Psyche
alle pijlers
Geen stoornis, maar hoe nu verder?
donderdag 2 oktober 2014 21:20
Al zeventien jaar ben ik geestesziek. Wat ooit begon als een 'simpele' eetstoornis, zou na mijn twintigste wel een psychische stoornis moeten zijn, als ik al niet autistisch was. Tien jaar lang ben ik bij verschillende psychologen en psychiaters geweest en niemand wist wat er mis was, maar met een paar strippen pillen en een beetje praten zou ik er wel weer bovenop komen. Autisme werd gelukkig al vrij snel uitgesloten.
De laatste jaren begon het me dwars te zitten dat ik 'iets' had, maar dat het nooit kon worden gediagnosticeerd en dus ook nooit de juiste vorm van therapie heb gehad. Borderline persoonlijkheidsstoornis, onafhankelijke persoonlijkheidsstoornis, Bipolair, Manisch depressief, ze zijn allemaal de revue gepasseerd, maar niets was het. Daarnaast bleek ik ook nog allergisch te zijn voor medicatie en dat kon niet als ik niet niet depressief was. Dus mijn huisarts kwam al snel tot de conclusie dat ik niets kon mankeren als ik niet tegen de medicatie kon.
De laatste weken zei mijn moeder steeds (let wel, inmiddels 32 jaar):”Maar je bent ziek. Je bent niet niet ziek, want je doet niet zoals 'normale mensen' dingen doen. Er moet iets mis zijn”. Ik vertelde haar dat er iets mis moet zijn gegaan in mijn kindertijd, maar dat ik me niet kan herinneren wat dat moet zijn geweest. Ik had een leuke jeugd gehad. Er waren wel wat dingen misgegaan en niet alles was leuk, maar dat zal elke volwassene hebben als ze terugkijken op hun kindertijd/jeugd? Ik zei dat ik dacht aan hypnose, om te kijken of er dan iets naar voren komt waar ik aan kan werken. Ze zei dat het geen kwaad kon.
Gisteren zat ik wederom bij mijn moeder en haar man. We zaten te praten en wederom kwam het gesprek op mijn 'ziek zijn'. En ineens gooide ik er alles uit. Alles waar ik al minstens tien jaar niet meer aan had gedacht en kennelijk had verdrongen. Ik heb helemaal geen leuke jeugd gehad. Mijn vader gebruikte me als boksbol, terwijl mijn moeder stilletjes op een stoel zat toe te kijken, niets zeggend. Ik wist als kind al dat ze wel wilde helpen, maar niet durfde. Ik kreeg geen cadeautjes, ik werd omgekocht. Alles gebeurde met een reden. Kreeg ik nieuw behang, dan had hij daar bijvoorbeeld zelf baat bij. Nieuwe fiets idem. Ik kon niets goed doen in zijn ogen, en was niets in zijn ogen, en nog steeds niet. Alles viel opeens op zijn plaats.
Ik snap nu waarom ik zo moeilijk kan geloven dat mensen mij aardig vinden of zelfs van mij kunnen houden, want waarom zouden ze?. Ik snap nu waarom ik niet van knuffelen/kussen houd, omdat ik nog nooit een oprechte knuffel/kus heb gehad. Ik snap nu waarom ik niet van cadeautjes houd, omdat ik altijd denk dat mensen eeuwige dankbaarheid verschuldigd ben en dat was in het verleden ook zo. Ik snap nu ook waarom leuke dagen altijd met een domper moeten eindigen, want er moet iets zijn waardoor ik mezelf de schuld kan geven. Het is niet iets wat ik doe vanuit een stoornis, maar vanuit mijn eigen onzekerheid.
Het mooiste van mijn uitbarsting vond ik dat de man van mijn moeder met zijn oren stond te klapperen. Hij snapte opeens waarom hij zo weinig van mij zag en zoveel narigheid met mij heeft meegemaakt. En voor het eerst kon ik hem uitleggen waarom dat was. Mijn moeder startte vroeger ook vaak een woordenwisseling die ze eigenlijk niet aankon. Ik weet niet of mijn moeder labiel was, maar als ze merkte dat de ander boos was, dan liet ze het overnemen door mijn vader en in de afgelopen jaren door haar man. En omdat mijn moeder dan stil op een stoel zat en niets zei, en alleen maar keek, ging er iets in mij af. Als mam een woordenwisseling begint, maar ze hem ook afmaken. Want als ze een ander het laat afmaken, word ik angstig en wordt het akelig.
Vandaag werd ik ijzersterk wakker. Voor het eerst in zeventien jaar kan ik zeggen dat ik geen stoornis heb, dat ik daar ook niet naar hoef te zoeken. Na een paar uur stortte ik in en had ik zoveel stress in het lichaam dat ik even een paar uur op bed heb gelegen. Ik herinnerde me ineens dat ik dit verhaal al eens eerder heb verteld, op mijn 20e en dat dit dezelfde uitwerking op mij had (ijzersterk wakker worden en dan alsnog instorten) en men zei toen dat het goed was om in te storten, omdat je dan de start maakt om jezelf op te bouwen? Ik koos er toen voor om mijn verleden te 'vergeten', maar hoe kan ik mezelf vanaf hier opbouwen? Moet ik alsnog naar een psycholoog/psychiater? Een cursus assertiviteit volgen? Moet ik het contact met mijn vader verbreken? Want ik beweer dat het goed is, maar hij haalt me nog steeds neer met woorden. Ik ben nog steeds niet goed genoeg en dat laat hij blijken, altijd als hij me ziet.
Dit is mijn eerste echte topic op dit forum en hoop dat jullie me kunnen helpen.
De laatste jaren begon het me dwars te zitten dat ik 'iets' had, maar dat het nooit kon worden gediagnosticeerd en dus ook nooit de juiste vorm van therapie heb gehad. Borderline persoonlijkheidsstoornis, onafhankelijke persoonlijkheidsstoornis, Bipolair, Manisch depressief, ze zijn allemaal de revue gepasseerd, maar niets was het. Daarnaast bleek ik ook nog allergisch te zijn voor medicatie en dat kon niet als ik niet niet depressief was. Dus mijn huisarts kwam al snel tot de conclusie dat ik niets kon mankeren als ik niet tegen de medicatie kon.
De laatste weken zei mijn moeder steeds (let wel, inmiddels 32 jaar):”Maar je bent ziek. Je bent niet niet ziek, want je doet niet zoals 'normale mensen' dingen doen. Er moet iets mis zijn”. Ik vertelde haar dat er iets mis moet zijn gegaan in mijn kindertijd, maar dat ik me niet kan herinneren wat dat moet zijn geweest. Ik had een leuke jeugd gehad. Er waren wel wat dingen misgegaan en niet alles was leuk, maar dat zal elke volwassene hebben als ze terugkijken op hun kindertijd/jeugd? Ik zei dat ik dacht aan hypnose, om te kijken of er dan iets naar voren komt waar ik aan kan werken. Ze zei dat het geen kwaad kon.
Gisteren zat ik wederom bij mijn moeder en haar man. We zaten te praten en wederom kwam het gesprek op mijn 'ziek zijn'. En ineens gooide ik er alles uit. Alles waar ik al minstens tien jaar niet meer aan had gedacht en kennelijk had verdrongen. Ik heb helemaal geen leuke jeugd gehad. Mijn vader gebruikte me als boksbol, terwijl mijn moeder stilletjes op een stoel zat toe te kijken, niets zeggend. Ik wist als kind al dat ze wel wilde helpen, maar niet durfde. Ik kreeg geen cadeautjes, ik werd omgekocht. Alles gebeurde met een reden. Kreeg ik nieuw behang, dan had hij daar bijvoorbeeld zelf baat bij. Nieuwe fiets idem. Ik kon niets goed doen in zijn ogen, en was niets in zijn ogen, en nog steeds niet. Alles viel opeens op zijn plaats.
Ik snap nu waarom ik zo moeilijk kan geloven dat mensen mij aardig vinden of zelfs van mij kunnen houden, want waarom zouden ze?. Ik snap nu waarom ik niet van knuffelen/kussen houd, omdat ik nog nooit een oprechte knuffel/kus heb gehad. Ik snap nu waarom ik niet van cadeautjes houd, omdat ik altijd denk dat mensen eeuwige dankbaarheid verschuldigd ben en dat was in het verleden ook zo. Ik snap nu ook waarom leuke dagen altijd met een domper moeten eindigen, want er moet iets zijn waardoor ik mezelf de schuld kan geven. Het is niet iets wat ik doe vanuit een stoornis, maar vanuit mijn eigen onzekerheid.
Het mooiste van mijn uitbarsting vond ik dat de man van mijn moeder met zijn oren stond te klapperen. Hij snapte opeens waarom hij zo weinig van mij zag en zoveel narigheid met mij heeft meegemaakt. En voor het eerst kon ik hem uitleggen waarom dat was. Mijn moeder startte vroeger ook vaak een woordenwisseling die ze eigenlijk niet aankon. Ik weet niet of mijn moeder labiel was, maar als ze merkte dat de ander boos was, dan liet ze het overnemen door mijn vader en in de afgelopen jaren door haar man. En omdat mijn moeder dan stil op een stoel zat en niets zei, en alleen maar keek, ging er iets in mij af. Als mam een woordenwisseling begint, maar ze hem ook afmaken. Want als ze een ander het laat afmaken, word ik angstig en wordt het akelig.
Vandaag werd ik ijzersterk wakker. Voor het eerst in zeventien jaar kan ik zeggen dat ik geen stoornis heb, dat ik daar ook niet naar hoef te zoeken. Na een paar uur stortte ik in en had ik zoveel stress in het lichaam dat ik even een paar uur op bed heb gelegen. Ik herinnerde me ineens dat ik dit verhaal al eens eerder heb verteld, op mijn 20e en dat dit dezelfde uitwerking op mij had (ijzersterk wakker worden en dan alsnog instorten) en men zei toen dat het goed was om in te storten, omdat je dan de start maakt om jezelf op te bouwen? Ik koos er toen voor om mijn verleden te 'vergeten', maar hoe kan ik mezelf vanaf hier opbouwen? Moet ik alsnog naar een psycholoog/psychiater? Een cursus assertiviteit volgen? Moet ik het contact met mijn vader verbreken? Want ik beweer dat het goed is, maar hij haalt me nog steeds neer met woorden. Ik ben nog steeds niet goed genoeg en dat laat hij blijken, altijd als hij me ziet.
Dit is mijn eerste echte topic op dit forum en hoop dat jullie me kunnen helpen.
donderdag 2 oktober 2014 22:05
Wat en wie wil je gaan opbouwen? Je bent er al. Accepteren dat dat zo is is misschien een eerste stap. Jezelf opbouwen is in mijn ogen een ontkenning van jezelf. ik weet verder niet echt wat je nog kunt doen als je al zo vaak door de psychiatrische molen bent gegaan en dit nooit geholpen heeft. Aan de andere kant heb je ms nooit de juiste persoon gevonden om je te helpen en is het wellicht de moeite waard om het nog eens te proberen. Zonder diagnose krijg je alleen wel maar een aantal gesprekken vergoed helaas.
water en zand
donderdag 2 oktober 2014 22:12
quote:modder schreef op 02 oktober 2014 @ 22:05:
Wat en wie wil je gaan opbouwen? Je bent er al. Accepteren dat dat zo is is misschien een eerste stap. Jezelf opbouwen is in mijn ogen een ontkenning van jezelf. ik weet verder niet echt wat je nog kunt doen als je al zo vaak door de psychiatrische molen bent gegaan en dit nooit geholpen heeft. Aan de andere kant heb je ms nooit de juiste persoon gevonden om je te helpen en is het wellicht de moeite waard om het nog eens te proberen. Zonder diagnose krijg je alleen wel maar een aantal gesprekken vergoed helaas.
Die therapie was toch met een heel andere insteek... Om te onderzoeken of ze een stoornis had.
To, ik zou zeker hulp zoeken bij dit een plekje geven en het niet weer weg te stoppen maar het aan te gaan, echt aangaan, zodat je weer echt in je kracht staat. Sterkte!
Wat en wie wil je gaan opbouwen? Je bent er al. Accepteren dat dat zo is is misschien een eerste stap. Jezelf opbouwen is in mijn ogen een ontkenning van jezelf. ik weet verder niet echt wat je nog kunt doen als je al zo vaak door de psychiatrische molen bent gegaan en dit nooit geholpen heeft. Aan de andere kant heb je ms nooit de juiste persoon gevonden om je te helpen en is het wellicht de moeite waard om het nog eens te proberen. Zonder diagnose krijg je alleen wel maar een aantal gesprekken vergoed helaas.
Die therapie was toch met een heel andere insteek... Om te onderzoeken of ze een stoornis had.
To, ik zou zeker hulp zoeken bij dit een plekje geven en het niet weer weg te stoppen maar het aan te gaan, echt aangaan, zodat je weer echt in je kracht staat. Sterkte!
donderdag 2 oktober 2014 22:13
Hoi Pickles,
Wat een nare jeugd
.
En wat knap dat je alles er zo uitgegooid hebt en hier je verhaal hebt kunnen schrijven.
Ik heb zelf geen ervaring met dit soort situaties, er zijn mensen hier die je wat dat betreft veel beter advies kunnen geven. Maar als een vriendin van me dit zo aan mij zou vertellen, zou ik haar adviseren alsnog naar een psycholoog te gaan. Ik begrijp namelijk dat je dit niet eerder aan je therapeuten hebt vertelt, dus die hebben ergens in het duister getast en je niet echt kunnen helpen.
Als je dit verhaal eerder omhoog hebt gehaald, rond je 20e en het toen hebt weggestopt, zou ik bang zijn dat je het nog een keer wegstopt. Het is ook een heel groot iets. Misschien kan je het wel alleen oplossen, omdat je nu veel ouder en wijzer bent en steviger in je schoenen staat dan toen je 20 was. Maar een psycholoog is er in gespecialiseerd en kan je waarschijnlijk goed op weg helpen.
Ik zou dit stuk, zoals je het hier opgeschreven hebt, gewoon printen en meenemen. Dan hoef je het niet helemaal te vertellen. En kan je alle vragen die je aan het eind hebt ook vragen. Verder denk ik dat het fijn is als je je verhaal een beetje kwijt kan. Dat kan wellicht ook met mensen om je heen, maar in elk geval ook bij een psycholoog.
Sterkte met dit allemaal een plek geven en ik hoop dat je dat lekkere sterkte gevoel vast kan houden.
Kreeg je trouwens ook van je moeder nooit een oprechte knuffel?
Ik geef je hier in elk geval een virtuele
Wat een nare jeugd
. En wat knap dat je alles er zo uitgegooid hebt en hier je verhaal hebt kunnen schrijven.
Ik heb zelf geen ervaring met dit soort situaties, er zijn mensen hier die je wat dat betreft veel beter advies kunnen geven. Maar als een vriendin van me dit zo aan mij zou vertellen, zou ik haar adviseren alsnog naar een psycholoog te gaan. Ik begrijp namelijk dat je dit niet eerder aan je therapeuten hebt vertelt, dus die hebben ergens in het duister getast en je niet echt kunnen helpen.
Als je dit verhaal eerder omhoog hebt gehaald, rond je 20e en het toen hebt weggestopt, zou ik bang zijn dat je het nog een keer wegstopt. Het is ook een heel groot iets. Misschien kan je het wel alleen oplossen, omdat je nu veel ouder en wijzer bent en steviger in je schoenen staat dan toen je 20 was. Maar een psycholoog is er in gespecialiseerd en kan je waarschijnlijk goed op weg helpen.
Ik zou dit stuk, zoals je het hier opgeschreven hebt, gewoon printen en meenemen. Dan hoef je het niet helemaal te vertellen. En kan je alle vragen die je aan het eind hebt ook vragen. Verder denk ik dat het fijn is als je je verhaal een beetje kwijt kan. Dat kan wellicht ook met mensen om je heen, maar in elk geval ook bij een psycholoog.
Sterkte met dit allemaal een plek geven en ik hoop dat je dat lekkere sterkte gevoel vast kan houden.
Kreeg je trouwens ook van je moeder nooit een oprechte knuffel?
Ik geef je hier in elk geval een virtuele
donderdag 2 oktober 2014 22:27
Dank jullie wel voor de reacties.
Ik heb dit verhaal één keer eerder verteld, op mijn twintigste, maar dat was inderdaad om te kijken of ik een persoonlijkheidsstoornis zou hebben. Dat was ik ook alweer vergeten/had ik verdrongen. Ik snap nu ook opeens hoe mijn huisarts bij sommige 'stoornissen' kwam. Niet omdat hij het verzon, maar omdat ik daarvoor allemaal in therapie ben geweest om vervolgens tot de conclusie te komen dat ik het niet had. Word je behoorlijk wanhopig van, kan ik je zeggen. Vooral als ouders blijven volhouden dat het mis is.
aaaanne, van mijn moeder geloof(de) ik het wel, maar ik wil(de) het niet van haar, omdat ze me te vaak liet vallen. In de tijd dat ik het niet wilde vroeg ik me vaak af wat mij dan anders maakte dan anderen, want dan moet er toch iets mis met me zijn? Sinds gisteren snap ik opeens dat het voelde als bepaald verraad. Me wel laten slaan en dan een goedmakertje. Voor mij had ze altijd een paar stappen eerder moeten instappen en niet uitstappen als het haar uitkwam.
Ik heb dit verhaal één keer eerder verteld, op mijn twintigste, maar dat was inderdaad om te kijken of ik een persoonlijkheidsstoornis zou hebben. Dat was ik ook alweer vergeten/had ik verdrongen. Ik snap nu ook opeens hoe mijn huisarts bij sommige 'stoornissen' kwam. Niet omdat hij het verzon, maar omdat ik daarvoor allemaal in therapie ben geweest om vervolgens tot de conclusie te komen dat ik het niet had. Word je behoorlijk wanhopig van, kan ik je zeggen. Vooral als ouders blijven volhouden dat het mis is.
aaaanne, van mijn moeder geloof(de) ik het wel, maar ik wil(de) het niet van haar, omdat ze me te vaak liet vallen. In de tijd dat ik het niet wilde vroeg ik me vaak af wat mij dan anders maakte dan anderen, want dan moet er toch iets mis met me zijn? Sinds gisteren snap ik opeens dat het voelde als bepaald verraad. Me wel laten slaan en dan een goedmakertje. Voor mij had ze altijd een paar stappen eerder moeten instappen en niet uitstappen als het haar uitkwam.
donderdag 2 oktober 2014 22:45
Kun je niet nog een keer langs de huisarts? Sinds dit jaar moet daar een psychiatrisch ondersteuner aan verbonden zijn. Deze wordt vergoed door je zorgverzekeraar. Misschien kun je met deze persoon kijken wat je verder kan helpen of zijn af en toe gesprekken daar wel voldoende voor je.
water en zand
donderdag 2 oktober 2014 22:55
Modder, de praktijkondersteuner heb ik ook gehad en heb ik nog steeds. Zij was ook de eerste die zei dat als ik al iets moest mankeren dat ik het heel goed verborgen hield, omdat ze alleen maar zaken zag waar een normaal mens ook mee zou kunnen worstelen. Ze was eigenlijk de eerste die mij kennis liet maken met het woord 'ventileren' en dan anders dan ramen in het huis opendoen (zoals ik het ken). Zij gelooft ook niet dat ik iets mankeer, maar wil me wel helpen om mezelf te vinden. Zij is denk ik ook de grondlegger van mijn uitbarsting geweest.
Sorry dat ik er dingen uitpik en niet op alles even diep inga, maar dat komt omdat ik het zelf nog niet helemaal helder heb. Ik onthoud alles wat is gezegd en neem ik zeker mee. En kom ik later op terug.
Sorry dat ik er dingen uitpik en niet op alles even diep inga, maar dat komt omdat ik het zelf nog niet helemaal helder heb. Ik onthoud alles wat is gezegd en neem ik zeker mee. En kom ik later op terug.
donderdag 2 oktober 2014 23:06
Maar dan ben je nu toch heel goed bezig en zit je op een plek waar je je ei kwijt kunt en idd kunt ventileren. Ik begrijp je vraag dan niet zo goed meer. Je hebt geen stoornis, dit is meerdere keren onderzocht en niet vastgesteld, je hebt iemand om mee te praten, waarom vraag je dan wat je moet doen en of je weer richting de psychiatrie moet. Wil je iets anders, is dit niet voldoende voor je, heb je het idee dat er toch "meer" met je aan de hand is?
water en zand
donderdag 2 oktober 2014 23:13
donderdag 2 oktober 2014 23:18
Modder, ik wil niet dat ik de komende tien jaar weer net doe alsof er nooit iets is gebeurd. Er heeft iets fout gezeten in mijn kindertijd/jeugd en daar heb ik mijn littekens van opgelopen, maar hoe zorg ik dat ik ten alle tijden gewoon mijn leuke zelf blijf i.p.v. dat ik de boeman word die ik de afgelopen tien jaar heb laten zien?
Ik ben ongelofelijk gigantisch idioot verliefd op de meest mooie man van de hele wereld en hij houdt van mij (geloof ik niet, maar hij zei het letterlijk), maar hij weet van niets. Hij denkt vooralsnog dat ik geen interesse heb en soms geil ben. En ik weet niet hoe ik dat moet veranderen. Want de laatste keer dat ik iemand zei dat ik in therapie was ben ik drie jaar gek genoemd en was ik niet bekwaam om beslissingen te nemen. En ik weet dat hij een ander is, maar ik laat het niet los.. En ik laat hem niet toe.
Ik ben ongelofelijk gigantisch idioot verliefd op de meest mooie man van de hele wereld en hij houdt van mij (geloof ik niet, maar hij zei het letterlijk), maar hij weet van niets. Hij denkt vooralsnog dat ik geen interesse heb en soms geil ben. En ik weet niet hoe ik dat moet veranderen. Want de laatste keer dat ik iemand zei dat ik in therapie was ben ik drie jaar gek genoemd en was ik niet bekwaam om beslissingen te nemen. En ik weet dat hij een ander is, maar ik laat het niet los.. En ik laat hem niet toe.
donderdag 2 oktober 2014 23:28
Je hoeft ook niet te doen alsof er niks gebeurd is, die keuze maak je zelf. Ik weet niet of je hiermee perse naar een psycholoog moet. Accepteer je het zelf wel? Accepteer je ook hoe je zelf bent? Iemand toelaten in je leven is doodeng, voor iedereen en voor jou net een beetje meer vanwege je achtergrond. Je zegt zelf dat deze persoon echt voor je wil gaan, dan is het aan jou om dat te geloven en er op te vertrouwen dat hij jou echt leuk vind, inclusief je mindere kanten. Iemand die echt in jou geïnteresseerd is zal het juist op prijs stellen dat je open bent over de pijn die je ervaart in je leven. Wat zegt de praktijk ondersteuner hier over?
water en zand
donderdag 2 oktober 2014 23:41
Modder, daar moet ik het nog over hebben met de praktijkondersteuner. Ze gaat deze maand nog even op vakantie en dan ben ik weer aan de beurt. En ergens kan ik niet wachten om de ontwikkelingen met haar te delen (ze is echt een vertrouwenspersoon geworden).\Ze was ook de praktijkondersteuner van mijn moeder en haar man en ze heeft niet onder stoelen of banken gestoken dat ze best met hun wil praten, maar niet zoals ze met hun "kind" hebben gesproken. Ik vond dat heel slecht, dus daar wil ik haar ook nog even op aanspreken.
De persoon waarop ik helemaal knettergek van ben mag mijn ouders niet. Hij kent ze niet, maar kent ze indirect heel erg goed. Al vanaf moment één dat we samenkwamen zei hij dat hij eerst een goed gesprek met mijn moeder wilde en daarna mijn vader wel zou aanpakken. En ik dacht echt, waarom zou je? Niets aan de hand, alles hier pais en vree. Nu moet ik hem maar inschakelen, al ik hem niet wil verliezen, als ik hem al niet ben verloren, maar dan moeten we dat nog uitzoeken.
(En hij krijgt alles mee, omdat hij mijn directe buurman is...)
De persoon waarop ik helemaal knettergek van ben mag mijn ouders niet. Hij kent ze niet, maar kent ze indirect heel erg goed. Al vanaf moment één dat we samenkwamen zei hij dat hij eerst een goed gesprek met mijn moeder wilde en daarna mijn vader wel zou aanpakken. En ik dacht echt, waarom zou je? Niets aan de hand, alles hier pais en vree. Nu moet ik hem maar inschakelen, al ik hem niet wil verliezen, als ik hem al niet ben verloren, maar dan moeten we dat nog uitzoeken.
(En hij krijgt alles mee, omdat hij mijn directe buurman is...)
donderdag 2 oktober 2014 23:55
Hai zoete zure Pickels.
Wat goed dat je dit topic bent gestart want het is hoe dan ook een start. Een start van het doorbreken van de opgelegde stilte. Stilte die eerst werd afgedwongen door het gedrag van jouw ouders en die je vervolgens jezelf hebt opgelegd.
Die tijd lijkt voor nu echt over en daarom voor jou:
http://www.youtube.com/watch?v=eFXRQKYFbXE
Geen stoornis maar gewoon beginnen met wat er wel is gebeurd.
Wat goed dat je dit topic bent gestart want het is hoe dan ook een start. Een start van het doorbreken van de opgelegde stilte. Stilte die eerst werd afgedwongen door het gedrag van jouw ouders en die je vervolgens jezelf hebt opgelegd.
Die tijd lijkt voor nu echt over en daarom voor jou:
http://www.youtube.com/watch?v=eFXRQKYFbXE
Geen stoornis maar gewoon beginnen met wat er wel is gebeurd.
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
vrijdag 3 oktober 2014 00:03
Dank je, Enn.
Ik wil gewoon beslissingen nemen op eer en geweten. Ik wil lief zijn, omdat het kan en mag. Ik wil zijn wie ik ook kan zijn. Ik wil ook boos zijn, omdat het kan. Een mens is niet altijd lief, maar we hebben allemaal onze goede kanten. Niet allemaal, maar de meesten. Ik wil degene zijn die ik was voor het hele 'gesodemieter'.
Nummer zeer goed gevonden.
Ik wil gewoon beslissingen nemen op eer en geweten. Ik wil lief zijn, omdat het kan en mag. Ik wil zijn wie ik ook kan zijn. Ik wil ook boos zijn, omdat het kan. Een mens is niet altijd lief, maar we hebben allemaal onze goede kanten. Niet allemaal, maar de meesten. Ik wil degene zijn die ik was voor het hele 'gesodemieter'.
Nummer zeer goed gevonden.
vrijdag 3 oktober 2014 00:10
Ik herken wel wat in wat je schrijft. Ik heb ook geen fijne jeugd en pubertijd gehad en daarna zijn er ook hele vervelende dingen gebeurd, wat een paar jaar geleden resulteerde in een depressie. Over mijn jeugd heb ik toen en later ook nog echt over gepraat. Het onderdrukken van die emoties heeft me opgebroken toen. Inmiddels zit ik weer in therapie om alles op een rijtje te zetten, eigenlijk met de insteek dat ik niet weer depressief wil raken en ook omdat ik denk dat ik er nu vatbaarder voor ben. Toen ik depressief was was ik zo afgesloten en in mezelf gekeerd dat niks echt doordrong, ook de therapie niet.
Nu ik de therapie volg denk ik eigenlijk ook dat er niet zoveel met me mis is. En dat is best een lekker gevoel, na al die jaren gedacht te hebben dat er een wel een hoop mis was. Ik zit nog in therapie hoor en ga dit de volgende ook bespreken, maar dat is hoe ik er nu insta. Dit neemt niet weg dat ik wel denk dat ik getekend bent door mijn jeugd en daardoor 'overlevingsmechanismes' heb ontwikkeld die niet zo handig zijn voor een volwassene (ontwijking van problemen, wegduiken). Dus er is wel iets, maar geen stoornis. Zoiets zou bij jou ook aan de hand kunnen zijn.
Ik vind een aantal zaken opvallend aan jouw verhaal. Ten eerste vraag ik me af waarom je zo afgaat op wat je moeder zegt. Je bent een volwassen vrouw. Vind jij zelf ook dat je een stoornis hebt en waar merk je dat dan aan? En je huisarts, diagnosticeert hij jou? De mijne verwijst me naar de hulpverlening en dan komt de diagnose. Mijn hulpverlener van nu hangt daar niet zo zwaar aan en ik ook niet, maar daar kan iedereen anders in zijn.
De laatste keer dat je aan iemand vertelde werd je voor gek versleten, dat is niet leuk natuurlijk. Ik zou zo iemand op zijn beurt voor gek verslijten en me er niet zoveel van aantrekken, ik weet wel beter immers.
Zo'n man inschakelen om hem niet te verliezen? Hij moet je moeder maar inschakelen? Waar heb je het over? Ik snap hier helemaal niks van.
Je hangt veel aan anderen, heb ik het idee. Waar ben jij en wat denk jij? Heb je naast je ouders en die man een breder sociaal netwerk, vriendinnen?
Niet vervelend bedoeld hoor al die vragen, maar ik begrijp je verhaal niet zo goed. Vooral niet wat jóuw probleem nou eigenlijk concreet is, anderen vinden vooral een hoop lees ik. Een niet-verwerkte jeugd is volgens mij pas een probleem als je tegen praktische of emotionele problemen nu in je dagelijks leven aanloopt, waar bestaat dat bij jou uit?
Nu ik de therapie volg denk ik eigenlijk ook dat er niet zoveel met me mis is. En dat is best een lekker gevoel, na al die jaren gedacht te hebben dat er een wel een hoop mis was. Ik zit nog in therapie hoor en ga dit de volgende ook bespreken, maar dat is hoe ik er nu insta. Dit neemt niet weg dat ik wel denk dat ik getekend bent door mijn jeugd en daardoor 'overlevingsmechanismes' heb ontwikkeld die niet zo handig zijn voor een volwassene (ontwijking van problemen, wegduiken). Dus er is wel iets, maar geen stoornis. Zoiets zou bij jou ook aan de hand kunnen zijn.
Ik vind een aantal zaken opvallend aan jouw verhaal. Ten eerste vraag ik me af waarom je zo afgaat op wat je moeder zegt. Je bent een volwassen vrouw. Vind jij zelf ook dat je een stoornis hebt en waar merk je dat dan aan? En je huisarts, diagnosticeert hij jou? De mijne verwijst me naar de hulpverlening en dan komt de diagnose. Mijn hulpverlener van nu hangt daar niet zo zwaar aan en ik ook niet, maar daar kan iedereen anders in zijn.
De laatste keer dat je aan iemand vertelde werd je voor gek versleten, dat is niet leuk natuurlijk. Ik zou zo iemand op zijn beurt voor gek verslijten en me er niet zoveel van aantrekken, ik weet wel beter immers.
Zo'n man inschakelen om hem niet te verliezen? Hij moet je moeder maar inschakelen? Waar heb je het over? Ik snap hier helemaal niks van.
Je hangt veel aan anderen, heb ik het idee. Waar ben jij en wat denk jij? Heb je naast je ouders en die man een breder sociaal netwerk, vriendinnen?
Niet vervelend bedoeld hoor al die vragen, maar ik begrijp je verhaal niet zo goed. Vooral niet wat jóuw probleem nou eigenlijk concreet is, anderen vinden vooral een hoop lees ik. Een niet-verwerkte jeugd is volgens mij pas een probleem als je tegen praktische of emotionele problemen nu in je dagelijks leven aanloopt, waar bestaat dat bij jou uit?
vrijdag 3 oktober 2014 00:27
Mijn moeder en haar man hebben tien jaar lang aangestuurd op psychologische hulp, vandaar dat ze in mijn verhaal ook vaak naar voren komen. Daarom ben ik ook zo blij dat ik mijn uitbarsting bij hun heb gehad en dat voornamelijk de man van mijn moeder zoiets had van, "Ja shit, daar loop ik ook tegenaan". Ik denk ik ook dat ik tot mijn verjaardag 20 was. Want wat ik ook deed, ik wilde goedkeuring. Kocht ik een stofzuiger, dan wilde ik goedkeuring van mijn 'ouders' dat het goed was dat ik een stofzuiger kocht, zodat ik later niet zelf verantwoordelijk was voor mijn keuze.
Ik heb trouwens ook gewoon vriendinnen en vrienden. Ik ben voor mijn beste vriend zijn galpoort en ik mag dat ook bij hem zijn. En ik heb een groep van vriendinnen, waarbij twee me gelijk begrijpen. Maar niemand weet iets van mijn verleden. Want dat wist ik tot gisteren zelf nog niet eens. En ik voel er niets voor om iedereen dit te laten lezen.
Ik heb trouwens ook gewoon vriendinnen en vrienden. Ik ben voor mijn beste vriend zijn galpoort en ik mag dat ook bij hem zijn. En ik heb een groep van vriendinnen, waarbij twee me gelijk begrijpen. Maar niemand weet iets van mijn verleden. Want dat wist ik tot gisteren zelf nog niet eens. En ik voel er niets voor om iedereen dit te laten lezen.
vrijdag 3 oktober 2014 00:41
quote:pickles schreef op 02 oktober 2014 @ 21:20:
Gisteren zat ik wederom bij mijn moeder en haar man. We zaten te praten en wederom kwam het gesprek op mijn 'ziek zijn'. En ineens gooide ik er alles uit. Alles waar ik al minstens tien jaar niet meer aan had gedacht en kennelijk had verdrongen. Ik heb helemaal geen leuke jeugd gehad. Mijn vader gebruikte me als boksbol, terwijl mijn moeder stilletjes op een stoel zat toe te kijken, niets zeggend. Ik wist als kind al dat ze wel wilde helpen, maar niet durfde. Ik kreeg geen cadeautjes, ik werd omgekocht. Alles gebeurde met een reden. Kreeg ik nieuw behang, dan had hij daar bijvoorbeeld zelf baat bij. Nieuwe fiets idem. Ik kon niets goed doen in zijn ogen, en was niets in zijn ogen, en nog steeds niet. Alles viel opeens op zijn plaats.
Ik snap nu waarom ik zo moeilijk kan geloven dat mensen mij aardig vinden of zelfs van mij kunnen houden, want waarom zouden ze?. Ik snap nu waarom ik niet van knuffelen/kussen houd, omdat ik nog nooit een oprechte knuffel/kus heb gehad. Ik snap nu waarom ik niet van cadeautjes houd, omdat ik altijd denk dat mensen eeuwige dankbaarheid verschuldigd ben en dat was in het verleden ook zo. Ik snap nu ook waarom leuke dagen altijd met een domper moeten eindigen, want er moet iets zijn waardoor ik mezelf de schuld kan geven. Het is niet iets wat ik doe vanuit een stoornis, maar vanuit mijn eigen onzekerheid.
.
Is dit allemaal nooit besproken in al die therapieën die hebt gehad dan? Op een gegeven moment zal de verhouding tussen jou en je ouders toch wel de revu gepasseerd hebben?
Ik denk zeker dat het raadzaam voor je is om nog eens in therapie te gaan, maar dan niet met de insteek 'ik heb een stoornis, maar weet niet welke'. Ik zou eerder aan de praat gaan over de relatie tussen jou en je moeder en de waarde die jij hechtte - en nog steeds hecht - aan haar oordeel.
Gisteren zat ik wederom bij mijn moeder en haar man. We zaten te praten en wederom kwam het gesprek op mijn 'ziek zijn'. En ineens gooide ik er alles uit. Alles waar ik al minstens tien jaar niet meer aan had gedacht en kennelijk had verdrongen. Ik heb helemaal geen leuke jeugd gehad. Mijn vader gebruikte me als boksbol, terwijl mijn moeder stilletjes op een stoel zat toe te kijken, niets zeggend. Ik wist als kind al dat ze wel wilde helpen, maar niet durfde. Ik kreeg geen cadeautjes, ik werd omgekocht. Alles gebeurde met een reden. Kreeg ik nieuw behang, dan had hij daar bijvoorbeeld zelf baat bij. Nieuwe fiets idem. Ik kon niets goed doen in zijn ogen, en was niets in zijn ogen, en nog steeds niet. Alles viel opeens op zijn plaats.
Ik snap nu waarom ik zo moeilijk kan geloven dat mensen mij aardig vinden of zelfs van mij kunnen houden, want waarom zouden ze?. Ik snap nu waarom ik niet van knuffelen/kussen houd, omdat ik nog nooit een oprechte knuffel/kus heb gehad. Ik snap nu waarom ik niet van cadeautjes houd, omdat ik altijd denk dat mensen eeuwige dankbaarheid verschuldigd ben en dat was in het verleden ook zo. Ik snap nu ook waarom leuke dagen altijd met een domper moeten eindigen, want er moet iets zijn waardoor ik mezelf de schuld kan geven. Het is niet iets wat ik doe vanuit een stoornis, maar vanuit mijn eigen onzekerheid.
.
Is dit allemaal nooit besproken in al die therapieën die hebt gehad dan? Op een gegeven moment zal de verhouding tussen jou en je ouders toch wel de revu gepasseerd hebben?
Ik denk zeker dat het raadzaam voor je is om nog eens in therapie te gaan, maar dan niet met de insteek 'ik heb een stoornis, maar weet niet welke'. Ik zou eerder aan de praat gaan over de relatie tussen jou en je moeder en de waarde die jij hechtte - en nog steeds hecht - aan haar oordeel.
vrijdag 3 oktober 2014 00:46
Lupine, voornamelijk doet haar man moeite om het niet meer te laten 'exploderen', want hij begint nu te begrijpen dat het niet mijn onkunde, intellectueel onvermogen is, maar dat er iets mis is. Maar kan moeilijk de hele familie verplichten om in 'relatietherapie' te gaan. Want ze zijn wel van de kern van zo'n therapie en dat houdt ook in dat als de sessies voorbij zijn en familie is geïnstrueerd, niet mijn woorden, dat het ook voorbij is. En ik weet niet of ik dan al ben waar ik moet zijn.
vrijdag 3 oktober 2014 00:59
Ik lees (nogmaals) vooral een probleem tussen jou en je moeder/familie. Wat zou er met dat probleem aan te pakken dan nog niet voorbij zijn?
Je familie kan inderdaad niet verplicht in therapie, maar je ze daar wel bij betrekken als jij en zij daarvoor openstaan.
Ik heb zelf ook moeite met mijn moeder, maar zit ook niet wekelijks bij haar op de bank te therapieën. Ik heb een goede relatie, maar niet zo intens, want daar zou ik ook gek van worden. Wat dat betreft werkt afstand nemen heel goed. En op zich is de band ook goed hoor, maar dat neemt weg dat ik nog steeds 'last' van mijn jeugd heb. Dat kunnen mijn ouders echter niet wegnemen, daar moet ik zelf mee aan de slag. De mechanismes die ik ontwikkeld hebt, kunnen zij ook niet meer veranderen.
Je familie kan inderdaad niet verplicht in therapie, maar je ze daar wel bij betrekken als jij en zij daarvoor openstaan.
Ik heb zelf ook moeite met mijn moeder, maar zit ook niet wekelijks bij haar op de bank te therapieën. Ik heb een goede relatie, maar niet zo intens, want daar zou ik ook gek van worden. Wat dat betreft werkt afstand nemen heel goed. En op zich is de band ook goed hoor, maar dat neemt weg dat ik nog steeds 'last' van mijn jeugd heb. Dat kunnen mijn ouders echter niet wegnemen, daar moet ik zelf mee aan de slag. De mechanismes die ik ontwikkeld hebt, kunnen zij ook niet meer veranderen.
vrijdag 3 oktober 2014 01:11
Ik snap niet eens wat ik met beiden moet. Niet met moeders en haar man en niet met vaders en vrouw. Iedereen heeft een mening. En ik denk ook dat mijn toekomstige man daar op doelt. Word maar eerst de mijne en dan kijken we wel. Maar ik kan hem daarin niet vertrouwen, want ik ben altijd alleen geweest. Dat vind ik momenteel het moeilijkste, hij is bereid mij te helpen, hij is bereidt mij te geloven in tegenstelling tot mijn ouders. Moeder wil er wel zijn op haar manier, haar man doet nog meer zijn best. Als mijn man er voor mij wil zijn en dan is het enige wat ik denk:"Als hij me knuffelt, wil hij dan seks of wil hij morgen met me wakker worden?" En dan ga ik weg nadat het seks was.
vrijdag 3 oktober 2014 01:23
Je moet dus leren op je eigen oordeel, intuïtie en gevoel te vertrouwen? Daar kan therapie je best bij helpen. En dan kan je ook leren zo'n man te vertrouwen. Je moet alleen niet het oordeel wat nu bij je ouders ligt, verschuiven naar die man.
Je schrijft dat je altijd alleen bent geweest, maar ergens klopt dat niet, je bent bent eigenlijk nooit alleen geweest (in de zin van emotioneel onafhankelijk van je ouders). Je hebt je alleen nooit gesteund gevoeld. Zoiets?
Je schrijft dat je altijd alleen bent geweest, maar ergens klopt dat niet, je bent bent eigenlijk nooit alleen geweest (in de zin van emotioneel onafhankelijk van je ouders). Je hebt je alleen nooit gesteund gevoeld. Zoiets?
zaterdag 4 oktober 2014 12:41
Sorry, was er even weg van. Ik begon er dingen bij te halen die op dit moment niet echt, slechts een beetje, ter zake doen. En dan wordt het een warboel in mijn hoofd en kennelijk ook op het forum.
Door het feit dat mij altijd is gezegd dat het wel echt mis met mij moest zijn, ben ik daarop gaan vertrouwen en dus nog meer op de mening van mijn ouders. Wat zij zeiden moest immers wel waar zijn? Zij wisten het allemaal zo goed.
Wat ik vooralsnog het moeilijkste vind is op mijn eigen mening te vertrouwen. Het is dan weliswaar geen stoornis, maar erg sterk in mijn schoenen sta ik ook niet. Het stomme is dat ik me nu opeens bedenk dat de praktijkondersteuner me dat al honderd keer heeft gezegd en me zelfs heeft aangeboden om me een tijdje te laten onderbrengen in een vrouwenhuis, om aan mijn zelfvertrouwen te laten werken. Hoe dom ben je als je blijft volhouden dat je ziek bent.
Inderdaad, in het beginstuk zeg ik dat ik al zeventien jaar geestesziek ben en dat was in mijn beleving ook zo, tot afgelopen week. Wat ik nu het moeilijkste vind is om een start te maken met mijn nieuwe leven. Het leven dat draait om mij en niet om wat anderen denken en daar mijn persoonlijkheid op aan pas. Maar misschien wil ik wel veel te snel.
Volgens mij is het nog een warboel, maar ik heb alles in mijn hoofd nog steeds niet helder.
Door het feit dat mij altijd is gezegd dat het wel echt mis met mij moest zijn, ben ik daarop gaan vertrouwen en dus nog meer op de mening van mijn ouders. Wat zij zeiden moest immers wel waar zijn? Zij wisten het allemaal zo goed.
Wat ik vooralsnog het moeilijkste vind is op mijn eigen mening te vertrouwen. Het is dan weliswaar geen stoornis, maar erg sterk in mijn schoenen sta ik ook niet. Het stomme is dat ik me nu opeens bedenk dat de praktijkondersteuner me dat al honderd keer heeft gezegd en me zelfs heeft aangeboden om me een tijdje te laten onderbrengen in een vrouwenhuis, om aan mijn zelfvertrouwen te laten werken. Hoe dom ben je als je blijft volhouden dat je ziek bent.
Inderdaad, in het beginstuk zeg ik dat ik al zeventien jaar geestesziek ben en dat was in mijn beleving ook zo, tot afgelopen week. Wat ik nu het moeilijkste vind is om een start te maken met mijn nieuwe leven. Het leven dat draait om mij en niet om wat anderen denken en daar mijn persoonlijkheid op aan pas. Maar misschien wil ik wel veel te snel.
Volgens mij is het nog een warboel, maar ik heb alles in mijn hoofd nog steeds niet helder.
zaterdag 4 oktober 2014 13:01
[quote]pickles schreef op 02 oktober 2014 @ 23:41:
De persoon waarop ik helemaal knettergek van ben mag mijn ouders niet. Hij kent ze niet, maar kent ze indirect heel erg goed. Al vanaf moment één dat we samenkwamen zei hij dat hij eerst een goed gesprek met mijn moeder wilde en daarna mijn vader wel zou aanpakken.
/quote]
Is dat nou serieus dat hij je ouders op hun falie wil geven?
Alsof je 3 jaar oud bent of zo.
De persoon waarop ik helemaal knettergek van ben mag mijn ouders niet. Hij kent ze niet, maar kent ze indirect heel erg goed. Al vanaf moment één dat we samenkwamen zei hij dat hij eerst een goed gesprek met mijn moeder wilde en daarna mijn vader wel zou aanpakken.
/quote]
Is dat nou serieus dat hij je ouders op hun falie wil geven?
Alsof je 3 jaar oud bent of zo.
