Psyche
alle pijlers
Kinderen: verstandig of niet?
maandag 2 september 2013 14:29
Ik merk dat mijn vriend en ik steeds tegen dezelfde dingen aanlopen en daarom wil ik (en hij ook) graag eens horen wat anderen ervan denken.
Wat is het geval? Vriend en ik hebben al zo'n 15 jaar een relatie, allebei rond de 35 en beiden ambitieus op het gebied van werk. Vriend is behoorlijk succesvol in zijn werk geworden. Ik niet echt: voornamelijk door persoonlijke problematiek wat al sinds mijn jeugd speelt en waar ik nog steeds mee worstel maar nu wel flink mee aan het werk ben.
Inmiddels staat het moment voor de deur als het gaat om wel of niet kiezen voor kinderen (dat wil zeggen: kijken of het bij ons zou lukken). En daar lopen we een beetje in vast: ik heb twijfels of het verstandig is om aan kinderen te beginnen (als het ons gegeven is), en verder hoe we dan de zorgtaken gaan verdelen.
Als het gaat om het eerste punt: ik beschouw mijzelf niet als stabiel. Nooit geweest ook en altijd geworsteld met psychische problematiek. Dat betekent dat een kind op mij relatief een grotere 'aanslag' zal zijn als op mijn partner (als het gaat om je evenwicht behouden, zaken goed op de rit krijgen en houden, stress ervaren enz). Op dit moment zou ik het zelfs onverstandig vinden om aan kinderen te beginnen. Ik voel toch een beetje angst om onderuit te gaan door de heftigheid van een bevalling, het krijgen van een kind, hormonen, de verantwoordelijkheid, de drukte, enz. En ik vraag me af wat het gevolg daarvan zal zijn voor een kind, maar het lijkt me niet best. Mijn partner is anders dan ik: hij is stabiel, rustig, zelfverzekerd en kan een hogere belasting aan op het mentale vlak. Hij wil graag kinderen en als het even kan over niet al te lange tijd. Mijn leeftijd (35+) begint namelijk mee te spelen. Heel veel tijd is er niet meer. Een positieve ontwikkeling is dat ik sinds kort intensieve therapie volg van twee dagen per week en waarmee ik al best goede resultaten behaal. Het is nog niet klaar, voorlopig niet, maar het gaat wel de goede kant op. Al is het nog niet duidelijk wat het maximaal haalbare is. Ik verwacht niet dat ik ooit de meest stabiele en zelfverzekerde persoon zal worden (maar dat hoeft ook niet). Qua belasting is het voor mij - op dit moment - best een klus om te zorgen dat ik kan werken, huishouden regelen, katten verzorgen (ze leven nog steeds na 2 jaar ), contacten onderhouden, enz. Maar ik moet eerlijk zeggen: dit is voor mij al best een klus. Waarschijnlijk wordt het nog veel beter in de toekomst (over een jaar of wat) maar ik kan natuurlijk alleen voor dit moment spreken. Nu speelt ook het punt dat niet duidelijk is wat er zal gebeuren als ik ervoor kies om geen kinderen te willen. De kans is aanwezig dat mijn vriend dan de relatie verbreekt en dat zou ik heel erg vinden, maar wel begrijpelijk. Ik vind het heel lastig. Hoe denken jullie daarover?
En stel, stel we krijgen kinderen. Dan komt de vraag hoe we de zorgtaken gaan verdelen. Ik ben nog steeds ambitieus, heb nog steeds de wens om 'iets te bereiken' en wil me in mijn huidige baan graag ontwikkelen. Ik denk dat het voor mij te hoog gegrepen is om fulltime te blijven werken met een kind. Sowieso zou ik dan liever vier dagen gaan werken. In ieder geval zou ik liever de zorgtaken eerlijk willen verdelen met mijn vriend. Alleen hij ziet dat anders: omdat hij een betere carrière heeft en meer geld verdient dan ik, vind hij dat ik meer de basis moet vormen voor eventuele kinderen zodat hij meer tijd in zijn carrière kan investeren. En dat ik dus drie dagen of zo ga werken.
Het zou zo kunnen zijn dat het voor mij teveel is om een baan te combineren met een kind/kinderen. En dat, mochten we kinderen krijgen, we merken dat de kinderen daar schade van oplopen. In dat geval zou ik stoppen met werken zodat ik mijn energie en aandacht aan de kinderen kan geven (en meer stabiliteit). Ik voel me alleen ongemakkelijk bij het idee dat ik dan financieel afhankelijk word van mijn vriend. En voor langere tijd uit het arbeidsproces blijf.
Al met al vind ik het best lastig. Ik ben er ook heel dubbel in merk ik. Ik zou graag 'gewoon' willen blijven werken en me ontwikkelen maar tegelijkertijd zou ik niet willen dat eventuele kinderen 'lijden' onder een moeder die veel werkt en de druk van werken en kinderen eigenlijk niet goed aankan. Het alternatief is flink stappen terug doen op het gebied van baan en ontwikkeling (met als uiterste: helemaal stoppen met werken) maar dat geeft me ergens ook geen goed gevoel. Wil ik niet gewoon teveel? Ben ik te veeleisend en/of doe ik moeilijk?
Wat vinden jullie? Ik hoor graag jullie reactie.
Wat is het geval? Vriend en ik hebben al zo'n 15 jaar een relatie, allebei rond de 35 en beiden ambitieus op het gebied van werk. Vriend is behoorlijk succesvol in zijn werk geworden. Ik niet echt: voornamelijk door persoonlijke problematiek wat al sinds mijn jeugd speelt en waar ik nog steeds mee worstel maar nu wel flink mee aan het werk ben.
Inmiddels staat het moment voor de deur als het gaat om wel of niet kiezen voor kinderen (dat wil zeggen: kijken of het bij ons zou lukken). En daar lopen we een beetje in vast: ik heb twijfels of het verstandig is om aan kinderen te beginnen (als het ons gegeven is), en verder hoe we dan de zorgtaken gaan verdelen.
Als het gaat om het eerste punt: ik beschouw mijzelf niet als stabiel. Nooit geweest ook en altijd geworsteld met psychische problematiek. Dat betekent dat een kind op mij relatief een grotere 'aanslag' zal zijn als op mijn partner (als het gaat om je evenwicht behouden, zaken goed op de rit krijgen en houden, stress ervaren enz). Op dit moment zou ik het zelfs onverstandig vinden om aan kinderen te beginnen. Ik voel toch een beetje angst om onderuit te gaan door de heftigheid van een bevalling, het krijgen van een kind, hormonen, de verantwoordelijkheid, de drukte, enz. En ik vraag me af wat het gevolg daarvan zal zijn voor een kind, maar het lijkt me niet best. Mijn partner is anders dan ik: hij is stabiel, rustig, zelfverzekerd en kan een hogere belasting aan op het mentale vlak. Hij wil graag kinderen en als het even kan over niet al te lange tijd. Mijn leeftijd (35+) begint namelijk mee te spelen. Heel veel tijd is er niet meer. Een positieve ontwikkeling is dat ik sinds kort intensieve therapie volg van twee dagen per week en waarmee ik al best goede resultaten behaal. Het is nog niet klaar, voorlopig niet, maar het gaat wel de goede kant op. Al is het nog niet duidelijk wat het maximaal haalbare is. Ik verwacht niet dat ik ooit de meest stabiele en zelfverzekerde persoon zal worden (maar dat hoeft ook niet). Qua belasting is het voor mij - op dit moment - best een klus om te zorgen dat ik kan werken, huishouden regelen, katten verzorgen (ze leven nog steeds na 2 jaar ), contacten onderhouden, enz. Maar ik moet eerlijk zeggen: dit is voor mij al best een klus. Waarschijnlijk wordt het nog veel beter in de toekomst (over een jaar of wat) maar ik kan natuurlijk alleen voor dit moment spreken. Nu speelt ook het punt dat niet duidelijk is wat er zal gebeuren als ik ervoor kies om geen kinderen te willen. De kans is aanwezig dat mijn vriend dan de relatie verbreekt en dat zou ik heel erg vinden, maar wel begrijpelijk. Ik vind het heel lastig. Hoe denken jullie daarover?
En stel, stel we krijgen kinderen. Dan komt de vraag hoe we de zorgtaken gaan verdelen. Ik ben nog steeds ambitieus, heb nog steeds de wens om 'iets te bereiken' en wil me in mijn huidige baan graag ontwikkelen. Ik denk dat het voor mij te hoog gegrepen is om fulltime te blijven werken met een kind. Sowieso zou ik dan liever vier dagen gaan werken. In ieder geval zou ik liever de zorgtaken eerlijk willen verdelen met mijn vriend. Alleen hij ziet dat anders: omdat hij een betere carrière heeft en meer geld verdient dan ik, vind hij dat ik meer de basis moet vormen voor eventuele kinderen zodat hij meer tijd in zijn carrière kan investeren. En dat ik dus drie dagen of zo ga werken.
Het zou zo kunnen zijn dat het voor mij teveel is om een baan te combineren met een kind/kinderen. En dat, mochten we kinderen krijgen, we merken dat de kinderen daar schade van oplopen. In dat geval zou ik stoppen met werken zodat ik mijn energie en aandacht aan de kinderen kan geven (en meer stabiliteit). Ik voel me alleen ongemakkelijk bij het idee dat ik dan financieel afhankelijk word van mijn vriend. En voor langere tijd uit het arbeidsproces blijf.
Al met al vind ik het best lastig. Ik ben er ook heel dubbel in merk ik. Ik zou graag 'gewoon' willen blijven werken en me ontwikkelen maar tegelijkertijd zou ik niet willen dat eventuele kinderen 'lijden' onder een moeder die veel werkt en de druk van werken en kinderen eigenlijk niet goed aankan. Het alternatief is flink stappen terug doen op het gebied van baan en ontwikkeling (met als uiterste: helemaal stoppen met werken) maar dat geeft me ergens ook geen goed gevoel. Wil ik niet gewoon teveel? Ben ik te veeleisend en/of doe ik moeilijk?
Wat vinden jullie? Ik hoor graag jullie reactie.
maandag 2 september 2013 14:37
Ik vind vooral je vriend veeleisend! Hij wil dat jij je carriere opgeeft omdat hij graag kinderen wil, en jij daar voor jezelf nog niet eens uit bent?
Ik denk wel dat je niet te lang moet wachten met een knoop doorhakken. Ben je nu megalabiel of gewoon niet een van de zekerste personen op aarde? Dat maakt nogal uit.
Als je therapie pas na 10 jaar effectief is bij wijze van spreken, dan ben je gewoon te laat. Je hoeft voor een kind ook niet de meest stabiele persoon op aarde te zijn, natuurlijk wel stabiel genoeg om je kind een goede basis mee te geven. Maar af en toe je eigen issues gewoon voor een kind verborgen houden en verder doorgaan met therapie kan best zo lang een kind nog klein is en jij gemotiveerd. (Ik spreek uit ervaring als kind)
Ik denk wel dat je niet te lang moet wachten met een knoop doorhakken. Ben je nu megalabiel of gewoon niet een van de zekerste personen op aarde? Dat maakt nogal uit.
Als je therapie pas na 10 jaar effectief is bij wijze van spreken, dan ben je gewoon te laat. Je hoeft voor een kind ook niet de meest stabiele persoon op aarde te zijn, natuurlijk wel stabiel genoeg om je kind een goede basis mee te geven. Maar af en toe je eigen issues gewoon voor een kind verborgen houden en verder doorgaan met therapie kan best zo lang een kind nog klein is en jij gemotiveerd. (Ik spreek uit ervaring als kind)
maandag 2 september 2013 14:38
maandag 2 september 2013 14:38
maandag 2 september 2013 14:41
maandag 2 september 2013 14:45
Bedankt voor de reacties.
@Pyridine: het is niet zo dat hij vindt dat ik mijn carrière op moet geven (ik hoop niet dat het zo overkomt). Het is meer dat hij van mening is dat het voor mij waarschijnlijk ook niet haalbaar is om een goede carrière te hebben in combinatie met het opvoeden van kinderen. En daar komt dan bij dat hij meer verdient en het dus logisch vindt dat ik meer thuis zal blijven voor de kinderen. En daar krijgen we dan dus wat woorden/wrijving over omdat het voor mij niet altijd even redelijk voelt.
En ik vind mezelf nu nog wel labiel, ja. Ik ben toch wel snel van mijn stuk gebracht, ook omdat er nu nog wel wat dingen spelen. Ik weet ook niet precies hoelang dat nog zal duren.
@Pyridine: het is niet zo dat hij vindt dat ik mijn carrière op moet geven (ik hoop niet dat het zo overkomt). Het is meer dat hij van mening is dat het voor mij waarschijnlijk ook niet haalbaar is om een goede carrière te hebben in combinatie met het opvoeden van kinderen. En daar komt dan bij dat hij meer verdient en het dus logisch vindt dat ik meer thuis zal blijven voor de kinderen. En daar krijgen we dan dus wat woorden/wrijving over omdat het voor mij niet altijd even redelijk voelt.
En ik vind mezelf nu nog wel labiel, ja. Ik ben toch wel snel van mijn stuk gebracht, ook omdat er nu nog wel wat dingen spelen. Ik weet ook niet precies hoelang dat nog zal duren.
maandag 2 september 2013 14:48
quote:jozet schreef op 02 september 2013 @ 14:29:
Ik merk dat mijn vriend en ik steeds tegen dezelfde dingen aanlopen en daarom wil ik (en hij ook) graag eens horen wat anderen ervan denken.
Wat is het geval? Vriend en ik hebben al zo'n 15 jaar een relatie, allebei rond de 35 en beiden ambitieus op het gebied van werk.
Inmiddels staat het moment voor de deur als het gaat om wel of niet kiezen voor kinderen (dat wil zeggen: kijken of het bij ons zou lukken) Wat ik me afvraag. Jullie zijn al lang samen en beide rond de 35. Waarom is dat moment nu pas aangebroken? Wellicht waren jullie er eerder nog niet aan toe, dat kan. Maar ik vraag me af hoe jullie hier dan vijf jaar geleden over dachten.
Ik merk dat mijn vriend en ik steeds tegen dezelfde dingen aanlopen en daarom wil ik (en hij ook) graag eens horen wat anderen ervan denken.
Wat is het geval? Vriend en ik hebben al zo'n 15 jaar een relatie, allebei rond de 35 en beiden ambitieus op het gebied van werk.
Inmiddels staat het moment voor de deur als het gaat om wel of niet kiezen voor kinderen (dat wil zeggen: kijken of het bij ons zou lukken) Wat ik me afvraag. Jullie zijn al lang samen en beide rond de 35. Waarom is dat moment nu pas aangebroken? Wellicht waren jullie er eerder nog niet aan toe, dat kan. Maar ik vraag me af hoe jullie hier dan vijf jaar geleden over dachten.
maandag 2 september 2013 14:56
Terechte vraag Blusher. Hier hebben we het in het verleden vaker over gehad, en ook de nodige discussies. Sowieso is duidelijk dat hij er meer aan toe is dan ik. We hebben altijd toch het idee gehad, dat het met mij beter zou gaan in de toekomst. Het gaat alleen veel minder snel, zo blijkt. En ik begin me nu dus af te vragen of het voor mij eigenlijk wel te doen is, en of het verstandig is, zeker met het belang van het kind voorop gesteld. Mijn vriend is wat dat betreft nog wel steeds positief. Hij denkt dat het, zeker gezien de huidige vooruitgang als het gaat om mijn persoonlijke issues, nog wel goed zal komen wat dat betreft. Ik begin me juist steeds meer af te vragen of dat het geval is. Ik wil graag (in ieder geval voor een tijdje) rust en stabiliteit in mijn leven. Juist omdat ik het zo lang niet ervaren heb. Ik weet niet of dat egoistisch is, maar zo voel ik dat wel. En ergens denk ik ook dat ik het heel leuk zal vinden. Dat ik het graag zou willen. Maar de vraag is: kan ik het ook? Of denk ik dan te moeilijk?
maandag 2 september 2013 14:57
Ik ken wel vrouwen met (groot) gezin en carriere. Eentje schrijft hier ook op het forum en hoe die het al jaren flikt om net als haar man fulltime te werken met een groot gezin en een bedrijf te runnen is voor mij nog steeds een groot vraagteken. Ik word al moe als ik over haar leven nadenk. Zij doet het wel ECHT SAMEN met haar man. Hij zorgt ook echt voor een groot deel voor de kinderen en hij heeft een aandeel in het huishouden. Als je een vent hebt die nu al begint te sputteren dat het onmogelijk is dan kun je er denk ik beter niet aan beginnen. Niet met deze man in ieder geval...
maandag 2 september 2013 14:58
Heb je ook wel eens bedacht dat het 'krijgen' van een kind ook juist veel goede voor je kan doen?
Het krijgen van een kind is niet het einde van de wereld. Ik ken zat mensen die nog een ambitieuze carrière hebben met kinderen. Er zijn goede opvangmogelijkheden en je hoeft echt niet de hele dag thuis te zitten met je kind. Zelf ben ik gewoon een betere en leukere moeder als ik daarnaast ook werk.
Hierboven zeggen mensen, bij twijfel niet doen. Maar ik vind juist met kinderen juist bij twijfel wel doen. Ik ken maar weinig mensen die echt blij zijn later als ze oud zijn dat ze geen kinderen hebben gekregen. De meesten hebben er toch wel spijt van. Soms kan je niet anders.
Tuurlijk, een kind is zeker in het begin best vermoeiend, maar je hebt er niet meteen drie, meestal begint het met 1 kind. Maar je krijgt er zoveel voor terug. Ik denk niet dat iemand anders dan je eigen kind zo goed in staat is om liefde te geven. Dat is onvoorwaardelijk en altijd voor jou.
Ik ken instabiele mensen die met kinderen juist veel stabieler werden, juist omdat ze nu ook een zorgtaak voor een ander hadden. Hierdoor moesten ze ook beter voor zichzelf zorgen.
Het krijgen van een kind is niet het einde van de wereld. Ik ken zat mensen die nog een ambitieuze carrière hebben met kinderen. Er zijn goede opvangmogelijkheden en je hoeft echt niet de hele dag thuis te zitten met je kind. Zelf ben ik gewoon een betere en leukere moeder als ik daarnaast ook werk.
Hierboven zeggen mensen, bij twijfel niet doen. Maar ik vind juist met kinderen juist bij twijfel wel doen. Ik ken maar weinig mensen die echt blij zijn later als ze oud zijn dat ze geen kinderen hebben gekregen. De meesten hebben er toch wel spijt van. Soms kan je niet anders.
Tuurlijk, een kind is zeker in het begin best vermoeiend, maar je hebt er niet meteen drie, meestal begint het met 1 kind. Maar je krijgt er zoveel voor terug. Ik denk niet dat iemand anders dan je eigen kind zo goed in staat is om liefde te geven. Dat is onvoorwaardelijk en altijd voor jou.
Ik ken instabiele mensen die met kinderen juist veel stabieler werden, juist omdat ze nu ook een zorgtaak voor een ander hadden. Hierdoor moesten ze ook beter voor zichzelf zorgen.
De term: "help" in caps-lock als topic-titel is over het algemeen omgekeerd evenredig aan de ernst van het betreffende probleem.
maandag 2 september 2013 15:01
Als je altijd beren op de weg blijft zien vanwege moeilijkheden die nu spelen of die ooit speelden kom je nergens.
Begrijp me niet verkeerd. Ik begrijp je echt heel goed. Ik ben zelf het afgelopen jaar ook nogal labiel geweest en heb daarom ook lange gesprekken gevoerd met mijn vriend over kinderen. Je wil geen paniekerige moeder zijn die haar kinderen misschien beschadigd. Dus echt, ik begrijp je wel. Ik vind het heel verstandig dat je er zo goed over nadenkt. Sterker nog, dat zouden meer aanstaande ouders mogen doen! En thuisblijven omdat je kinderen hebt zou ik absoluut niet accepteren als 'de beste optie'. Maar, als je een doorzetter bent, een sterke wens hebt en een stabiele levenspartner kun je misschien ook wel eens een 'leap of faith' nemen.
Je schrijft zelf eigenlijk al dat je er goed over na hebt gedacht. Dat je graag kinderen wil en in eerste instantie fulltime wil blijven werken. Dan schrijf je vervolgens ook dat, als het allemaal toch teveel is, je tijdelijk parttime kunt gaan werken omdat het salaris van je partner dat zou kunnen dragen. Nou, dat is toch een prima back-up plan? Tenminste, als je die kinderen echt wíl. Als jij denkt dat je gelukkiger wordt zonder kinderen en met een intensieve carrière.. dan moet je misschien de hele kinderwens heroverwegen.
Je komt in de OP op mij over als iemand die ver vooruit denkt, doemscenario's bedenkt en vervolgens alleen vindt dat ze een bepaalde stap kan nemen als ze een perfect plan heeft om dat doemscenario af te wenden. Ik zou niet wachten op dat perfecte plan. Goed is goed genoeg.
Begrijp me niet verkeerd. Ik begrijp je echt heel goed. Ik ben zelf het afgelopen jaar ook nogal labiel geweest en heb daarom ook lange gesprekken gevoerd met mijn vriend over kinderen. Je wil geen paniekerige moeder zijn die haar kinderen misschien beschadigd. Dus echt, ik begrijp je wel. Ik vind het heel verstandig dat je er zo goed over nadenkt. Sterker nog, dat zouden meer aanstaande ouders mogen doen! En thuisblijven omdat je kinderen hebt zou ik absoluut niet accepteren als 'de beste optie'. Maar, als je een doorzetter bent, een sterke wens hebt en een stabiele levenspartner kun je misschien ook wel eens een 'leap of faith' nemen.
Je schrijft zelf eigenlijk al dat je er goed over na hebt gedacht. Dat je graag kinderen wil en in eerste instantie fulltime wil blijven werken. Dan schrijf je vervolgens ook dat, als het allemaal toch teveel is, je tijdelijk parttime kunt gaan werken omdat het salaris van je partner dat zou kunnen dragen. Nou, dat is toch een prima back-up plan? Tenminste, als je die kinderen echt wíl. Als jij denkt dat je gelukkiger wordt zonder kinderen en met een intensieve carrière.. dan moet je misschien de hele kinderwens heroverwegen.
Je komt in de OP op mij over als iemand die ver vooruit denkt, doemscenario's bedenkt en vervolgens alleen vindt dat ze een bepaalde stap kan nemen als ze een perfect plan heeft om dat doemscenario af te wenden. Ik zou niet wachten op dat perfecte plan. Goed is goed genoeg.
maandag 2 september 2013 15:05
quote:suzyqfive schreef op 02 september 2013 @ 14:58:
Hierboven zeggen mensen, bij twijfel niet doen. Maar ik vind juist met kinderen juist bij twijfel wel doen. Ik ken maar weinig mensen die echt blij zijn later als ze oud zijn dat ze geen kinderen hebben gekregen. De meesten hebben er toch wel spijt van. Soms kan je niet anders.
Ik ben het op twee vlakken niet met je eens:
- bij twijfel wél doen. Misschien aardig achteraf voor die mensen. Maar was het ook aardig voor die kinderen? Zoveel losers in de maatschappij die denken dat zij het óók kunnen en verdienen en nog meer losers in de maatschappij zetten. Kinderen geen goede jeugd bieden, geen goede basis, geen stabiliteit. Zoveel mensen die eigenlijk nooit aan kinderen hadden moeten beginnen. En die kinderen zijn mooi de klos!
- dat de meesten spijt krijgen als ze er niet aan beginnen? Wat een bullshit! Ik ken zat mensen die geen spijt hebben gekregen, waaronder ik zelf.
Hierboven zeggen mensen, bij twijfel niet doen. Maar ik vind juist met kinderen juist bij twijfel wel doen. Ik ken maar weinig mensen die echt blij zijn later als ze oud zijn dat ze geen kinderen hebben gekregen. De meesten hebben er toch wel spijt van. Soms kan je niet anders.
Ik ben het op twee vlakken niet met je eens:
- bij twijfel wél doen. Misschien aardig achteraf voor die mensen. Maar was het ook aardig voor die kinderen? Zoveel losers in de maatschappij die denken dat zij het óók kunnen en verdienen en nog meer losers in de maatschappij zetten. Kinderen geen goede jeugd bieden, geen goede basis, geen stabiliteit. Zoveel mensen die eigenlijk nooit aan kinderen hadden moeten beginnen. En die kinderen zijn mooi de klos!
- dat de meesten spijt krijgen als ze er niet aan beginnen? Wat een bullshit! Ik ken zat mensen die geen spijt hebben gekregen, waaronder ik zelf.
maandag 2 september 2013 15:12
Volgens mij komt dat gebrek aan stabiele basis vooral voor bij mensen die er van tevoren niet over nadenken. Als je je eigen gebreken kent en je ervan bewust bent, dan kun je ook oplossingen bedenken voor je eigen zwaktes. Ik ben daar minder somber over dan anderen hier.
En ik zou vooral nadenken over het grote plaatje: hoe wil je dat de komende 20 jaar eruit zullen zien? Met of zonder kinderen? En stoppen met uitstellen en later wel zien. Die luxe verdwijnt nu snel. Vanaf je 35e holt je vruchtbaarheid achteruit dus zomaar nog 2 jaar wachten kan het verschil maken tussen wel en geen kinderen. Dat hoeft niet erg te zijn maar wees je er wel van bewust.
En ik zou vooral nadenken over het grote plaatje: hoe wil je dat de komende 20 jaar eruit zullen zien? Met of zonder kinderen? En stoppen met uitstellen en later wel zien. Die luxe verdwijnt nu snel. Vanaf je 35e holt je vruchtbaarheid achteruit dus zomaar nog 2 jaar wachten kan het verschil maken tussen wel en geen kinderen. Dat hoeft niet erg te zijn maar wees je er wel van bewust.
maandag 2 september 2013 15:12
Ik weet ook niet wat ik daarvan moet denken.... Een vriendin van mij zegt ook: bij twijfel wel doen. Ik denk juist van niet. Je kan het niet terugdraaien en ik denk dat ik mijn twijfels best terecht vind eigenlijk. Ongeacht wat er uit gaat komen. Dus ik sluit me aan bij Iones.
En Winterteen: zoals jij denkt, zo denkt mijn vriend ook vooral. Maar misschien zit daar wel een beetje het punt... mijn eierstokken doen alles behalve klapperen en rammelen. Als dat nog het geval zou zijn, dan zou ik denk ik ook meer naar de mogelijkheden kijken en misschien ook wel positiever zijn. En meer denken: we vinden hier heus onze weg wel in, ondanks mijn instabiliteit. Maar juist omdat er misschien ook twijfel zit in mijn wens vind ik het lastig. Ook omdat ik niet weet of die twijfel is gebaseerd op de angst het niet aan te kunnen (zie openingspost) of omdat ik gewoon niet zo'n 'oermoeder-type' ben met een gigantisch sterke kinderwens.
En Winterteen: zoals jij denkt, zo denkt mijn vriend ook vooral. Maar misschien zit daar wel een beetje het punt... mijn eierstokken doen alles behalve klapperen en rammelen. Als dat nog het geval zou zijn, dan zou ik denk ik ook meer naar de mogelijkheden kijken en misschien ook wel positiever zijn. En meer denken: we vinden hier heus onze weg wel in, ondanks mijn instabiliteit. Maar juist omdat er misschien ook twijfel zit in mijn wens vind ik het lastig. Ook omdat ik niet weet of die twijfel is gebaseerd op de angst het niet aan te kunnen (zie openingspost) of omdat ik gewoon niet zo'n 'oermoeder-type' ben met een gigantisch sterke kinderwens.
maandag 2 september 2013 15:13
Als je man de stabiele factor is en ook nog de sterke kinderwens heeft is het een beetje gek en tegenstrijdig om zichzelf en zijn carrière uit de wind te houden.
Wat zijn zijn mogelijkheden qua partime werk? Kan dat enorme salaris van hem naar een huishoudster? Gaat hij ook vrij nemen voor een afspraak bij het consultatiebureau en op zijn papadag niet alleen de krant lezen maar ook de vloer dweilen.
Ik bedoel, hij heeft blijkbaar een duidelijk beeld over hoe jouw leven zou kunnen veranderen maar wat is hij bereid om te doen en te laten voor kinderen?
Wat zijn zijn mogelijkheden qua partime werk? Kan dat enorme salaris van hem naar een huishoudster? Gaat hij ook vrij nemen voor een afspraak bij het consultatiebureau en op zijn papadag niet alleen de krant lezen maar ook de vloer dweilen.
Ik bedoel, hij heeft blijkbaar een duidelijk beeld over hoe jouw leven zou kunnen veranderen maar wat is hij bereid om te doen en te laten voor kinderen?
maandag 2 september 2013 15:15
En in aanvulling op mijn laatste post: ik denk zelf ook dat mijn twijfel wordt gevoed door het idee dat ik er wat betreft mijn carrière veel voor moet opofferen (met als uiterste tijdelijk even helemaal niet werken, mocht dat nodig zijn om eventuele kinderen stabiliteit te bieden). Zo voelt dat tenminste.
maandag 2 september 2013 15:17
maandag 2 september 2013 15:21
quote:jozet schreef op 02 september 2013 @ 15:15:
En in aanvulling op mijn laatste post: ik denk zelf ook dat mijn twijfel wordt gevoed door het idee dat ik er wat betreft mijn carrière veel voor moet opofferen (met als uiterste tijdelijk even helemaal niet werken, mocht dat nodig zijn om eventuele kinderen stabiliteit te bieden). Zo voelt dat tenminste.Het zou zo maar kunnen dat (mocht er een kind zijn) je helemaal in de wolken bent en je anders tegen je carrière gaat aankijken. Nu krijg ik de indruk dat jullie erg gericht zijn op werk en carrière maken. Misschien veranderd een kind dat en ga je alles (het doel van een goede carrière bijvoorbeeld) in een ander perspectief zien.
En in aanvulling op mijn laatste post: ik denk zelf ook dat mijn twijfel wordt gevoed door het idee dat ik er wat betreft mijn carrière veel voor moet opofferen (met als uiterste tijdelijk even helemaal niet werken, mocht dat nodig zijn om eventuele kinderen stabiliteit te bieden). Zo voelt dat tenminste.Het zou zo maar kunnen dat (mocht er een kind zijn) je helemaal in de wolken bent en je anders tegen je carrière gaat aankijken. Nu krijg ik de indruk dat jullie erg gericht zijn op werk en carrière maken. Misschien veranderd een kind dat en ga je alles (het doel van een goede carrière bijvoorbeeld) in een ander perspectief zien.
maandag 2 september 2013 15:25
TO ik zou het in je aankomende therapie ook eens bespreken en misschien krijg je dan voor jezelf ook meer duidelijkheid.
Het punt van het werken zo ik niet accepteren. Je wil samen een kind en dan moet je er ook samen voor zorgen. Het argument dat hij meer verdient zo ik niet meer laten letten, zeker niet als jullie dat finacieel aankunnen. Mijn vriend verdient ook meer dan ik, maar hij is dadelijk toch eens per 2 weken een dag thuis voor ons kind. Het idee was altijd 1 dag per week eigenlijk, maar ik ben een tijd terug van baan verandert. Bij deze baan werk ik de een week 3 dagen en ander 4, dus houden we het nu hier op.
In de toekomst kan het maar zo zijn dat het voor hem toch 1 dag per week wordt. Hij wil namelijk ook graag 1 dag alleen met ons kind zijn.
Het punt van het werken zo ik niet accepteren. Je wil samen een kind en dan moet je er ook samen voor zorgen. Het argument dat hij meer verdient zo ik niet meer laten letten, zeker niet als jullie dat finacieel aankunnen. Mijn vriend verdient ook meer dan ik, maar hij is dadelijk toch eens per 2 weken een dag thuis voor ons kind. Het idee was altijd 1 dag per week eigenlijk, maar ik ben een tijd terug van baan verandert. Bij deze baan werk ik de een week 3 dagen en ander 4, dus houden we het nu hier op.
In de toekomst kan het maar zo zijn dat het voor hem toch 1 dag per week wordt. Hij wil namelijk ook graag 1 dag alleen met ons kind zijn.
maandag 2 september 2013 15:25
quote:jozet schreef op 02 september 2013 @ 14:56:
Mijn vriend is wat dat betreft nog wel steeds positief. Hij denkt dat het, zeker gezien de huidige vooruitgang als het gaat om mijn persoonlijke issues, nog wel goed zal komen wat dat betreft.
Tuurlijk denkt je vriend dat. Hij is niet van plan zijn leven er voor aan te passen, dat mag jij allemaal doen.
Ik denk dat jij heel verstandig bezig bent. Jouw twijfels zijn geen beren op de weg, het zijn reële zaken waar je mee te maken krijgt. Financiële afhankelijkheid is niet iets om je ogen voor te sluiten. Hormonen zijn nare dingen als je al niet al te stabiel bent.
Plus, ik gooi hem er nog maar weer eens in: als je een kind mocht krijgen, is het niet gezegd dat het gezond zal zijn. Durf je het ook aan als het kind gehandicapt zou zijn?
Dan is het ook nog eens zo dat ouders tegenwoordig niet gegarandeerd altijd bij elkaar blijven. Zou je het ook aan kunnen als je er alleen voor komt te staan?
Dat gezegd hebbende: ik ken inderdaad een labiel iemand die door het krijgen van een kind veel doortastender is geworden. Maar dat was wel iemand die altijd al kinderen wilde.
Mijn vriend is wat dat betreft nog wel steeds positief. Hij denkt dat het, zeker gezien de huidige vooruitgang als het gaat om mijn persoonlijke issues, nog wel goed zal komen wat dat betreft.
Tuurlijk denkt je vriend dat. Hij is niet van plan zijn leven er voor aan te passen, dat mag jij allemaal doen.
Ik denk dat jij heel verstandig bezig bent. Jouw twijfels zijn geen beren op de weg, het zijn reële zaken waar je mee te maken krijgt. Financiële afhankelijkheid is niet iets om je ogen voor te sluiten. Hormonen zijn nare dingen als je al niet al te stabiel bent.
Plus, ik gooi hem er nog maar weer eens in: als je een kind mocht krijgen, is het niet gezegd dat het gezond zal zijn. Durf je het ook aan als het kind gehandicapt zou zijn?
Dan is het ook nog eens zo dat ouders tegenwoordig niet gegarandeerd altijd bij elkaar blijven. Zou je het ook aan kunnen als je er alleen voor komt te staan?
Dat gezegd hebbende: ik ken inderdaad een labiel iemand die door het krijgen van een kind veel doortastender is geworden. Maar dat was wel iemand die altijd al kinderen wilde.
