Blijf maar malen na crematie

25-09-2013 20:46 27 berichten
Dag allemaal,

Graag zou ik hier wat tips en/of ervaringen mogen krijgen.

Afgelopen week heb ik afscheid moeten nemen van grootvader. Het is nu eenmaal zo, de hele week heb ik me goed gehouden alleen nu komt de klap..



Gedachten blijven maar malen, wat is er gebeurd, wat heeft hij gevoeld. Het machteloze blijft me al een aantal dagen achter volgen. Het gevoel van achter laten, en ik kan het (nog) niet los laten...



Herkent iemand dit?



Overigens; een echt close band was er niet meer maar heb toch vele mooie herinneringen.
Gecondoleerd. Je bent aan het rouwen, daar hoort malen bij. Geef jezelf de tijd om dit te doen.
Herkenbaar. De klap komt na alle activiteiten en voorbereidingen van de uitvaart. Dat is nu achter de rug, er is niets meer te regelen en dan begint het verwerken.



Geef jezelf tijd! Het heeft mij jaren gekost om zonder waterige ogen over mijn oma te spreken.
Alle reacties Link kopieren
Gecondoleerd met het verlies van je grootvader. Het is heel normaal dat je alles wat is gebeurt moet verwerken en een plekje geven. Iedereen reageert anders en dit is jouw manier. Laat het maar een beetje over je heen komen, accepteer dat het er bij hoort en stop het niet weg.

Uiteindelijk komt er een moment dat je het voor jezelf een plekje kunt geven, hoe lang dat duurt is bij iedereen verschillend. Sterkte!
Ik weet dat jullie me ook niets kunnen vertellen meer.



Ben op het moment ook erg bezig met wat er allemaal met je gebeurd. Wat geloof ik zelf? Wat denk ik zelf?



Wat me het meeste aangrijpt is dat ik het gevoel heb dat we hem daar hebben achter gelaten... Terwijl m'n verstand ook zegt dat dat niet zo is. Alleen het lichaam is er nog en geen leven meer...



Ik kan er gewoon nog niet bij. Het is zo definitief.
Alle reacties Link kopieren
Zo herkenbaar! Heb gisteren de crematie van mijn veels te jong overleden mams gehad en zit nu ook met dat soort vragen... Neem aan dat het bij het rouwproces hoort
Gecondoleerd sannietv, ik hoop dat je het een plekje kan gaan geven...
Alle reacties Link kopieren
Ja moeilijk hè? De dood is kei en keihard! Ik blijf er ook maar moeite mee houden. Veel sterkte toegewenst.

Ik heb veel gehad aan het boekje van Francis Notten "Ik moet je achterlaten".
Elke keer als ik een overledene zie, dan zie ik slechts het omhulsel nog. De ziel is weg, dat heeft het lichaam verlaten. Wees dus niet 'bang' dat je hem hebt achtergelaten. Sluit vanavond je ogen en 'praat' met je opa. Laat de tranen komen en zeg hem wat je hem nog graag zeggen wou.
Vind het zo erg voor je sannietv, kwam het onverwacht? Als ik vragen mag?



Ik weet dat ik van geluk mag spreken dat m'n grootvader een mooie leeftijd heeft mogen halen. Ik voel me dan schuldig om jou dat het bij je moeder niet zo mocht zijn..
Bedankt voor je mooie woorden doreia. Ik heb geprobeerd om goed te kijken, en afscheid te nemen. Ik vind het nooit zo prettig om een overledene te zien. Het is zo definitief. Het gevoel dat hij niet weg is en gewoon slaapt en weer wakker word.
Ik blijf maar malen wat er gebeurd in zo'n proces. Het lichaam werkt niet meer en dan. Ik heb het gevoel dat het lampje gewoon uit gaat en je verder ook niets meer voelt. Maar het idee van leven vind ik dan zo vreemd. Waarom maken we nu alles dan zo bewust mee? M'n gevoel zegt dat het iets in de hersenen is. Het bewustzijn, en als je dood bent dat dat er niet meer is.



Doel je daarmee op de ziel?



Ik heb er nog nooit zo over door gedacht. Misschien omdat het nog ver van me af stond.
Alle reacties Link kopieren
Deurtje; moeder leed een jaar aan longkanker en 3 weken geleden is ze opgegeven en toen naar huis. Eenmaal thuis leek beter te gaan, tot ze vorig week een hoestbui kreeg toen ze wakker werd. Ze had achteraf een longbloeding gehad en voordat mijn vader die door de nachtzuster wakker gemaakt was ze er al niet meer.... Ze mocht maar 60 jaar worden
Als ik nu een geloof had, was het voor m'n gevoel misschien wel makkelijker geweest.. Wie weet dat ik dan een goed gevoel hebben, en misschien ook rust. Niet om de gelovigen te bestempelen als makkelijk maar ik voel op het moment zo'n machteloosheid. Het onwetende. Het is het makkelijkste om er gewoon niet teveel bij stil te staan, en gewoon door te gaan, alleen houd het me nu zo bezig.



Ik blijf nu maar malen.. En blijf alles steeds voor me zien
Als je overlijdt, schijnt het te zijn dat je lichaam 2 gram lichter wordt. Ik geloof daarom dat de ziel je lichaam verlaat. En ook dat het niet voorbij is als je dood gaat. Maar dan ben ik.
Wat vreselijk van je moeder, het is oneerlijk zo hè...
Ik vind het mooi wanneer mensen er goed over hebben nagedacht en dat gevoel ook echt hebben . Zelf word ik op het moment moe van al het denken.



Wel vind ik het nu niet prettig om alleen te zijn. Ik geloof niet in geesten oid maar het houd me nu zo bezig. Kunnen er tekenen zijn, en zijn de dingen die ik voel of zie echt
Alle reacties Link kopieren
Het is heel normaal dat je hierover nadenkt. Zelf 2 jaar geleden mijn moeder verloren, en toen had ik ook het idee dat ik haar na de crematie alleen had achter gelaten. En ik was angstig voor het feit dat ik bang was dat haar geest ineens voor mij zou staan. Belachelijk natuurlijk want als ik dat al zou kunnen zien zou ze mij nooit laten schrikken.



Wel hebben we toen gelijk een schutting om de tuin heen gezet (nieuwbouwwoning) en rolgordijnen opgehangen, voelde mij zo bekeken vanuit de tuin als het donker was.



Nu is begin september mijn broer zijn schoonvader overleden. Ik was er 2 uur na het overlijden dus heb de beste man nog gezien. Maar de ziel is idd weg, zijn ogen waren nog open en die waren leeg, zag je geen ziel meer in. Toen besefte ik eindelijk het is alleen maar een omhulsel wat daar ligt, maar dan? Wat gebeurd er met je ziel?



Het blijft zoiets raars de dood. Ooit komen we er allemaal achter wat het is. Voor nu vind ik de dood erg gemeen voor de nabestaanden, geen teken meer, je spreekt diegene nooit meer.
Je haalt me de woorden uit de mond dikkie1. Ik ervaar nu precies wat je beschrijft als schuldgevoel, het achterlaten en het denken dat iets nu bij me is. Ik hoop dat het bij jou nu beter gaat. Komt het doordat je je broer z'n schoonvader hebt gezien? Ik heb alleen gesloten ogen gezien.



Iets bleef me maar bij dat hij wel wakker zou worden, zijn ogen zou knipperen of zijn handen zou bewegen. Ik heb dit eerder dit jaar gedroomd net na overlijden grootmoeder.

Het is onwerkelijk en misschien ben ik hier wel van geschrokken...
quote:Doreia schreef op 25 september 2013 @ 21:19:

Als je overlijdt, schijnt het te zijn dat je lichaam 2 gram lichter wordt.

Dat gaat om 21 gram en is een mythe. Wel een mooie gedachte, ik geloof ook in de ziel, maar of die 21 gram weegt?



Deurtje2 en Sannietv: gecondoleerd



Neem je tijd om dit te verwerken. Rouwen is een zware bezigheid. Lees er over, praat er over, doe wat goed voelt.
quote:deurtje2 schreef op 25 september 2013 @ 21:31:

Ik vind het mooi wanneer mensen er goed over hebben nagedacht en dat gevoel ook echt hebben . Zelf word ik op het moment moe van al het denken.



Wel vind ik het nu niet prettig om alleen te zijn. Ik geloof niet in geesten oid maar het houd me nu zo bezig. Kunnen er tekenen zijn, en zijn de dingen die ik voel of zie echt



Het voordeel van ´geloven´ is dat je een houvast hebt. Maar ook als je niet gelovig bent kun je naar een kerk of kapel gaan en een kaarsje voor je opa aansteken hoor.



Ik heb al een paar oma´s, opa´s, familieleden en mijn vader mogen begraven. Daar word je niet vrolijk van. Als de dienst goed geleid wordt dan komen herinneringen boven. In jouw geval waarschijnlijk aan je jeugd, logeerpartijtjes, sinterklaasavonden, verjaardagen... De herinneringen buitelen door je hoofd. Die zijn wel degelijk echt.



Voor wat het waard is; ik herken het gevoel van niet alleen willen zijn, ik had hetzelfde. Dat gevoel is sterker als iemand dichtbij je staat (vader, opa) en minder als het gaat om iemand waar je niet close mee was (ouders van vrienden bijvoorbeeld of, in mijn geval, mijn schoonvader). Geef het even tijd, het hoort er (een beetje) bij.
Alle reacties Link kopieren
Sterkte allereerst.. aan iedereen die het op zijn/haar manier moeilijk heeft.

Heel herkenbaar allemaal wat ik hier lees... en het brengt mijn eigen opa weer even heel dichtbij.



We hadden altijd een hechte band. Ik was zijn oudste kleindochter, en we waren op dezelfde dag jarig. Een grote lieve hartelijke man met humor. 2 1/2 jaar geleden overleden op hoge leeftijd, in zijn eigen huis. Lag daar ook opgebaard. Zag er eerst tegenop om naar hem toe te gaan. Niet veel ervaring nog met dode mensen. Maar ik 'moest' naar hem toe. Het voelde alsof hij er wel was. Niet in zijn lichaam.. maar op zijn manier 'aanwezig'. Wilde hem een knuffel geven...zoals altijd. Natuurlijk ging dat niet... Eng was het niet meer. "Ik hou van je...levend en dood"...die gedachte dwaalde door me. Hopelijk heeft hij dat mee gekregen. Mis hem nog altijd behoorlijk, hopelijk kom ik hem ooit weer ergens tegen.

Gelovig ben ik verder totaal niet.
Alle reacties Link kopieren
Gaat voorbij; je eigen drang om te overleven neemt het over.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
Alle reacties Link kopieren
Hey deurtje, deels komt het wel omdat ik mijn broers schoonvader heb gezien, en gezien dat er echt geen ziel meer in zit. Dat ik er wat meer vrede mee heb.



Bij mijn moeder waren de ogen ook gesloten en toen was ik wel heel nieuwsgierig naar de ogen, want zoals ik al zei die vertellen je dat het echt zo is.

Ik had bij mijn moeder ook het idee dat ze zo op kon staan. Sterker nog voor mijn gevoel leek het alsof ze gewoon ademde. Leek net echt alsof haar borstkast op en neer ging. Toen ook wel aan onze begrafenisbegeleidster aangegeven en zij zei dat het optisch bedrog is, dat het iets is wat je graag wilt. En dat ze het wel vaker hoorde van mensen.



Ik had trouwens gezien op Discovery dat als je net overleden bent je hersenen of onderbewustzijn nog een paar seconden dingen registreren vanuit hun omgeving. Ik denk dan maar dat dat het is dat de ziel het lichaam verlaat.



Het is bij mij nu 2 jaar geleden en het heeft een behoorlijke impact gehad, was ook nog eens 8 maanden zwanger van mijn eerste kindje toen ik mijn moeder vond. Ik heb echt moeten groeien in mijn rol als moeder want ik was en nog steeds natuurlijk rouwende. Ik heb nu heel veel mooie herinneringen, en als ik wat zeg tegen mijn dochter of haar moet waarschuwen denk ik vaak jemig het lijkt net of ik mijn moeder hoor haha.

Maar ook van de week dan overvalt het verdriet je ineens weer, en dan laat ik de tranen de vrije loop, dat lucht op en dan kan ik er weer tegenaan.
Alle reacties Link kopieren
Oh ja en dromen is het verwerken wat je meemaakt, het kan heel echt aanvoelen.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven