Belemmerende obsessie met uiterlijk, overbewust van mezelf

20-01-2008 16:02 156 berichten
Alle reacties Link kopieren
Beste Forummers,



Ik ben bang dat dit een lang verhaal gaat worden, maar ik wil het graag kwijt, want ik heb het nog nooit aan iemand verteld..:



Ik ben sinds een aantal jaren geobsedeerd met mijn uiterlijk. In de loop van de puberteit ben ik mezelf door een combinatie van factoren de lelijkste persoon op aarde gaan vinden. Hierdoor ben ik een tijdje depressief geworden en heb ik rare gewoontes ontwikkeld, bijvoorbeeld een aantal uren per dag (!!) voor de spiegel staan, veel te veel make-up dragen en kleren kopen, extreme onzekerheid, straatvrees, eetbuien, e.d. Ik was erg ongelukkig en jaloers op mijn (allemaal bovengemiddeld knappe) vriendinnen, waardoor ik mezelf vaak isoleerde en mezelf en veel anderen heb verwaarloosd. Toch heb ik uiteindelijk in het laatste jaar van de middelbare school wel een jaar een leuk vriendje gehad, maar vanwege mijn jaloezie en onzekerheid was het voor hem soms erg vermoeiend en uiteindelijk heeft hij het uitgemaakt voor een ander, mooier en grappiger meisje (dat heeft hij me wel nog fijntjes duidelijk gemaakt..). Dat meisje bleek alleen na 2 maanden toch een vergissing te zijn geweest.



Vlak nadat het uit was begon ik met studeren en sindsdien ben ik in allerlei opzichten veel vooruit gegaan, maar toch is er nog heel veel mis. Ik ben niet meer depressief, en ik leid aan de ene kant een goed leven. De studie is helemaal de juiste keuze geweest en ik haal goede cijfers en ik heb erg zin om over een tijdje af te gaan studeren en ik heb het gevoel dat ik een mooie (professionele) toekomst tegemoet ga. Ook heb ik er wat nieuwe vrienden gemaakt en ben ik veeeeel assertiever geworden (ik heb erg veel moeten presenteren voor de klas, en feedback geven, etc.). Daardoor heb ik wat meer zelfvertrouwen gekregen en ik kan nu best een paar dingen van mezelf noemen waar ik blij mee of zelfs trots op ben. Ik heb nog wel eens buien, maar ik zit niet meer hele weken binnen op mijn kamer te computeren. Ik sport nu ook veel, wat ik echt een hele goede 'natuurlijke' remedie vind voor allerlei klachten.



Maar toch, ik ben altijd me zo bewust van mezelf in de openbaarheid dat ik er ontzettend moe van word. En ik ben mezelf daardoor financieel erg in de nesten aan het werken. Vanaf het moment dat ik de voordeur uitga, heb ik het idee dat er altijd wel iemand naar me kijkt. Ik ben lang bezig met mijn haar en make-up en kleren voordat ik me klaar voel om ergens naartoe te gaan, en vaak kleed ik me 3x per dag om omdat ik me dan toch niet zo zeker voel in een outfit. Ik zit constant aan mijn haar en raak in paniek als het uit model waait of regent (wat hier natuurlijk nogal vaak gebeurt). Als ik het perron op loop om te wachten voor de trein heb ik het gevoel dat iedereen naar me kijkt. Om mezelf zekerder te voelen ga ik elke week onder de zonnebank, koop ik ook elke week wel nieuwe, dure merkkleding, dure make-up van de parfumerie, dure haarproducten, dure gadgets, etc. Als ik dit geld werkelijk had zou het misschien niet zo'n probleem zijn, maar het asociale is; ik koop het van een maximale studielening. Eerst had ik nog een baantje en wilde ik niets van lenen weten (ik kon toen ook al niet echt met mijn geld omgaan, maar ik verdiende het tenminste zelf). Dat baantje heb ik inmiddels al meer dan een jaar niet meer, en in dat jaar ben ik steeds meer en meer gaan lenen en steeds meer en meer gaan kopen (vooral via internet, maar ook veel in de stad). Inmiddels loop ik met een studieschuld van een paar duizend euro waarvan ik niets aan mijn studie heb besteed maar alles aan luxegoederen, en zijn mijn ouders en oma dikwijls degenen die me redden met de zorgverzekeringspremie en de mobiele telefoonrekening, etc. Ik heb wel en paar keer gesolliciteerd vorig jaar, maar ben steeds afgewezen (voor bijbaantjes nog wel :S), waardoor dat een moeilijk ding voor me is geworden. Vorige week heb ik sinds lange tijd wel weer gesolliciteerd, en dat ging best goed. Morgen hoor ik of ik ben aangenomen. En dat is een baantje dat me echt helemaal geweldig lijkt; fitnessinstructeur. Dus ik hoop dat het lukt!



Ik weet dus dat ik een probleem heb. Erkenning is de eerste stap. Maar nu moet de volgende stap komen, en dat lukt nog niet. Mijn ouders en mijn omgeving weten wel dat ik niet zo goed met geld ben, maar ze hebben niet echt in de gaten dat ik echt zo koopverslaafd ben, en de achterliggende reden weet helemaal niemand.



De oplossing weet ik ook, zelfvertrouwen en zelfrespect verwerven. Ik weet hoe dat moet want ik heb al meer van dit sinds een aantal jaren geleden, alleen; nog laaang niet genoeg. Ik ben constant bezig met hoe mensen (vooral jongens) naar me kijken, hoe ik eruit zie als ik loop, lach, praat... Ik durf bijvoorbeeld niet goed voluit te lachen, omdat ik bovengemiddeld groot tandvlees heb, wat je dan goed kunt zien. Ook is mezelf zonder make-up vertonen een grote opgave voor me. Bovendien neemt het ontzettend veel tijd en energie in beslag, die ik veeel nuttiger zou kunnen besteden. Ik sta nog steeds heel erg veel voor de spiegel, en voel me nooit tevreden in wat ik aan heb. Mijn eetbuien zijn een stuk minder, maar soms vind ik wel nog dat ik te veel eet, en dan wil ik nog wel eens mijn vinger in mijn keel steken om er een deel uit te gooien.



Het legt een schaduw over alles wat ik doe. Voorbeeld: Ik ben vorige zomer op een heerlijke vakantie van 4 weken geweest met mijn zus, maar ik heb er niet genoeg van genoten en veel ontzettend mooie en leuke dingen verpest en gemist omdat ik constant bezig was met of ik er wel leuk (of op z'n minst normaal..) uitzag.. of nog een voorbeeld: ik ga helemaal op in de sportlessen die ik doe en doe superfanatiek mee (een aantal Les Mills lessen, erg leuk!), maar zodra het is afgelopen vlucht ik zo snel als ik kan naar de kleedkamer omdat ik een knalrood en drijfnat hoofd heb wat ik echt niet kan aanzien en dan race ik met gebogen hoofd de sportschool uit..



Dit soort dingen zijn zo zonde, en zo vermoeiend..... Als ik me op mijn gemak voel vind ik mezelf een relaxed, gezellig en open persoon. Maar als mijn haar bijvoorbeeld niet goed zit (of als ik me dat verbeeld), trek ik mezelf liever zo onopvallend mogelijk terug in een hoekje en durf ik mensen niet goed aan te kijken als ze tegen me praten. Ik wil er vanaf, ik wil hulp, maar ik weet niet goed hoe ik dit moet aanpakken. De kleren en zonnebank en make-up helpen wel, maar zijn geen verantwoorde oplossing. Bovendien voel ik me een halve crimineel en een ontzettende egoïst door al dat staatsgeld uit te geven aan dit soort dingen. Waar moet ik beginnen?



Excuses voor de lengte van deze post.
Alle reacties Link kopieren
geen excuses voor de lange post !

je zit enorm met jezelf in de knoop maar dat wist je zelf wellicht ook al wel.

Zaak is om aan de onderhuidse problemen te gaan werken, je erkent ze wel en dat ze er zijn, maar wat doe je er mee?

Ik heb het dan niet over het wegwerken van al je onzekerheden door zoveel met je uiterlijk bezig te zijn -opmaken, kledingkeuze-het hebben van de nieuwste gadgets- . maar vooral de reden WAAROM je dat allemaal nodig hebt.

WAT is de onderliggende oorzaak van je onzekere gevoelens op het gebied van jezelf en in samenhang met de omgeving.

Weet je dat?
Alle reacties Link kopieren
Zo ontzettend extreem heb ik het niet gehad, maar wel bijna. Ik WAS ook echt heel erg lelijk. Ik durfde geen winkel binnen te gaan, niet over straat als de zon scheen...ik keek ook driehonderd keer per uur in de spiegel, gebruikte op een gegeven moment zoveel make up dat je mijn gezicht niet meer zag...droeg voorgevormde bh's omdat ik niks had...Ok, ik heb een borstvergroting ondergaan, en sindsdien ben ik eigenlijk gegroeid (daarvoor ook al) qua zelfverzekerdheid wat betreft mijn uiterlijk. Ik was mager, te lang, veel puisten...maar dat verdween (wel door medicatie en de natuur zeg maar, ik kreeg heupen). Nu word ik erg mooi gevonden, verdien ik mijn geld met mijn uiterlijk en ben zelfs twee keer aangesproken op straat om model te worden! Terwijl ik echt niet bloedmooi ben (wel behoorlijk knap, dat wel). Het gaat (ook al is dat een rotcliche) om zelfvertrouwen wat je uitstraalt.



BEN je ook echt lelijk? Objectief gezien? Zo van 50 kilo overgewicht, puisten, een grote haakneus, moedervlekken met haar overal, 1.40m lang, nou ja, you get the point? Er bestaat overigens een naam voor dit verschijnsel: BDD, een psychische aandoening.
Alle reacties Link kopieren
Overigens heb ik dat ook wel, beetje troost zoeken met kleding enzo, maar soms ga ik ook onopgemaakt (en dat doe ik pas sinds een jaar ofzo hoor) de deur uit, bril op, haar op een knot, trainingsbroek...en soms he, heb ik dan nog sjans. Kennelijk straal ik gewoon uit dat he tme niet meer zoveel doet, en werkt dat.
ten eerste is een maximale studielening niet zoveel dat je er elke week dure merkkleding van kunt kopen, dus je moet nog heel wat meer schulden hebben.



Als ik jou was zou ik zo snel mogelijk binnenstappen bij het Riagg oid en echt hulp zoeken. je weet dat j een probleem hebt en je komt hier echt niet alleen uit. je kunt naar je huisarts stappen, die kan je doorverwijzen, maar je kunt ook zelf in het telefoonboek kijken en een therapeut zoeken. Op de universiteit is een studentenpsycholoog, die kan je ook aanspreken om je te laten doorverwijzen. Maar zoek hulp. Een therapeut is en betere besteding van je geld dan al die dure kleren etc.
Alle reacties Link kopieren
@ Digitalis:



Ik kan op momenten wel objectief oordelen over mijn uiterlijk, en ik weet dat ik niet echt echt echt echt lelijk ben. Een paar jaar geleden was ik ook echt wel lelijk, heeel bleek, en ik verfde mijn haar (totaal verkeerde kleur) en was een stuk dikker. Ik denk dat ik nu een beetje gemiddeld ben, ik kan er met leuke kleren en make-up best aantrekkelijk uitzien, en ik heb geen overgewicht, en als ik de deur uitstap voel ik me aan het begin meestal wel goed over mezelf. Maar naarmate de dag vordert zakt dat geleidelijk allemaal in, zowel mijn kapsel als mijn gevoel.



Ik heb bedacht dat ik waarschijnlijk aan BDD lijd, ja. Maar wat dat betreft zit ik nog een beetje in de ontkenningsfase tegenover mezelf.



En sommige mensen zien er op een of andere manier juist heel leuk uit in een trainingsbroek en met haar in een knot!



@winniedepoeh:



Tsja, ik ben erg onzeker geworden nadat mensen me lelijk hadden genoemd en omdat mijn vriendinnen altijd veel meer aandacht kregen van het andere geslacht. Ik werd ook echt ziekelijk jaloers op ze en heb mijn beste vriendin een hoop kwalijk genomen en moeilijkheid bezorgd waar ze niets aan kon doen. Gelukkig ben ik haar niet kwijt en ik denk dat ze het ergens ook wel doorhad..

Mijn ex is ook een hele grote factor; ik wilde dat hij mij weer superaantrekkelijk vond en dat hij zich realiseerde wat hij had laten lopen en enorme spijt zou krijgen. En deels is dat ook wel een beetje gelukt, als we elkaar zien zegt hij altijd dat ik er erg goed uitzie en dat hij me sexy vindt en dat is toch weer een soort van aanmoediging om er vooral mee door te gaan..
Alle reacties Link kopieren
En Digitalis, volgens mij heb ik vroeger ook wel dingen van jou onder een andere nickname gelezen op dit forum, en ik vond jouw levensverhaal altijd erg interessant en op een aantal punten herkenbaar (ik heb mezelf ook voorgenomen een borstvergroting te nemen zodra ik een vaste, goede baan heb).



Het is ook zeker waar dat een deel van je aantrekkelijkheid in je uitstraling zit, en ik merk dat als ik me goed voel of als het me allemaal eens een keer wat minder kan schelen en ik veel lach, dat ik meer positieve aandacht krijg dan wanneer ik een geweldige outfit aanheb maar ik me er niet zeker over voel. Maar toch, een lelijk iemand die veel lacht is geweldig om mee te praten en om te gaan, maar blijft lelijk (van buiten dan).. en zo voel ik me dus..
Alle reacties Link kopieren
Yukii schreef op 20 januari 2008 @ 16:32:

En Digitalis, volgens mij heb ik vroeger ook wel dingen van jou onder een andere nickname gelezen op dit forum, en ik vond jouw levensverhaal altijd erg interessant en op een aantal punten herkenbaar (ik heb mezelf ook voorgenomen een borstvergroting te nemen zodra ik een vaste, goede baan heb).



Het is ook zeker waar dat een deel van je aantrekkelijkheid in je uitstraling zit, en ik merk dat als ik me goed voel of als het me allemaal eens een keer wat minder kan schelen en ik veel lach, dat ik meer positieve aandacht krijg dan wanneer ik een geweldige outfit aanheb maar ik me er niet zeker over voel. Maar toch, een lelijk iemand die veel lacht is geweldig om mee te praten en om te gaan, maar blijft lelijk (van buiten dan).. en zo voel ik me dus..




Tja de defenitie van lelijk of mooi is voor iedereen weer anders. Ik vind iemand die er misschien minder "fotomodel" uitziet maar een mooie, leuke uitstraling 1000x aantrekkelijker. Iemand die wel bloedmooi is in mijn ogen...maar een uitstraling van 10x niets heeft..vind ik dan ook vaak 10x niets.



Maar goed...feit is dat jij je niet prettig voelt ondanks ( misschien ook wel dankzij) make-up, kleding enz enz...



Daar zou je volgens mij aan moeten werken. Wat je zelf al zegt..
Alle reacties Link kopieren
@Krengiserweer:



Nee het is niet genoeg, ik koop ook veel op rekening (op internet), en neem me erg vaak voor dat niet meer te doen want ik krijg ook regelmatig aanmaningen.



Bedankt voor je tip, de vertrouwenspersoon van de academie hier heb ik als docent gehad, en die vond ik best aardig, dus misschien dat ik daar binnenkort naartoe durf te stappen. Ik ga denk ik een afpspraak maken en kijken wat voor therapie of iets dergelijks zij me misschien zou kunnen aanraden. Is dat een goed idee?



Punt is alleen; het lijkt me zo sterk dat therapie me hier af kan helpen.. Volgens mij kan alleen ikzelf dit, door gedrags- en gevoelspatronen te doorbreken. En dat heb ik ook al veel gedaan en daarmee al meer vertrouwen in mezelf gekregen, dus blijf ik dat zeker proberen voort te zetten. En als ik morgen word aangenomen, kan ik in ieder geval die lening stopzetten..

Dat is het praktische probleem. Dan komt daarna het emotionele probleem; het overbewustzijn van mijn uiterlijk. Wat voor therapie krijg je daarvoor? Ik bedoel; is daar echt een vaste methode voor, of gaat het meer gewoon om 'erover praten'?
Alle reacties Link kopieren
Yukii, ik ben 't eens met Kreng en Winniedepoeh. wilde alleen even reageren op jouw laatste zinnen.

Jan Jaap van der Wal ken je waarschijnlijk wel, ik vond hem echt lelijk. Ik denk als je geen Nederlands verstaat, of als je hem alleen ziet zonder dat hij wat zegt, je 'm lelijk vindt. Maar het is zó'n leuk mens, die moet je wel knap vinden. Ik vind 'm nu zelfs aantrekkelijk! Zo gebeurt me dat wel vaker.

Zelfs Sophia Loren zei 't al, fifty percent what you've got and fifty percent what people think you've got.
Alle reacties Link kopieren
Een psycholoog kan je misschien helpen dingen vanuit een heel andere hoek te bekijken, dat jij denkt 'goh zo had ik er nog nooit over nagedacht'. Daarna kan hij je handvaten geven die je kan gebruiken in je dagelijks leven om je patronen te doorbreken.

En als je een baan hebt kan je tenminste die rekening stopzetten...???? Ik denk dat we allemaal wel weten dat als je een baan hebt je nóg meer gaat kopen en nóg meer krediet krijgt wat daar weer aan opgaat. Of zit ik mis?
Alle reacties Link kopieren
Margaretha2 schreef op 20 januari 2008 @ 17:05:

Yukii, ik ben 't eens met Kreng en Winniedepoeh. wilde alleen even reageren op jouw laatste zinnen.

Jan Jaap van der Wal ken je waarschijnlijk wel, ik vond hem echt lelijk. Ik denk als je geen Nederlands verstaat, of als je hem alleen ziet zonder dat hij wat zegt, je 'm lelijk vindt. Maar het is zó'n leuk mens, die moet je wel knap vinden. Ik vind 'm nu zelfs aantrekkelijk! Zo gebeurt me dat wel vaker.

Zelfs Sophia Loren zei 't al, fifty percent what you've got and fifty percent what people think you've got.
mooi omschreven...zo ken ik dat dus ook.
Alle reacties Link kopieren
Margaretha2 schreef op 20 januari 2008 @ 17:05:

Yukii, ik ben 't eens met Kreng en Winniedepoeh. wilde alleen even reageren op jouw laatste zinnen.

Jan Jaap van der Wal ken je waarschijnlijk wel, ik vond hem echt lelijk. Ik denk als je geen Nederlands verstaat, of als je hem alleen ziet zonder dat hij wat zegt, je 'm lelijk vindt. Maar het is zó'n leuk mens, die moet je wel knap vinden. Ik vind 'm nu zelfs aantrekkelijk! Zo gebeurt me dat wel vaker.

Zelfs Sophia Loren zei 't al, fifty percent what you've got and fifty percent what people think you've got.
mooi omschreven...zo ken ik dat dus ook.
Alle reacties Link kopieren
@Magaretha2,



Dat wat je vertelt over Jan Jaap van der Wal herken ik inderdaad! Soms zie je iemand vaak lopen of staan ergens, en vind je diegene niet echt speciaal eruit zien verder (ik had dat bijvoorbeeld met een jongen in de sportschool), maar als je diegene dan eens spreekt en het is leuk dan ga je 'm meteen heel anders 'zien', en nu vind ik die jongen heel knap.



En soms denk ik ook over mezelf: ik kan dit en dat goed, ik ben hier en hier wel leuk in, van 'binnen' zit het nu wel oke.. (niet perfect natuurlijk, maar ik ben er redelijk tevreden over). Dat vond ik eerst helemaal niet dus dat is ook al vooruitgang. Het gaat echt vooral om hoe ik eruit zie.. ik kan er bijvoorbeeld niet tegen als mensen me van de rechterkant bekijken, want dat vind ik mijn allerlelijkste kant.. Dus ik haal soms vreemde toeren uit om te zorgen dat ik zo veel mogelijk aan de linkerkant wordt aanschouwd..

Hoe vermoeiend klinkt dat...



Als ik een baan krijg zeg ik echt per direct die studielening op, geen twijfel mogelijk. Ik weet ook wel zeker dat mijn gewoonten qua uitgeven dan nog niet opgelost zijn, maar dan groeit die schuld in ieder geval niet verder.
Alle reacties Link kopieren
Je studielening moet je ook verplicht opzeggn als je stopt met studeren geloof ik (neem ik aan), maar als je opeens van 800 euro stufi naar 2000 euro salaris gaat, dan denk ik dat je juist meer zou kopen.

Als je dan ook nog bepaalde dingen via krediet krijgt, omdat je nou eenmaal een goeie baan hebt, zoals bijvoorbeeld een borstoperatie ik noem maar wat, denk ik dat het helemaal de pan uit rijst. Als ik jou was zou ik zorgen dat ik mijn financieën onder controle had voor ik klaar was met mijn studie. Misschien nog wel eerder dan je psychische problemen. Maar dat is slechts een persoonlijke mening.



Ik denk dat wanneer je een leuk mens bent, en je van jezelf houdt en je tevreden voelt met jezelf je dat ook uitstraalt. Om het voorbeeld van jan jaap van der wal even aan te halen, zijn lelijkste kant is denk ik zijn hazenlip, maar ook al kijk je er anderhalf uur naar, hij wordt er niet lelijk van. Ik denk dat wanneer mensen jouw rechterkant zien ze hun mening over jou ook niet bijstellen hoor.
Alle reacties Link kopieren
Ik vind juist mensen die een beetje nonchalant eruit ziet, knap. Niet de mensen waarvan elk haartje perfect zit. Neem een makkelijk kapsel waaraan je niet veel hoeft te doen, dat scheelt. Dwing jezelf eens om zonder make-up de deur uit te gaan. Soort exposure-therapie, zullen we maar zeggen. Ik zeg dit omdat het mij wel geholpen heeft. Ik heb trouwens jong een borstvergroting ondergaan, maar had het geld wel. Heel lang gewerkt, en veel ook. Ik ben best ijdel, maar zou niet alles aan mezelf gaan veranderen. Maar ik ben ook niet het type dat zich 20 jaar lang aan iets gaat storen om het vervolgens eindelijk geaccepteerd te hebben. Dus mijn neus zal ik ooit ook willen 'bijschaven', ja. Voor de rest wil ik niets laten doen, maar gewoon strakker worden door te sporten.



Ik heb aan de ene kant wel makkelijk praten, ik heb gewoon van mezelf een mooie botsctructuur in mijn gezicht en een mooi slank lichaam plus lange benen. Sommige mensen zijn gewoon echt lelijk. Jan-Jaap blijft voor mij lelijk, die is gewoon te lelijk, vind ik zelf. Maar de zanger van Blof, ook geen Brad Pitt, vind ik weer wel heel erg aantrekkelijk. Omdat hij een mooie stem heeft, muzikaal is...dat soort dingen.



Uistraling is natuurlijk erg belangrijk. Maar ik vind wel dat mensen soms schijnheilig zijn als ze zeggen dat het het enige is wat telt. Dat is het nu eenmaal niet, de natuur heeft bepaald wat men grosso modo mooi vindt en wat niet, en deels de cultuur natuurlijk.



Weet je, designerstuff maakt je niet mooier. Ik koop mijn kleding vaak bij Mango, en nu in de uitverkoop heb ik wat fantastische truitjes bij Morgan gehaald, heel leuk en stylish, zelfse stijl als Gucci bijvoorbeeld, alleen tien keer zo goedkoop. Met een paar leuke basisstukken die je kunt combineren met goedkope Mango's, mooie assecoires (ik geef toe: ik heb heel erg dure assecoires, maar heb het geld er ook voor, en ik blijf van mening dat die je outfit afmaken)...Make up, dat heb ik zelf veel van Clinique en het voordeel is dat het lang meegaat, Daar zou ik niet op besparen, want uiteindelijk ben je vaak goedkoper uit dan met goedkopere make-up.



Voorbeeldje van mijzelf: mijn haar KAN niet verkeerd zitten, omdat er niets mee te beginnen valt. Het is heel erg lang, dus ik kam het enkel. Daar maak ik me dan geen zorgen om, en als mijn voorlok er niet uitziet, doe ik een diadeem in, probleem opgelost. Ik zit vaak te zeiken om mijn neus, en als ik dat dan zeg, dan zeggen mensen wel: ja, het is geen kleine neus, maar het valt me niet op hoor. En dat is ook gewoon zo. Tenzij er eerst een kilometer neus voorbij komt en dan pas jijzelf, is er niet zoooveel aan de hand. Mijn tanden staan ook niet perfect, maar ik krijg vaak complimentjes dat ik een 'eigen' gebit heb ipv zo'n perfect gebit gecreeerd door een beugel. Ze staan ook niet schots en scheef hoor, dat dan ook weer niet.



Ik denk dat je je teveel focust op bepaalde punten, terwijl mensen juist een geheel plaatje zien. Als jij competent bent, leuk, grappig, lief en aardig en 'gemiddelid' eruitziet, denk ik dat mensen je als een knap ding zien.



Iets heel stoms, maar ik zeg het toch, enkel om te helpen: als je wil, wil ik wel een foto van je beoordelen. Da's eng enzovoorts, dat besef ik meteen, maar ik meen op te maken uit je berichten dat je helemaal niet lelijk bent. Ook je rechterkant niet ;)
Alle reacties Link kopieren
Poehee, wat herken ik mezelf in jou, TO. Mijn uiterlijk is ook een soort van obsessie, volgens mij deels om mijn persoonlijkheid (of mijn gebrek daaraan) te compenseren en deels omdat ik mezelf gewoon niet mooi vind. Weet ook niet wat ik ermee aanmoet en hoop dat ik ooit tevreden ga zijn met mijn uiterlijk (en mijn innerlijk). Dat ik het kan accepteren voor wat het is en er blij mee kan zijn. Vooralsnog is dat nog lang niet aan de orde, dus ik lees mee op je topic... In ieder geval: :hug:
Alle reacties Link kopieren
Digi, ben wel blij met jouw reacties. Heb het idee dat je er ook heel realistisch in bent in die zin dat je niet met alleen maar doekjes voor het bloeden op de proppen komt (als in: 'ja, maar het gaat om je uitstraling' - hetgeen deels wel waar is, maar ik vind het altijd een beetje een dooddoener).
Alle reacties Link kopieren
@Margaretha2,



Ik bedoelde meer wanneer ik morgen hoor dat ik die bijbaan heb, dat ik dan ook meteen morgen die lening stopzet.

Voor de rest klopt wat je zegt wel helemaal; hoe meer geld, hoe meer er ook weggaat, er blijft in ieder geval nooit iets over.



@Digitalis,



Ik vind een nonchalante paardenstaart ook vaak supermooi. Met mooi haar dan. Het jammere is, bij mij gaat dat dus niet. Ik heb best veel haar, maar het is heel erg fijn, waardoor het aan de achterkant altijd erg plat gaat zitten, waardoor ik er van de zijkant dus heel 'platgedrukt' uit ga zien als dat gebeurt (een half uur na het fohnen en volumemousse, etc etc.). Bovendien zit er aan de voorkant een soort 'krul' opzij die echt om te huilen is, dus dat moet ik fixen met een steiltang. Als ik een staartje in heb, is ie heel dun, en dan zie je daarbij ook heel duidelijk mijn gevreesde rechterkant.



Ik ga als een soort van gedragstherapie wel eens zonder make-up boodschappen doen, etc. Ik ben ook nu wel in een stadium dat dat me niet heel veel meer doet (maar vraag me toch af wat de vakkenvullers dan van me vinden). Maar naar school gaat dat nog niet. Ik heb ook een traumatische ervaring daaraan want toen ik dat vorig jaar een keer heb gedaan dacht iedereen dat ik koorts had en zo ongeveer op het randje van leven en dood verkeerde.



Je hebt inderdaad geluk, soms ben je gewoon echt objectief mooi, zonder al te veel poespas eraan te besteden. Mijn beste vriendin bijvoorbeeld, nou die is gewoon prachtig; mooie volle wenkbrauwen, ontzettend dik, blond, glanzend haar, symmetrisch gezicht, grote blauwe ogen, lange wimpers en een fantastisch smal figuurtje met volle borsten. Eigenlijk gewoon te mooi om waar te zijn.. je zou t bijna niet geloven als je het leest nu.. En in de puberteit werd dus nogal duidelijk dat ik bijna alles het tegenovergestelde heb, of dan in de 'mindere versie' begrijp je. Ik heb blonde, dunne wenkbrauwen, best een leuke kleur haar maar heel sprieterig en dun, ontzettend a-symmetrisch gezicht (foto's zijn vaak dramaatisch), droevig staande ogen en korte wimpers! Bovendien heeft ze nog twee zusjes die ook echt allebei spetterend knap zijn, dus als ik vaak bij hen thuis ben voel ik me soms echt niks waard.



Misschien focus ik me inderdaad te veel op punten, het is vooral mijn tandvlees en de zijkant waar ik mee zit en wat ik wanhopig uit het zicht probeer te onttrekken. En van mijn lichaam dan mijn kleine voorgevel en brede taille.



Ik koop ook wel veel bij Zara en soms Mango, en dat bevalt vaak wel goed. Alleen vaak heel dure spijkerbroeken, die ik dan toch vaak niet vaak draag omdat ik vind dat ze m'n kont uitvergroten.



Ik kan je best een leuke foto sturen waar ik goed op sta, maarja, daar is een hoop werk aan vooraf gegaan. Ik ben echt niet fotogeniek, er zijn er een hoop waar ik echt echt monsterlijk op sta.

Dus al zou ik je zo'n leuke foto sturen, dan zal dat geen spontaan leuk kiekje zijn van hoe ik er nou echt uitzie. Ik zou een foto van mijn rechterkant kunnen maken, maar dat zou wel weer erg confronterend zijn als jij dan besluit dat jij me ook inderdaad erg lelijk vind van die kant..



Heel erg bedankt voor je uitgebreide reacties, ik stond echt op springen om hier een keer met wie dan ook over te kunnen praten.



@ladypetite,



Knuffel terug. Accepteren, ik kan het me ook nog niet voorstellen..
Alle reacties Link kopieren
Aanvulling:



Wat ook al een verschil is met vroeger, is dat ik geen foundation meer draag. Ik kocht ongeveer elke week wel een foundation van Dior, Chanel, Estee Lauder, etc. omdat ze nooit de goede kleur waren en het niet goed zat, etc. Toch 40 euro per week. Gelukkig ben ik daar vanaf, waar ik echt heel blij mee ben want het was ook helemaal niet handig met sporten en het zag er eigenlijk achteraf gezien niet uit. Je moet eens zien wat voor een koffer vol flesjes foundation ik heb staan. Waar ik nu alleen veel van koop is mascara, omdat ik van die onmogelijke wimpers heb ben ik snel verleid om een nieuwe uit te proberen, wat toch ook wel weer snel 30 euro per keer kost.



En met kleding heb ik dat ook, dan koop ik fantastisch mooie truitjes bijvoorbeeld. Maar uiteindelijk vind ik ze alleen leuk staan bij anderen en geef ik ze weg of blijven ze in de kast liggen. Bij mezelf vind ik ze dan uiteindelijk toch niet zo mooi staan.. En zo blijf ik kopen, kopen, tot ik iets vind waarin ik me goed voel. En dat moment is nog niet gekomen.
Alle reacties Link kopieren
Ik draag wel vaak foundation, maar dan heel licht uitgesmeerd. Het is heel grappig, mensen denken dat ik helemaal geen kae up draag bijna, terwijl ik alles gebruik: mascara, oogpotlood, oogschaduw in twee kleuren, foundation, poeder, rouge, lippenstift...maar heel naturel, en ik ben heel vast met mijn handen dus binnen 5 minuten ben ik klaar. Een goede foundation is die van Clinique, daar heb je heel weinig van nodig en ik doe er een halfjaar of zelfs langer van! Gewoon schudden, op je vingers en smeren maar. Met de rest doe ik ook heel lang. Ik ga ook niet zonder make up naar de uni, of naar een feestje, of naar wat dan ook, wel naar de supermarkt ofzo, maar niet als ik uitgebreid ga shoppen.



Ja, dun haar, dat lijkt me ook vervelend. Toch kun je het neem ik aan in laagjes laten knippen, of een verstevigende behandeling doen, zodat je niet zo excessief hoeft te fohnen. Of maak zo'n Franse knot op je hoofd, staat vaak ook leuk.



Sja, een taille kun je niet veranderen, dat is je bouw. En een mooie volle kont is toch niets mis mee? Je kunt wel spelen met spijkerbroeken met zakken op strategische plaatsen, mocht je je kont echt enorm vinden.



Zonde hoor, van je geld. Misschien moet je 1 keer bij een parfumerie of warenhuis langsgaan, je helemaal suf laten adviseren en laten opmaken en dan die spullen kopen en het daarbij laten. Heb ik ook gedaan, wel in de VS, maar kan hier ook hoor. Dan heb je gewoon je spullen en hoef je niet meer te veranderen. En misschien kledingadvies bij een stylist. Het is allemaal duur en misschien totaal onnodig, maar dan weet je wat je staat en dan bespaar je weer op je aankopen.



Ik ben ook vaak stikjaloers hoor, als ik vrouwen zie met zo'n leuk neusje, en dan kom ik daar, met zo'n grote gok. Toch issie recht en smal, maar gewoon te groot naar mijn smaak. Maar zo heeft iedereen z'n minpuntjes, het wordt wel een probleem als je je daarop blijft focussen en zoals jij, echt je heel erg vervelend eronder voelt. Kun je ook positieve dingen van je uiterlijk/karakter opnoemen? Waar je ook complimentjes over hebt gekregen, en wat je zelf vindt?



Ik ben ook totaal a-fotogeniek, echt heel erg. Maar het grappige is, ik werk als escortdame dus, en ik heb foto's natuurlijk van mezelf in de advertentie, ook van mijn gezicht, en dan krijg ik vragen: ben jij dat echt op de foto (er wordt nogal vaak gesjoemeld met foto's, blijkt het meisje dat voor je deur staat veel lelijker te zijn)? Dan moet ik nogal lachen, want halloooo, ik ben zwaar a-fotogeniek en er staat niet bepaald een fotomodel op die foto;s ;)
Yukii en anderen, als je mocht kiezen:



- een fantastisch uiterlijk, een kapsel dat meteen goed zit als je je bed uit komt, een huid die nooit pukkels of schilfertjes heeft en nooit te rood of te bleek is, een figuur waar mannen en vrouwen voor omkijken, een stralend gebit en volle lippen, nou ja, gewoon alles waar je ooit van gedroomd hebt...; of

- jezelf helemaal kunnen accepteren zoals je bent, maar dan ook inclusief die rare neus en dat tandvlees...



Wat heb je het liefst?
Alle reacties Link kopieren
Het tweede.
Alle reacties Link kopieren
Ik ga dan toch voor het eerste. Want dan accepteer ik mezelf echt wel. Dan heb ik dus allebei: en het droomuiterlijk en de acceptatie.

Waar kan ik tekenen?
En helpt het bezig zijn met je uiterlijk je om jezelf te accepteren, of werkt het eerder averechts?

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven