Autisme: vanaf welke leeftijd merkbaar?

13-09-2014 08:22 69 berichten
Alle reacties Link kopieren
Naar aanleiding van iets wat ik zag op tv over autisme, vroeg ik me opeens af vanaf welke leeftijd je kunt merken dat iemand autisme heeft. Merk je dat al aan een baby, of komt dat pas later? Ik heb zelf bijvoorbeeld een zoontje van 13 maanden, en hij lijkt zich volkomen 'normaal' te ontwikkelen, kan hij dan later toch autistisch blijken? Dat vroeg ik me opeens af zo op de zaterdagmorgen
Alle reacties Link kopieren
Dat ligt eraan in welke mate het 'aanwezig' is. In principe wordt autisme gezien als een ontwikkelingsstoornis, die dus vanaf de geboorte aanwezig is. Meestal begint het op te vallen rond de leeftijd dat er wat meer sociale contacten worden gelegd, net voor de basisschool (plus minus 3-4 jaar). Bij ernstig autisme met een verstandelijke beperking (komt bij 70% voor bij klassiek autisme), wordt het vaak al eerder opgemerkt door verschillende kenmerken. Bij autisme zonder dat er sprake is van een verstandelijke beperking komt men er vaak pas later achter (door afwezigheid van bijvoorbeeld bepaald gedrag zoals hoofdbonken, fladderen etc). Ook omdat men een kind niet meteen een stempel wil geven, spreekt men dan van een ontwikkelingsstoornis in meer algemene zin.
Alle reacties Link kopieren
Bij onze zoon, die meerdere medische problemen heeft, is het autisme-gedrag enorm toegenomen toen hij een jaar of 5 was. Daarvoor kon hij prima omgaan met prikkels, wisselingen en geluiden. Dat is nu nagenoeg helemaal weg.



Toen hij klein was scoorde hij niet genoeg punten in de testen om te spreken van autisme, nu scoort hij zowat elk punt. Maar hier is ook sprake van een ernstig meervoudig beperkt kindje, dus dan zijn de statistieken misschien anders. Onze deskundigen zeiden dat het normaal was dat het rond 4-5 jaar erg toeneemt.
Stressed is just desserts spelled backwards
Alle reacties Link kopieren
Per geval verschillend. Ligt er ook maar net aan hoe oplettend de ouders en het consultatiebureau erop zijn.



Als je kind zich helemaal 'normaal' ontwikkelt (qua bewegen, praten, sociale interactie), is er i.i.g. geen sprake van 'zwaar' klassiek autisme. 'Lichtere' vormen van b.v. PDD-NOS komen soms pas op school aan het licht.
it's not who I am underneath, but what I do that defines me
Alle reacties Link kopieren
quote:ivankar schreef op 13 september 2014 @ 08:47:

Per geval verschillend. Ligt er ook maar net aan hoe oplettend de ouders en het consultatiebureau erop zijn.



Als je kind zich helemaal 'normaal' ontwikkelt (qua bewegen, praten, sociale interactie), is er i.i.g. geen sprake van 'zwaar' klassiek autisme. 'Lichtere' vormen van b.v. PDD-NOS komen soms pas op school aan het licht.

In ieder topic over autisme kom ik dit soort vooroordelen wel tegen.

Bij mijn oudste zoon was vanaf dag 1 duidelijk dat er 'iets' was, maar op zich ontwikkelde hij zich 'normaal', wat betreft de mijlpalen die het consultatiebureau in de gaten houdt: motorische ontwikkeling, praten, dat soort dingen.

Hij heeft een behoorlijk zware vorm van (in eerste instantie klassiek, inmiddels omgezet in ASS) autisme, maar zit inmiddels wel in de eindexamenklas van de Havo.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
Alle reacties Link kopieren
Voor de diagnostiek is het zelfs een vereiste dat de problemen al in de eerste (drie?) levensjaren tot uiting komen, hoewel dat in de DSM5 volgens mij veranderd is.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
Alle reacties Link kopieren
.
it's not who I am underneath, but what I do that defines me
Het ligt nogal aan welke vorm van autisme en hoe heftig die aanwezig is. Soms hebben ouders en de omgeving al snel door dat er "iets" is met de baby. Veel kinderen lopen aan het eind van de peutertijd of begin van de kleutertijd vast of nog veel later. Dat geld niet enkel voor autisme maar ook voor andere (ontwikkelings)stoornissen. Dus het kan inderdaad zijn dat een baby/dreumes het geweldig doet maar nooit zal kunnen meekomen op een gewone school. Bij de meeste kinderen is dat gelukkig niet het geval.
Mijn kind kreeg de diagnose PDD-NOS/ADD op 8 a 9 jarige leeftijd. Ontwikkelde zich normaal, tot er op school probleempjes ontstonden.
Alle reacties Link kopieren
Bij mijn dochter werd in groep 1 meteen gemerkt dat er iets anders aan haar was. In groep twee hebben we er een orthopedagoog bij gehaald die verklaarde dat ze een perfect normaal kind was. In groep drie werd er door de juf meteen actie ondernomen toen ze nog geen drie weken bij haar in de klas zat en een half jaar later hadden we de diagnose pdd-nos in handen. (en mijns inziens is dit geen milde of lichte vorm van autisme, dat is per kind verschillend) Weer een half jaar later zat ze op een cluster 4 school, omdat ze in het reguliere onderwijs niet te handhaven was. (op haar nieuwe school ook met moeite, pfff)



Achteraf gezien, had ik toen ze ongeveer een half jaar was al wat eigenaardige dingetjes opgemerkt, maar ik wilde nooit zeuren. Daarbij heeft ze tot ze vierenhalf was amper geslapen (ik ook niet trouwens)

Maar ik vind het nog steeds bizar dat die eerste orthopedagoog haar heel normaal vond, terwijl het er aan alle kanten vanaf droop dat het niet zo was.



Maar goed, ik vind haar nog steeds het leukste kind aller tijden. ;)
Het is al een beetje gezegd, maar voor een groot deel ligt het ook aan de oplettendheid van de ouders (of: hoeveel weten ze ervan af, hoe duidelijk zijn de signalen etc.) Je hoort best vaak dat ouders al langer door hadden dat er 'iets' was. Omdat mijn man ASS heeft, zullen wij bijvoorbeeld oplettender zijn en mogelijk eerder door hebben dan ouders bij wie dat helemaal niet speelt.



Maar ik zou me niet teveel zorgen maken als ik jou was. Gewoon genieten van je kindje, en áls je iets opmerkt kan je er altijd nog achteraan gaan.
Alle reacties Link kopieren
Mijn eerste kind die de diagnose kreeg was toen zes jaar. Zelf had ik helemaal niks door en het was echt een schok voor mij toen hij de diagnose kreeg. Ik wist dat hij wat 'achter' liep in zijn ontwikkeling en dat hij daarvoor getest werd op ontwikkelingsstoornissen, maar had toen helemaal nog niet het besef dat ze daar onder andere ook autisme met bedoelden.



Bij mijn andere zoontje wist ik het al de dag dat hij geboren was dat ook hij autistisch was. Volgens de kinderarts kon je dat nog niet zien op die jonge leeftijd maar ik zag het wel al.



Mijn dochter was 10 toen ze de diagnose kreeg. Ze had al een paar andere diagnoses maar door de jaren heen werd steeds duidelijker dat die andere problemen niet haar gedrag konden verklaren.



Mijn andere dochter heeft geen diagnose, maar is volgens de neurologe die ons gezin opvolgt en de geneticus wel autistisch. Bij haar begon het pas echt op te vallen toen ze al vijftien was en voor het eerst op stage ging. Zelf wil ze (nog?) niet getest worden en wij vinden dat ze al oud genoeg is om daar haar zeg in te hebben.



Mijn jongste zoontje was zes toen hij de diagnose kreeg. Bij hem zag ik het helemaal niet en ik was er van overtuigd dat de diagnose er niet uit zou komen. (wichfull thinking?) Het wordt bij hem steeds duidelijker nu.



Zo ging het hier dus.
Alle reacties Link kopieren
PDD-NOS wil zeggen persuasieve ontwikkelingsstoornis (Developmental Disorder) niet anders gespecificeerd (Not Otherwise Specified). Er zijn dan wel punten van herkenning en een ontwikkelingsstoornis, maar niet genoeg, of anders, om te spreken van klassiek autisme. Hoewel dit in de nieuwe DSM weer is veranderd.



ASS is de algemene naam voor Autisme Spectrum Stoornis.



Vaak merken mensen inderdaad zelf al op dat er iets niet helemaal lekker loopt. In de hulpverlening vaak genoeg tegen gekomen. Omdat een kind zich blijft ontwikkelen, wil je niet vanaf moment 1 al een etiket gaan plakken. Dit omdat er soms andere oorzaken aan het gedrag ten grondslag kunnen liggen.



Andersom heb ik het ook vaak genoeg meegemaakt, dat mensen perse een diagnose wilde hebben voor hun kind, terwijl duidelijk was dat het gezin en de opvoeding voor de nodige problemen bij het kind zorgde.



Of dat mensen de diagnose juist helemaal niet willen hebben, maar hun kind compleet vastloopt. Het is niet gemakkelijk en het is geen zwart/wit. Het hangt van zoveel andere factoren af hoe het kind zich uiteindelijk gaat ontwikkelen.



Inderdaad, niet teveel zorgen maken. Het maakt niet uit wanneer mijlpalen worden bereikt, als ze maar bereikt worden. Het ene kind loopt later en spreekt eerder, het andere kind spreekt later en loopt al met 10 maanden.
Alle reacties Link kopieren
quote:mwcactus schreef op 13 september 2014 @ 09:06:

Het ligt nogal aan welke vorm van autisme en hoe heftig die aanwezig is. In de DSM5 wordt het onderscheid tussen de verschillende vormen van autisme gelukkig afgeschaft, want de vorm doet er nauwelijks toe, de ernst is veel belangrijker.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
Mijn zoon is 5 en sinds dat hij 3 is merken we iets. Hij wordt nu getest op verdenking ass. Overigens hadden wij vanaf geboorte al een onderbuikgevoel.
Alle reacties Link kopieren
Mijn dochter is nu 7 jaar. Er gingen belletjes rinkelen toen ze 6 jaar was. Ze wacht nu op de onderzoeken.

Nu achteraf gezien, was het van kleins af aan al te merken dat ze niet was zoals een "normaal" kind.
When u grow up, you make the right choices or you make your choices right
Nee de vorm doet er niet toe, eerder de mate waarin het zich openbaart. Onze oudste is 'normaal', de twee daaronder hebben beiden PDD-NOS. Bij de middelste was het voor mijn man al vrij snel duidelijk, vanaf dat die een jaar of 2 was zei hij al vaker ""kind lijkt wel autistisch". Je zelden aankijken en andere typische trekjes. Ik zag dat niet zo, maar toen zoon eenmaal naar school ging viel het al gauw op. Man had dus wel gelijk. Jongste is heel anders maar omdat we er zelf alerter op waren en ook signalen van het Kinderdagverblijf kregen hebben we het bij hem nog vóór hij naar school al laten onderzoeken.
quote:knuffeltijgetje schreef op 13 september 2014 @ 09:31:

Het is al een beetje gezegd, maar voor een groot deel ligt het ook aan de oplettendheid van de ouders (of: hoeveel weten ze ervan af, hoe duidelijk zijn de signalen etc.) Je hoort best vaak dat ouders al langer door hadden dat er 'iets' was. Omdat mijn man ASS heeft, zullen wij bijvoorbeeld oplettender zijn en mogelijk eerder door hebben dan ouders bij wie dat helemaal niet speelt.



Maar ik zou me niet teveel zorgen maken als ik jou was. Gewoon genieten van je kindje, en áls je iets opmerkt kan je er altijd nog achteraan gaan.Ik werk al mijn hele leven met verstandelijk beperkten met autisme. En school kwam met het verzoek of hij getest kon worden. Bij mij waren er nog geen bellen gaan rinkelen...
Alle reacties Link kopieren
Ik wist al vrij snel dat er iets 'anders' was aan onze zoon. Hij zal ongeveer twee maanden oud geweest zijn toen ik voor het eerst tegen mijn man zei dat ik vermoedde dat hij weleens autistisch zou kunnen zijn. Hij ontwikkelde zich overigens de eerste tijd heel normaal, motorisch liep hij helemaal niet achter, hij maakte ook gewoon prima contact, etc.



Een half jaar geleden is hij gediagnosticeerd met ASS (Asperger). Het werd naarmate hij ouder werd wel steeds duidelijker dat hij afwijkt van zijn leeftijdsgenoten. Hij is nu bijna 4 jaar en sociaal-emotioneel loopt hij behoorlijk achter. Op andere fronten loopt hij dan juist weer voor.



Het verschilt dus heel erg kind en per 'soort' autisme.
What if I fall? Oh but my darling, what if you fly?
Alle reacties Link kopieren
Mijn problemen begonnen op mijn 4e in de kleuterklas. Ik was langzamer, onhandiger en verlegener dan klasgenootjes. Toch had ik veel vriendinnetjes. Ik kon niet goed knippen en binnen de lijntjes kleuren. Bij knippen had ik niet genoeg kracht in mijn handen om dik karton te knippen. We moesten een kijkdoos maken en ik zat er echt op te zwoegen. Maar het lukte niet. En die juf had daar geen begrip voor. Ze noemde me vaak een "treuzel" of "baby", waar iedereen bij zat. En ik moest vaak in de pauze binnenblijven, omdat ik mijn tussendoortje niet helemaal op kon. Van haar moest het op. En dat lukte niet, mijn keel ging dicht van angst. Mijn ouders hebben met haar gepraat, wat een tijdje hielp. Ze kwamen daar achter doordat vriendinnetjes dat tegen hun vertelden. Ik durfde dat niet te zeggen, bang dat zij ook boos zouden worden. Maar dat was niet zo. Ze vonden het jammer dat ze het niet eerder wisten. In groep 5 kreeg ik haar weer en begon ze me weer te kleineren. De rest van de basisschool ging het wel goed.

Op de middelbare school werd ik gepest door klasgenoten. Altijd door meiden. Ik was erg kinderlijk en had nog geen interesse in jongens en mode. Daar werd ik mee gepest. Elke dag werd het erger Was een makkelijk slachtoffer, want ik geloofde alles. Het gepest werd zo erg dat ik overspannen raakte. De school wilde er niks tegen doen en ik ging maar naar een andere school. Daar ging het weer goed. Tot ik mijn opleiding ging doen. Daar kwam ik in een meidenklas en die zagen ook snel mijn zwakke punten. Wel frustrerend, want we moesten vaak in groepjes werken. Ik hoorde nergens bij en werd nooit gekozen. Niemand wilde omgaan met een klungel. Ik heb me zo alleen gevoeld op die school. Ook op stages ging het fout. Ik kreeg vaak te horen dat ik zo langzaam was. En dat ik een heel vermoeiende collega was. Leuk voor je zelfvertrouwen. Ik moest stoppen met die opleiding door de mislukte stages. Toen wist ik dat er iets mis was. Want waarom werd IK altijd gepest? Waarom lukten de stages bij anderen wel?

Ik heb me laten testen bij een psychiater en toen kwam de verlossende diagnose: Autisme Spectrum Stoornis. Ik was toen 20. Het is niet duidelijk welke vorm precies. Ik krijg vaak te horen dat ik me goed kan verwoorden en dat is juist het struikelblok.
quote:misschicken schreef op 13 september 2014 @ 10:17:

[...]



Ik werk al mijn hele leven met verstandelijk beperkten met autisme. En school kwam met het verzoek of hij getest kon worden. Bij mij waren er nog geen bellen gaan rinkelen...



Maar is dat dan misschien geweest omdat je autisme onbewust koppelt aan een verstandelijke beperking? Een vriendin van mij heeft een autistische zoon maar met zijn gezonde verstand is niks mis. Vriendin had het overigens wel heel snel door, zij werkt met autisten maar dan met de ´normale´ soort. Voor zover een kind uberhaubt een etiketje normaal zou kunnen krijgen .



Een vriendin van mijn zus heeft een kind dat een ´Angelman` is en hoewel de diagnose pas kwam rond zijn derde verjaardag was vanaf de geboorte al duidelijk dat er iets mis was én dat zijn moeder dat al vooraf aanvoelde.



Het verhaal van Hondenmens vind ik wel schrijnend. In een hokje gestopt worden is niet altijd leuk, maar geen hokje is dus ook niet handig. En soms heb je gewoon mensen die er niet mee om kunnen gaan. De zoon van mijn vriendin is op de basisschool in het dorp eigenlijk niet welkom. Nou kan hij dit jaar nog gebruik maken van speciaal onderwijs, maar daarna zal hij toch echt naar een normale basisschool moeten. Een kind met exact dezelfde problemen maar zonder etiketje, daarmee hebben ze dan weer geen probleem. In die zin is dat hokje dus juist weer niet handig.



Het is gewoon nooit goed.
-
Mijn dochter heeft als 15-jarige een diagnose gekregen, daarvoor hebben we (ik) nooit aan autisme gedacht. Als ik nu terugkijk naar haar babytijd herken ik de kenmerken, maar het werd pas een probleem toen ze er zelf last van kreeg.
Ik vind het zo knap dat ouders kunnen zien dat er 'iets' is.. wat zie je dan? Ik heb een kindje van 1 1/2 jaar (die het volgens mij prima doet, ze is alleen grof-motorisch nogal langzaam (en onder controle), maar ik ben zelf ook van de voorzichtige soort dus dat zal ze wel van mij hebben - ik maak me dus geen zorgen verder). Maar ik heb naast dit kindje niet zo'n ervaring met kinderen. Ik weet dus niet hoe andere kinderen op deze leeftijd doen. Ik neem aan dat veel andere moeders dat ook hebben. Je hebt weleens een neefje op bezoek ofzo, maar die is dan meteen weer een jaar ouder en dan is het gedrag ook heel anders. Hoe weet je dan dat je kind 'anders' is?
anoniem_122552 wijzigde dit bericht op 13-09-2014 14:16
Reden: toevoeging ter verduidelijking
% gewijzigd
Alle reacties Link kopieren
quote:aaaanne schreef op 13 september 2014 @ 14:15:

Ik vind het zo knap dat ouders kunnen zien dat er 'iets' is.. wat zie je dan? Ik heb een kindje van 1 1/2 jaar (die het volgens mij prima doet, ze is alleen grof-motorisch nogal langzaam (en onder controle), maar ik ben zelf ook van de voorzichtige soort dus dat zal ze wel van mij hebben - ik maak me dus geen zorgen verder). Maar ik heb naast dit kindje niet zo'n ervaring met kinderen. Ik weet dus niet hoe andere kinderen op deze leeftijd doen. Ik neem aan dat veel andere moeders dat ook hebben. Je hebt weleens een neefje op bezoek ofzo, maar die is dan meteen weer een jaar ouder en dan is het gedrag ook heel anders. Hoe weet je dan dat je kind 'anders' is?



'Knap' zou ik 't niet noemen, alsof het een hele kunst zou zijn... Je merkt gewoon een heleboel kleine en grotere dingen die 'anders' zijn, die 'niet kloppen'. Eenzijdig spel zonder fantasie, nooit in de ogen kijken, meer met dingen dan met mensen bezig, weinig praten of juist overdreven 'formeel', gehecht aan bepaalde structuren...



Zeker als je kunt vergelijken met 'normale' kinderen, of als je uit familie- en vriendenkring al ervaring hebt, gaan de alarmbellen dan wel rinkelen.
it's not who I am underneath, but what I do that defines me

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven