Extreem introvert en ik heb er last van

Ik vind dit een beetje eng, om dat ik nooit eerder een topic heb geopend over mijn psyche (behalve dan over de vraag hoe therapie werkt, maar dan zonder inhoudelijk op mij zelf in te gaan), but here we go..



Ik ben erg in mij zelf gekeerd. Altijd al geweest, als kind heb ik maanden aan een stuk niets gezegd, om dat mijn innerlijk wereld gewoon zo uit gebreid is. Ouders in de stress natuurlijk...maar je ontdekt van zelf sociale constructies als je af wijkt tov het gemiddelde en ook in staat bent je wat aan te passen



Ik ben ook wel verlegen, maar ik bedoel de introvertie niet op die manier. Ik zit uren, dagen, weken in mijn hoofd. En het wordt steeds erger eigenlijk, zodanig dat de wereld om me heen me vreemd lijkt. Ik bedoel niet dat ik een psychose heb of zo, dat zeker niet. Maar het is een wereld op zich daar tussen die schedel wanden. Ik kan elk herinnering in mijn hoofd 'grijpen' en dan ben ik exact daar weer. Niets is echt lineair. Het zijn niet per se slechte herinneringen zo als met trauma's, maar gewoon, herinneringen. Het is beperkend. Terwijl in de buitenwereld iets gebeurt, gebeurt er ook iets 'voor mijn netvlies', ik kijk door 2 paar ogen, eentje uit herinnering x en eentje in real time.



Het echt problematische is dat ik continu bedenk wat mensen denken tov mij, continu parameters die fluctueren en ik continu bang ben dat als ik a doe, dan b volgt (meestal afkeuring). Ik mijd mensen, ik heb ook vrij wel niemand eigenlijk in mijn leven (meer), gewoon om dat ik voel dat ik mij niet lang meer normaal kan voor doen. Dat doe ik op mijn werk al.



Ik heb therapie, vind het een beetje onzinnig allemaal, maar ik ga wel door hoor. Het woord 'medicatie' is gevallen, maar ik wil daar toch nog even over na denken. Ik doe zeer analytisch werk, en dat extreem visuele stelt mij in staat om mijn werk goed te doen. Dat is dan een plus punt, voor de rest lijkt het me zo veel beter als die wervelwind aan plaatjes in mijn hoofd verdwijnt.



Herkent iemand dit? En wat hielp jou? Of koester je het juist? Nog maals ik vind dit best wel eng, want het is heel persoonlijk en ik vind het zelf ook best wel vaag. Misschien stel ik me gewoon aan. Ik ben ook niet goed met woorden en zeker niet om mijn plaatjes te vertalen naar woorden

quote:Evda2016 schreef op 21 januari 2017 @ 20:32:

Echt niet ''lullig'' bedoeld maar ik denk dat je gewoon teveel nadenkt en alles teveel analyseert.

Ik ben zelf heel gevoelig voor prikkels en ik neem ook alles in me op als een spons.

Daardoor wordt het soms ook heel ingewikkeld in mijn hoofd.

Ik slik al 5 jaar een lichte dosis AD tegen het piekeren en dat houdt me erg stabiel.

Wat ook erg helpt is om minder met jezelf bezig te zijn...

In mijn geval hebben mijn kinderen ervoor gezorgd dat ik nauwelijks meer met mijn eigen gevoelens en angsten bezig ben.

Misschien een hond? Of een dier om voor te zorgen?

Of hobby's? Afleiding?

Hoe heb je dat verwoord naar je dokter dan? En waar om was het advies AD? ben ik wel benieuwd naar.



Ik analyseer veel te veel, klopt. Maar dat is absoluut geen bewuste keuze. Het gebeurt gewoon. Ik kan dat letterlijk niet uit zetten. Ook met mij zelf bezig zijn is geen keuze, projecteren op een derde werkt bij mij ook niet zo. Kinderen wil ik niet en een dier ook niet, ik vind niet dat ik daar goed voor kan zorgen en dat is alleen maar zielig. Een plantje misschien, maar dat ook liever niet, vind het zo sneu als die dan dood gaat door mijn slechte zorgen.

quote:Anoniem8903 schreef op 21 januari 2017 @ 20:44:

Ik herken je verhaal gedeeltelijk, ik snap niet zo goed wat je bedoeld met herinneringen, zijn die beelden die jij ziet altijd alleen herinneringen? Of ook wel voorstellingen? Ik denk ook in beelden en heb soms ook wel moeite met het vertalen van beeld naar taal en andersom. Lezen gaat bijvoorbeeld langzamer, want moet mij wel alles eerst visualiseren voordat ik de informatie in me kan opnemen, andersom kan ik iets denken of weten, maar dan weet ik even niet de woorden te vinden om het te omschrijven. Ik kan ook naar een film kijken en het toch niet volgen, ik zie een ander beeld als een soort van transparant beeldscherm over de werkelijkheid heen.



Ik heb mezelf aangeleerd beter te zijn in het verwoorden in begrippen, dat deed ik in het begin door vaak te schrijven en nu doe ik dat doormidden van innerlijke dialogen. Ik stel mijzelf dan een vraag en dat probeer ik dan zo goed mogelijk te verwoorden of te omschrijven in woorden. Ik kan daardoor nu veel makkelijker communiceren, omdat ik sneller kan grijpen naar de juiste woorden en zinsopbouwen, door het dagelijks te trainen. Verder heb ik geleerd vooral mezelf te blijven, ik praat veel in metaforen, soms wat poëtisch, heb een levendige fantasie, leg snel verbanden, het is eigenzinnig en ik heb geleerd mij daar niet meer voor te schamen. Ik ben ik, zo is iedereen anders.Ik praat ook zo wollig, met metaforen. Wel goed van je dat je zo oefent, ik doe dat ook wel eens, dan heb ik een klas lokaal in mijn hoofd met een verwarde prof en een leerling, en die converseren dan. Ik stel mij echter nooit iets bewust voor, het is er gewoon in eens. Waar ik bij voorbeeld moeite mee heb daar door is als iets al in plaatjes is, een concept in een boek of zo, dan komt dat in conflict met mijn eigen plaatjes. ik word dan het liefst platte tekst gevoerd, of beter nog zo weinig mogelijk tekst en zo veel mogelijk logische concepten. De wereld in mijn hoofd die daar dan bij hoort maakt dat allemaal een prachtig geheel.

quote:Anoniem8903 schreef op 21 januari 2017 @ 21:36:

[...]





Ook herkenbaar voor mij, soms krijg ik een ander beeld binnen dan bedoeld is, komt meestal door associatiegedrag. Dat is vrij bekent bij mensen die in beelden denken, je legt snel verbanden en vaak zijn die verbanden niet altijd logisch of relevant. Verstandelijk weet je dat wel, maar de beelden komen soms zo snel binnen dat je het niet eens door hebt dat je zojuist een denkfout hebt gemaakt, het lijkt wel alsof soms het idee er eerder is dan de onderbouwing. Waardoor je denkt het te weten, maar eigenlijk heb je het in millisecondes zelf bedacht. Creëer daardoor soms hele vreemde situaties. Zo heb ik eens cijfers afgerond in honderdtallen.. Waarom? Omdat het afronden mij deed denken aan optellen. Ik kan mij daardoor weleens erg rot voelen, vanwege de machteloosheid, dat je het andere eigenlijk niet kan uitleggen hoe zoiets ontstaat in je hoofd.

Ja, het gaat sneller dan de bewustwording idd. Als iemand me iets vertelt dan komen er automatisch beelden bij, daar om onthoud ik het denk ik ook zo goed.



Wat lullig van die cijfers. Ik heb volgens mij zelf niet echt een voorbeeld dat het echt fout gaat, ja behalve dan proberen te verwoorden wat ik zie of zo, of beetje haperen als ik iets probeer uit te leggen, om dat de woorden die bij plaatjes horen er niet altijd zijn, of onvolledig voor het plaatje. Dan moet je de essentie wel soms zoeken, meestal is die er overigens wel maar ook dat plaatje is super abstract, het kan een glanzende bol zijn bij voorbeeld, sja leg het maar eens uit (en dan stop ik halverwege want dan denk ik 'nou denken ze dat ik gek ben' en dan zwak ik het wat af met 'ja ik ben beetje vaag' en dan schaam ik me dood). Het is wel leuk om te lezen dat er meer mensen dit zo hebben.

quote:aaaanne schreef op 21 januari 2017 @ 22:26:

[...]



Je schreef hierboven ergens dat je niet zo veel hebt met 'ik mag er ook zijn' enzo, omdat jij dat gevoel niet hebt.

Nu lees ik vooral veel onzekerheid, over die opgetrokken wenkbrouw, en hier dat je het je niet kan voorstellen dat iemand op je zit te wachten.

Misschien dat je mijn 'jij mag er toch net zo goed zijn' anders leest dan ik bedoel. Jij leest vooral: ookal ben ik zo anders, anderen moeten mij gewoon nemen zoals ik ben, maar dat doen de meesten van die andere niet, die zitten echt niet op mij te wachten. Maar ik bedoel meer dat de expressieve anderen jou gewoon moeten accepteren als 'dat is nu eenmaal zo' (dat is niet aardig moeten vinden, maar he, dat hoeft ook niet), maar dat er ook anderen zijn zoals jij. Zoals jij jezelf beschrijft ken ik echt meerdere mensen, een paar daarvan kennen elkaar ook. En ik vind het gewoon prettige mensen, en zij onderling elkaar ook. Terwijl ik weet dat een paar van hen het niet al te lekker vinden om met de eerste de beste persoon in de bus te moeten praten, omdat dat dus inderdaad gewoon totaal niet werkt meestal. Maar er zijn gewoon meer mensen met een karakter als het jouwe, waarvan er een deel heeft geleerd om te gaan met 'de buitenwereld' en dus niet zo overkomt (maar die wel een zucht van verlichting slaken als ze weer lekker thuis zijn) en een deel die de 'toevallige' gesprekjes gewoon ontloopt, waardoor jij geen toevallige gesprekjes met ze hebt omdat zij ook niet met jou praten.



Misschien kan je eens online contact gaan zoeken met de mensen met vergelijkbare hobbies zoals jij. Gamers bijvoorbeeld zijn vaak ook niet uber-sociale mensen, maar zij ontmoeten elkaar in een game, gaan online afspreken en ontmoeten elkaar na een tijdje ook irl.

Je hebt online manieren om elkaar te ontmoeten voor allerlei dingen. Dat hoeft niet het schrijven op een forum over het onderwerp te zijn. Je kan dus ook tegen elkaar gamen, elkaars manga/fantasy verhalen reviewen, samen een prehistorische stad bedenken en als gevolg daarvan, als het klikt, elkaar eens ontmoeten. (Van deze drie ken ik dus echte voorbeelden).

Het lijkt mij zo na het lezen, goed voor je zelfvertrouwen om in zo'n groepje te zijn waar niemand jou raar of anders vind. En waarmee je ook gewoon vaak lekker vanaf je eigen bank thuis iets kan doen wat je leuk vind. Hoe denk jij daarover?

ja ik heb soms wat moeite met die kreten, om dat ik de logica er achter niet zie, en die is er ook niet, behalve dan dat er een doel mee kan worden bereikt. Het is geen onwil van mij maar ik snap het letterlijk gewoon niet dan, om dat ik de wereld gewoon wat anders beleef. Ik kan ondanks een best sterk christelijke opvoeding ook niet geloven of zo, het is niet dat ik atheist ben geworden maar als kind geloofde ik al niet, om maar iets te noemen. ik kan niets zo maar aan nemen, er moet bewijs voor zijn. Als iemand dan zegt 'maar je bent leuk' dan moet ik daar het bewijs voor hebben, om het zelf te kunnen geloven << vermoeiend voor alle partijen. Overigens heb ik weer helemaal geen moeite om bij voorbeeld salaris verhoging te vragen, want dan kan ik bewijzen x,y,z, overhandigen waar om ik dat zou moeten krijgen. Is me ook nooit ontzegd overigens.



Je hebt wel gelijk voor de rest hoor mbt sociale activiteiten. Soms denk ik wel eens 'ik ga naar theater', maar dan denk ik 'bah dan ben ik de hele tijd bezig met of mensen ruiken dat ik niet alleen daar ben om dat ik sterk en onafhankelijk ben bladiebla, maar om dat ik niemand kan mee vragen.' En dan zijn er alleen nog tickets voor van die moderne meuk die ik nog niet eens gratis zou willen zien

Oprah Winfrey

quote:Geronimo2 schreef op 22 januari 2017 @ 12:56:

Ik snap wel dat je vond dat ik de plank mis sloeg toe we het hadden over introverte mensen en ik als voorbeeld mijn man gaf. Jouw probleem is niet dat je introvert bent maar dat je denkt dat er iets wezenlijks mis met je is maar je voelt je aan de andere kant ook heel speciaal.



Ik ben ook een beelddenker, ik zie het gewoon als een permanent ezelsbruggetje om de informatie die ik binnen krijg te sorteren en blijkbaar is dat ook een prima manier om het geheugen van een olifant te ontwikkelen (zie: het geheugenpaleis). Daarnaast heb ik een IQ van 136 dus mijn hersenen ratelen er de hele dag op los en speel ik altijd mindgames. Mijn grootste hobby is kijken en luisteren naar andere mensen, zie ik patronen, bestaan die en zijn mensen te ordenen. Ik ben oprecht nieuwsgierig naar mensen want ik ben er wel achter dat mensen, als je wat meer de diepte met ze ingaat, heel verrassende visies kunnen hebben. Je komt daar alleen maar achter als je uit pure interesse doorvraagt zonder opdringerig te worden.



Persoonlijk geloof ik dus niet introvert of extravert een rol speelt in de kwaliteit van contact met anderen, ook niet of je wel of geen hoog iq hebt of hoe informatie bij je binnenkomt. Het zit hem allemaal in wel of geen oprechte interesse hebben in je medemens.



Jouw argumenten gaan allemaal over jezelf in de uitzonderingspositie, je bent te lelijk, rare denkbeelden, je vindt mensen niet verrassend, alles in jouw hoofd draait om jou, jouw positie in deze samenleving, jouw denkbeelden, jouw indruk van anderen en die anderen op jouw hebben. En in jouw centrum van het heelal is er alleen jouw logica en heb jij jezelf overtuigt van het feit dat die klopt.



Iedereen zoekt veiligheid in het leven en probeert die ook zoveel mogelijk te creëren maar je bent er veel te ver in doorgeschoten, je bent de realiteit uit het oog verloren. Er zijn zoveel lelijke mensen in deze wereld die beelddenkers zijn met een hoog iq die een liefdevolle relatie hebben en een grote vriendenkring, Wat hun anders maakt is dat ze interesse hebben in anderen, als je namelijk echt interesse hebt dan kan je op dat moment niet aan jezelf denken. Dat geeft niet alleen rust maar rendeert ook liefde en wederzijdse interesse. Biologisch gezien krijg je exact hetzelfde effect wanneer je je lichaam kan ontspannen je ook minder angstgevoelens hebt.Nou ja, ik lees dit toch wel als een beetje oordelend naar mij toe. Niet dat alles onterecht is of zo, maar het is geen keuze om mij continu minder te voelen dan de ander. En om dat mijn denken zo naar binnen slaat, gaat het ook over mij in mijn hoofd. Ik voel mij niet speciaal als in beter of zo, ook niet speciaal als in uniek, wel als statistisch gezien minder voorkomend. Ik ben wel geïnteresseerd in anderen, hoe ze denken, maar ook met name hoe ze dingen doen, en helemaal niet denken over bepaalde zaken, met name eigen waarde. Ik kan mij niet voor stellen hoe mensen die niet mooi zijn, zich zelf wel mooi vinden. Bij voorbeeld. Ik ontleen mijn eigenwaarde nooit aan zaken die niet zijn, maar aan zaken die er wel zijn. Hoe mensen zich dan eigenlijk een beetje voor de gek kunnen houden, of beter gezegd een roze brilletje op hebben, dat fascineert me wel (en maakt me ook jaloers). Dat is mijn behoefte op dit moment. De meeste mensen zijn volgens mij pas geïnteresseerd in anderen als ze zich zelf wat op de rit hebben, en momenteel staat mijn trein in een weiland met pech.