Extreem introvert en ik heb er last van

19-01-2017 16:43 180 berichten
Ik vind dit een beetje eng, om dat ik nooit eerder een topic heb geopend over mijn psyche (behalve dan over de vraag hoe therapie werkt, maar dan zonder inhoudelijk op mij zelf in te gaan), but here we go..



Ik ben erg in mij zelf gekeerd. Altijd al geweest, als kind heb ik maanden aan een stuk niets gezegd, om dat mijn innerlijk wereld gewoon zo uit gebreid is. Ouders in de stress natuurlijk...maar je ontdekt van zelf sociale constructies als je af wijkt tov het gemiddelde en ook in staat bent je wat aan te passen



Ik ben ook wel verlegen, maar ik bedoel de introvertie niet op die manier. Ik zit uren, dagen, weken in mijn hoofd. En het wordt steeds erger eigenlijk, zodanig dat de wereld om me heen me vreemd lijkt. Ik bedoel niet dat ik een psychose heb of zo, dat zeker niet. Maar het is een wereld op zich daar tussen die schedel wanden. Ik kan elk herinnering in mijn hoofd 'grijpen' en dan ben ik exact daar weer. Niets is echt lineair. Het zijn niet per se slechte herinneringen zo als met trauma's, maar gewoon, herinneringen. Het is beperkend. Terwijl in de buitenwereld iets gebeurt, gebeurt er ook iets 'voor mijn netvlies', ik kijk door 2 paar ogen, eentje uit herinnering x en eentje in real time.



Het echt problematische is dat ik continu bedenk wat mensen denken tov mij, continu parameters die fluctueren en ik continu bang ben dat als ik a doe, dan b volgt (meestal afkeuring). Ik mijd mensen, ik heb ook vrij wel niemand eigenlijk in mijn leven (meer), gewoon om dat ik voel dat ik mij niet lang meer normaal kan voor doen. Dat doe ik op mijn werk al.



Ik heb therapie, vind het een beetje onzinnig allemaal, maar ik ga wel door hoor. Het woord 'medicatie' is gevallen, maar ik wil daar toch nog even over na denken. Ik doe zeer analytisch werk, en dat extreem visuele stelt mij in staat om mijn werk goed te doen. Dat is dan een plus punt, voor de rest lijkt het me zo veel beter als die wervelwind aan plaatjes in mijn hoofd verdwijnt.



Herkent iemand dit? En wat hielp jou? Of koester je het juist? Nog maals ik vind dit best wel eng, want het is heel persoonlijk en ik vind het zelf ook best wel vaag. Misschien stel ik me gewoon aan. Ik ben ook niet goed met woorden en zeker niet om mijn plaatjes te vertalen naar woorden



Alle reacties Link kopieren
Is er iets gebeurd in je verleden waardoor je afwijzing verwacht?



Ik heb EMDR gehad en daarna dacht ik niet meer na over mogelijke afwijzing. Dat gedeelte wat altijd onderdeel leek van mij, was gewoon weg.
quote:Dropdrop schreef op 19 januari 2017 @ 16:49:

Is er iets gebeurd in je verleden waardoor je afwijzing verwacht?



Ik heb EMDR gehad en daarna dacht ik niet meer na over mogelijke afwijzing. Dat gedeelte wat altijd onderdeel leek van mij, was gewoon weg.

Nee, niet iets dat een ander echt heeft gedaan, meer mijn eigen perceptie. Ik denk niet dat ik per se meer afwijzing heb mee gemaakt dan een ander. Ik ben bang dat het zo geëtst wordt in mijn geheugen. Of dat ik gewoon een mietje ben he dat kan ook haha.



Ik ben erg sceptisch over EMDR. Wel fijn dat het jou zo goed heeft geholpen.
Alle reacties Link kopieren
Ik dacht gelijk aan autisme... Of herken je jezelf daar totaal niet in?
quote:Snoepeke schreef op 19 januari 2017 @ 16:58:

Ik dacht gelijk aan autisme... Of herken je jezelf daar totaal niet in?Nee niet echt. Met een beetje fantasie pas ik in elke stoornis, iedereen overigens, dus mja (over analyseren doe ik dus ook continu lol). Maar bij voorbeeld het kenmerk over inleven en zo dat beetje absent is bij autisme, neuh dat herken ik niet. Ik kan me vaak wel in leven. Ik ben absoluut niet erg empathisch verder hoor, maar ik kan me dingen voor stellen. Eh tl;dr: nee.
Alle reacties Link kopieren
ik herken het wel een beetje, maar in mindere mate. bij mij helpt het ook om intensief ergens mee bezig te zijn, zodat ik geen tijd heb om me terug te trekken in mijn hoofd.

ik ben overigens niet verlegen.

ben je compleet open en eerlijk naar je therapeut?
quote:Emperor schreef op 19 januari 2017 @ 17:03:

ik herken het wel een beetje, maar in mindere mate. bij mij helpt het ook om intensief ergens mee bezig te zijn, zodat ik geen tijd heb om me terug te trekken in mijn hoofd.

ik ben overigens niet verlegen.

ben je compleet open en eerlijk naar je therapeut?Ik probeer het, maar nee, nog niet. Of dat ooit gaat gebeuren weet ik niet. Ik wantrouw mensen van nature wel, en eerlijk gezegd vind ik mensen ook niet snel snugger. Dat houdt me dan tegen, dat je zeg maar je ziel op tafel legt (wat voor mij echt heel moeilijk is) en dan er een compleet voor mij ongerelateerd dom antwoord uit komt, dat voor mij echt niet logisch is. Dan kan ik echt agressief worden (op mijn wijze dan, ik gebruik geen geweld of zo). Die van mij komt meteen met actie lijstjes en things to do, daar raak ik meteen van in de stress. Snap wel dat iedereen een andere manier heeft van dingen aan pakken maar de moed zinkt me dan al in de schoenen.
quote:Emperor schreef op 19 januari 2017 @ 17:03:

ik herken het wel een beetje, maar in mindere mate. bij mij helpt het ook om intensief ergens mee bezig te zijn, zodat ik geen tijd heb om me terug te trekken in mijn hoofd.

ik ben overigens niet verlegen.

ben je compleet open en eerlijk naar je therapeut?Overigens ik verwacht wel van jou dat je eventuele nick hier na 'god emperor' wordt
Alle reacties Link kopieren
ik denk dat het je enorm veel energie kost om jezelf zo 'in de hand te houden.' heb je al eens ondervonden hoe het is om jezelf in gezelschap er helemaal te laten zijn zoals je bent, zonder trucjes, maskers en voorbereidingen?
Alle reacties Link kopieren
quote:strikjemetstippels schreef op 19 januari 2017 @ 17:07:

[...]



Overigens ik verwacht wel van jou dat je eventuele nick hier na 'god emperor' wordt
quote:Emperor schreef op 19 januari 2017 @ 17:10:

ik denk dat het je enorm veel energie kost om jezelf zo 'in de hand te houden.' heb je al eens ondervonden hoe het is om jezelf in gezelschap er helemaal te laten zijn zoals je bent, zonder trucjes, maskers en voorbereidingen?

Nou ik doe weinig meer eigenlijk. Ik best een stom bestaan om eerlijk te zijn, ik lieg daar wel over op mijn werk om dat ik mij schaam. Er zijn bij mij wel meer vreemde vogels, volgens mij kunnen die niet eens normaal doen, maar dat is toch anders op de een of andere manier. Schijnen er ook geen last van te hebben of zo.



Maar ja het kost idd moeite. Ik heb wel eens met iemand af gesproken tijdje terug (een meid die ik ergens leerde kennen, gewoon vriendschappelijk) maar dan zit ik daar, te luisteren en ja en nee te zeggen, terwijl ik zelf niets heb te vertellen. Dat is zo deprimerend en vervreemdend dat ik dat niet vaker heb gedaan meer. Dat is toch al weer een jaar terug.
Alle reacties Link kopieren




Hier op het forum kom je toch vrij normaal over, dus wat anderen van je denken zit waarschijnlijk meer in jouw eigen hoofd dan in dat van anderen.
De tand des tijds kan een antieke kast nou juist nét dat karakter geven. Zonde om over te schilderen. Avena.
quote:Ceylon schreef op 19 januari 2017 @ 17:17:





Hier op het forum kom je toch vrij normaal over, dus wat anderen van je denken zit waarschijnlijk meer in jouw eigen hoofd dan in dat van anderen.

Dat is lief!



Ja dat zou best wel eens zo kunnen zijn. Aan de andere kant ik ben net een weet ik veel, hyper gevoelige mass spectrometer of zo, ik pik elk klein signaal op. Dat signaal wordt dan gevoed aan mijn parameters en daar komt dan iets uit dat ik moet aan passen. Dood vermoeiend wel. Ik ben in mijn hoofd overigens ook niet aardig naar anderen. Niet bewust met opzet.
Alle reacties Link kopieren
quote:strikjemetstippels schreef op 19 januari 2017 @ 17:16:

[...]



Nou ik doe weinig meer eigenlijk. Ik best een stom bestaan om eerlijk te zijn, ik lieg daar wel over op mijn werk om dat ik mij schaam. Er zijn bij mij wel meer vreemde vogels, volgens mij kunnen die niet eens normaal doen, maar dat is toch anders op de een of andere manier. Schijnen er ook geen last van te hebben of zo.



Maar ja het kost idd moeite. Ik heb wel eens met iemand af gesproken tijdje terug (een meid die ik ergens leerde kennen, gewoon vriendschappelijk) maar dan zit ik daar, te luisteren en ja en nee te zeggen, terwijl ik zelf niets heb te vertellen. Dat is zo deprimerend en vervreemdend dat ik dat niet vaker heb gedaan meer. Dat is toch al weer een jaar terug.



Een paar jaar geleden heb ik met ´jouw type´ gesproken. Meisje, hoogzwanger, antwoordde alleen met ja of nee. Ik ben echt heel erg goed in praten en doorgaans krijg ik een gesprek echt wel op gang, maar met dit meisje dus niet.

Dat ging echt zo;



Zwanger, wat leuk, hoe ver ben je?

Nog twee weken.



Dus de babykamer is al af?

Ja.



Leuk kamertje geworden?

Ja.



Verheug je je een beetje op het kleintje?

Ja.



Weten jullie al wat het wordt?

Ja.



Ehm... hoe saai je leven ook is, als je antwoord geeft in één-woord-zinnen ben ook ik na een half uurtje echt wel uitgepraat. En als ik tegen vriendinnen of collega´s zeg dat ik na een half uur geen gespreksstof meer had vragen ze of ik ziek ben. Ik probeer met vragen erachter te komen wat je wel interessant vindt, maar het is wel handig als je een klein beetje meeveert. Ik praat wel hoor, geen probleem. Maar als een hoogzwangere dame niet eens iets over haar babykamer wil vertellen dan weet ik het ook niet meer.



Je kunt altijd wel iets vertellen. Voor mijn part ´ik heb eigenlijk best een saai leven´. Zijn toch al zeven woorden.
De tand des tijds kan een antieke kast nou juist nét dat karakter geven. Zonde om over te schilderen. Avena.
Alle reacties Link kopieren
Ben je een vrouw? Ging twijfelen door de opmerking dat je met een meid (puur vriendschappelijk) iets ging drinken.



Je schrijft in je OP dat je je niet lang normaal kan/wil voordoen. Wat is er abnormaal aan je gedrag? Of zit het abnormale in je hoofd en denk je dat mensen dat niet kunnen handelen?
Oh maar ik heb best wel veel te zeggen hoor. Ik weet heel veel, heb best veel ondernomen, heb wel passies of zo (nou ja nu even uit geblust). Maar ik doe niets en heb ook weinig. Beetje het loser gevoel en ik denk dat een hoop mensen dat dan ook zouden denken. En om dat liegen ook niet zo natuurlijk aan voelt, dan vertel ik weinig over mij zelf. Ik praat wel mee. Dat kan ik heel goed. Dus in dat scenario met jou Ceylon zou ik het gesprek naar jou dirigeren. Als het maar niet over mij hoeft te gaan, tenzij je het misschien gaat hebben over een favoriet muziek of serie, dan geef ik wel mijn mening (en alle quotes haha).
quote:Zalmsnipper schreef op 19 januari 2017 @ 17:31:

Ben je een vrouw? Ging twijfelen door de opmerking dat je met een meid (puur vriendschappelijk) iets ging drinken.



Je schrijft in je OP dat je je niet lang normaal kan/wil voordoen. Wat is er abnormaal aan je gedrag? Of zit het abnormale in je hoofd en denk je dat mensen dat niet kunnen handelen?

Ja ben vrouw, ik val ook op vrouwen (en mannen) van daar haha.



Ja wat is er abnormaal...ik heb eigenlijk geen vrienden behalve wat online geeks, ik heb dus dat interne wereldje, en ik heb gewoon gemerkt dat mijn humor en gedachten wat 'off' zijn. Ik ben ook erg zakelijk en logisch en dat vinden mensen soms hard. Vast niet allemaal en ik trek het me misschien te veel aan als mensen me niet leuk vinden.
Alle reacties Link kopieren
Als je erg in je hoofd zit is het sowieso wel goed om ook lichamelijk bezig te zijn, wandelen, tuinieren of whatever.
Alle reacties Link kopieren
quote:strikjemetstippels schreef op 19 januari 2017 @ 17:16:

[...]



Nou ik doe weinig meer eigenlijk. Ik best een stom bestaan om eerlijk te zijn, ik lieg daar wel over op mijn werk om dat ik mij schaam. Er zijn bij mij wel meer vreemde vogels, volgens mij kunnen die niet eens normaal doen, maar dat is toch anders op de een of andere manier. Schijnen er ook geen last van te hebben of zo.



Maar ja het kost idd moeite. Ik heb wel eens met iemand af gesproken tijdje terug (een meid die ik ergens leerde kennen, gewoon vriendschappelijk) maar dan zit ik daar, te luisteren en ja en nee te zeggen, terwijl ik zelf niets heb te vertellen. Dat is zo deprimerend en vervreemdend dat ik dat niet vaker heb gedaan meer. Dat is toch al weer een jaar terug.

ik heb dat soort gesprekken ook weleens, als mijn gesprekspartner steeds op voor mij oninteressante onderwerpen aanstuurt. soms wil het gewoon echt niet.

maar over jouw probleem zouden wij echt wel een gesprek kunnen hebben, als je eerlijk durft te zeggen hoe je je voelt. ik heb de ervaring dat je krijgt wat je geeft. stel je je kwetsbaar op, dan krijg je dat terug.
Alle reacties Link kopieren
Ik herken je verhaal in zoverre dat ik er in mijn hoofd ook een rijke innerlijke belevingswereld op na houd. Ik beleef innerlijk ontzettend veel avonturen, heb alle uithoeken van de wereld al gezien etc. Het hoeven bij mij niet per se herinneringen zijn. Ook ik ben introvert.

Ik kan op mensen soms afwezig, dromerig, zelfs ietwat ongeïnteresseerd overkomen, terwijl dit niet het geval is. Ik ben wel in de ander geïnteresseerd, toon dit ook wel, echter tot op zekere hoogte. Op een bepaalde manier vindt er iets in mij plaats waardoor ik in mijn belevingswereld schiet en zit te dagdromen. Ook zie ik de beelden levensecht voor me. Op de ander kom ik dan even afwezig over. Het voelt voor mij ook dat ik steeds schakel tussen mijn innerlijke belevingswereld/fantasieën en de werkelijkheid, het hier en nu.

Ik heb ook vaak dromen.

Heb jij vaak dromen, TO?

Ik ervaar het als heel prettig, heerlijk zelfs, op sommige momenten. Als ik bijvoorbeeld iets vervelends meemaak of een saaie, nietszeggende dag heb, duik ik in dit wereldje, totdat ik het nodig vind om weer terug naar down to earth te komen. Bij mij werkt het prima



Edit: heb slechts de OP gelezen
Alle reacties Link kopieren
quote:strikjemetstippels schreef op 19 januari 2017 @ 17:31:

Oh maar ik heb best wel veel te zeggen hoor. Ik weet heel veel, heb best veel ondernomen, heb wel passies of zo (nou ja nu even uit geblust). Maar ik doe niets en heb ook weinig. Beetje het loser gevoel en ik denk dat een hoop mensen dat dan ook zouden denken. En om dat liegen ook niet zo natuurlijk aan voelt, dan vertel ik weinig over mij zelf. Ik praat wel mee. Dat kan ik heel goed. Dus in dat scenario met jou Ceylon zou ik het gesprek naar jou dirigeren. Als het maar niet over mij hoeft te gaan, tenzij je het misschien gaat hebben over een favoriet muziek of serie, dan geef ik wel mijn mening (en alle quotes haha).



Maar waarom dan dat loser-gevoel? Je werkt, dus ´ik doe niets´ gaat niet op. Weinig hebben is überhip tegenwoordig, ontspullen is de trend van nu. En als je veel hebt ondernomen, dan heb je gespreksstof zat zonder het over jezelf te hebben. Als je bijvoorbeeld ooit in Thailand bent geweest (en in dat geval ben ik stikjaloers op jou) dan kun je toch over het land vertellen?

Er zijn een hoop manieren om een gesprek op gang te houden zonder het meteen over jezelf te hebben. Goed, 80% van de mensen praat graag wel over zichzelf, maar dat is echt geen verplichting.



Als je vriendschap zoekt zou ik eens zoeken in de richting van je favoriete muziek. Ik ben geen concertentype, doe mij maar een etentje. Maar ik denk dat je, als je met iemand naar een concert/uitvoering gaat en daarna nog wat drinkt samen, je best een prima avond kunt hebben.
De tand des tijds kan een antieke kast nou juist nét dat karakter geven. Zonde om over te schilderen. Avena.
quote:Mutsje1982 schreef op 19 januari 2017 @ 17:37:

Ik herken je verhaal in zoverre dat ik er in mijn hoofd ook een rijke innerlijke belevingswereld op na houd. Ik beleef innerlijk ontzettend veel avonturen, heb alle uithoeken van de wereld al gezien etc. Het hoeven bij mij niet per se herinneringen zijn. Ook ik ben introvert.

Ik kan op mensen soms afwezig, dromerig, zelfs ietwat ongeïnteresseerd overkomen, terwijl dit niet het geval is. Ik ben wel in de ander geïnteresseerd, toon dit ook wel, echter tot op zekere hoogte. Op een bepaalde manier vindt er iets in mij plaats waardoor ik in mijn belevingswereld schiet en zit te dagdromen. Ook zie ik de beelden levensecht voor me. Op de ander kom ik dan even afwezig over. Het voelt voor mij ook dat ik steeds schakel tussen mijn innerlijke belevingswereld/fantasieën en de werkelijkheid, het hier en nu.

Ik heb ook vaak dromen.

Heb jij vaak dromen, TO?

Ja ik heb dat ook, die avonturen. Los nog van de herinneringen. En ik onthoud mijn dromen altijd, en weet ze ook nog van mijn 3e. Soms denk ik wel eens dat mijn geheugen gewoon vol zit en ik beter een externe harde schijf aan mijn brein kan koppelen, of zo'n pensieve als in Harry Potter



Ik denk dat men me ook een beetje vaag vindt om dat ik soms niet op de juiste woorden kan komen, om dat ik het plaatje voor me zie en dat probeer te vertalen naar woorden. Of dat ik soms hard op de verschillende invalshoeken dan bespreek en de argumenten er bij. Normaal gezien zou je dan moeten zeggen denk ik 'ja geen mening nog'.



dat schakelen ja, dat herken ik, en dat wil soms niet zo.
quote:Emperor schreef op 19 januari 2017 @ 17:36:

[...]



ik heb dat soort gesprekken ook weleens, als mijn gesprekspartner steeds op voor mij oninteressante onderwerpen aanstuurt. soms wil het gewoon echt niet.

maar over jouw probleem zouden wij echt wel een gesprek kunnen hebben, als je eerlijk durft te zeggen hoe je je voelt. ik heb de ervaring dat je krijgt wat je geeft. stel je je kwetsbaar op, dan krijg je dat terug.Ik durf mij niet echt kwetsbaar op te stellen. Het is ook een beetje zo dat als iemand dat wel doet, ik dan luister en de juiste woorden weet te zeggen. Die persoon kun je in mijn beleving dan wel af strepen als iemand die ook naar jouw sores wil luisteren. Misschien niet helemaal eerlijk, maar heb dat best vaak mee gemaakt. Mijn 'probleem' is niet zo tastbaar, en dan haken mensen gewoon af. Is mijn ervaring dan.
quote:Ceylon schreef op 19 januari 2017 @ 17:38:

[...]





Maar waarom dan dat loser-gevoel? Je werkt, dus ´ik doe niets´ gaat niet op. Weinig hebben is überhip tegenwoordig, ontspullen is de trend van nu. En als je veel hebt ondernomen, dan heb je gespreksstof zat zonder het over jezelf te hebben. Als je bijvoorbeeld ooit in Thailand bent geweest (en in dat geval ben ik stikjaloers op jou) dan kun je toch over het land vertellen?

Er zijn een hoop manieren om een gesprek op gang te houden zonder het meteen over jezelf te hebben. Goed, 80% van de mensen praat graag wel over zichzelf, maar dat is echt geen verplichting.



Als je vriendschap zoekt zou ik eens zoeken in de richting van je favoriete muziek. Ik ben geen concertentype, doe mij maar een etentje. Maar ik denk dat je, als je met iemand naar een concert/uitvoering gaat en daarna nog wat drinkt samen, je best een prima avond kunt hebben.Ik bedoel meer 'ik heb weinig mensen'. Een vraag als 'hoe was je weekend' vind ik al klote. Heel normale vraag, maar voor mij is het net zo saai als elk weekend, beetje achter de pc, beetje muziek luisteren, stomme film kijken, slapen.
Je leeft erg in je hoofd. Ik denk niet dat dat een stoornis is eigenlijk. Ik ben ook niet zo van het indelen van problemen in etiketten. Heeft zo weinig zin soms, vind ik.



Misschien wel een nawee/gevolg van een periode waarin je dat als overlevingsmechanisme gebruikte. Mensen doen dat, als de situatie vervelend is en ze er niet uit kunnen ontsnappen. Zou dat misschien kunnen? Het kan in je karakter zitten, wat versterkt kan worden door bepaalde ervaringen, denk ik.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven