Hoe laat je een ex los?

@suzy

Ja dat van hoe je in je vel zit, maakt bij mij ook veel uit hoor. Maar gewoon, zoals gister. Zit ik daar met mijn leuke persoontje in de bios en denk ik wil ook zo gezellig met een man zitten. Gewoon een relatie hebben die goed loopt. Mijn vriendin heeft een geweldige vriend en doen van alles samen. Dat lijkt mij ook zo leuk.



Het komt inderdaad vanzelf wel. Maar ik baal dat ik niemand ontmoet. Gewoon echt helemaal niemand (in de trant van interessante mannen he). Waardoor ik heel soms weer even denk aan de goede momenten met mijn ex. Maarja wat heb je aan iemand die er niet voor gaat, die zo weinig moeite doet, weinig interesse in je heeft. Ik kan daar gewoon niks meer mee en mijn lijf schreeuwde eigenlijk: dit is niet goed voor jou. Maarja, ik vond hem echt leuk. Waarom? Geen idee eigenlijk. En omdat ik bijna nooit een interessante man ontmoet en bijna nooit iemand leuk vind, hield ik aan hem vast. Dat ik het wilde proberen. Maarja dat werkt dus ook niet.



Ik heb het idee dat ik er wel voor open sta. Een nieuwe man. Maar dan moet hij wel echt interessant zijn en er moeten zoveel eigenschappen aan hem zitten, dat ik het wil proberen met zo'n iemand. Na mijn ex ben ik toch wel kritischer geworden wat betreft het gedrag van mannen. Vanavond koninginnenacht vieren. En waarschijnlijk baal ik weer aan het einde van de avond/nacht dat er werkelijk niemand boeiends rondliep. En ik kan wel lol hebben met vriendinnen, maar toch is het heel anders dan met een man een klik hebben/opbouwen.

@Ruby-Ann: idd, je moet zelf "afdalen" op die weg naar binnen, maar er is dan iig iemand bij, die dat hopelijk in goede banen leidt en in behapbare brokjes verdeelt..

Of eigenlijk meer laagje voor laagje afpelt. De angst wat je daarbinnen aantreft (of dat dat donker/ leeg is) kan zo groot zijn, dat je daar niet heen kan/durft.



Een extreem aktief afweermechanisme verhindert dat anderen dichtbij komen en ook dat je dichtbij jezelf kan komen. Dat gaat automatisch, op instinct- of overlevingsniveau: vechten, vluchten of bevriezen. Een goede begeleider beschikt over technieken om daardoorheen te komen.



Zelf heb ik meer baat gehad bij alternatieve "coachingsessies" (die op een liefdevolle manier uitgaan van "heling" van de ziel). Dan hoef je niet alles te herbeleven oid, maar kom je vrij direct in het gevoel zelf (op eoa manier voelen ze aan waar het zit) en komt vaak neer op "ik ben het (niet) waard", eigenwaarde en eigenliefde dus & jouw waarde die niet gezien werd/wordt. Dat is toch wel de kern, denk ik.



Ik heb de indruk (correct me if I'm wrong) dat in de psychologie het veelal op psychologisch niveau blijft, persoonlijkheid. En dan vaak niet gericht op "genezen van die wonden", maar met je verwondingen/tegenslagen om leren gaan (gedragsniveau, hoe je reageert op verwondingen/tegenslagen).



Ik las dat overlevings- en zelfbeschermingsmechanismen vroeg worden "aangelegd" en vrij hardnekkig zijn ingesleten, lastig te veranderen zijn (juist omdat het onbewust gaat, instinctief, iets met hersenroutes enzo). Hoe groter de angst (en/of hoe groter de verwondingen), hoe meer weerstand (en das logisch, vergelijk het alleen al met lichamelijke pijn, klein wondje verzorgen of een grote).



Ik ben ervan overtuigd dat je mentale genezingskracht ook heel groot kan zijn en zover kan komen dat alleen een litteken overblijft. Waar toch een stuk beter mee te leven is. Maar niet iedereen lukt het om zo diep te komen, ook niet met therapie. Of niet de juiste therapeut (noodzaak van een vertrouwensband + groter vertrouwen in de therapie hebben dan de grootte van de angst voor wat je tegenkomt daarbinnen). Het blijft neerkomen op vertrouwen en schijnt verband te houden met hoe (on)veilig je gehecht bent in de basis.



Veel mensen leren op den duur zelf om te gaan met hun issues, ermee te leven en dat is dan het hoogst haalbare. Inzicht en begrip in je eigen "gebruiksaanwijzing" verandert sommige dingen nog niet zomaar (zoals onbewuste strategieen). Denk aan verslavingen, waarvan iedereen rationeel wel weet dat het niet goed voor je is, daarmee ben je nog niet van die behoefte/verslaving af..



En zo draai je diepe overtuigingen van jaren ook niet zomaar om door te weten dat het irreeel is. Het toepassen en succesjes boeken met nieuw aangeleerde technieken kan er wel voor zorgen dat je in een positieve cirkel terecht komt. En dat duurt dan wel even voordat je daar in gelooft/ op gaat vertrouwen, ahv nieuwe en fijne ervaringen moet je dat opbouwen. Een roker die stopt zal zich niet meteen een nietroker voelen, maar een exroker. En pas na een (langere) tijd (merken, ervaren dat ie zonder kan) echt dat gevoel terugkrijgen dat een nietroker heeft tov sigaretten.



Tegenover veel of diepe negatieve ervaringen is er heel veel aan positieve ervaringen nodig om die balans weer (enigszins) te herstellen. Het is geen makkelijke weg (en ook niet voor iedereen hetzelfde of even pijnlijk). Ik ben ervan overtuigd dat er veel mogelijk is (maar hangt en staat met de moed vinden, en daar (nog) in kunnen geloven)..



Zelfveroordeling staat dat in de weg. Ik geloof in een liefdevolle weg, want het gaat juist om eigenliefde (kennen & dat zelf kunnen voelen). Elke aanval (=oordeel, veroordeling) op jezelf of van buitenaf) doet juist dichtklappen en muren verder optrekken. Bovendien is het eng om heel kwetsbaar te zijn, dan moet je wel toegang hebben tot andere zelfbeschermingstechnieken.



Leven vanuit een "open hart" is mooi, maar ook kwetsbaar. Het scheelt een stuk als je je eigen veerkracht dan kent (als volwassene), dat je weet dat je eea kan hebben (waar je als kind/jongere nog niet over beschikte en vrij machteloos over voelde). Die machteloosheid vermindert als je hebt ervaren dat je ergens echt overheen kan komen. Dan ben je ook minder bang voor nieuwe "kwetsuren"..



(als je oude niet verwerkt hebt, komen nieuwe er alsmaar bovenop. Garanties op een leven zonder tegenslagen heeft nl niemand, gaat erom dat je weet dat je eea aankan, op jezelf kan rekenen).

@Framb00sje: dat is idd het bewijs dat je dat zeker wel kan! Ook jij hebt die stabiele basis kennelijk in je. Het is fijn dat je zo'n moment had gisteren! Je bent nu eenmaal niet altijd maar stabiel op 1 lijn, het is goed dat je je die hoogtepunten ook blijft herinneren en dat die er dus ook waren en zijn en dus mogelijk zijn!



Goed teken dus! Je komt er wel.

@Angela: haha, das ook een manier idd. Bedenken en merken dat er meer mannen op de wereld zijn, ook al is deze misschien het niet. Het helpt iig relativeren..

@Pinksanne: ik ken ook van die (langere) periodes dat je werkelijk niemand interessants tegenkomt. En echt niet omdat je het niet wil of kan zien of je "eisen" te hoog stelt.



Het is op zich heel goed om "kieskeurig" te blijven. Veel beter dan "genoegen nemen met minder" om maar een vriend te hebben.. dat deed je niet met ex, en ook niet met een nieuwe, dat is alleen maar goed. Je eigen waarde weten is okee, zolang het maar niet doorslaat en alleen "het ideale" goed genoeg is.



De ideale man bestaat niet. De man die echt gevoelens in je los kan maken wel. En voor minder dan dat moet je het iig niet doen, iig niet een relatie beginnen of zelfs maar willen.



Je hebt het niet voor het zeggen wat en wie je tegenkomt. Als dat een langere periode zonder iemand interessants tegen te komen is, kan dat betekenen dat je niet op de "juiste" plaatsen komt of dat het om eoa reden de tijd nog niet voor is.



Daarvan balen is begrijpelijk, maar zal je niet helpen.. Je hebt dat niet onder controle, enige wat je kan doen is zorgen voor wat jij tzt te bieden hebt en meeneemt voor als je diegene tegenkomt te herkennen, en die relatie ook (goed) te houden.. maw: enige wat je kan doen in de tussentijd is die aandacht in jezelf steken. Alles wat je doet en leert voor jezelf, sterkt je.



(of dat nu je ergens in bekwamen is, zoals werk of sport, mentale of lichamelijke conditie, je huissie, interesses, sociale leven, alles wat je aandacht geeft groeit -zegt men-)..

En verder wens ik iedereen een fijne koninginnenacht/dag, als je dat gaat vieren iig. Wie weet hoe gezellig het wordt!

----------

--------------

Suzy, wat een mooie uitspraak, het enige wat je kan doen in de tussentijd, is aandacht steken in jezelf, die ga ik onthouden!



Zo troost ik mezelf al met bergen kleding:')

Hey Suzy: bedankt voor al je posts en advies, heel erg fijn en jij ook fijne koninginnedag gewenst:)



Metafoor: Wat heerlijk om jezelf te verwennen met kleding, en aandacht van mannen lijkt mij ook wel egostrelend? Of niet? Sinds het uit is zie ik ook weer voor het eerst in een paar jaar dat er mannen zijn die naar me kijken, dat er ook andere mannen dan mijn ex rond lopen. Sommigen kunnen zelfs al bijna aan hem tippen:P maar misschien komt dat ook wel een beetje omdat ik eerlijk gezegd mijn ex een beetje begin te vergeten (hebben elkaar nu ruim een maand niet gezien en al veel langer niet echt gesproken)



Ik weet niet zo goed of een vriendschap er nog in zit. Ten eerste zijn er natuurlijk twee mensen voor nodig, niet alleen ik:P. Maar daarnaast denk ik dat ik niet echt een realistisch beeld heb van hoe dat dan gaat zijn, om elkaar weer te zien. In mijn hoofd is mijn ex de jongen die er altijd was, en als we elkaar misschien weer zouden zien ga ik er in mijn hoofd vanuit dat hij ook precies weer zo gaat zijn, zo lief, zo...bedachtzaam naar mij. Maar hele hele hele dikke kans natuurlijk dat hij -als hij me al wilt zien- dit vet ongemakkelijk vindt, niet meer zoveel interesse in me heeft, andere meisjes op het oog heeft, er niet meer voor me wilt zijn, of nog maar heel beperkt...etc etc. Ik heb hem vreselijk gekwets en hij mij gedumpt, ik heb met zijn gevoelens 'gespeeld', dus ja, als ik eerlijk ben naar mezelf zal vriendschap lastig worden. Maar ik hoop het wel echt heeel heeel heel erg hard. Oja, t kan natuurlijk ook zo zijn dat ik daar over een tijdje helemaal geen zin meer in heb:P



Het doet trouwens toch wel zeer om dit te schrijven zo...om me te realiseren dat een vriendschap ook heel lastig gaat worden...ik voel me nu eigenlijk weer heel erg vervangen door andere meisjes en vrienden die nu zijn 'beste vriend' gaan worden.

Ik heb het inderdaad volgehouden om niet te sms-en. Zit nu nog steeds op mijn handen, maar zoek afleiding door met vriendinnen te chatten of hier te schrijven.



Ik heb me ook suf geshopt in het begin, om mezelf te troosten. Heb in ieder geval een leuke garderobe.



Ik zou best wel wat willen daten, gewoon voor de gezelligheid, niet meteen voor het serieus. Maar ik zie echt geen geschikte kandidaten, of als ik ze wel zie durf ik ze niet aan te spreken. Ik ben nou eenmaal niet zo'n held in die dingen.

Niet! Die kun je nooit loslaten

----

Rctc00: ja, het is een heel erg sterke zet, dat aantrekken-afstoten-patroontje. Dat maakt je gek en dan lijk je heel veel te voelen (namelijk heftige op-en-neer-gevoelens, van onzekerheid tot ontspanning en weer terug).



Heel voelbaar en juist dat touwtje trekken leidt ertoe dat je denkt dat je veel voor hem voelt. De waarheid is dat je veel voelt. En dat relateer je aan hem. Het wakkert het verlangen aan, als er hoop is, en dan weer niet en dan weer wel. En dat lijkt dan op verliefdheid, omdat dat vaak ook gepaard gaat met wanhoop ot taan onzekerheid tot aan hevig verlangen.



Dit moet je niet willen voor jezelf! Verwar dit niet met liefde.

Ze zeggen niet voor niks dat "hard to get" DE manier is om iemand aan je te binden. Nou, vaak werkt het wel zo, zeker als er ook signalen worden gegeven dat er hoop is (en je zo aan het lijntje houdt).



Ga er maar gerust van uit dat er iets bij hem speelt, waardoor hij dit gedrag vertoont. Stop zelf met hopen & verlangen door er zelf een punt achter te zetten. Je hebt er een aktieve keuze in, of je dit onzekere wel wil, zeker omdat het eerder al een gecompliceerde relatie was. Graag of niet, ga dat maar eens denken!



Je psych heeft gelijk, denk ik. Iemand die er niet voor gaat, en daar dan aan moeten trekken, wat jou aan het twijfelen maakt over jezelf (hoe leuk je bent) is geen aanwinst. Vaak is dat op en neer namelijk niet gerelateerd aan wat jij zegt/doet, maar dus iets in of rondom hem, wat dat veroorzaakt. En dan ga jij twijfelen aan jezelf en wat je waard bent, dat is gewoon niet okee.



Liever alleen en je eigen plan trekken, dan afhankelijk zijn van iemands grillige gedrag en dito signalen. Ga dingen doen die je zelf wel in de hand hebt, en die je een goed gevoel geven over jezelf. Een liefde moet toevoegen/bijdragen, niet van je afnemen/ af gaan..



Je hebt geen invloed op of hij wel of niet van je houdt, leuker gaat vinden, wat je ook doet. Liefde is niet om hoe je je gedraagt of wat je voor hem doet/ over hebt, en ook niet of je het verdient..het is er of niet. Blijf niet afwachten, maar ga je eigen weg, dat is het enige waar je wel invloed op hebt.

Stop dus met bedenken hoe het voor hem wel zou kunnen werken en wat jij daaraan kan doen. Begin eens met te bedenken wat jij van een relatie verwacht en dat/of hij daaraan (niet) voldoet.



Houd je, kortom, aan je eigen standaarden. Past hij/ dit wel bij jou?! Je kan beter nagaan wat jij zelf nodig hebt van een vriend en relatie en of hij daaraan voldoet. Dat moet de enige reden zijn om wel of niet een relatie te hebben (niet of hij jou nog wil of niet)..



Die eigenwaarde bouw je op door meer naar jezelf te luisteren en jezelf als uitgangspunt te nemen. Rekening houden met een ander is prima, je hoeft niet egoistisch te zijn, maar wel een "gezond egoisme" erin te gooien. Een goede relatie versterkt je, haalt je niet onderuit..

---

Aha, dus jouw standaard is iemand die je onderuit haalt??!

Of bedoel je dat je je standaard bij hem legde? Wat hij belangrijk vond, wat hij wou, wat hij vond?

Of zijn uiterlijk, IQ, manier van doen?



Ik bedoel een andere standaard, die je zelf definieert..wat je van het leven wil (en niet wie) en van een relatie.. en hoe er met jou wordt omgegaan.. dat soort dingen dus..

--

Quote:

"wel heb ik alles gedaan het hem naar de zin te maken, waarbij ik (onder het mom van houden van) wel eens verder gegaan ben dan ik zonder hem zou hebben gedaan"..



Dit dus..



Ik lees hier zo vaak dat de vrouw alles in het werk stelt om het hem naar de zin te maken..misschien is dat dus niet de aangewezen weg? Misschien wil die partner niet op dat voetstuk? Is het wat wij denken dat een partner nodig heeft (en verwachten dat vervolgens ook terug? Of minstens daarvoor beloond te worden met liefde, omdat je dat verdiend hebt?



Jij geeft zelf aan dat je dat niet interessant vindt, kerels die je zo op handen zouden dragen.. waarom moet een man al die bevestiging en ophemeling en zekerheid zo fijn vinden eigenlijk? Dat streelt zijn ego wel, maar dat is niet spannend, geen uitdaging, dat doe je dan vanzelf al, en daarmee maak je hem al de belangrijkste in de relatie eigenlijk..



Zou het zo zijn dat we zelf daarmee (in hun ogen) al aangeven van: "doe geen moeite voor mij hoor, ik vindt dat jij dat verdient, ga jij maar lekker onderuit zitten".. (en dat doen ze dan ook)..

Maken we niet zelf daarmee de relatie ongelijkwaardig?

En halen onszelf daarmee omlaag, door dat soort zorgzaamheid te geven, en niet van hem te vragen voor onszelf, over en weer?



En dat bedoel ik meer met eigen standaarden aanhouden: vragen om wat jij belangrijk vindt, voor jezelf, van je vriend.



En vaak is het zo, dat hoe meer je dan naar hem toebuigt en toegeeft en (nog) meer je best gaat doen, hoe meer de ander achteroverleunt en afstand neemt..



En die gevoelens laten zich idd lastig sturen. Die gevoelens mag je ook hebben. Gaat erom dat je dan nog niet alles maar "pikt" aan gedrag naar jou toe, of niks mag verwachten, omdat je nu eenmaal van iemand houdt.. En dat je van iemand houdt, houdt niet in dat je je eigen wensen en ideeen opgeeft. Dat hoeft ook niet helemaal te passen bij elkaar, maar tis niet goed als 1 persoon altijd dezelfde is die zich aanpast of inbindt of harder rent.



Je hoeft ook niet snel op te geven, maar er zijn er wel 2 die moeite moeten doen om een relatie werkend te houden.. eenzijdig niet opgeven lukt niet, de ander moet ook zijn best doen.



Natuurlijk mis je bepaalde dingen, er zijn ongetwijfeld heel fijne dingen samen geweest en dat geldt ook voor hem tav jou. Je hebt samen herinneringen opgebouwd en het is heel normaal dat dingen je daar weer aan doen denken. Gevoelens zijn ook niet zomaar over, ook na jaren soms nog steeds niet. Iemand wordt toch een deel van jezelf, je gaat een tijd close met iemand om, natuurlijk mis je dat!



En ja, het gevoel "gewoon" toelaten is altijd een goed idee. Nu houd je half vast aan iets van hoop, zodat je geen definitief afscheid hoeft te nemen en daarmee verzacht je het.



Wat het verschil is? Zekerheid. Dat het zeker over is. Dat je kan afsluiten, rouwen, treuren, en na een heleboel verdriet accepteert en verder kan. Loslaten. Dat wil niet zeggen dat je neit meer van hem houdt of mag houden, dat mag altijd. Maar je kan jezelf die zekerheid geven, door er wel zelf een punt achter te zetten: tot hier en niet verder. Graag of niet.



Je houdt waarschijnlijk zeker wel van hem, en niet wat je dacht dat jullie hadden. Maar houden van is niet altijd genoeg, soms past het niet. Of was een andere wisselwerking nodig. Meer laten leven naar of laten zien wie je bent, minder afhankelijk van hem maken, je eigen gang gaan, je eigen interesses volgen, ook in een relatie.



Btw: sterk zijn is niet weerstand bieden, wilskracht oid, naar mijn idee. Sterk zijn is gevoel toelaten en toch jezelf blijven, achter jezelf staan.

Je hoeft iemand niet te vergeten, loslaten is iets anders. Je mag hem nog steeds in je hart koesteren, zolang als je wil, dat is alleen maar mooi. Loslaten is meer toegeven dat je er geen controle over hebt, moet laten gaan, geen invloed op hebt, bij de ander en zijn processen ligt.. en dat jij jouw eigen processen (en behoeften) hebt. En daar heb je wel invloed op.



Sterkte en truste, ik ga ook slapen. Ik had nog ff op pad willen gaan, maar te lang aan telefoon gezeten en nu te laat. Morgen dan maar. Hoop dat je lekker slaapt.

quote:Angela76 schreef op 06 maart 2012 @ 17:33:

.. Hij miste mij ook en dacht opeens weer positief over het fenomeen relatie..)



Wij vrouwen willen zo graag alles geloven...

Trap er maar niet in,Angela.

Ok. Even een hele zielige egopost van mij. Gisteravond nadat ik dat stukje schreef over de moeilijkheid van vriendschap ben ik een beetje in dat gevoel, het verdriet blijven hangen...Vanaf drie uur heel erg slecht geslapen en nu mis ik vandaag, op koninginnedag, terwijl ik eigenlijk een leuke dag wil hebben, mijn ex echt vreselijk enorm verschrikkelijk erg. Ik heb weer zo'n bui van: ik wil hem terug, ik wil hem zo enorm verschrikkelijk graag terug, bij hem zijn, samen dingen delen, of hem gewoon alleen al dingen kunnen vertellen....Had m ook al weer bijna gesmst...maar afleiding gezocht en dat (nog) niet gedaan. Ik moet sterk zijn en verder gaan met mijn leven, maar ..ppfffff....wat mis ik hem. Ik mis hem zo erg.

@Framb00sje: hup, lekker douchen & aankleden jij, vandaag ga je er even tussenuit, morgen weer verder treuren. Nu alsnog een leuke dag van maken!



Niet toegeven hieraan, pak jezelf bij elkaar, juist vandaag is er genoeg afleiding buiten de deur. Geef jezelf niet het excuus dat (door hem/ gemis van hem) deze dag verpest wordt, maak er wat van! Zon schijnt, vandaag ga jij ook stralen, lol maken, even iets leuks tegenover alle gemis zetten. Je kan het!

Framb00sjes, ik weet hoe je je voelt. Ik heb hetzelfde. Mis hem op dit soort dagen ook zo erg. De gedachte van: anders zouden we nu samen iets leuks zijn gaan doen.... En: wat zou hij nu aan het doen zijn, en met wie?



Probeer afleiding te zoeken, met vriendinnen erop uit. Ik ga straks ook met een vriendin op pad om er toch een leuke dag van te maken. De zon schijnt buiten, dus wie weet gaat ie in mijn hoofd ook weer een beetje schijnen, en hopelijk ook in de jouwe Framb00sjes.

@Yasmina: dat soort gedachten is idd vrij nutteloos en niks meer dan zelfpijniging, zo kan je jezelf helemaal gek maken! Probeer daar van een afstandje naar te kijken (je eigen gedachtenpatroon), te erkennen dat je hem mist en vervolgens een halt toe te roepen, door je op iets anders te concentreren..



Dat gemis is er, en dat zal nog wel een tijdje blijven. Je kan 2 dingen doen: of je houdt dat een beetje onder controle (bijv door jezelf nu en dan toe te staan en ook weer een halt toe te roepen) of je laat je controleren (overspoelen, overheersen) door die gevoelens. En dan geef je ze/het/hem teveel macht over jou (je leven). Je hoeft ook niet "nep"vrolijk te doen of te zijn, maar gewoon openstaan voor ff een leuke dag tussendoor. Meer niet.



Goed dat je erop uit gaat met een vriendin, genieten van zon en terrasjes, andere mensen om je heen, wordt vast heel gezellig, kijk lekker om je heen en wens je heel veel plezier!