Je kind overleven en verder..

05-01-2016 11:53 2786 berichten
Al een poosje blijf ik steeds twijfelen tussen dit topic wel of niet openen. Toch maar wel dus, ik hoop dat het mij helpt om van me af te schrijven en misschien zijn er wel meer schrijfsters hier die het herkennen en er iets aan hebben, in dat geval schrijf gerust mee!



4 maanden en 22 dagen geleden heb ik na een zwangerschap van bijna 23 weken mijn dochtertje verloren. De zwangerschap zelf verliep zonder problemen, ons dochtertje was kerngezond. Ik heb een infectie opgelopen die vroegtijdige weeën heeft veroorzaakt. Ik heb niet doorgehad dat er iets mis was. De twee dagen voor de bevalling voelde ik me niet lekker, pijn in mijn rug en heel moe, maar we waren op vakantie en ik dacht dat ik gewoon een beetje teveel gedaan had. En dagje rust maakte dat ik me veel beter voelde en verder leek er niets bijzonders. Onze laatste vakantiedag wilden de kinderen nog iets gaan doen en dus gingen we er nog een dagje op uit. Rustig tempo dan ging het prima. Rond de middag leek het alsof ik koorts kreeg een weer ontzettend moe. Besloten terug naar ons vakantiehuisje te gaan en onderweg daarnaartoe ging het mis. Ik begon te bloedden, na overleg met de verloskundige zijn we met spoed naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gegaan. Daar bleek dat ik aan het behalen was en dat het al te laat was om de bevalling te stoppen. Ons meisje, wat we op dat moment nog niet wisten, ging geboren worden. De bevalling ging (met als bij mijn andere kinderen) razendsnel. Om 15.32 werd onze dochter geboren en om 16.10 is ze in mijn armen overleden. Ze was net onder de 24-wekengrens, waardoor ze niet behandeld werd.



De dagen erna werden we geleefd. Spullen ophalen van ons vakantie-adres, terug naar huis, de crematie regelen, iedereen op de hoogte brengen en uiteindelijk het afscheid. We hebben na het afscheid nog een kleine week onszelf afgeschermd, maar daarna moesten de kinderen weer naar school en begon het normale leven weer.



En dat is waar ik vastloop. Ik doe wat er verwacht wordt. Ben twee weken na de crematie van onze dochter weer begonnen met mijn studie, na mijn bevallingsverlof weer gaan werken (en met een tussenpoze omdat het niet lukte nu weer echt begonnen), zorg voor mijn kinderen. Oftewel ik functioneer, maar mijn hart ligt in allemaal scherven. Ik heb ruim 14 jaar geleden mijn oudste zoon op 8-jarige leeftijd verloren en ik boek mee compleet verloren. Ik heb deze weg door deze hel al een keer bewandeld en ik kan het niet nog een keer. Ik heb geen idee hoe je twee kinderen overleefd en ben er totaal kapot van.

Maar er is weinig ruimte voor mijn gevoel. Mijn kinderen hebben een sterke moeder nodig, zij hebben ook verdriet om hun zusje. Mijn man vlucht in zijn werk en als dat niet kan (kerstvakantie) dan loopt hij als een zombie rond. Mensen om ons heen gaan die, want het is al... geleden. En ik snap het, de wereld stopt niet, voor niemand, ook niet voor mijn kleine meisje. En toch heb ik een plekje nodig om de wereld soms even stil te mogen zetten, want ik verdrink vanbinnen in het verdriet en deze pijn.
Ik ben geen lotgenoot. Maar wel voor jou een stevige
Alle reacties Link kopieren
Tranen in mijn ogen, niemand zou zoiets mee moeten maken en zeker niet twee keer.

Wat heeft jou vorige keer - met het verliezen van jouw zoon - geholpen om het ondraaglijke leed toch iets draagbaarder te maken? Wat werkte toen voor jou?

En was dat ook de zoon van je huidige man? (klinkt een beetje rot zo) Hoe konden jullie toen samen rouwen/gedenken/een plekje geven aan

jullie gezamenlijke verlies?

Sterkte voor jou en je gezin.
Alle reacties Link kopieren
Wat jij hebt meegemaakt is niet te omschrijven hoe vreselijk dat is. Niet 1 kind, maar 2 kinderen.



Heb je hulp voor het verwerken hiervan?
Alle reacties Link kopieren
Lieve Sunemom, wat een verdriet!

Ik kan alleen maar zeggen dat het me verstandig lijkt om professionele hulp te zoeken, dit kun je niet alleen.

Ozo.
Alle reacties Link kopieren
Lieve Sun, ik had dit al eerder ergens gelezen.

Ik weet ook niet zo goed wat ik er op moet zeggen. Ik kan me niet echt een voorstelling maken wat voor hel je door gegaan moet zijn.

Dat twee keer mee moeten maken zijn helemaal geen worden voor....



Ik kom je dan ook alleen maar even een knuffel geven en zeggen dat ik met je mee leef en dat ik hoop dat dit topic je helpt om je pijn wat draaglijker te maken.
668, the neighbour of the Beast
Alle reacties Link kopieren
Alle reacties Link kopieren
Ik heb geen ervaring, maar ik wil je wel een knuffel geven en ik hoop dat deze plek jou een beetje steun geeft.



óu sont les neiges d'antan

Alle reacties Link kopieren
Wat je mee heb gemaakt Is vreselijk. Ik lees je al een tijdje en je blijft hangen in je ellende. Dat Is een keus die je zelf maakt. jij kiest ervoor om niet verder te willen.Jij kiest ervoor om niet verder te gaan met je leven. Vreselijk voor je kinderen. Die doe je tekort. IN het leven gebeuren soms vreselijke dingen

.....wat jij meemaakt Is heel erg. Toch moet je verder.
Alle reacties Link kopieren
Wat een verdriet. Het is allemaal nog zo rauw en pijnlijk.



Ga als je blieft hulp zoeken.Onze zoon is ook levenloos ter wereld gekomen. En ik heb een hele fijne therapeut gevonden die mij geholpen heeft om mijn verdriet een plekje te geven. Maar het kost ook tijd. Het is niet zo raar of afwijkend dat je nu nog in diepe rouw zit.



Voel je ook niet schuldig, het overlijden van je kinderen is echt niet jouw schuld. Al zal dit soms wel zo voelen.



Realiseer je dat jouw leven wel door gaat. En dat je veel meer bent dat alleen de moeder van 2 dode kinderen.



het is gewoon een k*t situatie, dikke pech.
I can't control the wind but I can adjust the sail
explore, dream & discover
Alle reacties Link kopieren
quote:peecee schreef op 05 januari 2016 @ 12:00:

Wat je mee heb gemaakt Is vreselijk. Ik lees je al een tijdje en je blijft hangen in je ellende. Dat Is een keus die je zelf maakt. jij kiest ervoor om niet verder te willen.Jij kiest ervoor om niet verder te gaan met je leven. Vreselijk voor je kinderen. Die doe je tekort. IN het leven gebeuren soms vreselijke dingen

.....wat jij meemaakt Is heel erg. Toch moet je verder.Ach kom, het is pas 4 mnd geleden, mag ze nog rouwen?
Alle reacties Link kopieren
quote:peecee schreef op 05 januari 2016 @ 12:00:

Wat je mee heb gemaakt Is vreselijk. Ik lees je al een tijdje en je blijft hangen in je ellende. Dat Is een keus die je zelf maakt. jij kiest ervoor om niet verder te willen.Jij kiest ervoor om niet verder te gaan met je leven. Vreselijk voor je kinderen. Die doe je tekort. IN het leven gebeuren soms vreselijke dingen

.....wat jij meemaakt Is heel erg. Toch moet je verder.Kan je dit bericht ALSJEblieft weghalen. Hoe durf jij !!!
Wat moet dit zwaar voor je zijn! Het klinkt alsof het verlies van je dochter ook weer al het verdriet van het verlies van je 8-jarige zoon heeft bovengehaald. Ik denk ook dat het geen gek idee is om eens met een professional te praten, dit is heel veel om mee te maken!
Alle reacties Link kopieren
Ik kan je niet veel tips geven, maar uit je bericht kan ik alleen maar halen dat je vreselijk diep zit en ik zou toch echt professionele hulp gaan zoeken....



Ik wens je veel kracht en wijsheid.
Lieve Sunemom, geen ervaringsdeskundige hier wel ook een moeder. Volgens mij valt hier niet overheen te komen enkel de tijd zal het enigszins dragelijk maken.

Gun jezelf tijd om te rouwen en negeer de mensen van wie je al verder zou moeten.

Dikke knuffel
Alle reacties Link kopieren
quote:baukelien schreef op 05 januari 2016 @ 12:05:

Wat moet dit zwaar voor je zijn! Het klinkt alsof het verlies van je dochter ook weer al het verdriet van het verlies van je 8-jarige zoon heeft bovengehaald. Ik denk ook dat het geen gek idee is om eens met een professional te praten, dit is heel veel om mee te maken!



Dit denk ik ook

Dit verdriet is te zwaar
Frankly my dear, I don"t give a damn
Alle reacties Link kopieren
Ik ben geen moeder, maar toch raakt het me.

Het lijkt mij echt heel zwaar om je kindje te verliezen, je houdt natuurlijk op een onmeetbare wijze van je kind en je wil het helemaal zien opgroeien en dan verlies je hem of haar.

Het missen gaat niet over, je leeft eigenlijk verder in een nieuw leven, een leven wat je niet in het vooruitzicht zag maar waarin jij jezelf hebt geschikt.

Heel veel sterkte en ik hoop dat je hier misschien een paar lotgenoten kunt vinden, die je kunnen helpen
quote:peecee schreef op 05 januari 2016 @ 12:00:

Wat je mee heb gemaakt Is vreselijk. Ik lees je al een tijdje en je blijft hangen in je ellende. Dat Is een keus die je zelf maakt. jij kiest ervoor om niet verder te willen.Jij kiest ervoor om niet verder te gaan met je leven. Vreselijk voor je kinderen. Die doe je tekort. IN het leven gebeuren soms vreselijke dingen

.....wat jij meemaakt Is heel erg. Toch moet je verder.

Hoe durf je??

Dit verdriet gaat nooit meer weg, de scherpe kantjes slijten wel maar het blijft altijd bij je.
Alle reacties Link kopieren
Heftig...ik weet niet wat het beste is om te schrijven.

Zelf ben ik geen lotgenoot, maar ik denk dat het belangrijk voor je is om hierover te blijven schrijven en te praten met iemand als je met iemand erover praat. Op die manier kan je er wellicht beter mee omgaan? Stop het niet weg, want vroeg of laat zal het toch weer naar boven komen en kom je erachter dat je het niet juist verwerkt hebt..uit je verdriet, als je daar behoefte aan hebt..en voor de rest sterkte..
Het is peecee maar. En dat is reden genoeg om niets wat ze schrijft serieus te nemen. Gewoon onder de negeer gooien.
Het eigenlijk nog maar heel kort geleden en ik denk dat niemand van je verwacht dat je nu weer verder gaat alsof er niets gebeurd is. Andere mensen in je omgeving doen dat wel, maar dat betekent niet dat ze dat ook van jou verwachten. Sterker nog, ik denk dat de meeste mensen er alle begrip voor hebben dat je leven nog overhoop ligt en dat ook al het oude verdriet weer naar boven komt.



Ik sluit me aan bij de anderen die je aanraden hulp te zoeken bij een professional, misschien zelfs wel samen met je man, omdat jullie elk op een verschillende manier met jullie verdriet lijken om te gaan. Wees ook niet al te streng voor jezelf. Functioneren, na een dergelijke gebeurtenis, is al heel goed. Je denkt aan je andere kinderen, je probeert weer zaken op te pakken. Ik proef uit je post een bepaalde strengheid naar jezelf toe. Dat is echt niet nodig, je doet je uiterste best.
EMDR heeft mij goed geholpen als in de zin dat ik er nu aan kan denken zonder meteen te janken of te drinken.
Alle reacties Link kopieren
Sunemom wat vreselijk en verdrietig! Je bent nog volop in de rouw wat helemaal niet raar is. Maar dit tezamen met een verlies van je andere kind lijkt me echt onmogelijk zwaar. Zoek hulp, ga naar de huisarts om te beginnen.



@ peecee, ga je lekker zo achter het schermpje? Makkelijk hè? Ga jezelf schamen!
Alle reacties Link kopieren
Peecee, heel kinderachtig, maar ik heb je gestaft.

Normaal kan ik je prima lezen, maar nu ga je echt veeeeels te ver
Frankly my dear, I don"t give a damn
quote:Orangetree schreef op 05 januari 2016 @ 12:20:

Het is peecee maar. En dat is reden genoeg om niets wat ze schrijft serieus te nemen. Gewoon onder de negeer gooien.Hoe durft ze! Walgelijke types heb je hier af en toe.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven