Psyche
alle pijlers
innerlijke 'omwenteling'
donderdag 26 februari 2015 21:20
Hey
Ik wil even van me afschrijven.
Ik heb al enige tijd een nieuwe weg ingeslagen voor mezelf. Het voelt als een soort emancipatie en groei. Dingen die ik altijd als vanzelfsprekend zag zijn dat nu niet meer, oude overtuigingen neem ik onder de loep en soms kom ik er tot mijn schrik en soms ook vooral opluchting achter dat ik hier geen geloof aan wil en hoef te hechten meer. Het is een enorm omwentelingsproces, waarbij denk ik de kern is dat ik mezelf in het centrum van mijn leven plaats. Ik heb altijd zo gezorgd voor anderen, soms direct soms indirect dat me helemaal niet duidelijk werd dat ik in hun leven vaak maar een bijrol had. Dat is geen verwijt naar die mensen, maar meer zo'n eye-opening moment waar ik hier boven over schreef....wat heeft me dan belet om gewoon de hoofdrol in mijn eigen leven te pakken, als anderen dat in hun leven ook doen, voor zichzelf.
Heeft iemand van jullie herkenning in zo'n innerlijk omwentelingsproces? Dat je dingen in een totaal ander licht gaat zien? Dat voelt alsof er een last van je af valt, maar dat ook oude pijn en verdriet naar boven brengt? Een verschuiving in je zelfbeeld en wereldbeeld die niet per se slecht is maar wel heel zwaar soms, en moeilijke (nieuwe) gevoelens en gedrag met zich mee brengt?
Het is moeilijk dit uit te leggen. Het voelt zuiverend, een soort nieuwe weg. Maar juist omdat je die zo moeilijk kunt verwoorden of uitleggen aan anderen voel ik me ook vaak erg alleen erin.
Dus even een paar woorden schrijven om mijn hart toch wat te luchten, ook al is het misschien niet zo goed te volgen waar het over gaat.
Ik denk dat ik het kan samenvatten als: I'm growing up. Of: ik sla mijn vleugels uit die erg vastgeplakt zaten. Zoiets.
T voelt bevrijdend en eenzaam tegelijk. En achter deze soms ellendige tijd zie ik wel veel licht dus depressief ben ik niet. Ik ben juist blij dat dit gebeurt,al ben ik er ook veel mensen (die niet meer bij me pasten of me niet meer wilden leren kennen) door verloren.
Soms voelt het heel erg eng. Dan denk ik: zijn die verliezen het wel waard, ben ik wel goed bezig? Maar ik kan niet anders dan bv meer voor mezelf opkomen, mijzelf meer laten zien en uiten. Het is iets dat nu het beste is dat me kan overkomen. Maar ook doodeng.
Ik wil even van me afschrijven.
Ik heb al enige tijd een nieuwe weg ingeslagen voor mezelf. Het voelt als een soort emancipatie en groei. Dingen die ik altijd als vanzelfsprekend zag zijn dat nu niet meer, oude overtuigingen neem ik onder de loep en soms kom ik er tot mijn schrik en soms ook vooral opluchting achter dat ik hier geen geloof aan wil en hoef te hechten meer. Het is een enorm omwentelingsproces, waarbij denk ik de kern is dat ik mezelf in het centrum van mijn leven plaats. Ik heb altijd zo gezorgd voor anderen, soms direct soms indirect dat me helemaal niet duidelijk werd dat ik in hun leven vaak maar een bijrol had. Dat is geen verwijt naar die mensen, maar meer zo'n eye-opening moment waar ik hier boven over schreef....wat heeft me dan belet om gewoon de hoofdrol in mijn eigen leven te pakken, als anderen dat in hun leven ook doen, voor zichzelf.
Heeft iemand van jullie herkenning in zo'n innerlijk omwentelingsproces? Dat je dingen in een totaal ander licht gaat zien? Dat voelt alsof er een last van je af valt, maar dat ook oude pijn en verdriet naar boven brengt? Een verschuiving in je zelfbeeld en wereldbeeld die niet per se slecht is maar wel heel zwaar soms, en moeilijke (nieuwe) gevoelens en gedrag met zich mee brengt?
Het is moeilijk dit uit te leggen. Het voelt zuiverend, een soort nieuwe weg. Maar juist omdat je die zo moeilijk kunt verwoorden of uitleggen aan anderen voel ik me ook vaak erg alleen erin.
Dus even een paar woorden schrijven om mijn hart toch wat te luchten, ook al is het misschien niet zo goed te volgen waar het over gaat.
Ik denk dat ik het kan samenvatten als: I'm growing up. Of: ik sla mijn vleugels uit die erg vastgeplakt zaten. Zoiets.
T voelt bevrijdend en eenzaam tegelijk. En achter deze soms ellendige tijd zie ik wel veel licht dus depressief ben ik niet. Ik ben juist blij dat dit gebeurt,al ben ik er ook veel mensen (die niet meer bij me pasten of me niet meer wilden leren kennen) door verloren.
Soms voelt het heel erg eng. Dan denk ik: zijn die verliezen het wel waard, ben ik wel goed bezig? Maar ik kan niet anders dan bv meer voor mezelf opkomen, mijzelf meer laten zien en uiten. Het is iets dat nu het beste is dat me kan overkomen. Maar ook doodeng.
Until you have stood in another woman’s stilettos, you will never begin to know the year of pain she felt breaking them in. (S. L. Alder)
donderdag 26 februari 2015 21:37
Ik denk dat ieder mens op een bepaalde wijze alleen staat in elk groeiproces. En dit komt denk ik omdat het oude niet meer goed voelt en het nieuwe nog niet volledig ontdekt en ervaren is. Hoezeer een ander jouw groeiproces ook herkent het feit dat jij groeiend bent tussen oud en nieuw zorgt ervoor denk ik dat je de verbintenis met degene die zegt herkenning te hebben gewoon niet (zo sterk) kan ervaren.
Dat maakt denk ik dat iemand dan dus denkt dat hij/zij alleen staat wat eigenlijk dus ook zo is.
Dat maakt denk ik dat iemand dan dus denkt dat hij/zij alleen staat wat eigenlijk dus ook zo is.
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
donderdag 26 februari 2015 21:43
Gelukkig zijn we ook wel verbonden in die omwentelingsprocessen. Als ik zoiets doormaak zal ik niet de enige zijn, dus ik voel me daarin eigenlijk niet alleen. Ik voel me ook verbondener met anderen, gek genoeg, ook al heb ik minder mensen om me heen dan ooit (en dat is ook kut en gewoon pijnlijk)
Until you have stood in another woman’s stilettos, you will never begin to know the year of pain she felt breaking them in. (S. L. Alder)
donderdag 26 februari 2015 21:46
Je zegt in je OP dit: Het is moeilijk dit uit te leggen. Het voelt zuiverend, een soort nieuwe weg. Maar juist omdat je die zo moeilijk kunt verwoorden of uitleggen aan anderen voel ik me ook vaak erg alleen erin.
Daar reageerde ik op.
Daar reageerde ik op.
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
donderdag 26 februari 2015 21:49
ik zit te denken wat nu mijn grootste probleem is.
Ik denk een soort onvermogen om dingen te delen. Ben een beetje dichtgeklapt, door afwijzingen voornamelijk. Ik durf mezelf helemaal niet meer te laten zien. Doe en zeg (en zelfs voel) wat ik denk en/of terugkrijg dat sociaal wenselijk is. Daardoor ben ik enorm onzeker geworden over hoe ik me dan ECHT voel en wat ik echt vind. Het is lastig uit te leggen, maar de weg hieruit is mezelf meer uiten. Gewoon mezelf zijn. Soms is dat natuurlijk niet wenselijk, maar overall moet je je goed voelen in je eigen vel. En dat kan niet als je doet en denkt en voelt zoals je denkt dat je je zou moeten gedragen, denken en voelen.
Ik moet dus terug naar mezelf.
En wat me het meeste verbaast is hoeveel pijn dat doet. Door zoveel inzichten over in wat voor shit ik altijd heb geloofd. Ik heb gewoon mijn leven verspild, denk ik (geen helpende gedacht I know) met geloven in al die gekke dingen, bv dat ik moet zorgen voor de relatie. Voor de volle 100%. Die ander hoeft niets te doen. Van een ander kan, hoef en mág ik niks verwachten.
Wat een onzin.
Dat soort dingen.
Ik denk een soort onvermogen om dingen te delen. Ben een beetje dichtgeklapt, door afwijzingen voornamelijk. Ik durf mezelf helemaal niet meer te laten zien. Doe en zeg (en zelfs voel) wat ik denk en/of terugkrijg dat sociaal wenselijk is. Daardoor ben ik enorm onzeker geworden over hoe ik me dan ECHT voel en wat ik echt vind. Het is lastig uit te leggen, maar de weg hieruit is mezelf meer uiten. Gewoon mezelf zijn. Soms is dat natuurlijk niet wenselijk, maar overall moet je je goed voelen in je eigen vel. En dat kan niet als je doet en denkt en voelt zoals je denkt dat je je zou moeten gedragen, denken en voelen.
Ik moet dus terug naar mezelf.
En wat me het meeste verbaast is hoeveel pijn dat doet. Door zoveel inzichten over in wat voor shit ik altijd heb geloofd. Ik heb gewoon mijn leven verspild, denk ik (geen helpende gedacht I know) met geloven in al die gekke dingen, bv dat ik moet zorgen voor de relatie. Voor de volle 100%. Die ander hoeft niets te doen. Van een ander kan, hoef en mág ik niks verwachten.
Wat een onzin.
Dat soort dingen.
Until you have stood in another woman’s stilettos, you will never begin to know the year of pain she felt breaking them in. (S. L. Alder)
donderdag 26 februari 2015 21:51
Ja, Enn, ik las het, ik denk alleen, nadenken over je antwoord, dat ik het niet met je eens ben.
Je staat daarin juist allemaal, op een bepaald moment in je leven. Althans zoveel meer mensen dan alleen ik. En daarom voel ik me niet alleen staan, maar vebondener. Maar zoals ook inderdaad geschreven: het is ook eenzaam, zeker
Die pijn is namelijk de mijne, en die kan niemand van me wegnemen. Die is ook ondeelbaar op een bepaalde manier, en onuitlegbaar. Zeker waar.
Je staat daarin juist allemaal, op een bepaald moment in je leven. Althans zoveel meer mensen dan alleen ik. En daarom voel ik me niet alleen staan, maar vebondener. Maar zoals ook inderdaad geschreven: het is ook eenzaam, zeker
Die pijn is namelijk de mijne, en die kan niemand van me wegnemen. Die is ook ondeelbaar op een bepaalde manier, en onuitlegbaar. Zeker waar.
Until you have stood in another woman’s stilettos, you will never begin to know the year of pain she felt breaking them in. (S. L. Alder)
donderdag 26 februari 2015 21:54
Het voordeel van afwijzing voelen van de ander is dat het omgebogen kan worden tot een neutrale ervaring. De angst voor een afwijzing is daarna groter dan de afwijzing zelf. Toen ik bezig ging met mijn verwachtingen van mensen en met mijn eigen angst voor afwijzing ( en hier dus anders mee leerde omgaan) zorgde dat ervoor dat ik me minder vaak afgewezen voelde ondanks dat de reacties eigenlijk niet anders waren dan voorheen.
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
donderdag 26 februari 2015 21:55
Ik probeer al schrijven een paar aanknopingspunten te vinden over wat nu eigenlijk de crux is. Het voelt pijnlijk. Ik ben enorm eenzaam, en huil veel. Ik voel me niet depressief. Maar juist bevrijd van iets. Kan genieten van dingen en ontdek dingen over mezelf -een bepaalde innerlijke kracht of licht ofzo- waar ik nog nooit eerder zo'n besef van had.
Het voelt een beetje als: ook met al mijn deuken en butsen ben ik wel oké. Dat voelt opluchtend.
Maar die pijn dan?
Voor mij is gewoon niet helder wat het probleem is
Allemaal constateringen waar nog niet echt een rode draad in zit.
Het voelt een beetje als: ook met al mijn deuken en butsen ben ik wel oké. Dat voelt opluchtend.
Maar die pijn dan?
Voor mij is gewoon niet helder wat het probleem is
Allemaal constateringen waar nog niet echt een rode draad in zit.
Until you have stood in another woman’s stilettos, you will never begin to know the year of pain she felt breaking them in. (S. L. Alder)
donderdag 26 februari 2015 21:56
donderdag 26 februari 2015 21:58
donderdag 26 februari 2015 22:02
Bij mij heeft een trits aan afwijzingen ervoor gezorgd dat ik mijn gevoelens maar voor me ben gaan houden. De prijs daarvoor is zoveel hoger dan ik had verwacht.
Ik had zoiets van: auw, en nou ja, dan niet. En ik ging weer verder. Zonder diegene. Wat had ik hen nou nodig??
En ik maakte er ook altijd wel wat van. Zat niet bij de pakken neer.
En nu denk ik: had ik dat maar iets meer gedaan. Mijn gevoelens niet meteen weg gedrukt. Want nu is die pijn op een grote hoop beland.
Ik moet steeds denken aan wat Brené Brown zei over kwetsbaarheid. In een Talk van haar is een scene van een arena. "I set up camp down here" zegt ze. Pizza bestellen en onder de arena bivakkeren. Lekker veilig. Denk je dan. Maar daarmee houd je jezelf weg van alles. Niet alleen van pijn. Maar ook van de lange-termijndoelen zoals liefde en verbondenheid.
Dus raad ze mensen aan "to get up there and get naked".
Dat klinkt tegenstrijdig. Dan maak je je toch juist extra kwetsbaar zou je denken?
Maar nee, integendeel.
Ik kan het niet preciezer uitleggen, maar I need to get up there and get naked.
Dat hoeft niet in 1 keer, haha, God beware, maar ik doe het steeds meer en dat voelt zo.... bevrijdend, opluchtend
Maar het is ook pijnlijk omdat ik terugdenk aan situaties en dan komt er zoveel uit die beerput, waar ik eigenlijk helemaal niet naar wil kijken. Ik wil leven! denk ik dan, niet me met die shit bezig houden.
Maar ervaring heeft me nu doen inzien dat me dat niet heeft geholpen om gelukkig te zijn.
Dus zal ik er eens wel voor gaan zitten, pijn omarmen als een oude vriend. Ruimte geven eraan.
Ik had zoiets van: auw, en nou ja, dan niet. En ik ging weer verder. Zonder diegene. Wat had ik hen nou nodig??
En ik maakte er ook altijd wel wat van. Zat niet bij de pakken neer.
En nu denk ik: had ik dat maar iets meer gedaan. Mijn gevoelens niet meteen weg gedrukt. Want nu is die pijn op een grote hoop beland.
Ik moet steeds denken aan wat Brené Brown zei over kwetsbaarheid. In een Talk van haar is een scene van een arena. "I set up camp down here" zegt ze. Pizza bestellen en onder de arena bivakkeren. Lekker veilig. Denk je dan. Maar daarmee houd je jezelf weg van alles. Niet alleen van pijn. Maar ook van de lange-termijndoelen zoals liefde en verbondenheid.
Dus raad ze mensen aan "to get up there and get naked".
Dat klinkt tegenstrijdig. Dan maak je je toch juist extra kwetsbaar zou je denken?
Maar nee, integendeel.
Ik kan het niet preciezer uitleggen, maar I need to get up there and get naked.
Dat hoeft niet in 1 keer, haha, God beware, maar ik doe het steeds meer en dat voelt zo.... bevrijdend, opluchtend
Maar het is ook pijnlijk omdat ik terugdenk aan situaties en dan komt er zoveel uit die beerput, waar ik eigenlijk helemaal niet naar wil kijken. Ik wil leven! denk ik dan, niet me met die shit bezig houden.
Maar ervaring heeft me nu doen inzien dat me dat niet heeft geholpen om gelukkig te zijn.
Dus zal ik er eens wel voor gaan zitten, pijn omarmen als een oude vriend. Ruimte geven eraan.
Until you have stood in another woman’s stilettos, you will never begin to know the year of pain she felt breaking them in. (S. L. Alder)
donderdag 26 februari 2015 22:05
Hey, thanks Enn, haha. Dat is wel lekker relativerend. T is inderdaad verwarrend maar ja, so be it.
En nu proberen daar niet zo'n paniek bij te voelen inderdaad.
Ik wil gewoon altijd graag dingen 'beetpakken', maar misschien is dit een beetje zoiets als kwik. Hoe harder je het probeert vast te houden hoe minder het gaat.
En nu proberen daar niet zo'n paniek bij te voelen inderdaad.
Ik wil gewoon altijd graag dingen 'beetpakken', maar misschien is dit een beetje zoiets als kwik. Hoe harder je het probeert vast te houden hoe minder het gaat.
Until you have stood in another woman’s stilettos, you will never begin to know the year of pain she felt breaking them in. (S. L. Alder)
donderdag 26 februari 2015 22:06
donderdag 26 februari 2015 22:10
Nu ik er zo over nadenk is paniek wel het goede woord. Ik voel paniek inderdaad. Het gevoel dat dit nooit meer over gaat, of ik misschien wel in een soort gekke verwardheid raak oid. Paniek!!!
(heb even thee gezet ondertussen en denk nog even door, zonder forum, anders ga ik er weer te diep in).
Thanks voor je lezende oog en meedenken!!
(heb even thee gezet ondertussen en denk nog even door, zonder forum, anders ga ik er weer te diep in).
Thanks voor je lezende oog en meedenken!!
Until you have stood in another woman’s stilettos, you will never begin to know the year of pain she felt breaking them in. (S. L. Alder)
donderdag 26 februari 2015 22:10
Weet je Misia, tracht alles wat hier wellicht (nog) gepost wordt zonder een vooringenomen blik te lezen. Dan zou dit topic voor jou wel eens een prachtig groei document kunnen gaan worden. Jij bent lang van stof dus wellicht kan kort door de bocht daarom juist wel eens een goede wijze zijn. Hetgeen dat het meest stoort is veelal ook wat blijkbaar het dichtst bijkomt.
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
donderdag 26 februari 2015 22:13
Haha, toe, laat me mijn mening nou gewoon: ik lees en schrijf hier lang genoeg om er 1 te hebben
Tuurlijk is het prima, nuchter en to the point te zijn!
Maar ik snap haar 9 van de 10 x gewoon niet en vice versa geloof ik . So be it en ik blijf gewoon typen, want die muur moet nu echt een beetje geslacht (haha, typefout die ik maar laat staan).
Tuurlijk is het prima, nuchter en to the point te zijn!
Maar ik snap haar 9 van de 10 x gewoon niet en vice versa geloof ik . So be it en ik blijf gewoon typen, want die muur moet nu echt een beetje geslacht (haha, typefout die ik maar laat staan).
Until you have stood in another woman’s stilettos, you will never begin to know the year of pain she felt breaking them in. (S. L. Alder)
donderdag 26 februari 2015 22:16
t voelt nu al fijn om er wat lucht aan te geven, 'proef' nu al wat dingen die de rode draad vormen: afwijzing, me terugtrekken. Dat zijn wel 2 megafactoren zeg maar.
Maar grappig genoeg overheerst een soort vrolijk gevoel.
Maar omdat ik mezelf ook ken, ga ik het nadenken wat doseren. Soms moet je uit dat doolhof stappen dus nu eerst thee en DWDD
Maar grappig genoeg overheerst een soort vrolijk gevoel.
Maar omdat ik mezelf ook ken, ga ik het nadenken wat doseren. Soms moet je uit dat doolhof stappen dus nu eerst thee en DWDD
Until you have stood in another woman’s stilettos, you will never begin to know the year of pain she felt breaking them in. (S. L. Alder)
donderdag 26 februari 2015 22:34
Maar wat voor 'trits afwijzingen" waren dat dan?
Ik gok van mannen die gewoon een neukertje zochten. Het is verbazend hoe naïef vrouwen tegenwoordig zijn.
En trouwens de meeste mensen zijn eigenlijk bestwel dom en irritant. Waarom zo snakken naar contact met zulke mensen. Wordt kritischer en zelf een afwijzer.
Ik gok van mannen die gewoon een neukertje zochten. Het is verbazend hoe naïef vrouwen tegenwoordig zijn.
En trouwens de meeste mensen zijn eigenlijk bestwel dom en irritant. Waarom zo snakken naar contact met zulke mensen. Wordt kritischer en zelf een afwijzer.
Voortaan hier oostenwind en alle ruimte aan bodemloze putten van pure slechtheid. Juli 2020
donderdag 26 februari 2015 22:41
"Ik gok van mannen die gewoon een neukertje zochten. Het is verbazend hoe naïef vrouwen tegenwoordig zijn."
Voor gokken is dit topic niet zo geschikt. En je onderschat het incasseringsvermogen van vrouwen . Velen van ons kunnen een paar neukertjes wel handelen, sterker: hebben er niks op tegen.
Maar geen afwijzing door neukertjes dus.
Misschien kom ik er nog op, voelt nu te pijnlijk wat het voor afwijzingen waren. Zuch, als ik er alleen al aan denk, krijg ik een steen op mijn hart. Zo'n zwaar gevoel in de borst....
Onderscheid maken ben ik wel met je eens. Niet met iedereen close willen zijn, zelf goed kijken of ik die ander wel zo aardig vind.
Jep.
En vooral: mezelf niet minderwaardig vinden tov anderen. Ik heb altijd gedacht:ik mag blij zijn dat er mensen met me om willen gaan. Vraag me niet hoe dit allemaal zo is gekomen. Maar it sucks.
En dat overwinnen, dat gaat niet in 1 x merk ik, maar met veel oud zeer. Heck, ook dat is zoals het is.
Een afwijzer zou ik echter niet WILLEN worden. Is (in mijn ogen) ook een vorm van angst en onzekerheid.
Voor gokken is dit topic niet zo geschikt. En je onderschat het incasseringsvermogen van vrouwen . Velen van ons kunnen een paar neukertjes wel handelen, sterker: hebben er niks op tegen.
Maar geen afwijzing door neukertjes dus.
Misschien kom ik er nog op, voelt nu te pijnlijk wat het voor afwijzingen waren. Zuch, als ik er alleen al aan denk, krijg ik een steen op mijn hart. Zo'n zwaar gevoel in de borst....
Onderscheid maken ben ik wel met je eens. Niet met iedereen close willen zijn, zelf goed kijken of ik die ander wel zo aardig vind.
Jep.
En vooral: mezelf niet minderwaardig vinden tov anderen. Ik heb altijd gedacht:ik mag blij zijn dat er mensen met me om willen gaan. Vraag me niet hoe dit allemaal zo is gekomen. Maar it sucks.
En dat overwinnen, dat gaat niet in 1 x merk ik, maar met veel oud zeer. Heck, ook dat is zoals het is.
Een afwijzer zou ik echter niet WILLEN worden. Is (in mijn ogen) ook een vorm van angst en onzekerheid.
Until you have stood in another woman’s stilettos, you will never begin to know the year of pain she felt breaking them in. (S. L. Alder)
donderdag 26 februari 2015 22:50
Ja, ik merk iets dat ik met jullie wil delen.
Als ik bijvoorbeeld een mening geef naar anderen, in een mail, dan ben ik bang het antwoord te lezen.
Uit angst dat mijn mening zal worden afgewezen, of ik als persoon uit iemands leven zal worden gebannen omdat ik zo XYZ deed in die mail. Dat kan ook bij gevoelens. Bij wensen en vragen die ik heb.
Dat zijn allemaal angstgedachten, dat die ander zo zal reageren, die onwaarschijnlijke scenario's schetsen. Maar zo bang ben ik dus. En ze zijn vaak genoeg voor gekomen dat ik nu niet meer kan lezen wat mensen terugschrijven.
Ik moet me dan echt zetten zo'n mail te openen....
(helaas gaat angst meestal gepaard met vermijding. Daar heb ik veel last van. Bovenstaande is (bij mij) het gevolg van die afwijzingen, ik durf gewoon de confrontatie/het contact zelfs niet meer echt aan Dat maakt me echt doodsbenauwd)
Als ik bijvoorbeeld een mening geef naar anderen, in een mail, dan ben ik bang het antwoord te lezen.
Uit angst dat mijn mening zal worden afgewezen, of ik als persoon uit iemands leven zal worden gebannen omdat ik zo XYZ deed in die mail. Dat kan ook bij gevoelens. Bij wensen en vragen die ik heb.
Dat zijn allemaal angstgedachten, dat die ander zo zal reageren, die onwaarschijnlijke scenario's schetsen. Maar zo bang ben ik dus. En ze zijn vaak genoeg voor gekomen dat ik nu niet meer kan lezen wat mensen terugschrijven.
Ik moet me dan echt zetten zo'n mail te openen....
(helaas gaat angst meestal gepaard met vermijding. Daar heb ik veel last van. Bovenstaande is (bij mij) het gevolg van die afwijzingen, ik durf gewoon de confrontatie/het contact zelfs niet meer echt aan Dat maakt me echt doodsbenauwd)
Until you have stood in another woman’s stilettos, you will never begin to know the year of pain she felt breaking them in. (S. L. Alder)
donderdag 26 februari 2015 22:52
Mijn taktiek is me er wel toe te zetten. Anders gaat dit nooit weg, maar het kan zo maar een paar dagen duren voor ik zo'n mail of brief dan open. Soms lukt het me helemaal niet.
Until you have stood in another woman’s stilettos, you will never begin to know the year of pain she felt breaking them in. (S. L. Alder)
