Bang voor de dood

Waar ben je dan precies zo bang voor?



Ik ben voor veel dingen bang, maar voor de dood toch niet. Angst om jóng dood te gaan en mijn geliefden achter te laten, dat is het enige waar mijn nekharen van overeind gaan staan.

Dat herken ik ergens wel.



Maar het sterven zelf, de dood en wat daarna komt, nee, daar ben ik niet bang voor.

Lijkt me wel heel vermoeiend trouwens.

Wat vervelend! Ik heb ook zo'n periode gehad en toen zat ik ook niet lekker in mijn vel. Dat heeft er dus veel mee te maken. Nu heb ik het veel minder, soms alleen als ik in bed lig en er te veel over ga denken. Dan bedenk ik ook dat over 100 jaar bijna alle mensen die nu leven er dan niet meer zijn. Brad Pitt is er niet meer, Tom Cruise niet, Chris Zegers niet...dan is het toch ook niet meer leuk om te leven...

Bij mij heeft het geholpen om het volgende te denken:Vond je het erg toen je nog niet leefde? Vond je het erg om de eerste WO niet mee te maken? En de tweede?

Daarnaast moet je er van uit gaan dat je 90 wordt. Dan heb je waarschijnlijk gewoon geen zin meer om te leven! Er aan denken dat je eerder zal gaan, heeft gewoon geen zin.

Sterkte, want ik weet dat het heel vervelend is! Misschien dat de lente je wat vrolijker maakt.

In Nederland gebruiken we het woord doodgewoon voor iets wat volstrekt normaal is. Ik geloof dat dat mijn gevoelens over de dood wel samenwat. Ik ben banger voor het verlies van mijn ouders/vrienden/familie of een evt verdriet waar je mensen mee achter laat als je zelf doodgaat.

Bij mij kwamen ook deze gedachten na de geboorte van mijn 2de kind. Hoe oud is je baby? Kan je zorgen dat je genoeg rust hebt, genoeg slaap, dat heeft bij mij veel geholpen. En leuke dingen doen.

Maar realistisch gezien is die kans natuurlijk heel klein, dat jij als jonge moeder ineens dood neervalt.

Tuurlijk gebeuren er gekke dingen, maar als jonge moeder mag je er in alle redelijkheid wel vanuit gaan dat je toch nog zeker een jaar of dertig te gaan hebt.



En heel droog en nuchter; als jij dood bent heb jij er geen last meer van dat je mensen niet meer terug ziet, want je bent toch dood.

Ik snap dat dat je angsten niet wegneemt, maar ik vind zelf wel dat het scheelt om realistisch naar angsten te kijken. Een angst als deze is iets compleet irrationeels. Je maakt het groter en groter, en als je het terugbrengt naar de basis gaat het helemaal nergens over. Dat kan mij soms wel helpen om dingen in perspectief te zien.



In dit geval; ja, je gaat ooit dood.

Doodgaan is niet eng, en als je 't eenmaal gehad hebt ben je overal vanaf. Ofwel er blijkt toch leven na de dood en je gaat het heel knus hebben in de hemel, ofwel er is inderdaad niks en dan heb je er ook geen last van, want dan is er niks.

Da's het realistische gedeelte.

Dat je morgen dood neer zou kunnen vallen. Tja. Kan. Maar hoe groot is die kans? Ik weet niet of 26 in de richting van je leeftijd zit, maar dat even aangenomen; hoeveel gezonde twintigers vallen er spontaan dood neer?

Ze zijn er he, tuurlijk, maar de gemiddelde gezonde twintiger wordt gewoon minstens 75.

Dus de kans dát jij morgen dood neervalt is zo verschrikkelijk klein... Makkelijker gezegd dan gedaan, maar het is natuurlijk helemaal niet constructief om bij alles wat je doet te denken "misschien doe ik dit voor de laatste keer".



Zou het je helpen om je angsten realistisch te bekijken? Om elke keer dat je bang bent dat je je baby voor het laatst aanraakt te denken; Rosanne, hoe grooit IS de kans nu dat dit echt zo is? Nihil!

Zou je daar iets mee kunnen?

En heb je professionele hulp, verder?

Ik ben eigenlijk banger voor 't leven dan voor de dood. Hoe langer je leeft, hoe meer ellende je zult meemaken (verlies van dierbaren)



Soms lijkt me de dood 'n bevrijding: wegzakken in vergetelheid...

2 topics er over dus plant hem hier nog een keerm



Als je het artikel goed leest heeft het juist een mooie boodschap. Het zegt juist dat je niet bang hoeft te zijn voor dood en dat je ziel je lichaam verlaat.



Met andere woorden om arm het leven nu en om arm de dood als het tijd is.



Ik ben niet bang voor de dood. Natuurlijk wil ik heel erg oud worden maar als het niet zo is dan is het zo.





Probeer er uit te halen wat er in zit. Wees niet bang voor wat komen gaat want niemand kan jou vertellen wat er gaat komen.

ik ben eerder bang om andere kwijt te raken en het leed in de wereld doet me meer verdriet dan denken aan de dag dat ik er zelf niet meer ben..

maar natuurlijk wil je graag lang leven (maar niet op de manier dat ik op een dag mijn luier moet laten verwisselen terwijl ik niet eens besef dat ik er een aan zou hebben..vreselijk.)



ik heb het krantenartikel gelezen, daar zit een duidelijke boodschap in dat je toch echt moet genieten van wat je NU hebt. grijns een keer bij het zien van die ondeugende peuter en troost je baby als die huilt en besef dat je dat aan het doen bent. we hebben de genegenheid allemaal nodig en dat moet je aanpakken en geven.

ik hoop dat je gauw van de depressie af bent, erover praten/schrijven is al een goede stap en dan per dag kunt genieten van wat je om je heen hebt

Ik ben ook heel erg bang voor de dood en denk er dagelijks aan, al vanaf dat ik een kind was.

Het idee dat de wereld nog honderd, duizend, misschien miljoenen jaren doorgaat en ik er nooit meer bij ben. Dat er een moment komt dat ik al duizend jaar dood ben. Dat eeuwige niets vind ik zo ontzettend eng en vliegt me elke avond ik bed weer aan. Soms denk ik in bed dat ik doodga, door het denken aan de dood ga ik soms bijna echt dood( zo lijkt het, niet echt natuurlijk)

Het idee dat mijn lieve ouders, dierbaren doodgaan, ik die nooit nooit nooit meer zie..is zo'n ontzettend nare gedachte, dat ik soms wilde dat ik nooit geboren was...

Klinkt heel zwaar maar ik kan de dood niet goed uit mijn hoofd zetten en dat belemmert me om echt vol te genieten van alles. De dood overschaduwt dat..

Ik ben zelf ook bang voor de dood. Hartkloppingen etc.

Ik ben sinds kort ook heel bang voor de dood. Het er niet meer zijn, niet meer kunnen denken en het niets. Het voor eeuwig er niet meer zijn vind ik heel beangstigend. En deze angst zorgt er voor dat ik niet meer kan genieten van het leven.

Ook heb ik last van de gedachte dat alles wat wij hier doen eigenlijk zinloos is. Want na ons overlijden kunnen we nooit meer terug denken aan ons leven. Je herinneringen zijn voor altijd weg.

Hebben jullie deze doodsangst nog steeds? Of is dit minder geworden? Ik zit in therapie, maar het lijkt nog niet te helpen....

Ik ben al vanaf dat ik kind was bang voor de dood. Toen ik nog een klein kind was, vroeg ik aan mijn moeder, iedere avond voor het slapen: ``mam ik ga toch niet dood he``.. Iedere avond zei ze dan: ``vannacht vast niet hoor`` en dan kon ik pas slapen .
Nu vind ik het soms alsnog eng om te gaan slapen, maar probeer er zo weinig mogelijk aan te denken.
Ik vind het idee om dood te gaan nog steeds erg onwerkelijk en ik wil het ook echt niet.