Psyche
alle pijlers
Burnout en PTSS: damn, wat voel ik me rot
zaterdag 22 november 2014 15:22
Hallo,
Ongeveer 3 weken geleden is het geknapt bij me: na lange tijd enorm moe te zijn geweest, veel op mijn tenen gelopen en geen mogelijkheden zien om wat bij te kunnen tanken was het op. De opmerking van mijn zoontje dat ik nooit thuis was, en áls ik er was ik altijd alleen maar moe en druk ben, gaf me het laatste zetje. Ik klapte volledig in en kon alleen nog maar huilen.
Nadat ik bij de huisarts was geweest, die dacht dat ik tegen een burnout aan zat, ben ik uiteindelijk via mijn werkgever bij een psychologenpraktijk beland en na een aantal intakegesprekken en vragenlijsten heb ik inmiddels de diagnose: burnout en PTSS (Post Traumatisch Stress Syndroom).
Aankomende week begin ik met mijn behandelplan bij de psycholoog. Ik krijg cognitieve gedragstherapie en EMDR. Hoewel ik de EMDR-thearpie doodeng vind (wordt ingezet voor PTSS) zie ik wel dat er iets moet gebeuren en volgens hen is EMDR hier het meest geschikt voor.
Waar ik op dit moment het meeste moeite mee heb, is dat ik me zó ontzettend rot voel. Ik zit dus nu al ruim 3 weken thuis en naar verwachting blijf ik thuis tot aan het eind van het jaar. Ik doe amper wat, afgezien van wat huishoudelijke taken. En toch ben ik zo vreselijk moe en doet mijn lijf pijn (zere schouders, nek en arm). Het zal mogelijk de spanning zijn.
Ik vind het zo moeilijk om te merken dat ik nu zo ben: zo lusteloos, beetje down en neerslachtig, schiet snel uit mijn slof naar mijn zoontje en zit voor mijn gevoel zo vol. Mijn hoofd zit zo vol.
Ik heb de meest lieve, zorgzame partner die ik me maar wensen kan, maar ook richting hem kan ik het nauwelijks opbrengen om mijn oude ik te zijn. Ik ben niet langer vrolijk, gezellig, liefdevol. Ik ben alleen nog maar moe en mat. Ik word gék van dit gevoel. Voel me constant schuldig en tekortschieten. Als moeder, als partner, als werkneemster.
Soms maak ik me zorgen: ga ik ooit nog weer de oude worden? De psycholoog zei dat de EMDR-therapie er voor zal zorgen dat ik me - voordat het beter wordt - eerst nog rotter zal gaan voelen. Dat m.n. de eerste 3 dagen na de behandeling me mogelijk flink uit balans zullen brengen en me het gevoel zullen geven alsof ik geen grip meer op mijn leven heb. Maar..dat gevoel heb ik nú al. Ik voel me nu al zo stuurloos en baal zo van mezelf.
Is dit herkenbaar voor iemand? Is er iemand die dit ook heeft gehad misschien en me misschien wat op kan beuren en gerust kan stellen? Ik wil hier zo graag vanaf en mezelf weer worden.
Ongeveer 3 weken geleden is het geknapt bij me: na lange tijd enorm moe te zijn geweest, veel op mijn tenen gelopen en geen mogelijkheden zien om wat bij te kunnen tanken was het op. De opmerking van mijn zoontje dat ik nooit thuis was, en áls ik er was ik altijd alleen maar moe en druk ben, gaf me het laatste zetje. Ik klapte volledig in en kon alleen nog maar huilen.
Nadat ik bij de huisarts was geweest, die dacht dat ik tegen een burnout aan zat, ben ik uiteindelijk via mijn werkgever bij een psychologenpraktijk beland en na een aantal intakegesprekken en vragenlijsten heb ik inmiddels de diagnose: burnout en PTSS (Post Traumatisch Stress Syndroom).
Aankomende week begin ik met mijn behandelplan bij de psycholoog. Ik krijg cognitieve gedragstherapie en EMDR. Hoewel ik de EMDR-thearpie doodeng vind (wordt ingezet voor PTSS) zie ik wel dat er iets moet gebeuren en volgens hen is EMDR hier het meest geschikt voor.
Waar ik op dit moment het meeste moeite mee heb, is dat ik me zó ontzettend rot voel. Ik zit dus nu al ruim 3 weken thuis en naar verwachting blijf ik thuis tot aan het eind van het jaar. Ik doe amper wat, afgezien van wat huishoudelijke taken. En toch ben ik zo vreselijk moe en doet mijn lijf pijn (zere schouders, nek en arm). Het zal mogelijk de spanning zijn.
Ik vind het zo moeilijk om te merken dat ik nu zo ben: zo lusteloos, beetje down en neerslachtig, schiet snel uit mijn slof naar mijn zoontje en zit voor mijn gevoel zo vol. Mijn hoofd zit zo vol.
Ik heb de meest lieve, zorgzame partner die ik me maar wensen kan, maar ook richting hem kan ik het nauwelijks opbrengen om mijn oude ik te zijn. Ik ben niet langer vrolijk, gezellig, liefdevol. Ik ben alleen nog maar moe en mat. Ik word gék van dit gevoel. Voel me constant schuldig en tekortschieten. Als moeder, als partner, als werkneemster.
Soms maak ik me zorgen: ga ik ooit nog weer de oude worden? De psycholoog zei dat de EMDR-therapie er voor zal zorgen dat ik me - voordat het beter wordt - eerst nog rotter zal gaan voelen. Dat m.n. de eerste 3 dagen na de behandeling me mogelijk flink uit balans zullen brengen en me het gevoel zullen geven alsof ik geen grip meer op mijn leven heb. Maar..dat gevoel heb ik nú al. Ik voel me nu al zo stuurloos en baal zo van mezelf.
Is dit herkenbaar voor iemand? Is er iemand die dit ook heeft gehad misschien en me misschien wat op kan beuren en gerust kan stellen? Ik wil hier zo graag vanaf en mezelf weer worden.
zaterdag 22 november 2014 15:29
Lieve Kaasmadam,
Ja, herken het. Klote, zwaar, donker... Een knuffel voor jou . Je mag je rot voelen. Je mag moe zijn. En je mag de tijd nemen om te herstellen. Ken het, dat je geen idee hebt dat je ooit weer energie krijgt, maar die dag komt wel weer!
Wat mij alleen maar hielp was goed zorgen voor nu, vandaag. Tijd nemen.
(ps. iemand zei me eens: als je onderaan de glijbaan ligt dan moet je niet over de toekomst gaan nadenken)
Ja, herken het. Klote, zwaar, donker... Een knuffel voor jou . Je mag je rot voelen. Je mag moe zijn. En je mag de tijd nemen om te herstellen. Ken het, dat je geen idee hebt dat je ooit weer energie krijgt, maar die dag komt wel weer!
Wat mij alleen maar hielp was goed zorgen voor nu, vandaag. Tijd nemen.
(ps. iemand zei me eens: als je onderaan de glijbaan ligt dan moet je niet over de toekomst gaan nadenken)
zaterdag 22 november 2014 15:29
Ja heel herkenbaar, dit is wat burn out met je doet en geloof me 3 weken thuiszitten zet nog geen zoden aan de dijk. De vermoeidheid zit heel diep en het heeft tijd nodig om weer tot jezelf te komen en op te knappen.
Mijn advies zou zijn om te proberen je niet tegen die gevoelens te verzetten, want ook dat kost weer veel energie en het levert niets op. Dit is de situatie, de situatie is rot, maar je werkt eraan om beter te worden. Dat is genoeg, meer kun je niet doen. Gun jezelf hierin wat tijd, dit is niet iets wat direct opgelost kan worden.
En ja, je gaat wel weer de oude worden, en waarschijnlijk een betere versie van de oude, want een goede psycholoog kan je helpen je grenzen beter te herkennen en te bewaken en je dingen leren waardoor je in te toekomst niet meer in dezelfde valkuilen trapt.
Succes, het komt goed.
Mijn advies zou zijn om te proberen je niet tegen die gevoelens te verzetten, want ook dat kost weer veel energie en het levert niets op. Dit is de situatie, de situatie is rot, maar je werkt eraan om beter te worden. Dat is genoeg, meer kun je niet doen. Gun jezelf hierin wat tijd, dit is niet iets wat direct opgelost kan worden.
En ja, je gaat wel weer de oude worden, en waarschijnlijk een betere versie van de oude, want een goede psycholoog kan je helpen je grenzen beter te herkennen en te bewaken en je dingen leren waardoor je in te toekomst niet meer in dezelfde valkuilen trapt.
Succes, het komt goed.
zaterdag 22 november 2014 15:41
Herkenbaar. Enige verschil is dat ik geen kind en partner heb, maar de burn-out, de PTSS en dat alles zwaar, vermoeiend, mentaal/fysiek pijnlijk is, is heel herkenbaar.
Wat mij geholpen heeft:
- meer durven te leunen op anderen (deed altijd alles zelf, jij misschien ook?)
- toegeven dat ik zo niet meer verder kon en dat ik in ieder geval HULP had
- één dag tegelijk, als dat te veel is, één moment tegelijk
- lichaam beschermt je door in te storten, de roofbouw is in ieder geval gestopt!
- je bent op je kwetsbaarst en daardoor sta je het meest open voor hulp, besef dat goed.
- instorten was het einde van de oude ik en de nieuwe ik kost tijd om op te bouwen.
- Ik doe wat ik kan en dat verschilt per moment.
Wat mij ook hielp tijdens de enorm donkere dagen (vooruit willen, maar niet vooruit kunnen) was beseffen dat het mechanisme om maar door te blijven gaan niet vanzelf stopt. Het gaat nog een tijdje plagen en aan je trekken waardoor je niet tot rust kan komen. Toen ik dat eenmaal doorhad, kon ik het getrek en geduw van binnen wat meer negeren en écht mijn rust nemen.
Nog iets wat mij steunde in dit proces: eerlijkheid naar mijn omgeving. Ik kwam helemaal clean over mijn lichamelijke en geestelijke strijd en zo kreeg ik de steun en (praktische) hulp die ik zo nodig had, maar niet om durfde te vragen. Openheid over mijn toestand bracht rust omdat ik niets meer kon en had te verbergen. Ingestort is ingestort.
Heel veel sterkte en laat zoveel mogelijk door andere mensen doen (schakel vrienden en familie in als het teveel is) en wat je ook voelt (goed/slecht) het hoort allemaal bij een burn-out en zeker in combinatie met PTSS. Nogmaals veel sterkte!
Wat mij geholpen heeft:
- meer durven te leunen op anderen (deed altijd alles zelf, jij misschien ook?)
- toegeven dat ik zo niet meer verder kon en dat ik in ieder geval HULP had
- één dag tegelijk, als dat te veel is, één moment tegelijk
- lichaam beschermt je door in te storten, de roofbouw is in ieder geval gestopt!
- je bent op je kwetsbaarst en daardoor sta je het meest open voor hulp, besef dat goed.
- instorten was het einde van de oude ik en de nieuwe ik kost tijd om op te bouwen.
- Ik doe wat ik kan en dat verschilt per moment.
Wat mij ook hielp tijdens de enorm donkere dagen (vooruit willen, maar niet vooruit kunnen) was beseffen dat het mechanisme om maar door te blijven gaan niet vanzelf stopt. Het gaat nog een tijdje plagen en aan je trekken waardoor je niet tot rust kan komen. Toen ik dat eenmaal doorhad, kon ik het getrek en geduw van binnen wat meer negeren en écht mijn rust nemen.
Nog iets wat mij steunde in dit proces: eerlijkheid naar mijn omgeving. Ik kwam helemaal clean over mijn lichamelijke en geestelijke strijd en zo kreeg ik de steun en (praktische) hulp die ik zo nodig had, maar niet om durfde te vragen. Openheid over mijn toestand bracht rust omdat ik niets meer kon en had te verbergen. Ingestort is ingestort.
Heel veel sterkte en laat zoveel mogelijk door andere mensen doen (schakel vrienden en familie in als het teveel is) en wat je ook voelt (goed/slecht) het hoort allemaal bij een burn-out en zeker in combinatie met PTSS. Nogmaals veel sterkte!
zaterdag 22 november 2014 15:59
Veel sterkte en succes met je therapie.
Je weet het zelf al, maar je schuldig voelen helpt niks. Ik vind dat je trots op jezelf mag zijn dat je hulp hebt gezocht en ben blij dat je die hebt gevonden.
In de tussentijd kun je proberen om de energie die je hebt elke dag aan iets kleins te geven dat je leuk vindt. En dan proberen 100% je aandacht daarbij te houden. Dus bijvoorbeeld lekker een wandeling maken, even spelen met je zoon of kletsen met je man. Als je toch een beetje een doel hebt, ook al is die nog zo klein, dan kom je misschien makkelijker de dagen door.
En inderdaad maak gebruik van je netwerk. Misschien kunnen ze je helpen wat taken over te nemen, want jij hebt even genoeg aan jezelf.
Je weet het zelf al, maar je schuldig voelen helpt niks. Ik vind dat je trots op jezelf mag zijn dat je hulp hebt gezocht en ben blij dat je die hebt gevonden.
In de tussentijd kun je proberen om de energie die je hebt elke dag aan iets kleins te geven dat je leuk vindt. En dan proberen 100% je aandacht daarbij te houden. Dus bijvoorbeeld lekker een wandeling maken, even spelen met je zoon of kletsen met je man. Als je toch een beetje een doel hebt, ook al is die nog zo klein, dan kom je misschien makkelijker de dagen door.
En inderdaad maak gebruik van je netwerk. Misschien kunnen ze je helpen wat taken over te nemen, want jij hebt even genoeg aan jezelf.
zaterdag 22 november 2014 17:50
zaterdag 22 november 2014 19:03
Ja, helaas wel. Je word wel weer de oude, maar dat heeft heel veel tijd nodig. Voor mij is het een hele lange weg geworden. Gelukkig uiteindelijk wel succesvol. Nog steeds wel met medicatie en niet op alle fronten gaat het goed, maar ik heb wel het gevoel dat ik er weer ben.
Realiseer je dat je ziek bent. Je bent echt ziek, je hoeft nu nog helemaal niks, behalve het beetje energie wat je hebt steken in beter worden. Je moet van dat eeuwige moeten af. Je moet nu helemaal niks. Het enige wat je moet is eten, slapen en werken aan je herstel. De rest zal overgenomen moeten worden door je partner en netwerk.
Realiseer je dat je ziek bent. Je bent echt ziek, je hoeft nu nog helemaal niks, behalve het beetje energie wat je hebt steken in beter worden. Je moet van dat eeuwige moeten af. Je moet nu helemaal niks. Het enige wat je moet is eten, slapen en werken aan je herstel. De rest zal overgenomen moeten worden door je partner en netwerk.
You know how I know? Because I reeaally think so!
zaterdag 22 november 2014 19:06
quote:Pil0u schreef op 22 november 2014 @ 17:50:
Ja, herkenbaar.
Toch ga ik vragen of er wellicht ook al bloed is geprikt? Misschien dat er naast de burnout ook iets van een tekort speelt waardoor je extra moe bent.
Is het een idee om naar een masseur te gaan? Even je pijnlijke spieren los maken?
Naar een masseur gaan is wel een goed idee.
Bloedprikken lijkt me niet nodig. Je kan echt van een burnout icm PTSS echt hondsmoe zijn. Dat vreet alle energie wat je in je hebt.
Ja, herkenbaar.
Toch ga ik vragen of er wellicht ook al bloed is geprikt? Misschien dat er naast de burnout ook iets van een tekort speelt waardoor je extra moe bent.
Is het een idee om naar een masseur te gaan? Even je pijnlijke spieren los maken?
Naar een masseur gaan is wel een goed idee.
Bloedprikken lijkt me niet nodig. Je kan echt van een burnout icm PTSS echt hondsmoe zijn. Dat vreet alle energie wat je in je hebt.
You know how I know? Because I reeaally think so!
zaterdag 22 november 2014 21:17
Bloedprikken kan echt wel nuttig zijn hoor. Ik heb ook allerlei diagnoses en dus een psychische oorzaak voor mijn problemen maar daarnaast ook een schildklierziekte, vit b12 en vit d tekort
Daardoor hakken de psychische problemen er nog harder in omdat bovenstaande lichamelijke ziekten ook allemaal inwerken op je hersenen.
Daardoor hakken de psychische problemen er nog harder in omdat bovenstaande lichamelijke ziekten ook allemaal inwerken op je hersenen.
water en zand
zondag 23 november 2014 08:38
lieve kaasmadam,
wat naar voor je! en ja, herkenbaar! de burnout dan, ptss heb ik niet. ik heb zelf de eerste maand als een ware hel ervaren, niet op mijn benen kunnen staan en totaal in paniek, ontredderd, wanhopig, mezelf kwijt, ontzettend zware emoties komen langs, overal spierpijn, haaruitval, maagklachten en 100 andere ongemakken. Its all part of the game helaas. En als mensen zeiden dat acceptatie het toverwoord was dacht ik in wanhoop: ik kan deze ellende echt NOOIT accepteren. Maar... je zal zien dat maand 2 al beter gaat dan nu en dat maand 3 ook weer wat beter gaat en de acceptatie groeit dan langzaam aan je. Berusting dat je even bijna niks meer kan, en blijheid met de kleine stapjes die je maakt in je herstel. het duurt gewoon even en dat is ok.
hierboven staan al goede tips, daarbij wil ik voegen: des te beter je nu voor jezelf zorgt, hoe sneller het weer beter gaat. en 'interval training': kwartiertje wat doen, uurtje rusten etc. mij hielp het erg ervaringen te lezen van ex burnouters, bv op stressplein.eu
of je kan mee van je afschrijven op http://forum.viva.nl/foru ... nout/list_messages/238113 !
veel liefs en sterkte, het komt echt goed!
wat naar voor je! en ja, herkenbaar! de burnout dan, ptss heb ik niet. ik heb zelf de eerste maand als een ware hel ervaren, niet op mijn benen kunnen staan en totaal in paniek, ontredderd, wanhopig, mezelf kwijt, ontzettend zware emoties komen langs, overal spierpijn, haaruitval, maagklachten en 100 andere ongemakken. Its all part of the game helaas. En als mensen zeiden dat acceptatie het toverwoord was dacht ik in wanhoop: ik kan deze ellende echt NOOIT accepteren. Maar... je zal zien dat maand 2 al beter gaat dan nu en dat maand 3 ook weer wat beter gaat en de acceptatie groeit dan langzaam aan je. Berusting dat je even bijna niks meer kan, en blijheid met de kleine stapjes die je maakt in je herstel. het duurt gewoon even en dat is ok.
hierboven staan al goede tips, daarbij wil ik voegen: des te beter je nu voor jezelf zorgt, hoe sneller het weer beter gaat. en 'interval training': kwartiertje wat doen, uurtje rusten etc. mij hielp het erg ervaringen te lezen van ex burnouters, bv op stressplein.eu
of je kan mee van je afschrijven op http://forum.viva.nl/foru ... nout/list_messages/238113 !
veel liefs en sterkte, het komt echt goed!
zondag 23 november 2014 10:07
quote:modder schreef op 22 november 2014 @ 21:17:
Bloedprikken kan echt wel nuttig zijn hoor. Ik heb ook allerlei diagnoses en dus een psychische oorzaak voor mijn problemen maar daarnaast ook een schildklierziekte, vit b12 en vit d tekort
Daardoor hakken de psychische problemen er nog harder in omdat bovenstaande lichamelijke ziekten ook allemaal inwerken op je hersenen.Dat rijtje heb ik ook
Bloedprikken kan echt wel nuttig zijn hoor. Ik heb ook allerlei diagnoses en dus een psychische oorzaak voor mijn problemen maar daarnaast ook een schildklierziekte, vit b12 en vit d tekort
Daardoor hakken de psychische problemen er nog harder in omdat bovenstaande lichamelijke ziekten ook allemaal inwerken op je hersenen.Dat rijtje heb ik ook
zondag 23 november 2014 10:23
Ook voor mij heel herkenbaar...
Ik zit momenteel al ruim 7 weken thuis door dezelfde klachten.
Ik heb inmiddels 5 keer EMDR gehad, het heeft mij ontzettend geholpen met het verwerken van oude gevoelens. Wat dat betreft voel ik mij nu een stuk beter.
Naast de EMDR heb ik schematherapie, dat zorgde bij mij voor herkenning en maakt dat ik mij bewuster ben van mijn valkuilen.
De combinatie van beiden maakt dat ik anders in het leven sta nu. Ook vraag ik nu meer hulp, ben opener naar anderen waardoor ik niet meer (het gevoel heb) alles alleen hoef te doen. Dat voelt voor mij al erg prettig. (Ik ben een alleenstaande moeder met 3 jonge kinderen).
Naast dat is er veel begrip vanuit mijn werk en word ik gesteund in dit proces. Ook omdat ik zie dat daarin dingen moeten veranderen om het te kunnen blijven doen. Al is echt aan het werk gaan voorlopig nog niet aan de orde.
Heel veel succes en sterkte. Vertrouw in jezelf en in de therapie.
Ik zit momenteel al ruim 7 weken thuis door dezelfde klachten.
Ik heb inmiddels 5 keer EMDR gehad, het heeft mij ontzettend geholpen met het verwerken van oude gevoelens. Wat dat betreft voel ik mij nu een stuk beter.
Naast de EMDR heb ik schematherapie, dat zorgde bij mij voor herkenning en maakt dat ik mij bewuster ben van mijn valkuilen.
De combinatie van beiden maakt dat ik anders in het leven sta nu. Ook vraag ik nu meer hulp, ben opener naar anderen waardoor ik niet meer (het gevoel heb) alles alleen hoef te doen. Dat voelt voor mij al erg prettig. (Ik ben een alleenstaande moeder met 3 jonge kinderen).
Naast dat is er veel begrip vanuit mijn werk en word ik gesteund in dit proces. Ook omdat ik zie dat daarin dingen moeten veranderen om het te kunnen blijven doen. Al is echt aan het werk gaan voorlopig nog niet aan de orde.
Heel veel succes en sterkte. Vertrouw in jezelf en in de therapie.
zondag 23 november 2014 12:41
Wat fijn om zoveel, herkenbare, reacties te lezen. Dank jullie wel voor het delen van jullie ervaringen en jullie steun!
Wat ik ook zo sterk heb is dat ik me zo vaak dingen niet kan herinneren. Gisteren bijvoorbeeld had ik een rotdag en was ik aan het eind van de middag helemaal in paniek.
Ik heb er een tijdlang met mijn vriend over gesproken die me op alle mogelijke vlakken wil helpen. Door dingen van me over te nemen, mensen op te zoeken ipv hen hier te laten komen (trek ik soms niet, al die drukte om me heen), de kinderen mee te nemen zodat ik rust heb.
En nu, een dag later, weet ik nog wel dat ik gisteren zo'n off-dag had, maar kan ik me amper nog voor de geest halen waarom, wat er nou was...Zó raar vind ik dat. Eng ook, alsof ik mezelf niet meer ken/herken. Wie ben ik?? Het is soms net of ik 2 wisselende personen ben...
Is dit dan ook weer herkenbaar? Dat je zo wisselt per dag? Ik kom soms niet verder met uitleggen dan: mijn hoofd zit zo vol. Het voelt soms alsof er amper nog wat bij kan, waardoor ik dingen moeilijk terug kan halen en ook dingen vergeet.
Gisteren bijvoorbeeld, stond ik bij de wasstraat en moest ik de auto in z'n vrij zetten. Ik wist toch niet meer hoe dat moest...Even later is het er wel weer maar op zulke momenten is het 1 groot zwart gat en weet ik even niks.
Wat ik ook zo sterk heb is dat ik me zo vaak dingen niet kan herinneren. Gisteren bijvoorbeeld had ik een rotdag en was ik aan het eind van de middag helemaal in paniek.
Ik heb er een tijdlang met mijn vriend over gesproken die me op alle mogelijke vlakken wil helpen. Door dingen van me over te nemen, mensen op te zoeken ipv hen hier te laten komen (trek ik soms niet, al die drukte om me heen), de kinderen mee te nemen zodat ik rust heb.
En nu, een dag later, weet ik nog wel dat ik gisteren zo'n off-dag had, maar kan ik me amper nog voor de geest halen waarom, wat er nou was...Zó raar vind ik dat. Eng ook, alsof ik mezelf niet meer ken/herken. Wie ben ik?? Het is soms net of ik 2 wisselende personen ben...
Is dit dan ook weer herkenbaar? Dat je zo wisselt per dag? Ik kom soms niet verder met uitleggen dan: mijn hoofd zit zo vol. Het voelt soms alsof er amper nog wat bij kan, waardoor ik dingen moeilijk terug kan halen en ook dingen vergeet.
Gisteren bijvoorbeeld, stond ik bij de wasstraat en moest ik de auto in z'n vrij zetten. Ik wist toch niet meer hoe dat moest...Even later is het er wel weer maar op zulke momenten is het 1 groot zwart gat en weet ik even niks.
zondag 23 november 2014 12:48
Wat ik ook lastig vind is om dingen in het voren af te spreken. Waar ik normaal gesproken iemand ben van het regelen en plannen, lukt het me nu amper om dingen vooruit te plannen. Ik vind het bijv lastig om met een vriendin af te spreken voor over een aantal dagen. Dat idee benauwt me. Ik weet nl niet of ik wel zin heb tegen die tijd. Ik heb moeite om dingen af te spreken die wat verder weg liggen. Als ik het doe zeg ik er wel bij dat ik het nog niet definitief toe zeg, omdat ik niet weet hoe ik me die bewuste dag voel.
Maar ook dat is nieuw voor me. Merken dat ik echt bij de dag moet leven.
Maar ook dat is nieuw voor me. Merken dat ik echt bij de dag moet leven.
zondag 23 november 2014 12:49
Lieve kaasmadam, je hoofd zit ook vol en er kan weinig meer bij. Nu valt er van alles uit je hoofd, dingen vergeten, namen vergeten, niet meer weten waarom je je ook weer zo rot voelde. Ik had precies hetzelfde; mijn hersenen leken een pauze te nemen en alles wat niet relevant was voor mij om te leven, werd er zo uitgeflikkerd.
De belangrijkste functies bleven intact en langzaam aan begon ik rust te vinden in dat mijn hersencapaciteit met 80 procent geslonken was. De troep moest er toch uit en als ik er geen zorg voor ging dragen, dan deed mijn lichaam dat wel voor mij.
Wees gerust, het is normaal om jezelf kwijt te zijn en dat is gek genoeg de hele bedoeling achter een burn-out. Jezelf kwijtraken is nodig om een nieuwe zelf te vinden. De echte jij die verborgen ligt onder lagen van maskers, zelf opgelegde verplichtingen, conditioneringen die je jou in deze situatie hebben gebracht en vooral onder een hele dikke laag zelfopgelegde schuldgevoel. Die schreeuwt het hardst want 'life goes on' en je MOET verder met je verantwoordelijkheden volgens dat schuldgevoel. Pure onzin want schuldgevoel is vaak de nummer 1 oorzaak voor een burn-out. Altijd maar opgejaagd door dat gemene stemmetje om nog harder te rennen zodat je op een dag 'rust' hebt.
Luister niet naar dat gevoel en onthoud dat dit er allemaal bij hoort. Je hoort juist nu alle rust te nemen die je jezelf ooit ontzegd heb. En al weet je niet meer hoe de oven werkt; je man weet dat wel. Alles wat je nog moet kunnen, dat kun je. Eén van die dingen is ademen.
De belangrijkste functies bleven intact en langzaam aan begon ik rust te vinden in dat mijn hersencapaciteit met 80 procent geslonken was. De troep moest er toch uit en als ik er geen zorg voor ging dragen, dan deed mijn lichaam dat wel voor mij.
Wees gerust, het is normaal om jezelf kwijt te zijn en dat is gek genoeg de hele bedoeling achter een burn-out. Jezelf kwijtraken is nodig om een nieuwe zelf te vinden. De echte jij die verborgen ligt onder lagen van maskers, zelf opgelegde verplichtingen, conditioneringen die je jou in deze situatie hebben gebracht en vooral onder een hele dikke laag zelfopgelegde schuldgevoel. Die schreeuwt het hardst want 'life goes on' en je MOET verder met je verantwoordelijkheden volgens dat schuldgevoel. Pure onzin want schuldgevoel is vaak de nummer 1 oorzaak voor een burn-out. Altijd maar opgejaagd door dat gemene stemmetje om nog harder te rennen zodat je op een dag 'rust' hebt.
Luister niet naar dat gevoel en onthoud dat dit er allemaal bij hoort. Je hoort juist nu alle rust te nemen die je jezelf ooit ontzegd heb. En al weet je niet meer hoe de oven werkt; je man weet dat wel. Alles wat je nog moet kunnen, dat kun je. Eén van die dingen is ademen.
zondag 23 november 2014 13:11
Ook dat is heel herkenbaar. Sensy verwoord het goed.
Ik onthield altijd alles, niets ontging mij. En toen kwam de dag dat ik steeds minder onthield, dat ik hele stukken uit een dag kwijt was. Ik vergat dingen, dat is hoe het ook een beetje begon. Het toppunt was dat ik totaal in paniek mijn ouders opbelde omdat ik moest koken. Ik wist het niet meer, ik wist niet meer hoe het moest, waar ik moest beginnen. Ik kon alleen maar huilen, hyperventileren, het vloog me aan.
Ik merk nu bij mijzelf dat ik wel wat meer ruimte heb. De simpele dingen, en als ik maar "bij mijzelf blijf" lukt nu goed. De drukte in zijn echter dingen waarbij ik nog weer een beetje dat gevoel krijg. Een voor mij moeilijk te verwoorden gevoel waarbij het mij echt overspoelt.
Ik onthield altijd alles, niets ontging mij. En toen kwam de dag dat ik steeds minder onthield, dat ik hele stukken uit een dag kwijt was. Ik vergat dingen, dat is hoe het ook een beetje begon. Het toppunt was dat ik totaal in paniek mijn ouders opbelde omdat ik moest koken. Ik wist het niet meer, ik wist niet meer hoe het moest, waar ik moest beginnen. Ik kon alleen maar huilen, hyperventileren, het vloog me aan.
Ik merk nu bij mijzelf dat ik wel wat meer ruimte heb. De simpele dingen, en als ik maar "bij mijzelf blijf" lukt nu goed. De drukte in zijn echter dingen waarbij ik nog weer een beetje dat gevoel krijg. Een voor mij moeilijk te verwoorden gevoel waarbij het mij echt overspoelt.
zondag 23 november 2014 14:03
Amai, wat klinkt dat allemaal herkenbaar. Als ik honger had en opstond om eten te pakken, wist ik halverwege de keuken al niet meer wat ik ging doen. Autorijden was onmogelijk, ik zag wel dat een verkeerslicht op rood ging, maar had verder geen sjoege wat ik moest doen. Plannen kon ik niet, koken ook niet. Ik kon niets onthouden, ik kon niet lezen, ik kon me zelfs amper aankleden omdat ik de volgorde geeneens meer wist. Wat was dat een narigheid.
Gelukkig gaat dat allemaal weer voorbij. Het komt echt weer goed kaasmadam. Je hoeft nu even helemaal niks meer, laat het los want je hoofd gaat echt niet meewerken voorlopig. Doe voorlopig alleen dingen waarvan je energie krijgt en verder hoef je helemaal niks. Alleen beter worden.
Gelukkig gaat dat allemaal weer voorbij. Het komt echt weer goed kaasmadam. Je hoeft nu even helemaal niks meer, laat het los want je hoofd gaat echt niet meewerken voorlopig. Doe voorlopig alleen dingen waarvan je energie krijgt en verder hoef je helemaal niks. Alleen beter worden.
You know how I know? Because I reeaally think so!
zondag 23 november 2014 16:39
Vergeetachtigheid hoorde erbij, en nu jaren later kan ik nog steeds dingen minder goed onthouden.
Wat ik me ook duidelijk herinner is dat ik erg sterk het gevoel had dat ik de controle verloor, alle verschillende touwtjes die ik in handen had glipten als los zand door mijn vingers. Erg rottig voor iemand die graag controle houdt.
Toen bij mij de bom barstte kon ik geen kant meer op en was ik mezelf helemaal kwijt. Wist niet meer wie ik was.
Gelukkig heb ik veel goede hulp gehad en het is helemaal goed gekomen. Vandaag de dag herken en respecteer ik mijn grenzen veel beter al weet ik dat dat constant aandacht vraagt.
Het klinkt voor mij alsof je nog teveel je best doet om het goed te doen, teveel van jezelf eist. Het is heeeeeel moeilijk om dat los te laten, maar probeer het toch te doen, daar ben je het meeste mee geholpen. Veel succes en ik hoop dat je ondanks alles, ondanks hoe rot je je nu voelt toch ergens nog een sprankje geloof hebt dat het goed komt.
Want het komt echt wel weer goed, maar dat kost tijd en geduld en zelfcompassie.
Wat ik me ook duidelijk herinner is dat ik erg sterk het gevoel had dat ik de controle verloor, alle verschillende touwtjes die ik in handen had glipten als los zand door mijn vingers. Erg rottig voor iemand die graag controle houdt.
Toen bij mij de bom barstte kon ik geen kant meer op en was ik mezelf helemaal kwijt. Wist niet meer wie ik was.
Gelukkig heb ik veel goede hulp gehad en het is helemaal goed gekomen. Vandaag de dag herken en respecteer ik mijn grenzen veel beter al weet ik dat dat constant aandacht vraagt.
Het klinkt voor mij alsof je nog teveel je best doet om het goed te doen, teveel van jezelf eist. Het is heeeeeel moeilijk om dat los te laten, maar probeer het toch te doen, daar ben je het meeste mee geholpen. Veel succes en ik hoop dat je ondanks alles, ondanks hoe rot je je nu voelt toch ergens nog een sprankje geloof hebt dat het goed komt.
Want het komt echt wel weer goed, maar dat kost tijd en geduld en zelfcompassie.
zondag 23 november 2014 19:22
Ik lees herkenbare en onherkenbare dingen. Ik heb het niet zo erg dat ik niet meer weet hoe ik me moet aankleden, of hoe ik moet eten koken. Wat ik wel herken is het gevoel alsof je de grip verliest, op jezelf en op je leven.
Ik vind het wel geruststellend om te lezen dat jullie allemaal aangeven dat dit erbij hoort en dat dit voorbij gaat. Dat doet me wel goed, dat jullie hier eerder zijn geweest en inmiddels de ervaring hebben dat dit voorbij gaat. Dat stelt me wel wat gerust, want soms vind ik het zó'n eng idee dat ik nooit meer de oude wordt, dat ik altijd zo blijf. Zo mat, zo moe, zo... saai...
Morgen begin ik met mijn 1e behandelsessie. Ik verwacht dat dat eerst wel weer een gesprek zal zijn. Daarna zal dan wel begonnen worden met de daadwerkelijke therapie. Ik zie onwijs tegen de EMDR op, waarbij ik terug moet gaan naar mijn angsten. Hetgeen wat ik nu altijd zo heb weggeduwd, zo niet aan wilde, maar wat me nu opbreekt en me belemmert. Ik hoop zó dat ik daar van af kom en dat ik me durf uit te spreken en voor mezelf durf te gaan staan. Maar waar ik ook een beetje bang voor ben: wat nou als ik iemand word die helemaal niet meer leuk is? Dat ik bijv. iemand wordt die alleen nog maar met zichzelf bezig is en bijv. heel egoÏstisch word? Ik moet bijv. leren om meer ruimte voor mezelf in te nemen
Ik vind het wel geruststellend om te lezen dat jullie allemaal aangeven dat dit erbij hoort en dat dit voorbij gaat. Dat doet me wel goed, dat jullie hier eerder zijn geweest en inmiddels de ervaring hebben dat dit voorbij gaat. Dat stelt me wel wat gerust, want soms vind ik het zó'n eng idee dat ik nooit meer de oude wordt, dat ik altijd zo blijf. Zo mat, zo moe, zo... saai...
Morgen begin ik met mijn 1e behandelsessie. Ik verwacht dat dat eerst wel weer een gesprek zal zijn. Daarna zal dan wel begonnen worden met de daadwerkelijke therapie. Ik zie onwijs tegen de EMDR op, waarbij ik terug moet gaan naar mijn angsten. Hetgeen wat ik nu altijd zo heb weggeduwd, zo niet aan wilde, maar wat me nu opbreekt en me belemmert. Ik hoop zó dat ik daar van af kom en dat ik me durf uit te spreken en voor mezelf durf te gaan staan. Maar waar ik ook een beetje bang voor ben: wat nou als ik iemand word die helemaal niet meer leuk is? Dat ik bijv. iemand wordt die alleen nog maar met zichzelf bezig is en bijv. heel egoÏstisch word? Ik moet bijv. leren om meer ruimte voor mezelf in te nemen
zondag 23 november 2014 20:21
Kaasmadam: het gaat voorbij!
Rust nu. Rust, rust, rust en lief voor jezelf zijn. Dat betekent niet in bed liggen of op de bank liggen. Ik kreeg het advies goed te eten, vaste tijden naar bed en opstaan. Voetenbadje voor naar bed met dode zeezout of lavendel. Veel naar buiten, natuur in, fietsen, wandelen, al je zintuigen openzetten. Geen afspraken en weinig sociale contacten. Dat laatste omdat ik me kan verliezen in anderen. Maar heb veel negativiteit niet gemist!
Elke ochtend ging ik naar het bos en smiddags ook weer. Tegen boom aanzitten, eekhoorntjes kijken.
Vergeetachtige herken ik ook. En het idee dat je totaal geen grip meer hebt ook. En ook dat komt weer terug! Het is gewoon een kutgevoel.
Rust nu. Rust, rust, rust en lief voor jezelf zijn. Dat betekent niet in bed liggen of op de bank liggen. Ik kreeg het advies goed te eten, vaste tijden naar bed en opstaan. Voetenbadje voor naar bed met dode zeezout of lavendel. Veel naar buiten, natuur in, fietsen, wandelen, al je zintuigen openzetten. Geen afspraken en weinig sociale contacten. Dat laatste omdat ik me kan verliezen in anderen. Maar heb veel negativiteit niet gemist!
Elke ochtend ging ik naar het bos en smiddags ook weer. Tegen boom aanzitten, eekhoorntjes kijken.
Vergeetachtige herken ik ook. En het idee dat je totaal geen grip meer hebt ook. En ook dat komt weer terug! Het is gewoon een kutgevoel.
zondag 23 november 2014 20:31
Voor mij voelde het ook alsof ik alles verloor. Alsof ik jongleerde met breekbare balletjes die voor mij op de grond langzaam allemaal kapot vielen. Toen ik ook nog naar huis werd gestuurd door mijn leidinggevende voelde het voor mij alsof ook het laatste balletje kapot viel. Achteraf was dat laatste zetje het beste wat hij kon doen, toen pas kon ik (uiteindelijk, want de eerste weken voelde ik mij echt waardeloos) met mijzelf aan de slag.
Dat plannen herken ik trouwens ook,dat leverde mij veel stress op. 9 van de 10 keer zei ik de afspraak dan ook af, alleen die met de psycholoog zei ik nooit af. Eigenlijk lukt afspraken plannen met vrienden mij de afgelopen week pas weer goed.
Afgelopen week ben ik voor het eerst weer langs het werk geweest, zag ik ontzettend tegenop. Ik ben blijdat ik ben geweest, er is veel begrip en steun. Volgende week ga ik weer even heen.
Het gevoel wat jij nu hebt over de EMDR herken ik. Het engste wat ik ooit heb gedaan is daaraan beginnen. Ik was bang voor mijn gevoelens, bang voor alles wat ik heel ver weg heb gestopt.
Ook wist ik niet hoe ik "eruit" zou komen. Of ik wel mijzelf wou zijn, want, wie was ik nou eigenlijk echt?
Nu kan ik zeggen dat ik oprecht blij ben met wie ik ben. Ik weet niet echt of ik nou heel veel ben veranderd. Het zat er altijd al wel, ik kon het alleen niet laten zien. Ik nam er de tijd niet voor. En ik heb door mijn jeugd en ervaringen "afgeleerd" om mijzelf te zijn. Ik zat in een overlevingsmechanisme die mij lang overeind heeft gehouden en wie ik echt was kon er daardoor nooit echt zijn.
Ik merk nu bij mijzelf dat ik een stuk meer rust ervaar, ik vind het fijn om nu alleen te zijn. Ik kan het prima vinden met mijzelf. Een goed voorbeeld is dat ik een poosje geleden alleen naar een concert ben geweest, ik had geen beter gezelschap kunnen hebben dan mijzelf.
Ook kan ik weer meer genieten, de constante stress en druk die ik ervaren is er niet. Het perfectionisme wat ik had is ook weg. Ik streef het ook niet meer na.
Ik heb veel gehad (en nog steeds) aan muziek. Ook hebben mijn kinderen mij veel doen inzien (dit klinkt zwaarder dan het is).
De EMDR heb ik zeker de eerste 3 keer als heel heftig ervaren. Ook dat het doorwerkte en niet stopte als ik de praktijk uit was. Normaal gesproken beginnen ze met een intake en daarna de eerste keer EMDR. De schematherapie doe ik thuis, daar heb ik een boek voor. Hier lees ik niet dagelijks in. Tegenwoordig 1 keer in de week, het helpt om mij bewust te houden van mijzelf, en om bij mijzelf te kunnen blijven.
Dat plannen herken ik trouwens ook,dat leverde mij veel stress op. 9 van de 10 keer zei ik de afspraak dan ook af, alleen die met de psycholoog zei ik nooit af. Eigenlijk lukt afspraken plannen met vrienden mij de afgelopen week pas weer goed.
Afgelopen week ben ik voor het eerst weer langs het werk geweest, zag ik ontzettend tegenop. Ik ben blijdat ik ben geweest, er is veel begrip en steun. Volgende week ga ik weer even heen.
Het gevoel wat jij nu hebt over de EMDR herken ik. Het engste wat ik ooit heb gedaan is daaraan beginnen. Ik was bang voor mijn gevoelens, bang voor alles wat ik heel ver weg heb gestopt.
Ook wist ik niet hoe ik "eruit" zou komen. Of ik wel mijzelf wou zijn, want, wie was ik nou eigenlijk echt?
Nu kan ik zeggen dat ik oprecht blij ben met wie ik ben. Ik weet niet echt of ik nou heel veel ben veranderd. Het zat er altijd al wel, ik kon het alleen niet laten zien. Ik nam er de tijd niet voor. En ik heb door mijn jeugd en ervaringen "afgeleerd" om mijzelf te zijn. Ik zat in een overlevingsmechanisme die mij lang overeind heeft gehouden en wie ik echt was kon er daardoor nooit echt zijn.
Ik merk nu bij mijzelf dat ik een stuk meer rust ervaar, ik vind het fijn om nu alleen te zijn. Ik kan het prima vinden met mijzelf. Een goed voorbeeld is dat ik een poosje geleden alleen naar een concert ben geweest, ik had geen beter gezelschap kunnen hebben dan mijzelf.
Ook kan ik weer meer genieten, de constante stress en druk die ik ervaren is er niet. Het perfectionisme wat ik had is ook weg. Ik streef het ook niet meer na.
Ik heb veel gehad (en nog steeds) aan muziek. Ook hebben mijn kinderen mij veel doen inzien (dit klinkt zwaarder dan het is).
De EMDR heb ik zeker de eerste 3 keer als heel heftig ervaren. Ook dat het doorwerkte en niet stopte als ik de praktijk uit was. Normaal gesproken beginnen ze met een intake en daarna de eerste keer EMDR. De schematherapie doe ik thuis, daar heb ik een boek voor. Hier lees ik niet dagelijks in. Tegenwoordig 1 keer in de week, het helpt om mij bewust te houden van mijzelf, en om bij mijzelf te kunnen blijven.
zondag 23 november 2014 20:43
Die angst herken ik, kaasmadam. Ik dacht ook toen ik aan therapie begon: ja maar, dadelijk verander ik zo erg dat ik een heel ander persoon word. Vind ik mezelf dan nog wel leuk? Vind mijn man mij nog wel leuk? En mijn vrienden en familie? Maar nu, zowat een jaar later, heb ik die angst niet meer. Tuurlijk ben ik veranderd, dat was ook de bedoeling. Maar ik ben niet geworden waar ik bang voor was. Ik voel me van binnen anders, beter, een nieuwere versie van mezelf. Ik vind mezelf aardiger en leuker, daardoor gun ik mezelf meer en kom ik veel meer voor mezelf op. Zelf merk ik hier het meeste van, door hoe ik me voel. Mijn omgeving merkt het af en toe, omdat ik me eerder laat gelden of een keer nee zeg. En dat gaat allemaal op een heel natuurlijke en normale manier. Ik let daar heel scherp op, omdat ik dus ook bang was een egoïstisch kreng te worden, en ik vraag mijn man ook regelmatig hoe ik overkom. En dat gaat dus allemaal prima. Het gaat ook geleidelijk, je verandert niet van het ene op het andere moment. Zo wen je er zelf langzaam aan en groeit ook je omgeving er langzaam in mee. Nieuw gedrag wordt geleidelijk aan je natuurlijke gedrag. Het is een heel bijzonder proces om mee te maken. Helaas is het niet makkelijk, ik snap heel goed dat je opziet tegen de therapie. Maar het is super knap dat je hier nu aan begint en het zal je uiteindelijk heel veel opleveren. Ik wens je heel veel succes en kracht toe.
