Psyche
alle pijlers
Ik loop vast (studie)
maandag 24 oktober 2016 22:46
Ik ben voor de zoveelste keer begonnen met een nieuwe studie en ik dacht echt 'dit is het! Nu gaat het vast lukken want dit lijkt me geweldig!' En eerlijk, ik vind de studie inhoudelijk grotendeels ook interessant. Maar ik red het niet.
Ik ben bekend met behoorlijke psychische klachten en studeren vergroot alles uit. Ik wil 's ochtends m'n bed niet uit, zie gigantisch op tegen de lange dagen op school, thuis studeren lukt me niet want ik raak compleet in paniek omdat ik denk dat het me nooit van m'n leven gaat lukken en ik blokkeer helemaal. Kortom, ik voel me eigenlijk doodongelukkig. De studie is boeiend maar ik kan maar zo weinig hebben, ieder beetje stress is teveel.
Ik moet er werkelijk niet aan denken dat ik op een gegeven moment stage moet gaan lopen. Dat ik misschien wel mensen moet gaan behandelen (ik doe een studie in de richting van gezondheidszorg) terwijl ik zo onzeker ben dat ik doodsbang ben fouten te maken daarin. M'n faalangst is enorm en tegelijkertijd krijg ik ook daadwerkelijk niks gedaan.
Over twee weken is de tentamenweek en zoals het er nu voorstaat ga ik m'n tentamens niet halen. Ik blokkeer zodra ik een boek opensla en kan alleen maar huilen, huilen, huilen omdat ik zo graag wil maar het niet gaat. Ik ben een paar weken geleden zelfs een paar dagen thuisgebleven en ik voelde me zo depressief dat ik weer doodsgedachten kreeg. Dat had ik al járen niet gehad.
Moet ik dit wel willen? Misschien zit studeren er gewoon niet in, in elk geval nu nog niet. Ik ben al jaren relatief stabiel maar zodra ik dingen op ga pakken als studie val ik direct om zeg maar. Ik haal m'n eigenwaarde uit m'n opleidingsniveau en m'n eigenwaarde is daardoor nu echt nul. Ik schaam me dat ik geen diploma heb, echt heel diep. Maar ik wil ook niet meer zo diepongelukkig zijn, dat is het me niet waard. Als ik vrijwilligerswerk kan doen en daarmee wel gelukkig ben, moet ik dit dan wel willen? Moet ik dit nu wel willen? Studeren kan altijd nog.
Ik heb niet geluisterd naar de mensen die dit al hadden voorspeld... Hoe kan ik hen ooit onder ogen komen als ik nu stop?
Ik heb trouwens opnieuw hulp gezocht omdat ik ervan baal dat ik zo gauw uit balans raak, maar sta op de wachtlijst.
Hebben jullie advies?
Ik ben bekend met behoorlijke psychische klachten en studeren vergroot alles uit. Ik wil 's ochtends m'n bed niet uit, zie gigantisch op tegen de lange dagen op school, thuis studeren lukt me niet want ik raak compleet in paniek omdat ik denk dat het me nooit van m'n leven gaat lukken en ik blokkeer helemaal. Kortom, ik voel me eigenlijk doodongelukkig. De studie is boeiend maar ik kan maar zo weinig hebben, ieder beetje stress is teveel.
Ik moet er werkelijk niet aan denken dat ik op een gegeven moment stage moet gaan lopen. Dat ik misschien wel mensen moet gaan behandelen (ik doe een studie in de richting van gezondheidszorg) terwijl ik zo onzeker ben dat ik doodsbang ben fouten te maken daarin. M'n faalangst is enorm en tegelijkertijd krijg ik ook daadwerkelijk niks gedaan.
Over twee weken is de tentamenweek en zoals het er nu voorstaat ga ik m'n tentamens niet halen. Ik blokkeer zodra ik een boek opensla en kan alleen maar huilen, huilen, huilen omdat ik zo graag wil maar het niet gaat. Ik ben een paar weken geleden zelfs een paar dagen thuisgebleven en ik voelde me zo depressief dat ik weer doodsgedachten kreeg. Dat had ik al járen niet gehad.
Moet ik dit wel willen? Misschien zit studeren er gewoon niet in, in elk geval nu nog niet. Ik ben al jaren relatief stabiel maar zodra ik dingen op ga pakken als studie val ik direct om zeg maar. Ik haal m'n eigenwaarde uit m'n opleidingsniveau en m'n eigenwaarde is daardoor nu echt nul. Ik schaam me dat ik geen diploma heb, echt heel diep. Maar ik wil ook niet meer zo diepongelukkig zijn, dat is het me niet waard. Als ik vrijwilligerswerk kan doen en daarmee wel gelukkig ben, moet ik dit dan wel willen? Moet ik dit nu wel willen? Studeren kan altijd nog.
Ik heb niet geluisterd naar de mensen die dit al hadden voorspeld... Hoe kan ik hen ooit onder ogen komen als ik nu stop?
Ik heb trouwens opnieuw hulp gezocht omdat ik ervan baal dat ik zo gauw uit balans raak, maar sta op de wachtlijst.
Hebben jullie advies?
maandag 24 oktober 2016 22:52
Als eerste een dikke knuffel!
Ik herken dit helemaal, gelukkig alleen bij het schrijven van verslagen maar ken de angst wel heel goed. Praat met je SLB-er en ga naar het decanaat. Zij zijn er om je te helpen met dit soort dingen als je vastloopt. Ook is een bezoekje aan de psych wel aan te raden. Dit kan vaak ook via het decanaat bij een studentenpsycholoog (intake is gratis, daarna heb je verwijzing nodig).
Wat tips voor het studeren: maak korte, maar dan ook echt hele korte doelen: een paragraaf of een subparagraaf lezen. Alleen maar lezen en kijken hoe het gaat. Of een blok van 10-15 minuten proberen te lezen. Als je dichtklapt en het lukt niet probeer dan in beweging te komen, ga een rondje lopen en even iets liefs voor jezelf te doen.
(oh... en niet te veel koffie, dat helpt je angst alleen maar. Maar dat heb ik ook nog niet afgeleerd)
Veel sterkte!
Ik herken dit helemaal, gelukkig alleen bij het schrijven van verslagen maar ken de angst wel heel goed. Praat met je SLB-er en ga naar het decanaat. Zij zijn er om je te helpen met dit soort dingen als je vastloopt. Ook is een bezoekje aan de psych wel aan te raden. Dit kan vaak ook via het decanaat bij een studentenpsycholoog (intake is gratis, daarna heb je verwijzing nodig).
Wat tips voor het studeren: maak korte, maar dan ook echt hele korte doelen: een paragraaf of een subparagraaf lezen. Alleen maar lezen en kijken hoe het gaat. Of een blok van 10-15 minuten proberen te lezen. Als je dichtklapt en het lukt niet probeer dan in beweging te komen, ga een rondje lopen en even iets liefs voor jezelf te doen.
(oh... en niet te veel koffie, dat helpt je angst alleen maar. Maar dat heb ik ook nog niet afgeleerd)
Veel sterkte!
maandag 24 oktober 2016 22:54
Kan je niet starten met het zoeken van een meerdere jaars student die je gaat helpen met het maken van een planning? In twee weken kan je zeker nog wel genoeg leren voor je tentamens hoor zeker er vanuitgaande dat je niet acht weken hebt zitten slapen in de klas. Wat ik wel een zorgelijke vraag vind is hoe je andere mensen gaat helpen als je zo weinig kan hebben. Maar, ik denk dat het halen van een diploma wel een belangrijke stap is in het zorgen voor jezelf. En zoals mijn vader ooit zei, een diploma is gewoon een niet domheidsverklaring, dus zelfs al ben je na het behalen van je studie niet zeker van de richting/het beroep, dan geeft je diploma in ieder geval aan dat je in staat bent dingen te leren:) ook op een werkplek niet in je beroepenveld:).
maandag 24 oktober 2016 23:13
Het klinkt heel akelig, zoals jij jezelf klem zet. Je presenteert je verhaal op zo'n manier dat er haast geen andere mogelijkheid lijkt dan te stoppen. Tegelijkertijd geef je aan dat je de studie inhoudelijk interessant vindt en dat je waarde hecht aan een diploma. Het kan soms erg comfortabel zijn om het verhaal dat je al jaren hebt over jezelf te bevestigen: zie je wel, ik kan het niet aan, ik heb de discipline niet en ben zo bang om te falen, ik ga er aan onderdoor. Misschien kan ik maar beter onder mijn niveau gaan werken (vrijwilligersbaantje), dan hoef ik geen verwachtingen te scheppen die ik niet waar kan maken. En als je die weg dan hebt gekozen, schaam je je en mis je voldoening.
Jarenlang heb ik flutbaantjes gehad waar ik fluitend doorheen rolde, maar 's avond zat ik te janken van de betekenisloosheid. Op dit moment doe ik werk dat ik erg spannend vind, maar helemaal bij mijn passie past. Vanochtend zag ik er erg tegenop en soms denk ik dat ik liever zou stoppen om de stress niet te voelen. Ik heb veel verantwoordelijkheden (of zo voel ik dat in ieder geval) en ben heel "zichtbaar", dus ik kan bij een slechte dag niet even op de achtergrond blijven. Ik merk dat ik mezelf soms probeer aan te praten dat dit werk toch niet echt bij me past. Ik heb besloten dat ik dit soort gedachten de revue laat passeren, maar dat ik ze niet voor waar aanneem of laat bepalen hoe ik mijn leven leid. Ik wil de tijd nemen om te leren, te falen, meer te leren. Stoppen kan altijd nog, nu wil ik vooral ervaren en accepteren dat ik iets niet zomaar kan. Als ik na een paar jaar nog steeds weerstand en ongemak voel, kan ik altijd ander werk zoeken. In de tussentijd kan ik mooi aan dingen werken waar ik goed in wil worden.
De vraag is daarom volgens mij, wat vind jij waardevol in je leven? Wil je nu rust hebben en je goed voelen? Of wil je uiteindelijk trots en zelfverzekerd in het leven staan? In sommige gevallen is opgeven het beste, maar het klinkt alsof jij vooral lijdt aan een gebrek aan zelfvertrouwen. Ik heb ervaren dat je dit kunt verbeteren door dingen te doen die je eng en moeilijk vindt. Aangenaam is het niet, maar wat het oplevert is met geen cursus mindfulness te evenaren.
Jarenlang heb ik flutbaantjes gehad waar ik fluitend doorheen rolde, maar 's avond zat ik te janken van de betekenisloosheid. Op dit moment doe ik werk dat ik erg spannend vind, maar helemaal bij mijn passie past. Vanochtend zag ik er erg tegenop en soms denk ik dat ik liever zou stoppen om de stress niet te voelen. Ik heb veel verantwoordelijkheden (of zo voel ik dat in ieder geval) en ben heel "zichtbaar", dus ik kan bij een slechte dag niet even op de achtergrond blijven. Ik merk dat ik mezelf soms probeer aan te praten dat dit werk toch niet echt bij me past. Ik heb besloten dat ik dit soort gedachten de revue laat passeren, maar dat ik ze niet voor waar aanneem of laat bepalen hoe ik mijn leven leid. Ik wil de tijd nemen om te leren, te falen, meer te leren. Stoppen kan altijd nog, nu wil ik vooral ervaren en accepteren dat ik iets niet zomaar kan. Als ik na een paar jaar nog steeds weerstand en ongemak voel, kan ik altijd ander werk zoeken. In de tussentijd kan ik mooi aan dingen werken waar ik goed in wil worden.
De vraag is daarom volgens mij, wat vind jij waardevol in je leven? Wil je nu rust hebben en je goed voelen? Of wil je uiteindelijk trots en zelfverzekerd in het leven staan? In sommige gevallen is opgeven het beste, maar het klinkt alsof jij vooral lijdt aan een gebrek aan zelfvertrouwen. Ik heb ervaren dat je dit kunt verbeteren door dingen te doen die je eng en moeilijk vindt. Aangenaam is het niet, maar wat het oplevert is met geen cursus mindfulness te evenaren.
maandag 24 oktober 2016 23:24
Ach, Drackie... Ik heb met jou te doen, hoor! Je verhaal is superduidelijk: aan je motivatie ligt het niet, maar je psychische klachten belemmeren je. Wat goed dat je al zelf hulp heb ingeschakeld!
Dat je in de gezondheidszorg werkt (ik ook) en op ziet tegen je stage waarin je mensen zult gaan behandelen is vooral lastig. Zit jouw probleem in het contact met mensen of echt je angst om fouten te maken? In geval van dat laatste; troost jezelf, want daar zijn stages voor! Onder begeleiding kun je op het punt staan een foutje te begaan, maar je begeleider zal je tijdig waarschuwen en je naar de goede oplossing sturen. Je gaat zoveel ervaring opdoen dat je zoveel inzicht opdoet dat je precies weet hoe te handelen en wanneer.
Studietips zijn hier al perfect omschreven, maar als dat je niet blijkt te helpen... zou het voor jou een groot bezwaar zijn om een niveau lager te studeren. Mijn broer komt van de havo, maar ging op iedere HBO studie onderuit. Hij bereikte de leeftijd van 31 en merkte dat klasgenoten inmiddels al veel verder waren in werk, relaties, etc.. Hij heeft zijn trots aan de kant gezet voor een MBO opleiding beveiliging. Die heeft hij nu voor de zomer met vlag en wimpel voltooid. Hij is zó trots op zijn papiertje en ik ook op hem.
Moraal van dit verhaal: doe waar JIJ gelukkig van wordt, Drackie! Dat kunnen anderen niet voor je beslissen. Ik wens je heel veel succes en wijsheid. Ik weet niet wat voor opleiding je nu doet in de zorg, maar met liefde wil ik je zoveel mogelijk helpen. Zet 'm op, meid! Je komt er wel!
Dat je in de gezondheidszorg werkt (ik ook) en op ziet tegen je stage waarin je mensen zult gaan behandelen is vooral lastig. Zit jouw probleem in het contact met mensen of echt je angst om fouten te maken? In geval van dat laatste; troost jezelf, want daar zijn stages voor! Onder begeleiding kun je op het punt staan een foutje te begaan, maar je begeleider zal je tijdig waarschuwen en je naar de goede oplossing sturen. Je gaat zoveel ervaring opdoen dat je zoveel inzicht opdoet dat je precies weet hoe te handelen en wanneer.
Studietips zijn hier al perfect omschreven, maar als dat je niet blijkt te helpen... zou het voor jou een groot bezwaar zijn om een niveau lager te studeren. Mijn broer komt van de havo, maar ging op iedere HBO studie onderuit. Hij bereikte de leeftijd van 31 en merkte dat klasgenoten inmiddels al veel verder waren in werk, relaties, etc.. Hij heeft zijn trots aan de kant gezet voor een MBO opleiding beveiliging. Die heeft hij nu voor de zomer met vlag en wimpel voltooid. Hij is zó trots op zijn papiertje en ik ook op hem.
Moraal van dit verhaal: doe waar JIJ gelukkig van wordt, Drackie! Dat kunnen anderen niet voor je beslissen. Ik wens je heel veel succes en wijsheid. Ik weet niet wat voor opleiding je nu doet in de zorg, maar met liefde wil ik je zoveel mogelijk helpen. Zet 'm op, meid! Je komt er wel!
anoniem_310985 wijzigde dit bericht op 24-10-2016 23:26
Reden: Domme typfoutjes...
Reden: Domme typfoutjes...
% gewijzigd
dinsdag 25 oktober 2016 06:59
dinsdag 25 oktober 2016 08:19
Zo voelde ik me vorig jaar ook in mijn halfslachtige poging (van minder dan 1 maand) om te gaan studeren.
De uiteindelijke conclusie die ik trok: ik ben nog niet stabiel genoeg (en de studie sluit niet aan op mijn wensen).
Ik ben intensieve hersteltherapie gaan volgen de rest van het jaar en heb vrijwilligerswerk gedaan.
Nu ben ik weer aan het studeren en het gaat makkelijk, ik heb er zoveel lol in. Ondanks mijn faalangst ondanks alle andere psychische problemen die op de achtergrond er zijn.
Ik heb de eerste ronde tentamens gehad en verwacht voldoendes.
Dus misschien ben je te vroeg weer gaan studeren? Als je tegen zoveel dingen aanloopt, is het niet erg een stapje terug te doen.
dinsdag 25 oktober 2016 12:43
Bedankt allemaal. Eerlijk gezegd had ik echt verwacht (en gehoopt ) dat iedereen direct zou zeggen dat ik ermee moet stoppen. Dat was wel lekker makkelijk geweest. WestCovina slaat daarmee echt de spijker op de kop. Maar eigenlijk heb ik hier veel meer aan, dus echt bedankt.
Ik ben bij het decanaat geweest, al voordat ik begon. Ik heb nu extra SLB-uren, maar heb niet echt het idee dat dat me iets oplevert. Twee keer per periode een SLB-gesprek gaat er niet voor zorgen dat het wel lukt. Ze kan me helpen met een planning maken ofzo, me vragen hoe het gaat, maar thuis blokkeer ik nog steeds zodra er iets moet gebeuren. En ze kan me ook 's ochtends niet helpen als ik de dekens over mijn hoofd wil trekken. Ik ga denk ik toch vragen om extra begeleiding, want officieel zit ik nu niet in een onbelemmerd studeren traject en misschien is dat toch wel slim. Dan is er ook iets mogelijk met minder studiepunten hoeven halen om toch over te mogen naar het tweede jaar. De druk is nu zo hoog, ik moet het halen want een BAS betekent het einde.
Over mijn studie: ik ben vooral bang om fouten te maken inderdaad. Ik ben bang voor domme fouten, dingen die ik allang had moeten weten en dan toch fout doe. Bang om door de mand te vallen ofzo. Net als dat ik tijdens colleges geen vragen durf te stellen omdat ik doodsbang ben een domme vraag te stellen, iets wat iedereen weet behalve ik.
Ik wil heel graag intensievere therapie, want ik loop over van de emoties. Ik kan niet met emoties omgaan, ik word als het ware de emotie en het voelt gelijk als een crisis. Ik twijfel ook of ik niet te vroeg ben gaan studeren, maar aan de andere kant: ik was al vijf jaar behoorlijk stabiel. Wanneer is dan wél het moment? Ik had echt het gevoel dat ik eraan toe was. Ik heb zolang thuis op de bank gezeten terwijl de dagen verstreken. Ik heb al zoveel jaren weggegooid.
Ik ben bij het decanaat geweest, al voordat ik begon. Ik heb nu extra SLB-uren, maar heb niet echt het idee dat dat me iets oplevert. Twee keer per periode een SLB-gesprek gaat er niet voor zorgen dat het wel lukt. Ze kan me helpen met een planning maken ofzo, me vragen hoe het gaat, maar thuis blokkeer ik nog steeds zodra er iets moet gebeuren. En ze kan me ook 's ochtends niet helpen als ik de dekens over mijn hoofd wil trekken. Ik ga denk ik toch vragen om extra begeleiding, want officieel zit ik nu niet in een onbelemmerd studeren traject en misschien is dat toch wel slim. Dan is er ook iets mogelijk met minder studiepunten hoeven halen om toch over te mogen naar het tweede jaar. De druk is nu zo hoog, ik moet het halen want een BAS betekent het einde.
Over mijn studie: ik ben vooral bang om fouten te maken inderdaad. Ik ben bang voor domme fouten, dingen die ik allang had moeten weten en dan toch fout doe. Bang om door de mand te vallen ofzo. Net als dat ik tijdens colleges geen vragen durf te stellen omdat ik doodsbang ben een domme vraag te stellen, iets wat iedereen weet behalve ik.
Ik wil heel graag intensievere therapie, want ik loop over van de emoties. Ik kan niet met emoties omgaan, ik word als het ware de emotie en het voelt gelijk als een crisis. Ik twijfel ook of ik niet te vroeg ben gaan studeren, maar aan de andere kant: ik was al vijf jaar behoorlijk stabiel. Wanneer is dan wél het moment? Ik had echt het gevoel dat ik eraan toe was. Ik heb zolang thuis op de bank gezeten terwijl de dagen verstreken. Ik heb al zoveel jaren weggegooid.
dinsdag 25 oktober 2016 13:25
dinsdag 25 oktober 2016 14:34
Wat ontzettend sterk van je dat naar de decaan bent gegaan! Ik reageer een beetje streng op je verhaal omdat ik er juist veel in herken. Ik ben ook snel overweldigd door mijn eigen emoties en vind het heel griezelig om fouten te maken en om iets te moeten doen wat ik nog niet beheers. Mijn neiging is om in stressvolle periodes dingen uit te stellen en te vermijden. Ik ga dan veel filmpjes kijken en zelfs overdag slapen.
Wat mij heeft geholpen is om niet te verwachten dat ik dat gedrag helemaal kan uitbannen. Tegelijkertijd voel ik me wel verplicht om mezelf te confronteren met de gevolgen van het gedrag: werkvoorbereiding uitgesteld? Dan maar minder goed voorbereid aan het werk en eerlijk opbiechten aan collega's. Overdag zitten niksen? 's Avonds de schade inhalen. Niet ziek melden, geen smoezen verzinnen. Hierdoor leer ik dat de wereld niet vergaat als ik iets niet perfect heb voorbereid, maar ik ervaar natuurlijk ook dat het fijn is om wel genoeg aandacht eraan te hebben besteed.
Wat mij ook helpt te relativeren is om erover te praten. Ik heb veel vrienden en familieleden in hetzelfde vak. Als bij mij een dag (of zelfs een uur) minder lekker loopt, kan ik daarover gaan malen en het gevoel hebben dat ik niet goed genoeg ben. Vervolgens denk ik al snel dat ik het nooit zal leren en overweeg ik of het niet beter is om te stoppen. Het stelt mij gerust om van anderen te horen dat zij na jaren ervaring ook nog dit soort dagen meemaken.
Ik denk dat het onderliggende principe is om je gevoelens (en daaraan gekoppelde negatieve gedachten) niet altijd de leidraad van je handelen te laten zijn. Iets eng vinden betekent niet dat je het moet vermijden, een fout maken betekent niet dat je moet stoppen, etc. Maar dat houdt wel in dat ik moet accepteren dat ik een hoop heftige en enge gevoelens op een dag kan hebben.
Wat mij heeft geholpen is om niet te verwachten dat ik dat gedrag helemaal kan uitbannen. Tegelijkertijd voel ik me wel verplicht om mezelf te confronteren met de gevolgen van het gedrag: werkvoorbereiding uitgesteld? Dan maar minder goed voorbereid aan het werk en eerlijk opbiechten aan collega's. Overdag zitten niksen? 's Avonds de schade inhalen. Niet ziek melden, geen smoezen verzinnen. Hierdoor leer ik dat de wereld niet vergaat als ik iets niet perfect heb voorbereid, maar ik ervaar natuurlijk ook dat het fijn is om wel genoeg aandacht eraan te hebben besteed.
Wat mij ook helpt te relativeren is om erover te praten. Ik heb veel vrienden en familieleden in hetzelfde vak. Als bij mij een dag (of zelfs een uur) minder lekker loopt, kan ik daarover gaan malen en het gevoel hebben dat ik niet goed genoeg ben. Vervolgens denk ik al snel dat ik het nooit zal leren en overweeg ik of het niet beter is om te stoppen. Het stelt mij gerust om van anderen te horen dat zij na jaren ervaring ook nog dit soort dagen meemaken.
Ik denk dat het onderliggende principe is om je gevoelens (en daaraan gekoppelde negatieve gedachten) niet altijd de leidraad van je handelen te laten zijn. Iets eng vinden betekent niet dat je het moet vermijden, een fout maken betekent niet dat je moet stoppen, etc. Maar dat houdt wel in dat ik moet accepteren dat ik een hoop heftige en enge gevoelens op een dag kan hebben.
dinsdag 25 oktober 2016 19:46
Ik vind het niet erg dat je streng bent hoor, want je hebt gelijk en zo'n eyeopener is eigenlijk juist wel fijn.
Wat stoer dat je dat kunt. Ik trek altijd de hele trukendoos open om maar niet te hoeven toegeven dat het gewoon aan mijn eigen gedrag ligt. Misschien is dat wel de eerste (ontzettend moeilijke) stap: niet meer accepteren van mezelf dat ik voor alles een smoes heb. Ik doe dat namelijk niet alleen op school, maar eigenlijk met alles. Ik draai mijn hand er niet meer voor om om me ziek te melden als ik ergens tegenop zie of als ik een presentatie niet heb voorbereid (bijvoorbeeld). Ik haat dat van mezelf.
Bij mijn vorige opleiding kwam ik altijd te laat (ik deed écht mijn best om op tijd te komen) en als ik vond dat ik te erg te laat was, dan verzon ik dat ik naar de huisarts moest, of dat er wat dan ook aan de hand was zodat ik mijn eigen fout niet hoefde toe te geven. Zodra ik het benauwd krijg, red ik me er op die manier uit. Ik heb nooit anders gedaan. Het maakt me ook 'makkelijk' in de zin van dat ik me minder geneigd ben in te zetten want ik heb toch altijd wel een smoesje klaar. Misschien moet ik mezelf gewoon eens in die ongemakkelijke situatie zetten, gewoon eerlijk zijn, me niet ziek melden maar wel gaan naar die presentatie en de gevolgen gewoon aanvaarden.
Ik heb vanmorgen ook weer letterlijk de dekens over mijn hoofd getrokken. We hadden een proeftoets en ik wist zo zeker dat ik door de mand zou vallen, dat ik niks in zou kunnen vullen, dat ik compleet zou falen en dat iedereen dat dan wist. Ik kon het niet. Mijn klasgenoot appte later dat die toets heel erg meeviel, iedereen had het gehaald en het was nog meerkeuze ook blijkbaar. Ik voelde me toen echt een sukkel. Die bewuste klasgenoot is trouwens wel heel lief en sleept me er echt doorheen. Ze heeft gezegd dat ze me morgen een preek gaat geven omdat ik haar appte dat ik overweeg te stoppen en omdat ik er vandaag niet was. Zij verdient echt een trofee als ik mijn diploma haal.
Dank voor je berichten, je zet me wel aan het denken.
Wat stoer dat je dat kunt. Ik trek altijd de hele trukendoos open om maar niet te hoeven toegeven dat het gewoon aan mijn eigen gedrag ligt. Misschien is dat wel de eerste (ontzettend moeilijke) stap: niet meer accepteren van mezelf dat ik voor alles een smoes heb. Ik doe dat namelijk niet alleen op school, maar eigenlijk met alles. Ik draai mijn hand er niet meer voor om om me ziek te melden als ik ergens tegenop zie of als ik een presentatie niet heb voorbereid (bijvoorbeeld). Ik haat dat van mezelf.
Bij mijn vorige opleiding kwam ik altijd te laat (ik deed écht mijn best om op tijd te komen) en als ik vond dat ik te erg te laat was, dan verzon ik dat ik naar de huisarts moest, of dat er wat dan ook aan de hand was zodat ik mijn eigen fout niet hoefde toe te geven. Zodra ik het benauwd krijg, red ik me er op die manier uit. Ik heb nooit anders gedaan. Het maakt me ook 'makkelijk' in de zin van dat ik me minder geneigd ben in te zetten want ik heb toch altijd wel een smoesje klaar. Misschien moet ik mezelf gewoon eens in die ongemakkelijke situatie zetten, gewoon eerlijk zijn, me niet ziek melden maar wel gaan naar die presentatie en de gevolgen gewoon aanvaarden.
Ik heb vanmorgen ook weer letterlijk de dekens over mijn hoofd getrokken. We hadden een proeftoets en ik wist zo zeker dat ik door de mand zou vallen, dat ik niks in zou kunnen vullen, dat ik compleet zou falen en dat iedereen dat dan wist. Ik kon het niet. Mijn klasgenoot appte later dat die toets heel erg meeviel, iedereen had het gehaald en het was nog meerkeuze ook blijkbaar. Ik voelde me toen echt een sukkel. Die bewuste klasgenoot is trouwens wel heel lief en sleept me er echt doorheen. Ze heeft gezegd dat ze me morgen een preek gaat geven omdat ik haar appte dat ik overweeg te stoppen en omdat ik er vandaag niet was. Zij verdient echt een trofee als ik mijn diploma haal.
Dank voor je berichten, je zet me wel aan het denken.
dinsdag 25 oktober 2016 21:53
Je bent ontzettend eerlijk in je laatste post, dat siert je. Misschien kun je daar in het dagelijkse leven eens stukje bij beetje mee experimenteren? Ik kijk graag naar Dr. Phil (guilty pleasure ) en hij vraagt altijd aan mensen wat hun (negatieve) gedrag hen oplevert. Mensen zeggen dan in eerste instantie altijd dat ze het niet weten, dat ze er zelf juist het meeste last van hebben. Hij dwingt ze dan onder ogen te zien welke voordelen het heeft om je op een bepaalde manier op te stellen; zo te horen heb jij daar heel goed zicht op. Dat is al een belangrijk stuk zelfreflectie! Durf je dat misschien te delen met die studievriendin? Zij klinkt in ieder geval heel betrokken, fijn!
woensdag 26 oktober 2016 16:18
