Psyche
alle pijlers
Kinderen: verstandig of niet?
maandag 2 september 2013 14:29
Ik merk dat mijn vriend en ik steeds tegen dezelfde dingen aanlopen en daarom wil ik (en hij ook) graag eens horen wat anderen ervan denken.
Wat is het geval? Vriend en ik hebben al zo'n 15 jaar een relatie, allebei rond de 35 en beiden ambitieus op het gebied van werk. Vriend is behoorlijk succesvol in zijn werk geworden. Ik niet echt: voornamelijk door persoonlijke problematiek wat al sinds mijn jeugd speelt en waar ik nog steeds mee worstel maar nu wel flink mee aan het werk ben.
Inmiddels staat het moment voor de deur als het gaat om wel of niet kiezen voor kinderen (dat wil zeggen: kijken of het bij ons zou lukken). En daar lopen we een beetje in vast: ik heb twijfels of het verstandig is om aan kinderen te beginnen (als het ons gegeven is), en verder hoe we dan de zorgtaken gaan verdelen.
Als het gaat om het eerste punt: ik beschouw mijzelf niet als stabiel. Nooit geweest ook en altijd geworsteld met psychische problematiek. Dat betekent dat een kind op mij relatief een grotere 'aanslag' zal zijn als op mijn partner (als het gaat om je evenwicht behouden, zaken goed op de rit krijgen en houden, stress ervaren enz). Op dit moment zou ik het zelfs onverstandig vinden om aan kinderen te beginnen. Ik voel toch een beetje angst om onderuit te gaan door de heftigheid van een bevalling, het krijgen van een kind, hormonen, de verantwoordelijkheid, de drukte, enz. En ik vraag me af wat het gevolg daarvan zal zijn voor een kind, maar het lijkt me niet best. Mijn partner is anders dan ik: hij is stabiel, rustig, zelfverzekerd en kan een hogere belasting aan op het mentale vlak. Hij wil graag kinderen en als het even kan over niet al te lange tijd. Mijn leeftijd (35+) begint namelijk mee te spelen. Heel veel tijd is er niet meer. Een positieve ontwikkeling is dat ik sinds kort intensieve therapie volg van twee dagen per week en waarmee ik al best goede resultaten behaal. Het is nog niet klaar, voorlopig niet, maar het gaat wel de goede kant op. Al is het nog niet duidelijk wat het maximaal haalbare is. Ik verwacht niet dat ik ooit de meest stabiele en zelfverzekerde persoon zal worden (maar dat hoeft ook niet). Qua belasting is het voor mij - op dit moment - best een klus om te zorgen dat ik kan werken, huishouden regelen, katten verzorgen (ze leven nog steeds na 2 jaar ), contacten onderhouden, enz. Maar ik moet eerlijk zeggen: dit is voor mij al best een klus. Waarschijnlijk wordt het nog veel beter in de toekomst (over een jaar of wat) maar ik kan natuurlijk alleen voor dit moment spreken. Nu speelt ook het punt dat niet duidelijk is wat er zal gebeuren als ik ervoor kies om geen kinderen te willen. De kans is aanwezig dat mijn vriend dan de relatie verbreekt en dat zou ik heel erg vinden, maar wel begrijpelijk. Ik vind het heel lastig. Hoe denken jullie daarover?
En stel, stel we krijgen kinderen. Dan komt de vraag hoe we de zorgtaken gaan verdelen. Ik ben nog steeds ambitieus, heb nog steeds de wens om 'iets te bereiken' en wil me in mijn huidige baan graag ontwikkelen. Ik denk dat het voor mij te hoog gegrepen is om fulltime te blijven werken met een kind. Sowieso zou ik dan liever vier dagen gaan werken. In ieder geval zou ik liever de zorgtaken eerlijk willen verdelen met mijn vriend. Alleen hij ziet dat anders: omdat hij een betere carrière heeft en meer geld verdient dan ik, vind hij dat ik meer de basis moet vormen voor eventuele kinderen zodat hij meer tijd in zijn carrière kan investeren. En dat ik dus drie dagen of zo ga werken.
Het zou zo kunnen zijn dat het voor mij teveel is om een baan te combineren met een kind/kinderen. En dat, mochten we kinderen krijgen, we merken dat de kinderen daar schade van oplopen. In dat geval zou ik stoppen met werken zodat ik mijn energie en aandacht aan de kinderen kan geven (en meer stabiliteit). Ik voel me alleen ongemakkelijk bij het idee dat ik dan financieel afhankelijk word van mijn vriend. En voor langere tijd uit het arbeidsproces blijf.
Al met al vind ik het best lastig. Ik ben er ook heel dubbel in merk ik. Ik zou graag 'gewoon' willen blijven werken en me ontwikkelen maar tegelijkertijd zou ik niet willen dat eventuele kinderen 'lijden' onder een moeder die veel werkt en de druk van werken en kinderen eigenlijk niet goed aankan. Het alternatief is flink stappen terug doen op het gebied van baan en ontwikkeling (met als uiterste: helemaal stoppen met werken) maar dat geeft me ergens ook geen goed gevoel. Wil ik niet gewoon teveel? Ben ik te veeleisend en/of doe ik moeilijk?
Wat vinden jullie? Ik hoor graag jullie reactie.
Wat is het geval? Vriend en ik hebben al zo'n 15 jaar een relatie, allebei rond de 35 en beiden ambitieus op het gebied van werk. Vriend is behoorlijk succesvol in zijn werk geworden. Ik niet echt: voornamelijk door persoonlijke problematiek wat al sinds mijn jeugd speelt en waar ik nog steeds mee worstel maar nu wel flink mee aan het werk ben.
Inmiddels staat het moment voor de deur als het gaat om wel of niet kiezen voor kinderen (dat wil zeggen: kijken of het bij ons zou lukken). En daar lopen we een beetje in vast: ik heb twijfels of het verstandig is om aan kinderen te beginnen (als het ons gegeven is), en verder hoe we dan de zorgtaken gaan verdelen.
Als het gaat om het eerste punt: ik beschouw mijzelf niet als stabiel. Nooit geweest ook en altijd geworsteld met psychische problematiek. Dat betekent dat een kind op mij relatief een grotere 'aanslag' zal zijn als op mijn partner (als het gaat om je evenwicht behouden, zaken goed op de rit krijgen en houden, stress ervaren enz). Op dit moment zou ik het zelfs onverstandig vinden om aan kinderen te beginnen. Ik voel toch een beetje angst om onderuit te gaan door de heftigheid van een bevalling, het krijgen van een kind, hormonen, de verantwoordelijkheid, de drukte, enz. En ik vraag me af wat het gevolg daarvan zal zijn voor een kind, maar het lijkt me niet best. Mijn partner is anders dan ik: hij is stabiel, rustig, zelfverzekerd en kan een hogere belasting aan op het mentale vlak. Hij wil graag kinderen en als het even kan over niet al te lange tijd. Mijn leeftijd (35+) begint namelijk mee te spelen. Heel veel tijd is er niet meer. Een positieve ontwikkeling is dat ik sinds kort intensieve therapie volg van twee dagen per week en waarmee ik al best goede resultaten behaal. Het is nog niet klaar, voorlopig niet, maar het gaat wel de goede kant op. Al is het nog niet duidelijk wat het maximaal haalbare is. Ik verwacht niet dat ik ooit de meest stabiele en zelfverzekerde persoon zal worden (maar dat hoeft ook niet). Qua belasting is het voor mij - op dit moment - best een klus om te zorgen dat ik kan werken, huishouden regelen, katten verzorgen (ze leven nog steeds na 2 jaar ), contacten onderhouden, enz. Maar ik moet eerlijk zeggen: dit is voor mij al best een klus. Waarschijnlijk wordt het nog veel beter in de toekomst (over een jaar of wat) maar ik kan natuurlijk alleen voor dit moment spreken. Nu speelt ook het punt dat niet duidelijk is wat er zal gebeuren als ik ervoor kies om geen kinderen te willen. De kans is aanwezig dat mijn vriend dan de relatie verbreekt en dat zou ik heel erg vinden, maar wel begrijpelijk. Ik vind het heel lastig. Hoe denken jullie daarover?
En stel, stel we krijgen kinderen. Dan komt de vraag hoe we de zorgtaken gaan verdelen. Ik ben nog steeds ambitieus, heb nog steeds de wens om 'iets te bereiken' en wil me in mijn huidige baan graag ontwikkelen. Ik denk dat het voor mij te hoog gegrepen is om fulltime te blijven werken met een kind. Sowieso zou ik dan liever vier dagen gaan werken. In ieder geval zou ik liever de zorgtaken eerlijk willen verdelen met mijn vriend. Alleen hij ziet dat anders: omdat hij een betere carrière heeft en meer geld verdient dan ik, vind hij dat ik meer de basis moet vormen voor eventuele kinderen zodat hij meer tijd in zijn carrière kan investeren. En dat ik dus drie dagen of zo ga werken.
Het zou zo kunnen zijn dat het voor mij teveel is om een baan te combineren met een kind/kinderen. En dat, mochten we kinderen krijgen, we merken dat de kinderen daar schade van oplopen. In dat geval zou ik stoppen met werken zodat ik mijn energie en aandacht aan de kinderen kan geven (en meer stabiliteit). Ik voel me alleen ongemakkelijk bij het idee dat ik dan financieel afhankelijk word van mijn vriend. En voor langere tijd uit het arbeidsproces blijf.
Al met al vind ik het best lastig. Ik ben er ook heel dubbel in merk ik. Ik zou graag 'gewoon' willen blijven werken en me ontwikkelen maar tegelijkertijd zou ik niet willen dat eventuele kinderen 'lijden' onder een moeder die veel werkt en de druk van werken en kinderen eigenlijk niet goed aankan. Het alternatief is flink stappen terug doen op het gebied van baan en ontwikkeling (met als uiterste: helemaal stoppen met werken) maar dat geeft me ergens ook geen goed gevoel. Wil ik niet gewoon teveel? Ben ik te veeleisend en/of doe ik moeilijk?
Wat vinden jullie? Ik hoor graag jullie reactie.
maandag 2 september 2013 15:30
quote:suzyqfive schreef op 02 september 2013 @ 14:58:Ik ken maar weinig mensen die echt blij zijn later als ze oud zijn dat ze geen kinderen hebben gekregen. De meesten hebben er toch wel spijt van.Ik ken ze wel. Nou weet ik niet wat jij onder oud verstaat, maar ik ken vijftigers en zestigers die bijzonder tevreden zijn over hun kindervrije leven. Ben er zelf eentje.
maandag 2 september 2013 15:30
quote:jozet schreef op 02 september 2013 @ 14:29:
Het zou zo kunnen zijn dat het voor mij teveel is om een baan te combineren met een kind/kinderen. En dat, mochten we kinderen krijgen, we merken dat de kinderen daar schade van oplopen. In dat geval zou ik stoppen met werken zodat ik mijn energie en aandacht aan de kinderen kan geven (en meer stabiliteit). Ik voel me alleen ongemakkelijk bij het idee dat ik dan financieel afhankelijk word van mijn vriend. En voor langere tijd uit het arbeidsproces blijf.Je neemt hier alvast een voorschotje op de verwachting dat je het niet redt. Dat heeft echter niets met de ideeën van je vriend te maken.
Het zou zo kunnen zijn dat het voor mij teveel is om een baan te combineren met een kind/kinderen. En dat, mochten we kinderen krijgen, we merken dat de kinderen daar schade van oplopen. In dat geval zou ik stoppen met werken zodat ik mijn energie en aandacht aan de kinderen kan geven (en meer stabiliteit). Ik voel me alleen ongemakkelijk bij het idee dat ik dan financieel afhankelijk word van mijn vriend. En voor langere tijd uit het arbeidsproces blijf.Je neemt hier alvast een voorschotje op de verwachting dat je het niet redt. Dat heeft echter niets met de ideeën van je vriend te maken.
maandag 2 september 2013 15:33
Fulltime werken en instabiel zijn en kinderen opvoeden, lief hebben en een stabiele basis geven lijkt mij nogal veel.
Is al moeilijk voor stabiele mensen en persoonlijk vind ik dat als je fulltime wilt blijven werken (als het moet ivm financiele situatie op een later moment weer een ander verhaal) geen kinderen moet nemen.
Is al moeilijk voor stabiele mensen en persoonlijk vind ik dat als je fulltime wilt blijven werken (als het moet ivm financiele situatie op een later moment weer een ander verhaal) geen kinderen moet nemen.
maandag 2 september 2013 15:33
Ik realiseer me dat ik wel een ding over het hoofd heb gezien: mijn vriend werkt momenteel al vier dagen. Maar zijn vrije dag gebruikt hij wel voor zijn werk, om aan bepaalde projecten te werken en hij heeft die dag dan ook nodig. Verder is het ook iemand die wel de handen uit de mouwen steekt. Hij helpt mee in het huishouden en draagt wat dat betreft echt wel zijn steentje bij. Vind het wel belangrijk om dat even gezegd te hebben, want ik wil niet dat het lijkt alsof hij niets doet en/of niets wil bijdragen.
Maar blijft wel staan: als het aan hem ligt, ga ik drie dagen werken en als er bijvoorbeeld gebeld zou worden van kinderopvang/school of iets dergelijks (kind ziek) dan ben ik degene die vervolgens tot actie overgaat. Het voelt gewoon allemaal nog niet goed afgesproken. Ik krijg de indruk dat hij er vanuit gaat, dat ik het zometeen ga draaien zeg maar, als het puntje bij paaltje komt. Hij is veel weg, ook voor werk, en ik vraag me af in hoeverre hij zometeen bereid is bepaalde dingen te laten. Vrienden van ons en collega's van hem hebben namelijk wel zo geregeld dat de vrouw fulltime thuis is en voor de kinderen zorgt. Niks mis mee, maar ik wil dit gewoon niet zo en wil graag blijven werken. En ook serieus, dus vier dagen. Hij wil graag een volgende stap in zijn carrière maken en dan worden de mogelijkheden tot parttime werken een stuk minder dan nu.
Maar blijft wel staan: als het aan hem ligt, ga ik drie dagen werken en als er bijvoorbeeld gebeld zou worden van kinderopvang/school of iets dergelijks (kind ziek) dan ben ik degene die vervolgens tot actie overgaat. Het voelt gewoon allemaal nog niet goed afgesproken. Ik krijg de indruk dat hij er vanuit gaat, dat ik het zometeen ga draaien zeg maar, als het puntje bij paaltje komt. Hij is veel weg, ook voor werk, en ik vraag me af in hoeverre hij zometeen bereid is bepaalde dingen te laten. Vrienden van ons en collega's van hem hebben namelijk wel zo geregeld dat de vrouw fulltime thuis is en voor de kinderen zorgt. Niks mis mee, maar ik wil dit gewoon niet zo en wil graag blijven werken. En ook serieus, dus vier dagen. Hij wil graag een volgende stap in zijn carrière maken en dan worden de mogelijkheden tot parttime werken een stuk minder dan nu.
maandag 2 september 2013 15:41
quote:jozet schreef op 02 september 2013 @ 15:33:
Verder is het ook iemand die wel de handen uit de mouwen steekt. Hij helpt mee in het huishouden en draagt wat dat betreft echt wel zijn steentje bij. Vind het wel belangrijk om dat even gezegd te hebben, want ik wil niet dat het lijkt alsof hij niets doet en/of niets wil bijdragen.Ja, het is lekker met die geëmancipeerde mannen. Jij geeft je carrière, je financiële onafhankelijkheid en je geestelijke stabiliteit op, en hij kookt een keertje extra en zet de vuilnisbakken buiten.
Verder is het ook iemand die wel de handen uit de mouwen steekt. Hij helpt mee in het huishouden en draagt wat dat betreft echt wel zijn steentje bij. Vind het wel belangrijk om dat even gezegd te hebben, want ik wil niet dat het lijkt alsof hij niets doet en/of niets wil bijdragen.Ja, het is lekker met die geëmancipeerde mannen. Jij geeft je carrière, je financiële onafhankelijkheid en je geestelijke stabiliteit op, en hij kookt een keertje extra en zet de vuilnisbakken buiten.
maandag 2 september 2013 15:41
@korenwolf: als ik alleenstaand zou zijn, zou ik in geen geval aan kinderen beginnen. Dan zou ik het sowieso niet doen. Ik vind, vooral in mijn situatie, dat ik dat tenminste met mijn vriend (die dus wel heel stabiel is) samen moet doen. Maar dat is dus nu ook vanuit het idee dat ik nog geen rammelende eierstokken heb en omdat ik nu midden in een therapeutisch proces zit. Over een jaar kan dat natuurlijk anders zijn, maar daar kan ik nu nog geen zinnig woord over zeggen.
maandag 2 september 2013 15:42
Het punt is, en ik denk dat jij dat zelf goed in de gaten hebt;
hij wil niet kiezen tussen kinderen en carrière. Hij wil beide. Zoals alle mannen dat willen en zich kunnen permitteren.
Als jij die keuze niet hoefde te maken, wilde jij dan ook kinderen? Jij moet wél een keuze maken. Dit zou je nog eens goed met hem moeten bespreken, aangezien jij die keuze evenmin wil maken.
hij wil niet kiezen tussen kinderen en carrière. Hij wil beide. Zoals alle mannen dat willen en zich kunnen permitteren.
Als jij die keuze niet hoefde te maken, wilde jij dan ook kinderen? Jij moet wél een keuze maken. Dit zou je nog eens goed met hem moeten bespreken, aangezien jij die keuze evenmin wil maken.
maandag 2 september 2013 15:43
quote:iones schreef op 02 september 2013 @ 15:05:
[...]
Ik ben het op twee vlakken niet met je eens:
- bij twijfel wél doen. Misschien aardig achteraf voor die mensen. Maar was het ook aardig voor die kinderen? Zoveel losers in de maatschappij die denken dat zij het óók kunnen en verdienen en nog meer losers in de maatschappij zetten. Kinderen geen goede jeugd bieden, geen goede basis, geen stabiliteit. Zoveel mensen die eigenlijk nooit aan kinderen hadden moeten beginnen. En die kinderen zijn mooi de klos!
- dat de meesten spijt krijgen als ze er niet aan beginnen? Wat een bullshit! Ik ken zat mensen die geen spijt hebben gekregen, waaronder ik zelf.Hier sluit ik me helemaal bij aan! Je hebt het over kinderen hoor, niet over een hondje of poesje...(zelfs dan vind ik dat je daar 100% achter moet staan).
[...]
Ik ben het op twee vlakken niet met je eens:
- bij twijfel wél doen. Misschien aardig achteraf voor die mensen. Maar was het ook aardig voor die kinderen? Zoveel losers in de maatschappij die denken dat zij het óók kunnen en verdienen en nog meer losers in de maatschappij zetten. Kinderen geen goede jeugd bieden, geen goede basis, geen stabiliteit. Zoveel mensen die eigenlijk nooit aan kinderen hadden moeten beginnen. En die kinderen zijn mooi de klos!
- dat de meesten spijt krijgen als ze er niet aan beginnen? Wat een bullshit! Ik ken zat mensen die geen spijt hebben gekregen, waaronder ik zelf.Hier sluit ik me helemaal bij aan! Je hebt het over kinderen hoor, niet over een hondje of poesje...(zelfs dan vind ik dat je daar 100% achter moet staan).
maandag 2 september 2013 15:44
maandag 2 september 2013 15:55
quote:blijftgewoondametje schreef op 02 september 2013 @ 15:13:
Als je man de stabiele factor is en ook nog de sterke kinderwens heeft is het een beetje gek en tegenstrijdig om zichzelf en zijn carrière uit de wind te houden.
Dit dus. Jij bent (misschien) minder stabiel, dus moet jij als het niet goed gaat maar full time thuisblijven om voor de kinderen te zorgen? Lijkt me niet logisch. Wat zou je vriend willen opgeven/doen voor kinderen?
Ik vind je OP heel helder en constructief. Lijkt me toch dat je daar samen verder over door moet kunnen praten.
quote:Wat zijn zijn mogelijkheden qua partime werk? Kan dat enorme salaris van hem naar een huishoudster? Gaat hij ook vrij nemen voor een afspraak bij het consultatiebureau en op zijn papadag niet alleen de krant lezen maar ook de vloer dweilen.
Ik bedoel, hij heeft blijkbaar een duidelijk beeld over hoe jouw leven zou kunnen veranderen maar wat is hij bereid om te doen en te laten voor kinderen?
Nou ja, dit dus
Ik heb tegen Kazman (vrij traditioneel, had er nooit over nagedacht om minder te gaan werken, tot hij mij leerde kennen) altijd gezegd: Ik begin niet aan kinderen als jij niet een dag minder wilt gaan werken (we werken nu allebei vier dagen).
Stel nou even voor dat je zeker weet dat je een kind wilt. Wat zijn dan je minimale randvoorwaarden om dit te willen? Hoe zie jij je een gezin voor je, zowel financieel als emotioneel als praktisch? Heb jij daar ook een beeld van, of heeft alleen je vriend dat?
Ik snap heel goed dat je het niet zo ziet zitten, een kind. Ik ben niet labiel, maar zelfs ik zie er tegenop om weer een jaar uit de roulatie te zijn vanwege zwangerschap, bevalling etc. Bedenk echter ook: het is maar een of twee jaar, daarna wordt het, in ieder geval fysiek, makkelijker.
Kun je je voorstellen dat je nooit kinderen krijgt?? Als je te lang wacht, is dat misschien sowieso de consequentie. De vraag is of je daar ook prima mee kunt leven.
Tot slot (sorry voor mijn lange reactie) nog een tip. Als je vriend vindt dat jij eventueel helemaal moet stoppen met werken, is hij dan ook bereid om financieel iets vast te leggen waardoor jij bij een mogelijke scheiding gecompenseerd wordt? Als de financiele onafhankelijkheid jouw enige bezwaar is, zou je dat hier mee misschien op kunnen lossen.
Als je man de stabiele factor is en ook nog de sterke kinderwens heeft is het een beetje gek en tegenstrijdig om zichzelf en zijn carrière uit de wind te houden.
Dit dus. Jij bent (misschien) minder stabiel, dus moet jij als het niet goed gaat maar full time thuisblijven om voor de kinderen te zorgen? Lijkt me niet logisch. Wat zou je vriend willen opgeven/doen voor kinderen?
Ik vind je OP heel helder en constructief. Lijkt me toch dat je daar samen verder over door moet kunnen praten.
quote:Wat zijn zijn mogelijkheden qua partime werk? Kan dat enorme salaris van hem naar een huishoudster? Gaat hij ook vrij nemen voor een afspraak bij het consultatiebureau en op zijn papadag niet alleen de krant lezen maar ook de vloer dweilen.
Ik bedoel, hij heeft blijkbaar een duidelijk beeld over hoe jouw leven zou kunnen veranderen maar wat is hij bereid om te doen en te laten voor kinderen?
Nou ja, dit dus
Ik heb tegen Kazman (vrij traditioneel, had er nooit over nagedacht om minder te gaan werken, tot hij mij leerde kennen) altijd gezegd: Ik begin niet aan kinderen als jij niet een dag minder wilt gaan werken (we werken nu allebei vier dagen).
Stel nou even voor dat je zeker weet dat je een kind wilt. Wat zijn dan je minimale randvoorwaarden om dit te willen? Hoe zie jij je een gezin voor je, zowel financieel als emotioneel als praktisch? Heb jij daar ook een beeld van, of heeft alleen je vriend dat?
Ik snap heel goed dat je het niet zo ziet zitten, een kind. Ik ben niet labiel, maar zelfs ik zie er tegenop om weer een jaar uit de roulatie te zijn vanwege zwangerschap, bevalling etc. Bedenk echter ook: het is maar een of twee jaar, daarna wordt het, in ieder geval fysiek, makkelijker.
Kun je je voorstellen dat je nooit kinderen krijgt?? Als je te lang wacht, is dat misschien sowieso de consequentie. De vraag is of je daar ook prima mee kunt leven.
Tot slot (sorry voor mijn lange reactie) nog een tip. Als je vriend vindt dat jij eventueel helemaal moet stoppen met werken, is hij dan ook bereid om financieel iets vast te leggen waardoor jij bij een mogelijke scheiding gecompenseerd wordt? Als de financiele onafhankelijkheid jouw enige bezwaar is, zou je dat hier mee misschien op kunnen lossen.
maandag 2 september 2013 15:59
quote:iones schreef op 02 september 2013 @ 15:42:
Het punt is, en ik denk dat jij dat zelf goed in de gaten hebt;
hij wil niet kiezen tussen kinderen en carrière. Hij wil beide. Zoals alle mannen dat willen en zich kunnen permitteren.
En hoe komt dat? Door al die vrouwen die maar alles goed vinden (en graag thuis financieel afhankelijk zitten te zijn).
Het punt is, en ik denk dat jij dat zelf goed in de gaten hebt;
hij wil niet kiezen tussen kinderen en carrière. Hij wil beide. Zoals alle mannen dat willen en zich kunnen permitteren.
En hoe komt dat? Door al die vrouwen die maar alles goed vinden (en graag thuis financieel afhankelijk zitten te zijn).
maandag 2 september 2013 16:05
Iedereen maakt andere keuzes, maar als je het mij vraagt is het niet zo gek dat jij je onprettig voelt bij de gedachte om financieel afhankelijk te worden. Ik vind het heel terecht dat jij stelt dat je de werk- en zorgtaken gelijk wil verdelen. Wat mij betreft moet jouw vriend gewoon begrijpen dat jij wil dat jullie allebei een gelijkwaardige rol spelen binnen het gezin.
maandag 2 september 2013 16:10
maandag 2 september 2013 16:10
quote:Vl43inder schreef op 02 september 2013 @ 14:42:
Voor mij was alle zorgtaken op me nemen en hij wel fulltime blijven werken gewoonweg geen optie. Voor hem ook niet gelukkig.
We doen het samen of we doen het niet.Mooi zo. Ik ben zelf bijna 60 en mijn man en ik hebben de werk- en thuisdagen altijd gelijk verdeeld. Als ik nu vrouwen zie die 30 jaar jonger zijn die wel accepteren dat "zij nu eenmaal degene zijn die minder moet werken omdat de man nu eenmaal vijf dagen werkt" ben ik toch wat teleurgesteld...
Voor mij was alle zorgtaken op me nemen en hij wel fulltime blijven werken gewoonweg geen optie. Voor hem ook niet gelukkig.
We doen het samen of we doen het niet.Mooi zo. Ik ben zelf bijna 60 en mijn man en ik hebben de werk- en thuisdagen altijd gelijk verdeeld. Als ik nu vrouwen zie die 30 jaar jonger zijn die wel accepteren dat "zij nu eenmaal degene zijn die minder moet werken omdat de man nu eenmaal vijf dagen werkt" ben ik toch wat teleurgesteld...
maandag 2 september 2013 16:18
quote:suzyqfive schreef op 02 september 2013 @ 14:58:
Heb je ook wel eens bedacht dat het 'krijgen' van een kind ook juist veel goede voor je kan doen?
Het krijgen van een kind is niet het einde van de wereld. Ik ken zat mensen die nog een ambitieuze carrière hebben met kinderen. Er zijn goede opvangmogelijkheden en je hoeft echt niet de hele dag thuis te zitten met je kind. Zelf ben ik gewoon een betere en leukere moeder als ik daarnaast ook werk.
Hierboven zeggen mensen, bij twijfel niet doen. Maar ik vind juist met kinderen juist bij twijfel wel doen. Ik ken maar weinig mensen die echt blij zijn later als ze oud zijn dat ze geen kinderen hebben gekregen. De meesten hebben er toch wel spijt van. Soms kan je niet anders.
Ik ken mensen die spijt hebben van hun kinderen en mensen die geen spijt hebben van het kinderloos blijven, zoals ik. Dus dit zegt niets.
Tuurlijk, een kind is zeker in het begin best vermoeiend, maar je hebt er niet meteen drie, meestal begint het met 1 kind. Maar je krijgt er zoveel voor terug. Ik denk niet dat iemand anders dan je eigen kind zo goed in staat is om liefde te geven. Dat is onvoorwaardelijk en altijd voor jou.
Een kind dient niet op aarde te worden gezet om jou van liefde te voorzien. Dat is een veel te zware last voor een kind en een egocentrisch uitgangspunt.
Ik ken instabiele mensen die met kinderen juist veel stabieler werden, juist omdat ze nu ook een zorgtaak voor een ander hadden. Hierdoor moesten ze ook beter voor zichzelf zorgen.
Ik vind dit een veel te grote gok over de rug van een kind heen. Jij niet?.
Heb je ook wel eens bedacht dat het 'krijgen' van een kind ook juist veel goede voor je kan doen?
Het krijgen van een kind is niet het einde van de wereld. Ik ken zat mensen die nog een ambitieuze carrière hebben met kinderen. Er zijn goede opvangmogelijkheden en je hoeft echt niet de hele dag thuis te zitten met je kind. Zelf ben ik gewoon een betere en leukere moeder als ik daarnaast ook werk.
Hierboven zeggen mensen, bij twijfel niet doen. Maar ik vind juist met kinderen juist bij twijfel wel doen. Ik ken maar weinig mensen die echt blij zijn later als ze oud zijn dat ze geen kinderen hebben gekregen. De meesten hebben er toch wel spijt van. Soms kan je niet anders.
Ik ken mensen die spijt hebben van hun kinderen en mensen die geen spijt hebben van het kinderloos blijven, zoals ik. Dus dit zegt niets.
Tuurlijk, een kind is zeker in het begin best vermoeiend, maar je hebt er niet meteen drie, meestal begint het met 1 kind. Maar je krijgt er zoveel voor terug. Ik denk niet dat iemand anders dan je eigen kind zo goed in staat is om liefde te geven. Dat is onvoorwaardelijk en altijd voor jou.
Een kind dient niet op aarde te worden gezet om jou van liefde te voorzien. Dat is een veel te zware last voor een kind en een egocentrisch uitgangspunt.
Ik ken instabiele mensen die met kinderen juist veel stabieler werden, juist omdat ze nu ook een zorgtaak voor een ander hadden. Hierdoor moesten ze ook beter voor zichzelf zorgen.
Ik vind dit een veel te grote gok over de rug van een kind heen. Jij niet?.
maandag 2 september 2013 16:21
Is het niet een beetje overtrokken om je nu al druk te maken over 'wie er in actie komt' op het moment dat de kinderopvang of school belt?
Er ligt nog een berg aan andere dingen waar je je druk om kunt maken en ook daarbij is het de vraag of dat allemaal direct al speelt.
Je bent 35. Het kan zo twee jaar duren voor je zwanger bent. Ik geef toe: het kan ook volgende maand al het geval zijn
Maar als je de keuze maakt om kinderen te willen (en volgens mij willen jullie dat). Ga daar dan eerst eens van proberen te genieten. Bekijk het positief!
Ik vraag me tevens af welke diagnose er bij jou gesteld is. Dit zou zeker van invloed zijn op mijn advies. Als voorbeeld: een angststoornis is iets anders dan bijv. last hebben van terugkerende psychoses.
De toon waarop je schrijft, geeft mij de indruk dat je iemand bent die zich overal druk om maakt en daar moet je vanaf morgen mee stoppen. Dat heeft geen zin. De dag van morgen komt toch wel, ook zonder dat jij je druk maakt.
Ga eens bedenken wat je nu diep van binnen echt wil, zet dat eens realistisch af tegen je psychische gezondheid en hak samen de knoop door!
Er ligt nog een berg aan andere dingen waar je je druk om kunt maken en ook daarbij is het de vraag of dat allemaal direct al speelt.
Je bent 35. Het kan zo twee jaar duren voor je zwanger bent. Ik geef toe: het kan ook volgende maand al het geval zijn
Maar als je de keuze maakt om kinderen te willen (en volgens mij willen jullie dat). Ga daar dan eerst eens van proberen te genieten. Bekijk het positief!
Ik vraag me tevens af welke diagnose er bij jou gesteld is. Dit zou zeker van invloed zijn op mijn advies. Als voorbeeld: een angststoornis is iets anders dan bijv. last hebben van terugkerende psychoses.
De toon waarop je schrijft, geeft mij de indruk dat je iemand bent die zich overal druk om maakt en daar moet je vanaf morgen mee stoppen. Dat heeft geen zin. De dag van morgen komt toch wel, ook zonder dat jij je druk maakt.
Ga eens bedenken wat je nu diep van binnen echt wil, zet dat eens realistisch af tegen je psychische gezondheid en hak samen de knoop door!
maandag 2 september 2013 16:23
Ga er voor zitten samen met je vriend. Zet op papier waarom wel en waarom niet. Wat zijn de twijfels, en zijn deze op te lossen?
Zet de voor-en nadelen op papier.
En maak een beslissing. Je zult het uiteindelijk toch zelf, samen met je partner moeten uitzoeken
Zet de voor-en nadelen op papier.
En maak een beslissing. Je zult het uiteindelijk toch zelf, samen met je partner moeten uitzoeken
Weet wat je zegt, maar zeg niet alles wat je weet
maandag 2 september 2013 16:24
Ik zou er voor passen om je loopbaan aan de wilgen te hangen zonder dat jij hier volledig achterstaat en zonder zelf een enorme kinderwens te hebben.
Jouw vriend wil alles, ten koste van wat jij belangrijk vindt. Nou en dat hij meer verdient dan jij en hij een carrière heeft. Jij hebt je baan nodig om zelfstandig te blijven, hoe succesvoller hij ook mag zijn.
En een kind opvoeden is in mijn optiek iets wat je samen doet. Dus daar hoort ook een evenredige taakverdeling in.
Vooral omdat je zelf geen enorme kinderwens hebt zou ik het niet doen. Dat hij misschien daarom de relatie verbreekt is reëel en zijn goed recht maar is zeker geen reden voor jou om jouw zelfstandigheid weg te gooien.
Ik vind het nogal veeleisend van jouw vriend.
Jouw vriend wil alles, ten koste van wat jij belangrijk vindt. Nou en dat hij meer verdient dan jij en hij een carrière heeft. Jij hebt je baan nodig om zelfstandig te blijven, hoe succesvoller hij ook mag zijn.
En een kind opvoeden is in mijn optiek iets wat je samen doet. Dus daar hoort ook een evenredige taakverdeling in.
Vooral omdat je zelf geen enorme kinderwens hebt zou ik het niet doen. Dat hij misschien daarom de relatie verbreekt is reëel en zijn goed recht maar is zeker geen reden voor jou om jouw zelfstandigheid weg te gooien.
Ik vind het nogal veeleisend van jouw vriend.
maandag 2 september 2013 16:39
Het komt op mij een beetje over alsof je kinderwens niet enorm is.
Anders was je er denk ik al veel eerder mee bezig geweest, niet pas bij 35 beginnen er over na te denken.
Ik ben zelf psychisch niet zo stabiel, ik weet nog niet hoe het zal gaan in de toekomst en of ik ooit aan kinderen zal beginnen. Maar ik denk er al wel over na (nu 31) en heb er ook met mijn psychiater al over gesproken. Zodat ik wel de scenario's helder heb.
Heb jij er dan toen je jonger was niet over nagedacht? Niet eerder therapie overwogen?
Anders was je er denk ik al veel eerder mee bezig geweest, niet pas bij 35 beginnen er over na te denken.
Ik ben zelf psychisch niet zo stabiel, ik weet nog niet hoe het zal gaan in de toekomst en of ik ooit aan kinderen zal beginnen. Maar ik denk er al wel over na (nu 31) en heb er ook met mijn psychiater al over gesproken. Zodat ik wel de scenario's helder heb.
Heb jij er dan toen je jonger was niet over nagedacht? Niet eerder therapie overwogen?
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
maandag 2 september 2013 16:41
quote:Olivia1975 schreef op 02 september 2013 @ 14:57:
Ik ken wel vrouwen met (groot) gezin en carriere. Eentje schrijft hier ook op het forum en hoe die het al jaren flikt om net als haar man fulltime te werken met een groot gezin en een bedrijf te runnen is voor mij nog steeds een groot vraagteken. Ik word al moe als ik over haar leven nadenk. Zij doet het wel ECHT SAMEN met haar man. Hij zorgt ook echt voor een groot deel voor de kinderen en hij heeft een aandeel in het huishouden. Als je een vent hebt die nu al begint te sputteren dat het onmogelijk is dan kun je er denk ik beter niet aan beginnen. Niet met deze man in ieder geval...
Ik heb geen groot gezin, wel een hele grote baan. Meer dan fulltime, MT-niveau en fulltime kinderen. Man ook fulltime baan. Neem van mij aan, dat kan alleen als je het echt samen doet, elkaar iets gunt en diep wil gaan.
Het was echt zwaar toen ze klein waren. Als ik niet zo stabiel was, als ik nu ben, had ik het niet gered
Ik ken wel vrouwen met (groot) gezin en carriere. Eentje schrijft hier ook op het forum en hoe die het al jaren flikt om net als haar man fulltime te werken met een groot gezin en een bedrijf te runnen is voor mij nog steeds een groot vraagteken. Ik word al moe als ik over haar leven nadenk. Zij doet het wel ECHT SAMEN met haar man. Hij zorgt ook echt voor een groot deel voor de kinderen en hij heeft een aandeel in het huishouden. Als je een vent hebt die nu al begint te sputteren dat het onmogelijk is dan kun je er denk ik beter niet aan beginnen. Niet met deze man in ieder geval...
Ik heb geen groot gezin, wel een hele grote baan. Meer dan fulltime, MT-niveau en fulltime kinderen. Man ook fulltime baan. Neem van mij aan, dat kan alleen als je het echt samen doet, elkaar iets gunt en diep wil gaan.
Het was echt zwaar toen ze klein waren. Als ik niet zo stabiel was, als ik nu ben, had ik het niet gered
maandag 2 september 2013 16:43
Bedankt voor alle reacties tot nu toe. Ik laat het even bezinken en zal later weer reageren. Ik heb het ook aan mijn partner laten lezen. Vervolgens ontstond er wat discussie en we laten het nu allebei even voor wat het is en zullen er op een later moment verder over praten.
De tip van POP-poli vind ik een goede. Heb al even via google gekeken.
Ik begin zelf trouwens te denken dat het grootste euvel is dat ik niet een hele sterke kinderwens heb, zoals mijn vriend dat wel heeft. Als ik tot in mijn tenen zou voelen dat ik echt kinderen wil, dan zou ik me misschien al anders voelen in de situatie. Ik weet het niet. Ik herken ook wel dat ik snel te moeilijk kan denken. Misschien is het inderdaad, zoals iemand schreef, goed om eens wat dingen op papier te zetten. En te kijken wat ik/we echt wil/willen.
De tip van POP-poli vind ik een goede. Heb al even via google gekeken.
Ik begin zelf trouwens te denken dat het grootste euvel is dat ik niet een hele sterke kinderwens heb, zoals mijn vriend dat wel heeft. Als ik tot in mijn tenen zou voelen dat ik echt kinderen wil, dan zou ik me misschien al anders voelen in de situatie. Ik weet het niet. Ik herken ook wel dat ik snel te moeilijk kan denken. Misschien is het inderdaad, zoals iemand schreef, goed om eens wat dingen op papier te zetten. En te kijken wat ik/we echt wil/willen.
