Psyche
alle pijlers
ik mis mn therapeut
donderdag 29 september 2016 22:16
sinds mijn veertiende zat ik in therapie.
flink wat opnames achter de rug en allerlei soorten behandelingen. ik kan nu wel zeggen dat het goed met me gaat. ik sta stabiel op mn eigen benen. sinds begin dit jaar heb ik afscheid genomen van mijn therapeut, waar ik een hechte band mee had (schematherapie).
het probleem is dat ik haar nog heel erg mis.
ik denk meerdere malen per dag aan haar en het houdt me erg bezig.
ik wil haar het liefst bellen, maar daar los ik niks mee op. dit moet slijten, maar het lijkt niet minder te worden. ik voel me zo stom, zo afhankelijk! en dat terwijl ik mijn leven nu dus echt op de rit heb.
hoe kom ik hier van af?
flink wat opnames achter de rug en allerlei soorten behandelingen. ik kan nu wel zeggen dat het goed met me gaat. ik sta stabiel op mn eigen benen. sinds begin dit jaar heb ik afscheid genomen van mijn therapeut, waar ik een hechte band mee had (schematherapie).
het probleem is dat ik haar nog heel erg mis.
ik denk meerdere malen per dag aan haar en het houdt me erg bezig.
ik wil haar het liefst bellen, maar daar los ik niks mee op. dit moet slijten, maar het lijkt niet minder te worden. ik voel me zo stom, zo afhankelijk! en dat terwijl ik mijn leven nu dus echt op de rit heb.
hoe kom ik hier van af?
donderdag 29 september 2016 22:18
donderdag 29 september 2016 22:25
Het feit dat er teveel in je los kwam en het daardoor niet wilde afmaken geeft voor mij aan dat je echt nog wel een gesprek kunt gebruiken. Zou je haar kunnen mailen voor een afspraak, waarin je aangeeft wat je hier schrijft.
Knap van je dat je het verder zo goed doet, ik geloof dat dit soort gevoelens vrij normaal is en dat dat slijten. Maar als daar toch zo diep iets zit, is een gesprek misschien niet slecht, met haar of een andere therapeut als dat fijner voelt. Succes!
Knap van je dat je het verder zo goed doet, ik geloof dat dit soort gevoelens vrij normaal is en dat dat slijten. Maar als daar toch zo diep iets zit, is een gesprek misschien niet slecht, met haar of een andere therapeut als dat fijner voelt. Succes!
donderdag 29 september 2016 22:32
ja hechten en onthechten zijn flinke issues in mn leven. ik ben zo bang dat als ik weer een gesprek met haar heb dat ik het erger maak, dat ik meer verlatingsangst krijg, maar ik heb verder eigenlijk ook niks te bespreken. over dat hechtinsproces konden we het amper over hebben omdat ik mezelf san op alle mogelijke manieren afsloot om haar weer bij me vandaan te krijgen. de schaamte en angst is echt enorm.
donderdag 29 september 2016 22:35
quote:silviaapje schreef op 29 september 2016 @ 22:32:
ja hechten en onthechten zijn flinke issues in mn leven. ik ben zo bang dat als ik weer een gesprek met haar heb dat ik het erger maak, dat ik meer verlatingsangst krijg, maar ik heb verder eigenlijk ook niks te bespreken. over dat hechtinsproces konden we het amper over hebben omdat ik mezelf san op alle mogelijke manieren afsloot om haar weer bij me vandaan te krijgen. de schaamte en angst is echt enorm.Je hebt dus nog heel wat te bespreken, maar dat is nog erg moeilijk voor je.
ja hechten en onthechten zijn flinke issues in mn leven. ik ben zo bang dat als ik weer een gesprek met haar heb dat ik het erger maak, dat ik meer verlatingsangst krijg, maar ik heb verder eigenlijk ook niks te bespreken. over dat hechtinsproces konden we het amper over hebben omdat ik mezelf san op alle mogelijke manieren afsloot om haar weer bij me vandaan te krijgen. de schaamte en angst is echt enorm.Je hebt dus nog heel wat te bespreken, maar dat is nog erg moeilijk voor je.
donderdag 29 september 2016 22:38
donderdag 29 september 2016 22:52
k herken het wel. Ook abrubt afgesloten en wat heb ik daar last van gehad. Na de laatste sessie heb ik tranen met tuiten gehuild toen ik buiten was. Pas jaren later begreep ik waarom het zo'n impact op me had.. Ik was zo aan die man gehecht, meer dan ik zelf in de gaten had. Ook wel gedacht dat ik het er daar nog met m over wilde hebben, maar toch nooit gedaan. Tis wel gesleten,
donderdag 29 september 2016 22:55
quote:silviaapje schreef op 29 september 2016 @ 22:20:
ik ben er al uitgeschreven. de laatste keer dat ik er was, was in maart.
ik heb zelf de therapie ook vrij abrubt stopgezet omdat het afscheid nabij kwam en dat maakte teveel in me los. ik wilde die pleister er dus in 1x af trekken.Als die therapeut zo'n belangrijke plaats in je leven innam, is het niet raar dat het even duurt voor je helemaal gewend ben aan geen contact meer hebben. Het kost tijd om nieuwe gewoontes, een nieuwe routine te ontwikkelen, maar dat kan - denk ik - het beste als je geen contact meer hebt met die therapeut. Anders blijft die therapeut misschien zo'n belangrijke plaats innemen. (Maar als je in therapie was voor hechtings-/afhankelijkheids-/verlatingsissues, dan weet ik niet wat de beste optie is.)
ik ben er al uitgeschreven. de laatste keer dat ik er was, was in maart.
ik heb zelf de therapie ook vrij abrubt stopgezet omdat het afscheid nabij kwam en dat maakte teveel in me los. ik wilde die pleister er dus in 1x af trekken.Als die therapeut zo'n belangrijke plaats in je leven innam, is het niet raar dat het even duurt voor je helemaal gewend ben aan geen contact meer hebben. Het kost tijd om nieuwe gewoontes, een nieuwe routine te ontwikkelen, maar dat kan - denk ik - het beste als je geen contact meer hebt met die therapeut. Anders blijft die therapeut misschien zo'n belangrijke plaats innemen. (Maar als je in therapie was voor hechtings-/afhankelijkheids-/verlatingsissues, dan weet ik niet wat de beste optie is.)
donderdag 29 september 2016 22:58
fijne reacties allemaal, doet me goed, dankjewel!
ik zou haar inderdaad graag een mailtje willen sturen. ik weet ook zeker dat ze dat goed en leuk vindt want ze had gezegd dat ik haar altijd mag bellen. alleen het secretariaat leest die mails altijd eerst en daar zit ik niet op te wachten.
ik laat het maar zo. ik merk ook wel dat als ik bijv. ruzie heb met mijn moeder zoals nu, dat het gemis erger is.
ik weet heel goed wat mijn tekorren zijn (geweest) en dat ik daardoor zo aan haar gehecht ben geraakt.
grappig trouwens dat ik dit wel op een anoniem forum kan typen maar noooooit hardop zou toegeven. ook niet aan de therapeut. ik riep zo hard mogelijk hoe irritant ik haar vond. ze had het heus wel door hoor, ze liet me gewoon. lief hè...
ik zou haar inderdaad graag een mailtje willen sturen. ik weet ook zeker dat ze dat goed en leuk vindt want ze had gezegd dat ik haar altijd mag bellen. alleen het secretariaat leest die mails altijd eerst en daar zit ik niet op te wachten.
ik laat het maar zo. ik merk ook wel dat als ik bijv. ruzie heb met mijn moeder zoals nu, dat het gemis erger is.
ik weet heel goed wat mijn tekorren zijn (geweest) en dat ik daardoor zo aan haar gehecht ben geraakt.
grappig trouwens dat ik dit wel op een anoniem forum kan typen maar noooooit hardop zou toegeven. ook niet aan de therapeut. ik riep zo hard mogelijk hoe irritant ik haar vond. ze had het heus wel door hoor, ze liet me gewoon. lief hè...
vrijdag 30 september 2016 00:07
Herkenbaar. Ik heb vorig jaar met veel moeite afscheid genomen van mijn therapeut waar ik erg aan gehecht was. Omdat het me zoveel pijn deed, heb ik de therapie ook sneller afgerond dan ik eigenlijk wilde. Wel heb ik tijd genomen om naar het afscheid toe te werken en er met mijn psycholoog over te praten. Desondanks heb ik flink gerouwd om het verlies. Ik hecht me ook niet gemakkelijk en het was heel bijzonder dat ik zo'n vertrouwensband heb gekweekt met hem.
Het is niet raar of ongezond dat je nog aan jouw therapeut denkt. Het is juist goed en mooi dat je je aan haar hebt kunnen hechten. En het is ook heel normaal dat je haar nu mist. Zeker als je minder lekker in je vel zit, dan wil je graag kunnen terugvallen op iemand die je vertrouwt, die je steunt. Op zulke momenten dacht ik vaak, en nu soms nog, ook aan mijn therapeut.
Het wordt vanzelf minder. Verdriet slijt. Kun je er met iemand over praten? Erover schrijven kan ook goed helpen. Zoek op de moeilijke momenten afleiding en wees lief voor jezelf. Het verdriet mag er zijn.
Als je nu nog flink verdriet hebt, zou ik nog even geen contact met haar zoeken. Dan heb je kans dat het erger wordt. Ik heb uiteindelijk mijn psycholoog een keer een berichtje gestuurd, maar pas op het moment dat ik genoeg afstand tussen ons voelde. Toen durfde ik het aan om een keer wat van me te laten horen. Dat vond hij heel tof, en hij stuurde ook een heel fijn bericht terug.
Het is niet raar of ongezond dat je nog aan jouw therapeut denkt. Het is juist goed en mooi dat je je aan haar hebt kunnen hechten. En het is ook heel normaal dat je haar nu mist. Zeker als je minder lekker in je vel zit, dan wil je graag kunnen terugvallen op iemand die je vertrouwt, die je steunt. Op zulke momenten dacht ik vaak, en nu soms nog, ook aan mijn therapeut.
Het wordt vanzelf minder. Verdriet slijt. Kun je er met iemand over praten? Erover schrijven kan ook goed helpen. Zoek op de moeilijke momenten afleiding en wees lief voor jezelf. Het verdriet mag er zijn.
Als je nu nog flink verdriet hebt, zou ik nog even geen contact met haar zoeken. Dan heb je kans dat het erger wordt. Ik heb uiteindelijk mijn psycholoog een keer een berichtje gestuurd, maar pas op het moment dat ik genoeg afstand tussen ons voelde. Toen durfde ik het aan om een keer wat van me te laten horen. Dat vond hij heel tof, en hij stuurde ook een heel fijn bericht terug.
vrijdag 30 september 2016 00:12
quote:silviaapje schreef op 29 september 2016 @ 22:32:
ja hechten en onthechten zijn flinke issues in mn leven. ik ben zo bang dat als ik weer een gesprek met haar heb dat ik het erger maak, dat ik meer verlatingsangst krijg, maar ik heb verder eigenlijk ook niks te bespreken. over dat hechtinsproces konden we het amper over hebben omdat ik mezelf san op alle mogelijke manieren afsloot om haar weer bij me vandaan te krijgen. de schaamte en angst is echt enorm.
Maar als je nog steeds niet wil praten over je problemen met hechting, waarom is de therapie dan afgesloten? Je hebt dan toch nog heel veel te verwerken?
Ik vraag dit echt oprecht. Mijn dochter (13) heeft hechtingsproblematiek en wil ook niet praten.
ja hechten en onthechten zijn flinke issues in mn leven. ik ben zo bang dat als ik weer een gesprek met haar heb dat ik het erger maak, dat ik meer verlatingsangst krijg, maar ik heb verder eigenlijk ook niks te bespreken. over dat hechtinsproces konden we het amper over hebben omdat ik mezelf san op alle mogelijke manieren afsloot om haar weer bij me vandaan te krijgen. de schaamte en angst is echt enorm.
Maar als je nog steeds niet wil praten over je problemen met hechting, waarom is de therapie dan afgesloten? Je hebt dan toch nog heel veel te verwerken?
Ik vraag dit echt oprecht. Mijn dochter (13) heeft hechtingsproblematiek en wil ook niet praten.
vrijdag 30 september 2016 00:12
quote:stokst@@rtje schreef op 30 september 2016 @ 00:07:
Herkenbaar. Ik heb vorig jaar met veel moeite afscheid genomen van mijn therapeut waar ik erg aan gehecht was. Omdat het me zoveel pijn deed, heb ik de therapie ook sneller afgerond dan ik eigenlijk wilde. Wel heb ik tijd genomen om naar het afscheid toe te werken en er met mijn psycholoog over te praten. Desondanks heb ik flink gerouwd om het verlies. Ik hecht me ook niet gemakkelijk en het was heel bijzonder dat ik zo'n vertrouwensband heb gekweekt met hem.
Het is niet raar of ongezond dat je nog aan jouw therapeut denkt. Het is juist goed en mooi dat je je aan haar hebt kunnen hechten. En het is ook heel normaal dat je haar nu mist. Zeker als je minder lekker in je vel zit, dan wil je graag kunnen terugvallen op iemand die je vertrouwt, die je steunt. Op zulke momenten dacht ik vaak, en nu soms nog, ook aan mijn therapeut.
Het wordt vanzelf minder. Verdriet slijt. Kun je er met iemand over praten? Erover schrijven kan ook goed helpen. Zoek op de moeilijke momenten afleiding en wees lief voor jezelf. Het verdriet mag er zijn.
Als je nu nog flink verdriet hebt, zou ik nog even geen contact met haar zoeken. Dan heb je kans dat het erger wordt. Ik heb uiteindelijk mijn psycholoog een keer een berichtje gestuurd, maar pas op het moment dat ik genoeg afstand tussen ons voelde. Toen durfde ik het aan om een keer wat van me te laten horen. Dat vond hij heel tof, en hij stuurde ook een heel fijn bericht terug.
bedankt voor je reactie. fijn om te lezen dat ik niet de enige ben.
heel herkenbaar dat als je minder lekker in je vel zit wil kunnen terugvallen op iemand wie je vertrouwt. helemaal omdat ik zo weinig mensen echt vertrouw. en niemand is zoals zij. hoe gaat het nu met je?
ik ga je advies opvolgen en voorlopig geen contact opnemen.
Herkenbaar. Ik heb vorig jaar met veel moeite afscheid genomen van mijn therapeut waar ik erg aan gehecht was. Omdat het me zoveel pijn deed, heb ik de therapie ook sneller afgerond dan ik eigenlijk wilde. Wel heb ik tijd genomen om naar het afscheid toe te werken en er met mijn psycholoog over te praten. Desondanks heb ik flink gerouwd om het verlies. Ik hecht me ook niet gemakkelijk en het was heel bijzonder dat ik zo'n vertrouwensband heb gekweekt met hem.
Het is niet raar of ongezond dat je nog aan jouw therapeut denkt. Het is juist goed en mooi dat je je aan haar hebt kunnen hechten. En het is ook heel normaal dat je haar nu mist. Zeker als je minder lekker in je vel zit, dan wil je graag kunnen terugvallen op iemand die je vertrouwt, die je steunt. Op zulke momenten dacht ik vaak, en nu soms nog, ook aan mijn therapeut.
Het wordt vanzelf minder. Verdriet slijt. Kun je er met iemand over praten? Erover schrijven kan ook goed helpen. Zoek op de moeilijke momenten afleiding en wees lief voor jezelf. Het verdriet mag er zijn.
Als je nu nog flink verdriet hebt, zou ik nog even geen contact met haar zoeken. Dan heb je kans dat het erger wordt. Ik heb uiteindelijk mijn psycholoog een keer een berichtje gestuurd, maar pas op het moment dat ik genoeg afstand tussen ons voelde. Toen durfde ik het aan om een keer wat van me te laten horen. Dat vond hij heel tof, en hij stuurde ook een heel fijn bericht terug.
bedankt voor je reactie. fijn om te lezen dat ik niet de enige ben.
heel herkenbaar dat als je minder lekker in je vel zit wil kunnen terugvallen op iemand wie je vertrouwt. helemaal omdat ik zo weinig mensen echt vertrouw. en niemand is zoals zij. hoe gaat het nu met je?
ik ga je advies opvolgen en voorlopig geen contact opnemen.
vrijdag 30 september 2016 09:03
Silviaapje, wat zonde! Het afscheid en afsluiten is juist zo belangrijk en ook juist de laatste oefening voor jezelf. Juist dat je het hebt afgekapt vind ik een teken dat je niet klaar was, dan had je het afscheid namelijk aangekund. Ga terug en maak het nu écht af. Zo zonde om zo ver te zijn, zo veel geleerd te hebben en net die laatste stap(pen) over te slaan. Je doet jezelf tekort!
En natuurlijk heb je wat te bespreken, namelijk dat je nu ook bent weggerend voor de gevoelens die afscheid bij je opriepen. Vaak blijven mensen een tijdje in therapie nadat ze 'klaar' zijn en dat is onderdeel van het afsluiten.
Het is logisch dat het moet slijten als je afscheid hebt genomen. Maar jij hebt het abrupt afgekapt.
En natuurlijk heb je wat te bespreken, namelijk dat je nu ook bent weggerend voor de gevoelens die afscheid bij je opriepen. Vaak blijven mensen een tijdje in therapie nadat ze 'klaar' zijn en dat is onderdeel van het afsluiten.
Het is logisch dat het moet slijten als je afscheid hebt genomen. Maar jij hebt het abrupt afgekapt.
vrijdag 30 september 2016 20:30
quote:tinypotato schreef op 30 september 2016 @ 09:03:
Silviaapje, wat zonde! Het afscheid en afsluiten is juist zo belangrijk en ook juist de laatste oefening voor jezelf. Juist dat je het hebt afgekapt vind ik een teken dat je niet klaar was, dan had je het afscheid namelijk aangekund. Ga terug en maak het nu écht af. Zo zonde om zo ver te zijn, zo veel geleerd te hebben en net die laatste stap(pen) over te slaan. Je doet jezelf tekort!
En natuurlijk heb je wat te bespreken, namelijk dat je nu ook bent weggerend voor de gevoelens die afscheid bij je opriepen. Vaak blijven mensen een tijdje in therapie nadat ze 'klaar' zijn en dat is onderdeel van het afsluiten.
Het is logisch dat het moet slijten als je afscheid hebt genomen. Maar jij hebt het abrupt afgekapt.dat wegrennen is omdat ik zo'n moeite heb met hechten. en als ik dan heel zeldzaam eens gehecht ben, dan is onthechten helemaal een probleem. vooral verlatingsangst zit daar achter. ik kan er alleen absoluut niet over praten. hb het al heel erg vaak geprobeerd maar ik klap echt dicht. het stopt ook echt in mn hoofd.dan kan ik niet meer denken.
Silviaapje, wat zonde! Het afscheid en afsluiten is juist zo belangrijk en ook juist de laatste oefening voor jezelf. Juist dat je het hebt afgekapt vind ik een teken dat je niet klaar was, dan had je het afscheid namelijk aangekund. Ga terug en maak het nu écht af. Zo zonde om zo ver te zijn, zo veel geleerd te hebben en net die laatste stap(pen) over te slaan. Je doet jezelf tekort!
En natuurlijk heb je wat te bespreken, namelijk dat je nu ook bent weggerend voor de gevoelens die afscheid bij je opriepen. Vaak blijven mensen een tijdje in therapie nadat ze 'klaar' zijn en dat is onderdeel van het afsluiten.
Het is logisch dat het moet slijten als je afscheid hebt genomen. Maar jij hebt het abrupt afgekapt.dat wegrennen is omdat ik zo'n moeite heb met hechten. en als ik dan heel zeldzaam eens gehecht ben, dan is onthechten helemaal een probleem. vooral verlatingsangst zit daar achter. ik kan er alleen absoluut niet over praten. hb het al heel erg vaak geprobeerd maar ik klap echt dicht. het stopt ook echt in mn hoofd.dan kan ik niet meer denken.
vrijdag 30 september 2016 20:44
quote:Antroposoofje schreef op 30 september 2016 @ 20:33:
Schrijf het eens op..wat je haar zou willen zeggen. En blijf dat voorlopig doen tot je eraan toe bent om de brieven aan jezelf te tegen richten ipv aan de therapeut. Zo leer je jezelf een stukje zelf hulp.
oh dat is echt een hele goeie!
dat ga ik doen. dankjewel!
Schrijf het eens op..wat je haar zou willen zeggen. En blijf dat voorlopig doen tot je eraan toe bent om de brieven aan jezelf te tegen richten ipv aan de therapeut. Zo leer je jezelf een stukje zelf hulp.
oh dat is echt een hele goeie!
dat ga ik doen. dankjewel!
zaterdag 1 oktober 2016 15:01
quote:silviaapje schreef op 30 september 2016 @ 20:30:
[...]
dat wegrennen is omdat ik zo'n moeite heb met hechten. en als ik dan heel zeldzaam eens gehecht ben, dan is onthechten helemaal een probleem. vooral verlatingsangst zit daar achter. ik kan er alleen absoluut niet over praten. hb het al heel erg vaak geprobeerd maar ik klap echt dicht. het stopt ook echt in mn hoofd.dan kan ik niet meer denken.
Dan is een lichaaamsgerichte therapie misschien zinvoller om hier verder mee te komen.
Overigens, als je schematherapie hebt kun je dit ook gebruiken op je momenten van gemis. Want dan is volgens mij het kindje van vroeger heel hard aan het roepen tegen jou dat ze zorg een aandacht nodig heeft. En heeft ze dus iemand nodig die haar en haar behoeftes ziet en de tijd neemt om voor haar te zorgen. Wie zou dat moeten doen nu?
[...]
dat wegrennen is omdat ik zo'n moeite heb met hechten. en als ik dan heel zeldzaam eens gehecht ben, dan is onthechten helemaal een probleem. vooral verlatingsangst zit daar achter. ik kan er alleen absoluut niet over praten. hb het al heel erg vaak geprobeerd maar ik klap echt dicht. het stopt ook echt in mn hoofd.dan kan ik niet meer denken.
Dan is een lichaaamsgerichte therapie misschien zinvoller om hier verder mee te komen.
Overigens, als je schematherapie hebt kun je dit ook gebruiken op je momenten van gemis. Want dan is volgens mij het kindje van vroeger heel hard aan het roepen tegen jou dat ze zorg een aandacht nodig heeft. En heeft ze dus iemand nodig die haar en haar behoeftes ziet en de tijd neemt om voor haar te zorgen. Wie zou dat moeten doen nu?
zaterdag 1 oktober 2016 17:12
quote:tinypotato schreef op 01 oktober 2016 @ 15:01:
[...]
Dan is een lichaaamsgerichte therapie misschien zinvoller om hier verder mee te komen.
Overigens, als je schematherapie hebt kun je dit ook gebruiken op je momenten van gemis. Want dan is volgens mij het kindje van vroeger heel hard aan het roepen tegen jou dat ze zorg een aandacht nodig heeft. En heeft ze dus iemand nodig die haar en haar behoeftes ziet en de tijd neemt om voor haar te zorgen. Wie zou dat moeten doen nu?
oh wat haat ik dat hahaha!
ik kan daar zo boos om worden.
alles in mij schreeuwt dan laat me met rust!
maar iets dieper in mij snapt wel wat je bedoeld. maar die wil dus alleen mn therapeut.
[...]
Dan is een lichaaamsgerichte therapie misschien zinvoller om hier verder mee te komen.
Overigens, als je schematherapie hebt kun je dit ook gebruiken op je momenten van gemis. Want dan is volgens mij het kindje van vroeger heel hard aan het roepen tegen jou dat ze zorg een aandacht nodig heeft. En heeft ze dus iemand nodig die haar en haar behoeftes ziet en de tijd neemt om voor haar te zorgen. Wie zou dat moeten doen nu?
oh wat haat ik dat hahaha!
ik kan daar zo boos om worden.
alles in mij schreeuwt dan laat me met rust!
maar iets dieper in mij snapt wel wat je bedoeld. maar die wil dus alleen mn therapeut.
zaterdag 1 oktober 2016 17:46
quote:silviaapje schreef op 01 oktober 2016 @ 17:12:
[...]
oh wat haat ik dat hahaha!
ik kan daar zo boos om worden.
alles in mij schreeuwt dan laat me met rust!
maar iets dieper in mij snapt wel wat je bedoeld. maar die wil dus alleen mn therapeut.
Ja, dat snap ik, dat je daar ver van weg wil blijven.
En dat je tegelijkertijd zo graag die iemand hebt die voor je zorgt.
[...]
oh wat haat ik dat hahaha!
ik kan daar zo boos om worden.
alles in mij schreeuwt dan laat me met rust!
maar iets dieper in mij snapt wel wat je bedoeld. maar die wil dus alleen mn therapeut.
Ja, dat snap ik, dat je daar ver van weg wil blijven.
En dat je tegelijkertijd zo graag die iemand hebt die voor je zorgt.
