Je ouder(s) verliezen

24-10-2012 20:49 31 berichten
Alle reacties Link kopieren
In mijn leven heb ik in totaal 2 ouderfiguren verloren... Ben blij dat ik ze heb leren kennen, maar aan de andere kant toch ook heel verdrietig. Ondanks dat dit al jaren geleden is, voel ik dat het nog steeds niet helemaal is verwerkt bij mij.



Als ik er aan terug denk voel ik een soort van verdriet. Verdriet om het feit dat ik niet meer dingen/verhalen met ze kan delen, verdriet omdat ze mij niet zien opgroeien, verdriet omdat ze me nooit zien trouwen (als dat zo ver is en als het ooit gebeurt).



Als ik een meisje zie met haar vader ben ik blij voor haar dat ze een vader heeft, maar tegelijkertijd doet het mij herinneren aan een zwart gat wat ik van binnen voel.



Ik vroeg me af of hier nog meer vrouwen zijn die toevallig een ouderfiguur of ouderfiguren hebben verloren? Wat voor gevoelens/gedachten hebben jullie? Hoe gaan jullie hiermee om?
Alle reacties Link kopieren
hmmm ik herken het,

5 okt jongstleden ben ik mijn moeder verloren

en elke keer als ik thuis kom mis ik de vraag ' hoe was je dag' of 'hoe was het op school' en die grote pot thee met een koekje erbij of die simpele dingen zoals foto's kijken of lekker kletsen.

en als ik dan in de stad loop en die al die moeders met hun dochters lekker shoppen en dan loop ik daar alleen pff.

maar het is ook nog zo kort geleden, ik heb zelf ook nog geen flauw idee hoe ik het moet verwerken, familie enzo daar heb ik veel steun aan gelukkig, maar toch voelt het alsof ik alleen sta.

en idd dat zwarte gat pff
Alle reacties Link kopieren
:( dat is echt nog heel vers reanne.. gecondoleerd! veel sterkte
Na zo'n 8 jaar heb ik dat gevoel nog steeds. Ik mis de gesprekken met mijn moeder. Ik vind het heel erg jammer dat ze mijn kinderen nooit heeft gezien en ik mis haar adviezen. Elke dag.
Alle reacties Link kopieren
TO, bedoel je met ouderfiguren nu je ouders of niet?
Alle reacties Link kopieren
Reanne
"Laat varen alle hoop, gij die hier binnentreedt"
Alle reacties Link kopieren
Ja, ik herken me in dat gevoel, ik ben 41, en 3 jaar geleden verloor ik ze allebei in 6 weken tijd.



Mijn leven is anders nu, ik mis ze vreselijk, zou zo graag nog eens met ze willen praten, ze raad willen vragen.



@reanne , ontzettend veel sterkte!
"The time is always right to do what's right." -Martin Luther King
Alle reacties Link kopieren
Reanne, wat naar. Gecondoleerd.



TO, volgens mij is het heel normaal dat je verdriet hebt om de leegte die een ouderfiguur achterlaat. Zo'n gemis zal ook nauwelijks slijten, maar dat wil niet zeggen dat je het niet verwerkt hebt.



Zelf ben ik op 21-jarige leeftijd mijn vader verloren. Ik had een hele moeilijke relatie met hem en het spijt me heel erg dat me niet meer tijd gegund is geweest om hem beter te leren kennen. Zijn overlijden is jaren geleden, maar nu ik zelf volwassener ben geworden, kan ik milder over hem oordelen (vreselijk woord, maar weet geen betere). Het is alleen zo jammer dat we onze verschillen nooit goed hebben kunnen bijleggen, en begrip voor elkaar en elkaars positie konden uitspreken.



Het is nu eenmaal zo. Ik kan het niet veranderen. Ik heb me in mijn eigen tijd, na zijn dood, met hem verzoend, en met het feit dat ik hem nooit meer zal spreken. Ik denk wel dat hij trots op me zou zijn als hij zou zien wie ik ben geworden en hoe ik het gedaan heb in het leven tot nu toe. Dat geeft me wel een bepaalde gemoedsrust.



Geen idee of je hier iets aan hebt, ik hoop van wel.
You are not crazy, you are... colorful. Colorful in a way that might respond to medication.
Mijn vader overleed bijna jaar geleden. Ik nam zijn rol als zorgende, iemand bij wie je altijd terecht kon, over. Moeder was eind 40, nog vrij jong maar niet in staat zichzelf te redden. Met alle kleine dingen kwam ze bij mij. Dat werd steeds meer, ze ging er vanuit dat ik alles wel deed, terwijl ik ook mijn eigen gezin had. Moeder overleed 6 weken geleden, begin 70. De laatste jaren was ze helemaal afhankelijk, kwam nauwelijks meer de deur uit, ging lichamelijk en geestelijk hard achteruit. Mis ik haar? Bij alles wat ze niet meer kon, heb ik een stukje moeder moeten inleveren. Boos, als er weer iets niet meer lukte. Nu vooral opgelucht, dat zij niet meer hoeft te lijden, haar leven speelde zich af op 10m2, de tafel waaraan ze zat en haar bed. Ik heb meer vrijheid, nog een soort verdoofd gevoel. De dag van haar verjaardag nadert, de feestdagen komen er aan. Alles vrij snel op haar overlijden.

Ik mis mijn vader het meest, grote sterke man die alles wist, die op het laatst door zijn ziekte ook niets meer kon. Hoe lang geleden een verlies is maakt niet uit, die lege plek blijft altijd. Het is een vreemde gedachte dat ik nu zelf de bovenste generatie ben.
Alle reacties Link kopieren
quote:carenza schreef op 24 oktober 2012 @ 22:02:

Mijn vader overleed bijna jaar geleden. Ik nam zijn rol als zorgende, iemand bij wie je altijd terecht kon, over. Moeder was eind 40, nog vrij jong maar niet in staat zichzelf te redden. Met alle kleine dingen kwam ze bij mij. Dat werd steeds meer, ze ging er vanuit dat ik alles wel deed, terwijl ik ook mijn eigen gezin had. Moeder overleed 6 weken geleden, begin 70. De laatste jaren was ze helemaal afhankelijk, kwam nauwelijks meer de deur uit, ging lichamelijk en geestelijk hard achteruit. Mis ik haar? Bij alles wat ze niet meer kon, heb ik een stukje moeder moeten inleveren. Boos, als er weer iets niet meer lukte. Nu vooral opgelucht, dat zij niet meer hoeft te lijden, haar leven speelde zich af op 10m2, de tafel waaraan ze zat en haar bed. Ik heb meer vrijheid, nog een soort verdoofd gevoel. De dag van haar verjaardag nadert, de feestdagen komen er aan. Alles vrij snel op haar overlijden.

Ik mis mijn vader het meest, grote sterke man die alles wist, die op het laatst door zijn ziekte ook niets meer kon. Hoe lang geleden een verlies is maakt niet uit, die lege plek blijft altijd. Het is een vreemde gedachte dat ik nu zelf de bovenste generatie ben.



pff jaa vooral de feestdagen

ik wordt binnenkort 18 en dan is mij moeder er niet

mijn broertje is bijna jarig is mijn moeder er niet

kerst komt er aan is mijn moeder er niet

oud en nieuw komt eraan is mijn moeder er niet



pff geen flauw idee hoe ik die dagen door moet komen :c
Sterkte Reanne! Het is niet makkelijk, je hebt je ouders nog zo hard nodig!



Ik ben een paar jaar geleden mijn vader verloren en mijn moeder is dementerend. Allebei veel te jong.

Het idee dat je geen ouders meer hebt om dingen te delen blijft moeilijk, hier wen je nooit aan denk ik. Met alle hoogte- en dieptepunten blijf je ze misssen. En wat ik zelf inderdaad heel erg lastig vind is dat je nog zoveel vragen hebt waar niemand een antwoord op heeft.
Alle reacties Link kopieren
Reanne: je hebt een prachtig topic geopend toen je moeder zo ziek was, gebruik dat topic als je wilt om van je af te schrijven.

Ik herken het heel goed, ik heb veel gehad aan reacties van anderen toen.



Je ouder verliezen, ik had er allerlei gedachtes over..

Totdat het waarheid werd.



Ik heb hierdoor vrienden leren kennen, verloren, en erbij gekregen.

Een hele tijd heb ik machteloos moeten toekijken, hopen, verwachtingen moeten bijstellen.

Nog elke dag word ik ermee geconfronteerd. De ene keer maakt het me verdrietig, de andere keer zorgt het voor een glimlach.



Het is nog maar een jaar geleden, maar ik kan het moment van overlijden en het gemis zo weer voor me zien en voelen.

Nog altijd kijk ik om als een man voorbij zie fietsen met wit haar, tegen de wind in. En op het moment dat ik denk: "Hee pap!" weet ik al dat het tevergeefs is.



Ik hoop dan ook dat degene die het niet meegemaakt heeft mag genieten van alle tijd die je door kunt brengen met je ouders. Ze zijn kostbaar en onvervangbaar.



Ook al weet en lees ik ook over familiebanden die niet goed zijn, ik gun iedereen fantastische ouders.
Alle reacties Link kopieren
quote:sistermoon schreef op 24 oktober 2012 @ 22:36:

Reanne: je hebt een prachtig topic geopend toen je moeder zo ziek was, gebruik dat topic als je wilt om van je af te schrijven.

Ik herken het heel goed, ik heb veel gehad aan reacties van anderen toen.



Je ouder verliezen, ik had er allerlei gedachtes over..

Totdat het waarheid werd.



Ik heb hierdoor vrienden leren kennen, verloren, en erbij gekregen.

Een hele tijd heb ik machteloos moeten toekijken, hopen, verwachtingen moeten bijstellen.

Nog elke dag word ik ermee geconfronteerd. De ene keer maakt het me verdrietig, de andere keer zorgt het voor een glimlach.



Het is nog maar een jaar geleden, maar ik kan het moment van overlijden en het gemis zo weer voor me zien en voelen.

Nog altijd kijk ik om als een man voorbij zie fietsen met wit haar, tegen de wind in. En op het moment dat ik denk: "Hee pap!" weet ik al dat het tevergeefs is.



Ik hoop dan ook dat degene die het niet meegemaakt heeft mag genieten van alle tijd die je door kunt brengen met je ouders. Ze zijn kostbaar en onvervangbaar.



Ook al weet en lees ik ook over familiebanden die niet goed zijn, ik gun iedereen fantastische ouders.

jaa dat heb ik ook hoor, dan zie ik een taxi in onze buurt rijden en dan denk hee mama komt terug, en dan rijdt ie zo voor ons huis voorbij, en dan is het besef o ja ze is er niet meer, daar ben ik zo boos over waarom nou zei waarom niet een oud iemand wiens leven al bijna voorbij is of zoals mijn oma zei waarom nam god mijn moeder mee en niet haar



ooh het leven is soms zo k*t
Alle reacties Link kopieren
Dat is ook zo Reanne, hartstikke k*t.

En het is heel moeilijk om je eigen weg daarin te zoeken. Het is voor iedereen anders.

Je staat niet alleen in je verdriet, misschien kan het helpen voor jou als je schrijft, een vriendin belt, of met je vader en broertje over je moeder praat en herinneringen ophaalt.



Alle reacties Link kopieren
quote:sistermoon schreef op 24 oktober 2012 @ 22:52:

Dat is ook zo Reanne, hartstikke k*t.

En het is heel moeilijk om je eigen weg daarin te zoeken. Het is voor iedereen anders.

Je staat niet alleen in je verdriet, misschien kan het helpen voor jou als je schrijft, een vriendin belt, of met je vader en broertje over je moeder praat en herinneringen ophaalt.





Jaa vooral dat praten en leuke herinneringen ophalen doen we

maar toch voelt het soms dat je alleen staat
Reanne, dat zijn echt rot-dagen, echt van die familie-dagen. Ik hoop dat er iemand is bij wie je terecht kunt, een tante of een vriendin . . . .



Ik ga zelf op de verjaardag van moeder, begin november, naar een tante.

Die vond het gelukkig meteen goed toen ik het vroeg. Ik was voor vandaag ook op een verjaardag uitgenodigd. Diegene heeft het twee keer gevraagd, maar ik ga niet op visite. Wel even iets aan de deur afgeven, dat weet ze al. Ben nog even niet in de stemming voor feestelijkheden.
Alle reacties Link kopieren
@ lilalinda: ja, 2 vaders verloren. Moeder nog in leven.



Is het eigenlijk normaal/raar dat ik IRL er niet graag over praat? Ik zou t niet uit mezelf vertellen, tenzij iemand specifiek naar mijn vader vraagt. Op sommige momenten als ik alleen ben en eraan denk dat ik ze heb verloren moet ik soms huilen. Soms vraag ik me af wat/hoe papa over mij denkt, nu ik richting de volwassenheid ga, nu ik studeer.. zou hij trots op mij zijn? Pff eigenlijk moet ik nu alweer huilen als ik dit type. Als ik aan mn stiefvader denk vraag ik mij af wat voor advies hij mij zou geven in lastige tijden.. mijn stiefvader en ik konden goed met elkaar opschieten. We konden voor mijn gevoel over veel dingen praten, iets wat ik nóóit heb gekund met mijn moeder.
Alle reacties Link kopieren
ik heb mijn beide ouders nog, maar de vader van mijn kinderen is overleden.

ik merk wel dat de buitenwereld daar moeilijk mee om kan gaan, er wordt makkelijk overheen gestapt.

op school wordt er heel veel gepraat en gerefereerd aan papa en mama. t is soms erg lastig om aan de juffen uit te leggen waarom mijn kinderen dan op een bepaalde manier reageren.
wij slapen nooit.
Alle reacties Link kopieren
.
anoniem_155509 wijzigde dit bericht op 24-06-2018 01:02
99.77% gewijzigd
Alle reacties Link kopieren
quote:yogonaise schreef op 25 oktober 2012 @ 18:49:

Toen ik met 29 jaar geen ouders meer had om op terug te vallen heb ik vooral mensen om mij heen gemist. Ik ben enig kind. Ik had verwacht dat familieleden zouden bellen of langskomen, maar van de meesten heb ik nooit meer iets gehoord. Dat heeft me veel verdriet gedaan. Het is nu al een paar jaar geleden maar ik vind het nog steeds erg.



Het moeilijkste vind ik op speciale dagen zoals sterfdag. Ik heb gelukkig 1 tante die dan belt, maar van de rest hoor ik niets. Met de kerstdagen word ik door niemand gevraagd.

Of als ik dan via die tante hoor dat familieleden elkaar wel bellen of op bezoek komen bij elkaar dat steekt mij wel.

Ik trek wel mijn eigen plan, maar mis het gevoel ergens echt bij te horen. Dat mensen om mij geven. Ik heb vaak het gevoel dat ik er wel ben, maar voor veel mensen doe ik er niet echt toe. Dat ik in veel dingen alleen sta.
Alle reacties Link kopieren
@yogo,dat moet heel zwaar voor je zijn.

zal een kaal gevoel geven. heb je wel goeie vrienden?
wij slapen nooit.
Alle reacties Link kopieren
Morgen wordt het 17 weken dat ik mijn vader heb verloren aan kanker. Verschrikkelijke rotziekte. Binnen 2 jaar van een boom van een man tot een ineengeschrompeld mager mannetje.



Er is zoveel gebeurd in die 2 jaar dat ik nu eerst de tijd neem om alles te verwerken. En het overlijden waar ik bij was.

Ik kan er nog niet openlijk over praten. Een hele goede vriendin en mijn vriend kennen het hele verhaal.



Waarom ik dit nu hier neer zet weet ik niet.



Sterkte voor iedereen
Als ik moet kiezen tussen vrede of gerechtigheid dan kies ik voor gerechtigheid.
Alle reacties Link kopieren
Deze maand is het alweer 5 jaar geleden dat mijn vader overleed. Ineens ben je geen kind meer (ondanks dat mijn moeder nog leeft). Ik heb het allemaal redelijk goed een plek kunnen geven. Heb natuurlijk zo mijn dagen dat ik verdrietig, boos, teleurgesteld ben. Vooral als ik denk aan de toekomst, de dingen die hij niet gaat zien. De geweldige grootouder die hij zou zijn en de vele vragen die ik nog heb. De fijne dingen die wij samen deden geven me rust en het gevoel geliefd te zijn geweest. Maar als vrouw mis ik mijn vader, nooit geweten hoe hard ik die man nodig heb zeg! Heb een oom die de rol op zich probeert te nemen, heel lief maar toch niet hetzelfde.

Ik weet nog het moment waarop ik hem zo miste dat ik er boos van werd, dat was op zijn begravenis waar was die arm, dat zenuwachtige giebeltje zodat hij niet ging huilen en die grote man waar je letterlijk en figuurlijk tegenaan kon staan? Het moment waarop ik wist dat hij niet meer terug zou komen kwam hard aan en dat was echt pas maanden na zijn overlijden. Het was echt ineens voorbij, zo ging hij vrolijk van huis en zo stonden we in het ziekenhuis naast een leeg lichaam. Praktisch niemand op mijn opleiding wist dat hij overleden was want uitspreken is waarheid en die kon ik niet aan. Pas 2 jaar nadat ik gestart was met de opleiding heb ik het een paar mensen verteld en alleen maar omdat ik zo boos reageerde (niet in mijn aard). Het wordt wel makkelijker, ik kan erover praten, vind het niet vervelend als anderen over hem praten of vragen stellen en kan die ene sport weer doen (die wij altijd samen deden en best wel heilig was). Nu vind ik het niet erg meer om het uit te spreken, weten al mijn nieuwe vrienden het en mijn werkgever ook. Als ze iets willen weten dan zijn ze welkom om te vragen en soms vertel ik ook over hem uit mezelf. Het is ook erg prettig om verhalen over hem te horen. Had laatst een patient die hem kende, hij had met hem gewerkt en hij vertelde zulke lieve verhalen over hem. Dat gaf zo'n goed gevoel. Wat heerlijk om te horen dat wij niet de enige zijn die hem missen en die ook van hem hielden (ook al is het op een andere manier natuurlijk). Hij was een gewaardeerde collega, baas en vriend en dat is fijn om te horen! Dat gevoel kan ik niet beschrijven, ging er als het ware van stralen .

De dagen die ik het moeilijkste vind zijn, zijn verjaardag en sterfdag, vaderdag, mijn verjaardag en sommige feestdagen. Onbewust ben je er toch mee bezig en ik merk aan mijn stemming dat het me zoveel doet.
Alle reacties Link kopieren
Ik heb ook al jaren geen ouders meer en hoewel ik mijn leven best goed leef, gaat het gemis nooit weg. Ik praat er weinig over, maar ik merk dat het me veranderd heeft.
Cum non tum age
Alle reacties Link kopieren
.
anoniem_155509 wijzigde dit bericht op 24-06-2018 01:01
99.79% gewijzigd

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven