Psyche
alle pijlers
flashbacks na een scheiding
zaterdag 9 augustus 2014 18:34
Een maand of zeven geleden ben ik vrij plotsklaps gescheiden. Een maand lang wilde mijn ex nadenken, nadat ik er achter kwam dat hij stiekem contact had met de vrouw met wie hij nu een relatie heeft. Na deze maand van nadenken - en verder een heel harmonieuze relatie van bijna twaalf jaar - was ik ineens alleen.
De afgelopen maanden stond ik volkomen in de survivalstand. Omdat het zo snel ging, denk ik, heb ik niet echt gerouwd. Mijn ex ging 'gewoon' weg bij onze dochter en mij en omdat het zo makkelijk leek te gaan, voor hem, durfde ik mijn enorme verdriet om dit verlies niet echt toe te laten. Ik duwde herinneringen snel weg, genoeg andere rottigheid om mee te dealen.
En nu, na zeven maanden, terwijl de ergste pijn nu wel weg zou moeten zijn, word ik echt gekweld door flashbacks van mijn huwelijk. Random herinneringen lijken het. Doorlopende beelden van twaalf jaar erg gelukkig zijn. Er zit geen enkele logica in, het is een caleidoscoop van plaatjes, filmpjes, woorden, momenten....
Zijn er mensen die dit herkennen? Dat je iemand zo verschrikkelijk mist door de beelden die je de hele dag door je onderbewuste gepresenteerd krijgt?
Ik wil mijn ex niet terug, ik heb vrede met het scheiden op zich maar word helemaal dol van de ongewenste trip down memory lane die ik continu maak.
Gisteren was het zo erg dat ik hem bijna belde. Om zijn stem even te horen, terwijl ik zelfs nooit gevraagd heb of hij het nog eens met me wilde proberen toen hij de scheiding aankondigde. Na meer dan een half jaar zou de ergste pijn toch weg moeten zijn zou je zeggen.
Vanzelfsprekend ben ik niet de enige die dit ervaart. Neem ik aan.
Hoe lang duurde dit bij jou?
Wat deed je er mee of misschien tegen?
Ik word er soms bijna fysiek onpasselijk van, kennen jullie dat?
De afgelopen maanden stond ik volkomen in de survivalstand. Omdat het zo snel ging, denk ik, heb ik niet echt gerouwd. Mijn ex ging 'gewoon' weg bij onze dochter en mij en omdat het zo makkelijk leek te gaan, voor hem, durfde ik mijn enorme verdriet om dit verlies niet echt toe te laten. Ik duwde herinneringen snel weg, genoeg andere rottigheid om mee te dealen.
En nu, na zeven maanden, terwijl de ergste pijn nu wel weg zou moeten zijn, word ik echt gekweld door flashbacks van mijn huwelijk. Random herinneringen lijken het. Doorlopende beelden van twaalf jaar erg gelukkig zijn. Er zit geen enkele logica in, het is een caleidoscoop van plaatjes, filmpjes, woorden, momenten....
Zijn er mensen die dit herkennen? Dat je iemand zo verschrikkelijk mist door de beelden die je de hele dag door je onderbewuste gepresenteerd krijgt?
Ik wil mijn ex niet terug, ik heb vrede met het scheiden op zich maar word helemaal dol van de ongewenste trip down memory lane die ik continu maak.
Gisteren was het zo erg dat ik hem bijna belde. Om zijn stem even te horen, terwijl ik zelfs nooit gevraagd heb of hij het nog eens met me wilde proberen toen hij de scheiding aankondigde. Na meer dan een half jaar zou de ergste pijn toch weg moeten zijn zou je zeggen.
Vanzelfsprekend ben ik niet de enige die dit ervaart. Neem ik aan.
Hoe lang duurde dit bij jou?
Wat deed je er mee of misschien tegen?
Ik word er soms bijna fysiek onpasselijk van, kennen jullie dat?
vrijdag 31 oktober 2014 07:21
Hello dears,
Werkelijk, wat een ellende dat nieuwe forum.
Zal wel wennen zijn.
Net zoals scheiden en zo.
Niet leuk, maar het went.
Het is niet zo best hier.
Waar ik bang voor ben, waar ik het hele jaar tegenop heb gezien, het gaat gebeuren; mijn dochter is niet bij me met kerst.
Ja, tweede kerstdag, einde dag, komt ze thuis.
Misschien dat jullie me nu een aansteller vinden en zelfs hard uitlachen maar ik ben er helemaal kapot van.
Toen de vakantie verdeeld werd en mijn kind aangaf met oud en nieuw perse bij mij te willen zijn, bleek dus ook dat de eerste week vakantie, die ze bij haar vader door gaat brengen, mijn twee favoriete dagen van het jaar bevatten, de kerstdagen en dan vooral de kerstontbijten.
Pakjes onder de boom en zo, kerstmuziek, pyjama aan....
Ik huil alweer.
Hij twee keer met drie kinderen (misschien wel, want die van haar zijn er ook natuurlijk). ik nul.
Ik ben jaloers en verongelijkt en ver-schrik-ke-lijk verdrietig.
Al twee dagen.
Zo verdrietig ben ik echt in geen maanden geweest, en ik durf zelfs te zeggen dat ik alleen de eerste weken na de scheiding zo verdrietig was, al zat er toen ook nog een hele berg paniek doorheen.
Nu niet.
Nu ben ik alleen maar ja...eh....verdrietig dus.
Ik zie op tegen de kerst, ontzettend.
Het was een bijzondere tijd bij ons thuis, al die jaren. De leukste weken van het jaar vond ik het.
Wat sentimenteel he?
Ik weet het maar het snot loopt nu alweer met bakken uit mijn neus. Van verdriet.
Mén, wat heb ik hier een pijn van. Terwijl ik me eigenlijk gewoon schaam dát het zo zeer doet en dat het me zo raakt.
Echt, ik zie er weer eens helemaal geen gat meer in.
Werkelijk, wat een ellende dat nieuwe forum.
Zal wel wennen zijn.
Net zoals scheiden en zo.
Niet leuk, maar het went.
Het is niet zo best hier.
Waar ik bang voor ben, waar ik het hele jaar tegenop heb gezien, het gaat gebeuren; mijn dochter is niet bij me met kerst.
Ja, tweede kerstdag, einde dag, komt ze thuis.
Misschien dat jullie me nu een aansteller vinden en zelfs hard uitlachen maar ik ben er helemaal kapot van.
Toen de vakantie verdeeld werd en mijn kind aangaf met oud en nieuw perse bij mij te willen zijn, bleek dus ook dat de eerste week vakantie, die ze bij haar vader door gaat brengen, mijn twee favoriete dagen van het jaar bevatten, de kerstdagen en dan vooral de kerstontbijten.
Pakjes onder de boom en zo, kerstmuziek, pyjama aan....
Ik huil alweer.
Hij twee keer met drie kinderen (misschien wel, want die van haar zijn er ook natuurlijk). ik nul.
Ik ben jaloers en verongelijkt en ver-schrik-ke-lijk verdrietig.
Al twee dagen.
Zo verdrietig ben ik echt in geen maanden geweest, en ik durf zelfs te zeggen dat ik alleen de eerste weken na de scheiding zo verdrietig was, al zat er toen ook nog een hele berg paniek doorheen.
Nu niet.
Nu ben ik alleen maar ja...eh....verdrietig dus.
Ik zie op tegen de kerst, ontzettend.
Het was een bijzondere tijd bij ons thuis, al die jaren. De leukste weken van het jaar vond ik het.
Wat sentimenteel he?
Ik weet het maar het snot loopt nu alweer met bakken uit mijn neus. Van verdriet.
Mén, wat heb ik hier een pijn van. Terwijl ik me eigenlijk gewoon schaam dát het zo zeer doet en dat het me zo raakt.
Echt, ik zie er weer eens helemaal geen gat meer in.
vrijdag 31 oktober 2014 07:31
Oh lieve Leo, wat naar!
Dat is een van de grote rottigheden van scheiden, dat je met belangrijke dagen regelmatig je kind moet missen. Wat vindt je dochter er zelf van?
Ik hoop dat je je snel wat beter voelt, en wou dat ik / wij hier iets voor je konden doen. Meer dan hier schrijven.
Maar verdriet wegnemen gaat helaas niet.
Wat ga je doen met de kerst? Heb je plannen zodat je in ieder geval niet alleen bent?
Dat is een van de grote rottigheden van scheiden, dat je met belangrijke dagen regelmatig je kind moet missen. Wat vindt je dochter er zelf van?
Ik hoop dat je je snel wat beter voelt, en wou dat ik / wij hier iets voor je konden doen. Meer dan hier schrijven.
Maar verdriet wegnemen gaat helaas niet.
Wat ga je doen met de kerst? Heb je plannen zodat je in ieder geval niet alleen bent?
vrijdag 31 oktober 2014 07:48
Ach wat een ellende, lijkt mij ook vreselijk hoor om met zulke dagen je kind te moeten missen. Logisch toch dat je erg verdrietig bent, echt een heel naar gevoel. Zou niet weten wat je eraan moet doen. Heb je al wat bedacht voor kerst of blijf je liever alleen? Dat kan ook. Hoe dan ook het is heel logisch dat je er tegen aan kijkt. Hoe kunnen we je helpen?
vrijdag 31 oktober 2014 08:01
*huilsmiley*
Ben blij dat jullie het begrijpen. Serieus.
Kerstavond breng ik traditioneel door met mijn beste vriendin en haar gezin. Vorig jaar nog met míjn complete gezin ook, nu ga ik alleen.
Mijn andere beste vriendin wil ook komen, wederom met haar gezin, dus, hoe fijn ik het ook vind, dan zit ik alleen tussen twee gezinnen.
Er is waarschijnlijk een vriend van me hier met kerst, hij riep meteen dat hij zou komen toen ik het vertelde.
Vind ik lief.
Vind ik fijn.
Maar mijn hart is gebroken.
Zo voelt het.
Ik reageer heel bijzonder op deze gebeurtenis.
Tranen met tuiten huilen, afgewisseld met verregaande onverschilligheid, waarbij echt niks me nog lijkt te kunnen schelen en dan slaap. Ik hoef mijn ogen maar dicht te doen of ik slaap.
En niet een kwartier of zo, nee, uren.
Gisteren lag ik om kwart voor zeven 's avonds te slapen en mijn dochter is zelf om half negen maar naar bed gegaan. Ik was niet wakker te krijgen.
Wat is dát nou weer?
Ben ik gewoon eens een keer uitgeput van alle emoties?
HGJB, je vraagt hoe jullie kunnen helpen.
Ik denk dat echt helpen niet kan, het is weer een hobbel die ik moet nemen en iets 'wat er bij hoort' en 'wat zal wennen'.
Ik ben al lang blij dat ik het op kan schrijven. En dat jullie het lezen.
Het voelt alsof iets me afgenomen wordt waar ik erg aan gehecht ben. Ik kan er zelf echt niet eens over uit hoe erg me dit raakt.
Ik ben blij dat ik niet verslavingsgevoelig ben, anders had ik naar een fles gegrepen denk ik.
Om de kerst, ja, ik weet het, het zijn maar twee dagen en volgend jaar is er weer een kerst en toch....
Wat doet dit pijn zeg.
Laatst vroeg iemand mijn mening over zijn nogal niet zo lekker lopende huwelijk en of hij al dan niet moest gaan scheiden. Ik heb hem geantwoord dat ik vind dat als het echt niet hoeft, hij dat scheiden moet vergeten.
Scheiden is echt een van de vreselijkste dingen die ik weet te bedenken. Als je het kinderen of zelfs je partner niet aan hóeft te doen, doe het dan voorál niet.
Zei ik.
Ik weet wel wat ik voor kerst wil.
En ik weet ook dat ik het niet ga krijgen.
Ben blij dat jullie het begrijpen. Serieus.
Kerstavond breng ik traditioneel door met mijn beste vriendin en haar gezin. Vorig jaar nog met míjn complete gezin ook, nu ga ik alleen.
Mijn andere beste vriendin wil ook komen, wederom met haar gezin, dus, hoe fijn ik het ook vind, dan zit ik alleen tussen twee gezinnen.
Er is waarschijnlijk een vriend van me hier met kerst, hij riep meteen dat hij zou komen toen ik het vertelde.
Vind ik lief.
Vind ik fijn.
Maar mijn hart is gebroken.
Zo voelt het.
Ik reageer heel bijzonder op deze gebeurtenis.
Tranen met tuiten huilen, afgewisseld met verregaande onverschilligheid, waarbij echt niks me nog lijkt te kunnen schelen en dan slaap. Ik hoef mijn ogen maar dicht te doen of ik slaap.
En niet een kwartier of zo, nee, uren.
Gisteren lag ik om kwart voor zeven 's avonds te slapen en mijn dochter is zelf om half negen maar naar bed gegaan. Ik was niet wakker te krijgen.
Wat is dát nou weer?
Ben ik gewoon eens een keer uitgeput van alle emoties?
HGJB, je vraagt hoe jullie kunnen helpen.
Ik denk dat echt helpen niet kan, het is weer een hobbel die ik moet nemen en iets 'wat er bij hoort' en 'wat zal wennen'.
Ik ben al lang blij dat ik het op kan schrijven. En dat jullie het lezen.
Het voelt alsof iets me afgenomen wordt waar ik erg aan gehecht ben. Ik kan er zelf echt niet eens over uit hoe erg me dit raakt.
Ik ben blij dat ik niet verslavingsgevoelig ben, anders had ik naar een fles gegrepen denk ik.
Om de kerst, ja, ik weet het, het zijn maar twee dagen en volgend jaar is er weer een kerst en toch....
Wat doet dit pijn zeg.
Laatst vroeg iemand mijn mening over zijn nogal niet zo lekker lopende huwelijk en of hij al dan niet moest gaan scheiden. Ik heb hem geantwoord dat ik vind dat als het echt niet hoeft, hij dat scheiden moet vergeten.
Scheiden is echt een van de vreselijkste dingen die ik weet te bedenken. Als je het kinderen of zelfs je partner niet aan hóeft te doen, doe het dan voorál niet.
Zei ik.
Ik weet wel wat ik voor kerst wil.
En ik weet ook dat ik het niet ga krijgen.
vrijdag 31 oktober 2014 08:03
He wat rot van die kerstdagen. Zijn hier ook van die lekker-samen-onder-de-boom dagen, snap helemaal dat je het vreselijk vindt als je dochter dan niet bij je is. Gelukkig 'doet' mijn ex niet aan feestdagen, dan wordt dochter hier geparkeerd. Maakt niet uit wat er in de omgangsregeling staat.
Met haar verjaardag is dat anders, vond het ook heel naar als ze daar was op die dag. Wat mij hielp en dochter ook heel leuk vond was om het verjaardagsontbijt dan maar gewoon te verplaatsen naar een andere dag. Misschien kun je ook zoiets doen? Kerstontbijt als ze weer bij je is, om het te vieren? Is niet hetzelfde, en neemt de kerst zonder haar niet weg.
Maar deze manier werkte voor mij toch wel, zoiets van : dit pakt niemand me af, dat verjaarsdagsontbijt gaat door, al is het op een ander moment. En dochter voelde zich dan ook wel echt jarig en verwend op zo'n moment.
Met haar verjaardag is dat anders, vond het ook heel naar als ze daar was op die dag. Wat mij hielp en dochter ook heel leuk vond was om het verjaardagsontbijt dan maar gewoon te verplaatsen naar een andere dag. Misschien kun je ook zoiets doen? Kerstontbijt als ze weer bij je is, om het te vieren? Is niet hetzelfde, en neemt de kerst zonder haar niet weg.
Maar deze manier werkte voor mij toch wel, zoiets van : dit pakt niemand me af, dat verjaarsdagsontbijt gaat door, al is het op een ander moment. En dochter voelde zich dan ook wel echt jarig en verwend op zo'n moment.
lientjes wijzigde dit bericht op 31-10-2014 08:13
Reden: .
Reden: .
% gewijzigd
vrijdag 31 oktober 2014 08:12
Herken je emotie wel, kon ook zo heel diep huilen op sommige momenten door ogenschijnlijk kleine dingen. En dan daarna omslaan, niet zozeer onverschillig maar geen emotie meer over hebben, leeg. En dan slapen. De dag dat ik dochter naar haar vader bracht ging daar meestal aan op.
En ja, scheiden is naar en niet iets wat je licht op moet vatten. Het is vooral moeilijker en emotioneler dan je je vooraf voor kunt stellen. Hier was het echt wel nodig en een enorme opluchting (en mijn keuze) maar toch was er ook heel erg dat verdriet van niet meer een gezin zijn. En missen wat er (ooit) was.
Het heeft ongeveer 2 jaar geduurd tot ik merkte dat ik helemaal 'los' was van ex, hij mij niet meer raakte, wat hij ook zei of deed. Was wel heel erg fijne ontdekking toen het zover was, gaf veel rust.
En ja, scheiden is naar en niet iets wat je licht op moet vatten. Het is vooral moeilijker en emotioneler dan je je vooraf voor kunt stellen. Hier was het echt wel nodig en een enorme opluchting (en mijn keuze) maar toch was er ook heel erg dat verdriet van niet meer een gezin zijn. En missen wat er (ooit) was.
Het heeft ongeveer 2 jaar geduurd tot ik merkte dat ik helemaal 'los' was van ex, hij mij niet meer raakte, wat hij ook zei of deed. Was wel heel erg fijne ontdekking toen het zover was, gaf veel rust.
vrijdag 31 oktober 2014 08:14
Lieve Eleonora,
Ik heb nog nooit gereageerd op jouw topics, maar lees ze wel vaak en je raakt me vaak.
Maar ik kom nu even uit de meeleesstand omdat ik hoop iets zinnige te zeggen te hebben
Ik snap dat je hart breekt dat je dochter met kerst helemaal niet bij je is. Ik ben ook zo'n kertsfan.
Maar wat ik vaak om me heen zie bij mensen die gescheiden zijn en kinderen hebben is dat de kerstdagen ook gesplitst worden. Veel mensen willen nl hun kind met kerst om zich heen.
Dus eerste kerstdag bij de ene, tweede dag bij de ander.. Is dat iets wat je met je ex kunt overleggen?
Dat ze op tweede kerstdag ipv 's avonds in de ochtend al thuis komt? Hou jij je pyama aan en dochter doet hem weer aan zodra ze binnen komt.
Niet The real thing, I know...
Als dat nou niet lukt, zou ik als ik jou was van de dag na kerst jullie kerstdag maken. Je doet gewoon alsof jullie gek zijn en houdt derde kerstdag je kerstontbijt en cadeautjes en pyamadag en kerstfilmkijkdag.
En nee, dat maakt het echt allemaal niet goed. Maar misschien een lichtpuntje?
Ik heb nog nooit gereageerd op jouw topics, maar lees ze wel vaak en je raakt me vaak.
Maar ik kom nu even uit de meeleesstand omdat ik hoop iets zinnige te zeggen te hebben
Ik snap dat je hart breekt dat je dochter met kerst helemaal niet bij je is. Ik ben ook zo'n kertsfan.
Maar wat ik vaak om me heen zie bij mensen die gescheiden zijn en kinderen hebben is dat de kerstdagen ook gesplitst worden. Veel mensen willen nl hun kind met kerst om zich heen.
Dus eerste kerstdag bij de ene, tweede dag bij de ander.. Is dat iets wat je met je ex kunt overleggen?
Dat ze op tweede kerstdag ipv 's avonds in de ochtend al thuis komt? Hou jij je pyama aan en dochter doet hem weer aan zodra ze binnen komt.
Niet The real thing, I know...
Als dat nou niet lukt, zou ik als ik jou was van de dag na kerst jullie kerstdag maken. Je doet gewoon alsof jullie gek zijn en houdt derde kerstdag je kerstontbijt en cadeautjes en pyamadag en kerstfilmkijkdag.
En nee, dat maakt het echt allemaal niet goed. Maar misschien een lichtpuntje?
'Wie de werkelijkheid durft aan te kijken en het daarbij weet uit te houden, kan het overkomen dat er een andere kijk op de werkelijkheid komt.' Frans Vosman
vrijdag 31 oktober 2014 09:06
Kweetet.
Jullie hebben gelijk.
Vieren we derde kerstdag.
Vroeg hier kan niet, tweede kerstdag. Dat is het nadeel (een van de vele) van ver uit elkaar wonen na een scheiding.
Dat zei ik heel droog tegen mijn ex.
Jah, dát is een nadeel.....
Toen had ik nog niet gekeken hoe kerst viel, qua dagen, en had ik gezegd dat ik ons kind kerstavond bij me wilde hebben voor de traditionele viering met onze vrienden.
Bleek het gewoon zo uit te komen dat ze daar is met kerst.
Man, man, man, wat een ellende dit.
Bijna een jaar zijn we uit elkaar als het kerst is.
Vorig jaar was de andere vrouw al in beeld met kerst. Zogenaamd als 'goede vriendin',waar de hele dag mee geappt moest worden en gebeld ook waarschijnlijk. Het was dan ook a Christmas from hell. Slechter kan het niet worden zou je zeggen.
Het idee weer kerst met de ex te vieren,als gezin, zie ik dan ook niet zitten. Dat is het niet. Ik heb nog steeds alleen flashbacks over de eerste vijf/zes jaar van onze relatie. Daar verlang ik naar terug soms. Verder niet.
Maar dat kind he.....
Die dochter.
Haar wil ik gewoon helemaal.
Ook met kerst.
Niet fair, dat realiseer ik me.
Maar dat is wat mijn hart me vertelt en ze is ongevoelig voor rede en logica op dit moment.
Jullie hebben gelijk.
Vieren we derde kerstdag.
Vroeg hier kan niet, tweede kerstdag. Dat is het nadeel (een van de vele) van ver uit elkaar wonen na een scheiding.
Dat zei ik heel droog tegen mijn ex.
Jah, dát is een nadeel.....
Toen had ik nog niet gekeken hoe kerst viel, qua dagen, en had ik gezegd dat ik ons kind kerstavond bij me wilde hebben voor de traditionele viering met onze vrienden.
Bleek het gewoon zo uit te komen dat ze daar is met kerst.
Man, man, man, wat een ellende dit.
Bijna een jaar zijn we uit elkaar als het kerst is.
Vorig jaar was de andere vrouw al in beeld met kerst. Zogenaamd als 'goede vriendin',waar de hele dag mee geappt moest worden en gebeld ook waarschijnlijk. Het was dan ook a Christmas from hell. Slechter kan het niet worden zou je zeggen.
Het idee weer kerst met de ex te vieren,als gezin, zie ik dan ook niet zitten. Dat is het niet. Ik heb nog steeds alleen flashbacks over de eerste vijf/zes jaar van onze relatie. Daar verlang ik naar terug soms. Verder niet.
Maar dat kind he.....
Die dochter.
Haar wil ik gewoon helemaal.
Ook met kerst.
Niet fair, dat realiseer ik me.
Maar dat is wat mijn hart me vertelt en ze is ongevoelig voor rede en logica op dit moment.
vrijdag 31 oktober 2014 09:17
Ach Leo, wat is 't toch klote dat alles zo veranderd en moeilijk is. Ik snap heel goed dat je eigenlijk alles zou willen houden zoals 't was.
Misschien is 't nu toch tijd voor nieuwe tradities, inderdaad derde kerstdag klinkt zo gek nog niet.
En probeer vooral niet terug te denken aan de kerst van vorig jaar, hoe makkelijk gezegd natuurlijk.
Vorig jaar was al een Kerst from hell. Slechter wordt 't niet meer, vanaf nu alleen nog maar beter.
Deze kerst wordt misschien lastig, alleen, treurig, maar wel eerlijk. Geen mensen erbij die je voor de gek houden.
Misschien is 't nu toch tijd voor nieuwe tradities, inderdaad derde kerstdag klinkt zo gek nog niet.
En probeer vooral niet terug te denken aan de kerst van vorig jaar, hoe makkelijk gezegd natuurlijk.
Vorig jaar was al een Kerst from hell. Slechter wordt 't niet meer, vanaf nu alleen nog maar beter.
Deze kerst wordt misschien lastig, alleen, treurig, maar wel eerlijk. Geen mensen erbij die je voor de gek houden.
Misschien klopt het niet allemaal, maar het is wel waar
vrijdag 31 oktober 2014 09:28
Ik kom je even een knuffel brengen, Leo.
Ik zou willen dat ik troostende woorden voor je had, maar ik kan me deze inmense pijn nauwelijks voorstellen. Probeer je focus te verleggen naar Oud en Nieuw als je kleine meid wel bij je is. Hou je daar aan vast, maak er een groter feest van dan van Kerst. Maak nieuwe tradities die voortaan bij jullie horen. Ga op internet zoeken naar ideeën om deze dagen te vieren als je je lam geslagen voelt door je verdriet.
Ik zou willen dat ik troostende woorden voor je had, maar ik kan me deze inmense pijn nauwelijks voorstellen. Probeer je focus te verleggen naar Oud en Nieuw als je kleine meid wel bij je is. Hou je daar aan vast, maak er een groter feest van dan van Kerst. Maak nieuwe tradities die voortaan bij jullie horen. Ga op internet zoeken naar ideeën om deze dagen te vieren als je je lam geslagen voelt door je verdriet.
You know how I know? Because I reeaally think so!
vrijdag 31 oktober 2014 09:38
Bah Leo. Ik ben inmiddels al 8 jaar gescheiden en bij ons precies hetzelfde met kerst. Uit ervaring kan ik je vertellen dat je eraan went, maar toch ook weer niet. Je moet hier simpelweg gewoon doorheen.
Alle eerste keren zijn het moeilijkst. De eerste keer kerst alleen, de eerste keer oud en nieuw alleen, de eerste keer je verjaardag alleen.
Alle eerste keren zijn het moeilijkst. De eerste keer kerst alleen, de eerste keer oud en nieuw alleen, de eerste keer je verjaardag alleen.
anoniem_44873 wijzigde dit bericht op 31-10-2014 09:48
Reden: privacy
Reden: privacy
% gewijzigd
Wie zonder zonde is gooie de eerste steen
vrijdag 31 oktober 2014 09:43
Ik wil het niet.
Ik wíl er niet aan wennen.
Ik lijk wel een klein, boos kind, als ik dit zeg. I know.
Ik wil dit allemaal niet.
Heel erg niet!
En volgende week is het waarschijnlijk al veel beter. Ook dat weet ik uit ervaring en van jullie.
Nu even niet.
Op dit moment kan ik me weer even niet voorstellen dat het allemaal goed komt.
Ik wíl er niet aan wennen.
Ik lijk wel een klein, boos kind, als ik dit zeg. I know.
Ik wil dit allemaal niet.
Heel erg niet!
En volgende week is het waarschijnlijk al veel beter. Ook dat weet ik uit ervaring en van jullie.
Nu even niet.
Op dit moment kan ik me weer even niet voorstellen dat het allemaal goed komt.
vrijdag 31 oktober 2014 09:49
Lieve Leo, van mij ook even een knuffel. Ik kan me niet voorstellen hoe ellendig dat moet zijn, een kerst zonder je dochter. Ik vind het heel logisch dat je hier ontzettend verdrietig om bent. Kan ze 1e kerstdag al naar huis komen, dan heeft ze kerstavond en 1e kerstontbijt daar en dan naar jou toe. Dat het de week van je ex is, zegt mij niet zoveel. Feestdagen zijn anders. En daarbij, je bent tot nu toe zo ontzettend netjes geweest naar hem, pak nu wat voor jezelf. Als jij dat nodig hebt, dan heb je dat nodig. Hij zorgt toch ook goed voor zichzelf met die troela. Wat zou je dochter zelf willen?
En ik snap wat je zegt over kerstavond. Hoe lief bedoelt van die vrienden, je zit er in je eentje tussen gezinnen. Die vriend die bij je langskomt is wel alleen? Misschien moet je 1e kerstdag je huis openstellen voor alle alleenstaanden en alleengaande Beo's. Zou het zomaar een heel gezellige dag kunnen worden. Nieuwe traditie maken en dan eentje die bij jou past. Ook hier kom je weer doorheen lieverd, echt.
En ik snap wat je zegt over kerstavond. Hoe lief bedoelt van die vrienden, je zit er in je eentje tussen gezinnen. Die vriend die bij je langskomt is wel alleen? Misschien moet je 1e kerstdag je huis openstellen voor alle alleenstaanden en alleengaande Beo's. Zou het zomaar een heel gezellige dag kunnen worden. Nieuwe traditie maken en dan eentje die bij jou past. Ook hier kom je weer doorheen lieverd, echt.
vrijdag 31 oktober 2014 09:53
quote:Eleonora schreef op 31 oktober 2014 @ 09:43:
Ik lijk wel een klein, boos kind, als ik dit zeg. I know.
Ik wil dit allemaal niet.
Heel erg niet!
Hoop dat je het niet verkeerd opvat, maar ik ben blij dat je een keer boos bent. Je bent steeds zo verstandig en bedachtzaam in hoe je met de situatie en je ex omgaat. Ik vind het wel goed dat je eens flink boos bent. Heeft niks te maken met een klein kind zijn. Het is volgens mij heel menselijk. En het gaat ook zorgen dat je straks opkomt voor jezelf. Dus geef eraan toe, ga in de tuin ff flink staan schreeuwen (liefst als er geen buren langslopen).
Ik lijk wel een klein, boos kind, als ik dit zeg. I know.
Ik wil dit allemaal niet.
Heel erg niet!
Hoop dat je het niet verkeerd opvat, maar ik ben blij dat je een keer boos bent. Je bent steeds zo verstandig en bedachtzaam in hoe je met de situatie en je ex omgaat. Ik vind het wel goed dat je eens flink boos bent. Heeft niks te maken met een klein kind zijn. Het is volgens mij heel menselijk. En het gaat ook zorgen dat je straks opkomt voor jezelf. Dus geef eraan toe, ga in de tuin ff flink staan schreeuwen (liefst als er geen buren langslopen).
vrijdag 31 oktober 2014 10:16
vrijdag 31 oktober 2014 10:21
Lieve Eleonora, nu heb ik flashbacks naar onze eerste kerst. En de tweede. En de derde. Ik had al een maand van tevoren een enorme bal in mijn buik. Ik wilde geen december. Ik wilde niet terug naar hoe het was. En wat ik echt niet wilde: alleen zijn, zonder mijn kinderen. En toch ging dat gebeuren. Netjes verdeeld. Het is hartverscheurend en niet te doen. Nee, wás. Want inmiddels heb ik weer een nieuwe vorm gevonden, eentje waar ik oprecht blij mee ben, al mis ik die schatten van me als ze niet bij mij zijn. Maar die drie jaar, bah. Ik heb meteen een nieuwe traditie in het leven geroepen. Wij gaan met z'n 3-en naar de film en dan eten. Dat doen wij. En ja. We hadden het fijn. En ja. Dat maakte het makkelijker om ze te laten gaan op de andere dag(en). Al deed ik het maar op mijn verstand en doorzettingsvermogen en het besef: ik heb geen keus. Laat de nieuwe tradities er maar inslijpen, ook al voelt dat totaal tegennatuurlijk en denk je: maar dat is nu juist geen traditie, dat je iets koste wat het kost gaat doen?!!! Want het sleep in. En we hadden pret. In het hier en nu. Niet vooruitkijken, niet terugkijken. En huilen op de dagen dat ze er niet waren. Heb ik soms nog. Vind je weer niet bemoedigend maar ik ga je niet voor de gek houden. Mooie zin van vlak hierboven: zorg er voor dat je met niemand bent die jou bedriegt of voor de gek houdt. Zorg voor veiligheid, zuiverheid en 'overleven'. Mijn ervaring is: het gaat van overleven naar doorleven naar leven. Houd vol, houd vol, lieve meid. Ooit wordt het beter. En nooit meer helemaal hetzelfde.
vrijdag 31 oktober 2014 10:23
Natuurlijk wint je hart het van rede en logica! Wat een ellende. Dat komt er dan ook nog eens bij. Je lieve dochter niet bij je met Kerst, dat is gewoon echt kut. En natuurlijk wil je dit allemaal niet. Het verdriet spat van het scherm, ik wou dat ik iets voor je kon doen. Een hele dikke knuffel voor jou. *knuffelende smiley*
Life is short. Eat dessert first.
vrijdag 31 oktober 2014 11:35
Lieve Leo, je bent niet kinderachtig, je verdriet is niet kinderachtig.
Net als iemand die een geliefde is verloren, moet je wennen aan een leven zonder die ander en dat kost tijd. En juist met dingen als kerst, oud en nieuw en zo, voelt dat extra pijnlijk.
Het is niet meer zoals het was en als het toen goed en fijn was, doet dat pijn. En daar mag je om huilen en boos over zijn en alle emoties voelen die je voelt.
dikke
Net als iemand die een geliefde is verloren, moet je wennen aan een leven zonder die ander en dat kost tijd. En juist met dingen als kerst, oud en nieuw en zo, voelt dat extra pijnlijk.
Het is niet meer zoals het was en als het toen goed en fijn was, doet dat pijn. En daar mag je om huilen en boos over zijn en alle emoties voelen die je voelt.
dikke
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
vrijdag 31 oktober 2014 11:47
Is het dan niet mogelijk dat F ook een dagje bij jou is met kerst? Ook al woon je uit elkaar. Dan moet ex haar maar halen of brengen. Wat is ver in Nederland. Id je bent altijd zo netjes naar je ex nu mag jij ook wat vragen.
Wij gaan ook een dagje op visite bij jou in de buurt, het is een uithoek, maar als de wil er is zou het best mogelijk zijn toch.
Hoe vindt je dochter het zelf, wil ze de hele week daarheen, ook met kerst?
Tussen die gezinnen te zitten met kerstavond lijkt mij vreselijk. Misschien dan dochter bij je en pas eind eerste kerstdag naar papa. Kan dat niet?
Wij gaan ook een dagje op visite bij jou in de buurt, het is een uithoek, maar als de wil er is zou het best mogelijk zijn toch.
Hoe vindt je dochter het zelf, wil ze de hele week daarheen, ook met kerst?
Tussen die gezinnen te zitten met kerstavond lijkt mij vreselijk. Misschien dan dochter bij je en pas eind eerste kerstdag naar papa. Kan dat niet?
