Psyche
alle pijlers
Autisme, Wie ook? Deel 2
zaterdag 18 februari 2017 20:19
quote:Valeriaansnoepje schreef op 18 februari 2017 @ 19:44:
[...]
Tja, ik heb eigenlijk de verkeerde opleiding gekozen denk ik. Maar wat ik dan wel zou willen doen, geen idee. Meer iets van coach of psycholoog, ik wil ook een Reiki cursus gaan volgen (na de derde cursus kun je voor jezelf beginnen, en dat trekt me heel erg). Ik zie mezelf nu alleen absoluut geen volledige opleiding meer doen, vooral niet op HBO niveau, dat is denk ik te zwaar.
Als ik dat allemaal lees over medicatie merk ik dat het toch zeer doet dat Strattera niet optimaal voor mij werkt. Maar ja, ik kan alleen kiezen uit: methylfenidaat = depressieve gevoelens als bijwerking, dexamfetamine = geen eetlust en ondergewicht, Wellbutrin = hallucinaties (zo erg dat ik nog maar 2 uur sliep omdat ze het ergste en engste waren als ik stil lag), Strattera = gevoelsmatig de helft van wat dexamfetamine en Wellbutrin (de positieve effecten daarvan, want het leek mijn "wonderpil" te zijn) deden.
Mijn huisarts weigert amiltriptyline of venlafaxine voor te schrijven, omdat dat volgens hem alleen voor depressieve klachten is. Terwijl mijn toenmalige psychiater dit wel als alternatief voor Wellbutrin zag. Zó frustrerend
Heb me voorgenomen om Strattera een jaar te geven, en ik kan nog omhoog met de dosering.
Als het dan nog niet voldoende werkt, of ik merk eerder als ik een baan heb dat het niet voldoende is, vraag ik voor een verwijzing naar een psychiater. Die weet sowieso meer van medicijnen dan mijn huisarts. Hopelijk tref ik er dan eentje die met me mee wil denken.
Lijkt me ook heel zwaar ja, een HBO opleiding. Vaak ook 4 jaar, en dan 4 jaar lang niks anders kunnen naast je school omdat het zoveel energie kost..
Klinkt wel gaaf je eigen bedrijf!
Maar waarom vraag je niet nu al een verwijzing van de psychiater?? Het zou toch zonde zijn om pas heen te gaan als je helemaal vast loopt.. Beter voorkomen toch?
Ik vind het sowieso belachelijk dat huisartsen dit soort medicatie voorschrijven, en niet meteen doorverwijzen.
Ik heb op mijn 15e AD gekregen van de huisarts, omdat ik me heel down voelde. Ik had toen nog maar een paar gesprekken met de psycholoog gehad. Als hij me eerst had doorverwezen wist ik misschien toen al wel van mijn ASS en had ik niet op het dieptepunt hoeven komen waar ik nu wel ben geweest.
[...]
Tja, ik heb eigenlijk de verkeerde opleiding gekozen denk ik. Maar wat ik dan wel zou willen doen, geen idee. Meer iets van coach of psycholoog, ik wil ook een Reiki cursus gaan volgen (na de derde cursus kun je voor jezelf beginnen, en dat trekt me heel erg). Ik zie mezelf nu alleen absoluut geen volledige opleiding meer doen, vooral niet op HBO niveau, dat is denk ik te zwaar.
Als ik dat allemaal lees over medicatie merk ik dat het toch zeer doet dat Strattera niet optimaal voor mij werkt. Maar ja, ik kan alleen kiezen uit: methylfenidaat = depressieve gevoelens als bijwerking, dexamfetamine = geen eetlust en ondergewicht, Wellbutrin = hallucinaties (zo erg dat ik nog maar 2 uur sliep omdat ze het ergste en engste waren als ik stil lag), Strattera = gevoelsmatig de helft van wat dexamfetamine en Wellbutrin (de positieve effecten daarvan, want het leek mijn "wonderpil" te zijn) deden.
Mijn huisarts weigert amiltriptyline of venlafaxine voor te schrijven, omdat dat volgens hem alleen voor depressieve klachten is. Terwijl mijn toenmalige psychiater dit wel als alternatief voor Wellbutrin zag. Zó frustrerend
Heb me voorgenomen om Strattera een jaar te geven, en ik kan nog omhoog met de dosering.
Als het dan nog niet voldoende werkt, of ik merk eerder als ik een baan heb dat het niet voldoende is, vraag ik voor een verwijzing naar een psychiater. Die weet sowieso meer van medicijnen dan mijn huisarts. Hopelijk tref ik er dan eentje die met me mee wil denken.
Lijkt me ook heel zwaar ja, een HBO opleiding. Vaak ook 4 jaar, en dan 4 jaar lang niks anders kunnen naast je school omdat het zoveel energie kost..
Klinkt wel gaaf je eigen bedrijf!
Maar waarom vraag je niet nu al een verwijzing van de psychiater?? Het zou toch zonde zijn om pas heen te gaan als je helemaal vast loopt.. Beter voorkomen toch?
Ik vind het sowieso belachelijk dat huisartsen dit soort medicatie voorschrijven, en niet meteen doorverwijzen.
Ik heb op mijn 15e AD gekregen van de huisarts, omdat ik me heel down voelde. Ik had toen nog maar een paar gesprekken met de psycholoog gehad. Als hij me eerst had doorverwezen wist ik misschien toen al wel van mijn ASS en had ik niet op het dieptepunt hoeven komen waar ik nu wel ben geweest.
zaterdag 18 februari 2017 21:13
Rosanna: Mijn salaris wordt aangevuld met een Wajong-uitkering en tot nu toe kan ik best goed rondkomen. Als ik meer ga werken en dus meer salaris krijg, gaat dat van mijn uitkering af. Waardoor mijn totale inkomen gelijk blijft.
Ik heb de middenweg ook nog niet gevonden tussen onder- en overprikkeling. Het is zwart of wit en dat is wel eens frustrerend. Dus of een interessantere baan, maar op mijn tenen lopen. Of een saaiere baan met weinig werkdruk, waardoor ik minder overprikkeld raak. Ik vind het soms ook moeilijk om blij te zijn voor anderen. Vooral als het mensen betreft die er vroeger met de pet naar gooiden en mij voorbij geschoten zijn. Ik heb zoveel moeite moeten doen voor niks. Ooit wil ik wel eens "beloond" worden. Niet zozeer door een hoog salaris, maar werk waar ik echt blij van word.
Ik heb de middenweg ook nog niet gevonden tussen onder- en overprikkeling. Het is zwart of wit en dat is wel eens frustrerend. Dus of een interessantere baan, maar op mijn tenen lopen. Of een saaiere baan met weinig werkdruk, waardoor ik minder overprikkeld raak. Ik vind het soms ook moeilijk om blij te zijn voor anderen. Vooral als het mensen betreft die er vroeger met de pet naar gooiden en mij voorbij geschoten zijn. Ik heb zoveel moeite moeten doen voor niks. Ooit wil ik wel eens "beloond" worden. Niet zozeer door een hoog salaris, maar werk waar ik echt blij van word.
zaterdag 18 februari 2017 21:23
quote:rosanna123 schreef op 18 februari 2017 @ 20:19:
[...]
Lijkt me ook heel zwaar ja, een HBO opleiding. Vaak ook 4 jaar, en dan 4 jaar lang niks anders kunnen naast je school omdat het zoveel energie kost..
Klinkt wel gaaf je eigen bedrijf!
Maar waarom vraag je niet nu al een verwijzing van de psychiater?? Het zou toch zonde zijn om pas heen te gaan als je helemaal vast loopt.. Beter voorkomen toch?
Ik vind het sowieso belachelijk dat huisartsen dit soort medicatie voorschrijven, en niet meteen doorverwijzen.
Ik heb op mijn 15e AD gekregen van de huisarts, omdat ik me heel down voelde. Ik had toen nog maar een paar gesprekken met de psycholoog gehad. Als hij me eerst had doorverwezen wist ik misschien toen al wel van mijn ASS en had ik niet op het dieptepunt hoeven komen waar ik nu wel ben geweest.
Omdat ik al zo ontzettend veel geprobeerd heb in wat (2 jaar geleden) best wel een korte tijd was. Omdat mijn huisarts al best afwijzend reageert op mijn vraag naar venlafaxine/amiltriptyline. Omdat ik bang ben dat hij me als een soort medicijnen-(s)hopper gaat zien. Want wat moet ik doen als jij besluit dat ik een "(s)hopper" ben en bijvoorbeeld zegt: "ik schrijf je alleen nog maar medicijn X voor, daar moet je het maar mee doen, er is nu eenmaal geen wonderpil en je verwachtingen zijn te hoog."?
En omdat ik ergens toch hoop dat mijn piekeren en in cirkeltjes denken nog wel overgaat als ik op mezelf woon (want ik merk dat als mijn ouders een week op vakantie zijn zonder mij, dat het dan wel minder wordt) en een baan heb. Dat ik dan stabieler in het leven sta,, zeg maar.
[...]
Lijkt me ook heel zwaar ja, een HBO opleiding. Vaak ook 4 jaar, en dan 4 jaar lang niks anders kunnen naast je school omdat het zoveel energie kost..
Klinkt wel gaaf je eigen bedrijf!
Maar waarom vraag je niet nu al een verwijzing van de psychiater?? Het zou toch zonde zijn om pas heen te gaan als je helemaal vast loopt.. Beter voorkomen toch?
Ik vind het sowieso belachelijk dat huisartsen dit soort medicatie voorschrijven, en niet meteen doorverwijzen.
Ik heb op mijn 15e AD gekregen van de huisarts, omdat ik me heel down voelde. Ik had toen nog maar een paar gesprekken met de psycholoog gehad. Als hij me eerst had doorverwezen wist ik misschien toen al wel van mijn ASS en had ik niet op het dieptepunt hoeven komen waar ik nu wel ben geweest.
Omdat ik al zo ontzettend veel geprobeerd heb in wat (2 jaar geleden) best wel een korte tijd was. Omdat mijn huisarts al best afwijzend reageert op mijn vraag naar venlafaxine/amiltriptyline. Omdat ik bang ben dat hij me als een soort medicijnen-(s)hopper gaat zien. Want wat moet ik doen als jij besluit dat ik een "(s)hopper" ben en bijvoorbeeld zegt: "ik schrijf je alleen nog maar medicijn X voor, daar moet je het maar mee doen, er is nu eenmaal geen wonderpil en je verwachtingen zijn te hoog."?
En omdat ik ergens toch hoop dat mijn piekeren en in cirkeltjes denken nog wel overgaat als ik op mezelf woon (want ik merk dat als mijn ouders een week op vakantie zijn zonder mij, dat het dan wel minder wordt) en een baan heb. Dat ik dan stabieler in het leven sta,, zeg maar.
zaterdag 18 februari 2017 21:27
quote:impala schreef op 18 februari 2017 @ 19:56:
[...]
Omdat veel ass-ers die redelijk functioneerden helemaal vastlopen als er kinderen komen. Ik heb zelf een vrij milde vorm, maar ik zou het niet aankunnen zonder er zelf aan onderdoor gaan. Teveel prikkels. Teveel aandacht nodig. Ik kom dan niet meer aan mijn rust toe. En/of ik zou mijn kind tekort doen.Ik heb het wel eens besproken met mijn toenmalige psychologe. Niet omdat ik zelf kinderen wil, maar ik werd onzeker als ik leeftijdsgenoten en jonger aan kinderen zag beginnen. Ik ging dan erg aan mezelf twijfelen en denken dat ik dat nooit aan zou kunnen. Het gevoel daarom minder te zijn dan zij. Mijn psychologe vond het inderdaad niet verstandig om eraan te beginnen. Ze zei: "Dat wil niet zeggen dat jij een slechte moeder zal zijn, maar je zult bepaalde dingen van een kind niet kunnen begrijpen. Ik denk dat je het jezelf en kind dan erg moeilijk gaat maken" Toch vond ik het moeilijk om die bevestiging van een ander te horen. Terwijl geen oergevoel hebben en veel me-time nodig hebben even grote redenen zijn voor mij.
[...]
Omdat veel ass-ers die redelijk functioneerden helemaal vastlopen als er kinderen komen. Ik heb zelf een vrij milde vorm, maar ik zou het niet aankunnen zonder er zelf aan onderdoor gaan. Teveel prikkels. Teveel aandacht nodig. Ik kom dan niet meer aan mijn rust toe. En/of ik zou mijn kind tekort doen.Ik heb het wel eens besproken met mijn toenmalige psychologe. Niet omdat ik zelf kinderen wil, maar ik werd onzeker als ik leeftijdsgenoten en jonger aan kinderen zag beginnen. Ik ging dan erg aan mezelf twijfelen en denken dat ik dat nooit aan zou kunnen. Het gevoel daarom minder te zijn dan zij. Mijn psychologe vond het inderdaad niet verstandig om eraan te beginnen. Ze zei: "Dat wil niet zeggen dat jij een slechte moeder zal zijn, maar je zult bepaalde dingen van een kind niet kunnen begrijpen. Ik denk dat je het jezelf en kind dan erg moeilijk gaat maken" Toch vond ik het moeilijk om die bevestiging van een ander te horen. Terwijl geen oergevoel hebben en veel me-time nodig hebben even grote redenen zijn voor mij.
zaterdag 18 februari 2017 21:37
quote:hondenmens schreef op 18 februari 2017 @ 21:27:
[...]
Ik heb het wel eens besproken met mijn toenmalige psychologe. Niet omdat ik zelf kinderen wil, maar ik werd onzeker als ik leeftijdsgenoten en jonger aan kinderen zag beginnen. Ik ging dan erg aan mezelf twijfelen en denken dat ik dat nooit aan zou kunnen. Het gevoel daarom minder te zijn dan zij. Mijn psychologe vond het inderdaad niet verstandig om eraan te beginnen. Ze zei: "Dat wil niet zeggen dat jij een slechte moeder zal zijn, maar je zult bepaalde dingen van een kind niet kunnen begrijpen. Ik denk dat je het jezelf en kind dan erg moeilijk gaat maken"
Maar de grootste redenen dat ik het niet ga doen zijn geen oergevoel hebben en teveel tijd voor mezelf nodig hebben.
Dit herken ik. Plus dat ik bang ben dat ik mijn kind zou mishandelen. Uit onmacht. Zoals ik dat bij mezelf deed uit frustratie. Tijdens ruzies met mijn ouders of autoritaire mensen ben ik zelfs bang dat ze me lichamelijk pijn gaan doen, als het ze mondeling niet lukt om hun punt duidelijk te maken.
Echt geen flauw idee waar dat laatste vandaan komt. Ja, ik kan me herinneren dat ik één keer een behoorlijke pets op mijn billen heb gehad van mijn moeder toen ik nog klein was. En dat ik daar héél erg van geschrokken was en ook niet begreep wat ik nou fout had gedaan.
Maar één keer is toch niet genoeg om daardoor je eigen kind(eren) te gaan mishandelen?
[...]
Ik heb het wel eens besproken met mijn toenmalige psychologe. Niet omdat ik zelf kinderen wil, maar ik werd onzeker als ik leeftijdsgenoten en jonger aan kinderen zag beginnen. Ik ging dan erg aan mezelf twijfelen en denken dat ik dat nooit aan zou kunnen. Het gevoel daarom minder te zijn dan zij. Mijn psychologe vond het inderdaad niet verstandig om eraan te beginnen. Ze zei: "Dat wil niet zeggen dat jij een slechte moeder zal zijn, maar je zult bepaalde dingen van een kind niet kunnen begrijpen. Ik denk dat je het jezelf en kind dan erg moeilijk gaat maken"
Maar de grootste redenen dat ik het niet ga doen zijn geen oergevoel hebben en teveel tijd voor mezelf nodig hebben.
Dit herken ik. Plus dat ik bang ben dat ik mijn kind zou mishandelen. Uit onmacht. Zoals ik dat bij mezelf deed uit frustratie. Tijdens ruzies met mijn ouders of autoritaire mensen ben ik zelfs bang dat ze me lichamelijk pijn gaan doen, als het ze mondeling niet lukt om hun punt duidelijk te maken.
Echt geen flauw idee waar dat laatste vandaan komt. Ja, ik kan me herinneren dat ik één keer een behoorlijke pets op mijn billen heb gehad van mijn moeder toen ik nog klein was. En dat ik daar héél erg van geschrokken was en ook niet begreep wat ik nou fout had gedaan.
Maar één keer is toch niet genoeg om daardoor je eigen kind(eren) te gaan mishandelen?
zaterdag 18 februari 2017 21:40
met mijn functie komt gelukkig ook een leuk salaris en mijn man werkt fulltime met een leuk salaris. Ik ben wel bang om te weinig geld te hebben, we zijn zo gewend om leuke dingen te doen... zou het moeilijk vinden te minderen. Maar aan de andere kant kan ik ook wel heel erg op ons geld zitten.
Kinderen...
Ik had ook nooit een oergevoel, maar uiteindelijk toch genoeg gevoel om aan een kind te beginnen. Maar wel maximaal 1 en gelukkig denkt mijn man daar hetzelfde over.
Op 1 kind kan ik mij volledig focussen. Aandacht verdelen vind ik moeilijk, dus als ik naast mezelf nog aandacht aan meer dan 1 kind uit moet laten gaan dan gaat het helemaal fout en kan ik niet de moeder zijn die ik zou willen zijn. Dat merk ik nu al wanneer ik gestrest ben. Ook vind ik het lastig dat dingen niet altijd gaan zoals ik het wil omdat mijn kleuter ook zo zijn eigen wil en beweegredenen heeft.
Kinderen...
Ik had ook nooit een oergevoel, maar uiteindelijk toch genoeg gevoel om aan een kind te beginnen. Maar wel maximaal 1 en gelukkig denkt mijn man daar hetzelfde over.
Op 1 kind kan ik mij volledig focussen. Aandacht verdelen vind ik moeilijk, dus als ik naast mezelf nog aandacht aan meer dan 1 kind uit moet laten gaan dan gaat het helemaal fout en kan ik niet de moeder zijn die ik zou willen zijn. Dat merk ik nu al wanneer ik gestrest ben. Ook vind ik het lastig dat dingen niet altijd gaan zoals ik het wil omdat mijn kleuter ook zo zijn eigen wil en beweegredenen heeft.
zaterdag 18 februari 2017 22:09
quote:hondenmens schreef op 18 februari 2017 @ 21:13:
Ik heb de middenweg ook nog niet gevonden tussen onder- en overprikkeling. Het is zwart of wit en dat is wel eens frustrerend. Dus of een interessantere baan, maar op mijn tenen lopen. Of een saaiere baan met weinig werkdruk, waardoor ik minder overprikkeld raak. Ik vind het soms ook moeilijk om blij te zijn voor anderen. Vooral als het mensen betreft die er vroeger met de pet naar gooiden en mij voorbij geschoten zijn. Ik heb zoveel moeite moeten doen voor niks. Ooit wil ik wel eens "beloond" worden. Niet zozeer door een hoog salaris, maar werk waar ik echt blij van word.
Spijker op zn kop, precies zoals ik het voel. Alles braaf volgens het boekje doen en dan nog dat leven wat maar niet 'begint'
Later als ik groot ben... Shit te laaaat
Ik heb de middenweg ook nog niet gevonden tussen onder- en overprikkeling. Het is zwart of wit en dat is wel eens frustrerend. Dus of een interessantere baan, maar op mijn tenen lopen. Of een saaiere baan met weinig werkdruk, waardoor ik minder overprikkeld raak. Ik vind het soms ook moeilijk om blij te zijn voor anderen. Vooral als het mensen betreft die er vroeger met de pet naar gooiden en mij voorbij geschoten zijn. Ik heb zoveel moeite moeten doen voor niks. Ooit wil ik wel eens "beloond" worden. Niet zozeer door een hoog salaris, maar werk waar ik echt blij van word.
Spijker op zn kop, precies zoals ik het voel. Alles braaf volgens het boekje doen en dan nog dat leven wat maar niet 'begint'
Later als ik groot ben... Shit te laaaat
zaterdag 18 februari 2017 22:26
quote:Valeriaansnoepje schreef op 18 februari 2017 @ 21:37:
[...]
Dit herken ik. Plus dat ik bang ben dat ik mijn kind zou mishandelen. Uit onmacht. Zoals ik dat bij mezelf deed uit frustratie. Tijdens ruzies met mijn ouders of autoritaire mensen ben ik zelfs bang dat ze me lichamelijk pijn gaan doen, als het ze mondeling niet lukt om hun punt duidelijk te maken.
Echt geen flauw idee waar dat laatste vandaan komt. Ja, ik kan me herinneren dat ik één keer een behoorlijke pets op mijn billen heb gehad van mijn moeder toen ik nog klein was. En dat ik daar héél erg van geschrokken was en ook niet begreep wat ik nou fout had gedaan.
Maar één keer is toch niet genoeg om daardoor je eigen kind(eren) te gaan mishandelen?
Daar ben ik ook bang voor. Ik vind dat best wel erg. Ook de angst dat ik te weinig zou voelen voor het kind als het niet is als gehoopt.
Ik heb 2 hondjes. Een is een "zorgenhondje". Ze heeft Crohn, een zwak gebit, erge verlatingsangst en dominant karakter. Ik vind dat soms erg zwaar. Vaak haar billen moeten poetsen, omdat het anders overal zit. Tuurlijk heeft elke hond wel eens diarree. Maar een paar keer op een week en dan meerdere keren per dag is wel veel. Ze krauwt regelmatig dingen kapot als je er even niet bent. Terwijl ze toch altijd met z'n tweeën zijn. Vroeger had ik altijd de honden 's nachts los, maar nu gaan ze dan standaard de bench in uit voorzorg. Anders krauwt ze aan het hekje, muur of kozijn. Streng toespreken en kalmeringspillen helpen niet. Ik kan het alleen maar negeren (fysiek dan, maar in mijn hoofd word ik gek) en dan hopen dat het snel over is. Dat kan na een paar minuten zijn, maar ook na uren of zelfs de hele nacht. Deze hondjes waren een zeer bewuste keus van mij en mijn moeder. Ik viel op hun uiterlijk en van problemen was nog niks te zien bij de fokker. Ik was zielsgelukkig met haar in het begin. Verheugde me op een nieuwe start na veel pech met onze eerste hond. Die is nog geen jaar geworden. Sinds mijn moeder en ik beiden verhuisd zijn wonen de hondjes bij mij, nu bijna 6 jaar. De problemen spelen vanaf het begin. Ze zijn beiden 8 jaar nu. Er zijn zeker ook goede dagen bij en 2 hondjes bij elkaar vind ik gezellig. Met ze wandelen zijn echte geluksmomentjes. Mishandelen doe ik niet. Met mijn verstand weet ik dat ik dat zorgenhondje ook niet om deze problemen heeft gevraagd. Maar als ik het vooraf geweten had, had ik dit hondje niet gekozen. Het is wel voor pakweg 14 jaar. Het lijkt me vreselijk als je dit over je kind voelt, dat is levenslang. Mijn andere hond is zoveel makkelijker en die spreekt me stiekem ook meer aan. Het voelt als een taboe, alsof ik dit gevoel niet mag hebben. Ik probeer er het beste van te maken voor ons alledrie. Niet altijd makkelijk Een les voor een misschien ooit volgende hond. Meer op karakter kiezen, als dat te zien is. Deze hond leek trouwens rustig.
[...]
Dit herken ik. Plus dat ik bang ben dat ik mijn kind zou mishandelen. Uit onmacht. Zoals ik dat bij mezelf deed uit frustratie. Tijdens ruzies met mijn ouders of autoritaire mensen ben ik zelfs bang dat ze me lichamelijk pijn gaan doen, als het ze mondeling niet lukt om hun punt duidelijk te maken.
Echt geen flauw idee waar dat laatste vandaan komt. Ja, ik kan me herinneren dat ik één keer een behoorlijke pets op mijn billen heb gehad van mijn moeder toen ik nog klein was. En dat ik daar héél erg van geschrokken was en ook niet begreep wat ik nou fout had gedaan.
Maar één keer is toch niet genoeg om daardoor je eigen kind(eren) te gaan mishandelen?
Daar ben ik ook bang voor. Ik vind dat best wel erg. Ook de angst dat ik te weinig zou voelen voor het kind als het niet is als gehoopt.
Ik heb 2 hondjes. Een is een "zorgenhondje". Ze heeft Crohn, een zwak gebit, erge verlatingsangst en dominant karakter. Ik vind dat soms erg zwaar. Vaak haar billen moeten poetsen, omdat het anders overal zit. Tuurlijk heeft elke hond wel eens diarree. Maar een paar keer op een week en dan meerdere keren per dag is wel veel. Ze krauwt regelmatig dingen kapot als je er even niet bent. Terwijl ze toch altijd met z'n tweeën zijn. Vroeger had ik altijd de honden 's nachts los, maar nu gaan ze dan standaard de bench in uit voorzorg. Anders krauwt ze aan het hekje, muur of kozijn. Streng toespreken en kalmeringspillen helpen niet. Ik kan het alleen maar negeren (fysiek dan, maar in mijn hoofd word ik gek) en dan hopen dat het snel over is. Dat kan na een paar minuten zijn, maar ook na uren of zelfs de hele nacht. Deze hondjes waren een zeer bewuste keus van mij en mijn moeder. Ik viel op hun uiterlijk en van problemen was nog niks te zien bij de fokker. Ik was zielsgelukkig met haar in het begin. Verheugde me op een nieuwe start na veel pech met onze eerste hond. Die is nog geen jaar geworden. Sinds mijn moeder en ik beiden verhuisd zijn wonen de hondjes bij mij, nu bijna 6 jaar. De problemen spelen vanaf het begin. Ze zijn beiden 8 jaar nu. Er zijn zeker ook goede dagen bij en 2 hondjes bij elkaar vind ik gezellig. Met ze wandelen zijn echte geluksmomentjes. Mishandelen doe ik niet. Met mijn verstand weet ik dat ik dat zorgenhondje ook niet om deze problemen heeft gevraagd. Maar als ik het vooraf geweten had, had ik dit hondje niet gekozen. Het is wel voor pakweg 14 jaar. Het lijkt me vreselijk als je dit over je kind voelt, dat is levenslang. Mijn andere hond is zoveel makkelijker en die spreekt me stiekem ook meer aan. Het voelt als een taboe, alsof ik dit gevoel niet mag hebben. Ik probeer er het beste van te maken voor ons alledrie. Niet altijd makkelijk Een les voor een misschien ooit volgende hond. Meer op karakter kiezen, als dat te zien is. Deze hond leek trouwens rustig.
zaterdag 18 februari 2017 23:43
quote:biobitch1984 schreef op 18 februari 2017 @ 22:09:
[...]
Spijker op zn kop, precies zoals ik het voel. Alles braaf volgens het boekje doen en dan nog dat leven wat maar niet 'begint'
Later als ik groot ben... Shit te laaaatPrecies. Dat is nu. Net of ik iedereen om je heen zich ontwikkeld heeft, maar je zelf bent blijven steken.
[...]
Spijker op zn kop, precies zoals ik het voel. Alles braaf volgens het boekje doen en dan nog dat leven wat maar niet 'begint'
Later als ik groot ben... Shit te laaaatPrecies. Dat is nu. Net of ik iedereen om je heen zich ontwikkeld heeft, maar je zelf bent blijven steken.
zondag 19 februari 2017 01:16
Zo'n postkantoor lijkt me nog wel wat! Denk dat dat ook wel behoorlijk lijkt op het werk dat ik vroeger deed.
Een tijdje geleden was er op tv een reportage over een herstructurering besparingen bij de Britse post. Lieten ze allerlei gezellige, kleine kantoortjes in plattelandsdorpjes zien. Helaas, dan kwam dat vervelende mens dat over de ontslagen ging weer aanzetten in haar Porsche (je krijgt het niet verzonnen, echt). Ging dat wicht met haar wagen van een paar ton even aan die brave zielen uitleggen waarom het toch heus noodzakelijk was te besparen. Op hen.
Toegegeven, veel personeel kreeg de kans aan de slag te gaan in andere kantoren... maar dan grotere, en vaak niet meer zelfstandige locaties maar een hoekje in een of andere supermarkt of zo. Veel minder gezellig, en je moet ook maar tegen de drukte kunnen, denk ik dan.
Hier in het dorp is (nog) een postkantoor, maar de postbus in onze wijk is een paar jaar geleden weggehaald. En de supermarkt even verderop heeft al jaren zo'n postpunt, dus hoe lang we nog een eigen echt kantoor zullen hebben?
Een tijdje geleden was er op tv een reportage over een herstructurering besparingen bij de Britse post. Lieten ze allerlei gezellige, kleine kantoortjes in plattelandsdorpjes zien. Helaas, dan kwam dat vervelende mens dat over de ontslagen ging weer aanzetten in haar Porsche (je krijgt het niet verzonnen, echt). Ging dat wicht met haar wagen van een paar ton even aan die brave zielen uitleggen waarom het toch heus noodzakelijk was te besparen. Op hen.
Toegegeven, veel personeel kreeg de kans aan de slag te gaan in andere kantoren... maar dan grotere, en vaak niet meer zelfstandige locaties maar een hoekje in een of andere supermarkt of zo. Veel minder gezellig, en je moet ook maar tegen de drukte kunnen, denk ik dan.
Hier in het dorp is (nog) een postkantoor, maar de postbus in onze wijk is een paar jaar geleden weggehaald. En de supermarkt even verderop heeft al jaren zo'n postpunt, dus hoe lang we nog een eigen echt kantoor zullen hebben?
zondag 19 februari 2017 01:31
quote:rosanna123 schreef op 18 februari 2017 @ 17:13:
@vlaamsevink: Ben ik zeker met je eens dat het het belangrijkste is dat het werk leuk is! Al klinkt het wel erg druk met 11 mensen op een kantoor.
Bedoel je dan gewoon van die oordopjes die geen enkel geluid meer door laten?? Ik heb sinds enkele dagen oordopjes die wel wat geluid doorlaten, zodat je mensen om je heen nog wel hoort praten.
't Waren rustige mensen. Waarvan er dan ook nog eens een paar het godgegeven talent hadden om precies die dingen te zeggen die op mij een bemoedigende uitwerking hadden, en eentje daarvan zat vlak naast mij. Dat ga je missen hoor, als je dat een paar jaar gehad hebt. Herken in die zin wel wat impala zegt, dat het effect van goed werk zo sterk kan zijn dat het je overeind houdt.
Ik ben geen expert op het gebied van oordopjes, maar degene die ik via internet besteld had, waren volgens mij precies dezelfde als degene die je in de Hema kon kopen (en wellicht nog altijd kan krijgen). Ze zijn geel/groen van kleur. De Hema verkoopt ze per twee paar in handige plastieken minipotjes, de internetbestelling kwam in een kartonnen doos met 200 paar. Die doos is net iets minder handig om onderweg mee te zeulen, maar zoals zo vaak was ook hier de aanbieding in grote verpakkingen véél goedkoper.
Ik heb deze dus:
https://www.amazon.co.uk/ ... 0-pairs/dp/B000MGQEYI/ref=sr_1_16?ie=UTF8&qid=1487464198&sr=8-16&keywords=200+ear+plugs
Hoor je inderdaad nog wel mensen mee, maar het geluid is doffer. Ook goed voor het dempen van lage frequenties, zoals voorbijrijdende auto's.
@vlaamsevink: Ben ik zeker met je eens dat het het belangrijkste is dat het werk leuk is! Al klinkt het wel erg druk met 11 mensen op een kantoor.
Bedoel je dan gewoon van die oordopjes die geen enkel geluid meer door laten?? Ik heb sinds enkele dagen oordopjes die wel wat geluid doorlaten, zodat je mensen om je heen nog wel hoort praten.
't Waren rustige mensen. Waarvan er dan ook nog eens een paar het godgegeven talent hadden om precies die dingen te zeggen die op mij een bemoedigende uitwerking hadden, en eentje daarvan zat vlak naast mij. Dat ga je missen hoor, als je dat een paar jaar gehad hebt. Herken in die zin wel wat impala zegt, dat het effect van goed werk zo sterk kan zijn dat het je overeind houdt.
Ik ben geen expert op het gebied van oordopjes, maar degene die ik via internet besteld had, waren volgens mij precies dezelfde als degene die je in de Hema kon kopen (en wellicht nog altijd kan krijgen). Ze zijn geel/groen van kleur. De Hema verkoopt ze per twee paar in handige plastieken minipotjes, de internetbestelling kwam in een kartonnen doos met 200 paar. Die doos is net iets minder handig om onderweg mee te zeulen, maar zoals zo vaak was ook hier de aanbieding in grote verpakkingen véél goedkoper.
Ik heb deze dus:
https://www.amazon.co.uk/ ... 0-pairs/dp/B000MGQEYI/ref=sr_1_16?ie=UTF8&qid=1487464198&sr=8-16&keywords=200+ear+plugs
Hoor je inderdaad nog wel mensen mee, maar het geluid is doffer. Ook goed voor het dempen van lage frequenties, zoals voorbijrijdende auto's.
zondag 19 februari 2017 01:47
quote:biobitch1984 schreef op 18 februari 2017 @ 22:09:
[...]
Later als ik groot ben... Shit te laaaat
Ja, dat. School was niet zo prettig. Toch maar doorgezet en braaf papiertjes gehaald. Later zou het immers allemaal beter worden. Later zou ik prettig werk vinden en tot rust komen in m'n eigen huis, met een heerlijk dikke voordeur om de boze buitenwereld buiten te sluiten.
Inmiddels hoor je van die ene leuke functie dat je een van de honderden gegadigden bent, en vorig jaar zijn de huizen in deze buurt per maand 1500 euro duurder geworden. Moet je een hoop verdienen hoor, als je te weinig hebt om zelfs nog maar een lening te krijgen...
Er is een bundeltje van Carmiggelt (hopelijk doet die naam nog een belletje rinkelen bij de jongeren onder ons) met als titel 'Later is te laat'. Daar denk ik nog wel eens aan, tegenwoordig...
[...]
Later als ik groot ben... Shit te laaaat
Ja, dat. School was niet zo prettig. Toch maar doorgezet en braaf papiertjes gehaald. Later zou het immers allemaal beter worden. Later zou ik prettig werk vinden en tot rust komen in m'n eigen huis, met een heerlijk dikke voordeur om de boze buitenwereld buiten te sluiten.
Inmiddels hoor je van die ene leuke functie dat je een van de honderden gegadigden bent, en vorig jaar zijn de huizen in deze buurt per maand 1500 euro duurder geworden. Moet je een hoop verdienen hoor, als je te weinig hebt om zelfs nog maar een lening te krijgen...
Er is een bundeltje van Carmiggelt (hopelijk doet die naam nog een belletje rinkelen bij de jongeren onder ons) met als titel 'Later is te laat'. Daar denk ik nog wel eens aan, tegenwoordig...
zondag 19 februari 2017 08:47
Dat van werken onder je niveau en zien dat anderen van je leeftijd die vroeger minder niveau hadden dan jij maar wel extraverter waren en minder verlegen, onzeker en gesloten, dat diegene toch de hoogste functies hebben nu herken ik ook. Zie het op mijn werk ook duidelijk.
Alleen maar door hun goede social skills.
Dat frustreert me gewoon zo erg dat ik me juist meer ga afsluiten uit de gedachte van ze vinden mij toch nooit goed genoeg dus waarom zou ik nog proberen.
Alleen maar door hun goede social skills.
Dat frustreert me gewoon zo erg dat ik me juist meer ga afsluiten uit de gedachte van ze vinden mij toch nooit goed genoeg dus waarom zou ik nog proberen.
zondag 19 februari 2017 10:05
Liedje van Stef Bos "is dit nu later"
We speelden ooit verstoppertje, in de pauze op plein
We hadden grote dromen, want we waren toen nog klein
De ene werd een voetballer, de ander werd een held
Wij geloofden in de toekomst, want de meester had verteld
"Jullie kunnen alles worden, als je maar je huiswerk kent
Maar je moet geduldig wachten tot je later groter bent"
Is dit nu later
Is dit nu later, als je groot bent
Een diploma vol met leugens, waarop staat dat je volwassen bent
Is dit nu later
Is dit nu later, als je groot bent
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Is dit nu later
We spelen nog verstoppertje maar niet meer op het plein
En de meesten zijn geworden wat ze toen niet wilden zijn
Wij zijn allemaal volwassen, wie niet weg is, is gezien
En ik zou die hele chaos nu toch helder moeten zien
Maar ik zie geen hand voor ogen en het donker maakt mij bang
Mama mama, kan het licht aan op de gang
Is dit nu later
Is dit nu later als je groot bent
Een diploma vol met leugens, waarop staat dat je de
waarheid kent
Is dit nu later
Is dit nu later als je groot bent
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Is dit nu later
Is dit nu later
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Is dit nu later
Is dit nu later
We speelden ooit verstoppertje, in de pauze op plein
We hadden grote dromen, want we waren toen nog klein
De ene werd een voetballer, de ander werd een held
Wij geloofden in de toekomst, want de meester had verteld
"Jullie kunnen alles worden, als je maar je huiswerk kent
Maar je moet geduldig wachten tot je later groter bent"
Is dit nu later
Is dit nu later, als je groot bent
Een diploma vol met leugens, waarop staat dat je volwassen bent
Is dit nu later
Is dit nu later, als je groot bent
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Is dit nu later
We spelen nog verstoppertje maar niet meer op het plein
En de meesten zijn geworden wat ze toen niet wilden zijn
Wij zijn allemaal volwassen, wie niet weg is, is gezien
En ik zou die hele chaos nu toch helder moeten zien
Maar ik zie geen hand voor ogen en het donker maakt mij bang
Mama mama, kan het licht aan op de gang
Is dit nu later
Is dit nu later als je groot bent
Een diploma vol met leugens, waarop staat dat je de
waarheid kent
Is dit nu later
Is dit nu later als je groot bent
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Is dit nu later
Is dit nu later
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Is dit nu later
Is dit nu later
zondag 19 februari 2017 10:18
quote:Valeriaansnoepje schreef op 18 februari 2017 @ 21:23:
[...]
Omdat ik al zo ontzettend veel geprobeerd heb in wat (2 jaar geleden) best wel een korte tijd was. Omdat mijn huisarts al best afwijzend reageert op mijn vraag naar venlafaxine/amiltriptyline. Omdat ik bang ben dat hij me als een soort medicijnen-(s)hopper gaat zien. Want wat moet ik doen als jij besluit dat ik een "(s)hopper" ben en bijvoorbeeld zegt: "ik schrijf je alleen nog maar medicijn X voor, daar moet je het maar mee doen, er is nu eenmaal geen wonderpil en je verwachtingen zijn te hoog."?
En omdat ik ergens toch hoop dat mijn piekeren en in cirkeltjes denken nog wel overgaat als ik op mezelf woon (want ik merk dat als mijn ouders een week op vakantie zijn zonder mij, dat het dan wel minder wordt) en een baan heb. Dat ik dan stabieler in het leven sta,, zeg maar.
Rosanna, heel erg bedankt (en nu denk je "wat heb ik gedaan dan??" ), door je vragen heb ik een duwtje in de rug gekregen. Ik ga morgen een afspraak maken bij m'n huisarts en vragen of ik naar dexamfetamine retard kan gaan. Ondanks dat mijn verzekering het niet vergoed (er zijn hele rechtzaken geweest tussen mijn verzekeringsmaatschappij en de Regenboog apotheek ) is het sowieso goedkoper dan Strattera.
Hopelijk denkt mijn huisarts met me mee en wil hij het me laten proberen. Het enige "probleem" wat ik kan bedenken is dat hij niet weet dat dexamfetamine retard bestaat. Hij weet niet zo veel van ADHD geloof ik, of houdt zich er in ieder geval niet zo mee bezig.
Wat was het toch fijn om een huisarts te hebben die gespecialiseerd was in ADHD... Maar ja, meeverhuizen naar Polen ging me te ver
[...]
Omdat ik al zo ontzettend veel geprobeerd heb in wat (2 jaar geleden) best wel een korte tijd was. Omdat mijn huisarts al best afwijzend reageert op mijn vraag naar venlafaxine/amiltriptyline. Omdat ik bang ben dat hij me als een soort medicijnen-(s)hopper gaat zien. Want wat moet ik doen als jij besluit dat ik een "(s)hopper" ben en bijvoorbeeld zegt: "ik schrijf je alleen nog maar medicijn X voor, daar moet je het maar mee doen, er is nu eenmaal geen wonderpil en je verwachtingen zijn te hoog."?
En omdat ik ergens toch hoop dat mijn piekeren en in cirkeltjes denken nog wel overgaat als ik op mezelf woon (want ik merk dat als mijn ouders een week op vakantie zijn zonder mij, dat het dan wel minder wordt) en een baan heb. Dat ik dan stabieler in het leven sta,, zeg maar.
Rosanna, heel erg bedankt (en nu denk je "wat heb ik gedaan dan??" ), door je vragen heb ik een duwtje in de rug gekregen. Ik ga morgen een afspraak maken bij m'n huisarts en vragen of ik naar dexamfetamine retard kan gaan. Ondanks dat mijn verzekering het niet vergoed (er zijn hele rechtzaken geweest tussen mijn verzekeringsmaatschappij en de Regenboog apotheek ) is het sowieso goedkoper dan Strattera.
Hopelijk denkt mijn huisarts met me mee en wil hij het me laten proberen. Het enige "probleem" wat ik kan bedenken is dat hij niet weet dat dexamfetamine retard bestaat. Hij weet niet zo veel van ADHD geloof ik, of houdt zich er in ieder geval niet zo mee bezig.
Wat was het toch fijn om een huisarts te hebben die gespecialiseerd was in ADHD... Maar ja, meeverhuizen naar Polen ging me te ver
zondag 19 februari 2017 10:37
School vond ik ook niet fijn, maar mijn basisschooltijd was een gelukkige tijd. Niet om het schoolleven (ik heb een hekel aan moeten), maar door de leuke klas. Daar had ik best veel vriendinnen. Dingen leren vind ik over het algemeen niet leuk. Het vallen en opstaan gaf veel stress. Ik raakte gauw in paniek als iets niet lukte. Dan zeiden anderen: "Daar hoef je toch niet voor te huilen?" Voor mij voelde mislukking als een ramp. Toen dacht ik al: ik ben anders. Waarom heb ik dat zo erg en anderen niet? Later hoorde ik dat het in de manier van uiten zat. Sommigen hadden ook wel last van dergelijke dingen, maar verbloemden dat en reageerden het thuis op hun ouders af. Ik stond verbaasd en dacht altijd dat het zulke zelfverzekerde types waren.
Mijn moeder zei in mijn twintiger jaren eens dat ik vroeger meer een vechter was dan tegenwoordig. Dat komt door de teleurstellingen wat me niet motiveert. Nu denk ik sneller: Waarom nog al die moeite? Het is toch nooit genoeg.
Mijn moeder zei in mijn twintiger jaren eens dat ik vroeger meer een vechter was dan tegenwoordig. Dat komt door de teleurstellingen wat me niet motiveert. Nu denk ik sneller: Waarom nog al die moeite? Het is toch nooit genoeg.
zondag 19 februari 2017 11:15
quote:Valeriaansnoepje schreef op 19 februari 2017 @ 10:05:
Liedje van Stef Bos "is dit nu later"
We speelden ooit verstoppertje, in de pauze op plein
We hadden grote dromen, want we waren toen nog klein
De ene werd een voetballer, de ander werd een held
Wij geloofden in de toekomst, want de meester had verteld
"Jullie kunnen alles worden, als je maar je huiswerk kent
Maar je moet geduldig wachten tot je later groter bent"
Is dit nu later
Is dit nu later, als je groot bent
Een diploma vol met leugens, waarop staat dat je volwassen bent
Is dit nu later
Is dit nu later, als je groot bent
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Is dit nu later
We spelen nog verstoppertje maar niet meer op het plein
En de meesten zijn geworden wat ze toen niet wilden zijn
Wij zijn allemaal volwassen, wie niet weg is, is gezien
En ik zou die hele chaos nu toch helder moeten zien
Maar ik zie geen hand voor ogen en het donker maakt mij bang
Mama mama, kan het licht aan op de gang
Is dit nu later
Is dit nu later als je groot bent
Een diploma vol met leugens, waarop staat dat je de
waarheid kent
Is dit nu later
Is dit nu later als je groot bent
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Is dit nu later
Is dit nu later
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Is dit nu later
Is dit nu laterPrachtig nummer, maar ik ben blij dat het nu 'later' is.
Liedje van Stef Bos "is dit nu later"
We speelden ooit verstoppertje, in de pauze op plein
We hadden grote dromen, want we waren toen nog klein
De ene werd een voetballer, de ander werd een held
Wij geloofden in de toekomst, want de meester had verteld
"Jullie kunnen alles worden, als je maar je huiswerk kent
Maar je moet geduldig wachten tot je later groter bent"
Is dit nu later
Is dit nu later, als je groot bent
Een diploma vol met leugens, waarop staat dat je volwassen bent
Is dit nu later
Is dit nu later, als je groot bent
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Is dit nu later
We spelen nog verstoppertje maar niet meer op het plein
En de meesten zijn geworden wat ze toen niet wilden zijn
Wij zijn allemaal volwassen, wie niet weg is, is gezien
En ik zou die hele chaos nu toch helder moeten zien
Maar ik zie geen hand voor ogen en het donker maakt mij bang
Mama mama, kan het licht aan op de gang
Is dit nu later
Is dit nu later als je groot bent
Een diploma vol met leugens, waarop staat dat je de
waarheid kent
Is dit nu later
Is dit nu later als je groot bent
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Is dit nu later
Is dit nu later
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Is dit nu later
Is dit nu laterPrachtig nummer, maar ik ben blij dat het nu 'later' is.
zondag 19 februari 2017 14:37
quote:hondenmens schreef op 18 februari 2017 @ 21:13:
...
Ik heb de middenweg ook nog niet gevonden tussen onder- en overprikkeling. Het is zwart of wit en dat is wel eens frustrerend. Dus of een interessantere baan, maar op mijn tenen lopen. Of een saaiere baan met weinig werkdruk, waardoor ik minder overprikkeld raak. Ik vind het soms ook moeilijk om blij te zijn voor anderen. Vooral als het mensen betreft die er vroeger met de pet naar gooiden en mij voorbij geschoten zijn. Ik heb zoveel moeite moeten doen voor niks. Ooit wil ik wel eens "beloond" worden. Niet zozeer door een hoog salaris, maar werk waar ik echt blij van word.
Denk dat het bij die saaiere banen vooral belangrijk is dat je genoeg uitdagingen hebt naast je werk. Zelf zit ik wat dat betreft redelijk goed. De job vereist weinig denkwerk waardoor ik haast op automatische piloot draai en gans de nacht in gedachten verzonken ben en daarbuiten heb ik nog wat zaken lopen die meer concentratie vragen. Heb wel het voordeel dat mijn werk een concreet resultaat oplevert en dat ik er regelmatig op aangesproken wordt door klanten waardoor er toch een voldoening ontstaat.
Dat je leven stil lijkt te staan ten opzichte van anderen, tja, ik probeer mezelf niet langer te vergelijken met anderen.
En eens met Elfje, zeer tevreden dat het nu later is, voor mij wordt dat autisme toch beter hanteerbaar met het ouder worden.
...
Ik heb de middenweg ook nog niet gevonden tussen onder- en overprikkeling. Het is zwart of wit en dat is wel eens frustrerend. Dus of een interessantere baan, maar op mijn tenen lopen. Of een saaiere baan met weinig werkdruk, waardoor ik minder overprikkeld raak. Ik vind het soms ook moeilijk om blij te zijn voor anderen. Vooral als het mensen betreft die er vroeger met de pet naar gooiden en mij voorbij geschoten zijn. Ik heb zoveel moeite moeten doen voor niks. Ooit wil ik wel eens "beloond" worden. Niet zozeer door een hoog salaris, maar werk waar ik echt blij van word.
Denk dat het bij die saaiere banen vooral belangrijk is dat je genoeg uitdagingen hebt naast je werk. Zelf zit ik wat dat betreft redelijk goed. De job vereist weinig denkwerk waardoor ik haast op automatische piloot draai en gans de nacht in gedachten verzonken ben en daarbuiten heb ik nog wat zaken lopen die meer concentratie vragen. Heb wel het voordeel dat mijn werk een concreet resultaat oplevert en dat ik er regelmatig op aangesproken wordt door klanten waardoor er toch een voldoening ontstaat.
Dat je leven stil lijkt te staan ten opzichte van anderen, tja, ik probeer mezelf niet langer te vergelijken met anderen.
En eens met Elfje, zeer tevreden dat het nu later is, voor mij wordt dat autisme toch beter hanteerbaar met het ouder worden.
zondag 19 februari 2017 15:21
En ik vind trouwens ook dat huisartsen niet moeten gaan prutsen aan ass- adhd en add klachten en zéker niet aan medicatie. Daar hebben ze gewoon onvoldoende verstand van en ervaring mee. Een hele enkeling misschien uitgezonderd.
Je hebt daar zelf ook een verantwoordelijkheid in. Laat je doorverwijzen naar een in autisme en aanverwante stoornissen gespecialiseerde instelling en bespreek daar welke medicatie je evt zou kunnen proberen. En wat je nog meer aan je klachten zou kunnen doen.
Je hebt daar zelf ook een verantwoordelijkheid in. Laat je doorverwijzen naar een in autisme en aanverwante stoornissen gespecialiseerde instelling en bespreek daar welke medicatie je evt zou kunnen proberen. En wat je nog meer aan je klachten zou kunnen doen.
.
zondag 19 februari 2017 16:09
quote:impala schreef op 19 februari 2017 @ 15:21:
En ik vind trouwens ook dat huisartsen niet moeten gaan prutsen aan ass- adhd en add klachten en zéker niet aan medicatie. Daar hebben ze gewoon onvoldoende verstand van en ervaring mee. Een hele enkeling misschien uitgezonderd.
Je hebt daar zelf ook een verantwoordelijkheid in. Laat je doorverwijzen naar een in autisme en aanverwante stoornissen gespecialiseerde instelling en bespreek daar welke medicatie je evt zou kunnen proberen. En wat je nog meer aan je klachten zou kunnen doen.
Impala, ik heb 2 jaar bij een psychiater gelopen. Toen had ik een stabiele, juist dosering van mijn medicatie. Daarna volgde de overdracht naar de huisarts, en was de bedoeling dat hij alleen maar recepten hoefde uit te schrijven. Maar pas "bij de huisarts" legde ik de link tussen mijn depressieve klachten en de methylfenidaat die ik nam. Psych en ik zijn er altijd van uitgegaan dat mijn depressieve klachten door andere dingen kwam (familielid met kanker, veel ruzie met mijn ouders, en allemaal in de zware examentijd).
Mijn huisarts zou me vast wel willen doorverwijzen naar zo'n instelling, maar dan zit ik nog met de wachtlijst. Mag een huisarts na een doorverwijzing nog medicatie voorschrijven, voor die tussenperiode? Anders moet ik medicatieloos aan mijn sollicitatieplicht voldoen, naar sollicitatiegesprekken en proeftijden in. Wat ik niet ga redden zonder medicatie, weet ik helaas uit ervaring.
En die vraag neem ik natuurlijk ook mee op mijn lijstje voor bij de huisarts, maar ik kan morgen pas een afspraak maken. Misschien dat jij het uit eigen ervaring weet?
En ik vind trouwens ook dat huisartsen niet moeten gaan prutsen aan ass- adhd en add klachten en zéker niet aan medicatie. Daar hebben ze gewoon onvoldoende verstand van en ervaring mee. Een hele enkeling misschien uitgezonderd.
Je hebt daar zelf ook een verantwoordelijkheid in. Laat je doorverwijzen naar een in autisme en aanverwante stoornissen gespecialiseerde instelling en bespreek daar welke medicatie je evt zou kunnen proberen. En wat je nog meer aan je klachten zou kunnen doen.
Impala, ik heb 2 jaar bij een psychiater gelopen. Toen had ik een stabiele, juist dosering van mijn medicatie. Daarna volgde de overdracht naar de huisarts, en was de bedoeling dat hij alleen maar recepten hoefde uit te schrijven. Maar pas "bij de huisarts" legde ik de link tussen mijn depressieve klachten en de methylfenidaat die ik nam. Psych en ik zijn er altijd van uitgegaan dat mijn depressieve klachten door andere dingen kwam (familielid met kanker, veel ruzie met mijn ouders, en allemaal in de zware examentijd).
Mijn huisarts zou me vast wel willen doorverwijzen naar zo'n instelling, maar dan zit ik nog met de wachtlijst. Mag een huisarts na een doorverwijzing nog medicatie voorschrijven, voor die tussenperiode? Anders moet ik medicatieloos aan mijn sollicitatieplicht voldoen, naar sollicitatiegesprekken en proeftijden in. Wat ik niet ga redden zonder medicatie, weet ik helaas uit ervaring.
En die vraag neem ik natuurlijk ook mee op mijn lijstje voor bij de huisarts, maar ik kan morgen pas een afspraak maken. Misschien dat jij het uit eigen ervaring weet?
zondag 19 februari 2017 17:50
zondag 19 februari 2017 18:57
Heb vaak dat wanneer ik tv kijk bij documentaires over waargebeurde verhalen bijvoorbeeld waarin iets ergs is gebeurd met de mensen en ze dit vertellen en dan moeten huilen.
Ik leef dan zo mee met ze dat ik ook altijd echt moet huilen. Past dit wel bij ASS of hebben mensen met ASS hier nooit last van en hoort dit meer bij HSP?
Ik leef dan zo mee met ze dat ik ook altijd echt moet huilen. Past dit wel bij ASS of hebben mensen met ASS hier nooit last van en hoort dit meer bij HSP?
zondag 19 februari 2017 19:05
