Psyche
alle pijlers
Ik ben niet genoeg voor mijn moeder..
zondag 29 mei 2016 21:04
Allereerst een hele dikke knuffel!
Je doet heel hard je best om je moeder te redden, zodat ze gelukkiger wordt en ook zodat ze kan zijn wat jij nodig hebt. Maar als iemand zo ver in een leven van geweld, drugs etc zit dan kun jij haar niet redden. Hoe hard dat ook klinkt, het is zoals het is en dat jij een ultimatum stelt zal daaraan niets veranderen. Alleen als jouw moeder echt voor 100% zelf uit deze situatie wil zal er iets kunnen gebeuren.
Probeer je te richten op jouw eigen leven, zonder afhankelijk te zijn van je moeder. Laat je zelfwaardegevoel en zelfvertrouwen niet afhangen van wat zij doet, dat is niet goed voor je. En ga vooral je best doen voor jezelf, zodat jij een goed leven opbouwt.
Heel veel succes.
Je doet heel hard je best om je moeder te redden, zodat ze gelukkiger wordt en ook zodat ze kan zijn wat jij nodig hebt. Maar als iemand zo ver in een leven van geweld, drugs etc zit dan kun jij haar niet redden. Hoe hard dat ook klinkt, het is zoals het is en dat jij een ultimatum stelt zal daaraan niets veranderen. Alleen als jouw moeder echt voor 100% zelf uit deze situatie wil zal er iets kunnen gebeuren.
Probeer je te richten op jouw eigen leven, zonder afhankelijk te zijn van je moeder. Laat je zelfwaardegevoel en zelfvertrouwen niet afhangen van wat zij doet, dat is niet goed voor je. En ga vooral je best doen voor jezelf, zodat jij een goed leven opbouwt.
Heel veel succes.
zondag 29 mei 2016 21:10
Ja ik bouw ook heel hard aan mijn eigen toekomst. Volgend jaar samenwonen, bijbaantje en alle focus op school. Maar dit maakt het even lastig. Je moeder is je moeder, maar ik had alleen maar gehoopt dat ik genoeg was. Je voelt je zo ongewenst en dat blijft een dingetje. Het is nu zo dat ik mezelf in de spiegel aankijk ik aan mezelf vraag of ik voor niemand goed genoeg ben. Of ik er wel mag wezen, of ik genoeg ben voor mijn vriend. Het maakt me als persoon onzeker. Gelukkig heb ik veel steun aan hem en zijn ouders. Ik kies voor mezelf, maar de zorgen om haar blijven gewoon nog. En nu heb ik het gewoon even heel moeilijk.
zondag 29 mei 2016 21:18
quote:-hopeloos schreef op 29 mei 2016 @ 21:10:
Ja ik bouw ook heel hard aan mijn eigen toekomst. Volgend jaar samenwonen, bijbaantje en alle focus op school. Maar dit maakt het even lastig. Je moeder is je moeder, maar ik had alleen maar gehoopt dat ik genoeg was. Je voelt je zo ongewenst en dat blijft een dingetje. Het is nu zo dat ik mezelf in de spiegel aankijk ik aan mezelf vraag of ik voor niemand goed genoeg ben. Of ik er wel mag wezen, of ik genoeg ben voor mijn vriend. Het maakt me als persoon onzeker. Gelukkig heb ik veel steun aan hem en zijn ouders. Ik kies voor mezelf, maar de zorgen om haar blijven gewoon nog. En nu heb ik het gewoon even heel moeilijk.jij bent goed genoeg, natuurlijk ben je dat. moet je kijken waar je gekomen bent ondanks dat je zo'n beroerde jeugd hebt gehad. Ieder kind heeft recht op een goede start maar jou was het niet gegund. En toch doe je het maar allemaal, school, werken, vriendje! jouw moeder heeft iets in haar waardoor ze geen moeder kan zijn. Voor niemand. dat zit in haar. het staat los van jou
Ja ik bouw ook heel hard aan mijn eigen toekomst. Volgend jaar samenwonen, bijbaantje en alle focus op school. Maar dit maakt het even lastig. Je moeder is je moeder, maar ik had alleen maar gehoopt dat ik genoeg was. Je voelt je zo ongewenst en dat blijft een dingetje. Het is nu zo dat ik mezelf in de spiegel aankijk ik aan mezelf vraag of ik voor niemand goed genoeg ben. Of ik er wel mag wezen, of ik genoeg ben voor mijn vriend. Het maakt me als persoon onzeker. Gelukkig heb ik veel steun aan hem en zijn ouders. Ik kies voor mezelf, maar de zorgen om haar blijven gewoon nog. En nu heb ik het gewoon even heel moeilijk.jij bent goed genoeg, natuurlijk ben je dat. moet je kijken waar je gekomen bent ondanks dat je zo'n beroerde jeugd hebt gehad. Ieder kind heeft recht op een goede start maar jou was het niet gegund. En toch doe je het maar allemaal, school, werken, vriendje! jouw moeder heeft iets in haar waardoor ze geen moeder kan zijn. Voor niemand. dat zit in haar. het staat los van jou
zondag 29 mei 2016 21:20
Je bent niet genoeg voor je moeder omdat ze niet genoeg is voor haarzelf. Ze heeft een man nodig in haar leven om het even wat hij haar aandoet. Zij lijdt en jij lijdt. Maar het heeft niets met jou te maken ook al voelt dat wel zo. Ze is ziek en kan je de gezonde liefde en aandacht niet geven. Sterkte, zoiets als dit is kut
zondag 29 mei 2016 21:22
Je wil niet zielig doen, maar het is gewoon wel echt zielig voor je.
Zij verzaakt, zoals ze dat altijd al gedaan heeft.
Waarschijnlijk niet omdat ze niet van je houdt, want dat doet ze op haar eigen manier vast wel.
Maar ze is niet in staat een echte moeder te zijn.
Verdrietig en oneerlijk.
Ik hoop dat je de kracht zal kunnen vinden het los te laten.
Zij verzaakt, zoals ze dat altijd al gedaan heeft.
Waarschijnlijk niet omdat ze niet van je houdt, want dat doet ze op haar eigen manier vast wel.
Maar ze is niet in staat een echte moeder te zijn.
Verdrietig en oneerlijk.
Ik hoop dat je de kracht zal kunnen vinden het los te laten.
Wees altijd jezelf. Tenzij je een eenhoorn kan zijn. Wees dan een eenhoorn.
zondag 29 mei 2016 21:29
Je bent echt wel genoeg. Maar ik snap ook heel goed dat als je je moeder in de basis mist dat het met wat woorden van ons echt niet anders gaat voelen. Niet direct tenminste, daar kan wat tijd over heen gaan voor je gaat ervaren dat je altijd al genoeg was geweest en zult blijven. Dat gaat met verwerken van gemis en met vallen en opstaan.
zondag 29 mei 2016 21:32
Ach meid, ten eerste: heel veel sterkte. Wat moet dit ongelooflijk kut, verdrietig, moeilijk, etc voor je zijn
Ik wil je 1 tip geven: laat de hoop los dat je haar kan redden. Jij kan jouw moeder niet redden. En hang helemaal je eigenwaarde niet op aan het feit dat je haar niet hebt kunnen redden....
Dit zeg ik vanuit een hele andere ervaring; ik heb een heroine verslaafde zus. Ik kan hard rennen, smeken, schreeuwen, niks doen, noem het maar op. Maar wat ik ook doe: ik kan haar niet redden. Soms wil ze het, en gaat het goed. En soms wil ze niet en dan gaat het mis. En dat doet ongelooflijk veel pijn.
Accepteer je moeder hoe ze is. Zij kiest voor deze relatie en daar kan jij niks aan veranderen. Je kan alleen je grenzen stellen. Contact verbreken? Dat kan. Af en toe met haar afspreken, samen iets leuks doen, er (met mate) voor haar zijn als ze dat nodig heeft? Het zijn jouw keuzes en jij voelt wat je wel en niet kan. Maar laat je verwachtingen los. Verwachtingen leiden tot teleurstelling.
Neemt niet weg dat jij als dochter in een rouwproces zit. Het gemis van een moeder die er voor je is, waar je van op aan kan en die onvoorwaardelijk voor je kiest. Dat lijkt me moeilijk en verdrietig. Logisch dat je het daar last van hebt....
Ik wil je 1 tip geven: laat de hoop los dat je haar kan redden. Jij kan jouw moeder niet redden. En hang helemaal je eigenwaarde niet op aan het feit dat je haar niet hebt kunnen redden....
Dit zeg ik vanuit een hele andere ervaring; ik heb een heroine verslaafde zus. Ik kan hard rennen, smeken, schreeuwen, niks doen, noem het maar op. Maar wat ik ook doe: ik kan haar niet redden. Soms wil ze het, en gaat het goed. En soms wil ze niet en dan gaat het mis. En dat doet ongelooflijk veel pijn.
Accepteer je moeder hoe ze is. Zij kiest voor deze relatie en daar kan jij niks aan veranderen. Je kan alleen je grenzen stellen. Contact verbreken? Dat kan. Af en toe met haar afspreken, samen iets leuks doen, er (met mate) voor haar zijn als ze dat nodig heeft? Het zijn jouw keuzes en jij voelt wat je wel en niet kan. Maar laat je verwachtingen los. Verwachtingen leiden tot teleurstelling.
Neemt niet weg dat jij als dochter in een rouwproces zit. Het gemis van een moeder die er voor je is, waar je van op aan kan en die onvoorwaardelijk voor je kiest. Dat lijkt me moeilijk en verdrietig. Logisch dat je het daar last van hebt....
zondag 29 mei 2016 21:42
zondag 29 mei 2016 21:44
Ach jeetje wat naar voor je
Je probeert je moeder over te halen door een soort ultimatum te stellen, maar het werkt niet.
Je moet niet je eigenwaarde af laten hangen van de keuzes die je moeder maakt op relationeel gebied.
Eigenlijk is er met je moeder wat mis waardoor ze verkeerde keuze maakt om in een gewelddadige relatie te blijven. Dus met jou is er niks mis, je kan trots op jezelf zijn. En voor jezelf moet je een manier zien te vinden om het een plekje te geven en om te besluiten op welke wijze je het contact eventueel wel of niet wilt voorzetten. Misschien is het een idee om hierover met een psycholoog in gesprek te gaan.
Want het is natuurlijk best pittig, en wie weet krijg je handvaten aangereikt waar je mee verder kan en waardoor jij van het gevoel af komt niet goed genoeg te zijn.
Heel veel sterkte
Je probeert je moeder over te halen door een soort ultimatum te stellen, maar het werkt niet.
Je moet niet je eigenwaarde af laten hangen van de keuzes die je moeder maakt op relationeel gebied.
Eigenlijk is er met je moeder wat mis waardoor ze verkeerde keuze maakt om in een gewelddadige relatie te blijven. Dus met jou is er niks mis, je kan trots op jezelf zijn. En voor jezelf moet je een manier zien te vinden om het een plekje te geven en om te besluiten op welke wijze je het contact eventueel wel of niet wilt voorzetten. Misschien is het een idee om hierover met een psycholoog in gesprek te gaan.
Want het is natuurlijk best pittig, en wie weet krijg je handvaten aangereikt waar je mee verder kan en waardoor jij van het gevoel af komt niet goed genoeg te zijn.
Heel veel sterkte
Of course i talk to myself. Sometimes i need expert advice.
zondag 29 mei 2016 21:44
zondag 29 mei 2016 21:47
Gewoon een hart onder de riem, ik heb zo met je te doen 
Elk kind hoort op nummer één te staan, maar je moeder is niet even loyaal naar jou als jij naar haar en dat moet heel erg pijn doen.
Het ergste is dat ze altijd je moeder blijft. Niemand kan haar vervangen, hoe lief anderen ook voor je zijn.
Ik heb geen raad voor je, kan alleen maar hopen dat het op een dag beter met haar zal gaan, zodat er misschien toch ooit echt een eerste plaats voor jou komt. Maar de verloren jaren komen nooit meer terug, en dat vind ik echt heel erg zielig en vooral onverdiend voor je. Heel veel sterkte
Elk kind hoort op nummer één te staan, maar je moeder is niet even loyaal naar jou als jij naar haar en dat moet heel erg pijn doen.
Het ergste is dat ze altijd je moeder blijft. Niemand kan haar vervangen, hoe lief anderen ook voor je zijn.
Ik heb geen raad voor je, kan alleen maar hopen dat het op een dag beter met haar zal gaan, zodat er misschien toch ooit echt een eerste plaats voor jou komt. Maar de verloren jaren komen nooit meer terug, en dat vind ik echt heel erg zielig en vooral onverdiend voor je. Heel veel sterkte
zondag 29 mei 2016 21:52
@ tsjatsjietsjie,
Ja klopt allemaal wat je typt.
Ik snap dat praten met een professional mij kan helpen maar ik sta daar op dit moment niet voor open, ik vind dat heel moeilijk. Het is me altijd zelf gelukt en ben gelukkig geworden dankzij mezelf. Ik ben altijd best een beetje trots geweest dat ik het toch geflikt had, ondanks een stress volle jeugd.. Maar juist door deze jeugd ben ik er sterker uit gekomen en alles wat ik bereikt heb, heb ik helemaal zelf gedaan. Ik probeer de klap te boven te komen en me vooral bezig te houden met mezelf en mijn school, hoe moeilijk ook. Maar ik weet zeker dat het me lukt, hoeveel tijd het ook gaat kosten.
Ja klopt allemaal wat je typt.
Ik snap dat praten met een professional mij kan helpen maar ik sta daar op dit moment niet voor open, ik vind dat heel moeilijk. Het is me altijd zelf gelukt en ben gelukkig geworden dankzij mezelf. Ik ben altijd best een beetje trots geweest dat ik het toch geflikt had, ondanks een stress volle jeugd.. Maar juist door deze jeugd ben ik er sterker uit gekomen en alles wat ik bereikt heb, heb ik helemaal zelf gedaan. Ik probeer de klap te boven te komen en me vooral bezig te houden met mezelf en mijn school, hoe moeilijk ook. Maar ik weet zeker dat het me lukt, hoeveel tijd het ook gaat kosten.
zondag 29 mei 2016 21:56
Mijn moeder koos/kiest ook altijd voor anderen boven mij. Eerst mijn (nu ex-) stiefvader en nu mijn zus. Vroeger was ik al stinkend jaloers op mijn zus omdat ze veel meer aandacht en liefde kreeg. Mijn moeder heeft me heel vaak en diep teleurgesteld.
Maar toen ben ik het anders gaan bekijken. Mijn moeder, kan gewoon niet beter. Het is niet zo dat ze niet beter wil, het lukt(e) haar domweg niet. Het was haar bedoeling niet om mij zo te kwetsen. Ze snapt ook niet dat ik haar liefde heel graag wil. Jammer maar dat doet ze niet expres. Kostte me wel veel tranen en jaren om tot die realisatie te komen hoor. Het is toch je moeder he.
Wat ik doe, is de mooie stukjes, koesteren. Mijn moeder leerde me veel over tuinieren en koken. En als ik kook of tuinier, of knutsel, want dat heeft ze me ook geleerd, en ik doe iets zoals zij dat deed, denk ik even aan haar, op een positieve manier. Ik creer in mijn hoofd mijn ideale moeder gewoon, want ik heb een handjevol herinneringen dat ze wel heel lief was. En wijs enzo. De stukjes, die me pijn doen, sla ik gewoon over. Heb ik geen zin meer in, ik heb er meer dan de helft van mijn leven zo'n verdriet om gehad.
De realiteit is nu, dat ik mijn moeder niet zie, omdat mijn zus nu voor haar zorgt en mijn zus het te moeilijk vindt om met mij om te gaan. Tja, ik ben mijn zus niet, ik heb geen idee waarom ze dat doet. Dus laat ik het los.
Mijn moeder leeft waarschijnlijk niet zo lang meer, ik ben laatst naar haar toegegaan, en heb haar vergeven. Ik wist namelijk dat ze ernstig ziek is, en mocht 1 keer langskomen van mijn zus. Dat luchtte ontzettend op, echt waar. Want ik was er zo mee aan het worstelen, waaaarom hield/houdt ze nou niet echt van me? Niet zoals ik van een kind zou houden. Nou, heel simpel, ze is mij niet. Ze kan dat gewoon niet, ook al lukte het wel met mijn zus.
Ik heb haar vergeven omdat ze nu eenmaal is wie ze is. Ik kan haar toch niet veranderen. En ik wil dat ze rustig sterft, ze heeft dan wel fouten gemaakt, ze deed het niet expres en ze is wel een lieve vrouw, in de basis. Ik lijk evengoed veel op haar, we delen veel interesses. Dus ik neem altijd een stukje van mijn moeder mee, waar ik ook ga.
Ik snap je verdriet wel! Kan er een beetje over meepraten. Je moeder maakt keuzes, die jij niet zou maken maar jullie zijn niet dezelfde persoon. Helaas, in deze, mag ze zelf kiezen. Je kunt mensen nu eenmaal niet dwingen, hoe graag je ook zou willen. Ik denk dat loslaten verstandig is, voor je hart. Sterkte!
Maar toen ben ik het anders gaan bekijken. Mijn moeder, kan gewoon niet beter. Het is niet zo dat ze niet beter wil, het lukt(e) haar domweg niet. Het was haar bedoeling niet om mij zo te kwetsen. Ze snapt ook niet dat ik haar liefde heel graag wil. Jammer maar dat doet ze niet expres. Kostte me wel veel tranen en jaren om tot die realisatie te komen hoor. Het is toch je moeder he.
Wat ik doe, is de mooie stukjes, koesteren. Mijn moeder leerde me veel over tuinieren en koken. En als ik kook of tuinier, of knutsel, want dat heeft ze me ook geleerd, en ik doe iets zoals zij dat deed, denk ik even aan haar, op een positieve manier. Ik creer in mijn hoofd mijn ideale moeder gewoon, want ik heb een handjevol herinneringen dat ze wel heel lief was. En wijs enzo. De stukjes, die me pijn doen, sla ik gewoon over. Heb ik geen zin meer in, ik heb er meer dan de helft van mijn leven zo'n verdriet om gehad.
De realiteit is nu, dat ik mijn moeder niet zie, omdat mijn zus nu voor haar zorgt en mijn zus het te moeilijk vindt om met mij om te gaan. Tja, ik ben mijn zus niet, ik heb geen idee waarom ze dat doet. Dus laat ik het los.
Mijn moeder leeft waarschijnlijk niet zo lang meer, ik ben laatst naar haar toegegaan, en heb haar vergeven. Ik wist namelijk dat ze ernstig ziek is, en mocht 1 keer langskomen van mijn zus. Dat luchtte ontzettend op, echt waar. Want ik was er zo mee aan het worstelen, waaaarom hield/houdt ze nou niet echt van me? Niet zoals ik van een kind zou houden. Nou, heel simpel, ze is mij niet. Ze kan dat gewoon niet, ook al lukte het wel met mijn zus.
Ik heb haar vergeven omdat ze nu eenmaal is wie ze is. Ik kan haar toch niet veranderen. En ik wil dat ze rustig sterft, ze heeft dan wel fouten gemaakt, ze deed het niet expres en ze is wel een lieve vrouw, in de basis. Ik lijk evengoed veel op haar, we delen veel interesses. Dus ik neem altijd een stukje van mijn moeder mee, waar ik ook ga.
Ik snap je verdriet wel! Kan er een beetje over meepraten. Je moeder maakt keuzes, die jij niet zou maken maar jullie zijn niet dezelfde persoon. Helaas, in deze, mag ze zelf kiezen. Je kunt mensen nu eenmaal niet dwingen, hoe graag je ook zou willen. Ik denk dat loslaten verstandig is, voor je hart. Sterkte!
When the power of love is greater than the love of power, the world will know peace. -Bob Marley-
zondag 29 mei 2016 22:02
quote:-hopeloos schreef op 29 mei 2016 @ 21:52:
@ tsjatsjietsjie,
Ja klopt allemaal wat je typt.
Ik snap dat praten met een professional mij kan helpen maar ik sta daar op dit moment niet voor open, ik vind dat heel moeilijk. Het is me altijd zelf gelukt en ben gelukkig geworden dankzij mezelf. Ik ben altijd best een beetje trots geweest dat ik het toch geflikt had, ondanks een stress volle jeugd.. Maar juist door deze jeugd ben ik er sterker uit gekomen en alles wat ik bereikt heb, heb ik helemaal zelf gedaan. Ik probeer de klap te boven te komen en me vooral bezig te houden met mezelf en mijn school, hoe moeilijk ook. Maar ik weet zeker dat het me lukt, hoeveel tijd het ook gaat kosten.
Je mag hoe dan ook trots op jezelf zijn, je bent goed bezig!
En een beetje hulp qua inzichten en handvaten is niet verkeerd, ook dan zal je het zelf moeten doen natuurlijk. Maar ik wil je benadrukken dat er niks mis mee is als je wel besluit om eens met een psycholoog te praten. Fijn dag je een lieve vriend hebt en je goed met je schoonouders overweg kan
@ tsjatsjietsjie,
Ja klopt allemaal wat je typt.
Ik snap dat praten met een professional mij kan helpen maar ik sta daar op dit moment niet voor open, ik vind dat heel moeilijk. Het is me altijd zelf gelukt en ben gelukkig geworden dankzij mezelf. Ik ben altijd best een beetje trots geweest dat ik het toch geflikt had, ondanks een stress volle jeugd.. Maar juist door deze jeugd ben ik er sterker uit gekomen en alles wat ik bereikt heb, heb ik helemaal zelf gedaan. Ik probeer de klap te boven te komen en me vooral bezig te houden met mezelf en mijn school, hoe moeilijk ook. Maar ik weet zeker dat het me lukt, hoeveel tijd het ook gaat kosten.
Je mag hoe dan ook trots op jezelf zijn, je bent goed bezig!
En een beetje hulp qua inzichten en handvaten is niet verkeerd, ook dan zal je het zelf moeten doen natuurlijk. Maar ik wil je benadrukken dat er niks mis mee is als je wel besluit om eens met een psycholoog te praten. Fijn dag je een lieve vriend hebt en je goed met je schoonouders overweg kan
Of course i talk to myself. Sometimes i need expert advice.
zondag 29 mei 2016 22:04
zondag 29 mei 2016 22:13
zondag 29 mei 2016 22:19
Ik vind het bewonderenswaardig dat je ondanks alles toch al zoveel hebt bereikt en hard werkt om een mooie toekomst tegemoet te gaan. Kordaat handelen in een noodsituatie, studeren en zo verstandig kunnen zijn om (tijdelijk) de banden met je moeder door te snijden. Dat doet lang niet iedereen je na die in soortgelijke situatie is opgegroeid. Ik hoop dat je alles omtrent je moeder op ten duur makkelijker kan loslaten of een plekje kant geven. Want jij bent wel genoeg voor je moeder maar zij doet jou en haarzelf tekort. Alleen zijzelf kon ooit nog tot inkeer komen dat het anders moet. Daarom moet je je zoveel mogelijk focussen op je eigenlijk geluk en toekomst. Jij komt er sowieso wel
You can breathe, you can blink, you can cry. Hell, you’re all gonna be doing that.
maandag 30 mei 2016 09:08
Veel sterkte en inderdaad zeer bewonderenswaardig waar je nu in je leven staat. Het is en blijft je moeder, maar ze maakt helaas de verkeerde keuzes. Een patroon waar ze waarschijnlijk nooit helemaal uit zal komen. De vraag is hoeveel energie je er zelf in moet steken. Natuurlijk hou je van haar, maar blijf je eigen grenzen bewaken. Jouw gezondheid en jouw toekomst is het allerbelangrijkste. Zij houdt ook van jou, alleen zal ze haar patroon waarschijnlijk nooit kunnen verbreken. Wat daaraan ten grondslag ligt.. geen idee (psychische problemen, drugs enz..) Baken voor jezelf af hoever je wilt gaan en waar je zelf de grens trekt.
