Heftige situaties, school en stage leiden eronder

Hey iedereen.



Ik ben hier om even mijn hart te luchten... zoals de meesten dat wel doen hier. Ook kan ik wel wat advies gebruiken...



Nou waar zal ik eens beginnen, ik ga mijn best doen om het kort te houden



Het is begonnen sinds 1 jaar terug, mijn zusje is altijd een onzeker meisje geweest. Toen ze in de puberteit terecht kwam en verkeerde vrienden ontmoette is het misgegaan. Ze werd een totaal ander persoon. Van lief gevoelig en onzeker ging ze naar gevoelloos, brutaal en sterk. Ik ken haar goed en ik weet dat deze nieuwe 'zij' uit een muur bestaat, die rondom haar ware ik staat.



Op school ging het mis, verzuim, leerplichtambtenaar, gezakt naar een laag niveau, kinderen die tegen d'r opkijken, ze doelt alsof ze heel wat is, t kan haar allemaal niks schelen. Buiten school hetzelfde verhaal: diefstal, politie, softdrugs, verkeerde omgang. Binnen het gezin: het gezin is totaal uit elkaar gevallen, iedereen leeft zijn eigen leven er is totaal geen warmte meer terwijl dit voorheen wel was. Mijn ouders weten niet meer wat ze moeten doen. Mijn vader is altijd erg reëel en streng als het nodig is, mijn moeder daarintegen totaal niet. Ze heeft ons nooit regels geleerd, er waren geen grenzen en ze is niet consequent. Vader en moeder kunnen geen team meer vormen omdat moeder zich niet aan afspraken houdt. Niemand is meer open, is er ruzie, vooral gericht op mijn zusje omdat zij geen verbetering van gedrag laat zien. Ze moet naar een andere school, tijdelijk. Een soort time out school. Als ze hier verbetering zien krijgt ze de kans weer terug te komen naar een normale school.



Ook zijn er schulden, die mijn moeder heeft. Omdat er vanuit mijn zusje veel via afterpay besteld is geworden, wat niet betaald heeft kunnen worden. Ouders die op momenten het leven niet meer zien zitten... en dan ben ik er nog. De wijze zus die goede bedoelingen heeft. Ik probeer iedereen rustig te houden en samen te spreken over dingen. Maar nooit gaat dit helemaal goed, de een schiet uit z'n slof en de ander klapt dicht. Als de situatie van mijn zusje veranderd zal de thuissituatie ook veranderen. Maar ik kan dit niet alleen. Ik weet wat er moet gebeuren, er moet een band komen tussen ons allen, die een tijd terug zoek is geraakt. Hier door is leuke dingen doen samen een must. Maar het voelt zo geforceerd, en ik ben zo moe van het proberen maar geen resultaat zien... vanuit die band kun je samen dingen veranderen. Een ander ding dat moet veranderen is mijn moeder. Ze moet consequent worden, en regels en grenzen aangeven. Dit is wat je je kind moet leren, vooral in de puberteit als het zich gaat ontwikkelen.



Er is een thuiscoach over 5 weken bij ons die met ons plannen gaat opstellen, proberen de situatie te veranderen in 5 maanden. Iedereen stemt ermee in, alleen laat mijn zusje niet zien dat ze het wilt. Terwijl als zij geen verandering laat zien is er een kans dat ze bij een ander gezin wordt geplaatst. Mijn zusje heeft geen motivatie, ziet niet in waarom het belangrijk is te veranderen. Ik kan me dat wel voorstellen want ze doet niks anders als op haar kamer zitten, tv kijken of met vriendinnen zijn. Vriendinnen zijn nu tijdelijk niet welkom omdat er wat voorgevallen is wat totaal over de grens is gegaan. Ze leeft op haar kamer, dag in dag uit. Ze eet zelfs boven. Ik ben de enige die nog een beetje voor elkaar krijgt dat zij de gene, die achter die muur zit laat zien. Die nog een beetje tot haar door dringt en die nog een beetje wat kan bereiken met haar. Maar ik ben er zo moe van.... het thuiskomen in een rotsfeer, de dagelijkse ruzie's en het kapot zien gaan van mijn ouders.. ik doe mijn best om positief te blijven, realistisch en met gezond verstand te denken. Maar het duurt niet meer lang en ook ik heb geen puf meer. Ik heb me al aantal keren ziekgemeld van school of stage omdat ik gewoon geen oog heb dicht gedaan, of de volgende ochtend extreem moe ben.



Om mezelf goed te blijven voelen gaat me wel lukken, maar hoe moet ik de rest onder controle blijven houden?? Ik ben niet dag in dag uit thuis, en dus ook niet bij elke situatie aanwezig. Tevens is dit van een andere kant bekeken niet mijn taak.. maar het voelt wel zo.



Mijn zusje geeft aan niet mee te willen werken omdat zij het gevoel heeft dat zij alles fout doet, ze krijgt de schuld van alles en mijn vader gaf aan dat als ze nog een keer een druppel bij de emmer zou doen ze op mag rotten. Dit was wel in een bepaalde opwelling gezegd dus ik weet dat hij het niet meent. Maar mijn zusje voelt dit wel zo. Ik ben de enige die haar ziet huilen en ik vind het verschrikkelijk om haar en iedereen zo te zien. Ben ik dan de enige die mijzelf onder controle kan houden en realistisch kan denken op momenten dat het nodig is? Ook kan ik niet de hele tijd met mijn zusje gezellige momenten maken omdat ik een onprettig gevoel daarbij heb, alsof ik dit zou moeten doen om haar een goede toekomst te bezorgen. We hebben afgesproken een deze dagen wat leuks te doen met als doel dat onze band gaat groeien en ik hopelijk wat meer tot haar door kan dringen zodat zij uit vrije wil gaat veranderen, en inzicht krijgt waarom dat belangrijk is. Want als de situatie thuis niet veranderd wordt zij waarschijnlijk uit huis geplaatst, en als de situatie straks op haar school niet veranderd, wordt zij geplaatst op het speciaal onderwijs waar zij niet thuis hoort.



Sorry voor het lange verhaal, er zijn nog zoveel dingen die ik meer kan vertellen om jullie een juist beeld te geven over de situatie. Vragen zijn altijd welkom, het is fijn om te kunnen praten via deze weg, hierover.



Trouwens, ik zie dat ik een domme fout hebt gemaakt bij de titel. Het moet natuurlijk 'lijden' zijn. Oops

quote:violetskies schreef op 20 februari 2017 @ 21:48:

Hoe oud ben je? Als ik jou was zou ik uit huis gaan. Je bent niet verantwoordelijk voor het gedrag van je zusje en de opvoed- en relatieproblemen van je ouders. Zij hebben steken laten vallen en nu is het belangrijk dat jouw toekomst er niet onder gaat lijden. Als zij zelf niet gaan zien dat het anders moet, ben jij deel van het zinkend schip dat ondergaat. Je hebt al veel gedaan. Nu is het belangrijk dat je jezelf op #1 zet.Ik ben 19 jaar, heb er wel aan gedacht om inderdaad weg te gaan. Maar dan komt het stukje financieel er weer bij kijken, en het gevoel dar ik er misschien nog niet klaar voor ben ook. Heb wel een vriend, dus alleen sta ik er dan zeker niet voor maar hij geeft ook aan dat vluchten de problemen niet oplost. Ik leef dan vanaf een afstandje mee, maar als het daar door beter zou gaan.... geen idee

quote:Pinda-Kaas schreef op 20 februari 2017 @ 21:55:

Goed bedoelde tip: zet bovenaan je post toch maar een korte samenvattingIk ben erg slecht in samenvatten!!! Zoals je dus ook kunt zien.... het was een bedoeling om een samenvatting te maken maar het is een dik boek geworden

quote:blueeyes*3 schreef op 20 februari 2017 @ 21:54:

Jij kunt dit niet onder controle houden.

En dat is je taak ook niet.



Jij bent zus. Als zus heb je niet de taak om dit op te lossen. Dat is de taak van je ouders en de hulpverleners.



Waarom denk jij dat jij dit moet oplossen?



Jouw taak als zus is om een zus te zijn. Steun je zus, moedig haar aan om 'goede' dingen te doen. Stel af en toe voor om samen iets leuks te doen (beauty-avondje, film kijken, zoiets).



Als dochter van je ouders kun je af en toe voorstellen om een boodschap te doen of wat extra's in het huishouden te doen. Meer niet. Dat is namelijk niet je taak als dochter.Ik denk niet per see dat ik dit alleen moet oplossen maar ik heb wel het idee dat ik de enige ben die momenteel realistisch kan denken, en handelen. Omdat zowel iedereen hier emotionele schade door opgelopen heeft. Op de een of andere manier ga ik anders met dingen om. Het zit ook een beetje in me dat gevoel van zorgen voor. Iedereen botst zo'n beetje met elkaar, behalve met mij. Daarom denk ik dat ik iets kan betekenen, ook al is dat inderdaad mijn taak niet...

quote:Pinda-Kaas schreef op 20 februari 2017 @ 22:00:

Je hebt jezelf verantwoordelijk benoemd voor iets waar je niet verantwoordelijk voor bent

geef jij consequent je grenzen aan? geen je aan wat jou verdriet of pijn doet en wat je boos maakt?

zijn je ouders en thuiscoach op de hoogte van hoe jij hieronder lijdt?

meer kun je niet doen; anders serieus gaan kijken of uit huis gaan een optie is.Ik geef mijn grenzen aan, en probeer mij zoveel mogelijk open te stellen. Wel moet ik toegeven dat ik misschien niet helemaal laat merken dat het zoveel met mij doet. Omdat ik ze nog een beetje hoop wil besparen, om te laten zien dat ze op mij kunnen rekenen... ik weet verder niet zo goed meer waarom.

quote:FiddlyDiddlyDoo schreef op 20 februari 2017 @ 22:02:

Jeetje wat een verhaal! Hoe oud ben je? Je klinkt heel erg wijs en ik denk op basis van je OP dat jij een hele heldere, kritische blik hebt welke ontbreekt bij je ouders. Je stelt je op als een ouder, terwijl je ouders zich nogal als een kind op stellen vind ik.. Het enige wat ik kan bedenken is afstand nemen van de situatie, is het mogelijk om uit huis te gaan? Ik wil je adviseren om voor jezelf te kiezen, hoe moeilijk ook. Je zusje is verantwoordelijk voor haar eigen leven en die last moet je echt niet op je schouders willen nemen want dan ga je er zelf aan onder door. Sterkte lieve meid en kom gerust hier van je af schrijven als het je te veel word en/of advies nodig hebt.



Wat een lief berichtje van jou! Dankjewel :smooch:Ik ben 19 jaar, voor mijn gevoel altijd een denker geweest.. ik werd de wijsneus of het eigenwijze meisje genoemd omdat ik altijd de andere weg koos. Voor mijn gevoel maakt dat je eigen sterk, en leert dat jou erg veel. Maar soms heb ik ook even een praatje nodig, zoals iedereen.



Over het uit huis gaan, financieel is dit via een lening mogelijk, maar ik vind het zo'n gedoe. Op zo'n jonge leeftijd al je leven starten met schulden!? En voor mijn gevoel sta ik er zelf ook nog niet helemaal achter, alsof ik er nog niet helemaal klaar voor ben ofzo. En ik wil in deze situatie mijn gezin niet in de steek laten.... ik vind dat gewoon heel erg moeilijk en denk dat iedereen er verdriet van zou hebben als ik 'vlucht'

quote:Knuffelheks schreef op 20 februari 2017 @ 22:05:

Hoe oud is je zusje?Mijn zusje is bijna 15jaar

quote:blueeyes*3 schreef op 20 februari 2017 @ 22:13:

[...]



Jij denkt dat jij de redder moet zijn. Dat is nobel, maar niet de bedoeling.



Kan het zijn dat jij het gevoel hebt dat je dit moet doen, omdat je ook niet naar jezelf toe wilt erkennen wat het met jou doet?



Of dat, als het nu mis gaat, jij het gevoel hebt dat het jouw fout, jouw schuld is?



Dat zou mogelijk zijn, ik ben een vechter... en zie soms zelf niet in dat ik ook aan mijzelf moet denken. Of ik vind het dan soms ook moeilijk om dingen aan mijzelf toe te geven.



Als het mis zou gaan zou ik inderdaad denken dat het deels mijn schuld zou kunnen zijn omdat ik dan niet genoeg heb ingegrepen ook al zou het mijn taak niet zijn.

quote:Muurhanger schreef op 20 februari 2017 @ 22:20:

Lees ik zo slecht, of zie ik nergens een duidelijke oorzaak voor een lichtelijk ontspoorde tiener zeg maar? Ik lees enkel dat moeder nooit consequent is geweest in regels.



Verder lees ik niets over gescheiden ouders met een vechtscheiding, 1 ouder die niet een beeld was, ouders die altijd ruzieden, huiselijk geweld etc. Ik lees een fijn gezin wat nu uit elkaar drijft door de slechte keuzes van de jongste dochter.



Ik vind een moeder die geen regels opstelt echt niet meteen een duidelijke oorzaak van dit probleem.



Ik vind het wel echt heel naar voor jou TO, dat dit zoveel effect op jou heeft. En ik snap het helemaal dat jij er nog niet klaar voor bent om op jezelf te gaan. Jij had dit niet kunnen voorspellen en je er dus niet op voor kunnen bereiden.



Weet je de reden waarom je zusje zo opstandig is? Is er iets gebeurd bij jullie thuis wat niet in de OP staat? Of heeft ze een ingrijpende ervaring gehad die hiertoe geleid kan hebben?





Mijn ouders zijn gescheiden, hebben alsnog een goede band met elkaar. Komen nog bij elkaar over de vloer. Wel is het altijd zo geweest dat mijn moeder gehoorzaamde naar mijn vader toe omdar haar handelen niet altijd juist was of te veel negatieve gevolgen zou hebben. Mijn moeder probeert, maar er ontbreekt bepaald inzicht.



Ik denk dat, of er iets gebeurd is met mijn zusje waar wij niks van af weten... iets met jongens vermoed ik, ze zit nu op zo'n leeftijd dat ook zij daar erg mee bezig is.

Of het is iets wat haar geraakt heeft en ze dus de muur om zichzelf heen heeft gebouwd door het 'gezeik' dat ze telkens naar haar toe kreeg gegooid, dat vol zat met negativiteit. Zij is namelijk erg gevoelig.



Voor de rest kan ik me echt niks voorstellen... en mocht er iets gebeurd zijn ga ik er niet van uit dat zij dit 1 2 3 aan mij gaat vertellen.