Depressie, alweer

Mijn tip, als koppige ervaringsdeskundige; toch in overleg gaan over medicijnen. Dat neemt je vooruitgang niet weg hoor. Vooruitgang boeken kost vreselijk veel energie, hard werk. En het is onzin dat je niet een periode even wat extra hulp mag vragen om daarvan bij te komen. Het helpt ook niet mee dat we overduidelijk de herfst in gaan. Tenminste, daar ben ik heel gevoelig voor. Probeer medicijnen niet als een stap terug te zien, maar meer als ronddrijvende boeien waar je even op kunt bijkomen als je weer een stuk tegen de stroming in gezwommen hebt. Het moment dat je voor altijd zonder kunt komt echt wel.

.

.

Wat is het scenario als je niks doet/afwacht en wat als je hulp zoekt?

Ik denk te lezen dat je dat zelf wel weet. Uiteindelijk zal je er zeer ws toch aan moeten: medicatie event wat therapie.

Hoe langer je wacht, hoe dieper je terugval, langer je herstel gaat duren.

Zoek een goede psychiater, wellicht zijn er nog psychofarmacologische mogelijkheden waarbij je minder bijwerkingen ervaart.

Sterkte

.

Je schrijft zelf: "Ik voelde me psychisch wel beter". Jouw omgeving verzint dus niet dat de medicatie jou helpt, dat hebben zij eerder zien gebeuren en dat geef je zelf ook toe.



Je schrijft ook dat jij lichamelijk wel veel last hebt van de bijwerkingen van de medicatie, en: "Afgelopen voorjaar ben ik met de AD gestopt om te kijken of ik me lichamelijk ook beter zou voelen en het ging dus best goed."



Is het een idee om toch te beginnen met medicatie, en desnoods in overleg met de arts/psych nog wat meer te experimenteren met welk middel het beste bij je past?



En mocht je dan toch lichamelijke klachten houden door de bijwerkingen, dan denk ik dat je niet meteen de medicatie de deur uit moet doen, maar beter opnieuw bij de huisarts aan de bel kunt trekken om samen te kijken hoe de lichamelijke klachten door de bijwerkingen het best bestreden/verzacht kunnen worden.



Sterkte!

Ja, en hou in gedachten: dit wordt je eerste najaar sinds tijden ZONDER ad.

Onderschat dat niet..! Mag je best even bij stilstaan, dat dat een behoorlijke hobbel kan zijn. Najaar.

quote:belle_epoque schreef op 03 oktober 2015 @ 23:07:

Ik heb verschillende soorten AD geprobeerd, voordat er eentje daadwerkelijk iets positiefs bracht. Wel heel veel nare bijwerkingen in de eerste weken (wat normaal is), maar ook daarna. Ik ben heel tenger en slikte een heel lage dosering.



Ik snap het advies van medicatie, maar voel zo veel weerstand. Eerst weer zoeken naar iets wat helpt, weer die bijwerkingen door. Tijdens mijn vorige zoektocht naar een goed middel is het twee keer nodig geweest om de crisisdienst te bellen. Ik kreeg heel heftige suïcidale gedachten en het heeft niet veel gescheeld of ik was er niet meer geweest. Ik weet of ik dat nog een keer kan doorstaan. En dan nog maar afwachten welke bijwerkingen blijvend zijn. Ik had er veel last van, maar zat al op de laagste dosering.



Alle bijwerkingen weer door is inderdaad rot. Maar ik weet wel dat die heftiger worden naarmate je verder heen bent. Snel schakelen is dus wenselijk. Dan zul je ongetwijfeld ook last hebben, maar met een beetje geluk wel minder heftig dan toen.



En hoe rot ook, het is ook een voordeel dat je weet hoe je de vorige keer reageerde. Dat betekent namelijk dat jij je daar nu op voor kunt bereiden en beschermende maatregelen kunt treffen.



Overigens kun je een tweede keer ook veel minder last hebben, omdat je lijf het middel herkent. Een oom van mij had dat, die verzette zich ook enorm, maar had de tweede keer helemaal nergens last van. Niet in het begin en ook niet later. Het kan dus ook enorm meevallen.

.

De weerstand die je voelt is natuurlijk onderdeel van je depressie. Zoals koorts bij griep hoort, hoort bij jou de boosheid, weerstand en moedeloosheid bij je ziekte. En dat is verneukeratief want objectief gezien heb je ook alle reden om boos en moedeloos te zijn en er de energie niet voor te hebben hier wee doorheen te moeten.



Dwing jezelf toch tot hulp zoeken en behandeling.



Mijn persoonlijke ervaring is dat pillen het meeste voor me doen. Mbt therapie ben je ook wel eens uitgepraat en zeker de stroming die vindt dat het aan je manier van denken ligt en dus de schuld bij jezelf legt (je denkt verkeerd) heeft bij mij ook altijd weerstand opgewekt. Ik dacht niet verkeerd, ik voelde verkeerd.



Ik heb uiteindelijk na een tijd tobben en zoeken pillen gevonden die erg goed helpen. Nu ben ik niet zo gevoelig voor bijwerkingen, dat scheelt.



Elektroshocks is evt ook het proberen waard. Schijnt behoorlijk goed te helpen.

alleen even deze, voor nu kan ik niets iets beters toevoegen dan hierboven staat. Maar ik vraag je wel om toch een sprankje moed te houden, alsjeblieft. Als je nu niet je eigen lichtje kan zijn, laat het anderen dan even voor je zijn

Ik herken het helaas ook. Na jaren therapie in en therapie uit te zijn gegaan zit ik nu op een soort onderhoudsdosis AD, en dat lijkt te werken tot zo ver. Mijn arts vergeleek het met bijvoorbeeld suikerziekte waarbij je dagelijks insuline moet gebruiken, aangezien ik ook niet bepaald stond te springen om WEER aan de medicatie te moeten.



Nu heb ik niet erg last gehad van bijwerkingen, dus dat scheelt. Sterker nog, ik krijg juist last als ik mijn medicatie vergeten ben. Dan heb ik last van de beruchte 'brain zapps'.

.

In je OP lees ik dat je vind dat je niet serieus genomen word.

Je word behandeld dat je anders moet doen en denken.

Jouw gedrag en jouw gedachten zijn fout schrijf je en ik vind als ik dat lees dat je niet serieus genomen word.

Beschrijf eens wat jou gedachten zijn en wat volgens anderen daar fout aan is.

Als je het vervelend vind om hier uit de doeken te doen mag je mij wel een pb sturen.

Ik ben het eens dat de stelling dat je gedachten en denken verkeerd zijn, niet echt constructief is.



Natuurlijk kun je met cognitieve therapie veel verbeteren. Als je in een paniekaanval zit of je hebt door een depressie een groot schuldgevoel of zelfhaat, dan helpt het uiteraard om dat soort gedachten te leren relativeren. Ook de wetenschap dat je niet bent wat je denkt en dat je die gedachtes dus terzijde kunt schuiven is nuttig.

Het kan helpen om de depressie beter door te komen.



Maar dat een depressie veroorzaakt zou worden door het 'verkeerde denken' en dat je -als je eenmaal de juiste manier onder de knie hebt- dus geen depressies meer zou hebben, is wmb pertinent onjuist.



Een verkeerde gedachte zeg maar

Haha Hiltje misschien moeten de therapeuten eens in therapie met hun verkeerde gedachtengang.

De Therapeut gaat er vaak vanuit dat als je hulp vraagt jij het probleem bent.

Je krijgt dus geen erkenning maar ze gaan mee met de mensen in jouw omgeving dat jij fout bent.

Daardoor kun je nog verdrietiger worden en daar word dan de label depressie aangehangen.

De omgeving krijgt dus bevestigd dat je fout bent en niet jezelf mag zijn.

quote:belle_epoque schreef op 04 oktober 2015 @ 18:51:

[...]





Precies dit! Tuurlijk heb ik geleerd van de therapieën die ik gevolgd heb. Ik denk zelfs dat het voor iedereen wel eens goed is om zo meer inzicht te krijgen in je eigen denken en handelen. Maar het blijft voor mij symptoombestrijding tijdens de depressie, hulp om de depressie door te komen of zelfs om te overleven. Maar daarna gaat het leven door en blijf ik heel vatbaar voor depressies. Deels omdat ik erfelijk belast ben, deels door mijn karakter en toch ook echt een deel door hoe mijn leven loopt.



Iedereen heeft natuurlijk wel eens wat, maar doordat ik gevoelig ben voor depressies zijn de gevolgen zo groot. Een overlijden, verlies van een baan, liefdesverdriet etc. zijn bij mij echte triggers. En helaas maak ik best veel mee en omdat ik alleenstaand ben kan ik het verdriet niet altijd delen. In plaats van dat het verdriet slijt, wordt alles donker en naar en ben ik zo weer een jaar of langer verder. Ik vind mijn leven heel zwaar, terwijl ik heus wel weet dat andere mensen dezelfde dingen doormaken en redelijk overeind blijven.



Ik zou zo graag willen weten of ik mezelf minder vatbaar kan maken. Of ik kan leren een beginnende depressie om te buigen. Hoe ik me kan wapenen tegen de depressies. Oftewel ik wil een oplossing en geen symptoombestrijding en pillen die me lichamelijk ziek maken. Ik wil leven en niet steeds overleven.



Wat mij nu al een aantal jaar depressie-vrij houdt, zijn 2 dingen.



Met stip op nr 1 de juiste medicijnen. Ik heb altijd (vanaf mijn 24 e en ben nu begin 40) medicijnen geslikt, maar een paar jaar geleden echt 3 jaar bij een vrijgevestigde psychiater geweest. De medicijnen die ik toen had, hielpen wel (zonder werd een helemaal een ramp) maar echt goed ging het niet. Uiteindelijk besloten andere antidepressiva te nemen (stap 2 zou een anti psychoticum of lithium naast de bestaande SSRI zijn).



Met die nieuwe pillen voelde ik me binnen 3 weken beter dan ik me 3 jaar lang had gevoeld. Ik was er zelfs een beetje boos van. Ik had me jaren lang braaf en trouw helemaal murw getherapied, geminedfullnessed, gezond geleefd, genoeg beweging, structuur in de dag, bladiebladiebla de hele rimram. En ik neem een ander pilletje en de mist klaart op en opeens gaat alles vanzelf waar ik eerst zo voor moest knokken.

Ik heb toen zelfs mijn oude vak weer kunnen oppakken terwijl een eerdere reintegratie-poging was mislukt omdat ik het niet volhield.



Punt 2 is dat ik mijn leven rigoureus heb omgegooid. Ik had een zware baan en carriere en bijbehorend hedonistich leven met mensen die ook alles konden en alles hadden. Dat is 12 jaar lang (met medicatie) redelijk goed gegaan.

Inmiddels is een carriere niet meer aan de orde, ik ben deels afgekeurd wegens de chronische en terugkerende depressies, maar dat gaf me ook de mogelijkheid om een paar flinke stappen terug te doen. Ik werk nu 3 (korte) dagen in een ondersteunende rol met een geweldige werkgever en veel flexibiliteit. In mijn vrije tijd rust ik uit en kom ik bij en doe ik regelmatig ook wat leuks en sociaals maar mijn activiteiten zijn denk ik nog maar 1/3 van wat ze waren. Mijn inkomen is ook nog maar 1/3 maar daar heb ik me op ingesteld en aan aangepast (en mijn financiele situatie is - dankzij die carriere die ik eerder had gemaakt- nog lang niet slecht).



Ik ben trouwens ook alleen en ondanks meerdere pogingen om de ware liefde te vinden, denk ik momenteel toch weer heel sterk dat ik het beter in mijn eentje doe. Ik heb mijn handen behoorlijk vol aan mezelf en me ook nog aanpassen aan een ander en die ander op zijn tijd steun en aandacht geven word me teveel. Ik ben trouwens graag alleen, dat scheelt enorm (maar dat heb ik wel moeten leren).



Jij zegt dat het alleen zijn je juist zwaar valt. Maar weet je. In the end doe je het toch allemaal helemaal alleen. Zeker je depressies uitzitten en doorkomen is echt een solo-ding en steun van een partner heeft ook echt zijn grenzen. Er wordt altijd wat terug verwacht en naast nemen is een relatie ook vooral geven. Ik heb wel een fijn sociaal leven opgebouwd met mensen om me heen. Maar die gebruik ik zelden voor zware emotionele steun en veel meer voor de wekelijkse verstrooiing, leuke dingen en genietmomenten.



(Needless to say dat kinderen in mijn situatie dus ook nooit aan de orde is geweest en mijn belastbaarheid is dat waarschijnlijk beter ook).

of dat ik het meer moet zoeken in accepteren dat ik zo ben.



Sorry, heb niet alle antwoorden gelezen die je hebt gekregen, alleen er door heen gescrold en zag daar al heel wat voorbij komen. Ik herken mezelf heel erg in je OP. En ik kan je alleen zeggen dat wat ik gequote heb van je, eigenlijk het belangrijkste is wat ik zelf toepas. En dat is niet eens accepteren, maar proberen het te accepteren.



Op de zwaarste momenten is dat waar ik me aan vasthoud. En de wetenschap dat, ook al kun je je het in het dal niet voorstellen, er toch ook een weg naar een top is.



Ik houd me vast aan ritme, beweging, gezonde leefstijl en als het weer zover is; accepteren…



Heel veel sterkte, lokaal heb je niks aan m'n post; weet dat je niet echt alleen bent hier in, al voelt het wel zo

Hoe oud ben je belle_epoque?

quote:belle_epoque schreef op 04 oktober 2015 @ 20:45:

Dank jullie allemaal voor het delen van jullie verhalen, ervaringen en tips.

Ik lees veel dat medicatie toch echt de moeite van het proberen waard is.

Maar het staat me zo tegen! Ergens weet ik dat ik er uiteindelijk weer aan moet, maar kan/wil die stap nog niet zetten. Ik ga me wel verdiepen in andere soorten AD, want mijn huisarts heeft mij alleen SSRI's voorgeschreven en toen ik voor schematherapie bij een GGZ instelling liep, heeft de psychiater daar niets aan mijn medicatie veranderd. Hij vond de klachten die ik had nog allemaal redelijk 'normaal' en ik moest er maar mee leren leven. Ik voelde me psychisch immers beter.



Kan ik via de huisarts verwezen worden naar een psychiater? Of moet ik dan eerst weer in therapie zijn? Want dat ga ik sowieso voorlopig niet meer doen. Ik zou echter wel eens met een psychiater verschillende medicatie opties willen bespreken. Mijn huisarts heeft in mijn ogen te weinig expertise.



Verder veel herkenning in jullie verhalen, wat toch iets helpt. Weten dat ik niet de enige ben die hiermee worstelt. In mijn omgeving ken ik niemand met vergelijkbare problematiek en die hier open over is. Er is weinig begrip en veel oordeel. Het helpt echt dat er hier serieus wordt gereageerd er begrip is voor waar ik mee worstel.



Fijn dat de reacties een beetje helpen. Dat is ook de reden dat ik -zo nu en dan- erg open ben over mijn situatie. Er kan soms zo'n taboe op rusten of mensen hebben er rare ideeen bij en ik wil dat -binnen mijn mogelijkheden- wel open breken.

Ik ben niet zielig of raar maar ben wel gevoelig voor depressies en ik ben daar in mijn omgeving redelijk open over, maar geef weer weinig ruimte om daar bekritiseerd op te worden, en heb toch het idee dat ik respect krijg.

Toen ik weg ging bij mijn laatste werkgever- omdat ik het wegens mijn gezondheid niet vol hield- waren ze volledig op de hoogte en heb ik heel veel respect ervaren.



Vraag bij je huisarts of hij/zij een vrijgevestigde psychiater kent waarnaar hij wil doorverwijzen. En kent hij niemand, pak dan zelf de gouden gids en bel er een aantal en vraag of ze nieuwe patienten opnemen en vraag daarna je huisarts of hij naar diegene wil doorverwijzen.



GGZ instellingen focussen vaak op multidisciplinair behandelen. Voornamelijk therapie of directe hulpverlening via goedkopere krachten (psychologen en verpleegkundigen) en vrij beperkt medicatie advies via een psychiater. Werkt vaak heel goed, efficient en het meest goedkoop, en je kunt ook wel weer terug naar zo'n instelling en zelf aangeven dat je wel even uitgetherapied bent en vooral medicatie advies wil. Maar een vrijgevestigde psychiater is echt een een-pitter en zit minder aan die vorm van hulpverlening en protocollen vast.



Ik heb overigens eerst een SSRI (citalopram) geslikt en ben overgegaan op een tricyclisch antidepressiva (anafranyl) omdat ik daar ooit mee begonnen was en dat toen goed hielp. Later ben ik -zonder urgente noodzaak- overgegaan op een SSRI omdat dat moderner was en ik heb het daar ook lang goed op gedaan. Een tricyclisch antidepressiva is een tweede-generatie antidepressiva en minder specifiek en verfijnd. Het is grofgezegd (want ze weten nog zo weinig over de specifieke werking) meer een schot hagel en in zoverre raakt dit dus bij bepaalde spots, die de andere medicatie niet raakte. Het middel heeft wel veel meer bijwerkingen, maar ik heb het geluk dat ik niet erg gevoelig ben voor bijwerkingen I al voelde ik me de eerste 2 weken ook raar). Het is overigens hetzelfde middel dat Mike Bodde slikt die daar het boek 'Pil' over heeft geschreven en die daardoor ook na 10 jaar tobben de oplossing vond. Dat is overigens toeval, want bij iedereen werkt elk middel weer anders en dat kun je alleen ondervinden door uit te proberen, dus waar ik baat van heb kan een ander juist weer ellende van krijgen.



Overigens heb ik een vriendin die ook na heel lang tobben aan de mao-remmers is gegaan. Was bij een psychiater die daar mee experimenteerde en er goede resultaten mee haalde. Ze is toen 4 weken klinisch opgenomen om de start te maken. Het hielp haar goed tegen depressies maar voor haar waren de bijwerkingen te sterk, dus ze kon het niet volhouden. Die psychiater liet haar daarop vrij bot vallen en verwees haar terug naar Psyq (de GGZ-instelling). Vervolgens is ze n.a.v. een verhaal van een vriendin van haar over ADD aan de ritalin (of iets soortgelijks) gegaan. Gewoon via de huisarts. Hielp als een dolle. Heeft zich meer dan een jaar geweldig gevoeld, wel nog met antidepressiva ernaast. De laatste keer dat ik haar sprak leek het effect daarvan echter minder te worden en nu gaat ze weer terug naar de psychiater voor advies en evt een ander AD(H)D-middel.

Maar zij liep dus al 20 jaar in het psychiatrisch circuit, had al een diagnose bipolair en was gedeeltelijk afgekeurd voordat bleek dat ze zeer waarschijnlijk in het ad(h)d- spectrum zit.



Wat ik maar wil zeggen: de ene medicatie is de andere niet en bij elke persoon werkt elk middel weer anders. Ik heb echter de stellige indruk dat er met medicatie meer te bereiken valt dan met therapie, zeker als de basis al bij je op orde is gebracht met eerdere therapie en je op zich een normaal levensritme aanhoudt (dus niet met psychiatrische thuiszorg en therapie tot een gewoon dagritme gebracht hoeft te worden). En als heftige trauma's en erg verstoorde zelfbeelden en persoonlijkheidsstoornissen niet aan de orde zijn.



Waarom zie je zo op tegen medicatie trouwens?



(Want ook dat herken ik uit mijn moeilijke perioden. Toen vond ik medicatie echt een issue en een discussie punt. Nu ik gewoon functioneer interesseert het me niets dat ik elke avond een roze pil naar binnen gooi.)