daar verder te werken. Maar het is ook vreselijk, vreselijk zwaar en soms ook ondoenlijk wanneer het leven zó zwart is. Dan kan je er, al is het alleen voor je gevoel, niet tegenop.
Ik denk dat het heel mooi is dat het jou nog wel lukt om er zo over te denken, dat jij nu de tools hebt om verder te kunnen met je verslaving en achterliggende problematiek. Dat is ook iets wat heel erg blij verslaving past, want verslaving is coping en door anders om te gaan kun je beter worden. Dat gaat helaas niet voor elke psychische stoornis op en niet voor ieder persoon.
[...]
Wat moet ik hiermee?
Zoals ik al eerder aangaf, ik ben zelf ook door de hele molen gegaan (en nog steeds). Ik moet gezien jullie reacties blijkbaar nog veel leren, maar wat ik wel geleerd heb is dat je niet moet blijven hangen in het nare gevoel (of het nou een biologische oorzaak heeft ja of nee), je moet het uiten, je moet er iets mee doen. Ik vind dat mensen gewoon te snel klagen dat alles nou eenmaal kut is en het daarbij laten.
En dit is juist heel passend bij jouw problematiek en heel goed dat je dit ziet en er iets mee doet!
Het gaat alleen niet voor iedereen op. En dan komt het heel naar over als het lijkt of je 'gewoon beter je best moet doen', wat impliceert dat je dit dus niet doet.
Dat mensen hier bespreken hoe zwaar zulke gevoelens en gedachten zijn, betekent niet per se dat ze het daarbij laten. Er zijn mensen die ervoor kiezen om iets te accepteren en daar vrede mee hebben. Er zijn mensen die dat niet willen en blijven vechten en overwinnen. Er zijn mensen die blijven vechten en geen vooruitgang ervaren.
Het is bijna altijd helpend om te kijken naar wat en wanneer het wel lukt. Wanneer is het iets minder vreselijk en vanuit daar verder te werken. Maar het is ook vreselijk, vreselijk zwaar en soms ook ondoenlijk wanneer het leven zó zwart is. Dan kan je er, al is het alleen voor je gevoel, niet tegenop.
Ik denk dat het heel mooi is dat het jou nog wel lukt om er zo over te denken, dat jij nu de tools hebt om verder te kunnen met je verslaving en achterliggende problematiek. Dat is ook iets wat heel erg blij verslaving past, want verslaving is coping en door anders om te gaan kun je beter worden. Dat gaat helaas niet voor elke psychische stoornis op en niet voor ieder persoon.
dinsdag 7 februari 2017 11:19
quote:SF_ schreef op 07 februari 2017 @ 11:18:
[...]
Oh, en of je het zelf nu wel of niet hebt meegemaakt, één ervaring is slechts dat: één ervaring. Voor een ander kan het anders zijn. Maar ja, dat inzien is kennelijk niet voor iedereen weggelegd.
Klopt, mijn ervaring is anders.
Maar dat hoeft niet zo bij een ander te zijn.
Gelukkig heb ik dat inzicht wel, alleen liet het me zojuist een beetje in de steek.
[...]
Oh, en of je het zelf nu wel of niet hebt meegemaakt, één ervaring is slechts dat: één ervaring. Voor een ander kan het anders zijn. Maar ja, dat inzien is kennelijk niet voor iedereen weggelegd.
Klopt, mijn ervaring is anders.
Maar dat hoeft niet zo bij een ander te zijn.
Gelukkig heb ik dat inzicht wel, alleen liet het me zojuist een beetje in de steek.
dinsdag 7 februari 2017 11:20
quote:tinypotato schreef op 07 februari 2017 @ 11:19:
[...]
En dit is juist heel passend bij jouw problematiek en heel goed dat je dit ziet en er iets mee doet!
Het gaat alleen niet voor iedereen op. En dan komt het heel naar over als het lijkt of je 'gewoon beter je best moet doen', wat impliceert dat je dit dus niet doet.
Dat mensen hier bespreken hoe zwaar zulke gevoelens en gedachten zijn, betekent niet per se dat ze het daarbij laten. Er zijn mensen die ervoor kiezen om iets te accepteren en daar vrede mee hebben. Er zijn mensen die dat niet willen en blijven vechten en overwinnen. Er zijn mensen die blijven vechten en geen vooruitgang ervaren.
Het is bijna altijd helpend om te kijken naar wat en wanneer het wel lukt. Wanneer is het iets minder vreselijk en vanuit daar verder te werken. Maar het is ook vreselijk, vreselijk zwaar en soms ook ondoenlijk wanneer het leven zó zwart is. Dan kan je er, al is het alleen voor je gevoel, niet tegenop.
Ik denk dat het heel mooi is dat het jou nog wel lukt om er zo over te denken, dat jij nu de tools hebt om verder te kunnen met je verslaving en achterliggende problematiek. Dat is ook iets wat heel erg blij verslaving past, want verslaving is coping en door anders om te gaan kun je beter worden. Dat gaat helaas niet voor elke psychische stoornis op en niet voor ieder persoon.
Heel mooi omschreven, dankje.
Geeft me veel inzicht.
[...]
En dit is juist heel passend bij jouw problematiek en heel goed dat je dit ziet en er iets mee doet!
Het gaat alleen niet voor iedereen op. En dan komt het heel naar over als het lijkt of je 'gewoon beter je best moet doen', wat impliceert dat je dit dus niet doet.
Dat mensen hier bespreken hoe zwaar zulke gevoelens en gedachten zijn, betekent niet per se dat ze het daarbij laten. Er zijn mensen die ervoor kiezen om iets te accepteren en daar vrede mee hebben. Er zijn mensen die dat niet willen en blijven vechten en overwinnen. Er zijn mensen die blijven vechten en geen vooruitgang ervaren.
Het is bijna altijd helpend om te kijken naar wat en wanneer het wel lukt. Wanneer is het iets minder vreselijk en vanuit daar verder te werken. Maar het is ook vreselijk, vreselijk zwaar en soms ook ondoenlijk wanneer het leven zó zwart is. Dan kan je er, al is het alleen voor je gevoel, niet tegenop.
Ik denk dat het heel mooi is dat het jou nog wel lukt om er zo over te denken, dat jij nu de tools hebt om verder te kunnen met je verslaving en achterliggende problematiek. Dat is ook iets wat heel erg blij verslaving past, want verslaving is coping en door anders om te gaan kun je beter worden. Dat gaat helaas niet voor elke psychische stoornis op en niet voor ieder persoon.
Heel mooi omschreven, dankje.
Geeft me veel inzicht.
dinsdag 7 februari 2017 11:22
quote:notalwaysdark schreef op 07 februari 2017 @ 11:13:
[...]
Wat moet ik hiermee?
Zoals ik al eerder aangaf, ik ben zelf ook door de hele molen gegaan (en nog steeds). Ik moet gezien jullie reacties blijkbaar nog veel leren, maar wat ik wel geleerd heb is dat je niet moet blijven hangen in het nare gevoel (of het nou een biologische oorzaak heeft ja of nee), je moet het uiten, je moet er iets mee doen. Ik vind dat mensen gewoon te snel klagen dat alles nou eenmaal kut is en het daarbij laten.Volgens mij laat TO het niet daarbij. Of ik of alle anderen die vanuit ervaring met deze ziekte hier reageren. Allemaal hebben ze therapie gehad, medicatie, doorzettingsvermogen, goede inzet, ziekte inzicht enz.
[...]
Wat moet ik hiermee?
Zoals ik al eerder aangaf, ik ben zelf ook door de hele molen gegaan (en nog steeds). Ik moet gezien jullie reacties blijkbaar nog veel leren, maar wat ik wel geleerd heb is dat je niet moet blijven hangen in het nare gevoel (of het nou een biologische oorzaak heeft ja of nee), je moet het uiten, je moet er iets mee doen. Ik vind dat mensen gewoon te snel klagen dat alles nou eenmaal kut is en het daarbij laten.Volgens mij laat TO het niet daarbij. Of ik of alle anderen die vanuit ervaring met deze ziekte hier reageren. Allemaal hebben ze therapie gehad, medicatie, doorzettingsvermogen, goede inzet, ziekte inzicht enz.
dinsdag 7 februari 2017 11:22
quote:notalwaysdark schreef op 07 februari 2017 @ 11:13:
[...]
Wat moet ik hiermee?
Zoals ik al eerder aangaf, ik ben zelf ook door de hele molen gegaan (en nog steeds). Ik moet gezien jullie reacties blijkbaar nog veel leren, maar wat ik wel geleerd heb is dat je niet moet blijven hangen in het nare gevoel (of het nou een biologische oorzaak heeft ja of nee), je moet het uiten, je moet er iets mee doen. Ik vind dat mensen gewoon te snel klagen dat alles nou eenmaal kut is en het daarbij laten.In de actie zitten is ook leren dat dingen zijn zoals ze zijn. Zolang je dat niet doet blijf je iets bevechten wat soms gewoon niet te winnen is.
[...]
Wat moet ik hiermee?
Zoals ik al eerder aangaf, ik ben zelf ook door de hele molen gegaan (en nog steeds). Ik moet gezien jullie reacties blijkbaar nog veel leren, maar wat ik wel geleerd heb is dat je niet moet blijven hangen in het nare gevoel (of het nou een biologische oorzaak heeft ja of nee), je moet het uiten, je moet er iets mee doen. Ik vind dat mensen gewoon te snel klagen dat alles nou eenmaal kut is en het daarbij laten.In de actie zitten is ook leren dat dingen zijn zoals ze zijn. Zolang je dat niet doet blijf je iets bevechten wat soms gewoon niet te winnen is.
dinsdag 7 februari 2017 11:25
quote:Fee-de-Goede schreef op 07 februari 2017 @ 11:22:
[...]
Volgens mij laat TO het niet daarbij. Of ik of alle anderen die vanuit ervaring met deze ziekte hier reageren. Allemaal hebben ze therapie gehad, medicatie, doorzettingsvermogen, goede inzet, ziekte inzicht enz.
Klopt, je hebt een goed punt.
Ben het ook met je eens. Ik keek teveel vanuit mijn eigen (verslavings)perspectief.
Dat werkt gewoon anders.
[...]
Volgens mij laat TO het niet daarbij. Of ik of alle anderen die vanuit ervaring met deze ziekte hier reageren. Allemaal hebben ze therapie gehad, medicatie, doorzettingsvermogen, goede inzet, ziekte inzicht enz.
Klopt, je hebt een goed punt.
Ben het ook met je eens. Ik keek teveel vanuit mijn eigen (verslavings)perspectief.
Dat werkt gewoon anders.
dinsdag 7 februari 2017 11:25
quote:Fee-de-Goede schreef op 07 februari 2017 @ 11:18:
[...]
Ik denk dat we ongeveer hetzelfde bedoelen. Al denk ik dat het het deel dat uiteindelijk ook 'biologisch' word door dingen in het leven word onderschat. Iets kan getriggert worden door een sociaal aspect wat fout gaat maar over gaan in een chronische aandoening waar therapie uiteindelijk bestaat uit handvatten maar niet als behandeling die je geneest.
Ik denk dat het dus 3 categorieen zijn.
Grappig, ik denk juist dat het 'aangeleerde' deel wordt onderschat en ik denk dat het samenhangt met de langdurige ontwikkeling van onze maatschappij en de mensheid. Maar ik weet niet of hier echt veel wetenschappelijk onderzoek naar is gedaan. Ik geloof wel heel erg dat als je depressief raakt vanuit meer psycho-sociale redenen dat dit invloed heeft op biologische processen waardoor een depressie kan verergeren of in stand gehouden kan worden. Dat is ook wel aangetoond natuurlijk. Maar ik geloof dat je dus meer invloed hebt om dat te herstellen dan wanneer je iets hebt als een bipolaire stoornis of schizofrenie die veel meer in de kern biologisch zijn.
Maar dit heeft denk ik ook heel erg met referentiekader te maken en, in mijn geval dus, door mijn werkgebied. Ik zou willen dat we bij iedereen met zulke nare klachten de 'juiste' insteek konden maken.
[...]
Ik denk dat we ongeveer hetzelfde bedoelen. Al denk ik dat het het deel dat uiteindelijk ook 'biologisch' word door dingen in het leven word onderschat. Iets kan getriggert worden door een sociaal aspect wat fout gaat maar over gaan in een chronische aandoening waar therapie uiteindelijk bestaat uit handvatten maar niet als behandeling die je geneest.
Ik denk dat het dus 3 categorieen zijn.
Grappig, ik denk juist dat het 'aangeleerde' deel wordt onderschat en ik denk dat het samenhangt met de langdurige ontwikkeling van onze maatschappij en de mensheid. Maar ik weet niet of hier echt veel wetenschappelijk onderzoek naar is gedaan. Ik geloof wel heel erg dat als je depressief raakt vanuit meer psycho-sociale redenen dat dit invloed heeft op biologische processen waardoor een depressie kan verergeren of in stand gehouden kan worden. Dat is ook wel aangetoond natuurlijk. Maar ik geloof dat je dus meer invloed hebt om dat te herstellen dan wanneer je iets hebt als een bipolaire stoornis of schizofrenie die veel meer in de kern biologisch zijn.
Maar dit heeft denk ik ook heel erg met referentiekader te maken en, in mijn geval dus, door mijn werkgebied. Ik zou willen dat we bij iedereen met zulke nare klachten de 'juiste' insteek konden maken.
dinsdag 7 februari 2017 11:27
quote:notalwaysdark schreef op 07 februari 2017 @ 11:18:
[...]
Klopt. Het gebruiken van de wise mind.
Understanding, acception, Aangeven dat het gevoel er mag zijn, dat het oke is.
Ik ben zojuist stom bezig geweest en serieus sorry voor de mensen die ik daarmee geraakt heb.
Was gewoon niet mijn bedoeling, het kwam er wat debielig uit.
Awareness
Acceptance
Action.
Veel verslaafden in kort herstel hebben haast. En rennen door dat 2e heen. En leren niet goed de waarde van het eerste. Zuiver waarnemen. Wat voel ik? Wat gebeurt er?
Check je motieven is eentje die helpend kan zijn. Om hoogmoed te voorkomen.
[...]
Klopt. Het gebruiken van de wise mind.
Understanding, acception, Aangeven dat het gevoel er mag zijn, dat het oke is.
Ik ben zojuist stom bezig geweest en serieus sorry voor de mensen die ik daarmee geraakt heb.
Was gewoon niet mijn bedoeling, het kwam er wat debielig uit.
Awareness
Acceptance
Action.
Veel verslaafden in kort herstel hebben haast. En rennen door dat 2e heen. En leren niet goed de waarde van het eerste. Zuiver waarnemen. Wat voel ik? Wat gebeurt er?
Check je motieven is eentje die helpend kan zijn. Om hoogmoed te voorkomen.
dinsdag 7 februari 2017 11:30
quote:notalwaysdark schreef op 07 februari 2017 @ 11:15:
[...]
Pff, die paar dagen op viva zijn wel weer leuk geweest. Sommige dingen heb ik verkeerd verwoord, maar echt iets vreselijks heb ik niet gezegd. Raar dat hier zo overdreven gereageerd word. Ik probeer TO in eerste instantie te helpen, dit lukt blijkbaar niet, dus dan is het simpel. Ik ga snel weer weg.
Dat je dingen beter niet of anders kunt zeggen, maakt je nog geen slecht mens. Neem voor nu gewoon even afstand van de discussie. Diep ademhalen en vooral niet wegblijven, omdat anderen het niet eens zijn met jouw visie.
Edit; je bent er weer. Goed zo!
[...]
Pff, die paar dagen op viva zijn wel weer leuk geweest. Sommige dingen heb ik verkeerd verwoord, maar echt iets vreselijks heb ik niet gezegd. Raar dat hier zo overdreven gereageerd word. Ik probeer TO in eerste instantie te helpen, dit lukt blijkbaar niet, dus dan is het simpel. Ik ga snel weer weg.
Dat je dingen beter niet of anders kunt zeggen, maakt je nog geen slecht mens. Neem voor nu gewoon even afstand van de discussie. Diep ademhalen en vooral niet wegblijven, omdat anderen het niet eens zijn met jouw visie.
Edit; je bent er weer. Goed zo!
dinsdag 7 februari 2017 11:31
Ik heb het volgende begrepen over depressie. Als je een depressie krijgt en je laat je er niet voor behandelen, is de kans dat je er weer 1 krijgt 50%. Als je dan een keer depressief wordt, is de kans dat ie weer terug komt 75%. Nou reken maar uit. Je brein kan in een soort kramp terecht komen, als het ware, die steeds in depressie terugschiet. Dat is wetenschappelijk onderzocht.
dinsdag 7 februari 2017 11:34
@Ameliaaa, maar dan weet je nog niet welke factoren het meest een rol spelen in die herhaling, en wat dan weer invloed heeft op die factoren. Het gaat denk ik te veel offtopic om daarop in te gaan hier. Maar ik vind het interessant. Ik redeneer ook weer vanuit mijn referentiekader.
Ik hoop dat TO terugkomt!
Ik hoop dat TO terugkomt!
