Psyche
alle pijlers
Belemmerende obsessie met uiterlijk, overbewust van mezelf
zondag 20 januari 2008 16:02
Beste Forummers,
Ik ben bang dat dit een lang verhaal gaat worden, maar ik wil het graag kwijt, want ik heb het nog nooit aan iemand verteld..:
Ik ben sinds een aantal jaren geobsedeerd met mijn uiterlijk. In de loop van de puberteit ben ik mezelf door een combinatie van factoren de lelijkste persoon op aarde gaan vinden. Hierdoor ben ik een tijdje depressief geworden en heb ik rare gewoontes ontwikkeld, bijvoorbeeld een aantal uren per dag (!!) voor de spiegel staan, veel te veel make-up dragen en kleren kopen, extreme onzekerheid, straatvrees, eetbuien, e.d. Ik was erg ongelukkig en jaloers op mijn (allemaal bovengemiddeld knappe) vriendinnen, waardoor ik mezelf vaak isoleerde en mezelf en veel anderen heb verwaarloosd. Toch heb ik uiteindelijk in het laatste jaar van de middelbare school wel een jaar een leuk vriendje gehad, maar vanwege mijn jaloezie en onzekerheid was het voor hem soms erg vermoeiend en uiteindelijk heeft hij het uitgemaakt voor een ander, mooier en grappiger meisje (dat heeft hij me wel nog fijntjes duidelijk gemaakt..). Dat meisje bleek alleen na 2 maanden toch een vergissing te zijn geweest.
Vlak nadat het uit was begon ik met studeren en sindsdien ben ik in allerlei opzichten veel vooruit gegaan, maar toch is er nog heel veel mis. Ik ben niet meer depressief, en ik leid aan de ene kant een goed leven. De studie is helemaal de juiste keuze geweest en ik haal goede cijfers en ik heb erg zin om over een tijdje af te gaan studeren en ik heb het gevoel dat ik een mooie (professionele) toekomst tegemoet ga. Ook heb ik er wat nieuwe vrienden gemaakt en ben ik veeeeel assertiever geworden (ik heb erg veel moeten presenteren voor de klas, en feedback geven, etc.). Daardoor heb ik wat meer zelfvertrouwen gekregen en ik kan nu best een paar dingen van mezelf noemen waar ik blij mee of zelfs trots op ben. Ik heb nog wel eens buien, maar ik zit niet meer hele weken binnen op mijn kamer te computeren. Ik sport nu ook veel, wat ik echt een hele goede 'natuurlijke' remedie vind voor allerlei klachten.
Maar toch, ik ben altijd me zo bewust van mezelf in de openbaarheid dat ik er ontzettend moe van word. En ik ben mezelf daardoor financieel erg in de nesten aan het werken. Vanaf het moment dat ik de voordeur uitga, heb ik het idee dat er altijd wel iemand naar me kijkt. Ik ben lang bezig met mijn haar en make-up en kleren voordat ik me klaar voel om ergens naartoe te gaan, en vaak kleed ik me 3x per dag om omdat ik me dan toch niet zo zeker voel in een outfit. Ik zit constant aan mijn haar en raak in paniek als het uit model waait of regent (wat hier natuurlijk nogal vaak gebeurt). Als ik het perron op loop om te wachten voor de trein heb ik het gevoel dat iedereen naar me kijkt. Om mezelf zekerder te voelen ga ik elke week onder de zonnebank, koop ik ook elke week wel nieuwe, dure merkkleding, dure make-up van de parfumerie, dure haarproducten, dure gadgets, etc. Als ik dit geld werkelijk had zou het misschien niet zo'n probleem zijn, maar het asociale is; ik koop het van een maximale studielening. Eerst had ik nog een baantje en wilde ik niets van lenen weten (ik kon toen ook al niet echt met mijn geld omgaan, maar ik verdiende het tenminste zelf). Dat baantje heb ik inmiddels al meer dan een jaar niet meer, en in dat jaar ben ik steeds meer en meer gaan lenen en steeds meer en meer gaan kopen (vooral via internet, maar ook veel in de stad). Inmiddels loop ik met een studieschuld van een paar duizend euro waarvan ik niets aan mijn studie heb besteed maar alles aan luxegoederen, en zijn mijn ouders en oma dikwijls degenen die me redden met de zorgverzekeringspremie en de mobiele telefoonrekening, etc. Ik heb wel en paar keer gesolliciteerd vorig jaar, maar ben steeds afgewezen (voor bijbaantjes nog wel :S), waardoor dat een moeilijk ding voor me is geworden. Vorige week heb ik sinds lange tijd wel weer gesolliciteerd, en dat ging best goed. Morgen hoor ik of ik ben aangenomen. En dat is een baantje dat me echt helemaal geweldig lijkt; fitnessinstructeur. Dus ik hoop dat het lukt!
Ik weet dus dat ik een probleem heb. Erkenning is de eerste stap. Maar nu moet de volgende stap komen, en dat lukt nog niet. Mijn ouders en mijn omgeving weten wel dat ik niet zo goed met geld ben, maar ze hebben niet echt in de gaten dat ik echt zo koopverslaafd ben, en de achterliggende reden weet helemaal niemand.
De oplossing weet ik ook, zelfvertrouwen en zelfrespect verwerven. Ik weet hoe dat moet want ik heb al meer van dit sinds een aantal jaren geleden, alleen; nog laaang niet genoeg. Ik ben constant bezig met hoe mensen (vooral jongens) naar me kijken, hoe ik eruit zie als ik loop, lach, praat... Ik durf bijvoorbeeld niet goed voluit te lachen, omdat ik bovengemiddeld groot tandvlees heb, wat je dan goed kunt zien. Ook is mezelf zonder make-up vertonen een grote opgave voor me. Bovendien neemt het ontzettend veel tijd en energie in beslag, die ik veeel nuttiger zou kunnen besteden. Ik sta nog steeds heel erg veel voor de spiegel, en voel me nooit tevreden in wat ik aan heb. Mijn eetbuien zijn een stuk minder, maar soms vind ik wel nog dat ik te veel eet, en dan wil ik nog wel eens mijn vinger in mijn keel steken om er een deel uit te gooien.
Het legt een schaduw over alles wat ik doe. Voorbeeld: Ik ben vorige zomer op een heerlijke vakantie van 4 weken geweest met mijn zus, maar ik heb er niet genoeg van genoten en veel ontzettend mooie en leuke dingen verpest en gemist omdat ik constant bezig was met of ik er wel leuk (of op z'n minst normaal..) uitzag.. of nog een voorbeeld: ik ga helemaal op in de sportlessen die ik doe en doe superfanatiek mee (een aantal Les Mills lessen, erg leuk!), maar zodra het is afgelopen vlucht ik zo snel als ik kan naar de kleedkamer omdat ik een knalrood en drijfnat hoofd heb wat ik echt niet kan aanzien en dan race ik met gebogen hoofd de sportschool uit..
Dit soort dingen zijn zo zonde, en zo vermoeiend..... Als ik me op mijn gemak voel vind ik mezelf een relaxed, gezellig en open persoon. Maar als mijn haar bijvoorbeeld niet goed zit (of als ik me dat verbeeld), trek ik mezelf liever zo onopvallend mogelijk terug in een hoekje en durf ik mensen niet goed aan te kijken als ze tegen me praten. Ik wil er vanaf, ik wil hulp, maar ik weet niet goed hoe ik dit moet aanpakken. De kleren en zonnebank en make-up helpen wel, maar zijn geen verantwoorde oplossing. Bovendien voel ik me een halve crimineel en een ontzettende egoïst door al dat staatsgeld uit te geven aan dit soort dingen. Waar moet ik beginnen?
Excuses voor de lengte van deze post.
Ik ben bang dat dit een lang verhaal gaat worden, maar ik wil het graag kwijt, want ik heb het nog nooit aan iemand verteld..:
Ik ben sinds een aantal jaren geobsedeerd met mijn uiterlijk. In de loop van de puberteit ben ik mezelf door een combinatie van factoren de lelijkste persoon op aarde gaan vinden. Hierdoor ben ik een tijdje depressief geworden en heb ik rare gewoontes ontwikkeld, bijvoorbeeld een aantal uren per dag (!!) voor de spiegel staan, veel te veel make-up dragen en kleren kopen, extreme onzekerheid, straatvrees, eetbuien, e.d. Ik was erg ongelukkig en jaloers op mijn (allemaal bovengemiddeld knappe) vriendinnen, waardoor ik mezelf vaak isoleerde en mezelf en veel anderen heb verwaarloosd. Toch heb ik uiteindelijk in het laatste jaar van de middelbare school wel een jaar een leuk vriendje gehad, maar vanwege mijn jaloezie en onzekerheid was het voor hem soms erg vermoeiend en uiteindelijk heeft hij het uitgemaakt voor een ander, mooier en grappiger meisje (dat heeft hij me wel nog fijntjes duidelijk gemaakt..). Dat meisje bleek alleen na 2 maanden toch een vergissing te zijn geweest.
Vlak nadat het uit was begon ik met studeren en sindsdien ben ik in allerlei opzichten veel vooruit gegaan, maar toch is er nog heel veel mis. Ik ben niet meer depressief, en ik leid aan de ene kant een goed leven. De studie is helemaal de juiste keuze geweest en ik haal goede cijfers en ik heb erg zin om over een tijdje af te gaan studeren en ik heb het gevoel dat ik een mooie (professionele) toekomst tegemoet ga. Ook heb ik er wat nieuwe vrienden gemaakt en ben ik veeeeel assertiever geworden (ik heb erg veel moeten presenteren voor de klas, en feedback geven, etc.). Daardoor heb ik wat meer zelfvertrouwen gekregen en ik kan nu best een paar dingen van mezelf noemen waar ik blij mee of zelfs trots op ben. Ik heb nog wel eens buien, maar ik zit niet meer hele weken binnen op mijn kamer te computeren. Ik sport nu ook veel, wat ik echt een hele goede 'natuurlijke' remedie vind voor allerlei klachten.
Maar toch, ik ben altijd me zo bewust van mezelf in de openbaarheid dat ik er ontzettend moe van word. En ik ben mezelf daardoor financieel erg in de nesten aan het werken. Vanaf het moment dat ik de voordeur uitga, heb ik het idee dat er altijd wel iemand naar me kijkt. Ik ben lang bezig met mijn haar en make-up en kleren voordat ik me klaar voel om ergens naartoe te gaan, en vaak kleed ik me 3x per dag om omdat ik me dan toch niet zo zeker voel in een outfit. Ik zit constant aan mijn haar en raak in paniek als het uit model waait of regent (wat hier natuurlijk nogal vaak gebeurt). Als ik het perron op loop om te wachten voor de trein heb ik het gevoel dat iedereen naar me kijkt. Om mezelf zekerder te voelen ga ik elke week onder de zonnebank, koop ik ook elke week wel nieuwe, dure merkkleding, dure make-up van de parfumerie, dure haarproducten, dure gadgets, etc. Als ik dit geld werkelijk had zou het misschien niet zo'n probleem zijn, maar het asociale is; ik koop het van een maximale studielening. Eerst had ik nog een baantje en wilde ik niets van lenen weten (ik kon toen ook al niet echt met mijn geld omgaan, maar ik verdiende het tenminste zelf). Dat baantje heb ik inmiddels al meer dan een jaar niet meer, en in dat jaar ben ik steeds meer en meer gaan lenen en steeds meer en meer gaan kopen (vooral via internet, maar ook veel in de stad). Inmiddels loop ik met een studieschuld van een paar duizend euro waarvan ik niets aan mijn studie heb besteed maar alles aan luxegoederen, en zijn mijn ouders en oma dikwijls degenen die me redden met de zorgverzekeringspremie en de mobiele telefoonrekening, etc. Ik heb wel en paar keer gesolliciteerd vorig jaar, maar ben steeds afgewezen (voor bijbaantjes nog wel :S), waardoor dat een moeilijk ding voor me is geworden. Vorige week heb ik sinds lange tijd wel weer gesolliciteerd, en dat ging best goed. Morgen hoor ik of ik ben aangenomen. En dat is een baantje dat me echt helemaal geweldig lijkt; fitnessinstructeur. Dus ik hoop dat het lukt!
Ik weet dus dat ik een probleem heb. Erkenning is de eerste stap. Maar nu moet de volgende stap komen, en dat lukt nog niet. Mijn ouders en mijn omgeving weten wel dat ik niet zo goed met geld ben, maar ze hebben niet echt in de gaten dat ik echt zo koopverslaafd ben, en de achterliggende reden weet helemaal niemand.
De oplossing weet ik ook, zelfvertrouwen en zelfrespect verwerven. Ik weet hoe dat moet want ik heb al meer van dit sinds een aantal jaren geleden, alleen; nog laaang niet genoeg. Ik ben constant bezig met hoe mensen (vooral jongens) naar me kijken, hoe ik eruit zie als ik loop, lach, praat... Ik durf bijvoorbeeld niet goed voluit te lachen, omdat ik bovengemiddeld groot tandvlees heb, wat je dan goed kunt zien. Ook is mezelf zonder make-up vertonen een grote opgave voor me. Bovendien neemt het ontzettend veel tijd en energie in beslag, die ik veeel nuttiger zou kunnen besteden. Ik sta nog steeds heel erg veel voor de spiegel, en voel me nooit tevreden in wat ik aan heb. Mijn eetbuien zijn een stuk minder, maar soms vind ik wel nog dat ik te veel eet, en dan wil ik nog wel eens mijn vinger in mijn keel steken om er een deel uit te gooien.
Het legt een schaduw over alles wat ik doe. Voorbeeld: Ik ben vorige zomer op een heerlijke vakantie van 4 weken geweest met mijn zus, maar ik heb er niet genoeg van genoten en veel ontzettend mooie en leuke dingen verpest en gemist omdat ik constant bezig was met of ik er wel leuk (of op z'n minst normaal..) uitzag.. of nog een voorbeeld: ik ga helemaal op in de sportlessen die ik doe en doe superfanatiek mee (een aantal Les Mills lessen, erg leuk!), maar zodra het is afgelopen vlucht ik zo snel als ik kan naar de kleedkamer omdat ik een knalrood en drijfnat hoofd heb wat ik echt niet kan aanzien en dan race ik met gebogen hoofd de sportschool uit..
Dit soort dingen zijn zo zonde, en zo vermoeiend..... Als ik me op mijn gemak voel vind ik mezelf een relaxed, gezellig en open persoon. Maar als mijn haar bijvoorbeeld niet goed zit (of als ik me dat verbeeld), trek ik mezelf liever zo onopvallend mogelijk terug in een hoekje en durf ik mensen niet goed aan te kijken als ze tegen me praten. Ik wil er vanaf, ik wil hulp, maar ik weet niet goed hoe ik dit moet aanpakken. De kleren en zonnebank en make-up helpen wel, maar zijn geen verantwoorde oplossing. Bovendien voel ik me een halve crimineel en een ontzettende egoïst door al dat staatsgeld uit te geven aan dit soort dingen. Waar moet ik beginnen?
Excuses voor de lengte van deze post.
zondag 20 januari 2008 21:42
Oh nog op je daaropvolgende post;
Ik wil eigenlijk heel graag hulp. Maar ik kom echt 1x in de 2 jaar bij mijn huisarts en voel me daar helemaal niet op mijn gemak, dus de drempel om me te laten doorverwijzen is voor mij nogal groot. Bovendien lijkt het me dat ik dan ook mijn ouders op de hoogte moet brengen om het niet al te ingewikkeld te maken.. hoe heb jij dat gedaan? En heb je er al echt irl over gepraat met mensen (je psycholoog)?
Ik wil eigenlijk heel graag hulp. Maar ik kom echt 1x in de 2 jaar bij mijn huisarts en voel me daar helemaal niet op mijn gemak, dus de drempel om me te laten doorverwijzen is voor mij nogal groot. Bovendien lijkt het me dat ik dan ook mijn ouders op de hoogte moet brengen om het niet al te ingewikkeld te maken.. hoe heb jij dat gedaan? En heb je er al echt irl over gepraat met mensen (je psycholoog)?
zondag 20 januari 2008 21:44
Ik snap het en voel me ook niet aangevallen hoor.Dacht dat ik dit gewoon wat beter uit moest leggen.Zoals jij je voelt dat heb ik ook wel eens maar het beheerst me niet omdat ik aan de andere kant ook weet dat ik er best mag zijn.Ik hou van tutten en heb er plezier in.Complimenten doen me goed naar geef ze zelf ook graag.Wat ik wel erg vind is wat de media ons soms voorschotelt.
zondag 20 januari 2008 21:47
Bel anders even je verzekering... Volgens mij hoef je niet altijd meer perse een doorverwijzing van je huisarts te hebben voor een psycholoog (als je psychologische hulp hebt gedekt). En anders: je huisarts heeft beroepsgeheim dus je ouders zullen er niets van horen (tenzij jij daar toestemming voor geeft!). Je kan je ook laten doorverwijzen naar de GGZ.
Meisje, ik zou het maar doen als ik jou was. Het kan je helpen de kwaliteit van je leven een heel stuk te verbeteren!
En ik heb er al wel irl over gepraat inderdaad. Lucht ook wel op, al blijft het lastig.
Meisje, ik zou het maar doen als ik jou was. Het kan je helpen de kwaliteit van je leven een heel stuk te verbeteren!
En ik heb er al wel irl over gepraat inderdaad. Lucht ook wel op, al blijft het lastig.
zondag 20 januari 2008 21:54
Juist tijdens de puberteit zijn mensen het kwetsbarste.Dan ben jij jezelf nog aan het ontdekken en ben je makkelijker te beinvloeiden.Nu moet ik dus toegeven dat ik dat ook was en af en toe nog steeds ben.Als ik een baalmoment heb dan trek ik me dingen sneller aan en soms betrek ik mijn uiterlijk erbij en soms hoe ik ben.Maar dat probeer ik zo snel mogelijk van me af te zetten.Ik wens je echt veel sterkte met alles en denk met je mee.
zondag 20 januari 2008 22:01
ladypetite,dit is ook mijn laatste posting voor vandaag hihi...maar wat ik wil zeggen dat ieder mens zo zijn onzekerheiden heeft.Daar heb ik vandaag met mijn schoonmoeder nog over gepraat.Een paar maanden geleden verbrak een vriendin de vrienschap en zat ik dus wel ff in de put.Ik dacht dat het daadwerkelijk met mijn figuur te maken had,was soms op diet toen ik 14/15 was,heel gek eigenlijk maar dat dacht ik dus echt.Maar dit dus tijdens een baalmoment en ik was erg verdrietig.Heb dus ook uitgehuild bij mijn zus en vriendje en dat hielp.Toen twijfelde ik dus wel ff over mezelf.Maar ja,ze bekijkt het maar.Ik heb mijn best gedaan.En ook van de zomer droeg ik een korte rok en een oudere man riep dat ik ''mooie,dikke benen'' had en daar kon ik eerst niets mee.Toen ik erachter kwam dat hij bedoelde dat ik ''mooie,stevige benen''heb(door het sporten)en dat een beetje onhandig verwoordt was.Dus wat mijn figuur betrefft kan ik soms onzeker zijn(dat zijn veel vrouwen) maar gelukkig niet altijd.
Okay,voor vandaag is het genoeg.Weet niet of ik er morgen ben omdat ik het erg druk heb.Fijne nachtrust voor iedereen!
Okay,voor vandaag is het genoeg.Weet niet of ik er morgen ben omdat ik het erg druk heb.Fijne nachtrust voor iedereen!
maandag 21 januari 2008 11:01
Hey,
Er werk druk gepost gisteren! Fijn, maar eigenlijk had ik nogal een hoop te doen qua studeren, dus na een tijdje moest ik mezelf dwingen om het scherm met dit topic echt ff af te sluiten.
Bedankt voor de tips en de persoonlijke ervaringen..
Misschien dat ik deze week een afspraak bij de huisarts ga maken om me door te laten verwijzen.
Ik denk alleen niet dat het gedekt is bij mijn polis, ik gebruik vrijwel nooit zorg (ben eigenlijk nooit ziek of iets dergelijks) dus ik heb geloof ik alleen basispakket. Maar ik ga het eens checken.
Ik ga me nu klaarmaken om naar buiten te gaan, en proberen de rest van de dag wat minder naar een spiegel te rennen zodra ik ergens arriveer..
Wat me overigens ook een goede 'therapie' lijkt, is als ik word aangenomen bij de sportschool. Ik kan kan als ik wil een opleiding volgen tot Les Mills-'docent', dus dan zou ik sportlessen moeten gaan geven. Dan moet ik voor een hele groep staan met mijn zweterige tomaathoofd, dan ook nog eens blij en enthousiast blijven en kan ik niet meteen na een les er als een haas vandoor gaan! Het lijkt me echt geweldig om die lessen te geven en ik zou het heel graag willen, dus dat is wel een goede stimulans om over de schroom voor mijn gezicht heen te stappen.
Maarja, eerst maar eens aangenomen worden!
Hoop wat van jullie te horen..
ladypetite, als je het niet erg vindt om te vertellen, heb jij ook een aantal van die dwangmatige reacties van jezelf betreffende je uiterlijk? Bijvoorbeeld van mij dat alles eraan doen om een rechteraanzicht te vermijden, of constant aan je haar zitten, etc?
En Geraldine, van die onschuldige opmerkingen (die soms zelfs misschien goed bedoeld zijn), kunnen jaaaren in je hoofd blijven hangen he.. ik heb er wel een paar die ik nooit zal vergeten (sommigen zijn echt van 6 jaar terug) en die waarschijnlijk nog altijd een behoorlijke rol spelen in mijn onzekerheid.
Er werk druk gepost gisteren! Fijn, maar eigenlijk had ik nogal een hoop te doen qua studeren, dus na een tijdje moest ik mezelf dwingen om het scherm met dit topic echt ff af te sluiten.
Bedankt voor de tips en de persoonlijke ervaringen..
Misschien dat ik deze week een afspraak bij de huisarts ga maken om me door te laten verwijzen.
Ik denk alleen niet dat het gedekt is bij mijn polis, ik gebruik vrijwel nooit zorg (ben eigenlijk nooit ziek of iets dergelijks) dus ik heb geloof ik alleen basispakket. Maar ik ga het eens checken.
Ik ga me nu klaarmaken om naar buiten te gaan, en proberen de rest van de dag wat minder naar een spiegel te rennen zodra ik ergens arriveer..
Wat me overigens ook een goede 'therapie' lijkt, is als ik word aangenomen bij de sportschool. Ik kan kan als ik wil een opleiding volgen tot Les Mills-'docent', dus dan zou ik sportlessen moeten gaan geven. Dan moet ik voor een hele groep staan met mijn zweterige tomaathoofd, dan ook nog eens blij en enthousiast blijven en kan ik niet meteen na een les er als een haas vandoor gaan! Het lijkt me echt geweldig om die lessen te geven en ik zou het heel graag willen, dus dat is wel een goede stimulans om over de schroom voor mijn gezicht heen te stappen.
Maarja, eerst maar eens aangenomen worden!
Hoop wat van jullie te horen..
ladypetite, als je het niet erg vindt om te vertellen, heb jij ook een aantal van die dwangmatige reacties van jezelf betreffende je uiterlijk? Bijvoorbeeld van mij dat alles eraan doen om een rechteraanzicht te vermijden, of constant aan je haar zitten, etc?
En Geraldine, van die onschuldige opmerkingen (die soms zelfs misschien goed bedoeld zijn), kunnen jaaaren in je hoofd blijven hangen he.. ik heb er wel een paar die ik nooit zal vergeten (sommigen zijn echt van 6 jaar terug) en die waarschijnlijk nog altijd een behoorlijke rol spelen in mijn onzekerheid.
maandag 21 januari 2008 11:37
Hoi Yukii!
Ik heb net even het topic zitten lezen, omdat ik me er voor een deel in herken. Ik ben zelf zo iemand die overstuur gaat als haar haar niet goed zit....echt vreselijk onzeker word ik daarvan. Ik ben natuurlijk al onzeker en al mijn uiterlijk cover-up werkt alleen zolang ik er nog opgepoetst uitzie.
Iemand schreef dat je zeker een mooi persoon zult zijn, nou, dat weet ik niet, heb je nooit gezien en sommige mensen zijn echt niet mooi. Ik vind dat soort uitspraken totaal nutteloos, ook omdat ze de kern van het probleem totaal mislopen. Je denkt dat je zoekt naar goedkeuring voor je uiterlijk, maar dat is (vooral) maar een uiting van hoe jij met alles wat zich binnen jou afspeelt omgaat.
Beetje dat Jan-Jaap verhaal....heel interessant trouwens, want ik heb echt respect voor hem. Hij zal misschien ook wel niet zo blij zijn met dat ie niet de knapste is, maar hij is wel iemand. Misschien is hij wel meer vriendjes met zichzelf dan jij en ik bij elkaar! Dat zou ik ook wel willen, me iemand voelen als ik er niet uitzie. Ik heb ook de gedachte dat mannen me alleen aantrekkelijk kunnen vinden als ik er heel goed uitzie, terwijl ik mezelf daarmee dan een seintje geef dat ik eigenlijk niks waard ben.
Ik heb de angst om afgekeurd lange tijd geprojecteerd op mijn vele spataders en mijn striae. Totdat ik inderdaad zag, dat ik alle druk die ik leg op geaccepteerd worden door de buitenwereld in die benen legde. (al is het nog niet mijn sterkste punt) Volgens mij gaat het er niet om dat je dit of dit punt van jezelf goed vindt, want dat is alleen maar van die oppervlakkige en verstandelijke b*llsh*t die de kern niet raakt, als je het mij vraagt.
Het zit volgens mij veel meer in een algemene houding naar jezelf waarbij je liefdevol bent naar alles wat je voelt en doet en ook wat je fout doet op sociaal gebied. Je bent waarschijnlijk zo laag gezakt in zelfgevoel door altijd hele hoge eisen aan jezelf te stellen omdat afkeuring van anderen ondraaglijk is/ zou zijn.
Dat betekent dus dat je niet genoeg het gevoel hebt dat je met alles een ok persoon bent. Al je woede, angst, onzekerheid, verdriet en weet ik veel wat meer, dat je daarmee en met soms er mooi en soms er minder mooi uitzien, ok bent. Je kunt de afkeuring van anderen als die eens plaats zou vinden niet dragen, omdat er te weinig zelfgevoel bij jou van binnen zit om het op te vangen.
Dan kun je wel komen met doekjes voor het bloeden en het hebben over de wel of niet perfecte foundation (waar iemand het hier over had en ik me aan irriteerde), maar daarmee ga jij niet milder worden naar jezelf.
Therapie is denk ik wel heel belangrijk voor je. Al is het in het begin misschien alleen maar om die zware last van alle druk die je op jezelf legt eens te kunnen uiten. Je zult dan ook wel gaan kijken naar hoe je ouders zich vroeger naar jou opstelde enzo en hoe je dat over hebt genomen enzo....
Ik wens je in ieder geval toe dat je vriendelijker wordt naar jezelf (wens ik mezelf namelijk ook toe
) want het is leven is echt niet leuk als je zoveel spanning meedraagt over of je wel of niet goed genoeg bent. Althans dat is mijn ervaring. Het mezelf isoleren ken ik trouwens ook goed, want dan hoef je tenminste even niet te voldoen aan de eisen van anderen...Al is dat juist het moment waarop je jezelf misschien eens de ruimte zou moeten gunnen om met alleen mascara en het gevoel van zo mag ik er ook zijn, de deur uit zou moeten gaan.
Sterkte!
KK
PS. als je naar de huisarts gaat met de print van je openingspost, hoef je niks meer toe te voegen en zal hij zonder meer een verwijzing voor je schrijven naar de ggz als je dat wilt. Je moet dan rekenen per gesprek op een eigen bijdrage van 15 euro per keer.
Het duurt misschien een lange tijd, maar het kan een wereld van verschil maken in hoe je je voelt op den duur.
Ik heb net even het topic zitten lezen, omdat ik me er voor een deel in herken. Ik ben zelf zo iemand die overstuur gaat als haar haar niet goed zit....echt vreselijk onzeker word ik daarvan. Ik ben natuurlijk al onzeker en al mijn uiterlijk cover-up werkt alleen zolang ik er nog opgepoetst uitzie.
Iemand schreef dat je zeker een mooi persoon zult zijn, nou, dat weet ik niet, heb je nooit gezien en sommige mensen zijn echt niet mooi. Ik vind dat soort uitspraken totaal nutteloos, ook omdat ze de kern van het probleem totaal mislopen. Je denkt dat je zoekt naar goedkeuring voor je uiterlijk, maar dat is (vooral) maar een uiting van hoe jij met alles wat zich binnen jou afspeelt omgaat.
Beetje dat Jan-Jaap verhaal....heel interessant trouwens, want ik heb echt respect voor hem. Hij zal misschien ook wel niet zo blij zijn met dat ie niet de knapste is, maar hij is wel iemand. Misschien is hij wel meer vriendjes met zichzelf dan jij en ik bij elkaar! Dat zou ik ook wel willen, me iemand voelen als ik er niet uitzie. Ik heb ook de gedachte dat mannen me alleen aantrekkelijk kunnen vinden als ik er heel goed uitzie, terwijl ik mezelf daarmee dan een seintje geef dat ik eigenlijk niks waard ben.
Ik heb de angst om afgekeurd lange tijd geprojecteerd op mijn vele spataders en mijn striae. Totdat ik inderdaad zag, dat ik alle druk die ik leg op geaccepteerd worden door de buitenwereld in die benen legde. (al is het nog niet mijn sterkste punt) Volgens mij gaat het er niet om dat je dit of dit punt van jezelf goed vindt, want dat is alleen maar van die oppervlakkige en verstandelijke b*llsh*t die de kern niet raakt, als je het mij vraagt.
Het zit volgens mij veel meer in een algemene houding naar jezelf waarbij je liefdevol bent naar alles wat je voelt en doet en ook wat je fout doet op sociaal gebied. Je bent waarschijnlijk zo laag gezakt in zelfgevoel door altijd hele hoge eisen aan jezelf te stellen omdat afkeuring van anderen ondraaglijk is/ zou zijn.
Dat betekent dus dat je niet genoeg het gevoel hebt dat je met alles een ok persoon bent. Al je woede, angst, onzekerheid, verdriet en weet ik veel wat meer, dat je daarmee en met soms er mooi en soms er minder mooi uitzien, ok bent. Je kunt de afkeuring van anderen als die eens plaats zou vinden niet dragen, omdat er te weinig zelfgevoel bij jou van binnen zit om het op te vangen.
Dan kun je wel komen met doekjes voor het bloeden en het hebben over de wel of niet perfecte foundation (waar iemand het hier over had en ik me aan irriteerde), maar daarmee ga jij niet milder worden naar jezelf.
Therapie is denk ik wel heel belangrijk voor je. Al is het in het begin misschien alleen maar om die zware last van alle druk die je op jezelf legt eens te kunnen uiten. Je zult dan ook wel gaan kijken naar hoe je ouders zich vroeger naar jou opstelde enzo en hoe je dat over hebt genomen enzo....
Ik wens je in ieder geval toe dat je vriendelijker wordt naar jezelf (wens ik mezelf namelijk ook toe
) want het is leven is echt niet leuk als je zoveel spanning meedraagt over of je wel of niet goed genoeg bent. Althans dat is mijn ervaring. Het mezelf isoleren ken ik trouwens ook goed, want dan hoef je tenminste even niet te voldoen aan de eisen van anderen...Al is dat juist het moment waarop je jezelf misschien eens de ruimte zou moeten gunnen om met alleen mascara en het gevoel van zo mag ik er ook zijn, de deur uit zou moeten gaan.Sterkte!
KK
PS. als je naar de huisarts gaat met de print van je openingspost, hoef je niks meer toe te voegen en zal hij zonder meer een verwijzing voor je schrijven naar de ggz als je dat wilt. Je moet dan rekenen per gesprek op een eigen bijdrage van 15 euro per keer.
Het duurt misschien een lange tijd, maar het kan een wereld van verschil maken in hoe je je voelt op den duur.
maandag 21 januari 2008 15:56
Je kunt ook gratis naar studentpsychologen gaan. Ik weet trouwens niet of dat in heel Nederland is, maar bij mijn universiteit wel. Ik heb dat zelf gedaan en er zeker wat aan gehad. Je hoeft je dan ook niet door te laten verwijzen door je huisarts. Hopelijk heeft jouw universiteit dat ook.
Sterkte ermee.
Sterkte ermee.
maandag 21 januari 2008 19:30
Hai,
Bedankt voor de tips over eventuele behandeling. Ik ga dat uitzoeken en kijken wat mijzelf het beste lijkt.
Hertebek, ik heb geen sociale fobie (meer). Een paar jaar terug, toen ik volop aan het puberen was had ik wel moeite met mensen aankijken en een gesprek voeren, of bijvoorbeeld iets kopen in een winkel. En ik kon daglicht niet goed verdragen, ik wilde alleen onder de mensen komen in schemerlicht. Het was een hele nare tijd, ik begrijp hoe jij je nu voelt.
Maar sinds ik studeer (2 jaar) heb ik dat niet meer. Ik ben ook niet meer depressief en al een heel stuk opgeknapt qua gewoon participeren in 'het leven', en weer een beetje mijn extraverte zelf geworden (ik was vroeger een luidruchtig, nergens voor terugdeinzend kind).
Maar waar ik wel nog veel last van heb is altijd het idee hebben dat mensen me altijd overal helemaal aan het bekijken zijn (dit klinkt nu inderdaad meer als een MEERderwaardigheidscomplex sidney), en dat ik mijn hoofd van de rechterkant bekeken echt afschuwelijk vind (ik realiseer me hoe raar dit klinkt), en dat ik het gewoon net niet allemaal heb om tevreden over mezelf te zijn en dat ik dat compenseer met extreem veel kopen kopen kopen, waardoor ik mezelf in de schulden aan het werken ben.
Maar Hertekamp, ik heb je verhaal gelezen, en het is bij jou al ver gekomen, dat je nu ook zit met al die medicijnen e.d. Misschien groei je er nog overheen (je bent iets jonger dan ik), want het is echt waar, na de middelbare school wordt het leven echt mooier en worden sociale verhoudingen een stuk aangenamer en het klimaat wat minder hard. Maar dit is mijn ervaring natuurlijk, ik weet niet of dat bij jou ook zo zal zijn. Wat bij mij ook erg geholpen heeft was een baantje als cassiere bij een supermarkt. Aan het begin vond ik het vreselijk en ik durfde de klanten niet aan te kijken en er ging veel mis, maar toen ik daar eenmaal een tijdje werkte kreeg ik er plezier in om klanten enthousiast te begroeten, en praatte ik steeds meer met collega's. Bij een supermarkt word je best snel aangenomen dus je hoeft je bij het solliciteren niet meteen als een superspontaan, open iemand te presenteren. Maar misschien heb je allang een baantje.. Ik wilde je alleen laten weten dat zoiets simpels voor mij al een heel stuk hielp om meer buitenshuis te komen en te oefenen met communiceren met andere mensen.
Bedankt voor de tips over eventuele behandeling. Ik ga dat uitzoeken en kijken wat mijzelf het beste lijkt.
Hertebek, ik heb geen sociale fobie (meer). Een paar jaar terug, toen ik volop aan het puberen was had ik wel moeite met mensen aankijken en een gesprek voeren, of bijvoorbeeld iets kopen in een winkel. En ik kon daglicht niet goed verdragen, ik wilde alleen onder de mensen komen in schemerlicht. Het was een hele nare tijd, ik begrijp hoe jij je nu voelt.
Maar sinds ik studeer (2 jaar) heb ik dat niet meer. Ik ben ook niet meer depressief en al een heel stuk opgeknapt qua gewoon participeren in 'het leven', en weer een beetje mijn extraverte zelf geworden (ik was vroeger een luidruchtig, nergens voor terugdeinzend kind).
Maar waar ik wel nog veel last van heb is altijd het idee hebben dat mensen me altijd overal helemaal aan het bekijken zijn (dit klinkt nu inderdaad meer als een MEERderwaardigheidscomplex sidney), en dat ik mijn hoofd van de rechterkant bekeken echt afschuwelijk vind (ik realiseer me hoe raar dit klinkt), en dat ik het gewoon net niet allemaal heb om tevreden over mezelf te zijn en dat ik dat compenseer met extreem veel kopen kopen kopen, waardoor ik mezelf in de schulden aan het werken ben.
Maar Hertekamp, ik heb je verhaal gelezen, en het is bij jou al ver gekomen, dat je nu ook zit met al die medicijnen e.d. Misschien groei je er nog overheen (je bent iets jonger dan ik), want het is echt waar, na de middelbare school wordt het leven echt mooier en worden sociale verhoudingen een stuk aangenamer en het klimaat wat minder hard. Maar dit is mijn ervaring natuurlijk, ik weet niet of dat bij jou ook zo zal zijn. Wat bij mij ook erg geholpen heeft was een baantje als cassiere bij een supermarkt. Aan het begin vond ik het vreselijk en ik durfde de klanten niet aan te kijken en er ging veel mis, maar toen ik daar eenmaal een tijdje werkte kreeg ik er plezier in om klanten enthousiast te begroeten, en praatte ik steeds meer met collega's. Bij een supermarkt word je best snel aangenomen dus je hoeft je bij het solliciteren niet meteen als een superspontaan, open iemand te presenteren. Maar misschien heb je allang een baantje.. Ik wilde je alleen laten weten dat zoiets simpels voor mij al een heel stuk hielp om meer buitenshuis te komen en te oefenen met communiceren met andere mensen.
maandag 21 januari 2008 19:41
En sidney,
Ik ben niet heel veel gepest zoals jij (ik hoop dat je dat ooit achter je zult kunnen laten), maar heb er wel enige ervaring mee. In de 4e bijvoorbeeld zat er een jongen die me bij elke les waar we samen zaten zat te jennen met wat ik aanhad en hoe ik eruit zag, en dan kreeg ik ook nog eens heel vaak een heel rood hoofd (echt helemaal, niet schattige blosjes ofzo). Bovendien noemden een paar jongens in de brugklas me vaak 'haaienbek', omdat ik toen slotjes had en daarvan mijn (toch al zo enorm aanwezige) tandvlees een beetje opgezwollen was. Dat heeft wel zijn sporen achtergelaten.
Bedankt voor het delen van je positieve ervaring met therapie.
Maar ik heb dus het idee, dat ik het zelf misschien wel kan. Omdat ik echt al zoveel verder ben dan 2/3 jaar geleden.. met behulp van eigen initiatieven zoals sporten, een taalcursus Japans gaan volgen, etc.
Ik ben niet heel veel gepest zoals jij (ik hoop dat je dat ooit achter je zult kunnen laten), maar heb er wel enige ervaring mee. In de 4e bijvoorbeeld zat er een jongen die me bij elke les waar we samen zaten zat te jennen met wat ik aanhad en hoe ik eruit zag, en dan kreeg ik ook nog eens heel vaak een heel rood hoofd (echt helemaal, niet schattige blosjes ofzo). Bovendien noemden een paar jongens in de brugklas me vaak 'haaienbek', omdat ik toen slotjes had en daarvan mijn (toch al zo enorm aanwezige) tandvlees een beetje opgezwollen was. Dat heeft wel zijn sporen achtergelaten.
Bedankt voor het delen van je positieve ervaring met therapie.
Maar ik heb dus het idee, dat ik het zelf misschien wel kan. Omdat ik echt al zoveel verder ben dan 2/3 jaar geleden.. met behulp van eigen initiatieven zoals sporten, een taalcursus Japans gaan volgen, etc.
dinsdag 22 januari 2008 09:30
Ik herken het maar dan vanuit een andere hoek. Ik heb sinds mijn twaalfde een eetstoornis en dat heeft jaren mijn leven overheerst. Ik was ontzettend onzeker, voelde me werkelijk monsterlijk enz. Maar wat veel enger was, is het volgende en ik dacht dat patroon te herkennen.
Ik werd ouder, rond mijn 18de werd ik vanzelf slanker en werd ook mijn leven op sociaal vlak beter. En ik heb toen ergens onbewust de conclusie getrokken: zie je, nu ben ik dun en nu vinden mensen me aanvaardbaar! Om daarna dus jaren bezig te zijn met dun blijven en nog iets dunner worden als 't maar even kon. Niet om nog aardiger gevonden te worden maar zo stelde ik zeker wat ik al had, dikker worden was een risico. Als mijn moeder op visite zou komen, ging ik de week daarvoor op dieet ondanks dat dat niet hoefde. Dat soort dingen.
Rond mijn 24ste was ik het echt spuug- en spuugzat, zag ik hoe ik mijzelf saboteerde en ook vervlakte en onrecht aandeed omdat ik toch verdorie wel wat meer ben dan mijn figuur. Sindsdien heb ik hard gewerkt aan een beter zelfbeeld, een realistischer lichaamsbeeld en vooral energie gestopt in de dingen waar ik mijzelf als persoon mee verrijk(te). Ik ben nu gelukkig met mezelf, van binnenuit, en daar ligt wel degelijk de oplossing. Ik ben nog steeds niet perfect, maar ik voel me mooi. Omdat ik mezelf als mens waardeer.
Ik vind nu ook bijna iedereen leuk zoals hij of zij is. Vroeger keek ik kritisch naar gewicht en figuur (had ik van mijn moeder overgenomen, ik vond het vreselijk van mijzelf). Sinds ik steeds meer oog ben gaan krijgen voor karakter, in mezelf en anderen, val ik daar dus echt niet meer over. Nu zie ik hoogstens of iemand zelf worstelt met haar figuur of niet maar er zit geen waardeoordeel meer in. Voor de rest zie ik schoonheid in iedereen. Jan Jaap vind ik heel sexy grappig genoeg
.
Dus echt meis, bevrijd je hiervan. Je hoeft jezelf niet de moeite waard genoeg te maken, je bent de moeite waard. Met make up op je toet of niet, met een rood hoofd van het sporten of niet, op een geweldige dag, op een complete baaldag, op een bad hairday: het doet niets af aan jouw waarde als mens, aan jouw er mogen zijn. Mooi uiterlijk is mooi meegenomen maar dat is een eerste indruk. Een goed hart, een mooie en ontwikkelde geest, die bepalen voor mij en ik denk voor zoveel anderen of die indruk blijvend is en of ik het contact wil verdiepen.
Iig heel veel succes ermee, ik hoop dat je over therapie oid wil nadenken. En een dikke knuf.
Ik werd ouder, rond mijn 18de werd ik vanzelf slanker en werd ook mijn leven op sociaal vlak beter. En ik heb toen ergens onbewust de conclusie getrokken: zie je, nu ben ik dun en nu vinden mensen me aanvaardbaar! Om daarna dus jaren bezig te zijn met dun blijven en nog iets dunner worden als 't maar even kon. Niet om nog aardiger gevonden te worden maar zo stelde ik zeker wat ik al had, dikker worden was een risico. Als mijn moeder op visite zou komen, ging ik de week daarvoor op dieet ondanks dat dat niet hoefde. Dat soort dingen.
Rond mijn 24ste was ik het echt spuug- en spuugzat, zag ik hoe ik mijzelf saboteerde en ook vervlakte en onrecht aandeed omdat ik toch verdorie wel wat meer ben dan mijn figuur. Sindsdien heb ik hard gewerkt aan een beter zelfbeeld, een realistischer lichaamsbeeld en vooral energie gestopt in de dingen waar ik mijzelf als persoon mee verrijk(te). Ik ben nu gelukkig met mezelf, van binnenuit, en daar ligt wel degelijk de oplossing. Ik ben nog steeds niet perfect, maar ik voel me mooi. Omdat ik mezelf als mens waardeer.
Ik vind nu ook bijna iedereen leuk zoals hij of zij is. Vroeger keek ik kritisch naar gewicht en figuur (had ik van mijn moeder overgenomen, ik vond het vreselijk van mijzelf). Sinds ik steeds meer oog ben gaan krijgen voor karakter, in mezelf en anderen, val ik daar dus echt niet meer over. Nu zie ik hoogstens of iemand zelf worstelt met haar figuur of niet maar er zit geen waardeoordeel meer in. Voor de rest zie ik schoonheid in iedereen. Jan Jaap vind ik heel sexy grappig genoeg
.Dus echt meis, bevrijd je hiervan. Je hoeft jezelf niet de moeite waard genoeg te maken, je bent de moeite waard. Met make up op je toet of niet, met een rood hoofd van het sporten of niet, op een geweldige dag, op een complete baaldag, op een bad hairday: het doet niets af aan jouw waarde als mens, aan jouw er mogen zijn. Mooi uiterlijk is mooi meegenomen maar dat is een eerste indruk. Een goed hart, een mooie en ontwikkelde geest, die bepalen voor mij en ik denk voor zoveel anderen of die indruk blijvend is en of ik het contact wil verdiepen.
Iig heel veel succes ermee, ik hoop dat je over therapie oid wil nadenken. En een dikke knuf.
maandag 14 april 2008 12:00
Hoi,
Ik ben sinds het openen van dit topic eigenlijk behoorlijk achteruit gegaan en wil het even zwart op wit zetten om mezelf te confronteren met dat het echt tijd is voor actie.
Het punt is, ik zit in de welbekende frustrerende vicieuze cirkel vast. Omdat ik altijd alleen maar met mezelf bezig ben en zoveel geld spendeer dat niet van mezelf is, vind ik mezelf een 'slecht mens'. Ik voel me eigenlijk constant schuldig over hoe ik leef en dat ik niet vaak klaarsta voor anderen.
Daardoor voel ik me dus heel slecht, waardoor ik veel ga kopen, waardoor ik me dus alleen maar een nog slechter en materialistischer mens voel, waardoor ik weer ga kopen, etc. etc.
De paradox in mijn leven is: ik ben er van overtuigd dat het geluk niet zit in materiële dingen, maar ik ben het constant aan het zoeken in die (materiële) hoek. Een gebed zonder eind dus, want het zit niet in die hoek.
Ik ben nu op een punt waarop ik mezelf echt compleet waardeloos vind. Mijn cijfers op school zijn matige zessen zevens, ik ben nog steeds niet knap, ben te dik, ben weer begonnen met roken (was een half jaar gestopt, voelde me daar erg goed bij) en sta dus echt een enorme schuld bij de IB-groep.
Het allerdomste van dit hele verhaal is dus dat ik mooie kleren koop, rokjes, laarzen, blousjes, maar die dus vervolgens niet aantrek omdat ik dan denk dat ik 'opval' omdat ik er dan leuk uitzie. Dus uiteindelijk draag ik alsnog mijn goedkope slobberkleren omdat ik vind dat die beter bij mijn hoofd passen en hangen al die mooie kleren ongebruikt in de kast...
't is echt een zot verhaal..
Nu ik dit typ denk ik echt dat het gewoon te gek voor woorden is om zo nog ik weet niet hoe lang mee verder te leven.
Ik heb nog steeds geen hulp gezocht. Ik word al helemaal doodzenuwachtig bij het idee van naar een instelling moeten gaan waarvan ik niet weet waar het is, noe het werkt, waar ik in terecht kom, het is zo'n grote stap voor me omdat ik echt geen idee heb waar ik moet wezen. Daardoor heb ik me nog niet eens georiënteerd op hulp en ben ik eigenlijk alleen maar nog verder van huis dan wanneer ik dit topic opende.
Ik weet het even niet meer, want nu ik dit lees vind ik mezelf dus weer een complete gek en daardoor denk ik nu dus "ach, ik ben toch al naar de klote, ik ga zo maar een paar laarzen kopen..."
Ik ben eigenlijk een beetje hopeloos op dit moment.
Ik ben sinds het openen van dit topic eigenlijk behoorlijk achteruit gegaan en wil het even zwart op wit zetten om mezelf te confronteren met dat het echt tijd is voor actie.
Het punt is, ik zit in de welbekende frustrerende vicieuze cirkel vast. Omdat ik altijd alleen maar met mezelf bezig ben en zoveel geld spendeer dat niet van mezelf is, vind ik mezelf een 'slecht mens'. Ik voel me eigenlijk constant schuldig over hoe ik leef en dat ik niet vaak klaarsta voor anderen.
Daardoor voel ik me dus heel slecht, waardoor ik veel ga kopen, waardoor ik me dus alleen maar een nog slechter en materialistischer mens voel, waardoor ik weer ga kopen, etc. etc.
De paradox in mijn leven is: ik ben er van overtuigd dat het geluk niet zit in materiële dingen, maar ik ben het constant aan het zoeken in die (materiële) hoek. Een gebed zonder eind dus, want het zit niet in die hoek.
Ik ben nu op een punt waarop ik mezelf echt compleet waardeloos vind. Mijn cijfers op school zijn matige zessen zevens, ik ben nog steeds niet knap, ben te dik, ben weer begonnen met roken (was een half jaar gestopt, voelde me daar erg goed bij) en sta dus echt een enorme schuld bij de IB-groep.
Het allerdomste van dit hele verhaal is dus dat ik mooie kleren koop, rokjes, laarzen, blousjes, maar die dus vervolgens niet aantrek omdat ik dan denk dat ik 'opval' omdat ik er dan leuk uitzie. Dus uiteindelijk draag ik alsnog mijn goedkope slobberkleren omdat ik vind dat die beter bij mijn hoofd passen en hangen al die mooie kleren ongebruikt in de kast...
't is echt een zot verhaal..
Nu ik dit typ denk ik echt dat het gewoon te gek voor woorden is om zo nog ik weet niet hoe lang mee verder te leven.
Ik heb nog steeds geen hulp gezocht. Ik word al helemaal doodzenuwachtig bij het idee van naar een instelling moeten gaan waarvan ik niet weet waar het is, noe het werkt, waar ik in terecht kom, het is zo'n grote stap voor me omdat ik echt geen idee heb waar ik moet wezen. Daardoor heb ik me nog niet eens georiënteerd op hulp en ben ik eigenlijk alleen maar nog verder van huis dan wanneer ik dit topic opende.
Ik weet het even niet meer, want nu ik dit lees vind ik mezelf dus weer een complete gek en daardoor denk ik nu dus "ach, ik ben toch al naar de klote, ik ga zo maar een paar laarzen kopen..."
Ik ben eigenlijk een beetje hopeloos op dit moment.
maandag 14 april 2008 12:26
Yukii, je hebt een hoop problemen die je leven zo te horen bijhoorlijk verprutsen. Dat is erg. Maar wat nog veel erger is dat je er niks aan doet. Bang voor angst noem ik dat.
Je weet niet wat je te wachten staat bij zo'n instelling zeg je. Waar het is, hoe het er gaat, hoe je er moet komen etc. Maar je weet wel wat je te wachten staat als je géén actie onderneemt. Dan zak je nog verder weg in deze misere. Dus wat ga je doen? Je hebt altijd een keuze namelijk. Je kan ervoor kiezen om te blijven waar je zit, of je kan de keuze maken iets te doen.
Het is hetzelfde als met laarzen kopen. Je zoekt een winkelstraat, maakt een keuze uit de schoenenzaken, loopt een schoenenzaak binnen, past wat laarzen en rekent af. Je zoekt een huisarts, maakt een keuze uit de hulpverleners, voert gesprekken en je rekent af. Met je problémen wel te verstaan.
Zo simpel zal het vast niet zijn, het wordt ongetwijfeld een heel traject. Maar wat heb je te verliezen?
Je weet niet wat je te wachten staat bij zo'n instelling zeg je. Waar het is, hoe het er gaat, hoe je er moet komen etc. Maar je weet wel wat je te wachten staat als je géén actie onderneemt. Dan zak je nog verder weg in deze misere. Dus wat ga je doen? Je hebt altijd een keuze namelijk. Je kan ervoor kiezen om te blijven waar je zit, of je kan de keuze maken iets te doen.
Het is hetzelfde als met laarzen kopen. Je zoekt een winkelstraat, maakt een keuze uit de schoenenzaken, loopt een schoenenzaak binnen, past wat laarzen en rekent af. Je zoekt een huisarts, maakt een keuze uit de hulpverleners, voert gesprekken en je rekent af. Met je problémen wel te verstaan.
Zo simpel zal het vast niet zijn, het wordt ongetwijfeld een heel traject. Maar wat heb je te verliezen?
maandag 14 april 2008 12:52
Ik denk dat de enige manier om iets aan je problemen te doen is om proffesionele hulp te zoeken. Ik ben geen prof maar de problemen die je omschrijft lijken niet zomaar even zelf op te lossen en hier zou je aan kunnen werken met cogitieve gedragstherapie. Ga naar je huisarts en vraag om een verwijsbrief!
De cognitieve therapie werd rond 1960 door Aaron T. Beck ontwikkeld als een gestructureerde, kortdurende, op het heden gerichte vorm van psychotherapie voor depressiviteit. Inmiddels is CT uit onderzoek effectief gebleken bij een scala aan aandoeningen zoals: depressie, gegeneraliseerde angststoornis, paniekstoornis, fobieën, verslavingen en eetstoornissen. Het uitgangspunt van de CT is dat alle psychische problemen of stoornissen worden gekenmerkt door vervormde of disfunctionele denkgewoonten die de stemming en het gedrag beïnvloeden.
De cognitieve therapie werd rond 1960 door Aaron T. Beck ontwikkeld als een gestructureerde, kortdurende, op het heden gerichte vorm van psychotherapie voor depressiviteit. Inmiddels is CT uit onderzoek effectief gebleken bij een scala aan aandoeningen zoals: depressie, gegeneraliseerde angststoornis, paniekstoornis, fobieën, verslavingen en eetstoornissen. Het uitgangspunt van de CT is dat alle psychische problemen of stoornissen worden gekenmerkt door vervormde of disfunctionele denkgewoonten die de stemming en het gedrag beïnvloeden.
maandag 14 april 2008 13:16
Yukii, wat je beschrijft in je laatste post klinkt echt als een verslaving. Ik weet niet of dat nu een probleem erbij is, of dat het een gevolg is van hoe je naar jezelf kijkt... en van koopverslaving weet ik helaas ook niets. Lees het topic van Meffs eens, ik heb het voor je naar boven gehaald. Misschien herken je er iets in.
Als het echt een verslaving is, heb je hulp nodig om dit aan te pakken.
Alvast een goede stap dat je hier gepost hebt!
Als het echt een verslaving is, heb je hulp nodig om dit aan te pakken.
Alvast een goede stap dat je hier gepost hebt!
maandag 14 april 2008 13:30
lieve yukii,
ik wil graag even reageren op jouw verhaal. door mijn werk met verstandelijk gehandicapten ben ik totaal anders gaan kijken naar lichamelijke schoonheid. de mensen met wie ik werk, zijn vrijwel allemaal zowel verstandelijk als lichamelijk gehandicapt, en moeten het in het leven zien te redden met veel minder dan jij en ik meegekregen hebben. maar mijn ervaring is dat de meeste bewoners heel gelukkige mensen zijn, die tevreden zijn met hun leven, die enthousiast raken om de kleinste dingen, die niet of nauwelijks nauwelijks stilstaan bij hun beperkingen. in de gewone 'grote-mensen-wereld' draait er natuurlijk heus wel veel om uiterlijk, maar hier echt niet. als ik binnenkom word ik meteen halfdood geknuffeld, de hele dag door heb ik te maken met deze super-eerlijke, 100 % zichzelf zijnde mensen. ook al zit ik aan het einde van mijn werkdag onder de kwijl en zitten er overal etensresten en hebben we bijvoorbeeld voor de grap een 'beauty-dag' gehouden, waarbij we elkaar een make-over hebben gegeven (moet je voor de grap eens je haar laten doen door iemand die spastisch is), ze vinden mij echt nog precies even lief als toen ik binnenkwam met mijn haar netjes in de snit.
natuurlijk ben ik ook maar gewoon en meisje, die het fijn vindt om er leuk uit te zien en mooi gevonden te worden. maar sinds ik van heel dichtbij zie wat een mens allemaal kan mankeren, ben ik heel erg dankbaar dat ik gezond ben. zo te lezen heb je een gezond lichaam, je schreef dat je praktisch nooit ziek was. je studeert aan de universiteit, dus je bent een stuk intelligenter dan de gemiddelde nederlander. volgens mij ben jij echt zeer de moeite waard. nu moet je daar alleen zelf nog achter komen... heel veel sterkte!! liefs.
ik wil graag even reageren op jouw verhaal. door mijn werk met verstandelijk gehandicapten ben ik totaal anders gaan kijken naar lichamelijke schoonheid. de mensen met wie ik werk, zijn vrijwel allemaal zowel verstandelijk als lichamelijk gehandicapt, en moeten het in het leven zien te redden met veel minder dan jij en ik meegekregen hebben. maar mijn ervaring is dat de meeste bewoners heel gelukkige mensen zijn, die tevreden zijn met hun leven, die enthousiast raken om de kleinste dingen, die niet of nauwelijks nauwelijks stilstaan bij hun beperkingen. in de gewone 'grote-mensen-wereld' draait er natuurlijk heus wel veel om uiterlijk, maar hier echt niet. als ik binnenkom word ik meteen halfdood geknuffeld, de hele dag door heb ik te maken met deze super-eerlijke, 100 % zichzelf zijnde mensen. ook al zit ik aan het einde van mijn werkdag onder de kwijl en zitten er overal etensresten en hebben we bijvoorbeeld voor de grap een 'beauty-dag' gehouden, waarbij we elkaar een make-over hebben gegeven (moet je voor de grap eens je haar laten doen door iemand die spastisch is), ze vinden mij echt nog precies even lief als toen ik binnenkwam met mijn haar netjes in de snit.
natuurlijk ben ik ook maar gewoon en meisje, die het fijn vindt om er leuk uit te zien en mooi gevonden te worden. maar sinds ik van heel dichtbij zie wat een mens allemaal kan mankeren, ben ik heel erg dankbaar dat ik gezond ben. zo te lezen heb je een gezond lichaam, je schreef dat je praktisch nooit ziek was. je studeert aan de universiteit, dus je bent een stuk intelligenter dan de gemiddelde nederlander. volgens mij ben jij echt zeer de moeite waard. nu moet je daar alleen zelf nog achter komen... heel veel sterkte!! liefs.
dinsdag 15 april 2008 11:58
Hoi,
Bedankt voor jullie reacties.
Ik wil er graag iets aan doen. Maar het punt is, het is nog nooit zover gekomen dat ik echt op zo'n punt ben van nu MOET ik wel anders red ik het niet. Mijn leven is ondanks de schuld en mijn onzekerheid over mijn uiterlijk nog wel redelijk op orde; ik studeer nog en loop niet achter, ik heb inmiddels een baantje, en als ik echte aanmaningen krijg schieten mijn ouders het meestal wel voor (wat ze niet goedkeuren, maar het lijkt alsof ze de echte ernst niet zien). Ik lig kortom nog niet helemaal in de goot (al pretendeer ik niet dat het (vooral geestelijk) niet veel scheelt)
Korenwolf, ik heb het topic bekeken, en ik vertoon precies dezelfde symptomen. Niet blij zijn als ik iets nieuws heb, en echt apathisch bij de kassa staan afrekenen. Ook verstop ik het meeste wat ik koop, en trek ik het dus niet aan omdat mijn vriendinnen dan zeggen "Heb je nou ALWEER iets nieuws?!?!"..
Als laatste, hopsa, ik begrijp helemaal wat je bedoelt. Soms ben ik in een omgeving waar het even helemaal niet uitmaakt hoe je eruit ziet (bijv. thuis bij mijn ouders), en dan ben ik gewoon helemaal mezelf en dan voel ik me goed. Dan ben ik blij dat ik ik ben, en zou ik niet willen ruilen.
Maar zodra ik de voordeur uitga heb ik het idee dat ik 'de grote,harde wereld' in stap en raak ik langzaam maar zeker dat gevoel weer helemaal kwijt, en vlucht ik het liefste zo snel mogelijk terug naar mijn 'veilige' huis (om iets anders aan te trekken of gewoon te schuilen voor de afkeurende (ingebeelde) blikken van anderen).
Misschien moet ik, voordat ik professionele hulp zoek, eerst iemand in mijn omgeving inlichten. Het lijkt me fijn om het bijvoorbeeld mijn beste vriendin toe te vertrouwen, zodat zij ook begrijpt dat ik misschien een tijdje uit de stad moet blijven e.d...
En misschien dat mijn ouders mijn rekeningen een tijdje zouden kunnen beheren, tot ik de meeste schulden heb afbetaald en ik misschien zelfs wat zou kunnen proberen te sparen (is hard nodig voor de toekomst).
In ieder geval bedankt, het is denk ik nog een lange weg, maar jullie inhoudelijke reacties en adviezen zijn weer even een reality check om actie te ondernemen.
Bedankt voor jullie reacties.
Ik wil er graag iets aan doen. Maar het punt is, het is nog nooit zover gekomen dat ik echt op zo'n punt ben van nu MOET ik wel anders red ik het niet. Mijn leven is ondanks de schuld en mijn onzekerheid over mijn uiterlijk nog wel redelijk op orde; ik studeer nog en loop niet achter, ik heb inmiddels een baantje, en als ik echte aanmaningen krijg schieten mijn ouders het meestal wel voor (wat ze niet goedkeuren, maar het lijkt alsof ze de echte ernst niet zien). Ik lig kortom nog niet helemaal in de goot (al pretendeer ik niet dat het (vooral geestelijk) niet veel scheelt)
Korenwolf, ik heb het topic bekeken, en ik vertoon precies dezelfde symptomen. Niet blij zijn als ik iets nieuws heb, en echt apathisch bij de kassa staan afrekenen. Ook verstop ik het meeste wat ik koop, en trek ik het dus niet aan omdat mijn vriendinnen dan zeggen "Heb je nou ALWEER iets nieuws?!?!"..
Als laatste, hopsa, ik begrijp helemaal wat je bedoelt. Soms ben ik in een omgeving waar het even helemaal niet uitmaakt hoe je eruit ziet (bijv. thuis bij mijn ouders), en dan ben ik gewoon helemaal mezelf en dan voel ik me goed. Dan ben ik blij dat ik ik ben, en zou ik niet willen ruilen.
Maar zodra ik de voordeur uitga heb ik het idee dat ik 'de grote,harde wereld' in stap en raak ik langzaam maar zeker dat gevoel weer helemaal kwijt, en vlucht ik het liefste zo snel mogelijk terug naar mijn 'veilige' huis (om iets anders aan te trekken of gewoon te schuilen voor de afkeurende (ingebeelde) blikken van anderen).
Misschien moet ik, voordat ik professionele hulp zoek, eerst iemand in mijn omgeving inlichten. Het lijkt me fijn om het bijvoorbeeld mijn beste vriendin toe te vertrouwen, zodat zij ook begrijpt dat ik misschien een tijdje uit de stad moet blijven e.d...
En misschien dat mijn ouders mijn rekeningen een tijdje zouden kunnen beheren, tot ik de meeste schulden heb afbetaald en ik misschien zelfs wat zou kunnen proberen te sparen (is hard nodig voor de toekomst).
In ieder geval bedankt, het is denk ik nog een lange weg, maar jullie inhoudelijke reacties en adviezen zijn weer even een reality check om actie te ondernemen.
dinsdag 15 april 2008 12:25
Yuki,
Je ligt dan misschien nog niet in de goot, maar moet dat echt gebeuren voordat je hulp zoekt? Je leven staat in teken van je angst, lijkt mij reden genoeg om te proberen dit te verandereren, met behulp van psychologische hulp.
Ik trek me je verhaal aan, waarschijnlijk omdat ik mezelf deels in je gevoelens herken, en hoop echt dat je de stap neemt hulp te zoeken. Wat Evidenza al aangeeft, kun je zelf aangeven wat voor hulp je wilt. En weet je wat? Als het je niet bevalt hoef je ook niet eens te blijven. Maar probeer het eerst! Want je hebt het wel over dat niet alles slecht gaat, maar ook over de goede dingen ligt een schaduw door je obsessie met je uiterlijk. Straf jezelf ook eens niet zo af over die ib-lening! Natuurlijk is een schuld niet fijn, maar er zit hier wel een reden achter waarom dit gebeurt. Het is niet dat je het zomaar verkwist, je zit ernstig met jezelf in de knoop en dit uit zich mede in geld uitgeven..Het valt me op dat je het meer hebt over het aanpakken van dit probleem dan het probleem dat je met je uiterlijk hebt (oa geld beheren door ouders), maar dit is niet het probleem dat je in eerste instantie aan moet pakken, want dit is een gevolg van.
En meid, ook al ken je je huisarts niet, hij/zij heeft echt wel vaker mensen met zulke problemen aan zijn bureau zitten hoor. Dat is echt niet gek, geloof me. Als je het echt zo eng vindt, schrijf het dan bijvoorbeeld op en geef het dan aan de arts, als je bang bent dicht te klappen als je daar zit. Verder lijkt het me een heel goed idee om je beste vriendin in te lichten. Een goede vriendin waar je je zorgen mee kan delen kan zo fijn zijn!
Ik vind het zo zonde dat je je leventje laat overschaduwen. Het is hoog tijd dat dat zonnetje eens definitief voor je doorbreekt en daar heb je blijkbaar wat hulp bij nodig. Je probleem toegeven is al sterk, hulp zoeken is de volgende stap. Ga ervoor!
Je ligt dan misschien nog niet in de goot, maar moet dat echt gebeuren voordat je hulp zoekt? Je leven staat in teken van je angst, lijkt mij reden genoeg om te proberen dit te verandereren, met behulp van psychologische hulp.
Ik trek me je verhaal aan, waarschijnlijk omdat ik mezelf deels in je gevoelens herken, en hoop echt dat je de stap neemt hulp te zoeken. Wat Evidenza al aangeeft, kun je zelf aangeven wat voor hulp je wilt. En weet je wat? Als het je niet bevalt hoef je ook niet eens te blijven. Maar probeer het eerst! Want je hebt het wel over dat niet alles slecht gaat, maar ook over de goede dingen ligt een schaduw door je obsessie met je uiterlijk. Straf jezelf ook eens niet zo af over die ib-lening! Natuurlijk is een schuld niet fijn, maar er zit hier wel een reden achter waarom dit gebeurt. Het is niet dat je het zomaar verkwist, je zit ernstig met jezelf in de knoop en dit uit zich mede in geld uitgeven..Het valt me op dat je het meer hebt over het aanpakken van dit probleem dan het probleem dat je met je uiterlijk hebt (oa geld beheren door ouders), maar dit is niet het probleem dat je in eerste instantie aan moet pakken, want dit is een gevolg van.
En meid, ook al ken je je huisarts niet, hij/zij heeft echt wel vaker mensen met zulke problemen aan zijn bureau zitten hoor. Dat is echt niet gek, geloof me. Als je het echt zo eng vindt, schrijf het dan bijvoorbeeld op en geef het dan aan de arts, als je bang bent dicht te klappen als je daar zit. Verder lijkt het me een heel goed idee om je beste vriendin in te lichten. Een goede vriendin waar je je zorgen mee kan delen kan zo fijn zijn!
Ik vind het zo zonde dat je je leventje laat overschaduwen. Het is hoog tijd dat dat zonnetje eens definitief voor je doorbreekt en daar heb je blijkbaar wat hulp bij nodig. Je probleem toegeven is al sterk, hulp zoeken is de volgende stap. Ga ervoor!
